ตอนที่ 3 

6 เดือนผ่านไป 

ตอนนี้ฉันตั้งครรภ์ได้8เดือนกว่าแล้ว กำหนดคลอดคือสัปดาห์หน้า เรื่องที่ฉันท้องเพื่อนของฉันพวกมันยังไม่รู้เรื่องนี้และฉันก็ไม่คิดจะบอกพวกมันด้วย เชื่อเถอะว่าถ้าเกิดฉันบอกพวกมันไปพวกมันต้องเอาเงินมาให้ฉันแน่นอน ฉันไม่อยากรบกวนพวกมัน ตอนนี้ที่ฉันได้ข่าวเพื่อนๆ ของฉันเริ่มตั้งครรภ์กันแล้ว ป่านนี้พวกมันคงโกรธฉันตายแล้วมั้งงานแต่งของพวกมันฉันก็ไม่ได้ไป ฉันอยากจะไปนะแต่ดูที่ๆพวกนางอยู่แต่ละคนสิ คนนึงอยู่เชียงใหม่คนนึงอยู่เกาหลีอีกคนนึงอยู่สงขลาที่ไกลๆทั้งนั้น 

"ลูกจ๋าเราจะได้เจอกันแล้วนะ" 

ระยะเวลาที่ผ่านมาฉันรับงานมาทำที่ห้องตลอดทั้งพับถุง เย็บผ้า ฉันคิดว่าฉันจะหางานทำอีกที ตอนที่ลูกของฉันเริ่มโตเพราะไม่มีคนดูแลลูกฉันเลยไปทำงานไม่ได้ โชคดีหน่อยที่ว่างๆฉันนั่งแต่งนิยายแล้วส่งสำนักพิมพ์ไม่คิดว่าจะได้ตีพิมพ์ 

ตอนนี้งานหลักของฉันคือแต่งนิยายส่งสำนักพิมพ์ รายได้ถือว่าค่อนข้างดีเลยทีเดียว ฉันแต่งส่งไปตีพิมพ์หลายเรื่องแล้วตอนนี้ฉันพยายามเก็บเงินไว้ให้เจ้าแฝดทั้งสองให้มากที่สุดอะไรประหยัดได้ก็ประหยัดเอา 

ส่วนพ่อของเจ้าแฝดนะหรอ เมื่อหลายเดือนก่อนฉันตัดสินใจสืบว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร 

เค้ามีชื่อว่า'ศิวกร บดินทร์เดชาโชติ'ชื่อเล่นของเค้าคือ'มาวิน' 

ประวัติเค้าไม่ธรรมดาเลยจริงๆเป็นถึงมาเฟียใหญ่มีธุรกิจมากกว่า50กิจการเป็นมาเฟียที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดก็คงจริงอย่างที่เค้าล่ำลือ 

ตอนนี้เค้าก็ยังเป็นมาเฟียอยู่เพิ่มเติมคือแผ่อำนาจมากขึ้น ฉันนับถือเค้าจริงๆคนอะไรหล่อไม่มีที่ติแถมยังคุมคนเป็นพันได้อีกเท่ห์ชะมัด 

"เอ๊ะ! แล้วฉันจะไปชมเค้าทำไม" 

เฮ้อ~~~ 

เรื่องคืนนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วล่ะ เพราะคืนนั้นฉันก็มีส่วนผิด ผิดที่ไปชนเค้าไงผิดที่ไปดื่มไอ้ไวน์บ้าๆนั่น 

แต่ก็ช่างเถอะต้องขอบคุณเค้านะที่มอบเจ้าแฝดให้ฉัน ฉันรักเจ้าแฝดมากฉันหวังว่าลูกฉันจะได้ความหล่อมาจากเค้าบ้างนะ 

อ่อ! ลืมบอกไปฉันไปซาวด์มาแล้วลูกฉันเป็นแฝดชายหญิงคงต้องมาลุ้นกันแล้วล่ะว่าใครจะเกิดก่อนชายหรือว่าหญิง 

แต่สิ่งที่ฉันกังวลหลังคลอดนั่นก็คือเจ้าแฝดจะซนมั๊ยเพราะฉันเลี้ยงคนเดียวกว่าร่างกายฉันจะฟื้นตัวอีก แต่ยังไงฉันก็ต้องสู้ 

1 สัปดาห์ผ่านไป 

โรงพยาบาล 

วันนี้ฉันมาตามนัดของคุณหมอ ฉันเริ่มจะอึดอัดทนไม่ไหวแล้วท้องของฉันใหญ่ขึ้นมาก จากที่ฉันเป็นคนตัวอ้วนอยู่แล้วพอมีลูกแฝดยิ่งอ้วนเข้าไปใหญ่จากก่อนท้องหนัก70ตอนนี้น้ำหนักขึ้นมาปาเข้าไปเกือบจะ90แล้วไปให้สุดแล้วหยุดที่100เลยลูก 

"สวัสดีครับ" 

"สวัสดีค่ะคุณหมอ" 

"เป็นไงบ้างครับ"หมอเริ่มซักถามอาการต่างๆ ฉันก็บอกอาการต่างๆให้หมอฟัง 

"โอ๊ย! หมอ" 

อยู่ก็รู้สึกเหมือนอะไรแตก 

"ตัวน้อยอยากออกมาแล้วสินะ เชิญครับ"บุรุษพยาบาลเข้ามาช่วยพาฉันไปที่เตียงคลอด 

ฉันเลือกคลอดแบบธรรมชาติ ตอนแรกคุณหมอไม่แนะนำเพราะมีความเสี่ยงแต่เนื่องด้วยลูกของฉันอยู่ในท่าที่สมบูรณ์ก็เลยคลอดแบบธรรมชาติได้ ในตอนนี้ฉันรู้สึกใจหวิวๆอยากให้มีคนรออยู่ด้านนอกห้องจังแล้วใครล่ะ ฉันหวังอะไรอยู่ 

"คุณแม่พร้อมนะครับ" 

"ค่ะ" 

เริ่มเข้าสู่กระบวนการทำคลอด ฉันอธิบายความรู้สึกไม่ถูกเลยจริงๆมันเจ็บไปหมดเจ็บจนทนไม่ไหว แต่เป็นเจ็บที่แลกมากับความสุข 

"อุแว้ อุแว้" 

เสียงร้องช่างไพเราะเหลือเกินลูกแม่ 

"คนแรกเป็นผู้ชายนะครับ" 

หึ ดูแลน้องสาวด้วยนะพี่ชาย 

"อุแว้ อุแว้" 

เสียงเจ้าตัวน้อยร้องขึ้นมาอีกคน 

"คนน้องผู้หญิง" 

"ยินดีด้วยนะครับคุณแม่"คุณหมอเดินเข้ามาหาฉัน นางพยาบาลก็พาเจ้าแฝดมาให้ฉันอุ้ม 

ผิวขาวอมชมพูเชียวลูกแม่ 

"เด็กผู้ชายชื่ออะไรคะ"นางพยาบาลถาม 

"ศิวกันต์ ภักดีวิริยสกุลค่ะ" 

"น้องผู้หญิงละคะ" 

"ศิวกานต์ ภักดีวิริยสกุลค่ะ" 

"คุณแม่พักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวบุรุษพยาบาลจะพาคุณแม่ไปพัก แล้วเดี๋ยวจะเอาน้องตามไปให้นะครับ" 

"ขอบคุณมากนะคะหมอ" 

"ครับผม" 

สงสัยกันมั๊ยว่าที่มาของลูกฉันมาจากไหน พ่อเค้าชื่อศิวกรอย่างน้อยก็มีแค่ชื่อนี่แหละที่พอจะให้ได้ ฉันตั้งชื่อลูกให้คล้ายกับชื่อจริงของเค้า 

ส่วนชื่อเล่นคนพี่ชื่อเอสแปลว่าที่หนึ่ง 

ส่วนคนน้องชื่อลิลลี่เพราะฉันชอบดอกลิลลี่ 

วันเวลาผ่านไป 

สี่ ห้าเดือนแรกฉันเลี้ยงเจ้าแฝดด้วยความยากลำบากเพราะฉันเลี้ยงคนเดียวเวลาให้นมต้องให้พร้อมๆกันอุ้มให้ดูดนมแต่ละทีฉันก็กลัวจะทำลูกตกตลอด 

สภาพฉันตอนนี้เหมือนยัยป้ามาก หลังจากคลอดฉันก็ปล่อยตัวเองมากไหนจะน้ำหนักที่ค้างจากหลังคลอดอีก 

เห้อ~~~ 

ขนาดฉันไม่มีอะไรจะกินอยู่แล้วนะยังอ้วนอีกชาตินี้ฉันจะผอมเหมือนคนอื่นมั๊ยเนี่ย น้ำหนักฉันตอนนี้คือ80กิโล หลังจากคลอดเจ้าแฝดน้ำหนักหายไปแค่10กิโลเอง 

"แอ้ๆ "ร้องอีกแล้วค่ะ 

พอคนพี่หยุดคนน้องร้องต่อทันที ให้มันได้อย่างนี้สิลูก 

"ลิลลี่~~~ร้องทำไมคะ หิวหรอหือ? " 

"แอ้"หึ ยิ้มได้เลยนะ 

ที่จริงลิลลี่ไม่ได้หิวหรอกแค่อยากเล่นเฉยๆ 

ฉันมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกทุกคน ลิลลี่ตอนเกิดน้ำหนักน้อยต้องเข้าตู้อบ เธอตัวเล็กสุขภาพเลยไม่ค่อยดี ป่วยง่ายต่างจากคนพี่ที่แข็งแรงสมบูรณ์ 

"นอนนะคะคนเก่งของแม่ แม่ง่วงแล้ว" 

"แอ้ๆ " 

ฉันล้มตัวนอนลงบนฟูกแข็งๆ แล้วใช้พัดพัดให้ลูกน้อยทั้งสอง พัดลมเพิ่งจะเสียไปเมื่อวันก่อนฉันยังไม่ได้เอาไปซ้อม ก็ต้องทนร้อนกันต่อไป 

"แม่รักหนูทั้งสองมากนะ" 

"แอ้ๆ " 

"แอ้ๆ " 

"ยังไม่นอนอีก เดี๋ยวแม่งอนแล้วนะ"ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กทั้งสองจะฟังฉันรู้เรื่อง ฮ่าๆเป็นแบบนี้ทุกวันคงจะดีสินะ 

ว่านอนสอนง่าย 

4 ปีผ่านไป 

1/xx/2561 

"แม่จ๋า หนูอยากกินไอติม"ลิลลี่ลูกน้อยของฉันสะกิดเรียกทันทีที่เดินผ่านร้านไอติม 

"หนูไม่สบายอยู่ไว้กินวันหลังนะคะ" 

"ค่ะ" 

"ดีมากค่ะคนเก่งของแม่"ลูกๆของฉันถึงแม้ตอนเล็กๆจะซนไม่ฟังที่ฉันพูด แต่พอโตขึ้นมากับกลับกันเด็กๆว่านอนสอนง่ายมากทั้งเอสและลิลลี่ 

"แม่ครับผมอยากไปโรงเรียนครับ" 

พอเข้ามาในห้องพักเอสก็พูดขึ้นมา 

ห้องพักที่ฉันอยู่คือห้องเดียวกับที่ฉันอยู่เมื่อ4ปีที่แล้ว ฉันไม่เคยไปไหนฉันอยู่ที่นี่มาตลอดที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกซะจากมีของเล่นกับพวกเสื้อผ้าของลูกๆที่เพิ่มเข้ามา 

"อยากไปโรงเรียนหรอคะ แล้วลิลลี่ล่ะอยากไปโรงเรียนมั๊ย" 

"อยากค่ะหนูอยากมีเพื่อน"คำพูดของลิลลี่ทำเอาฉันจุก ตลอดเวลาที่ลูกๆเติบโตขึ้นมานานทีจะได้ออกจากห้องสี่เหลี่ยมนี้พวกเค้าจึงไม่มีเพื่อน โชคดีหน่อยที่มีกันสองคน 

"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่พาไปสมัครเรียนดีมั๊ยคะ" 

"ดีค่ะ รักแม่ที่สุดเลย" 

ลิลลี่กับเอสวิ่งเข้ามากอดฉัน 

"แม่ก็รักหนูทั้งสองที่สุดเลยค่ะ" 

​ 

มาแล้วจร้า วันนี้มากันสองตอนรวดเลย หวังว่าจะชอบกันนะคะ 

​ตอนหน้าพระเอกของเราจะโผล่มาแล้วนะคะ 

ถ้าชอบก็ฝากกดไลค์ให้ดาวกดคอมเม้นกันด้วยะคะ 

​ 

​