บทที่ 1 (3/4) แตกหัก
× 0
× 0
× 0
3/4
ตึ๋ง!
เสียงข้อความจากไลน์ทำให้เธอที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาได้สติ เธอยกมือถือขึ้นมาดูก่อนที่จะพบข้อความจากใครบางคน
ไอวี่ : แก
ไอวี่ : พี่ออสไปงานแต่งยัยมิ
ข้อความที่หน้าจอมือถือทำให้เธอถึงกับมือสั่น ใจเต้นรัวราวกับมีใครมาตีกลอง เธอต้องพยายามรวบรวมสติเพื่อพิมพ์ตอบกลับไป
ริสา : แกว่าไงนะ
ไอวี่ : พี่ออสมันไปงานแต่งยัยมิ
ไอวี่ : ฉันเข้ามาที่บ้านแต่ไม่เจอ
ไอวี่ : แล้วที่พื้นก็มีขวดเบียร์เต็มไปหมดเลย
ไอวี่ : ถามป้าแม่บ้านแกบอกว่าพี่ออสเอาแต่เพ้อว่าจะไปงานแต่ง
ไอวี่ : ตอนนี้ฉันกำลังขับรถตามไป แกอย่าให้พี่ออสเจอยัยมินะ
ริสามือสั่นไปหมดกับข้อความที่เพิ่งได้รับ พี่ออสตินกำลังมาที่นี่ เขากำลังมางานแต่งงานของเปมิกา...
แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองสมควรที่จะกระวนกระวายใจกับการมาเยือนของพี่ออสติน แต่ริสาก็ห้ามใจไม่ให้เต้นแรงไม่ได้เลย ในเมื่อพี่เขาคือคนที่เธอคิดถึงมาตลอด
ไม่ได้เจอกันนานแล้ว...พี่เขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนกันนะ
เพล้ง!
“กรี๊ดดดด!”
เสียงกรีดร้องแหลมสูงเรียกให้ริสาที่เหม่อลอยหันกลับไปมอง เธอพบกับเปมิกาที่โดนผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่จับต้นแขนไว้แน่นกลางวงล้อม พี่ภัทรเองยังดูตกตะลึงไม่หาย แน่ล่ะ ทุกคนดูตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ตรงนั้นมีผู้ชายที่ใส่เสื้อคอวีสีเทากับกางเกงขาสี่ส่วนสีเหลือง เจ้าตัวมีผมยาวระต้นคอพร้อมกับหนวดเคราที่ปกคลุมหน้าจนยากเหลือเกินที่จะรู้ว่าคือใคร ผิวสีแทนของเขาดูเหมือนกับผ่านดินแดนเปลวเพลิงจนเป็นสีน้ำตาลแดง เคราของเขาปรกหน้าไปหมด เหลือเพียงแค่คิ้วเรียวสีเดียวกับผมบลอนด์ยาว นัยน์ตาสีฟ้าเข้มราวน้ำทะเลนั่นดูพิโรธอย่างบ้าคลั่ง
ริสาจำเขาได้ดี...
แม้จะมีเคราปรกหน้าจนดูเหมือนคนเถื่อน เหมือนพวกไร้บ้าน แต่เธอ....ก็จำเขาได้
“ปล่อยนะเว้ย แกเป็นใครวะ”
พี่ภัทรที่เริ่มได้สติกล่าวเสียงดังดุดันพร้อมปรี่เข้าไปยื้อแย่งเปมิกากลับมา แต่เพราะแขกผู้มาใหม่ไม่ยอมปล่อยจึงทำให้เขาเพิ่มแรงบีบให้หนักขึ้นจนเปมิกาหน้าเสียด้วยความเจ็บ
“โอ้ย”
เปมิการ้องออกมา และนั่นก็ทำให้พี่ภัทรดูคลั่งกว่าเดิม
“ปล่อยแฟนกูนะเว้ย”
“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”เปมิกาเองก็ขัดขืนผู้ชายร่างสูง แต่เพราะสรีระที่แตกต่างกันเกินไปเลยทำให้สาวเจ้าทำอะไรไม่ได้มาก
“มึงเป็นใคร”
แม้แต่พี่ภัทรเองก็ดูตัวเล็กไปเลยเมื่อยืนข้างคนตัวสูงตามแบบฉบับยุโรป ร่างสูงนั้นปรายตาลงมามองพี่ภัทรราวกับเขาเป็นแค่แมลงตัวน้อยเกินกว่าจะใส่ใจ
“หึ ไอ้เด็กเนี่ยนะ...ที่เธอเลือก”
น้ำเสียงหยาบกระด้างทำให้เปมิกาถึงกับตกตะลึง เธอจำน้ำเสียงนี้ได้เป็นอย่างดี ผู้ชายบุคลิกแปลกตาคนนี้ไม่ผิดแน่...
“ออสติน!”
“ยังจำกันได้อยู่แฮะ”
ออสตินยกยิ้มขึ้น มันดูร้ายกาจเหลือเกิน ดวงตานั่นราวกับจะส่งความมาดร้ายไปให้ทุกคนที่สบตากับเขาได้
“ปล่อยเรานะ”
“...”
“เราบอกให้ปล่อยไง”
เปมิกาเริ่มต่อต้านอีกรอบเมื่อรู้ตัวผู้ก่อการร้ายในครั้งนี้ แต่ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่เจ้าตัวก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเท่านั้น
“ดีดดิ้นจังเลยนะ คิดจะเร้าอารมณ์ฉันหรือไง...”
“...”
บรรยากาศรอบข้างเงียบสนิทเพราะคำพูดของพี่ออสติน เปมิกามองหน้าเขาอย่างตื่นตระหนก
“หยะ...หยุดพูดน่าเกลียดนะ”
“หื้ม? ทำไมล่ะ กลัวว่าที่ผัวจะรู้ความจริงหรือไง?”
รอยยิ้มเย้ยหยันของพี่ออสตินยิ่งทำให้บรรยากาศแย่ยิ่งกว่าเดิม จากตอนแรกที่พี่ภัทรกำลังจะเข้าไปชกก็ได้แต่ยืนนิ่งเฉยเพราะคำพูดของเขา
“ความจริงอะไร?”
พี่ภัทรเอ่ยถามเสียงแข็งทั้งยังมองเปมิกากับพี่ออสตินสลับกันไปมา
“ว้าว ดูเหมือนจะมีคนอยากรู้แฮะ J”
“เราบอกให้หยุดไงออส เลิกพูดจาเพ้อเจ้อได้แล้ว!”
เปมิกาตะคอกใส่พี่ออสตินอย่างเหลืออด แล้วอาศัยช่วงจังหวะนั้นเองบิดแขนออกจากมือใหญ่ แต่ความจริงแล้วริสาไม่แน่ใจว่าพี่ออสตินจงใจปล่อยหรือเปล่า
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น?”
เสียงทุ้มทรงอำนาจที่ดังขึ้นเรียกให้พวกเราทุกคนหันไปมองก่อนที่จะพบกับรูปร่างทรงภูมิของเจ้าสัว พ่อของพี่ภัทรที่ยืนโดยมีไม้เท้าที่ทำจากงาช้างสีอ่อนขัดมันวาว ข้างกันนั้นก็เป็นคุณแม่ของพี่ภัทร และครอบครัวของเปมิกา ตอนนี้แขกผู้ใหญ่กำลังมองดูสถานการณ์ที่บานปลายตรงหน้าอย่างกังวล
“มะ...ไม่มีอะไรค่ะคุณพ่อ การ์ด! การ์ด!”
เปมิกาตะโกนเรียกการ์ดรักษาความปลอดภัยเสียงดัง
“ครับ”
“เอาผู้ชายคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้”
เจ้าสาวของงานตะโกนอีกครั้งอย่างเหลืออด เธอไม่ได้ต้องการให้สถานการณ์เป็นแบบนี้แต่ตอนนี้สถานการณ์กำลังบานปลายขึ้นเรื่อยๆจนเธอควบคุมไม่ได้
ออสตินเมา...
และเขาก็อันตราย
**************
สวัสดีค่ะ วันนี้เป็นการลงนิยายครั้งแรก ไม่รู้จะแบ่งยังไงเหมือนกัน
ตอนแรกแบ่งเป็น 2 ตอน แล้วเหมือนมันยาวเกินไป
กลัวนักอ่านเบื่อกัน ก็เลยแก้แล้วแก้อีก
ผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ
