9

ฉันตื่นขึ้นมาลก็พบกับเพดานสีขาวที่มีเเสงไฟนีออนเปิดสว่างอยู่ ฉันกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้โฟกัสอะไรรอบรอบได้อย่างชัดเจน

“ สายน้ำเกลือ ? “

สายน้ำเกลืออย่างนั้น ฉันลองหลับตาเพื่อนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้ฉันมานอนอยู่ที่นี้ได้ เเละภาพเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน

“ คิดเงินด้วยครับ ”

“ ทั้งหมด 270 บาทค่ะ ”

“ นี่ครับ คุณ! “

“ อัญชัน ”

“ ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ ขอตัวนะคะ ”

“ เดี๋ยวสิ ”

ฉันกำลังจะเดินหนีแต่เขารั้งเเขนเธอไว้ได้เสียก่อน

“ ปล่อยค่ะ ”

“ ไม่ คุยกันก่อน ”

“ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ. ปล่อย ! “

“ เเต่ผมมี ”

“ เเต่ฉันไม่ .... ”

พรึ่บ !

“ อัญชัน !! ”

เเละจากนั้นนั้นภาพทุกอย่างมันก็ตัดไป ฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย

“ ผู้ชายคนนั้น ”

ฉันนึกถึงเขาขึ้นมาพอดี ทำไมโลกนี้มันชั่งกลมสะเหลือเกินทำไมฉันต้องกลับมาเจอกับคนสารเลวอย่างนายคนนี้ด้วย

ฉันมองออกไปรอบรอบห้อง เเละสายตากลับไปหนุดนิ่งที่ผู้ชายร่างหนาที่ฉันเกลียดหนักหนานอนคุดคู้อยู่บนโซฟาที่กว้างใหญ่เเต่พอเขานอนไปเท่านั้นเเหละโซฟามันกับเเคบเล็กไปทันทีเลย

ปึก !

ฉันกระชากสายน้ำเกลือให้หลุดจากข้อมือของฉัน เมื่อเขาเจอฉันเเล้วเเต่ฉันไม่อยากจะเจอเขาเพราะฉันเกลียดเขา ฉันจึงต้องใช้โอกาสนี้เพื่อที่จะหนีเขาไงหละ

ปึก ! ปึก !

เคร้ง !!!

“ โอ๊ยยย ”

ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะตอนที่ฉันกำลังก้วลงจากเตียงผู้ป่วยฉันก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมากระทันหัน เเต่ฉันก็จับเสาน้ำเกลือไว้ได้เเต่ลืมไปว่าเสาน้ำเกลือมันมีล้อเลื่อนจึงไม่สามารถรับน้ำหนักของฉันได้จึงไถล่เซจนไปจังเเจกันที่อยู่ข้างข้างตกเเตกเเละฉันก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นพร้อมฝ่ามือที่ดันไปกระทบกับเศษเเจกันที่มันเเตกจนมีเหลือดไหลออกมาตากฝ่ามือ

“ อัญ !!! ”

“ โอ๊ยย ”

ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเจ็บที่ฝ่ามือเลยเเม้เเต่น้อยเเต่ดันมาปวดท้อง ปวดอย่างหนัก มันปวดหนวงหนวงเหมือนจะมีอะไรไหลออกมาอย่างไงอย่างงั้น

“ หมอครับ คนไข้ล้ม ”

“ อัญคุณเป็นอย่างไงบ้าง อดทนไว้นะ อดทนเพื่อ.... ”

“ ฉันจะไม่ไหวเเล้ว ทำไมมันปวดเเบบนี้ ”

หลังตากที่เขากดเรียกหมอเขาก็มานั่งพยุงเเละถามอาการฉันทันที เเต่เหมือนว่าเขากำลังจะให้ฉันอดทนเพื่ออะไรสักอย่างเเต่ฉันกับพูดตัดหน้าเขาไปก่อน

“ หมอครับภรรยาผมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ”

“ ผมขอตรวจดูอาการอีกที่ครับ ”

จากที่หมอเข้ามาเเล้วบุรุษพยาบาลก็อุ้มฉันขึ้นมาบนเตียงเเละเข็นฉันไปไหนสักที่ จากนั้นทุกอย่างมันก็ดับไป

3 ชั่วโมงต่อมา

“ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับหมอ ”

“ ครับ ”

“ เเล้ว... ”

“ เด็กในท้องก็ปลอดภัยครับ ”

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงของคนสนทนากันฉันก็เลยเเอบเสียมารยาทเเอบฟังทั้งที่ยังหลับตาอยู่เเบบนั้น

เเต่เรื่องที่ทั้งสองคนสนทนากันนั้นมันทำให้ฉันแทบช็อค เด็ก! เด็กในท้อง ! ท้องของฉันนะหรอ ไม่จริงหรอ ก็ฉันตรวจจากเเท่งไอ้พวกนั้นตั้งห้าอันมันขึ้นว่าฉันไม่ท้อง เเต่นี้อะไรทำไมมันช่างกลับกลายมาเป็นแบบนี้

“ ฉันท้องหรอคะ ? ”

ฉันโพล่งปากขึ้นถามทันทีตอนนี้มันเหมือนกับโลกกำลังจะหยุดหมุ่น โลกมันกำลังหยุดเพราะฉันกลัวคำตอบที่จะได้รับจากหมอ

“ ใช่ครับ ตอนนี้คนไข้ตั้งครรภ์ได้ 12 สัปดาห์ เเล้วนะครับ ต่อจากนี้คนไข้ต้องดูเเลตัวเองให้ดีดีนะครับ ”

แมะ !

น้ำตาฉันไหลหยดลงกระทบกับฝ่ามืออย่างห้ามไม่ได้ ใช่ฉันเสียใจกับคำตอบที่ได้ยิน เเต่มันอาจจะผิดพลาดก็ได้เพราะฉันก็ตรวจมาเเล้ว

“ มันอาจจะผิดพลาด ”

“ ไม่ผิดเเน่นอนครับ ”

“ เเต่ฉันเคยตรวจจากเเท่งตรวจมาห้าอันเเต่มันขึ้นว่าฉันไม่ได้ท้อง หมอเเน่ใจหรอคะ ว่าการตรวจครั้งนี้จะไม่ผิดพลาด ”

ฉันพูดออกมาจนหมด เพราะการตรวจของหมอมันอาจจะเป็นดารผิดพลาดก็ได้

“ ไม่ผิดเเน่นอนครับ คนไข้บอกว่าคนไข้ตรวจจากเเท่งมาห้าอันแต่ปรากฎว่าไม่ตั้งครรภ์ อาจจะเป็เพราะว่าคนไข้อายุครรภ์ยังน้อยเเละประกอบกับคนไข้เกิดอาการไม่ค่อยเเข่งเเรงด้วยจึงทำให้ผลตรวจออกมาผิดพลาดครับ หรืออีกอย่างอาจจะเกิดขึ้นกับตัวอสุจิที่ไม่เเข่งเเรงพอ ทั้งนี้ทั้งนั้นเมื่ออายุครรภ์มากขึ้นกว่านี้อีกสักเดือนกว่าๆก็สามารถตรวจความเเข่งเเรงของทารกที่อยู่ในครรภ์ได้ครับ ”

หลังจากฟังที่หมออธิบายฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาได้เเต่คิดตาม เเต่ช่วงนั้นฉันมีเรื่องเครียดอยู่ด้วยอาจจะเป็นอย่างที่หมอว่าก็ได้

“ เเละเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้จึงเป็นสาเหตุที่ต้องทำให้คนไข้ต้องนอนพักเเบบนิ่งๆอยู่ที่นี้เป็นเวลาสามเดือน โดยที่คนไข้ห้ามขยับมากนะครับ เพราะคนไข้ตอนนี้มีภาวะเเท้งคุกคาม จึงจำเป็นต้องอยู่ใกล้ๆความดูเเลของหมอเเละพยาบาล ”

ปัง !

“ คุณไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวผมจะอยู่ดูเเลคุณเอง ”

หลังจากที่หมอออกไป เขาผูชายสารเลวคนนี้ก็เดินมาพูดกับฉัน

“ คุณไม่ต้องเเกล้งมาทำดีกับฉันหรอกค่ะ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นมาก็เพราะฉันเอง ฉันมันพลาดเอง ฉันมันง่ายเอง ”

“ ไม่ ไม่ใช่ที่รัก เรื่องทุกอย่างผมผิดเอง ผมขอโทษ ผมไม่ได้จะทิ้งคุณวันนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณคิดว่าคุณไม่มีค่าอะไร ตลอดเว....”

“ ไม่ต้องพูดอะไรหรอกอีกเเล้วค่ะ มันผ่านมาเเล้ว ฉันไม่อยากจะเก็บมันมาคิดอีก ต่างคนต่างอยู่เถอะนะ ”

“ ไม่ ไม่ ”

“ ส่วนเรื่องเด็ก เขาเกิดมาในท้องฉัน เดี๋ยวฉันจะเลี้ยงดูเขาเอง ส่วนคุณกก็กลับไปมีชีวิตใหม่เถอะนะคะ ”

“ ผมมีส่วนร่วมที่ทำให้เขาเกิดมา เเละผมก็ไม่ยอมให้คุณเลี้ยงลูกคนเดียวหรอกอัญชัน เพราะเขาก็เป็นลูกของผมเหมือนกัน ”

“ ฉันจะเลี้ยงเขาเอง คนเดียว!!! ”

“ ไม่ ไม่มีวันนั้นเเน่ คุณเป็นเมียผมเเละเด็กในท้องคุณก็ลูกผม ”

“ ไม่ใช่ !! ”

“ ใช่ !!! ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

“ อัญ !!! ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

“ โอเค โอเค ผมยอมเเล้ว คุณนอนผักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ”

————————————————————

พยายามจะได้ให้ดราม่ามันไม่เยอะ เพราะไรท์ก็ก็ไม่ค่อยถนัดเเนวนี้สักเท่าไหร่ ไรท์ชอบเเนวอบอุ่น