“โน่” เฟยแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อหันมาเจอลูกชายคนเล็กยิ้มร่าอยู่หน้าบ้าน

             “คิดถึงม่าม้าที่สุดเลยครับ” ชายหนุ่มร่างโตรัดมารดาจนแน่นให้สมกับที่ห่างกันไปหลายปีถึงจะกลับมาเยี่ยมบ้านเป็นครั้งคราวแต่ก็มาแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น

             “ไปหาพี่เขามาก่อนเหรอ”

             “ใช่ครับม่าม้าแล้วแด๊ดไปไหนครับ”

             “ไปตลาด มาๆ เข้ามานั่งกันก่อน”

             “สวัสดีค่ะคุณแม่” อุษาสวรรค์รอให้แม่ลูกทักทายกันเรียบร้อยเธอจึงเข้าไปสวัสดี

             “นึกว่าจะให้คนแก่รอจนตาย” เฟยรวบเด็กสาวไปกอด

             “คุณแม่ต้องอยู่กับหนูอีกนานค่ะ”

             “จะอยู่ไม่นานเพราะไม่มีใครสนใจคนแก่น่ะสิ” เฟยตัดพ้อเพราะเกือบสองเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าอุษาสวรรค์เลย

             “หนูสัญญาว่าจะมาหาคุณแม่ให้บ่อยขึ้นนะคะ ถ้าคุณแม่ไม่เบื่อซะก่อน”

             “ใครจะเบื่อล่ะ” แล้วทุกคนก็พากันเดินเข้าบ้านด้วยความแช่มชื่น

             บรูโน่สังเกตว่าเลขาคนสวยจะยิ้มแย้มกับทุกคนยกเว้นกับเขา มันเป็นเรื่องที่กวนอารมณ์และทำให้เสียหน้าแบบสุดๆ ที่เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในสายตาเธอ

             “ปิ๊งใครจริงจังเขาดันเกลียดขี้หน้าอีก” บรูโน่งึมงำกับตัวเอง

             “ว่าอะไรนะโน่ ม่าม้าไม่ได้ยิน”

             “อ้อ ผมว่าพ่อกับแม่พี่แพรจะมารึยังครับม่าม้า”

             “เดี๋ยวก็มาจ้ะ พี่โทรบอกแล้ว” แพรนวลตอบ

             อุษาสวรรค์คุ้นเคยดีกับพ่อแม่ของวินสตันและแพรนวลแต่สิ่งที่ทำให้บรูโน่ประหลาดใจก็คือ มารดาของเขาดูจะรักและเอ็นดูพนักงานคนนี้มากมายเหลือเกินซึ่งไม่ต่างกับมารดาของพี่สะใภ้เท่าไหร่นัก

             “คุณแม่ทานเยอะๆ นะคะ แอ้มกำชับเลยว่าให้เอาแต่ยอดอ่อนแบบที่คุณแม่ชอบ” หลังจากตกลงกันว่าจะกลับมาบ้าน วินสตันจึงตัดสินใจว่าสั่งอาหารจากโรงแรมไปเลยดีกว่าคนที่บ้านจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำและผู้ที่ไปสั่งอาหารก็คืออุษาสวรรค์ เธอเลือกของโปรดทุกคนมาอย่างละหนึ่งเมนูไม่ขาดไม่เกิน

             “ของแม่พรรณก็แกงส้มกุ้ง พ่อครัวคัดกุ้งสดๆ จากสะพานปลาเลยนะคะคุณแม่”

             “ขอบใจจ้ะหนูแอ้ม น่ารักจริงเชียว จำได้ด้วยแม่ว่าชอบอะไร”

             “พ่อคิดสบายดีไหมคะ ปวดขารึเปล่าถ้าปวดบอกแอ้มนะคะ แอ้มจะพาไปนวดที่วัดโพธิ์”

             “ไม่เลยหนูแอ้ม ออกกำลังกายทุกวันตามที่หมอสั่ง เส้นสายไม่ยึดไม่ปวดสักนิด”

             “หนูแอ้มล่ะ ไม่เห็นสั่งของที่ตัวเองชอบมาเลย” ฟาเบียนไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง

             “แอ้มทานได้หมดค่ะคุณพ่อ”

             “ผมชอบปลาสลิดกับน้ำพริกกะปิ เผื่อใครยังไม่รู้”

             “ขอโทษทีนะโน่ พี่มัวแต่ดีใจเลยไม่ได้บอกพี่แอ้มไว้พรุ่งนี้พี่ทำให้กินนะ” แพรนวลบอกผู้ชายตัวโตที่ทำท่าเหมือนงอนใครสักคน

             “ผมไม่อยู่แปบเดียว คุณแม่มีลูกสาวเพิ่มตั้งสองคนเลยเหรอครับ” บรูโน่ถามติดจะเกเรหน่อยๆ เพราะกำลังน้อยใจแบบสุดๆ เธอจำเมนูโปรดปรานของคนทั้งบ้านได้แต่ทำไมไม่รู้ว่าเขาชอบทานอะไรแล้วคนฉลาดรอบคอบแบบเธอไม่มีทางพลาดเรื่องเล็กๆ แบบนี้แน่แต่เธอจงใจเหมือนกับที่ชงกาแฟผิดนั่นแหละ !

             “ก็หนูแอ้มน่ารักแล้วทำไมม่าม้าจะรักไม่ได้ล่ะ ส่วนหนูแพรก็เป็นสะใภ้บานเราถ้าไม่ให้รักแล้วจะไปรักใคร ถามแปลกๆ นะตาโน่”

             “ม่าม้าก็ เจ้าโน่มันน้อยใจกลัวม่าม้ารักคนอื่นมากกว่า ดูไม่ออกเหรอครับ” วินสตันทานข้าวไปก็ขำไปเพราะน้องชายหน้างอยิ่งกว่าจวักซะอีก      

             “โตป่านนี้ยังมาน้อยใจเป็นเด็กๆ อีกโน่เอ๊ย” เฟยส่ายหัวแล้วร่วมวงขำกับวินสตันอีกคน

             มื้ออาหารจบลงด้วยความน้อยใจอย่างสมบูรณ์แบบจากบรูโน่ อุษาสวรรค์พูดคุยยิ้มแย้มกับทุกคนยกเว้นเขาแต่สิ่งที่หงุดหงิดที่สุดก็คือสายตาแห่งความชื่นชมที่เธอมองพี่ชายกับพ่อ ไม่ว่าสองคนนั้นจะเอ่ยอะไรเธอจะฟังด้วยความตั้งใจเหมือนจะยอมขายวิญญาณเพื่อสองคนนั้นก็ไม่ปาน