Special 6 ครอบครัว
× 0
× 0
× 0
สามปีต่อมา
หวัดดีคับผ๋มชื่อชีตาห์เป็นลูกชายของป๊ะป๋าไพเรทกับหม่าม๊าซิดนีย์ตอนนี้อายุได้ฉัมขวบแล้วคับ ป๊ะป๋าน่ะใจดีมากๆ มากที่สุดในโลกเลยแล้วก็หล่อมากๆด้วยแถมป๊ะป๋ายังบอกอีกว่าถ้าโตขึ้นผมจะหล่อเหมือนป๊ะป๋า ส่วนหม่าม๊าก็เป็นคนสวยมากๆแถมยังใจดีเหมือนกัน แต่อย่าให้หม่าม๊าโกรธนะ น่ากลัวสุดๆเลย งือออออ แต่ว่าช่วงนี้หม่าม๊าเปลี้ยนไป๋ อย่างเช่นหลายวันที่ผ่านมาก็
‘ชีตาห์หม่าม๊าบอกแล้วใช่ไหมว่าให้กินข้าวให้หมด แล้วห้ามอมข้าวด้วย’
‘…’
‘ไม่ต้องมองหม่าม๊าด้วยสายตาแบบนั้น กินให้หมดเลยครับ เคี้ยวให้ละเอียดก่อนกลืนด้วย’
‘ไพเรท บอกแล้วไงว่าอย่าแกล้งลูกตอนกินข้าว เห็นไหมเปื้อนเลยเนี่ย’ เธอบอกสองคนพ่อลูกที่กำลังป้อนอาหารให้กันจนหกเลอะเทอะไปหมด
‘ไม่เห็นเป็นไรเลย ชีตาห์แกล้งป๊ะป๋าก่อน นี่แหน่ะ’ เขาว่าก่อนจะป้ายซอสมะเขือเทศข้างๆแก้มเด็กน้อย
‘ไพเรท! ชีตาห์!’
‘ไพเรท ชีตาห์ อาบน้ำกันเสร็จหรือยัง ออกมาเช็ดตัวกันได้แล้ว’ เธอเรียกสองพ่อลูกอยู่หน้าห้องน้ำก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป
‘ทำไมยังไม่อาบน้ำ แล้วนี่อะไรเนี่ย’ เธอพูดเมื่อฟองของสบู่เหลวกระจายเต็มพื้นห้องน้ำก่อนจะเหลือไปเห็นขวดสบู่เหลวนอนอยู่ข้างๆทั้งสองคนซึ่งคาดว่าจะเอามาเล่นจนหมด
‘แฮ่ะๆ’
‘บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเล่นสบู่เหลวววววน่ะ ไพเรท ชีตาห์’
‘ทำไมวันนี้สองพ่อลูกกลับบ้านกันช้าจัง ไปทำอะไรมาครับ’
‘ป๊ะป๋าพาไปฉื้อหุ่นยนต์มาคับ’
‘อีกแล้วหรอไพเรท จะไม่มีที่เก็บแล้วนะ’
‘เล็กน้อยหน่า เดี๋ยวทำห้องใหม่ก็ได้ ใช่ไหมครับลูกพ่อ’
‘แล้ววันนี้หมดเงินไปเท่าไหร่’
‘35’
‘สามพันห้าหรอ’
‘หึ สามหมื่นห้า’
โอ้ยยยยยยยยไพเรททททท
“ปะป๋า หม่าม๊าเป็นไยหยอคับ” เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักของคุณพ่อสุดหล่อถามขึ้นหลังจากที่เขาทั้งสองคนมานั่งกอดกันอยู่บนโซฟาหรูเพราะคนเป็นแม่ไม่ยอมให้เข้าไปในห้องนอน
“ป๊ะป๋าก็ไม่รู้ครับ งั้นเราไปดูหม่าม๊ากันนะ” ไพเรทบอกก่อนจะเดินจูงมือลูกชายตัวน้อยเข้าไปข้างในห้องนอน ร่างบางของคุณแม่สุดสวยนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่ม เหงื่อเม็ดใสๆผุดขึ้นตามกรอบหน้าหวาน ชายหนุ่มเอื้อมมือไปสัมผัสกับหน้าผากมนก่อนจะพบอุณหภูมิที่สูงของเธอ เมียเขาไม่สบายนี่เอง
“หม่าม๊าไม่สบายครับลูก ป๊ะป๋าต้องดูแลหม่าม๊าก่อน ชีตาห์เฝ้าหม่าม๊าไว้ก่อนนะครับเดี๋ยวป๊ะป๋ามา”
“คับ” เมื่อได้ยินดังนั้นร่างสูงจึงออกไปจากห้องก่อนจะกลับมาพร้อมกะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือ
“ชีตาห์ร้องไห้ทำไมครับลูก” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเขาเดินกลับมาแล้วพบว่าลูกชายตัวเองนั่งอยู่ข้างๆคุณแม่และยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย
“หม่าม๊า ฮึก เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น อึก หม่าม๊าจะเป็นไยไหมคับ” เขาวางทุกอย่างที่อยู่ในมือทั้งหมดก่อนจะนั่งลงรวบตัวลูกชายเข้ามากอด
“หม่าม๊าของชีตาห์ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ป๊ะป๋ากำลังจะรักษาให้หมาม๊านี่ไง”
“จะหายใช่ไหมคับ”
“แน่นอนครับ แล้วก็เป็นผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันรู้ไหมครับ”
“ทำไมหยอคับ”
“ผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิง ชีตาห์ก็ต้องคอยปกป้องหม่าม๊าไงครับ ถ้าชีตาห์ร้องไห้แล้วใครจะปกป้องหม่าม๊า จริงไหม”
“ชีตาห์จะไม่ร้องแย้ว”
“ดีมากครับ เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งเข้าใจไหมคับ”
“เข้าใจคับ”
“งั้นคืนนี้เรามารักษาหม่าม๊าด้วยกันนะครับ”
“คับ”
“ไข้ยังไม่ลดเลยครับม๊า ครับ เดี๋ยวผมจะให้ไอ้หมอมาตรวจที่บ้าน งั้นแค่นี้ก่อนนะครับยังไงจะโทรไปบอก” หลังจากที่เขาวางสายจากแม่ตัวเองเสร็จร่างสูงก็ติดต่อไปยังเพื่อนเขาที่เป็นหมอเพื่อเรียกให้มาดูอาการคนตัวเล็กทักที
“ไอ้หมอ วันนี้ว่างไหมวะ ซิดนีย์ไม่สบายหว่ะ เออๆรีบมาได้ก็ดีนะมึง” ร่างสูงวางสายก่อนจะเดินกลับไปยังห้องที่มีคนตัวเล็กนอนอยู่อีกครั้ง เขาจัดการอุ้มเด็กน้อยที่นอนใกล้ๆแม่ของตัวเองไปไว้ยังห้องนอนอีกห้อง ก่อนจะวางร่างเล็กๆลงบนเตียง
“นอนในนี้ก่อนนะครับคนเก่ง เดี๋ยวป๊ะป๋าให้หมอตรวจหม่าม๊าก่อน”
“เป็นไงบ้างวะหมอ ตัวร้อนทั้งคืนเลยหว่ะ นี่ถ้าไม่หายกูจะพาไปโรงบาลละ” เขาถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“มีไข้ตัว ร่างกายอ่อนเพลีย เดี๋ยวกูฉีดยาให้ละให้นอนพักผ่อน”
“ไม่เป็นไรแน่ใช่ไหมวะ”
“เออ”
“ค่อยยังชั่ว”
“ละอีกอย่าง”
“อะไรวะ”
“มึงกำลังมีข่าวดีหว่ะไพเรท”
“อือ” บ่ายของวัน ร่างเล็กของคุณแม่ตัวน้อยที่นอนหลับพักผ่อนจากพิษไข้ได้ตื่นขึ้น
“หม่าม๊า ป๊ะป๋าคับหม่าม๊าตื่นแย้ว” ร่างสูงที่นั่งทำงานบนโต๊ะใกล้ๆเงยหน้าขึ้นก่อนจะเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้างๆร่างเล็ก
“ตื่นแล้วครับ ขอหม่าม๊ากอดหน่อย”
“ยังปวดหัวอยู่ไหม” ร่างสูงถามพลางใช้มือแตะหน้าผากเธอไปด้วย
“ไม่แล้วหล่ะ แล้วนี่เอางานมาทำในนี้เลยหรอ”
“อื้อ วันนี้ไม่ไปบริษัทเลยให้ลูกน้องขนงานมาให้ที่บ้าน”
“ชีตาห์กับป๊ะป๋าหน่ะรักษาหม่าม๊าทั้งคืนเลย”
“เก่งจังครับ”
“แต่ว่าป๊ะป๋าก็ให้คูมลุงหมอมารักษาหม่าม๊าด้วย คูมลุงหมอน่ะฉีดๆยาแบบนี้ หม่าม๊าเจ็บไหม ชีตาห์จะเป่าให้” เด็กน้อยถามเสียงเจื้อยแจ้ว เพราะปกติเวลาเด็กน้อยเจ็บเธอก็จะทำแบบนี้ประจำ
“ไม่เจ็บแล้วครับ เพราะชีตาห์เป่าให้หม่าม๊าแน่ๆเลย”
“ไพเรท แล้วฉันเป็นอะไรหรอ ทำไมต้องให้หมอมาตรวจด้วย” เธอถามด้วยความสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไรร้ายแรงหรือเปล่า
“เป็นไข้แล้วก็อ่อนเพลียเฉยๆ”
“งั้นหรอ"
"ช่วงนี้รู้สึกอะไรกับร่างกายตัวเองบ้างหรือเปล่าหืมมม"
"ไม่รู้อ่ะ ก็รู้สึกหงุดหงิดนะ หน้ามืดบ่อยๆด้วย เเต่คิดว่าคงเป็นเพราะออกไปตากเเดดข้างนอกอ่ะ"
"เเค่นี้น่ะหรอ"
"อื้อ เเต่ว่าทำไมอยู่ๆถึงเป็นขึ้นมาได้ก็ไม่รู้นะ” เธอซบหน้าลงกับอกกว้างเมื่อเขาค่อยๆดึงเธอเข้าไปกอด
.
.
.
“ก็เพราะว่าตัวเล็กในท้องแกล้งหม่าม๊ายังไงล่ะครับ”
มาถึงตอนนี้เเล้วไรท์อยากจะบอกว่า อยากได้ไพเรทค่ะ55555555555 ไรท์มาเเล้วน้าาาาทุกคน อ่านเเล้วเป็นยังไงฝากบอกไรท์หน่อยนะคะ สำหรับคืนนี้ฝันดีค่าาาาาาา เริ้บๆๆรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนของไรท์
