วีรธัชตื่นตี 5 มารดน้ำต้นไม้พร้อมกับหาวนอนไปหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งลุงคนสวนแถวนั้นเดินเข้ามาบอกว่าจะช่วยแบ่งเบางานให้ แต่ก็ถูกลูกน้องมาเฟียที่ยืนรอบบ้านอยู่แถวนั้นบ่นและขู่จะฟ้องนาย. วีจึงต้องทำงานเองจนพระอาทิตย์ขึ้น 

“  บ้านนี้เค้ารดน้ำกันแต่เช้าจริงหรอวะ  หาว  โฮ่ยยยยยย ง่วง  ”. ขณะที่ยังยืนทำงานวีก็บ่นเบาๆไปและยังคงหาวนอนอยู่ 

“   เหมือนงานมันจะสบายไปสินะ ยืนรดน้ำไปหาวไปเนี่ย  ”. และสักพักกาเบียลก็เดินลงมาได้ยินเสียงหาวของวีจึงเอ่ยทักทาย ทำให้วีรีบหุบปากจากการหาวทันทีพร้อมทั้งหันไปจ้องลูกน้องมาเฟีย ที่ปากมากฟ้องลูกพี่ว่าวีหาวมาตั้งแต่เช้า 

“  บ่นอะไรแต่เช้ากาเบียล ฮะ??  ”      เสียงหล่อแต่เยือกเย็นดังมาจากในบ้าน 

“  ลูกหนี้นายรดน้ำไปหาวไป ท่าทางสบายเชียวครับ  ”    อิทธิเดินติดกระดุมสูทมาหน้าบ้านมองลูกหนี้ตัวเองตามที่กาเบียลบอก 

“  ผมว่าเอาไปขายได้หลายบาทนะครับนาย ”          ลูกน้องคนหนึ่งพูดเสนอนายเพราะมองวีแล้วก็ขาว ผอม หน้าตาดี 

“  หื้อ!  ไอ้ห่า เดี๋ยวมึงเจอตีนหรอก  ”  กาเบียลปรามลูกน้องเพราะในตระกูลนี้ไม่ค้ามนุษย์มานานแล้ว 

“  อือ  ขายไปที่ฮ่องกงน่าจะดี หรือส่งให้โทมัส เค้าน่าจะชอบ  ”. แต่ทว่าอิทธิกลับเห็นด้วยกับลูกน้องนิดหน่อยแม้ในใจจะไม่คิดจะทำเช่นนั้นก็ตาม 

“  ขะ...ขายหมายความว่าไง ??  ”         ทำเอาวีถึงกับนกใจเพราะตอนแรกทำเป็นไม่ฟังพอได้ยินดังนั้นจึงรีบถามกลับ 

“  ใกล้เวลาแล้วครับนาย  ไปกันดีกว่า  ” 

วีรธัชไม่สนใจคำพูดมาเฟียหนุ่มเพราะคิดว่าเค้าคงขู่เฉยๆ เลยรีบหันมารดน้ำต้นไม้ให้รอบบ้านต่อเพื่อจะได้ไปช่วยลุงตัดแต่งต้นไม้ในงานถัดไป 

 

“  มาทำงานที่นี่ได้ไงน่ะพ่อหนุ่ม  ”       ลุงคนสวนขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ร่างบางแล้วถามอย่างอยากรู้ 

“  พ่อผมติดหนี้พนันน่ะลุง  เค้าเอาผมมาใช้หนี้  ”        ร่างบางตอบไปตามตรง 

“  มีด้วยหรอ จับมาใช้หนี้ ไม่ยักเคยเห็น เคยได้ยินแต่ว่า ใครไม่มีจ่าย ต้องตายสถานเดียวพ่อเอ็งนี่โชคดีนะ  ”      ลุงยิ้มแล้วก้มหน้าตัดกิ่งต้นไม้ต่ออย่างชำนาญ 

“  โชคดีแล้วหรอลุง  แล้วลุงล่ะมาทำงานที่นี่ได้ไง  ” 

“  ลุงน่ะเคยติดคุกมาก่อน  หางานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ  จนนายนี่แหละบอกลุงให้มาช่วยงานที่บ้านรดน้ำต้นไม้ ตัดหญ้าที่บ้าน  ”      ลุงคนสวนพูดอย่างตื้นตันใจต่อบุญคุณของนายครั้งนี้ 

“ หรอครับ?  ” 

“   นี่ก็มีคนสวนหลายคนนะ บ้านตั้งกว้าง ทำคนเดียวไม่ไหวหรอก  ” 

“  เค้าให้เงินลุงเท่าไหร่ล่ะ  ”   ไหนๆก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นทำแล้ว วีจึงชวนลุงคุยไปเรื่อยๆระหว่างทำงาน 

“  เดือนละ 15,000  ลุงก็พักที่บ้าน ปั่นจักรยานมาทำงาน ไม่ได้ลำบากอะไร  ” 

“  โหววววว เงินเดือนเท่ากับจบ ป.ตรี เริ่มงานบางที่เลย  ”       วีตกใจเล็กน้อยและอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าเงินเดือนจะสูงขนาดนี้ 

“  ใช่ แล้วแต่คนนะ ลุงทำมานานหลายสิบปีแล้วด้วย  ” 

 

“  คุยอะไร!!  ทำงานไปสิ  ”     ชายชุดดำเห็นลุงกับวีคุยกันอยู่นานจึงเดินมาจับแยก ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองตามเสียง 

“ ครับๆ  ”          ลุงจากรีบก้มหน้าทำงานต่อเช่นเดียวกับวีที่ส่ายหน้าเล็กน้อยที่ทำอะไรก็ไม่ได้เลย เมื่อทำงานเหงื่อแตกตากแดดมาครึ่งวัน วีจึงเข้ามาในครัวเพื่อหาช่วยงานตามในตารางที่นายกำหนดไว้ต่อ 

 

 

“  ใครล่ะนั่น?  ”        ป้าภาวัย เกือบ 60 มองหนุ่มร่างบางที่เดินเข้ามาในครัวอย่างสงสัย 

“  ผมวีครับ คือ...นายให้มาช่วยงาน  ”       หนถามร่างบางแนะนำตัวพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาท 

“  ตอนนี้ไม่มีอะไรทำหรอก  เย็นๆนะค่อยมาช่วยงานป้า  ”          ป้าภายิ้มกลับอย่างเป็นมิตร 

“  ครับป้า  ”            วียิ้มให้กับทุกคนในครัวกลับและเดินออกมาจากห้องครัว 

“  หน้าตาน่ารัก ขาวสะอาด  มารยาทก็ดีเนอะ นางอิน นางอร  ”  ป้าภายังคงชมเชยลูกหนี้ของนายไม่เลิก 

“  หล่อด้วยป้า  ”          อินมองแล้วก็ชมเปราะออกมา 

“  ฉันได้ยินมาว่า นายจับมาใช้หนี้แทนพ่อ  ”      อรเดินมาใกล้ๆแล้วเริ่มเม้าท์ในสิ่งที่แอบได้ยินมา 

“  หรอ หูดีขี้เผือกฉันยกให้แกเลยนางอร  ”        ป้าภามองลูกมือในครัวของตัวเองอย่างหมั่นไส้ 

“  หล่ออะ หล่อเหมือนพี่กรรณเลยป้า  ” 

 

 

วีรธัชถือถุงข้าวมานั่งกินที่บันไดหน้าบ้าน  นั่งกินได้ไม่นานรถคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอด ซึ่งคนแรกที่ลงจากรถคือกรรณ ตามด้วยกาเบียลแล้วก็มาเฟียหน้าโหด แต่ทว่าวีมองกรรณแล้วก็เห็นเหมือนกรรณทำไม้ทำมือแปลกๆราวกับไล่ให้ไปไหนหรือว่าโบกมืออะไรซักอย่างตรงที่หน้าขา แต่วีก็ดันริดไปว่าคงเข้าใจผิดจึงยังนั่งอยู่ที่เดิม 

“  กาเบียล  ”   อิทธิเรียกพลางมองไปที่วี ทำให้กาเบียลรู้ว่านายต้องการอะไรจึงเดินเข้าไปปัดกล่องข้าวพร้อมจับวีโยนลงไปกองที่พื้นตรงหน้านายที่ยืนอยู่ และเหมือนนายจะพอใจยิ่งนักยิ้มมุมปากออกมา 

“  ให้ซ้อมเลยมั้ยครับนาย  ”        ชายชุดดำ 2 คนเดินเข้ามาถาม 

“  ฮึ้มมมมม!     ”             แต่กรรณหันไปส่งสายตาปรามใส่ลูกน้องเอาไว้ก่อน 

“   ไปทำงาน!  มึงนี่ดูสบายเกินลูกหนี้ไปละ  ”            อิทธิพูดกับคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว 

“  ครับ   ”   วีตอบรับแล้วลุกขึ้นก้มหัวเดินเข้าไปทางหลังบ้าน หยิบไม้กวาดมาเริ่มทำความสะอาดช่วยกับคนใช้อย่างอินและอร พอทำความสะอาดเสร็จก็มาช่วยงานที่ครัวต่อทันที ไม่มีพัก ตั้งแต่เช้าจรดเย็น 

 

“  คุณวีไปพักก็ได้  เดี๋ยวป้ากับพวกนี้ทำเอง  ”        ป้าภาเห็นว่าวีทำงานเยอะมาทั้งวันแล้วจึงเอ่ยปากบอกให้ไปพัก 

“ ไม่เป็นไรครับ  ผมช่วยทำได้ครับ  ” 

“  หล่อทั้งหน้าทั้งใจจริงๆ  ”      อินทำตาปริบๆปราบปลื้ม 

“  คุณวีทำอะไรเป็นบ้างคะ  ”        อรหยิบผ้ากันเปื้อนสวมใส่แล้วถามร่างบาง 

“  ทำได้ๆ จะให้ทำอะไรบอกได้เลย  ” 

“  ทำได้จริงรึเปล่า  โชว์ฝีมือไปเลยละกัน เดี๋ยวป้ากับพวกนี้จะหั่นผัก หั่นเนื้อเตรียมของไว้ให้ ตกลงมั้ยคะ ”      ป้าภาถามทิ้งท้ายเผื่อร่างบางเปลี่ยนใจ 

“  ได้ครับป้า   ” 

 

วีแสดงฝีมือทำอาหารหลายอย่าง ใช้เวลาค่อนข้างนานจนลูกน้องมาเฟียเข้ามาบอกว่านายกำลังกลับมาให้ ตั้งโต๊ะกินข้าวรอได้เลย คนในครัวก็ช่วยทยอยกันขนของไปจัดโต๊ะรอ 

 

“  มาแล้วๆ อิน อรไปยกข้าวกับน้ำเย็นๆมาได้เลย  ”    ป้าภาได้ยินเสียงเหมือนนายกำลังลงมาก็รีบสั่ง 

“  อะไรเต็มโต๊ะไปหมด ผมบอกให้ทำแค่ไม่กี่อย่างก็ได้  ”   มาเฟียบ่นป้าเล็กน้อยที่ทำของเยอะเกินไปจากนั้นก็เดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ลงมือรับประทานอาหารในมื้อเย็นอย่างสบายอารมณ์ 

“  ผมขอตัวนะครับ  ”              กาเบียลเห็นนายทานข้าวจึงขอตัวไปพักบ้าง 

“  อือ ทุกคนนั้นแหละ จะไปไหนก็ไป   ” 

“  นายครับ  ”           ลูกน้องทั้งหมดเดินกันไปจนหมด แต่จู่ๆกรรณก็เรียกนายขึ้น 

“  มีอะไรค่อยคุยได้มั้ย ไม่เห็นหรอว่ากูกินข้าว??   ” มาเฟียเหวี่ยงใส่ลูกน้องมือซ้ายอย่างฉุนเฉียว จนเจ้าตัวต้องเอ่ยปากขอโทษและรีบเดินออกไป 

 

“  อร่อยมั้ยคะนาย  ” 

“  รสชาติแปลกไป  แต่อร่อยดี ”       อิทธิตอบป้าภาพลางตักข้าวใส่ปากเคี้ยวๆ 

“  นายคะคุณวีเป็นคนทำทั้งหมดเลยค่ะ  ”        อินได้ยินอย่างนั้นจึงรีบยกเครดิตให้กับวี 

 

แค่กกกกกๆๆ 

 

ทำเอาอิทธิถึงกับสำลักกวาดตามองไปที่อาหารบนโต๊ะแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นฝีมือของลูกหนี้ที่พ่อยกมาให้  และคิดในใจว่าเป็นผู้ชายแต่ทำอาหารอะไรได้อร่อยขนาดนี้ 

“  มีขนมหวานด้วยนะคะ จะรับเลยมั้ย   ”               ป้าภาเสนอของหวานเมื่อเห็นนายวางช้อน 

“ ไปเอามา  ” 

“  เดี๋ยวอรไปยกมาให้ค่ะ  ” 

“  ไม่ต้อง!  ไปตามคนทำ ให้ยกมาเสิร์ฟ  ”        มาเฟียเปลี่ยนใจจึงสั่งแบบนั้นออกไป 

“ ค่ะนาย  ”   สาวใช้เดินหายเข้าไปในครัวแล้วไม่พบวี จึงรีบเดินหาทั่วบ้านและก็เห็นว่าวีนั่งอยู่ที่สวนใกล้ๆสระน้ำ จึงรีบเข้าไปเรียกให้มาเสิร์ฟของหวานให้นาย โดยกำชับให้รีบไปด้วย 

“  ทับทิมกรอบครับ  ” วีวางถ้วยทับทิมกรอบที่ใส่น้ำแข็งเล็กน้อยตรงหน้ามาเฟียหนุ่มที่ทำหน้าขึงขังรออยู่ 

“  อร!  ทำไมนานขนาดนี้   ”    มาเฟียไม่มองคนที่ยกของหวานมาวางแต่หันไปบ่นสาวใช้เล็กน้อย 

“ ขอโทษค่ะนาย  อรตามหาคุณวีไม่เจอ  ”            สาวใช้รีบขอโทษกลัวนายจะดุเพิ่ม 

“  ผมผิดเอง  ไม่คิดว่านายจะให้ยกมาเสิร์ฟ เลยไปนั่งเล่นอยู่ข้างบ้าน  ” 

อิทธิไม่ได้ว่าอะไรต่อตักขนมใส่ปาก ก็รับรู้ได้ถึงความอร่อย หอม มัน แล้วก็เย็นสดชื่นจึงกินหมดในไม่ช้า  พอกินหมดก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปห้องทำงานตัวเองชั้นบน 

 

“  วีรธัช!  มาพบกูที่ห้องทำงาน  ”          นายเดินไปได้ประมาณ 10 ขั้นก็หันมาเรียกลูกหนี้ 

“  ครับนาย  ” 

วีตอบกลับสั้นๆพลางถอนหายใจ แล้วจึงช่วยป้ากับคนใช้ยกของเข้าไปเก็บในครัว จากนั้นก็ขึ้นไปพบนายตามที่นายสั่งแต่ก็ไม่วายหลงทาง หาห้องไม่เจอ เพราะความลึกลับซับซ้อนของบ้าน 

 

“  หาอะไร??  ”              กาเบียลเห็นร่างบางมองซ้ายทีขวาทีจึงเดินมาถามใกล้ๆ 

“  คือนายให้ผมไปพบที่ห้องทำงานครับ ” 

“  เฮ้ย!  นำเค้าไปที่ห้องทำงานนายซิ  ” กาเบียลหันไปสั่งลูกน้องให้นำทางวีไป จนถึงหน้าห้องทำงานนายแล้วก็เปิดประตูให้พร้อม 

 

 

“  กูสั่งมึงให้มาพบตอน  19.24  มึงมาถึง 19.38   ” 

“  ผมช่วยป้าเก็บโต๊ะ แล้วก็เดินขึ้นมาหาห้องไม่เจอ  ” 

“  กูสั่ง! ก็คือกูสั่ง มึงไม่มีสิทธิ์ไปทำอย่างอื่นก่อนที่จะทำตามกูสั่ง  ”     มาเฟียพูดอย่างดุๆ 

“ ครับ  ” 

“  ฝีมือการทำอาหารดีนี่  ” อิทธิเห็นว่าวีก้มหน้าลงหลังจากโดนตนดุ ก็เลยเปลี่ยนเรื่องและโทนเสียงใหม่เพื่อพูดกับคนตรงหน้า 

“  ไปเตรียมตัว  กูจะเอามึงไปทำงานกลางคืน  ” 

“  งานกลางคืน!!  งานอะไรครับ  ”       ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความกลัวเล็กน้อย 

“  มึงไม่มีสิทธิถาม  ไปได้ละ  ” 

วีเดินออกจากห้องทำงานอย่างช้าๆ มองรอบๆเพื่อที่จะจำจะไม่ได้หลงอีก จากนั้นจึงลงมาข้างล่าง 

 

 

“ ขึ้นรถ   พอลงมาจากบันไดขั้นสุดท้ายมือซ้ายมาเฟียก็เดินเข้ามาประชิดตัววีเพื่อบอกให้ไปขึ้นรถทันทีทำเอาวีคิดในใจเสียงดังว่า 

“ ไหนบอกให้ไปเตรียมตัว ลงมาถึงก็จะเอาไปทำงานแล้ว  ”  บ่นไปเดินไป จนขึ้นรถไปพร้อมกับกรรณซึ่งต้องนั่งรอในรถซักพักกว่ามาเฟียหนุ่มและมือขวาจะลงมาขึ้นรถอีกคันด้านหน้าและขับนำไปก่อน ไม่นานก็ถึงที่ทำงานซึ่งก็คือบ่อนที่วีเคยมาตามหาพ่อ 

“  งานของคุณคือไปช่วยเสิร์ฟเครื่องดื่ม  ”  

ร่างบางพยักหน้าตอบรับคำสั่งแล้วเดินตามชายชุดดำไปประจำแหน่งเพื่อเริ่มงาน ในขณะที่กรรณเมื่อแยกย้ายกับร่างบางก็เดินขึ้นมาที่ด้านบนซึ่งเป็นห้องทำงานของนายอย่างไม่รอช้า 

 

“  กาเบียล!  ไปเก็บไอ้นี่ซะ  ”                   อิทธิสั่งมือขวาพร้อมยื่นรูปให้ดู 

“  หึๆ ผมบอกแล้วว่าให้เก็บมันตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วนายไม่เชื่อผม   ” 

“  มันก็ยังมีประโยชน์กับเราอยู่นี่นาย  ”                มือซ้ายมาเฟียเอ่ยปากขัดความคิดนายไว้ 

“  มันให้ประโยชน์เราน้อยกว่าทำเราเสียประโยชน์ ไปเก็บมันซะ  ”      อิทธิยังยืนยันคำเดิมเสียงหนักแน่น 

“  ครับนาย  ” 

“  กรรณ ส่วนมึงไปเล่นงานลูกของเฉลิมให้กู สั่งสอนมันนิดๆให้รู้ว่ากูไม่วางมือและยังจับตาดูความเคลื่อนไหวของแม่งอยู่  ” 

“  ครับนาย  ”          มือซ้ายรับคำสั่งจากนายแล้วยืนก้มหน้าลงจากนั้นก็เดินออกไป 

 

หลังจากทั้งมือขวาและมือซ้ายมาเฟียเดินออกจากห้องไป ก็มีลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาแจ้งนาย 

“  นายครับ คุณกิตขอเข้าพบครับ  ” 

“  บอกเค้า ไปรอกูที่เดิม เดี๋ยวกูลงไป  ”   มาเฟียหนุ่มสั่งการลูกน้องแล้วลุกขึ้นเช็คตัวเอง จากนั้นก็เดินลงลิฟท์มายังชั้นแรก เพื่อไปพบเพื่อนที่โซนที่นั่งวีไอพีที่จัดไว้รองรับเพื่อนตัวเองหรือแขก ที่จะนั่งดื่มด้วยกันส่วนตัวโดยเฉพาะ 

 

“  ไม่เจอนานเชียวนาย  ”    กิตเพื่อนสมัยมัธยมของอิท ตั้งแต่อิทยังไม่เป็นมาเฟียออกปากแซว 

“  กวนตีนไอ้เหี้ยกิต  ” 

“  กูสั่งเครื่องดื่มไปละ อีกซักพักคงมา  ” 

“  อือ เดี๋ยวกูเร่งให้  ”    มาเฟียหันไปบอกกับลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไม่นานเครื่องดื่มก็ถือมาวางเต็มโต๊ะพอดีพร้อมกับคนที่ถือมาคนสุดท้ายคือพนักงานใหม่ที่เก้ๆกังๆทำงานที่ตนไม่ถนัดวันแรก 

“  เดี๋ยวน้อง!  คอยรินให้พี่กับเจ้าของบาร์หน่อย  ”        กิตคว้าแขนเรียวเล็กไว้ 

“  ครับ  ”  ร่างบางคุกเข่าลงที่พื้นหยิบขวดเหล้ามาเปิดแล้วรินใส่แก้วบริการเป็นอย่างดีให้กับลูกค้า 

“  รินดีๆ ถ้าหกนะ มึงเจอดี  ”        มาเฟียหนุ่มขู่ลูกหนี้ด้วยเสียงเข้ม 

“  น้องมาทำงานใหม่หรอ  ”                กิตยกมาดื่มพลางมองคนชงไป 

“  ครับ  ”   

 

ร่างบางนั่งรินเหล้า ทั้งมิกซ์และเทเพียวๆบ้างส่งให้ทั้งสองที่นั่งดื่มไป คุยไปอย่างออกรสจนเวลาผ่านไปถึงเกือบตี 2  เพื่อนของอิทธิก็ขอตัวกลับก่อน เกรงว่าจะขับไม่ไหวถ้าดื่มมากกว่านี้ 

“  แก้วที่มึงชง ดื่มเข้าไป   ”             มาเฟียสั่งเพื่อแกล้งให้คนชงได้ดื่มเองบ้าง 

“  ไม่ดีกว่าครับ  ”               แต่ร่างบางรีบปฏิเสธอย่างไว 

“  กูสั่ง...ให้มึงดื่มเข้าไป  ”    วีส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะเป็นพวกคออ่อน  ไม่อยากดื่ม ดื่มแล้วรั่ว  เมาง่าย แต่...เดี๋ยวววววววว     

" อื้ออออออออออ  " แก้วในมือวีถูกมือหนาๆจับแล้วก็กระดกเข้าที่ปาก  ดังอึ่กกก 

“  ที่เหลือ มึงดื่มเข้าไปให้หมด  ” 

“  นายดื่มเหอะ   ” 

“  นี่คือคำสั่ง!!  มึงกล้าขัดกูหรอ   ” 

เสียงตะวาดลั่นแข่งกับเสียงเพลง ทำเอาวีรีบรินใส่แก้วแล้วกระดกเข้าปากเอาๆจนหมดทั้งแก้วและขวด 

 

“  มึนหัว  โลกหมุนติ้วๆๆ  ”  ร่างบางนั่งอยู่ที่พื้นพูดไปยิ้มไป ชี้นู้นชี้นี่ จนฟุบลงไปกับโต๊ะเงยบ้างหลับบ้างฉบับคนเมา 

“  เฮ้ย!  เอามันไปขึ้นรถ  ”              มาเฟียยกมือให้ลูกน้องมาหิ้วปีกวีเพื่อพากลับไปที่บ้าน 

“  ครับนาย  ”    พอรถเคลื่อนมาถึงบ้าน ลูกน้องมาเฟียก็ลงมาเปิดประตูรถให้กับนายลงพร้อมทำตามคำสั่งพยุงร่างบาง ที่เมามายไม่ได้สติขึ้นไปที่ห้องทำงานของนาย  จากนั้นก็ออกมาจากห้องรอจนกว่านายจะเรียกใช้ 

 

พอทั้งคู่เข้ามาในห้องทำงาน  อิทธิก็มองคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้น แก้มแดงลิ่ว มีเม็ดเหงื่อที่หน้าผากผุดขึ้นมานิดหน่อย  และยังคงนั่งยิ้มไม่หยุด   

“  ฮื้อออออออ ”  แล้วจู่ๆก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง 

“  มึงเงียบซิ รำคาญ!!  ”   มาเฟียพูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย ทำเอาวีเงียบกริบ แล้วเงยหน้ามองคนที่ยืนออกคำสั่งอยู่ใกล้ๆ 

“  พรุ่งนี้มึงต้องตื่นมาทำงานตามปกติ และงานของมึงทุกวันคือต้องทำแบบนี้ที่มึงทำตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้  เข้าใจมั้ย??  ” 

“ อือ  ”                 ร่างบางตอบกลับสั้นๆเพียงเท่านั้น 

“  อือกับใคร!!                     อิทธิกดเสียงต่ำพูด 

“  โอ้ยย จะ...อะไร...นัก..หนา..วะ   ”   ร่างบางลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับมาเฟียหนุ่มแล้วก็เซจนผลักมาเฟียหนุ่มล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยกัน โดยร่างบางนอนทับอยู่ข้างบน สายตาทั้งคู่จึงสบกัน 

 

“  จะว่าไป...มึงก็น่าลองเหมือนกันนะ  ” 

อิทธิว่าพลางพลิกตัวให้วีลงไปอยู่ด้านล่างและก้มลงไป ซุกไซร้ที่ซอกคอขาวๆของวีเพื่อเชยชมกลิ่นหอมจากตัวคนข้างล่างที่ส่งกลิ่นเย้ายวนน่าลิ้มลอง   อื้ออออออ 

 

“  จะทำ...ไรน่ะ  อย่า!  ออกกกกกกกไป  ไม่เอา  ” 

 

“  ปล่อยยยยยย  จะทำอะไร   ช่วยด้วย  ”   ร่างบางเอาหน้าหลบหนีแล้วเรียกให้คนช่วย 

 

 

 

 

 

 

ฝากเพจเฟสบุ๊คไรท์หน่อยน้าา 

 

 

 

 

 

 

 

❌เรื่องนี้เขียนขึ้นตั้งแต่ปี 61 นะคะ ห้ามก็อปปี้เน้อ ใครพบเจอแจ้งได้ค่ะ ❌ 

 

 

สนุกมั้ยอ่า???     เม้นมาบอกกันหน่อย  คือแบบ...อยากอ่านรีแอ็กชั่นของผู้อ่านบ้าง 

รอนะ  ไม่ได้คาดหวังเลย 55555555  แต่จะรอ  รอจนกว่าจะมีใครเม้นมานั้นแล่ะ 

ตอนนี้นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มีดีส์นะ 

XXX ไรท์อยากจะขอฝากทุกๆคนไว้ด้วย ไปซื้อเก็บไว้นะคะ นิยายเล่มแรกในชีวิตของไรท์ XXX