​

​

"มาร์ค" ตัวเล็กตะโกนเรียกชื่อผมอย่างดังเมื่อเห็นผมแต่เสียงไม่ออกไปข้างนอกแน่นอนเพราะเป็นห้องเก็บเสียง 'เก็บเสียงหรอ'

"นี่หยุดทำหน้าหื่นเลยนะและนายเข้ามาได้ยังไงเนี่ย" นี่หน้าผมมันออกขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย

"เดินเข้ามาครับและถ้าตัวเล็กอยากให้มาร์คเลิกทำหน้าหื่นก็ช่วยมาร์คสิ" ผมแค่พูดเล่นเฉยๆใครจะไปทำอะไรคนป่วยแต่ถ้าตัวเล็กยอมผมก็ไม่มีปัญหานะ

"จะบ้าหรอ" ตัวเล็กหันหน้าหนีผมไปทางอื่นแต่ดูก็รู้ว่าเขินผมอยู่

"น่ารักจัง" ผมชมตัวเล็ก

"............................" ตัวเล็กหน้าแดงอ้าปากหวอมองผมอย่างพูดอะไรไม่ออก

"มาร์คไอบ้าคิดจะพูดอะไรก็พูดหรือไงเนี่ย" นี่ขนาดพิมพ์ว่าผมยังน่ารักเลย

"ทำไมอะก็ตัวเล็กน่ารักจริงๆนี่ น่ากอดด้วย" ผมพูดจบก็สวมกอดร่างบางอย่างแน่นทันทีโดนที่เธอขัดขืนไม่ทัน

"นี่มาร์คปล่อย" พิมพ์พยายามดันตัวผมให้ออกห่าง แต่ผมไม่สนใจหรอก

"น่าหอมด้วยนะ" ผมพูดจบก็คลายอ้อมแขนออกจากตัวเล็กเปลี่ยนมาเป็นจับแก้มแทนและหอมเข้าที่แก้มซ้ายและขวาทันที

"................................" ตัวเล็กนั่งนิ่งอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก

"และก็น่าจูบด้วย" ผมยังไม่ทันได้จูบตัวเล็กก็เอามือมาปิดปากผมไว้ก่อน

"อื้อ...หยุดเลยมาร์คพอแล้ว" ผมพยักหน้าเป็นการบอกแทนเพราะถูกมือบางปิดปากไว้อยู่

"แน่นะ...." พิมพ์ถามและทำหน้าไม่เชื่อผมส่วนผมก็พยักหน้าเหมือนเดิมก่อนที่พิมพ์จะค่อยๆเอามือออกอย่างช้าๆ

"อื้มม...อาร์ค(มาร์ค)" ผมจูบตัวเล็กทันทีเมื่อเธอปล่อยมือออกจากผม ผมแค่พยักหน้าไม่ได้บอกว่าจะไม่จูบซักหน่อย

"อื้ม...เยอะไปไหม" ผมรีบปล่อยพิมพ์ทันทีและร่างบางบนเตียงก็หน้าแดงเพราะทั้งเขินและอายเมื่อรู้ว่ามีคนมาเห็นสิ่งที่เราทำกัน

"ใครแม่งมาขัดตอนนี้วะ" ผมพูดและหันไปยังเสียงที่มาขัดจังหวะเราสองคนจะว่าเป็นเสียงไอพี่พีร์หรือไอพวกหกตัวก็ไม่น่าใช่

"พ่อ!!!!!" พิมพ์พูดออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคนที่มาขัดจังหวะเราสองคนนั้นคือคุณภพพ่อของไอพี่พีร์และตัวเล็กของผม

"เอ่อ..สะสวัสดีครับพ่อ" ใจดีสู้เสือเข้าไว้ไอมาร์ค และเมื่อกี้นี้พ่อคงไม่โกรธลูกเขยหรอกใช่ไหม

"ใครพ่อแก!!!!!" รู้แล้วไอพี่พีร์ได้นิสัยใครมา

"เอ่อ....ผม" ผมพูดอะไรไม่ออกอะ

"แกมาทำไม" พ่อตัวเล็กถามผมด้วยสีหน้าไม่พอใจคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วสินะ

"ผมมาเยี่ยมตัวเล็ก....เอ่อ..พิมพ์ครับ"

"ไอมาร์คใครอนุญาตให้มึงเรียกน้องกูว่าตัวเล็ก" เป็นไอพี่พีร์ที่พูดขึ้นมา ไอพี่พีร์กูรู้แล้วว่ายิ้มอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วถึงว่าแม่งไม่ขัดขวางกูเลย

"เงียบไปเลยไอพี่พีร์" ผมพูดให้ได้ยินกันแค่สองคน

"และมึงเรียกน้องกูตามกูทำไม" ไอพี่พีร์บอกผมอย่างไม่พอใจ

"ไม่ได้เรียกตามเว้ย" ผมไม่ได้เรียกตามจริงๆนะ

"กูไม่เชื่อมึงหรอก"

"ก็เรื่องของมึงไอพี่พีร์"

"แกสองคนจะทะเลาะกันอีกนานไหม" พ่อเป็นคนห้ามศึกของเราทั้งคู่

"พ่อมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ" พิมพ์เปลี่ยนเรื่องถาม

"พ่อมาถึงตั้งแต่ตอนน่ารักนะลูก" พ่อพูดกับพิมพ์แต่หันมามองผมด้วยสายตาโกรธจัดส่วนตัวเล็กก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร

"ละแล้ว...แม่ละค่ะ" พิมพ์ตั้งสติและถามพ่อออกไป

"แม่ไม่มาค่ะพ่อมาหาหนูคนเดียว"

"แม่อยู่เมกาหรอค่ะ"

"ใช่ค่ะ พ่อให้แม่รอหนูอยู่อเมริกา" ผมหันไปหาพ่อทันทีเมื่อท่านพูดจบ

"จะให้พิมพ์ไปเยื่ยมคุณแม่หรอครับงั้นผมขอไปด้วยคนนะครับคุณพ่อ" ผมพูดออกมาและยิ้มแหยๆให้ท่าน

"เปล่าฉันจะให้พิมพ์ย้ายไปถาวรเลยและแกมายุ่งอะไรกับครอบครัวของฉัน" เจอก้างชิ้นใหญ่แล้วไอมาร์คเอ้ย

"ก้างปลาวาฬด้วยพ่อกูอะ" ไอพี่พีร์กระซิบผมเบาอย่างรู้ทันว่าผมคิดอะไรอยู่

"ก็ผมเป็นสามีพิมพ์ไงครับ" ไอมาร์คบ้านี่ถ้าเขาไม่เกรงใจคงจะพูดว่าผอ-อัวแล้วมั้งเนี่ย

"ไหนหลักฐาน" พ่อกัดฟันพูดออกมาอย่างเก็บอารมณ์โกรธดีนะที่พ่อฉันเป็นคนมีเหตุผลไม่งั้นนายเละแน่มาร์ค

"ก็ลูกในท้องพิมพ์ไงครับและสร้อยที่อยู่บนคอพิมพ์ผมขอหมั้นเอาไว้ก่อนว่าผมจะดูแลพิมพ์กับลูกและจะไม่ทำให้พิมพ์ต้องเสียใจที่อยู่กับผม ผมรักพิมพ์ครับ" มาร์คพูดออกมาอย่างจริงจัง

"..............................." ฉันก้มลงดูสร้อยที่คอตัวเองนี่มาร์คเอามาใส่ให้ฉันตอนไหนและเขาบอกว่ารักฉัน ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมเนี่ย

"แค่คำพูดกับสร้อยเส้นเดียวมันพิสูจน์ไม่ได้หลอกนะและแกกลับไปได้แล้วไม่ต้องมายุ่งกับลูกสาวฉันอีกและเด็กที่อยู่ในท้องพิมพ์มันก็ไม่ได้เกิดจากความรัก" พ่อพูดถูกแกต้องใจแข็งไว้พิมพ์เขาทำไม่ดีกับแกไว้เยอะนะ

"ผมจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นเองครับว่าผมรักและสามารถปกป้องพิมพ์กับลูกได้ ผมขอแค่โอกาศจากพ่อและพิมพ์เท่านั้นครับ" ฉันควรให้โอกาศเขาดีไหม

"และทำไมฉันต้องให้โอกาศแกด้วยเรื่องลูกกับหลาน ฉันเลี้ยงเองได้" พ่อพูดอย่างจริงจังและฉันไม่เคยเห็นพ่อโกรธเท่านี้มาก่อนเลย

"มาร์คกลับไปก่อนเถอะนะพิมพ์ขอร้อง" ฉันบอกให้มาร์คกลับไปก่อนเพราะบรรยากาศตอนนี้เริ่มไม่ดีแล้วละถึงคุยไปก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ

"ไม่ มาร์คจะรอโอกาศจากพ่อและก็ตัวเล็ก" โอ้ยย ทำไมดื้อแบบนี้เนี้ย

"ฉัน...ไม่...ให้" พ่อพูดเน้นคำให้มาร์คได้ยินชัดๆ

"แต่ฉันให้" เสียงผู้หญิงคุ้นหูดังมาทางประตูก่อนที่จะปรากฎร่างผู้หญิงสองคนเข้ามาพร้อมกัน

"แม่/ม๊า"

#############################

​

โปรดติดตามตอนต่อไปจร้าาา 5555

พ่อหนูพิมพ์เราไม่ได้มาเล่นๆน้าาาส่วนหนูพิมพ์เราก็สองจิตสองใจ  และพี่มาร์คของเราจะทำไงดีเนี่ย

​

****อย่าลืมกดถูกใจ ติดตาม และคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ในการเขียนตอนต่อไปหน่อยน้าาา****