“ นี่ก็มืดขนาดนี้แล้วกลิ่นตัวมันยังหอมอยู่เลย ”
อิทธิสูดดมวีไปทั่วทั้งตัว ค่อยๆดึงเสื้อวีขึ้นเหนือหัวจนถอดออก ทำให้อิทธิเห็นถึงหัวนมสีชมพู
และผิวขาวเนียนของวีซึ่งตอนนี้นอนกอดอก สายตาเยิ้มอยู่ อิทธิจึงไม่รอช้าช้อนร่างบางขึ้นมา
โอบอุ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องพักของตนเองที่ทะลุถึงกันได้ภายใน ห้องทำงาน โดยไม่ลืมล็อกประตู
ให้แน่นหนาก่อนจะเริ่มปฏิบัติการอันเร่าร้อนบนเตียงกับลูกหนี้ตัวเอง
“ จะทำอะไร ปล่อยนะ ” ร่างบางมองหาหนทางพลางขยับหนี
“ อย่าดิ้นน่า อยู่เฉยๆ ”
ร่างหนาก้มลงไปเลียที่ยอดอกทั้งสองข้างของร่างบาง แต่ด้วยความที่ร่างบางขัดขืนแล้วก็ดิ้นทำให้ร่างหนาหงุดหงิด จึงเอามือยึดมือทั้งสองของร่างบางไว้ด้านบน จากนั้นก็ซุกไซร้ที่คอขาวๆอีกครั้ง
“ อย่า อย่าทำแบบนี้ ”
“ ปล่อยยยยยย ปล่อยยยยยยย ” ร่างบางยังคงร้องโวยวายและดิ้นหนีสุดฤทธิ์
พัวะ! มือหนาที่ยึดมือร่างบางอยู่ด้านบนฟาดลงที่หน้าร่างบางอย่างแรง จนหน้าชาไปเลย
“ หุบปาก แล้วก็อย่าดิ้นให้มันมาก ”
ร่างหนาลงไปจัดการกับส่วนบนของวีจนหนำใจ ปราศจากการต่อต้านและดิ้นอีกเพราะร่างบาง
นอนแน่นิ่งยอมแต่โดยดี โดยที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด ไม่นานส่วนล่างของร่างบาง
ก็ถูกถอดออก ร่างหนาจับขาร่างบางตั้งขึ้นแล้วก็ก้มลงไปใช้ลิ้นเลียวนที่เรียวขา จากนั้นก็สอด
นิ้วเข้าไปที่ช่องน้อยๆที่น่าเสียบตรงหน้าทีละนิ้วๆ
“ โอ๊ยยยยยยย เจ็บบบบบบบบบบบ ไม่เอา
” เจ็บบบบบบบบบ อื๊อออออออออออ
“ ตอดนิ้วกูชิบหาย ”
“ เจ็บ! อย่าใส่เข้ามา ” ร่างบางเอามือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น
“ นี่แค่นิ้วเองนะ เดี๋ยวมึงเจอของจริง ” อิทธิลุกลงไปหยิบเจลและถุงยางในลิ้นชัก
จากนั้นก็เดินมาที่เตียง จัดการเปลือยตัวเองพร้อมใส่ถุงยาง ชโลมเจลให้ทั่ว จากนั้นก็
เอานิ้วเสียบเข้าไปในช่องทางของวีอีกครั้ง ทำเอาวีสะดุ้งเฮื้อกใหญ่
“ โอ๊ย!!!! เจ็บบบบบบบบบบ กลัววววววววว ไม่เอา ”
อิทธิดึงนิ้วเข้าออกๆๆ จนวีนอนบิดไปมาเพราะความเจ็บและเสียว จากนั้นอิทธิไม่รอช้าทาเจล
แล้วก็ เอาด้ามตัวเองเสียบเข้าไปในตัววีทันที
“ อ๊า! เจ็บบบบบบบบบบ!! ฮื้ออออออออ ”
“ อย่าเข้ามา โอ้ยยยยยยยย เจ็บอ่า ขอร้องเอามันออกไป ”
“ มึงก็อย่าเกร็งดิ ” อิทธิเอามือลูบสะโพกวีทั้งนวด คลึง เคล้าจนวีผ่อนคลาย
ก็ดันดุ้นตัวเองเข้าไปอีก หลังจากนั้นก็เริ่มโยกและกระแทกเน้นๆถี่ๆปล่อยไปตามอารมณ์
กระแทกแรงไม่ได้สนใจคนด้านล่างที่ต้องรับจังหวะอันแสนหนักหน่วง แม้ว่าจะร้องทรมาน
เจ็บปวดขนาดไหนเพราะไม่เคยโดนอะไรแบบนี้มาก่อน
“ เจ็บบบบบบบบบ เอาออกไป พอแล้ว ” ฮื้ออ โอ๊ยยย อ๊าๆๆๆๆๆ
อ๊ะ จากเสียงร้องโอ๊ยช่วงแรกๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางเมื่อคนด้านบนจัดท่าให้คนรอรับใหม่
ซึ่งเหมือนจะได้ผลเพราะคนด้านล่างร้องครางไม่เป็นจังหวะเชียว อ่า อืออออ พั่บบบบบๆๆ
ทั้งคู่ต่างปล่อยครางออกมา แม้วีจะกลั้นไม่อยากจะครางก็ตาม
“ โฮ้!! ” ร่างหนาถอนหายใจออกมายาวๆ ปล่อยน้ำออกเต็มถุง แล้วรูดออก
จากนั้นก็ลุกไปทิ้งลงที่ถังขยะใกล้ๆ แล้วก็เดินไปหยิบอันใหม่มาสวมเข้าที่อาวุธของตัวเอง
ก่อนที่จะจับตัวร่างบางคุกเข่าก้มโค้งก้นลอยโด่งหันมาตรงหน้าพร้อมก้มลงไปใช้ลิ้นอยู่บริเวณนั้น
อิทธิเองก็เอะใจขึ้นได้ว่าเค้าไม่เคยใช้ลิ้นกับคู่นอนคนไหน เพราะมันเป็นสิ่งสกปรกที่ไม่รู้ผ่านใค
รมาบ้าง แต่คนๆนี้เค้าแน่ใจว่าลิ้นของตัวเค้าเองเป็นคนแรกแน่ๆที่ได้ลิ้มรสหวานๆจากบริเวณนั้นของวี
“ อ๊า! อือออออออ ” เสียงครางเล็ดลอดออกมาจากร่างบางตลอดการลงลิ้น
ของมาเฟียหนุ่ม พอลิ้มรสจนช่องทางเฉอะแฉะอิทธิก็นำของตัวเองเข้าไปอยู่ในตัวของร่างบาง
อีกครั้งหนึ่งพร้อมโยกขยับ
“ เอามันส์ชิบหายยย อ่า!! ” อิทธิยังคงโยกแรงไม่มีตก พั่บๆๆ ซอยแรงๆ
ซอยถี่ เสียงดังสนั่นห้อง พร้อมกับอิทธิที่มองหน้าลูกหนี้ตัวเองที่ตอนนี้มีน้ำใสๆไหลออกจากตา
ทำหน้าเหยเกหันไปมา ส่งสายตาเยิ้มมองคนที่รัวเอวและกำแขนของมาเฟียไว้แน่น จิกมาบ้างถ้ามันลึก
“ อ่า อื้อออออออ ไม่ไหวแล้ว ”
“ ตอดกูดีนัก กูไม่รู้นะ เสร็จรอบนี้ กูจะพอรึเปล่า ” อิทธิบอกกับวีและยังคงกระแทกต่อไม่เลิก
“ อ้า!! ” น้ำเต็มถุงยางอิทธิก็ถอดมันออกโยนทิ้งแม่นลงถังขยะพลางมองร่างที่อ่อนแรง
หลับหมดสติไปแล้ว อิทธิยังมีความเป็นคนอยู่บ้างปล่อยให้ร่างบางนอนไป ไม่จัดการรอบที่ 5
หลังจากเสร็จสิ้นอิทธิจึงเดินไปจัดการล้างตัวเองในห้องน้ำแล้วเดินกลับมาเอาผ้าห่มปิดตัวร่างบาง
บนเตียงไว้แล้วก็ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ หลับไปเช่นกันเพราะความเหนื่อยจากกิจกรรมที่ทำไปอย่างหนัก
สายของวันต่อมา
ร่างบางรู้สึกตัวตื่นเมื่อแสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบที่ม่านตา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตื่นนอนตอนที่
น่าจะสายเกินเวลาเริ่มงานไปนานแล้ว จึงรีบพลิกตัวพร้อมกับความเจ็บแสบที่ส่วนท้ายของ
ร่างกายและเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆก็ยิ่งทำให้ตกใจเพิ่มขึ้นไปอีก
“ นี่มันกี่โมงแล้ว!! ทำไมยังไม่ไปทำงานฮะ ”
“ ครับๆ ” ร่างบางค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง แต่ก็ล้มพับลงไปด้านข้างด้วยความเจ็บ
และระบมมากพยายามลุกขึ้นยืนถึงกับขาสั่นจนเดินไม่ไหว อีกทั้งที่ตัวของตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย
ทำให้เห็นถึงคราบอะไรที่เปื้อนเต็มขาไปหมด จึงรีบก้มลงไปหยิบกางเกงนั่งใส่ตามด้วยเสื้อ
“ ยังไม่ไปอีก! อยากโดนตีนกูรึไง ” คนเป็นนายใช้เสียงดุเร่งลูกหนี้
“ ไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
ผมมองลูกหนี้ตัวเองที่พยายามจะลุก แล้วก็ยืนขาสั่นเดินไม่กี่ก้าวก็ล้มพับลงอยู่หลายที
ดูท่าทางจะเจ็บมากเพราะผมก็เอาไปสุดอยู่เหมือนกัน สบายตัวมากเลย ผมจึงกดโทรศัพท์
แล้วกดปลดล็อกประตูห้องไม่นานกรรณก็เปิดประตูเข้ามา
“ เอาไปส่งที่บ้าน ”
“ ครับนาย ” กรรณพยุงวีให้เดินออกจากห้องทีละก้าวๆ จนกรรณเห็นทีว่าคงไม่ไหว
จึงตัดสินใจให้วีขี่หลังแล้วเดินออกทางบันไดหนีไฟ จากนั้นก็เดินมาทางหลังบ้านเพื่อไม่ให้ใครเห็นมากนัก
“ ขอบใจนะกรรณ ” ร่างบางฝืนยิ้มเล็กๆเป็นการขอบคุณขัดกับความเจ็บที่กำลังเจอในตอนนี้
“ โดนนายจัดหนักเข้าให้ล่ะสิใช่มั้ย ”
“ อือ ”
“ เมื่อคืนนอนไหนเนี่ย ” กรรณถามอีกครั้งให้แน่ใจเพราะไปรับร่างบางมาจากห้องของนาย
“ ก็นอนในห้องนั้นนั่นแหละ ”
“ ฮะ? จริงมั้ยเนี่ย ”
“ จริงดิ ตกใจอะไร ” ร่างบางยืนยันคำพูดตัวเองและก็นึกทวนไปก็ว่าไม่ได้จำผิดแน่นอน
“ เปล่า ไปก่อนนะ
กรรณรีบเดินกลับมาที่ตัวบ้านเข้าไปด้านใน เห็นนายเดินออกมาจากห้องรอรับประทาน
อาหารอยู่ที่โต๊ะแล้ว แถมโบกมือเรียกกรรณเข้าไปหาอีก
“ ไปบอกวี ให้มันทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ แล้วมาเก็บกวาดห้องกู เอาผ้าปู
หมอนอะไรไปซักให้หมด อย่าให้เหลือคราบให้กูเห็น ”
“ ครับ เฮ้ยมึงอะมานี่ ” กรรณให้ไปเรียกลูกน้องที่ยืนไม่ไกลจากตรงนั้น
“ กูสั่งมึงไอ้กรรณ!! ” นายพูดเสียงแข็งขึ้นทำเอาทุกคนก้มหน้าลงกันหมด
“ ครับนาย ” มือซ้ายมาเฟียรับคำสั่งจากนายแล้วก็เดินเข้าไปในครัวหยิบยาพาราติดมือ
จากนั้นก็เดินไปที่บ้านคอนเทนเนอร์ท้ายสุดที่ร่างบางอยู่
ก๊อกๆๆ
ก๊อกๆๆ
เมื่อไม่ได้ยินเสียง กรรณจึงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปก็ทำให้รู้ว่าวีนั้นกำลังอยู่ในห้องน้ำ
“ วี! นายสั่งให้ทำอะไรเสร็จก็ไปเก็บกวาดห้อง เอาผ้าปูทุกอย่างมาซัก ”
“ เอ้อๆ ได้ยินแล้ว เดี๋ยวไป ” ร่างบางปิดน้ำแล้วตะโกนตอบกลับเสียงดัง
“ อย่าช้านะ นายจะโมโหเอา ”
“ อือๆ ”
กรรณรีบเดินกลับมากินข้าวที่ครัวได้ไม่ถึง 3 คำนายก็ให้คนมาตามเพราะจะออกไปทำงานแล้ว
“ มันตายละครับนาย ผมยิงด้วยมือผมเอง ” งานที่นายสั่งมือขวาไปสำเร็จไปได้ด้วยดี
“ ดี! ไม่กี่ชั่วโมงข่าวคงออก ”
“ กรรณของมึงเรียบร้อยมั้ย ” มือขวาถามไถ่งานมือซ้ายบ้าง
“ เรียบร้อยครับ ตอนนี้ลูกมันนอนอยู่ไอซียู ” มือซ้ายตอบกลับไปอย่างไม่ทำให้นายผิดหวัง
“ วันนี้กี่ที่วะ เพลียๆ กูอยากนอน ” มาเฟียหันหน้าเล็กน้อยถามมือซ้ายของตัวเอง
“ ประชุมที่เดียวครับ แล้วก็มีนัดทานข้าวกับอู้หมิง ”
“ นายเพลียอะไร เมื่อวานกับผู้หญิงนั่นนายก็ไล่กลับไป ”
“ ฮึ่มมมมมมมม! ”
คนเป็นนายกระแอมเสียงดังดับความอยากรู้อยากเห็นของลูกน้อง กรรณเองที่รู้เรื่องก็เงียบไว้ไม่กล้าพูดออกไป
“ กาเบียล คุณจะว่าไงถ้าผมจะค้าอาวุธ ” มาเฟียถามความเห็นลูกน้องคนสนิท
“ นาย! นายจะเอาจริงหรอครับ ” มือซ้ายถามนายเผื่อนายจะแค่หยอกเล่น
“ มันท้าทายดี ลองซักตั้งมั้ย ”
“ แต่นายพ่อของนาย กำชับไว้เลยนะว่าไม่ให้ค้ายากับอาวุธเถื่อน ” กาเบียลพูดกับนายเพื่อเตือนสติ
“ ผมก็ไม่ได้คิดจะค้ายา ”
“ นายครับ...หาอย่างอื่นทำไม่ดีกว่าหรอ ” กรรณช่วยกาเบียลอีกแรงโดยเสนออย่างอื่น
“ แล้วที่เราทำอยู่มันถูกกฎหมายหรอฮะ! หรือจะขัดใจกู!! ” อิทธิขึ้นเสียงอารมณ์มาเต็มแก่
“ ตามใจนายครับ ” ทั้งกรรณและกาเบียลต่างตอบกลับพร้อมก้มหัวลงเป็นการเคารพ
“ แต่ผมไม่เห็นด้วย ” กาเบียลเอ่ยเบาๆ
พอรถแล่นมาถึงที่ทำงานผมก็ลงจากรถ เดินเข้ามาในห้องทำงานเพื่อเซ็นเอกสารจากเลขา
ที่จัดแจงไว้ให้หลังจากนั้นก็รอการประชุม โดยฟุบหลับไปเล็กน้อยเช่นกัน จนกาเบียลเข้ามาปลุกเมื่อถึงเวลา
“ นายไม่สบายรึเปล่าครับ ” มือขวาถามด้วยความเป็นห่วง
“ แค่ง่วง ” “ พร้อมแล้วครับ ”
อิทธิลุกเดินเข้ามาที่ห้องประชุม นั่งฟังการพูดคุยแผนและผลการทำงาน ฟังการรายงานปัญหาต่างๆ
จากนั้นก็เสนอแนวทางแก้ไขแก่ลูกน้อง โดยใช้เวลาในห้องประชุมไปประมาณ 3 ชั่วโมง
“ นายครับ อู้หมิงรออยู่ที่ภัตตาคารYYZ ” กรรณเปิดตารางการนัดหมายแล้วแจ้งนาย
“ ตอนนี้หรอ ”
“ ครับ ” อิทธิขึ้นรถอีกครั้งแล้วก็เดินทางไปร่วมรับประทานอาหารกับอู้หมิง
นักธุรกิจชาวจีน ที่จะมาทำเอ็มโอยูในทางธุรกิจร่วมกัน ซึ่งเป็นการร่างสัญญา จีน – ไทยครั้งที่ 2
“ รุ่นพ่อคุณว่าเจริญ ยิ่งใหญ่ รุ่นคุณยิ่งใหญ่กว่าหลายเท่า ” อู้หมิงด้วยภาษาจีนพลางยิ้มแย้ม
“ ขอบคุณ ” อิทธิเองก็ตอบเป็นภาษาจีนกลับไป
“ นับเป็นสัญญาณดีต่อธุรกิจของเราที่จะทำงานร่วมกัน ”
อิทธิพยักหน้าเบาๆตอบกลับพร้อมยกน้ำในแก้วดื่มเป็นการเสร็จสิ้นการสนทนา
“ อาหารมื้อนี้รสชาติดี ไว้เจอกัน ฉันมีงานต้องไปต่อ ขอตัวลา ” อิทธิลุกขึ้นจับมือกับอู้หมิง
“ กลับเลยใช่มั้ยนาย ” กรรณหยิบแฟ้มและแว่นกันแดดของนายมาถือไว้
“ กว่ากูจะได้นอน จะมืดละไอ้ชิบหาย ” อิทธิรีบเดินออกมาขึ้นรถ ซึ่งรถเองขับใช้เวลา
ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้าน อิทธิรีบถอดสูทยื่นให้กรรณแล้วตรงขึ้นไปที่ห้องพักที่ติดกับ
ห้องทำงาน ไม่ได้ไปที่ห้องนอนตนเผื่อตื่นมาทำงานในตอนดึก และบอกกับลูกน้องไว้ว่าไม่ต้อง
มารบกวน ไม่รับแขกอะไรทั้งนั้น
“ นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมยังปูผ้าไม่เสร็จ!! ”
เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นเมื่อิทธิเห็นวีกำลังปูผ้าปูที่นอนใหม่และปลอกหมอนก็ยังไม่ได้ใส่
“ ใกล้เสร็จแล้วครับๆ ” ร่างบางรีบเร่งมือเพราะรู้ว่านายกำลังไม่พอใจ
“ มึงทำอะไรอยู่ เวลาตั้งนานทำงานไม่เสร็จ ฮะ!! ”
ร่างหนาเดินมาใกล้ร่างบางแล้วตะคอกเสียงดัง ร่างบางจึงยืนก้มหน้าหลับตามิด
“ ผมก็มาเอาผ้าไปซัก ไปตาก เอาผ้าใหม่ไปผึ่งแดดด้วย แล้วก็ไปรดน้ำต้นไม้
ช่วยงานในครัว ไม่คิดว่านายจะกลับเร็ว เลยเพิ่งขึ้นมาใส่ครับ ” ร่างบางตอบไปตามตรง
“ งั้นเหรอ ” อิทธิพูดพลางผลักวีลงนอนที่เตียง แล้วตัวเองก็ล้มลงไปนอนทับวีจนขยับไม่ได้
“ นายจะทำอะไร? ” ร่างบางถามคนที่นอนทับด้วยเสียงสั่นๆ
“ เมื่อคืนทำอะไร วันนี้ก็จะทำแบบนั้น ”
“ ไม่เอา มันเจ็บ ”
“ มึงไม่มีสิทธิปฏิเสธกู กูจะทำอะไรกับมึงก็ได้ มึงลืมไปแล้วสินะ ” มาเฟียเลิกคิ้วพูดอย่างเหนือกว่า
คนใต้ร่างผมมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน หน้าแดงๆ ปากก็แดง ที่คอมีร่อยรอยที่ผมทำไว้
ที่มุมปาก เค้าก็มีแผลที่น่าจะโดนผมนี่แหละตบไป การมองนานๆทำให้ผมค่อยๆขยับหน้าเข้าไป
ใกล้เค้าเข้าเรื่อยๆจนปลายจมูกชนกัน มันทำให้ผมรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ส่งมา ผมจึงลุกจากตัวเค้า
พร้อมจับเค้าโยนลงที่พื้น
“ โอ๊ยยยยย ” ร่างบางร้องออกมาเบาๆเพราะมันสะเทือนที่บั้นท้ายที่ผ่านศึกมา
“ กูจะนอน รีบใส่ปลอกหมอนซักที ” วีรีบยัดปลอกหมอนจัดทรงจนเสร็จก็เอาไปวางไว้
หัวเตียง ทั้ง 2 ใบแล้วก็บอกลาคนเป็นนาย
“ ขอตัวนะครับ ”
“ รู้ตัวว่าไม่สบายก็แดกยาเข้าไป รอให้พ่อมึงมาบอกรึไง ”
ในขณะที่ร่างบางเดินกำลังจะถึงประตู เสียงอิทธิก็ดังขึ้นทำให้ร่างบางหันไปตอบกลับกับนายเบาๆ
“ ครับ ”
“ เดี๋ยว! ” อิทธิยังคงไม่ปล่อยให้ร่างบางไป
“ นายต้องการอะไรครับ ”
“ คืนนี้ไม่ต้องไปเสิร์ฟที่บาร์ กลับไปพักได้เลย ” ร่างบางมองนายที่นอนหลับตาแล้วก็สั่งๆตน
“ รู้ได้ไงว่าเราไม่สบาย ไม่ให้ไปทำงานดึก ยังให้ไปพักได้เลยอีก หึๆๆ
เห็นโหดเหี้ยมแบบนี้ ก็มีมุมใจดีกับเค้านะเนี่ย ” วีเดินลงมาด้วยคิดไปด้วย จนถึงด้านล่าง
ซึ่งกาเบียลกับกรรณยังยืนคุยกันอยู่ไม่แยกย้ายไปไหน
“ กลับไปพักได้ นายบอกไม่ต้องไปทำงานที่บาร์คืนนี้ ”
“ ครับ ” ร่างบางตอบกลับลูกครึ่งวัย 42 ผู้เป็นมือขวาที่เก่งกาจของนาย
“ นี่! ” กรรณรีบเดินเข้าไปหาร่างบางและยื่นถุงยาสีขาวให้
“ อะไรอ่า? ”
“ นายให้ซื้อมาให้ ” วีรับมาแล้วก็เดินกลับมาที่บ้านคอนเทนเนอร์หลังสุดท้าย
รีบเข้ามาในบ้านแล้วก็จัดการล็อกจากนั้นก็เปิดดูในถุงสีขาว ก็เห็นเป็นยาฆ่าเชื้อ ยาสอด
ยาแก้อักเสบแล้วก็ยาแก้ปวด
“ งง ซื้อมาให้ทำไม ใช้ไม่เป็นอยู่ดี มันต้องทำอะไรยังไงก็ไม่รู้ ช่างแม่ง ”
“ ทนเจ็บได้อยู่หรอก ไหนๆชีวิตก็ไม่เคยมีอะไรดีอยู่ละ จะเสียตัวให้ผู้ชายอีกก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้อง
มานั่งฟูมฟาย ต่อจากนี้อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแหละวะวี ”
โอ้ยบอกตามตรง คนเขียนชอบพระเอกตัวเอง 5555555
เป็นยังไงกันบ้างจ๊ะ! จะมาเม้นดีๆหรือต้องให้ใช้กำลังฮะ!!!!!!!!!!
555555555 โอ้ยยยยยย แต่งเองก็อินเอง อิอิ
ฝากนิยายที่กำลังจะออกมาเป็นเล่มไว้ในอ้อมอกอ้อมใจบ้างได้ไหมจ๊ะคนอ่านที่น่ารักทั้งหลาย