วีรธัชตื่นตี 5 มารดน้ำต้นไม้พร้อมกับหาวนอนไปหลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งลุงคนสวนแถวนั้นเดินเข้ามาบอกว่าจะช่วยแบ่งเบางานให้ แต่ก็ถูกลูกน้องมาเฟียที่ยืนรอบบ้านอยู่แถวนั้นบ่นและขู่จะฟ้องนาย. วีจึงต้องทำงานเองจนพระอาทิตย์ขึ้น
“ บ้านนี้เค้ารดน้ำกันแต่เช้าจริงหรอวะ หาว โฮ่ยยยยยย ง่วง ”. ขณะที่ยังยืนทำงานวีก็บ่นเบาๆไปและยังคงหาวนอนอยู่
“ เหมือนงานมันจะสบายไปสินะ ยืนรดน้ำไปหาวไปเนี่ย ”. และสักพักกาเบียลก็เดินลงมาได้ยินเสียงหาวของวีจึงเอ่ยทักทาย ทำให้วีรีบหุบปากจากการหาวทันทีพร้อมทั้งหันไปจ้องลูกน้องมาเฟีย ที่ปากมากฟ้องลูกพี่ว่าวีหาวมาตั้งแต่เช้า
“ บ่นอะไรแต่เช้ากาเบียล ฮะ?? ” เสียงหล่อแต่เยือกเย็นดังมาจากในบ้าน
“ ลูกหนี้นายรดน้ำไปหาวไป ท่าทางสบายเชียวครับ ” อิทธิเดินติดกระดุมสูทมาหน้าบ้านมองลูกหนี้ตัวเองตามที่กาเบียลบอก
“ ผมว่าเอาไปขายได้หลายบาทนะครับนาย ” ลูกน้องคนหนึ่งพูดเสนอนายเพราะมองวีแล้วก็ขาว ผอม หน้าตาดี
“ หื้อ! ไอ้ห่า เดี๋ยวมึงเจอตีนหรอก ” กาเบียลปรามลูกน้องเพราะในตระกูลนี้ไม่ค้ามนุษย์มานานแล้ว
“ อือ ขายไปที่ฮ่องกงน่าจะดี หรือส่งให้โทมัส เค้าน่าจะชอบ ”. แต่ทว่าอิทธิกลับเห็นด้วยกับลูกน้องนิดหน่อยแม้ในใจจะไม่คิดจะทำเช่นนั้นก็ตาม
“ ขะ...ขายหมายความว่าไง ?? ” ทำเอาวีถึงกับนกใจเพราะตอนแรกทำเป็นไม่ฟังพอได้ยินดังนั้นจึงรีบถามกลับ
“ ใกล้เวลาแล้วครับนาย ไปกันดีกว่า ”
วีรธัชไม่สนใจคำพูดมาเฟียหนุ่มเพราะคิดว่าเค้าคงขู่เฉยๆ เลยรีบหันมารดน้ำต้นไม้ให้รอบบ้านต่อเพื่อจะได้ไปช่วยลุงตัดแต่งต้นไม้ในงานถัดไป
“ มาทำงานที่นี่ได้ไงน่ะพ่อหนุ่ม ” ลุงคนสวนขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ร่างบางแล้วถามอย่างอยากรู้
“ พ่อผมติดหนี้พนันน่ะลุง เค้าเอาผมมาใช้หนี้ ” ร่างบางตอบไปตามตรง
“ มีด้วยหรอ จับมาใช้หนี้ ไม่ยักเคยเห็น เคยได้ยินแต่ว่า ใครไม่มีจ่าย ต้องตายสถานเดียวพ่อเอ็งนี่โชคดีนะ ” ลุงยิ้มแล้วก้มหน้าตัดกิ่งต้นไม้ต่ออย่างชำนาญ
“ โชคดีแล้วหรอลุง แล้วลุงล่ะมาทำงานที่นี่ได้ไง ”
“ ลุงน่ะเคยติดคุกมาก่อน หางานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ จนนายนี่แหละบอกลุงให้มาช่วยงานที่บ้านรดน้ำต้นไม้ ตัดหญ้าที่บ้าน ” ลุงคนสวนพูดอย่างตื้นตันใจต่อบุญคุณของนายครั้งนี้
“ หรอครับ? ”
“ นี่ก็มีคนสวนหลายคนนะ บ้านตั้งกว้าง ทำคนเดียวไม่ไหวหรอก ”
“ เค้าให้เงินลุงเท่าไหร่ล่ะ ” ไหนๆก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นทำแล้ว วีจึงชวนลุงคุยไปเรื่อยๆระหว่างทำงาน
“ เดือนละ 15,000 ลุงก็พักที่บ้าน ปั่นจักรยานมาทำงาน ไม่ได้ลำบากอะไร ”
“ โหววววว เงินเดือนเท่ากับจบ ป.ตรี เริ่มงานบางที่เลย ” วีตกใจเล็กน้อยและอ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าเงินเดือนจะสูงขนาดนี้
“ ใช่ แล้วแต่คนนะ ลุงทำมานานหลายสิบปีแล้วด้วย ”
“ คุยอะไร!! ทำงานไปสิ ” ชายชุดดำเห็นลุงกับวีคุยกันอยู่นานจึงเดินมาจับแยก ก่อนที่ทั้งคู่จะหันไปมองตามเสียง
“ ครับๆ ” ลุงจากรีบก้มหน้าทำงานต่อเช่นเดียวกับวีที่ส่ายหน้าเล็กน้อยที่ทำอะไรก็ไม่ได้เลย เมื่อทำงานเหงื่อแตกตากแดดมาครึ่งวัน วีจึงเข้ามาในครัวเพื่อหาช่วยงานตามในตารางที่นายกำหนดไว้ต่อ
“ ใครล่ะนั่น? ” ป้าภาวัย เกือบ 60 มองหนุ่มร่างบางที่เดินเข้ามาในครัวอย่างสงสัย
“ ผมวีครับ คือ...นายให้มาช่วยงาน ” หนถามร่างบางแนะนำตัวพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
“ ตอนนี้ไม่มีอะไรทำหรอก เย็นๆนะค่อยมาช่วยงานป้า ” ป้าภายิ้มกลับอย่างเป็นมิตร
“ ครับป้า ” วียิ้มให้กับทุกคนในครัวกลับและเดินออกมาจากห้องครัว
“ หน้าตาน่ารัก ขาวสะอาด มารยาทก็ดีเนอะ นางอิน นางอร ” ป้าภายังคงชมเชยลูกหนี้ของนายไม่เลิก
“ หล่อด้วยป้า ” อินมองแล้วก็ชมเปราะออกมา
“ ฉันได้ยินมาว่า นายจับมาใช้หนี้แทนพ่อ ” อรเดินมาใกล้ๆแล้วเริ่มเม้าท์ในสิ่งที่แอบได้ยินมา
“ หรอ หูดีขี้เผือกฉันยกให้แกเลยนางอร ” ป้าภามองลูกมือในครัวของตัวเองอย่างหมั่นไส้
“ หล่ออะ หล่อเหมือนพี่กรรณเลยป้า ”
วีรธัชถือถุงข้าวมานั่งกินที่บันไดหน้าบ้าน นั่งกินได้ไม่นานรถคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอด ซึ่งคนแรกที่ลงจากรถคือกรรณ ตามด้วยกาเบียลแล้วก็มาเฟียหน้าโหด แต่ทว่าวีมองกรรณแล้วก็เห็นเหมือนกรรณทำไม้ทำมือแปลกๆราวกับไล่ให้ไปไหนหรือว่าโบกมืออะไรซักอย่างตรงที่หน้าขา แต่วีก็ดันริดไปว่าคงเข้าใจผิดจึงยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ กาเบียล ” อิทธิเรียกพลางมองไปที่วี ทำให้กาเบียลรู้ว่านายต้องการอะไรจึงเดินเข้าไปปัดกล่องข้าวพร้อมจับวีโยนลงไปกองที่พื้นตรงหน้านายที่ยืนอยู่ และเหมือนนายจะพอใจยิ่งนักยิ้มมุมปากออกมา
“ ให้ซ้อมเลยมั้ยครับนาย ” ชายชุดดำ 2 คนเดินเข้ามาถาม
“ ฮึ้มมมมม! ” แต่กรรณหันไปส่งสายตาปรามใส่ลูกน้องเอาไว้ก่อน
“ ไปทำงาน! มึงนี่ดูสบายเกินลูกหนี้ไปละ ” อิทธิพูดกับคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“ ครับ ” วีตอบรับแล้วลุกขึ้นก้มหัวเดินเข้าไปทางหลังบ้าน หยิบไม้กวาดมาเริ่มทำความสะอาดช่วยกับคนใช้อย่างอินและอร พอทำความสะอาดเสร็จก็มาช่วยงานที่ครัวต่อทันที ไม่มีพัก ตั้งแต่เช้าจรดเย็น
“ คุณวีไปพักก็ได้ เดี๋ยวป้ากับพวกนี้ทำเอง ” ป้าภาเห็นว่าวีทำงานเยอะมาทั้งวันแล้วจึงเอ่ยปากบอกให้ไปพัก
“ ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยทำได้ครับ ”
“ หล่อทั้งหน้าทั้งใจจริงๆ ” อินทำตาปริบๆปราบปลื้ม
“ คุณวีทำอะไรเป็นบ้างคะ ” อรหยิบผ้ากันเปื้อนสวมใส่แล้วถามร่างบาง
“ ทำได้ๆ จะให้ทำอะไรบอกได้เลย ”
“ ทำได้จริงรึเปล่า โชว์ฝีมือไปเลยละกัน เดี๋ยวป้ากับพวกนี้จะหั่นผัก หั่นเนื้อเตรียมของไว้ให้ ตกลงมั้ยคะ ” ป้าภาถามทิ้งท้ายเผื่อร่างบางเปลี่ยนใจ
“ ได้ครับป้า ”
วีแสดงฝีมือทำอาหารหลายอย่าง ใช้เวลาค่อนข้างนานจนลูกน้องมาเฟียเข้ามาบอกว่านายกำลังกลับมาให้ ตั้งโต๊ะกินข้าวรอได้เลย คนในครัวก็ช่วยทยอยกันขนของไปจัดโต๊ะรอ
“ มาแล้วๆ อิน อรไปยกข้าวกับน้ำเย็นๆมาได้เลย ” ป้าภาได้ยินเสียงเหมือนนายกำลังลงมาก็รีบสั่ง
“ อะไรเต็มโต๊ะไปหมด ผมบอกให้ทำแค่ไม่กี่อย่างก็ได้ ” มาเฟียบ่นป้าเล็กน้อยที่ทำของเยอะเกินไปจากนั้นก็เดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ลงมือรับประทานอาหารในมื้อเย็นอย่างสบายอารมณ์
“ ผมขอตัวนะครับ ” กาเบียลเห็นนายทานข้าวจึงขอตัวไปพักบ้าง
“ อือ ทุกคนนั้นแหละ จะไปไหนก็ไป ”
“ นายครับ ” ลูกน้องทั้งหมดเดินกันไปจนหมด แต่จู่ๆกรรณก็เรียกนายขึ้น
“ มีอะไรค่อยคุยได้มั้ย ไม่เห็นหรอว่ากูกินข้าว?? ” มาเฟียเหวี่ยงใส่ลูกน้องมือซ้ายอย่างฉุนเฉียว จนเจ้าตัวต้องเอ่ยปากขอโทษและรีบเดินออกไป
“ อร่อยมั้ยคะนาย ”
“ รสชาติแปลกไป แต่อร่อยดี ” อิทธิตอบป้าภาพลางตักข้าวใส่ปากเคี้ยวๆ
“ นายคะคุณวีเป็นคนทำทั้งหมดเลยค่ะ ” อินได้ยินอย่างนั้นจึงรีบยกเครดิตให้กับวี
แค่กกกกกๆๆ
ทำเอาอิทธิถึงกับสำลักกวาดตามองไปที่อาหารบนโต๊ะแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นฝีมือของลูกหนี้ที่พ่อยกมาให้ และคิดในใจว่าเป็นผู้ชายแต่ทำอาหารอะไรได้อร่อยขนาดนี้
“ มีขนมหวานด้วยนะคะ จะรับเลยมั้ย ” ป้าภาเสนอของหวานเมื่อเห็นนายวางช้อน
“ ไปเอามา ”
“ เดี๋ยวอรไปยกมาให้ค่ะ ”
“ ไม่ต้อง! ไปตามคนทำ ให้ยกมาเสิร์ฟ ” มาเฟียเปลี่ยนใจจึงสั่งแบบนั้นออกไป
“ ค่ะนาย ” สาวใช้เดินหายเข้าไปในครัวแล้วไม่พบวี จึงรีบเดินหาทั่วบ้านและก็เห็นว่าวีนั่งอยู่ที่สวนใกล้ๆสระน้ำ จึงรีบเข้าไปเรียกให้มาเสิร์ฟของหวานให้นาย โดยกำชับให้รีบไปด้วย
“ ทับทิมกรอบครับ ” วีวางถ้วยทับทิมกรอบที่ใส่น้ำแข็งเล็กน้อยตรงหน้ามาเฟียหนุ่มที่ทำหน้าขึงขังรออยู่
“ อร! ทำไมนานขนาดนี้ ” มาเฟียไม่มองคนที่ยกของหวานมาวางแต่หันไปบ่นสาวใช้เล็กน้อย
“ ขอโทษค่ะนาย อรตามหาคุณวีไม่เจอ ” สาวใช้รีบขอโทษกลัวนายจะดุเพิ่ม
“ ผมผิดเอง ไม่คิดว่านายจะให้ยกมาเสิร์ฟ เลยไปนั่งเล่นอยู่ข้างบ้าน ”
อิทธิไม่ได้ว่าอะไรต่อตักขนมใส่ปาก ก็รับรู้ได้ถึงความอร่อย หอม มัน แล้วก็เย็นสดชื่นจึงกินหมดในไม่ช้า พอกินหมดก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปห้องทำงานตัวเองชั้นบน
“ วีรธัช! มาพบกูที่ห้องทำงาน ” นายเดินไปได้ประมาณ 10 ขั้นก็หันมาเรียกลูกหนี้
“ ครับนาย ”
วีตอบกลับสั้นๆพลางถอนหายใจ แล้วจึงช่วยป้ากับคนใช้ยกของเข้าไปเก็บในครัว จากนั้นก็ขึ้นไปพบนายตามที่นายสั่งแต่ก็ไม่วายหลงทาง หาห้องไม่เจอ เพราะความลึกลับซับซ้อนของบ้าน
“ หาอะไร?? ” กาเบียลเห็นร่างบางมองซ้ายทีขวาทีจึงเดินมาถามใกล้ๆ
“ คือนายให้ผมไปพบที่ห้องทำงานครับ ”
“ เฮ้ย! นำเค้าไปที่ห้องทำงานนายซิ ” กาเบียลหันไปสั่งลูกน้องให้นำทางวีไป จนถึงหน้าห้องทำงานนายแล้วก็เปิดประตูให้พร้อม
“ กูสั่งมึงให้มาพบตอน 19.24 มึงมาถึง 19.38 ”
“ ผมช่วยป้าเก็บโต๊ะ แล้วก็เดินขึ้นมาหาห้องไม่เจอ ”
“ กูสั่ง! ก็คือกูสั่ง มึงไม่มีสิทธิ์ไปทำอย่างอื่นก่อนที่จะทำตามกูสั่ง ” มาเฟียพูดอย่างดุๆ
“ ครับ ”
“ ฝีมือการทำอาหารดีนี่ ” อิทธิเห็นว่าวีก้มหน้าลงหลังจากโดนตนดุ ก็เลยเปลี่ยนเรื่องและโทนเสียงใหม่เพื่อพูดกับคนตรงหน้า
“ ไปเตรียมตัว กูจะเอามึงไปทำงานกลางคืน ”
“ งานกลางคืน!! งานอะไรครับ ” ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความกลัวเล็กน้อย
“ มึงไม่มีสิทธิถาม ไปได้ละ ”
วีเดินออกจากห้องทำงานอย่างช้าๆ มองรอบๆเพื่อที่จะจำจะไม่ได้หลงอีก จากนั้นจึงลงมาข้างล่าง
“ ขึ้นรถ พอลงมาจากบันไดขั้นสุดท้ายมือซ้ายมาเฟียก็เดินเข้ามาประชิดตัววีเพื่อบอกให้ไปขึ้นรถทันทีทำเอาวีคิดในใจเสียงดังว่า
“ ไหนบอกให้ไปเตรียมตัว ลงมาถึงก็จะเอาไปทำงานแล้ว ” บ่นไปเดินไป จนขึ้นรถไปพร้อมกับกรรณซึ่งต้องนั่งรอในรถซักพักกว่ามาเฟียหนุ่มและมือขวาจะลงมาขึ้นรถอีกคันด้านหน้าและขับนำไปก่อน ไม่นานก็ถึงที่ทำงานซึ่งก็คือบ่อนที่วีเคยมาตามหาพ่อ
“ งานของคุณคือไปช่วยเสิร์ฟเครื่องดื่ม ”
ร่างบางพยักหน้าตอบรับคำสั่งแล้วเดินตามชายชุดดำไปประจำแหน่งเพื่อเริ่มงาน ในขณะที่กรรณเมื่อแยกย้ายกับร่างบางก็เดินขึ้นมาที่ด้านบนซึ่งเป็นห้องทำงานของนายอย่างไม่รอช้า
“ กาเบียล! ไปเก็บไอ้นี่ซะ ” อิทธิสั่งมือขวาพร้อมยื่นรูปให้ดู
“ หึๆ ผมบอกแล้วว่าให้เก็บมันตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วนายไม่เชื่อผม ”
“ มันก็ยังมีประโยชน์กับเราอยู่นี่นาย ” มือซ้ายมาเฟียเอ่ยปากขัดความคิดนายไว้
“ มันให้ประโยชน์เราน้อยกว่าทำเราเสียประโยชน์ ไปเก็บมันซะ ” อิทธิยังยืนยันคำเดิมเสียงหนักแน่น
“ ครับนาย ”
“ กรรณ ส่วนมึงไปเล่นงานลูกของเฉลิมให้กู สั่งสอนมันนิดๆให้รู้ว่ากูไม่วางมือและยังจับตาดูความเคลื่อนไหวของแม่งอยู่ ”
“ ครับนาย ” มือซ้ายรับคำสั่งจากนายแล้วยืนก้มหน้าลงจากนั้นก็เดินออกไป
หลังจากทั้งมือขวาและมือซ้ายมาเฟียเดินออกจากห้องไป ก็มีลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาแจ้งนาย
“ นายครับ คุณกิตขอเข้าพบครับ ”
“ บอกเค้า ไปรอกูที่เดิม เดี๋ยวกูลงไป ” มาเฟียหนุ่มสั่งการลูกน้องแล้วลุกขึ้นเช็คตัวเอง จากนั้นก็เดินลงลิฟท์มายังชั้นแรก เพื่อไปพบเพื่อนที่โซนที่นั่งวีไอพีที่จัดไว้รองรับเพื่อนตัวเองหรือแขก ที่จะนั่งดื่มด้วยกันส่วนตัวโดยเฉพาะ
“ ไม่เจอนานเชียวนาย ” กิตเพื่อนสมัยมัธยมของอิท ตั้งแต่อิทยังไม่เป็นมาเฟียออกปากแซว
“ กวนตีนไอ้เหี้ยกิต ”
“ กูสั่งเครื่องดื่มไปละ อีกซักพักคงมา ”
“ อือ เดี๋ยวกูเร่งให้ ” มาเฟียหันไปบอกกับลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไม่นานเครื่องดื่มก็ถือมาวางเต็มโต๊ะพอดีพร้อมกับคนที่ถือมาคนสุดท้ายคือพนักงานใหม่ที่เก้ๆกังๆทำงานที่ตนไม่ถนัดวันแรก
“ เดี๋ยวน้อง! คอยรินให้พี่กับเจ้าของบาร์หน่อย ” กิตคว้าแขนเรียวเล็กไว้
“ ครับ ” ร่างบางคุกเข่าลงที่พื้นหยิบขวดเหล้ามาเปิดแล้วรินใส่แก้วบริการเป็นอย่างดีให้กับลูกค้า
“ รินดีๆ ถ้าหกนะ มึงเจอดี ” มาเฟียหนุ่มขู่ลูกหนี้ด้วยเสียงเข้ม
“ น้องมาทำงานใหม่หรอ ” กิตยกมาดื่มพลางมองคนชงไป
“ ครับ ”
ร่างบางนั่งรินเหล้า ทั้งมิกซ์และเทเพียวๆบ้างส่งให้ทั้งสองที่นั่งดื่มไป คุยไปอย่างออกรสจนเวลาผ่านไปถึงเกือบตี 2 เพื่อนของอิทธิก็ขอตัวกลับก่อน เกรงว่าจะขับไม่ไหวถ้าดื่มมากกว่านี้
“ แก้วที่มึงชง ดื่มเข้าไป ” มาเฟียสั่งเพื่อแกล้งให้คนชงได้ดื่มเองบ้าง
“ ไม่ดีกว่าครับ ” แต่ร่างบางรีบปฏิเสธอย่างไว
“ กูสั่ง...ให้มึงดื่มเข้าไป ” วีส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะเป็นพวกคออ่อน ไม่อยากดื่ม ดื่มแล้วรั่ว เมาง่าย แต่...เดี๋ยวววววววว
" อื้ออออออออออ " แก้วในมือวีถูกมือหนาๆจับแล้วก็กระดกเข้าที่ปาก ดังอึ่กกก
“ ที่เหลือ มึงดื่มเข้าไปให้หมด ”
“ นายดื่มเหอะ ”
“ นี่คือคำสั่ง!! มึงกล้าขัดกูหรอ ”
เสียงตะวาดลั่นแข่งกับเสียงเพลง ทำเอาวีรีบรินใส่แก้วแล้วกระดกเข้าปากเอาๆจนหมดทั้งแก้วและขวด
“ มึนหัว โลกหมุนติ้วๆๆ ” ร่างบางนั่งอยู่ที่พื้นพูดไปยิ้มไป ชี้นู้นชี้นี่ จนฟุบลงไปกับโต๊ะเงยบ้างหลับบ้างฉบับคนเมา
“ เฮ้ย! เอามันไปขึ้นรถ ” มาเฟียยกมือให้ลูกน้องมาหิ้วปีกวีเพื่อพากลับไปที่บ้าน
“ ครับนาย ” พอรถเคลื่อนมาถึงบ้าน ลูกน้องมาเฟียก็ลงมาเปิดประตูรถให้กับนายลงพร้อมทำตามคำสั่งพยุงร่างบาง ที่เมามายไม่ได้สติขึ้นไปที่ห้องทำงานของนาย จากนั้นก็ออกมาจากห้องรอจนกว่านายจะเรียกใช้
พอทั้งคู่เข้ามาในห้องทำงาน อิทธิก็มองคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้น แก้มแดงลิ่ว มีเม็ดเหงื่อที่หน้าผากผุดขึ้นมานิดหน่อย และยังคงนั่งยิ้มไม่หยุด
“ ฮื้อออออออ ” แล้วจู่ๆก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“ มึงเงียบซิ รำคาญ!! ” มาเฟียพูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย ทำเอาวีเงียบกริบ แล้วเงยหน้ามองคนที่ยืนออกคำสั่งอยู่ใกล้ๆ
“ พรุ่งนี้มึงต้องตื่นมาทำงานตามปกติ และงานของมึงทุกวันคือต้องทำแบบนี้ที่มึงทำตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ เข้าใจมั้ย?? ”
“ อือ ” ร่างบางตอบกลับสั้นๆเพียงเท่านั้น
“ อือกับใคร!! อิทธิกดเสียงต่ำพูด
“ โอ้ยย จะ...อะไร...นัก..หนา..วะ ” ร่างบางลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับมาเฟียหนุ่มแล้วก็เซจนผลักมาเฟียหนุ่มล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยกัน โดยร่างบางนอนทับอยู่ข้างบน สายตาทั้งคู่จึงสบกัน
“ จะว่าไป...มึงก็น่าลองเหมือนกันนะ ”
อิทธิว่าพลางพลิกตัวให้วีลงไปอยู่ด้านล่างและก้มลงไป ซุกไซร้ที่ซอกคอขาวๆของวีเพื่อเชยชมกลิ่นหอมจากตัวคนข้างล่างที่ส่งกลิ่นเย้ายวนน่าลิ้มลอง อื้ออออออ
“ จะทำ...ไรน่ะ อย่า! ออกกกกกกกไป ไม่เอา ”
“ ปล่อยยยยยย จะทำอะไร ช่วยด้วย ” ร่างบางเอาหน้าหลบหนีแล้วเรียกให้คนช่วย
ฝากเพจเฟสบุ๊คไรท์หน่อยน้าา
❌เรื่องนี้เขียนขึ้นตั้งแต่ปี 61 นะคะ ห้ามก็อปปี้เน้อ ใครพบเจอแจ้งได้ค่ะ ❌
สนุกมั้ยอ่า??? เม้นมาบอกกันหน่อย คือแบบ...อยากอ่านรีแอ็กชั่นของผู้อ่านบ้าง
รอนะ ไม่ได้คาดหวังเลย 55555555 แต่จะรอ รอจนกว่าจะมีใครเม้นมานั้นแล่ะ
ตอนนี้นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มีดีส์นะ
XXX ไรท์อยากจะขอฝากทุกๆคนไว้ด้วย ไปซื้อเก็บไว้นะคะ นิยายเล่มแรกในชีวิตของไรท์ XXX