​

                   “   นี่ก็มืดขนาดนี้แล้วกลิ่นตัวมันยังหอมอยู่เลย  ” 

อิทธิสูดดมวีไปทั่วทั้งตัว ค่อยๆดึงเสื้อวีขึ้นเหนือหัวจนถอดออก ทำให้อิทธิเห็นถึงหัวนมสีชมพู

และผิวขาวเนียนของวีซึ่งตอนนี้นอนกอดอก สายตาเยิ้มอยู่ อิทธิจึงไม่รอช้าช้อนร่างบางขึ้นมา

โอบอุ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องพักของตนเองที่ทะลุถึงกันได้ภายใน ห้องทำงาน โดยไม่ลืมล็อกประตู

ให้แน่นหนาก่อนจะเริ่มปฏิบัติการอันเร่าร้อนบนเตียงกับลูกหนี้ตัวเอง

          “  จะทำอะไร  ปล่อยนะ  ”              ร่างบางมองหาหนทางพลางขยับหนี    

          “  อย่าดิ้นน่า อยู่เฉยๆ  ”

ร่างหนาก้มลงไปเลียที่ยอดอกทั้งสองข้างของร่างบาง แต่ด้วยความที่ร่างบางขัดขืนแล้วก็ดิ้นทำให้ร่างหนาหงุดหงิด จึงเอามือยึดมือทั้งสองของร่างบางไว้ด้านบน จากนั้นก็ซุกไซร้ที่คอขาวๆอีกครั้ง

          “  อย่า  อย่าทำแบบนี้  ”     

         “  ปล่อยยยยยย   ปล่อยยยยยยย  ”                  ร่างบางยังคงร้องโวยวายและดิ้นหนีสุดฤทธิ์

พัวะ!  มือหนาที่ยึดมือร่างบางอยู่ด้านบนฟาดลงที่หน้าร่างบางอย่างแรง จนหน้าชาไปเลย

         “  หุบปาก แล้วก็อย่าดิ้นให้มันมาก  ”

  ร่างหนาลงไปจัดการกับส่วนบนของวีจนหนำใจ ปราศจากการต่อต้านและดิ้นอีกเพราะร่างบาง

นอนแน่นิ่งยอมแต่โดยดี โดยที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด ไม่นานส่วนล่างของร่างบาง

ก็ถูกถอดออก  ร่างหนาจับขาร่างบางตั้งขึ้นแล้วก็ก้มลงไปใช้ลิ้นเลียวนที่เรียวขา จากนั้นก็สอด

นิ้วเข้าไปที่ช่องน้อยๆที่น่าเสียบตรงหน้าทีละนิ้วๆ

       “  โอ๊ยยยยยยย  เจ็บบบบบบบบบบบ  ไม่เอา    

       ”   เจ็บบบบบบบบบ  อื๊อออออออออออ        

       “  ตอดนิ้วกูชิบหาย  ”                                       

       “  เจ็บ! อย่าใส่เข้ามา  ”         ร่างบางเอามือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น        

       “  นี่แค่นิ้วเองนะ  เดี๋ยวมึงเจอของจริง  ” อิทธิลุกลงไปหยิบเจลและถุงยางในลิ้นชัก

จากนั้นก็เดินมาที่เตียง จัดการเปลือยตัวเองพร้อมใส่ถุงยาง ชโลมเจลให้ทั่ว จากนั้นก็

เอานิ้วเสียบเข้าไปในช่องทางของวีอีกครั้ง ทำเอาวีสะดุ้งเฮื้อกใหญ่

         “  โอ๊ย!!!!   เจ็บบบบบบบบบบ  กลัววววววววว  ไม่เอา   ”  

อิทธิดึงนิ้วเข้าออกๆๆ จนวีนอนบิดไปมาเพราะความเจ็บและเสียว จากนั้นอิทธิไม่รอช้าทาเจล 

แล้วก็ เอาด้ามตัวเองเสียบเข้าไปในตัววีทันที  

         “  อ๊า!  เจ็บบบบบบบบบบ!!  ฮื้ออออออออ  ”

         “  อย่าเข้ามา  โอ้ยยยยยยยย   เจ็บอ่า  ขอร้องเอามันออกไป  ”         

         “  มึงก็อย่าเกร็งดิ  ”    อิทธิเอามือลูบสะโพกวีทั้งนวด คลึง เคล้าจนวีผ่อนคลาย

ก็ดันดุ้นตัวเองเข้าไปอีก หลังจากนั้นก็เริ่มโยกและกระแทกเน้นๆถี่ๆปล่อยไปตามอารมณ์

 กระแทกแรงไม่ได้สนใจคนด้านล่างที่ต้องรับจังหวะอันแสนหนักหน่วง แม้ว่าจะร้องทรมาน 

เจ็บปวดขนาดไหนเพราะไม่เคยโดนอะไรแบบนี้มาก่อน

         “  เจ็บบบบบบบบบ   เอาออกไป  พอแล้ว   ”     ฮื้ออ   โอ๊ยยย    อ๊าๆๆๆๆๆ

   อ๊ะ  จากเสียงร้องโอ๊ยช่วงแรกๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางเมื่อคนด้านบนจัดท่าให้คนรอรับใหม่  

ซึ่งเหมือนจะได้ผลเพราะคนด้านล่างร้องครางไม่เป็นจังหวะเชียว   อ่า   อืออออ  พั่บบบบบๆๆ

ทั้งคู่ต่างปล่อยครางออกมา  แม้วีจะกลั้นไม่อยากจะครางก็ตาม  

“  โฮ้!! ” ร่างหนาถอนหายใจออกมายาวๆ ปล่อยน้ำออกเต็มถุง แล้วรูดออก 

จากนั้นก็ลุกไปทิ้งลงที่ถังขยะใกล้ๆ  แล้วก็เดินไปหยิบอันใหม่มาสวมเข้าที่อาวุธของตัวเอง

ก่อนที่จะจับตัวร่างบางคุกเข่าก้มโค้งก้นลอยโด่งหันมาตรงหน้าพร้อมก้มลงไปใช้ลิ้นอยู่บริเวณนั้น 

อิทธิเองก็เอะใจขึ้นได้ว่าเค้าไม่เคยใช้ลิ้นกับคู่นอนคนไหน  เพราะมันเป็นสิ่งสกปรกที่ไม่รู้ผ่านใค

รมาบ้าง  แต่คนๆนี้เค้าแน่ใจว่าลิ้นของตัวเค้าเองเป็นคนแรกแน่ๆที่ได้ลิ้มรสหวานๆจากบริเวณนั้นของวี

          “  อ๊า!  อือออออออ  ”     เสียงครางเล็ดลอดออกมาจากร่างบางตลอดการลงลิ้น

ของมาเฟียหนุ่ม พอลิ้มรสจนช่องทางเฉอะแฉะอิทธิก็นำของตัวเองเข้าไปอยู่ในตัวของร่างบาง

อีกครั้งหนึ่งพร้อมโยกขยับ

          “  เอามันส์ชิบหายยย  อ่า!!  ”     อิทธิยังคงโยกแรงไม่มีตก  พั่บๆๆ ซอยแรงๆ

 ซอยถี่  เสียงดังสนั่นห้อง  พร้อมกับอิทธิที่มองหน้าลูกหนี้ตัวเองที่ตอนนี้มีน้ำใสๆไหลออกจากตา 

ทำหน้าเหยเกหันไปมา ส่งสายตาเยิ้มมองคนที่รัวเอวและกำแขนของมาเฟียไว้แน่น จิกมาบ้างถ้ามันลึก           

“  อ่า   อื้อออออออ   ไม่ไหวแล้ว  ”          

“  ตอดกูดีนัก  กูไม่รู้นะ เสร็จรอบนี้ กูจะพอรึเปล่า  ”      อิทธิบอกกับวีและยังคงกระแทกต่อไม่เลิก

“ อ้า!!  ”     น้ำเต็มถุงยางอิทธิก็ถอดมันออกโยนทิ้งแม่นลงถังขยะพลางมองร่างที่อ่อนแรง  

หลับหมดสติไปแล้ว อิทธิยังมีความเป็นคนอยู่บ้างปล่อยให้ร่างบางนอนไป  ไม่จัดการรอบที่ 5

หลังจากเสร็จสิ้นอิทธิจึงเดินไปจัดการล้างตัวเองในห้องน้ำแล้วเดินกลับมาเอาผ้าห่มปิดตัวร่างบาง

บนเตียงไว้แล้วก็ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ  หลับไปเช่นกันเพราะความเหนื่อยจากกิจกรรมที่ทำไปอย่างหนัก

สายของวันต่อมา

ร่างบางรู้สึกตัวตื่นเมื่อแสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบที่ม่านตา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตื่นนอนตอนที่

น่าจะสายเกินเวลาเริ่มงานไปนานแล้ว  จึงรีบพลิกตัวพร้อมกับความเจ็บแสบที่ส่วนท้ายของ

ร่างกายและเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆก็ยิ่งทำให้ตกใจเพิ่มขึ้นไปอีก

         “  นี่มันกี่โมงแล้ว!!  ทำไมยังไม่ไปทำงานฮะ   ”                

        “  ครับๆ  ”    ร่างบางค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง แต่ก็ล้มพับลงไปด้านข้างด้วยความเจ็บ

และระบมมากพยายามลุกขึ้นยืนถึงกับขาสั่นจนเดินไม่ไหว  อีกทั้งที่ตัวของตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย 

ทำให้เห็นถึงคราบอะไรที่เปื้อนเต็มขาไปหมด จึงรีบก้มลงไปหยิบกางเกงนั่งใส่ตามด้วยเสื้อ

         “  ยังไม่ไปอีก!  อยากโดนตีนกูรึไง  ”        คนเป็นนายใช้เสียงดุเร่งลูกหนี้          

         “  ไปเดี๋ยวนี้แหละ  ”

ผมมองลูกหนี้ตัวเองที่พยายามจะลุก แล้วก็ยืนขาสั่นเดินไม่กี่ก้าวก็ล้มพับลงอยู่หลายที 

ดูท่าทางจะเจ็บมากเพราะผมก็เอาไปสุดอยู่เหมือนกัน สบายตัวมากเลย  ผมจึงกดโทรศัพท์

แล้วกดปลดล็อกประตูห้องไม่นานกรรณก็เปิดประตูเข้ามา

 “  เอาไปส่งที่บ้าน  ”          

 “  ครับนาย  ”     กรรณพยุงวีให้เดินออกจากห้องทีละก้าวๆ จนกรรณเห็นทีว่าคงไม่ไหว

จึงตัดสินใจให้วีขี่หลังแล้วเดินออกทางบันไดหนีไฟ จากนั้นก็เดินมาทางหลังบ้านเพื่อไม่ให้ใครเห็นมากนัก

 “  ขอบใจนะกรรณ  ”    ร่างบางฝืนยิ้มเล็กๆเป็นการขอบคุณขัดกับความเจ็บที่กำลังเจอในตอนนี้            

“  โดนนายจัดหนักเข้าให้ล่ะสิใช่มั้ย  ”           

“ อือ  ”          

“  เมื่อคืนนอนไหนเนี่ย ”      กรรณถามอีกครั้งให้แน่ใจเพราะไปรับร่างบางมาจากห้องของนาย         

“  ก็นอนในห้องนั้นนั่นแหละ  ”         

“  ฮะ?  จริงมั้ยเนี่ย  ”                

“  จริงดิ ตกใจอะไร  ”      ร่างบางยืนยันคำพูดตัวเองและก็นึกทวนไปก็ว่าไม่ได้จำผิดแน่นอน          

“  เปล่า ไปก่อนนะ  

กรรณรีบเดินกลับมาที่ตัวบ้านเข้าไปด้านใน  เห็นนายเดินออกมาจากห้องรอรับประทาน

อาหารอยู่ที่โต๊ะแล้ว  แถมโบกมือเรียกกรรณเข้าไปหาอีก

“  ไปบอกวี  ให้มันทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ แล้วมาเก็บกวาดห้องกู เอาผ้าปู 

หมอนอะไรไปซักให้หมด  อย่าให้เหลือคราบให้กูเห็น  ”

 “  ครับ  เฮ้ยมึงอะมานี่  ”      กรรณให้ไปเรียกลูกน้องที่ยืนไม่ไกลจากตรงนั้น          

“  กูสั่งมึงไอ้กรรณ!!  ”               นายพูดเสียงแข็งขึ้นทำเอาทุกคนก้มหน้าลงกันหมด         

“ ครับนาย  ”    มือซ้ายมาเฟียรับคำสั่งจากนายแล้วก็เดินเข้าไปในครัวหยิบยาพาราติดมือ 

จากนั้นก็เดินไปที่บ้านคอนเทนเนอร์ท้ายสุดที่ร่างบางอยู่ 

       ก๊อกๆๆ

       ก๊อกๆๆ

เมื่อไม่ได้ยินเสียง กรรณจึงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปก็ทำให้รู้ว่าวีนั้นกำลังอยู่ในห้องน้ำ           

“  วี!  นายสั่งให้ทำอะไรเสร็จก็ไปเก็บกวาดห้อง เอาผ้าปูทุกอย่างมาซัก  ”           

“  เอ้อๆ ได้ยินแล้ว เดี๋ยวไป  ”                   ร่างบางปิดน้ำแล้วตะโกนตอบกลับเสียงดัง           

“  อย่าช้านะ  นายจะโมโหเอา  ”           

“  อือๆ  ”

กรรณรีบเดินกลับมากินข้าวที่ครัวได้ไม่ถึง 3 คำนายก็ให้คนมาตามเพราะจะออกไปทำงานแล้ว

“  มันตายละครับนาย ผมยิงด้วยมือผมเอง  ”          งานที่นายสั่งมือขวาไปสำเร็จไปได้ด้วยดี            

“  ดี!  ไม่กี่ชั่วโมงข่าวคงออก  ”            

“  กรรณของมึงเรียบร้อยมั้ย  ”              มือขวาถามไถ่งานมือซ้ายบ้าง

“  เรียบร้อยครับ  ตอนนี้ลูกมันนอนอยู่ไอซียู  ”      มือซ้ายตอบกลับไปอย่างไม่ทำให้นายผิดหวัง            

“ วันนี้กี่ที่วะ  เพลียๆ กูอยากนอน  ”       มาเฟียหันหน้าเล็กน้อยถามมือซ้ายของตัวเอง            

“  ประชุมที่เดียวครับ  แล้วก็มีนัดทานข้าวกับอู้หมิง  ”            

“  นายเพลียอะไร เมื่อวานกับผู้หญิงนั่นนายก็ไล่กลับไป  ”                   

“  ฮึ่มมมมมมมม!  ”  

คนเป็นนายกระแอมเสียงดังดับความอยากรู้อยากเห็นของลูกน้อง กรรณเองที่รู้เรื่องก็เงียบไว้ไม่กล้าพูดออกไป

“  กาเบียล  คุณจะว่าไงถ้าผมจะค้าอาวุธ  ”        มาเฟียถามความเห็นลูกน้องคนสนิท             

“  นาย!  นายจะเอาจริงหรอครับ  ”             มือซ้ายถามนายเผื่อนายจะแค่หยอกเล่น             

“  มันท้าทายดี  ลองซักตั้งมั้ย  ”             

“  แต่นายพ่อของนาย กำชับไว้เลยนะว่าไม่ให้ค้ายากับอาวุธเถื่อน  ”       กาเบียลพูดกับนายเพื่อเตือนสติ

“  ผมก็ไม่ได้คิดจะค้ายา  ”            

“  นายครับ...หาอย่างอื่นทำไม่ดีกว่าหรอ  ”      กรรณช่วยกาเบียลอีกแรงโดยเสนออย่างอื่น            

“  แล้วที่เราทำอยู่มันถูกกฎหมายหรอฮะ!  หรือจะขัดใจกู!!  ”     อิทธิขึ้นเสียงอารมณ์มาเต็มแก่           

 “  ตามใจนายครับ  ”   ทั้งกรรณและกาเบียลต่างตอบกลับพร้อมก้มหัวลงเป็นการเคารพ  

 “   แต่ผมไม่เห็นด้วย  ”   กาเบียลเอ่ยเบาๆ

พอรถแล่นมาถึงที่ทำงานผมก็ลงจากรถ เดินเข้ามาในห้องทำงานเพื่อเซ็นเอกสารจากเลขา

ที่จัดแจงไว้ให้หลังจากนั้นก็รอการประชุม  โดยฟุบหลับไปเล็กน้อยเช่นกัน จนกาเบียลเข้ามาปลุกเมื่อถึงเวลา

 “  นายไม่สบายรึเปล่าครับ   ”              มือขวาถามด้วยความเป็นห่วง                

“   แค่ง่วง  ”              “  พร้อมแล้วครับ  ”

อิทธิลุกเดินเข้ามาที่ห้องประชุม นั่งฟังการพูดคุยแผนและผลการทำงาน ฟังการรายงานปัญหาต่างๆ 

 จากนั้นก็เสนอแนวทางแก้ไขแก่ลูกน้อง โดยใช้เวลาในห้องประชุมไปประมาณ 3 ชั่วโมง

 “  นายครับ อู้หมิงรออยู่ที่ภัตตาคารYYZ  ”    กรรณเปิดตารางการนัดหมายแล้วแจ้งนาย             

“  ตอนนี้หรอ  ”            

 “ ครับ  ”   อิทธิขึ้นรถอีกครั้งแล้วก็เดินทางไปร่วมรับประทานอาหารกับอู้หมิง

 นักธุรกิจชาวจีน  ที่จะมาทำเอ็มโอยูในทางธุรกิจร่วมกัน ซึ่งเป็นการร่างสัญญา จีน – ไทยครั้งที่ 2 

 “   รุ่นพ่อคุณว่าเจริญ ยิ่งใหญ่ รุ่นคุณยิ่งใหญ่กว่าหลายเท่า  ”         อู้หมิงด้วยภาษาจีนพลางยิ้มแย้ม             

“  ขอบคุณ  ”               อิทธิเองก็ตอบเป็นภาษาจีนกลับไป             

“  นับเป็นสัญญาณดีต่อธุรกิจของเราที่จะทำงานร่วมกัน  ”  

 อิทธิพยักหน้าเบาๆตอบกลับพร้อมยกน้ำในแก้วดื่มเป็นการเสร็จสิ้นการสนทนา

“ อาหารมื้อนี้รสชาติดี  ไว้เจอกัน  ฉันมีงานต้องไปต่อ ขอตัวลา  ”  อิทธิลุกขึ้นจับมือกับอู้หมิง

“  กลับเลยใช่มั้ยนาย  ”           กรรณหยิบแฟ้มและแว่นกันแดดของนายมาถือไว้             

“  กว่ากูจะได้นอน จะมืดละไอ้ชิบหาย  ”  อิทธิรีบเดินออกมาขึ้นรถ ซึ่งรถเองขับใช้เวลา

ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้าน อิทธิรีบถอดสูทยื่นให้กรรณแล้วตรงขึ้นไปที่ห้องพักที่ติดกับ

ห้องทำงาน ไม่ได้ไปที่ห้องนอนตนเผื่อตื่นมาทำงานในตอนดึก  และบอกกับลูกน้องไว้ว่าไม่ต้อง

มารบกวน ไม่รับแขกอะไรทั้งนั้น

            “  นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมยังปูผ้าไม่เสร็จ!!   ”  

  เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นเมื่อิทธิเห็นวีกำลังปูผ้าปูที่นอนใหม่และปลอกหมอนก็ยังไม่ได้ใส่

            “  ใกล้เสร็จแล้วครับๆ  ”              ร่างบางรีบเร่งมือเพราะรู้ว่านายกำลังไม่พอใจ             

“  มึงทำอะไรอยู่ เวลาตั้งนานทำงานไม่เสร็จ ฮะ!!   ”   

ร่างหนาเดินมาใกล้ร่างบางแล้วตะคอกเสียงดัง  ร่างบางจึงยืนก้มหน้าหลับตามิด

             “  ผมก็มาเอาผ้าไปซัก ไปตาก เอาผ้าใหม่ไปผึ่งแดดด้วย แล้วก็ไปรดน้ำต้นไม้

  ช่วยงานในครัว ไม่คิดว่านายจะกลับเร็ว เลยเพิ่งขึ้นมาใส่ครับ  ”          ร่างบางตอบไปตามตรง             

“ งั้นเหรอ  ”   อิทธิพูดพลางผลักวีลงนอนที่เตียง  แล้วตัวเองก็ล้มลงไปนอนทับวีจนขยับไม่ได้

“ นายจะทำอะไร?  ”           ร่างบางถามคนที่นอนทับด้วยเสียงสั่นๆ             

“ เมื่อคืนทำอะไร วันนี้ก็จะทำแบบนั้น ”                      

“  ไม่เอา มันเจ็บ  ”             

“  มึงไม่มีสิทธิปฏิเสธกู  กูจะทำอะไรกับมึงก็ได้ มึงลืมไปแล้วสินะ  ”  มาเฟียเลิกคิ้วพูดอย่างเหนือกว่า

        คนใต้ร่างผมมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน  หน้าแดงๆ ปากก็แดง ที่คอมีร่อยรอยที่ผมทำไว้ 

ที่มุมปาก เค้าก็มีแผลที่น่าจะโดนผมนี่แหละตบไป การมองนานๆทำให้ผมค่อยๆขยับหน้าเข้าไป

ใกล้เค้าเข้าเรื่อยๆจนปลายจมูกชนกัน มันทำให้ผมรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ส่งมา ผมจึงลุกจากตัวเค้า

 พร้อมจับเค้าโยนลงที่พื้น

  “  โอ๊ยยยยย  ”         ร่างบางร้องออกมาเบาๆเพราะมันสะเทือนที่บั้นท้ายที่ผ่านศึกมา           

 “  กูจะนอน รีบใส่ปลอกหมอนซักที  ”   วีรีบยัดปลอกหมอนจัดทรงจนเสร็จก็เอาไปวางไว้

หัวเตียง ทั้ง 2 ใบแล้วก็บอกลาคนเป็นนาย

 “  ขอตัวนะครับ  ”           

 “  รู้ตัวว่าไม่สบายก็แดกยาเข้าไป รอให้พ่อมึงมาบอกรึไง  ”    

ในขณะที่ร่างบางเดินกำลังจะถึงประตู เสียงอิทธิก็ดังขึ้นทำให้ร่างบางหันไปตอบกลับกับนายเบาๆ            

“ ครับ  ” 

 “  เดี๋ยว!  ”              อิทธิยังคงไม่ปล่อยให้ร่างบางไป           

“  นายต้องการอะไรครับ  ”                        

“  คืนนี้ไม่ต้องไปเสิร์ฟที่บาร์  กลับไปพักได้เลย  ”  ร่างบางมองนายที่นอนหลับตาแล้วก็สั่งๆตน  

          “ รู้ได้ไงว่าเราไม่สบาย ไม่ให้ไปทำงานดึก  ยังให้ไปพักได้เลยอีก  หึๆๆ

 เห็นโหดเหี้ยมแบบนี้ ก็มีมุมใจดีกับเค้านะเนี่ย  ”  วีเดินลงมาด้วยคิดไปด้วย จนถึงด้านล่าง 

 ซึ่งกาเบียลกับกรรณยังยืนคุยกันอยู่ไม่แยกย้ายไปไหน

           “  กลับไปพักได้ นายบอกไม่ต้องไปทำงานที่บาร์คืนนี้  ”            

“ ครับ  ”                ร่างบางตอบกลับลูกครึ่งวัย 42 ผู้เป็นมือขวาที่เก่งกาจของนาย            

“  นี่!  ”          กรรณรีบเดินเข้าไปหาร่างบางและยื่นถุงยาสีขาวให้            

“  อะไรอ่า?  ”                             

“  นายให้ซื้อมาให้  ”      วีรับมาแล้วก็เดินกลับมาที่บ้านคอนเทนเนอร์หลังสุดท้าย 

รีบเข้ามาในบ้านแล้วก็จัดการล็อกจากนั้นก็เปิดดูในถุงสีขาว ก็เห็นเป็นยาฆ่าเชื้อ ยาสอด 

 ยาแก้อักเสบแล้วก็ยาแก้ปวด

            “ งง  ซื้อมาให้ทำไม  ใช้ไม่เป็นอยู่ดี มันต้องทำอะไรยังไงก็ไม่รู้ ช่างแม่ง  ”             

“  ทนเจ็บได้อยู่หรอก ไหนๆชีวิตก็ไม่เคยมีอะไรดีอยู่ละ จะเสียตัวให้ผู้ชายอีกก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้อง

 มานั่งฟูมฟาย  ต่อจากนี้อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแหละวะวี  ”

โอ้ยบอกตามตรง คนเขียนชอบพระเอกตัวเอง 5555555

เป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ!      จะมาเม้นดีๆหรือต้องให้ใช้กำลังฮะ!!!!!!!!!!

555555555    โอ้ยยยยยย  แต่งเองก็อินเอง อิอิ

ฝากนิยายที่กำลังจะออกมาเป็นเล่มไว้ในอ้อมอกอ้อมใจบ้างได้ไหมจ๊ะคนอ่านที่น่ารักทั้งหลาย