7

อื้อออ

ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีท้องฟ้าจากที่มืดสนิดตอนนี้กลับสว่างจ้าด้วยเเสงเเดดซึ่งฉันเองเเน่ใจเลยว่ามันคงไม่ใช่ช่วงเช้ามันต้องช่วงบ่ายเเล้วเเน่ๆ

ฉันเหยียดมือขึ้นไปประสานเหนือศีรษะเพื่อบิดขี้เกียจ เมื่อคืนไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างถึงทำให้ร่างกายของฉันมันปวดเมื่อยไปหมดเหมือนกับไปออกรบมาเลย

อ๊ะ !

ฉันก็เเค่จะเบี่ยงขาลงจากเตียงทันก็รู้สึกเจ็บแปรปๆที่บริเวณน้องสาวของฉัน ฉันก้มมองดูตัวเองก็เห็นว่าเนื้อตัวของฉันมันมีเเต่รอยช้ำม่วงอมเเดงน่าเกียจเต็มหน้าอก หน้าท้อง เเลัยังต้นขาของฉันอีก

ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันตอนนี้มันคืออะไร ฉันพยายามนึกเเล้วนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เเต่มันกับมีภาพน่าเกียจที่ฉันเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ก่อน

“ ถ้าฉันจะขอลองจับหน่อยได้ไหม ? ”

“ อื้อออ ”

หมับ

“ อื้อออ เจ็บ ”

“ ดูดด้วยได้ไหม ”

“ อื้ออออ ”

จ๊วบ จ๊วบ....

“ อื้ออออ อย่ากัด ”

“ โคตรหวาน ”

“ คุณทำอะไร ”

จุ๊บ

“ อื้อออ ”

“ คุณ ”

“ ผมขอนะ ”

งึก งึก ~

“ กรี๊ดดดดดดดดด ”

พอฉันนึกถาพเเละถ้อยคำอันน่ารังเกียจมันทำให้ฉันทนไม่ไหวทำไมชีวิตฉันจะต้องมาเจออะไรเเบบนี้ สิ่งที่ฉันเกลียดเเละกลัวสุดท้ายฉันก็ได้พบเจอกับมัน

สายตาฉันพลันไปเห็นโน๊ตที่เเปะไว้โต๊ะซึ่งมันทำให้ฉันเกลียจผู้ชายคนนี้เพิ่มขึ้นเป็นอีกเท่าตัว

“ ผมจะรีบกลับมา อย่าโกรธผมนะคนดี ”

“ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้น่าตัวเมีย ”

ฉันสาดคำด่าออกมาเพื่อระบายความเเค้นของตัวเองออกมา ฉันหยิบเช็กที่เขาเขียนจำนวนเงินจำนวนหนึ่งที่ไม่ใช่น้อยๆ หึ คงเห็นฉันเป็นผู้หญิงขายตัว ผู้หญิงอย่างว่าสินะ

“ ชาตินี้ขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย หลุยซ์ อันเบิร์ต ฮราเดอร์ฮูเเมน ”

ฉันฉีกเช็กเเละนามบัตรที่เขาผู้ชายสารเลวคนนั้นทิ้งไว้ให้ ฉีกมันจนละเอียดยิบ

ฉันค่อยลุกขึ้นมาเเต่งตัวเเละเดินออกจากคอนโดหรูเเต่ไม่คัดกรองคนอาศัยเอาสะเลย

@Condo R

17:30 น.

ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีก็เย็นมากเเล้วเพราะรู้สึกมึนหัวนิดหน่อยก็เลยสะสางตัวเองเสร็จก็ล้มตัวนอนตอนนี้ก็ยังรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยเเต่ก็ไม่หนักมากเหมือนก่อนหน้านี้

“ อ้าว เเบตหมดหรอเนี่ย ”

ฉันควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าหยิบออกมาเผื่อจะมีใครติดต่อมาบ้าง เเต่พอเปิดเครื่องเเบตมันก็ไม่ได้หมดนิสงสัยจะมีคนปิดเครื่อง เเต่ช่างมันเหอะ

ติ้ง ! ติ้ง ! ติ้ง ! ติ้ง ! ติ้ง !

ติ้ง ! ติ้ง ! ติ้ง ! ติ้ง ! ติ้ง !

พอเครื่องติดทั้งข้อความจากเเอพไลน์ก็ได้เเทบไม่หยุด มีคนเเชทมาขนาดนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย

Miss call โซ่ 17 สาย

Miss call หวาย 23 สาย

Miss call ซันนี่ 9 สาย

ข้อความ 79 ข้อความที่ยังไม่เปิดอ่าน

Line

Aanchan : ไม่ต้องห่วงแค่ไม่สบายก็เลยหลับยาวไปหน่อย

ฉันส่งข้อความกลับไปไม่เท่าไหร่ทั้งสามคนก็ส่งตอบกลับมาทันที

So : เเล้วไปเจ้นึกว่าหายไปไหน เห็นไม่เข้าร้าน

Sunny : เจ้เป็นห่วง อย่าหายไปเเบบนี้อีกนะ

Way : วันนี้ไม่คนทำขนมเลย ไม่พอขาย!

Aanchan : ขอบคุณนะทุกคนที่เป็นห่วง เดี๋ยวจะไปทำขนมให้เยอะๆเป็นการชดใช้

ทุกวันนี้ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าใครกันเเน่ที่เป็นเจ้าของร้าน 55555 รู้สึกดีขึ้นมากเเล้วก็เตรียมไปจ่ายของไปซื้อเเป้งมาอบขนมดีกว่า

3 เดือนผ่านไป

วันนี้ฉันก็มาทำงานเหมือนเดิม นี้มันก็ผ่านมาเเล้วสามเดือนที่ฉันผ่านเรื่องเเบบนั้นไปจนฉันลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเเล้ว เเล้ววันนี้ฉันกะจะออกไปซื้อของเข้ามาไว้ที่ห้องสักหน่อยเพราะของที่ห้องก็หมดไปเเล้วหลายอย่าง

@ห้าง D

ฉันเดินเข็นรถเข็นไปซื้อของใช้ส่วนตัวทั้งเเชมพู ครีมอาบน้ำ ครีมทาผิว ก็เครื่องใช้ที่ผู้หญิงส่วนใหญ่เขาใช้กันนั้นแหละ พอซื้อคนบเเล้วก็เดินมายังบริเวณของสด ของเวฟ หาซื้อเขาไปทำกินเย็นนี้เเล้ว เเล้วก็เอาไปกักตุนไปอีกหลายๆวัน

พอเลือกซื้อของทุกอย่างเสร็จฉันก็เดินมาที่แคชเชียร์เพื่อที่จะชำระเงิน เเต่สายตาฉันพลันไปเห็นลูกค้าอีกท่านหนึ่งซื้อของเหมือนกันเเต่มันจะไม่เป็นจุดสนใจเลยถ้าของที่เขาซื้อนั้นฉันไม่ได้ซื้อมันมาหลายเดือนเเล้วคั้งเเต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น

“ ชิบหายเเล้ว ”

“ มีอะไรรึเปล่าคะคุณลูกค้า ”

“ เปล่าคะ ”

สงสัยฉันจะอุทานดังเกินไปจนพี่พนักงานคิดเงินถามขึ้นเเต่มันก็ช่างเหอะ มาสนใจเรื่องนี้ดีกว่า ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย

“ อย่าพึ่งรีบมาเกิดเลยนะ ฉันยังไม่พร้อม ”

ฉันพูดกับตัวเองตอนที่ขึ้นมานั่งบนรถเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

อายุขนาดนี้อย่างฉันหลายคนก็ต้องคิดเเล้วว่าสมควรที่จะมีครอบครัวเเต่ฉันยังไม่อยากมีเพราะอะไรพวกคุณก็รู้กัน สถานีต่อไปของฉันก็ต้องเป็นร้านขายยาฉันอยากจะตรวจให้มันรู้กันไปเลยว่าจะเป็นเเบบที่ฉันคิดหรือเปล่า

ฉันขับรถมาจอดที่ร้านขายยาเเห่งหนึ่งซึ่งห่างจากตัวห้างไม่เท่าไหร่ ตอนนี้ฉันยังนั่งอยู่บนรถไม่รู้ว่าลงไปเเล้วจะต้องพูดกับคนขายยายังไง เขาจะมองฉันเเบบไหน มันน่าอายนะจริงไหม

ปัง !

เสียงฉันปิดประตูรถ ตอนนี้ฉันหนิบหมวกแก็ปสีดำพร้อมทั้งมีเเมช เเละก็เเว่นดำปกปิดใบหน้า ฉันไม่อยากให้คนขายเขาจำหน้าฉันได้

“ เอาวะ จะได้รู้สักที ”

ฉันเดินเข้ามาในร้านขายยาซึ่งไม่มีคนเลยนอกจากฉันกับคนขาย ฉันเดินดูยาเรื่อยๆเพราะไม่รู้จะพูดยังไง

“ ซื้ออะไรจ๊ะ ”

เสียงคนขายยาที่พูดจาหางเสียงเพราะเเต่น้ำเสียงกับน่ากลัวจัง

“ เออ หนู หนู ”

“ เเท่งตรวจการตั้งครรภ์ ”

“ เออ คะ... รู้ได้ยังไงคะ ? ”

“ พวกเด็กๆที่มาซื้อเขาก็เเต่งตัวเเบบหนูกันทั้งนั้นเเหละ ”

“ หรอคะ ”

“ จ๊ะ เอากี่อันดี ”

“ 5 คะ ”

ฉันกลับมาที่ห้องหลังซื้อของเสร็จฉันนั่งอ่านคำเเนะนำหลังกล่องก็ระบุว่า เชื่อถือได้ 99.99% เเต่มันก็ยังเหลืออีก 1 เเละถ้าขึ้นขีดเเดงหรึ่งขีดไม่ท้องเเต่ถ้าสองขีดแสดงว่าท้อง เเละถ้าจะให้ได้ผลชัดต้องตรวจตอนเช้า งั้นฉันเก็บไว้ตรวจพรุ่งนี้เช้าดีกว่า

เช้าของวันต่อมา

ฉันนั่งวุ่นวายใจอยู่คนเดียวในห้องน้ำเพราะตอนนี้ฉันตรวจพร้อมกันเลยทีเดียวทั้งห้าอัน

“ ฉันยังไม่พร้อม ”

ฉันหยิบเเท่งที่หนึ่งขึ้นมาหลังจากพักไว้เเล้วสองนาทีหยิบขึ้นมาดู ฉันค่อยๆหลี่ตาของตัวเองทีละนิดพร้อมกับขยับมือเปิดทีละนิดเช่นกัน ขีดเดียว ขีดเดียว ฉันภาวนาขอให้มันเป็นเเบบนั้น

กรี๊ดดดดดดดดดด

“ ขีดเดียว ! ไม่ท้อง !”

เเละเเท่งตรวจตั้ครรภ์มันก็ขึ้นเหมือนกันทุกอันเเสดงว่าฉันไม่ท้อง

“ เฮ้อ โล่งอกไปที ”

————————————————————

อย่าพึ่งดีใจไปนะคะ ก็บอกเเล้วว่าเเค่ 99.99% ยังเหลืออีก 1%