“เราเลิกกันเถอะ” ประโยคนี้ฉันพูดบ่อยมากกับผู้สายสารเลวคนนี้ แต่ครั้งนี้พอกันที ฉันขอเดินออกมาจากจุด ๆ นี้ ฉันพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่

“เอะอะก็เลิก อยากเลิกมากใช่ไหม” ผู้ชายสารเลวคนนั้นถามฉัน

“ใช่ นั้นแหระที่ฉันต้องการ” ฉันตอบเขาไปก่อนที่จะเดินลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องนั้น ห้องที่มีแต่สิ่งแย่ ๆ ลาก่อนไอ้คนเลว

@เกาหลี

ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่เกาหลีเพราะฉันอยากลืมผู้ชายคนนั้นให้เร็วที่สุด เพราะฉันคิดว่าการที่จะลืมใครซักคนได้ต้องเป็นที่ ๆ อยู่ห่างไกลแสนไกล ฉันจึงตัดสินใจมาเที่ยวที่นี่ฉันหวังว่าชีวิตใหม่ของฉันกำลังจะเริ่มขึ้น

“ฮัลโหลค่ะแม่ มิลาถึงห้องพักแล้วนะค่ะ” เมื่อฉันมาถึงที่พักฉันก็ไม่ลืมที่จะโทรหาแม่ เพราะท่านเป็นห่วงฉันมาก อีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันมาเที่ยวต่างประเทศ

“ถึงแล้วก็พักผ่อนนะลูก เห็นหนูโทรมาแล้วแม่ก็สบายใจ” แม่

“ค่ะแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะค่ะ มิลาขอนอนซักพัก แล้วค่อยออกไปเที่ยว เดี๋ยวมิลาถ่ายรูปให้ดูนะค่ะ” ฉันตอบแม่ไปก่อนจะกดวางสายทันที

พอวางสายจากแม่ฉันก็เดินออกไปเล่นข้างนอก ให้ฉันนอนตอนนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับหรอก และที่ตอบแม่ไปแบบนั้นก็เพราะไม่อยากให้แม่เป็นห่วง ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ก็เจอผับ ดีจังมีผับด้วย ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าไปในนั้น ฉันเองก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากนักหรอก ฉันก็สายดื่มดี ๆ นี่แหระ

@ผับJNight

“ขอแบบเข้ม ๆ เลยนะค่ะ” ฉันสั่งเหล้าทันที และที่ฉันสั่งเข้ม ๆ เพราะฉันชอบกินแบบนี้แหระฉันคงเป็นพวกคอแข็งมั้ง อาจจะเป็นเพราะกินบ่อยจนชินก็ได้มั้ง

“Hi นั่งด้วยคนได้ไหมครับ” มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถามฉันหน้าตาเขาก็ถือว่าหล่อเลยละ

“อ่อ ได้ค่ะ” ฉันตอบเขาไป และก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย

“ชื่อไรหรอครับ ผมจีโน่ครับ” จีโน่ถามฉันขึ้นและก็ไม่ลืมที่จะแนะนำตัว

“ชื่อมิลาค่ะ” ฉันตอบไปงั้น ๆ แหระ ก็บอกแล้วฉันไม่ได้สนใจอะไรเขามากมาย

“ชื่อมิลาน่ารักดีนะครับ น่ารักทั้งชื่อและก็คนเลย” จีโน่ชมฉันพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเจ้าเล่ ดูก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร

“ขอโทษนะค่ะ ฉันต้องไปแล้ว” ฉันบอกจีโน่ไปพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกไป

ปึกก !!!

ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินไปไหนไกลฉันก็เดินชนกับใครบางคนเข้า

“ขอโทษค่ะ” ฉันขอโทษเขาไปก่อนจะเดินออกไปทันที

PARTTIME

ตอนนี้ผมกำลังอยู่หน้าผับของไอ้จีโน่ ผับนี้ก็ไม่ได้เป็นของไอ้จีโน่คนเดียวหรอก พวกผมหุ้นกันและตอนนี้ผมกำลังมาเจอกับเมมเบอร์ทุกคนที่นี่ อันที่จริงพวกผมก็นัดเจอกันตลอดที่มีเวลาว่าง

ปีกก!!

อยู่ ๆ ก็มีคนเดินมาชนผม

“ขอโทษค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวขอโทษผมแต่เธอไม่ได้มองหน้าผมด้วยซ้ำก่อนจะเดินออกไปทันที แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเธอมีอะไรบางอย่างซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้สนใจในตัวเธอ

“ฉันจะต้องรู้จักเธอให้ได้” ผมพูดขึ้นแต่สายตาผมก็ยังไม่ละทิ้งจากร่างบางนั้นเลย

“มองขนาดนั้น ไม่ตามเขาไปเลยละ”จีโน่ มันคงเห็นแล้วแล้วสินะ

“ทำไม ฉันมองผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รึไง” ผมถามมันกลับ

“น่ารักเหมือนกันนะ เฮี้ยวดี” จ๊โน่พูดขึ้นและก็อมยิ้ม ดูก็รู้ว่ามันก็สนใจ

“กูขอ” ผมพูดแค่นั้น เพราะผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดมาก สั้น ๆ ก็พอ

“เออ ก็ได้เห็นว่าเป็นมึงหรอกนะ ขึ้นไปบนห้องเถอะทุกคนรออยู่” พอพวกผมคุยกันเสร็จก็เดินขึ้นไปบนห้องทำงานของพวกผมทันที

“พี่ผมเห็นนะว่าพี่มองหญิงอ่ะ” เอล

“มึงจะไปห่วงพี่ทามทำไมว่ะไอ้เอล ทำอย่างกับเป็นเมียพี่งั้นอ่ะ” ฟิล์ม

“ไม่ได้ ๆ เอลต้องเป็นของเฮียเท่านั้น”ชิน

“ไอ้พวกปัญญาอ่อน” เรย์

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ริว

“พอ ๆ กูปวดหัว รวมตัวกันทีไรก็เป็นแต่แบบนี้ สติดีเหมือนคนอื่นบ้างเถอะ” จีโน่พูดขึ้น มันคงรำคาญ ผมเองก็รำคาญแหระ แต่พวกผมขาดกันไม่ได้หรอกครับ

*นิยายนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ