**​"เป็นอะไร...มองหน้ากูอย่างกัเป็นคนผลักมึงตกนํ้าอย่างงั้นแหละ"**​

​"ถึงมึงไม่เป็นคนผลักกู...กูก็เกือบตายเพราะมึงนั่นแหละ...ไม่ต้องเสือกยิ้มด้วย..เหอะ!"

​

ร่างกายที่กำลังสั่นเท่าด้วยความหนาวและความหวาดหวั่นยงคงแสดงให้เห็นยกเว้นเสียแต่ปากสีเชอร์รี่ที่ด่าได้ร้อนแรงจริงๆ

"รอแป๊ปนะ...เดี๋ยวมา"

ทันทีที่ผมนึกขึ้นได้คงเป็นเพราะความผิดผมเอง(มั้ง)ที่ดันชวนคนว่ายนํ้าไม่เป็นอย่างไอ้แว่นไปเล่นนํ้าที่สระด้านบน ใครจะไปรู้กันละว่าปากดีๆของมันจะเก่งแต่ใช้คำพูด

ผมเดินเข้าครัวอย่างแน่วแน่พลางเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบมาทำอาหารรองท้อฃให้ไอ้แว่นมันที่กำลังนั่งสั่นระริกอยู่ในห้องนั่งเล่น

ทำไมกันคนอย่างผมถึงมาตามติดไอ้แว่นนี่น่ะหรอ ผมเองก็ไม่รู้เหมืินกันรูแค่ว่าอยากจะรุกเข้าหามันหนักๆให้มันหลงผมจนโงหัวไม่ขึ้น จะว่าตอนนี้ผมอาจจะเป็นคนมี่กำลังหลงมันอยู่ก็ได้

"ทำไรอ่ะ"

"ทำกับข้าวรอฃท้องให้มึงกินไง..เห็นเพลียๆ"

สิ่งที่ผมทำนั่นก็คือข้าวต้มสามัญชนธรรมดาๆทั่วไปนี่แหละไม่ได้เวอร์วังอะไรมาก กะอีแค่ข้าวต้มที่คนอย่างผมก็ทำได้

ร่างบางที่ดูจะเพลียๆยืนพิงที่ตู้เย็นที่อยู่ด้านข้างคงไม่แปลกใจที่จะมองผมด้วยสายตาสงสัย

"มีอะไรก็ถามมา..จ้องทำไมนักหนา"

"ไหนมึงบอกทำกับข้าวไม่เป็น..โม้อีกละ"

"กูใช้ว่าจะไม่ได้เรื่องอะไรเลยนะ...ระดับกู..เสียใจด้วยพอดีแม่กูก็สอนมา..หึ"

ผมแผ่รังสีความหลงตัวเองซะซัดกระจายไปทั่วทุกอณูเล่นเอาไอ้แว่นร่างบางถึงกับเบะปากใส่ ผมที่ดูข้าวต้มกำลังเดือดปุดๆพอได้ที่ก่อนจะปิดแก็สและตักข้าวต้มใส่จานทันที

"อ่ะ..กินให้หมดด้วยละ..กินยาลดไข้เพื่อด้วย..ตัวมึงร้อนๆเหมือนจะไม่สบาย"

"เออ..แต่กูจะแดกได้รึเปล่าข้าวต้มมึงอ่ะ"

"อย่างน้อยๆกูคงไม่ใส่แมลงสาบลงไปด้วยหรอก..แดกๆไปซะ..จะได้แดกยา"

ผมนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามของมันอีกฝั่งก่อนจะมองมือเรียวที่กำลังหยิบช้อนและพลางตักข้าวต้มเข้าปาก

"อื้ม...ก็พอใช้ได้นะเนี้ย..นึกว่ามึงจะง่อยทำกับข้าวไม่เป็นซะละ"

"หึ..ระดับกูจะมีอะไรที่ทำไม่ได้"

มันพลางเบะปากและกินข้าวต้มฝีมือผมต่อไป ผมเองก็ไม่ได้ไปไหนนั่งเฝ้าดูมันกินข้าวต้มอยู่เรื่อยๆ

ถ้าจะให้พูดถึงไอ้แว่นคนนี้กับไอ้ร่านคนนั้นดูยังไงก็เหมือนจะแตกต่าง ทำไมผมถึงแยกไม่ออกตั้งแต่แรกกันนะตอนนี้อยู่มหาลัยตอนที่เอามันในห้องเรียน พอแยกแยะว่ามันเหมือนกันคงจะไม่ใช่แฝดเพื่อนมันแน่ๆก็ตอนที่อยู่ทะเล

แววตาและเสียงครางกระเส่าที่ไม่ต่างกันแม้แต่นิด พอสัมผัสไว้ว่าจะส่วนไหนก็ตามร่างบางก็จะเม้มปากพลางกลั้นเสียงไว้ ด้วยเหตุนี้ทุกๆข้อที่ผมสงสัยมาที่แรกกะจะกั๊กไว้ก่อนแต่พอในวันเดียวกันกลับเห็นมีรุ่นพี่มาจีบมัน ถ้าผมไม่เข้าไปแทรกซะก่อนมันจะตอบตกลงรึเปล่า

"อืม..อิ่มแล้วละ..ว่าแต่เห็นยากูมั้ย..กูว่ากูถือมาด้วยนะ"

"เดี๋ยวเอาถ้วยไปเก็บให้..เดี๋ยวจะหายาให้ด้วย"

ผมลุกขึ้นและรีบเอื้อมมือไปหยิบชามก่อนจะเอาไปเก็บและล้างควํ่าไว้อย่างดี ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแผลงยาบนตู้เย็นที่ว่างไว้

(จบ เสือใหญ่พาท)

.

.

.

.

.

"อ่ะยา..นี่นํ้า"

"อืม...ขอบใจ"

ผมยืนมือรับเม็ดยากลมๆสีขาวที่ต้องกินดักไข้ไว้ไม่ให้มันเป็นก่อนจะเอาใส่ปากและตามด้วยนํ้าที่หยิบมาแล้วกระดกเข้าปากทันที

"อึก..อืมม.."

"จะนอนเลยมั้ย...หรือจะดูหนังก่อน"

"อยากดูหนัง..กูขอดูหนังก่อน"

ผมพลางยันตัวลุกขึ้นและรีบเดินออกมาจากห้องครัวทันทีโดยฝากไอ้เถื่อนช่วยเก็บนู่นนี่เล็กน้อย ผมไม่รีรอเปิดทีวีและกดรีโมทรอรายการโปรดทันที

"รอดูอะไรอ่ะ..ดึกแล้วนะ"

"อะไร..พึ่งจะสามทุ่มกว่าๆเอง..ขอดูหนังก่อนเนี่ย...ช่องนี้หนังสนุก"

ผมเพ่งเล็งสายตามองแต่หนังที่กำลังฉายขึ้นมาโดยมีไอ้เถื่อนค่อยๆนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันผมก่อนมันจะใช้ตักผมเป็นหมอนรองหนุนซะงั้น

"หมอนก็มี..จะมานอนตักกูเพื่อ?"

"ไม่รู้..แต่ชอบนิ..ปกติอยู่บ้านนอนตักแม่บ่อยจะตาย"

"มึงขาดแม่ไม่ได้แบบนี้ก็แย่ดิ...แล้วจะมาอยู่กับกูเพื่ออะไร"

"ก็อยากติดเมียมากกว่าแม่หน่อยสิ..ตั้งแต่เด็กก็ติดแม่เยอะและ..โตมาก็ขอติดเมียอย่างมึงบ้าง"

"มโน!"

ผมพูดได้แค่คำๆเดียวเพราะไม่รู้จะเอาอะไรตอกหน้าไอ้พวกที่หมั่นหน้าขนาดนี้ได้แล้ว 

ในขณะที่สายตาผมก็มองทีวีตัวมันเองก็นอนตะแคงมองทีวีเหมือนกัน ผมที่ชอบสังเกตคนก็เป็นเรื่องละที่นี้ผมเพ่งมองคอของมันที่มีรอยกัดเด่นชัดที่ยังไม่จางหาย

ผมรื้อความจำขึ้นมาทันทีตอนที่ผมมันเขี้ยวและกัดคอมันไปแรงระดับนึงแต่ไม่คิดว่ามันจะถึงขั้นเป็นรอยฟันและเริ่มชํ้านิดๆ

"ทายารึยัง?"

"หมายถึงอะไร?"

"ที่คอน่ะ..มึงไม่คิดจะทายาบ้างหรอ"

"ไม่อ่ะ...คนอื่นเห็นจะได้รู้ว่ากูมีเจ้าของแล้ว..ตัวมึงก็ด้วย"

"เออกูเห็นแล้ว..ตาไม่ได้บอด"

แทนที่มันจะกลัวว่าคนอื่นเค้าเห็นหรือรู้กันแต่มันกลับบอกว่าดีแล้ว แต่ผมนี่สิทั้งตัวรอยเยอะกว่ามันอีกดีที่มันไม่เน้นทำตรงช่วงคอ

"เออ..แม่ฝากมาบอกมึงด้วยแหละ"

"ฝากมาบอกกู..แม่มึงอ่ะนะ"

"เออ...เค้าบอกว่าทำไมรุนแรงกับแฟนจัง..บอกทีหลังให้เพลาๆลงหน่อย..ไม่ต้องหวงปานนั้น"

"เออ!..กูเข้าใจและ"

นี่แม่มันก็เป็นไปกับไอ้ลูกชายตัวดีของเค้าด้วยว่ะเห้ย ใบหน้าที่หน้าตาหน้ารักราวกับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าคือแม่ของไอ้เถื่อนก็ผุดขึ้นมาทันที เหอะ!ๆ ขอบคุณมากครับที่เป็นห่วง...

"เห้อออ!"

"เป็นไร...ปรึกษากูได้นะ..กูคุยง่ายสบายๆ"

"หึ...ใครมันอยากจะปรึกษาไอ้คนที่เกือบพากูตายแล้วมั้ยละ..เหอะ!"

"อุบัติเหตุครับเมีย..ผัวก็ช่วยนิ..ดีกว่าปล่อยจมนอนอยู่ใต้สระนะ"

"เออ..ถ้ามึงไม่ช่วยกูคงตาย..ขอบพระคุณอย่างสูงนะ"

ผมกัดฟันพูดพลางคิดยํ้าไปยํ้ามาว่าถ้าอยู่กับมันจริงๆคงจะไม่พาผมไปตายหรอกนะ นี่แค่วันแรกผมก็เกือบนอนแช่อยู่ใต้สระแล้ว

จากความคิดที่ซีเรียสจู่ๆภาพในสมองก็ผุดขึ้นมาตอนที่มันแบ่งอากาศให้ผมตอนที่กำลังจมนํ้า ริมฝีปากที่ประกบกันอย่างแนบชิดผมเอาปลายนิ้วแตะเบาๆมันก็ร้อนวูบขึ้นมาทันที

"ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอก..กูไม่ปล่อยให้มึงเป็นอันตรายแน่ๆ"

"อืม..ง่วงแล้วละ..พรุ่งนี้ไปเรียนแต่เช้าอีก...ฮ้าววววว!"

ผมอ้าปากห้าววอดๆก่อนจะเดินไปปิดทีวีและปิดไฟภายในห้องทุกดวง และเดินเข้าห้องนอนพร้อมๆกับไอ้เถื่อน

ผมเริ่มงัวเงียและอยากจะรีบนอนให้เต็มอิ่มบนเตียงนุ่มๆไม่รีนอผมกระโดดขึ้นไปแต่นอนทันที ด้านข้างก็ยังคงเว้นที่สำหรับอีกคนไว้

"ปิดไฟแล้วนะ"

"อื้อ"

ผมพลางอือๆออๆในลำคอก่อนไอ้เถื่อนจะปิดไฟและค่อยๆขึ้นมานอนข้างๆ

ผมนอนตะแคงข้างโดยหันหลังให้มัน จู่ๆแผ่นหลังที่รู้สึกเว้งว้างมานานก็เริ่มอุ่นขึ้นจนไม่รู้สึกอะไร ผมรู้แค่ว่ามันอบอุ่นและดีที่ไม่เว้งว้างแบบที่เคยรู้สึก พอรู้ตัวอีกที่ก็รู้ว่าไอ้เถื่อนมันนอนกอดผมจากด้านหลัง

"อืออออ...มันร้อนอ่ะ"

"ชู่วว!..นอนเถอะเด็กดี..เปิดแอร์ตํ่าไปไม่ดีนะ..นอนเถอะ"

เสียงกระซิบเบาๆที่ใบหูก่อนผมจะเริ่มเข้าสู่วังวลของการหลับไหล แต่ทว่าการหลับแบบรู้สึกดีของผมครั้งแรกคุณจะคิดว่ายังไง ลมหายใจที่กำลังรดต้นคอแต่เข้าออกเป็นจังหวะบวกกับอุณภูมิในห้องที่พอเหมาะที่เวลากอดแล้วจะรู้สึกอุ่น 

สำหรับผมแล้วครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมนอนหลับแบบไม่เว้งว้าง กลับรู้สึกอุ่นใจซะอีกที่มีคนมากอดแบบนี้ แล้วจะเป็นจะเฉพาะไอ้เถื่อนรึเปล่าที่ผมรู้สึกดี เวลานี้ใช่ที่จะมาหาคำตอบกันหรอ ผมง่วงแล้วละ ฝันดีครับทุกคน...

​ติดตามตอนต่อไป

​