ผ่านมาแล้ว 1 สัปดาห์ ช่วงที่นายไปคุยงานต่างประเทศ ผมค่อนข้างสบายหูและ
สบายใจเป็นอย่างมาก ผมตื่นมาทำงานตามตารางและไปเสิร์ฟเครื่องดื่มที่บาร์ตามปกติ
จนชินแล้วในตอนนี้แต่เหมือนความสบายหูของผมกำลังจะหมดลงเพราะผมได้ยินเสียงป้าภา
เรียกให้ไปช่วยทำกับข้าว ซึ่งคาดว่านายหน้าจะกลับมาแล้ว
“ นายกลับมาคืนนี้เหรอป้า ” อินถามพร้อมเดินไปหยิบผักและเครื่องแกงมาเตรียมพร้อม
“ เห็นว่าอย่างนั้นนะ ถึงประมาณ 2 – 3 ทุ่ม ”
“ โอ๊ยนี่ก็จะทุ่มกว่าแล้ว จะทันมั้ยเนี่ย ” อรเหลือบมองนาฬิกาแล้วร้องกลัวจะถูกนายเอ็ด
ผมจึงอาสาเข้าไปช่วยล้างผักและของอีกแรงและส่งสิ่งล้างแล้วให้กับป้าภานั่งหั่นและอรที่เช็ดจานไว้ใส่ของ
“ วันนี้คุณวีจะทำกับข้าวอะไรคะ ” ป้าภาเอ่ยถามในขณะที่นำผักที่ล้างแล้วมาหั่นรอ
“ ทำต้มยำทะเลหม้อไฟ ยำไข่เค็ม แล้วก็ผัดเปรี้ยวหวานก็พอมั้งครับป้า ”
“ อุ๊ย..น่ากินจัง ”
“ แกหมายถึงอาหารหรือคุณวี ” อรแซวอินที่พูดไปแบบนั้น
“ หุบปากไปทั้งคู่ มาช่วยกันเตรียมของเร็ว ”
ทั้ง 4 คนช่วยกันเร่งมือทำอาหารจนวินาทีสุดท้ายจนกระทั่งผู้เป็นนายเข้ามานั่งที่โต๊ะทานข้าว
ทุกคนจึงรีบเดินยกอาหารมาเสิร์ฟและวีก็ยกยำไข่เค็มมาวางเป็นจานสุดท้ายพร้อมตักข้าวใส่จานให้นาย
“ อร!! เอาจานกับช้อนมาอีกชุด ” มาเฟียตะโกนสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“ ค่ะ ” อรจึงรีบวิ่งไปเอาแล้วนำมาจัดวางลงที่โต๊ะ
“ ทำกับข้าวเคยชิมบ้างรึเปล่า ” คนเป็นนายถามด้วยเสียงแข็งทำเอาป้าภาไม่กล้าจะตอบกลับ
“ เอ่อ... ”
“ ซวยละป้า มันไม่อร่อยเหรอ ” 2 สาวใช้ซุบซิบๆอย่างเบาที่สุดกับป้าภาที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ ผมเป็นคนทำ มีอะไรโทษผมคนเดียว ” วีก้าวขึ้นมาข้างหน้าเพื่อรับผิดชอบในฝีมือของตัวเอง
“ นั่งลง! ”
อิทธิสั่งแล้วชี้เก้าอี้ว่างตรงข้ามให้วีนั่งทำเอาคนอื่นๆยืนงงที่นายจะให้คนอื่นนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยเป็นครั้งแรก
“ ไม่ได้ยินรึยังไง!! ”
“ ซิทดาวน์เฮียร์ ” มือขวาของอิทธิเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้กับวี
วีหันไปมองคนรอบข้างแล้วเดินมานั่งลงตามคำสั่งของคนเป็นนาย และเมื่อวีนั่งอิทธิ
ก็สั่งให้สาวใช้มาตักข้าวใส่จานให้กับที่ร่วมโต๊ะกินข้าวคนใหม่
“ อิน! ตักข้าวใส่จาน ”
“ พอแล้วพี่อิน ” วีทำปากบอกกับอินให้ไม่ตักเพิ่มไปอีกทัพพี
“ กินข้าว! ชิมดูว่าที่ตัวเองทำรสชาติมันเป็นยังไง ”
ผมมองหน้าป้าภาแล้วก็ตักกับข้าวมาใส่จาน จากนั้นจึงตักใส่ปากเข้ามาชิมทีละอย่างๆ
จนครบทุกเมนู แต่ก็ไม่ได้รับรู้ถึงรสชาติแปลกอะไรจนกระทั่งคนเป็นนายถามขึ้น
“ เป็นไง ”
“ เอ่อ...รสชาติมันไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติเลยครับ ”
“ ก็ไม่ได้เห็นบอกว่าไม่อร่อย แค่ถามว่าทำน่ะเคยชิมมั้ย ”
ทั้งป้าภา อินและอรต่างโล่งอกกันเป็นแถบ คิดว่าจะโดนดุกันถ้วนหน้ากับอาหารในมื้อค่ำนี้ซะแล้ว
นายจึงหันไปเห็นและไล่ทุกคนให้แยกย้ายกันไปให้หมด รวมถึงลูกน้องที่ยืนเสมือนอารักขานายนั่นด้วย
“ วันนี้มีขนมมั้ย ” อิทธิหันไปถามป้าภา
“ มีค่ะ ”
“ เดี๋ยวผมไปยกเองครับป้า ”
วีลุกออกจากโต๊ะเดินเข้าไปในครัวหยิบถ้วยขนมเย็นๆจากตู้เย็นมาวางเสิร์ฟนาย
“ อะไรเนี่ย ”
“ เต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดนมสดครับ ”
“ ไม่ได้ซื้อมานะคะ คุณวีทำ ป้าก็ทำไม่เป็นหรอก ”
“ แล้วจะให้กินยังไง ไม่มีช้อน ” อิทธิพูดพร้อมมองไปที่วี
“ สักครู่ครับนาย ” ร่างบางรีบเดินกึ่งวิ่งไปที่ครัวหยิบช้อนเช็ดๆทำความสะอาดกับทิชชู่แล้วก็ยื่นให้นาย
นายเองพอได้ช้อนก็ลองตักกิน และก็กินไปเรื่อยๆจนหมดภายในไม่กี่นาทีหลังจากนั้น
“ ป้าเก็บโต๊ะเลยนะคะ ” อิทธิพยักหน้าและลุกเดินขึ้นบันไดไป ร่างบางเองก็ช่วยป้าเก็บโต๊ะเข้าไป
ในครัวจากนั้นก็เดินไปรอหน้าบ้านตามเวลาอย่างที่ทุกวันมารอ
“ จะไปไหน ” ลูกน้องมาเฟียบริเวณนั้นเดินเข้ามาถามวี
“ ไปทำงานที่บาร์ไง วันนี้ไม่มีใครไปเหรอ ”
“ ไม่มีคำสั่งให้เอารถออก แล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีใครไปข้างนอกด้วย ”
“ อ้าว ” วียืนงงอยู่หน้าบ้านซักพักก็มีเสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง
“ คุณวี! นายเรียกพบที่ห้องทำงาน ”
“ ครับ ”
ร่างบางเดินตามกาเบียลไป แต่กาเบียลไม่ได้เดินไปที่ห้องทำงานและหันมามองคนเดินตามแบบงงๆ
“ คุณตามผมมาทำไม ผมจะเข้าพักแล้ว ”
“ อ้าว! คิดว่าคุณจะคุมผมไปที่ห้องทำงานนายเสียอีก ”
“ ไปเองสิ อยู่มากี่วันแล้ว น่าจะจำได้แล้วมั้งห้องนายอยู่ที่ไหนบ้าง ”
“ ครับ ” วีหันหลังกลับแล้วรีบเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานนาย ซึ่งมีลูกน้องยืนรอเปิดประตูให้อยู่
“ อยากรู้มั้ย ว่ามึงทำงานใช้หนี้ไปเท่าไหร่แล้ว ” ยังไม่ทันปิดประตูสนิทคนที่นั่งหมุนปากกาอยู่ที่
โต๊ะทำงานก็พูดออกมาชัดถ้อยชัดคำทำให้วีรีบเดินเข้ามาพยักหน้าตอบกลับคนเป็นนายและ
ยิ้มกว้างให้ไปร้อยยิ้มของวีทำให้อิทธิคิดในใจว่าเป็นยิ้มที่บริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่ตนเคยเห็นมา
“ นั่งลงสิ ” วีนั่งลงตามคำสั่งและผู้เป็นนายก็เลื่อนเก้าอี้ตัวเองมานั่งตรงหน้าใกล้กับวีซะงั้น
“ ผมทำงานไปทั้งหมด เอ่อ... 8 วันใช่มั้ย ”
“ อือ เอาไปดู ” วีรับสมุดมาดูก็ปรากฏว่าว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดในสมุดเลยซักตัว เลยเงยหน้ามองนาย
“ หมายความว่าไง ” “ พ่อมึงยกมึงให้กูแล้วนี่ ก็อยู่ทำงานที่นี่ไปดิ ”
ใบหน้าไร้อารมณ์ของร่างบางตรงหน้ามาเฟียปรากฏเมื่อได้ยินแบบนั้น มาเฟียจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุๆว่า
“ อย่าทำหน้าไม่พอใจใส่กู มึงไม่มีสิทธิ ”
“ ขอโทษครับ... ”
“ เมื่อย นวดให้หน่อย ” มาเฟียหนุ่มพูดพลางยกขาวางที่ขาของร่างบางตรงหน้าทันที
ร่างบางเองก็ได้แต่ทำตามคำสั่งของนายซะโดยดีโดยไม่อยากขัดขืน และก็เริ่มจากถอดรองเท้า
คนเป็นนายออกพร้อมขยับเก้าอี้ให้ถนันแล้วเริ่มนวดให้กับนายเพื่อคลายความเมื่อย นวดไปได้ซักพัก
คนเป็นนายเองก็น่าจะคลายเมื่อยและอารมณ์ดีขึ้นบ้างร่างบางจึงเอ่ยถามไปว่า
“ ถ้าผมทำงานที่นี่ต่อ พ่อผมจะเอาอะไรกิน ”
“ พ่อมึงไม่เคยคิดถึงมึงเลย ทำไมมึงห่วงเค้าจัง ” มาเฟียมองร่างบางตรงหน้าที่ห่วงพ่อยิ่งนัก
“ อย่างน้อยเค้าก็คือคนทำให้ผมเกิดและเลี้ยงดูผมมาจนโต ”
“ เออ...กูให้เงินเดือนมึง เดือนละ 15,000 ”
“ จริงเหรอครับนาย เย้ ” ร่างบางยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
ก๊อกๆๆ
ก๊อกๆๆ
“ ไปดูซิ ว่าใครเคาะประตู ” มาเฟียยกขาออกจากร่างบาง ร่างบางจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู
แต่เปิดไม่ได้จึงหันมามองนายตนก็เห็นว่านายยกรีโมตขึ้นกดปลดล็อก
จึงทำให้รู้ว่าห้องนี้นี่ใครเข้าออกไม่ได้เลยถ้าล็อกแล้วนอกจากนายคนเดียว
“ คุณลิลลี่ขอเข้าพบครับนาย ” วีรับสารจากคนด้านนอกแล้วหันมาบอกกับนาย
“ เรียกกรรณเข้ามา ” กรรณที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยินดังนั้นจึงเปิดประตูเข้ามายืนก้มหัวรอรับคำสั่ง
จากนายและวีเองเห็นว่านายจะคุยงานต่อจึงเอ่ยขอตัว
“ ผมขอตัวนะ ” “ อยู่ตรงนี้แหละ มึงยังนวดให้กูไม่เสร็จ ” อิทธิหันไปสั่งกับวี
“ กรรณ มึงไปบอกลิลลี่ให้กลับไป ให้เงินไปก้อนหนึ่งด้วยแล้วบอกไม่ต้องมาหากูอีก ”
“ ครับนาย ”
พอกรรณออกไปจากห้องมาเฟียหนุ่มก็ลุกเดินไปเข้าอีกประตู ที่สามารถเปิดและทะลุไปยัง
ห้องพักอีกห้องในห้องทำงานได้ แต่ร่างบางก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน
“ วีรธัช! เข้ามา! อิทธิเรียกด้วยเสียงดุๆ
ร่างบางไม่อยากจะเข้าไป เพราะห้องนั้นทำให้ตัวเองเจ็บที่สุดมาแล้วครั้งหนึ่ง ภาพยังคงติดตาตรึงใจอยู่
“ กูเรียกมึง ได้ยินมั้ย บอกให้เข้ามา!! ” ร่างบางยังคงยืนมองคนที่ยืนทำหน้าดุอยู่ แต่ก็ปฏิเสธ
ที่จะไม่เข้าไปไม่ได้ จึงก้าวขาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ
“ ให้เข้ามาทำไมครับ ”
“ เข้ามานวดให้กูไง เมื่อย นั่งเครื่องหลายชั่วโมง ” อิทธิตอบและจ้องมองวีไม่คลาดสายตา
“ ครับ ”
“ แต่...กูขออาบน้ำก่อน มึงนั่งรอไป ”
“ ครับนาย ”
มาเฟียหนุ่มเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึง 20 นาทีก็เดินนุ่งผ้าขนหนูออกมา
“ ไปหยิบชุดนอนในตู้ให้ที ” วีมองหาตู้รอบๆก็ไม่ยักมี เห็นแต่ตู้ใส่เอกสารจึงหันไปมองที่นายอีกครั้ง
“ ไปเอาชุดนอนมา ที่ห้องนอนกู ”
“ ห้องนอนนาย อยู่ที่ไหนครับ ”
“ กูให้เวลามึง 1 นาที ถ้ากูยังไม่ได้ชุดนอน มึงเจอตีนกูแน่ ” อิทธิขู่และยืนเช็ดตัวไปด้วย
ร่างบางจึงรีบเดินไปที่ประตูแล้วก็เปิดออกไปนอกห้อง เดินไปหาคนที่จะถามได้แล้วก็ไปเจอ
กับกรรณที่เดินอยู่แถวนั้นพอดี จึงรีบเดินไปถามทางไปห้องนอนนาย
“ กรรณ ห้องนอนนายอยู่ไหนเหรอ ”
“ ถามทำไม คิดจะทำอะไร ” ลูกน้องมือซ้ายมาเฟียถามเพราะความปลอดภัยของนาย
“ เปล่า ไม่ได้จะทำอะไร นายใช้ให้ไปเอาชุดนอนมาให้ ”
“ ฮะ! ซ้ายสุดทางนู้น แล้วจะเข้าได้ยังไง นายอยู่ห้องทำงาน ”
“ ต้องใช้รีโมตแล้วรีโมตอยู่กับนายเหรอ ” วีถามกรรณกลับ
“ ใช่ ก็มีแค่นายเท่านั้นที่เข้าออกห้องได้ หึๆๆ โดนนายเล่นซะละ กลับไปหาเค้าไป ”
“ กรรณจะไปพักแล้วหรอ ”
“ อือ เพลียมากเลย ” จู่ๆวีก็คิดได้ว่ามันเกินหนึ่งนาทีแล้วจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทำงานนาย
ปรากฏว่ามันล็อควีจึงยืนเคาะประตูอยู่นาน แล้วเสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นวีจึงเปิดแล้วเดินเข้าไป
ที่ห้องพักที่นายอยู่ ก็พบว่านายนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ
“ ผมเข้าห้องไม่ได้
“ เกิน 1 นาทีไปเกือบๆนาที ”
“ ก็ห้องมันล็อคจะให้เข้ายังไง ” อิทธิยักไหล่และคิ้วอย่างกวนๆมองที่ร่างบางที่ยืนอยู่ปลายเตียง
“ จะยืนอีกนานมั้ย มานวดได้ละ ”
“ นวดเหรอ ”
“ เร็ว! ขึ้นมา ” อิทธิสั่งคนที่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ปลายเตียงให้ขึ้นมานวดให้ต่อ เพราะเมื่อกี้ที่ห้อ
ทำงานอิทธิคิดว่าที่วีนวดให้ใช้ได้เลย เพราะการที่นั่งเครื่องนานๆ ทำให้เมื่อยล้า อีกอย่างอิทธิเอง
ก็ไม่เคยให้ใครนวดให้ด้วย วีมองอยู่ซักพักก็ค่อยๆนั่งลงมาที่เตียง เอามือนวดที่ขานายทีละข้างๆ
รวมไปถึงข้อเท้าทั้งสองข้างของนายด้ว
“ เอายานวดทาก่อนมั้ยครับ ” วีถามเพราะคิดว่ายานวดอาจทำให้คลายกล้ามเนื้อได้ดีขึ้น
“ ไม่ต้อง เหม็น ”
“ จะให้นวดตรงไหนอีกครับ ”
“ แขน! หลังด้วย ทำไมขานวดเสร็จแล้วรึไงฮะ ” อิทธิเงยหน้าจากจอไอแพดถาม
ร่างบางจึงขยับขึ้นไปใกล้นายอีกนิดเพื่อนวดที่แขนให้ทีละข้างอย่างตั้งใจ คนเป็นนายก็เลิกเล่นไอแพดก่อน
“ นวดแรงๆกว่านี้หน่อย ” วีเพิ่มน้ำหนักในการนวดขึ้นอีกนิด แล้วก็วางแขนนายลงที่เดิม
“ นายหมุนตัวมาทางนี้ได้มั้ย จะนวดแขนนั้นให้ ”
“ มึงเป็นใคร กล้าสั่งกูเหรอ ”
“ ก็แค่ขยับตัวนิดเดียว ” วีบ่นเบาๆแล้วก็ลุกอ้อมมานั่งอีกด้านเอง
“ มึงพูดอะไรเบาๆ กูได้ยินนะ ”
“ ถ้าได้ยินแล้วจะถามเหรอว่าพูดอะไร ชิ ”
อิทธิยิ้มมุมปากกับความกล้าของวีแล้วดึงเสื้อวีจนเซลงมาทับอยู่ที่อกของตน
“ กล้าดีนักนะมึง ” วีมองนายอย่างหวั่นๆเพราะกำลังอยู่ใกล้กันในระยะประชิด
“ ปล่อย...จะให้นวดต่อ หรือจะไม่นวดแล้ว ผมจะได้ไป ” อิทธิปล่อยมือออกจากเสื้อวี
แล้วพลิกตัวนอนคว่ำให้วีนวดที่หลังให้ต่ออย่างง่ายดาย ซึ่งวีถึงกับถอนหายใจออกไปยาวๆอย่างโล่งใจ
“ นวดให้นี่ได้ชั่วโมงละเท่าไหร่ ” บรรยากาศเงียบไปนานวีก็ถามนายขึ้น
“ อยากได้ค่าจ้างเหรอ นวดเสร็จแล้วกูจะบอก ”
“ บอกก่อนไม่ได้เหรอ จะได้นวดหลายๆชั่วโมงไง ถ้าเงินดี ”
“ มึงอยากได้หลายชั่วโมงได้ เดี๋ยวกูจัดให้ ” อิทธิยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ จัดอะไรครับ ” วีเริ่มเอะใจกับสิ่งที่นายพูด แต่มือก็ยังคงนวดต่อไม่หยุดจะได้เสร็จๆซักที
“ พอได้แล้ว! ” อิทธิหันกลับมานอนหงายตามปกติหลังจากบอกให้หยุดนวด
“ ผมกลับบ้านได้แล้วใช่มั้ย ”
“ ถ้ากูบอกว่ายังล่ะ ”
“ นายจะให้ผมทำอะไรอีกครับ ” มาเฟียหนุ่มคว้าร่างบางโน้มลงมาที่ตัวของตัวเองอีกครั้ง
ซึ่งปากของร่างบางลงมาจูบที่ปากของตนพอดี ทำเอาร่างบางตกใจตาถลน และไม่เพียงแค่นั้น
มาเฟียหนุ่มเองก็ตกใจเช่นกัน เพราะไม่เคยให้จูบกับใคร และเมื่อได้สัมผัสกับความนุ่มๆของ
ริมฝีปากของร่างบาง ก็นึกอยากจะจูบให้มากกว่านี้จึงเอามือยกไปยึดท้ายทอย ของคนด้านบน
เข้ามารับจูบของตัวเองให้ถนัดมากขึ้น ดูดริมฝีปากบางนั้นจนบวมเป่ง แต่เหมือนคนที่ถูกกระทำ
จะเริ่มคิดจะขัดขืนและถอยออกห่าง มาเฟียก็เอามือดันท้ายทอยเอาไว้แน่นขึ้นและดันหัวของ
ร่างบางให้เข้ามารับจูบของตนเองต่อ อื้อออออออ เสียงร่างบางเริ่มร้องประท้วงเมื่อมาเฟีย
สอดลิ้นเข้ามาในปากของตน เชยชิมลิ้มรสหวานพลางกวาดต้อนอยู่ในปากของร่างบางทั่วๆ
“ ถอยไป! ” วีได้สติจึงรีบผลักอิทธิออกห่างจากตน
“ กูทำดีๆมึงไม่ชอบใช่มั้ย มานี่!! ”
ร่างบางพยายามจะหลบหนี จนหงายหลังตกเตียงไปกองที่พื้น มาเฟียจึงรีบลงมาจับไว้
ยื้อมือกันไปมา จนมาเฟียปล่อยมือร่างบางออก แล้วนั่งลงที่ปลายเตียงมองร่างบางหนีด้วยใบหน้า
ที่แสดงอารมณ์ว่าเหนือกว่า
แกร่ก แกร่กก
เสียงล็อกประตูจากรีโมตดังขึ้นจนทำให้คนที่เดินไปถึงประตูหันกลับมามองนาย
“ นาย! เปิดประตูให้ผมเหอะ ” วีพูดอย่างอ้อนวอน
“ มึงชักจะออกคำสั่งกับกูมากไปละ มานี่!! อิทธิตะคอกเสียงดังลั่น
“ ไม่เอา ไม่ไป ”
“ กูจะนับ 1 ถึง 3 อย่าให้กูโมโหนะ 1 ”
“ นาย! ไม่นับ ” วีตะโกนบอกกับคนเป็นนายที่กำลังจะอ้าปากนับเลขต่อ
“ ไม่นับอะไร! กูพูดถึง 3 เมื่อไหร่มึงยังไม่มาหากู เจอดีแน่วี ” อิทธิขู่
“ ถ้าผมเดินเข้าไป นายจะไม่ทำอะไรใช่มั้ย ” วีถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบ
“ สะ.....สา.... ”
ร่างบางรีบเดินมานั่งที่พื้นตรงหน้ามาเฟียที่นับจะถึง 3 แล้วก้มหน้าลงอย่างกลัวๆ
“ หึ!! เงยหน้าขึ้น กูสั่งให้มึงเงยหน้าไงวะ!! ” เสียงตะเบงแผดสั่ง ทำให้วีรีบเงยหน้ามองนาย
“ กูสั่งอะไร จะทำอะไรมึงไม่มีสิทธิปฏิเสธ จำใส่หัวไว้ด้วย ”
“ ครับนาย ” วีพูดด้วยเสียงแผ่วตอบรับนายไป
“ จะไปไหนก็ไป!! ” วีถึงกับงงในคำสั่งสุดท้าย เมื่อกี้นายยังทำท่าจะทำอะไรตนอยู่เลย
แล้วมาไล่ออกไปซะงั้น
“ ออกไป!! กูไม่มีอารมณ์ละ ยังนั่งอยู่อีก หรืออยากจะ... ”
อิทธิพูดพลางทำท่าถอดเสื้อทำให้วีรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
เนื้อหาเป็นไง?? บอกหน่อยเด้
ขอบคุณนะที่เข้ามาอ่าน คนเขียนรักคนอ่านนะจ๊ะ