​

        ผ่านมาแล้ว 1 สัปดาห์  ช่วงที่นายไปคุยงานต่างประเทศ  ผมค่อนข้างสบายหูและ

สบายใจเป็นอย่างมาก ผมตื่นมาทำงานตามตารางและไปเสิร์ฟเครื่องดื่มที่บาร์ตามปกติ

จนชินแล้วในตอนนี้แต่เหมือนความสบายหูของผมกำลังจะหมดลงเพราะผมได้ยินเสียงป้าภา

เรียกให้ไปช่วยทำกับข้าว ซึ่งคาดว่านายหน้าจะกลับมาแล้ว   

 “   นายกลับมาคืนนี้เหรอป้า  ”          อินถามพร้อมเดินไปหยิบผักและเครื่องแกงมาเตรียมพร้อม               

“   เห็นว่าอย่างนั้นนะ ถึงประมาณ 2 – 3 ทุ่ม  ”            

“  โอ๊ยนี่ก็จะทุ่มกว่าแล้ว จะทันมั้ยเนี่ย  ”   อรเหลือบมองนาฬิกาแล้วร้องกลัวจะถูกนายเอ็ด

ผมจึงอาสาเข้าไปช่วยล้างผักและของอีกแรงและส่งสิ่งล้างแล้วให้กับป้าภานั่งหั่นและอรที่เช็ดจานไว้ใส่ของ

“  วันนี้คุณวีจะทำกับข้าวอะไรคะ  ”             ป้าภาเอ่ยถามในขณะที่นำผักที่ล้างแล้วมาหั่นรอ            

“  ทำต้มยำทะเลหม้อไฟ   ยำไข่เค็ม แล้วก็ผัดเปรี้ยวหวานก็พอมั้งครับป้า  ”             

“  อุ๊ย..น่ากินจัง  ”            

“  แกหมายถึงอาหารหรือคุณวี  ”   อรแซวอินที่พูดไปแบบนั้น            

“  หุบปากไปทั้งคู่ มาช่วยกันเตรียมของเร็ว  ”

ทั้ง 4 คนช่วยกันเร่งมือทำอาหารจนวินาทีสุดท้ายจนกระทั่งผู้เป็นนายเข้ามานั่งที่โต๊ะทานข้าว

 ทุกคนจึงรีบเดินยกอาหารมาเสิร์ฟและวีก็ยกยำไข่เค็มมาวางเป็นจานสุดท้ายพร้อมตักข้าวใส่จานให้นาย

 “  อร!!    เอาจานกับช้อนมาอีกชุด ”      มาเฟียตะโกนสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก              

“  ค่ะ  ”                  อรจึงรีบวิ่งไปเอาแล้วนำมาจัดวางลงที่โต๊ะ           

 “  ทำกับข้าวเคยชิมบ้างรึเปล่า    ”        คนเป็นนายถามด้วยเสียงแข็งทำเอาป้าภาไม่กล้าจะตอบกลับ            

“  เอ่อ... ”            

“  ซวยละป้า มันไม่อร่อยเหรอ  ”           2 สาวใช้ซุบซิบๆอย่างเบาที่สุดกับป้าภาที่ยืนอยู่ข้างๆ            

“  ผมเป็นคนทำ มีอะไรโทษผมคนเดียว  ”     วีก้าวขึ้นมาข้างหน้าเพื่อรับผิดชอบในฝีมือของตัวเอง           

“  นั่งลง!  ”    

 อิทธิสั่งแล้วชี้เก้าอี้ว่างตรงข้ามให้วีนั่งทำเอาคนอื่นๆยืนงงที่นายจะให้คนอื่นนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยเป็นครั้งแรก

“  ไม่ได้ยินรึยังไง!!  ”            

“  ซิทดาวน์เฮียร์  ”                 มือขวาของอิทธิเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้กับวี

         วีหันไปมองคนรอบข้างแล้วเดินมานั่งลงตามคำสั่งของคนเป็นนาย และเมื่อวีนั่งอิทธิ

ก็สั่งให้สาวใช้มาตักข้าวใส่จานให้กับที่ร่วมโต๊ะกินข้าวคนใหม่

 “  อิน!  ตักข้าวใส่จาน  ”             

“  พอแล้วพี่อิน  ”             วีทำปากบอกกับอินให้ไม่ตักเพิ่มไปอีกทัพพี             

“  กินข้าว!  ชิมดูว่าที่ตัวเองทำรสชาติมันเป็นยังไง  ”

          ผมมองหน้าป้าภาแล้วก็ตักกับข้าวมาใส่จาน จากนั้นจึงตักใส่ปากเข้ามาชิมทีละอย่างๆ

จนครบทุกเมนู แต่ก็ไม่ได้รับรู้ถึงรสชาติแปลกอะไรจนกระทั่งคนเป็นนายถามขึ้น

“  เป็นไง  ”            

 “  เอ่อ...รสชาติมันไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติเลยครับ  ”             

“  ก็ไม่ได้เห็นบอกว่าไม่อร่อย แค่ถามว่าทำน่ะเคยชิมมั้ย  ”   

 ทั้งป้าภา อินและอรต่างโล่งอกกันเป็นแถบ  คิดว่าจะโดนดุกันถ้วนหน้ากับอาหารในมื้อค่ำนี้ซะแล้ว 

นายจึงหันไปเห็นและไล่ทุกคนให้แยกย้ายกันไปให้หมด รวมถึงลูกน้องที่ยืนเสมือนอารักขานายนั่นด้วย

 “  วันนี้มีขนมมั้ย  ”                 อิทธิหันไปถามป้าภา             

“  มีค่ะ  ”             

“  เดี๋ยวผมไปยกเองครับป้า  ”  

วีลุกออกจากโต๊ะเดินเข้าไปในครัวหยิบถ้วยขนมเย็นๆจากตู้เย็นมาวางเสิร์ฟนาย

“  อะไรเนี่ย  ”            

“   เต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดนมสดครับ  ”            

“  ไม่ได้ซื้อมานะคะ คุณวีทำ ป้าก็ทำไม่เป็นหรอก  ”            

“  แล้วจะให้กินยังไง ไม่มีช้อน   ”         อิทธิพูดพร้อมมองไปที่วี           

 “  สักครู่ครับนาย  ”    ร่างบางรีบเดินกึ่งวิ่งไปที่ครัวหยิบช้อนเช็ดๆทำความสะอาดกับทิชชู่แล้วก็ยื่นให้นาย

 นายเองพอได้ช้อนก็ลองตักกิน และก็กินไปเรื่อยๆจนหมดภายในไม่กี่นาทีหลังจากนั้น

 “  ป้าเก็บโต๊ะเลยนะคะ  ”  อิทธิพยักหน้าและลุกเดินขึ้นบันไดไป  ร่างบางเองก็ช่วยป้าเก็บโต๊ะเข้าไป

ในครัวจากนั้นก็เดินไปรอหน้าบ้านตามเวลาอย่างที่ทุกวันมารอ

“  จะไปไหน  ”       ลูกน้องมาเฟียบริเวณนั้นเดินเข้ามาถามวี               

“  ไปทำงานที่บาร์ไง วันนี้ไม่มีใครไปเหรอ  ”             

“  ไม่มีคำสั่งให้เอารถออก แล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีใครไปข้างนอกด้วย  ”            

 “  อ้าว  ”    วียืนงงอยู่หน้าบ้านซักพักก็มีเสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง

 “  คุณวี!  นายเรียกพบที่ห้องทำงาน  ”             

“  ครับ  ”

ร่างบางเดินตามกาเบียลไป  แต่กาเบียลไม่ได้เดินไปที่ห้องทำงานและหันมามองคนเดินตามแบบงงๆ

 “  คุณตามผมมาทำไม ผมจะเข้าพักแล้ว  ”             

“  อ้าว! คิดว่าคุณจะคุมผมไปที่ห้องทำงานนายเสียอีก  ”             

“ ไปเองสิ  อยู่มากี่วันแล้ว  น่าจะจำได้แล้วมั้งห้องนายอยู่ที่ไหนบ้าง  ”             

“  ครับ  ”    วีหันหลังกลับแล้วรีบเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานนาย ซึ่งมีลูกน้องยืนรอเปิดประตูให้อยู่

“  อยากรู้มั้ย ว่ามึงทำงานใช้หนี้ไปเท่าไหร่แล้ว  ”   ยังไม่ทันปิดประตูสนิทคนที่นั่งหมุนปากกาอยู่ที่

โต๊ะทำงานก็พูดออกมาชัดถ้อยชัดคำทำให้วีรีบเดินเข้ามาพยักหน้าตอบกลับคนเป็นนายและ

ยิ้มกว้างให้ไปร้อยยิ้มของวีทำให้อิทธิคิดในใจว่าเป็นยิ้มที่บริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่ตนเคยเห็นมา

 “  นั่งลงสิ  ”    วีนั่งลงตามคำสั่งและผู้เป็นนายก็เลื่อนเก้าอี้ตัวเองมานั่งตรงหน้าใกล้กับวีซะงั้น            

 “  ผมทำงานไปทั้งหมด เอ่อ... 8 วันใช่มั้ย  ”             

“  อือ เอาไปดู  ”  วีรับสมุดมาดูก็ปรากฏว่าว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดในสมุดเลยซักตัว เลยเงยหน้ามองนาย

“  หมายความว่าไง ”             “  พ่อมึงยกมึงให้กูแล้วนี่  ก็อยู่ทำงานที่นี่ไปดิ  ”  

ใบหน้าไร้อารมณ์ของร่างบางตรงหน้ามาเฟียปรากฏเมื่อได้ยินแบบนั้น มาเฟียจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุๆว่า

 “   อย่าทำหน้าไม่พอใจใส่กู มึงไม่มีสิทธิ  ”            

 “  ขอโทษครับ... ”             

“  เมื่อย นวดให้หน่อย  ”   มาเฟียหนุ่มพูดพลางยกขาวางที่ขาของร่างบางตรงหน้าทันที 

ร่างบางเองก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของนายซะโดยดีโดยไม่อยากขัดขืน และก็เริ่มจากถอดรองเท้า

คนเป็นนายออกพร้อมขยับเก้าอี้ให้ถนันแล้วเริ่มนวดให้กับนายเพื่อคลายความเมื่อย นวดไปได้ซักพัก

  คนเป็นนายเองก็น่าจะคลายเมื่อยและอารมณ์ดีขึ้นบ้างร่างบางจึงเอ่ยถามไปว่า

 “  ถ้าผมทำงานที่นี่ต่อ พ่อผมจะเอาอะไรกิน  ”                     

“  พ่อมึงไม่เคยคิดถึงมึงเลย ทำไมมึงห่วงเค้าจัง  ”      มาเฟียมองร่างบางตรงหน้าที่ห่วงพ่อยิ่งนัก              

“  อย่างน้อยเค้าก็คือคนทำให้ผมเกิดและเลี้ยงดูผมมาจนโต  ”              

“  เออ...กูให้เงินเดือนมึง เดือนละ 15,000    ”               

“  จริงเหรอครับนาย เย้  ”                    ร่างบางยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

     ก๊อกๆๆ

     ก๊อกๆๆ

 “   ไปดูซิ ว่าใครเคาะประตู  ”     มาเฟียยกขาออกจากร่างบาง ร่างบางจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู

แต่เปิดไม่ได้จึงหันมามองนายตนก็เห็นว่านายยกรีโมตขึ้นกดปลดล็อก 

จึงทำให้รู้ว่าห้องนี้นี่ใครเข้าออกไม่ได้เลยถ้าล็อกแล้วนอกจากนายคนเดียว

“  คุณลิลลี่ขอเข้าพบครับนาย  ”           วีรับสารจากคนด้านนอกแล้วหันมาบอกกับนาย

“  เรียกกรรณเข้ามา  ”    กรรณที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยินดังนั้นจึงเปิดประตูเข้ามายืนก้มหัวรอรับคำสั่ง

จากนายและวีเองเห็นว่านายจะคุยงานต่อจึงเอ่ยขอตัว 

“  ผมขอตัวนะ  ”                “  อยู่ตรงนี้แหละ มึงยังนวดให้กูไม่เสร็จ  ”        อิทธิหันไปสั่งกับวี

 “  กรรณ มึงไปบอกลิลลี่ให้กลับไป ให้เงินไปก้อนหนึ่งด้วยแล้วบอกไม่ต้องมาหากูอีก  ”               

“  ครับนาย  ”

พอกรรณออกไปจากห้องมาเฟียหนุ่มก็ลุกเดินไปเข้าอีกประตู ที่สามารถเปิดและทะลุไปยัง

ห้องพักอีกห้องในห้องทำงานได้  แต่ร่างบางก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

                “  วีรธัช!  เข้ามา!                   อิทธิเรียกด้วยเสียงดุๆ

ร่างบางไม่อยากจะเข้าไป เพราะห้องนั้นทำให้ตัวเองเจ็บที่สุดมาแล้วครั้งหนึ่ง ภาพยังคงติดตาตรึงใจอยู่

 “  กูเรียกมึง ได้ยินมั้ย บอกให้เข้ามา!!  ”  ร่างบางยังคงยืนมองคนที่ยืนทำหน้าดุอยู่ แต่ก็ปฏิเสธ

ที่จะไม่เข้าไปไม่ได้ จึงก้าวขาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ

“  ให้เข้ามาทำไมครับ  ”                

 “  เข้ามานวดให้กูไง เมื่อย นั่งเครื่องหลายชั่วโมง  ”  อิทธิตอบและจ้องมองวีไม่คลาดสายตา                 

“  ครับ  ”

“  แต่...กูขออาบน้ำก่อน มึงนั่งรอไป  ”                 

“  ครับนาย  ”

มาเฟียหนุ่มเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึง 20 นาทีก็เดินนุ่งผ้าขนหนูออกมา

 “  ไปหยิบชุดนอนในตู้ให้ที  ”  วีมองหาตู้รอบๆก็ไม่ยักมี เห็นแต่ตู้ใส่เอกสารจึงหันไปมองที่นายอีกครั้ง

 “  ไปเอาชุดนอนมา ที่ห้องนอนกู  ”                 

“  ห้องนอนนาย  อยู่ที่ไหนครับ  ”                 

“  กูให้เวลามึง 1 นาที ถ้ากูยังไม่ได้ชุดนอน มึงเจอตีนกูแน่  ”       อิทธิขู่และยืนเช็ดตัวไปด้วย

         ร่างบางจึงรีบเดินไปที่ประตูแล้วก็เปิดออกไปนอกห้อง  เดินไปหาคนที่จะถามได้แล้วก็ไปเจอ

กับกรรณที่เดินอยู่แถวนั้นพอดี จึงรีบเดินไปถามทางไปห้องนอนนาย

 “  กรรณ ห้องนอนนายอยู่ไหนเหรอ  ”                  

“  ถามทำไม  คิดจะทำอะไร  ”        ลูกน้องมือซ้ายมาเฟียถามเพราะความปลอดภัยของนาย                

 “  เปล่า ไม่ได้จะทำอะไร นายใช้ให้ไปเอาชุดนอนมาให้  ”                 

“  ฮะ! ซ้ายสุดทางนู้น แล้วจะเข้าได้ยังไง นายอยู่ห้องทำงาน  ”                 

“  ต้องใช้รีโมตแล้วรีโมตอยู่กับนายเหรอ   ”           วีถามกรรณกลับ                 

“  ใช่ ก็มีแค่นายเท่านั้นที่เข้าออกห้องได้  หึๆๆ โดนนายเล่นซะละ  กลับไปหาเค้าไป  ”                 

“  กรรณจะไปพักแล้วหรอ  ”                

 “  อือ เพลียมากเลย  ”   จู่ๆวีก็คิดได้ว่ามันเกินหนึ่งนาทีแล้วจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทำงานนาย

ปรากฏว่ามันล็อควีจึงยืนเคาะประตูอยู่นาน แล้วเสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นวีจึงเปิดแล้วเดินเข้าไป

ที่ห้องพักที่นายอยู่ ก็พบว่านายนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ

 “  ผมเข้าห้องไม่ได้                  

“  เกิน 1 นาทีไปเกือบๆนาที  ”                    

“  ก็ห้องมันล็อคจะให้เข้ายังไง  ”  อิทธิยักไหล่และคิ้วอย่างกวนๆมองที่ร่างบางที่ยืนอยู่ปลายเตียง

“  จะยืนอีกนานมั้ย มานวดได้ละ  ”                  

“  นวดเหรอ  ”                    

“  เร็ว! ขึ้นมา  ”    อิทธิสั่งคนที่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ปลายเตียงให้ขึ้นมานวดให้ต่อ เพราะเมื่อกี้ที่ห้อ

ทำงานอิทธิคิดว่าที่วีนวดให้ใช้ได้เลย  เพราะการที่นั่งเครื่องนานๆ ทำให้เมื่อยล้า อีกอย่างอิทธิเอง

ก็ไม่เคยให้ใครนวดให้ด้วย วีมองอยู่ซักพักก็ค่อยๆนั่งลงมาที่เตียง เอามือนวดที่ขานายทีละข้างๆ

 รวมไปถึงข้อเท้าทั้งสองข้างของนายด้ว

 “  เอายานวดทาก่อนมั้ยครับ ”    วีถามเพราะคิดว่ายานวดอาจทำให้คลายกล้ามเนื้อได้ดีขึ้น                  

“  ไม่ต้อง  เหม็น  ”                         

“  จะให้นวดตรงไหนอีกครับ  ”                  

“  แขน! หลังด้วย ทำไมขานวดเสร็จแล้วรึไงฮะ  ”        อิทธิเงยหน้าจากจอไอแพดถาม 

 ร่างบางจึงขยับขึ้นไปใกล้นายอีกนิดเพื่อนวดที่แขนให้ทีละข้างอย่างตั้งใจ คนเป็นนายก็เลิกเล่นไอแพดก่อน

“  นวดแรงๆกว่านี้หน่อย  ”   วีเพิ่มน้ำหนักในการนวดขึ้นอีกนิด แล้วก็วางแขนนายลงที่เดิม                  

 “  นายหมุนตัวมาทางนี้ได้มั้ย จะนวดแขนนั้นให้  ”                   

“  มึงเป็นใคร กล้าสั่งกูเหรอ  ”                   

“  ก็แค่ขยับตัวนิดเดียว  ”              วีบ่นเบาๆแล้วก็ลุกอ้อมมานั่งอีกด้านเอง                   

“  มึงพูดอะไรเบาๆ กูได้ยินนะ  ”                   

“  ถ้าได้ยินแล้วจะถามเหรอว่าพูดอะไร ชิ  ”  

อิทธิยิ้มมุมปากกับความกล้าของวีแล้วดึงเสื้อวีจนเซลงมาทับอยู่ที่อกของตน

 “  กล้าดีนักนะมึง  ”       วีมองนายอย่างหวั่นๆเพราะกำลังอยู่ใกล้กันในระยะประชิด                  

 “  ปล่อย...จะให้นวดต่อ  หรือจะไม่นวดแล้ว ผมจะได้ไป  ”   อิทธิปล่อยมือออกจากเสื้อวี

 แล้วพลิกตัวนอนคว่ำให้วีนวดที่หลังให้ต่ออย่างง่ายดาย ซึ่งวีถึงกับถอนหายใจออกไปยาวๆอย่างโล่งใจ

  “  นวดให้นี่ได้ชั่วโมงละเท่าไหร่  ”      บรรยากาศเงียบไปนานวีก็ถามนายขึ้น                    

“  อยากได้ค่าจ้างเหรอ  นวดเสร็จแล้วกูจะบอก  ”                    

“  บอกก่อนไม่ได้เหรอ จะได้นวดหลายๆชั่วโมงไง ถ้าเงินดี ”                    

“  มึงอยากได้หลายชั่วโมงได้  เดี๋ยวกูจัดให้  ”        อิทธิยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์                    

“  จัดอะไรครับ  ”  วีเริ่มเอะใจกับสิ่งที่นายพูด แต่มือก็ยังคงนวดต่อไม่หยุดจะได้เสร็จๆซักที

 “  พอได้แล้ว!  ”   อิทธิหันกลับมานอนหงายตามปกติหลังจากบอกให้หยุดนวด                    

 “  ผมกลับบ้านได้แล้วใช่มั้ย  ”                     

“  ถ้ากูบอกว่ายังล่ะ  ”                     

“  นายจะให้ผมทำอะไรอีกครับ  ”    มาเฟียหนุ่มคว้าร่างบางโน้มลงมาที่ตัวของตัวเองอีกครั้ง  

ซึ่งปากของร่างบางลงมาจูบที่ปากของตนพอดี  ทำเอาร่างบางตกใจตาถลน และไม่เพียงแค่นั้น

มาเฟียหนุ่มเองก็ตกใจเช่นกัน เพราะไม่เคยให้จูบกับใคร และเมื่อได้สัมผัสกับความนุ่มๆของ

ริมฝีปากของร่างบาง ก็นึกอยากจะจูบให้มากกว่านี้จึงเอามือยกไปยึดท้ายทอย ของคนด้านบน

เข้ามารับจูบของตัวเองให้ถนัดมากขึ้น ดูดริมฝีปากบางนั้นจนบวมเป่ง แต่เหมือนคนที่ถูกกระทำ

จะเริ่มคิดจะขัดขืนและถอยออกห่าง มาเฟียก็เอามือดันท้ายทอยเอาไว้แน่นขึ้นและดันหัวของ

ร่างบางให้เข้ามารับจูบของตนเองต่อ อื้อออออออ   เสียงร่างบางเริ่มร้องประท้วงเมื่อมาเฟีย

สอดลิ้นเข้ามาในปากของตน เชยชิมลิ้มรสหวานพลางกวาดต้อนอยู่ในปากของร่างบางทั่วๆ

              “  ถอยไป!  ”                  วีได้สติจึงรีบผลักอิทธิออกห่างจากตน              

             “  กูทำดีๆมึงไม่ชอบใช่มั้ย   มานี่!!  ”

 ร่างบางพยายามจะหลบหนี จนหงายหลังตกเตียงไปกองที่พื้น มาเฟียจึงรีบลงมาจับไว้

 ยื้อมือกันไปมา จนมาเฟียปล่อยมือร่างบางออก แล้วนั่งลงที่ปลายเตียงมองร่างบางหนีด้วยใบหน้า

ที่แสดงอารมณ์ว่าเหนือกว่า

      แกร่ก   แกร่กก   

เสียงล็อกประตูจากรีโมตดังขึ้นจนทำให้คนที่เดินไปถึงประตูหันกลับมามองนาย               

“  นาย!  เปิดประตูให้ผมเหอะ  ”           วีพูดอย่างอ้อนวอน              

 “  มึงชักจะออกคำสั่งกับกูมากไปละ  มานี่!!       อิทธิตะคอกเสียงดังลั่น              

 “  ไม่เอา  ไม่ไป  ”               

“  กูจะนับ 1 ถึง 3  อย่าให้กูโมโหนะ   1  ”               

“  นาย!  ไม่นับ  ”             วีตะโกนบอกกับคนเป็นนายที่กำลังจะอ้าปากนับเลขต่อ               

“  ไม่นับอะไร!  กูพูดถึง 3 เมื่อไหร่มึงยังไม่มาหากู เจอดีแน่วี  ”          อิทธิขู่               

“  ถ้าผมเดินเข้าไป นายจะไม่ทำอะไรใช่มั้ย  ”             วีถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบ

“ สะ.....สา....  ” 

 ร่างบางรีบเดินมานั่งที่พื้นตรงหน้ามาเฟียที่นับจะถึง 3 แล้วก้มหน้าลงอย่างกลัวๆ

 “  หึ!!  เงยหน้าขึ้น   กูสั่งให้มึงเงยหน้าไงวะ!!   ”  เสียงตะเบงแผดสั่ง ทำให้วีรีบเงยหน้ามองนาย               

“  กูสั่งอะไร จะทำอะไรมึงไม่มีสิทธิปฏิเสธ  จำใส่หัวไว้ด้วย  ”                

“  ครับนาย  ”                                   วีพูดด้วยเสียงแผ่วตอบรับนายไป               

“  จะไปไหนก็ไป!!  ”  วีถึงกับงงในคำสั่งสุดท้าย  เมื่อกี้นายยังทำท่าจะทำอะไรตนอยู่เลย 

แล้วมาไล่ออกไปซะงั้น

“  ออกไป!!  กูไม่มีอารมณ์ละ  ยังนั่งอยู่อีก  หรืออยากจะ...  ”  

 อิทธิพูดพลางทำท่าถอดเสื้อทำให้วีรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

เนื้อหาเป็นไง??          บอกหน่อยเด้

ขอบคุณนะที่เข้ามาอ่าน  คนเขียนรักคนอ่านนะจ๊ะ