EXCHANGE : FOUR [100%]
× 0
× 0
× 0
"ขึ้นสวรรค์ก็เจอลงนรกก็เจอเราช่างเป็นคู่รักที่น่าอิจฉา"
DATE : 12/03/18
Rrrrrrrr
เสียงเรียกเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าจะหยุดคนตัวเล็กรีบเร่งฝีเท้าเดินให้เร็วขึ้นดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆด้วยอาการหวาดระแวงตอนนี้เธอต้องรีบหาสถานที่คุยสายกับไลท์ให้เร็วที่สุดก่อนที่ไซโครจะรู้ตัวและถูกจับได้
และเธอก็เจอสถานที่ๆตัวเองกำลังตามหาช่องแคบๆแบ่งระหว่างห้องที่สามารถแทรกตัวเข้าไปข้างในได้มันค่อนข้างแคบและอึดอึดแต่ก็หลบสายตาของผู้คนได้ดี
เธอมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงรับเข้าไปในนั้นมือสั่นเทายกหน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมองเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย
"ฮะ ฮัลโหลพี่ไลท์"หญิงสาวพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นในการพูดกรอกเสียงลงไปแต่มันก็ช่างทำได้ยากเย็นเหลือเกิน
"(ฟ้าอยู่ไหนทำไมพี่ไปรับที่มหาลัยถึงไม่เจอ)"
"คะ คือฟ้า....อ๊ะ!"
ติ๊ด!! พลั่ก! ปึกก!
"โอ๊ย!"ก่อนที่เธอจะทันได้บอกว่าตอนนี้ตัวเองนั้นอยู่ไหนสิ่งที่เธอกำลังหวาดกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นเมื่อมีมือของบุคคลปริศนาตรงเข้ามากระชากโทรศัพท์ออกจากมือเธอและกดวางสายเท่านั้นยังไม่พอเขายังเหวี่ยงร่างเธอไปกระแทกกับผนังอีกฝั่ง
ความเจ็บจุกที่เกิดขึ้นตรงแผ่นหลังทำให้สองขาเรียวเล็กไม่อาจต้านทานความเจ็บปวดทรุดตัวลงกองกับพื้นใบหน้าของเธอเกือบจะแนบเข้ากับรองเท้าเนื้อดีของบุคคลปริศนาซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
"คนอย่างเธอมันปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้จริงๆ"
"ซะ ไซโคร"น้ำเสียงดุดันที่เปล่งออกมาจากร่างนั้นทำกายบางแข็งไปทั้งร่างยันตัวเงยหน้าสบตากับใบหน้าเหี้ยมที่เห็นเพียงเลือนลางเพราะความมืดสลัวของไฟ
"จะไปไหน!"ฟ้าใสรีบคลานหนีแต่กลับช้าไปเมื่อมือแกร่งตามไปกระชากร่างเธอให้ลุกขึ้นและกดตรึงกับผนัง
"เจ็บนะ...ฮึกกก!"เสียงหวานร้องโอดโอยเมื่อไหล่บอบบางทั้งสองข้างถูกบีบจนแทบแหลก
"ฉันสั่งเธอไว้ว่ายังไง!!"เขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บตะคอกถามเสียงกร้าวแรงบีบก็ไม่มีท่าทีว่าจะลดละมีแต่จะเพิ่มขึ้น
"ขอโทษฮืออออขอโทษ"คนตัวเล็กปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลนองหน้าสองมือยกขึ้นไหว้ปีศาจร้ายที่จ้องเธอเขม็งราวกับจะฉีกเป็นชิ้นๆ
"ขอโทษงั้นเหรอ?"
"ฮึก!! อึก!!"ลมหายใจพลันถูกช่วงชิงเมื่อลำคอระหงส์ถูกมือเรียวยาวบีบกำอย่างแรงฟ้าใสเผยอปากเบิกตากว้างพยายามแกะมือหนาออกจากลำคอทว่ายิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งบีบแรงขึ้นและกดร่างเธอให้กระแทกกับผนังซ้ำๆ
"ฆ่าให้ตายเลยดีไหมหืมม?"ใบหน้าโหดเหี้ยมเอ่ยชิดใบหน้าบิดเบ้ที่ไม่มีแม้แต่เสียงจะร้องขออากาศชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอยังคงยกมือไหว้ร้องขอชีวิตเขา
"เฮือกกก!"มือที่บีบตรงลำคอค่อยๆคลายออกเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มอ่อนแรงและใกล้หมดสติร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีที่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ
"ไง ยังจะกล้าขัดคำสั่งฉันอีกไหม"บีบแก้มนุ่มให้เงยหน้าขึ้นสบดวงตาร้ายกาจฟ้าใสส่ายหน้าร่างกายเธอสั่นสะท้านและเย็นเฉียบในเวลาเดียวกัน
"ไม่เชื่อ"คำขู่ของเขามันไม่มีความหมายกับเธอหรอกมันกี่ครั้งแล้วล่ะ
"ดื้อไม่เลิกจับเยตรงนี้แม่งเลยไหม"แต่เขาก็ชอบนะเขาชอบเวลาที่เธอดื้อขัดใจขัดคำสั่งเพราะมันจะทำให้เขาได้ทำอะไรสนุกๆ!
"มะ ไม่ นะ ฮือ ปล่อย"คนตัวเล็กตาลุกวาวปากหวานรีบเอ่ยปฏิเสธและดิ้นหนีสำหรับเธอต่อให้เขาบีบคอฆ่าให้ตายเป็นร้อยๆครั้งก็ไม่เท่ากับเขาย่ำยีเธอแค่ครั้งเดียว
"ก็เบื่อเตียงนุ่มๆ"
"อยากลองกับที่แข็งๆดูบ้าง"ดวงตานึกสนุกกวาดมองช่องแคบๆอย่างพอใจนั่นยิ่งทำให้เธอกลัวหนักภาวนาให้เขาไม่นึกบ้าทำเรื่องทุเรศๆที่นี่
"หรือโต๊ะสนุ๊กตรงนั้นดีไหม"ปลายนิ้วชี้ไปยังระเบียบซึ่งชั้นล่างเป็นโต๊ะสนุ๊กที่มีผู้คนแน่นขนัดเป็นผลให้ฟ้าใสยิ่งดิ้นหนักร้องไห้หนักขึ้น
"คนเยอะๆไม่ชอบเหรอ อ๋อ อาย"
"ก็ได้...งั้นตรงนี้แล้วกัน"ลูบไล้มือหยาบบนเอวบางก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อนักศึกษาตัวเล็กซึ่งเธอขัดขืนเขาไม่ได้เพราะร่างสูงจับล็อกเอาไว้ทุกทิศทาง
"ผนังหยาบๆมืดๆแคบๆเร้าใจดี"
*************
@Wanna one Condo
21:00 น.
เอี๊ยดดด!!
Lykan Hypersport คันงามแล่นเข้ามาจอดหน้าคอนโดที่พักของคนตัวเล็กหลังจากที่เขาลงโทษในความผิดของเธอจนพอใจจนเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบดึกชายหนุ่มก็พาร่างบางในสภาพที่ดูไม่จืดมาส่งที่คอนโด
ส่งเธอกลับไปให้เจ้าของตัวจริง!
หลังจากที่รถจอดหยุดคนตัวเล็กก็รีบสะพายกระเป๋าเพื่อลงจากรถเธอไม่แม้แต่จะเอ่ยพูดลาหรือเอ่ยถ้อยคำใดๆกับร่างสูงเพราะไม่จำเป็น
"เดี๋ยว"ก่อนที่มือเล็กจะทันได้แตะประตูเสียงทุ้มๆก็ดังขึ้นซึ่งเธอก็ต้องหยุดเพื่อรอฟัง
"อะไรที่ฉันสั่งเธอตัองทำตามทุกอย่างและอะไรที่ฉันห้ามก็คือห้ามอย่าอวดดีคิดแข็งข้อ"
"ยิ่งเธอดื้อฉันก็จะยิ่งหมดความอดทน"
"แล้วพอฉันหมดความอดทนจะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม?"คำพูดเหมือนคำถามทำให้ฟ้าใสต้องหันไปมองใบหน้าเรียบนิ่งที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้วสายตาของเขาที่มองมามันกำลังบอกเธอในหลายๆอย่าง
"ฉันก็อาจจะเก็บความลับไม่อยู่แล้วเผลอหลุดปากบอกไอ้ไลท์...."
"มันจะทำหน้ายังน้าาาถ้ารู้ความจริงว่า...นางฟ้าตัวน้อยของมันโดนเพื่อนอย่างฉันล่อนับครั้งไม่ถ้วน"
"กลวงจนรถสิบล้อจอดได้เป็นสิบๆคัน"ที่เขาว่ากันว่าคำพูดสามารถฆ่าคนให้ตายมันก็คงจะจริงคำพูดจาดูถูกเหยียดหยามแสนร้ายกาจที่เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าสะใจนี้ไม่อาจทำให้คนที่มีความอดทนสูงอดทนได้อีกต่อไป
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือบางตวัดตบใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงอันที่จริงเธออยากจะฆ่าเขาให้ตายด้วยซ้ำให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำไม่ได้เลยสักอย่าง!
"ฮึก ฉันเกลียดนาย!"จบคำนั้นคนตัวเล็กก็รีบเปิดประตูและวิ่งออกไป
ร่างสูงยกมือขึ้นลูบใบหน้าข้างที่โดนตบช้าๆความแสบชาลามเลียไปทั่วทั้งใบหน้ากลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปากไม่ได้ทำให้เขาเกิดความสนใจเท่าแผ่นหลังบอบบางของคนตัวเล็กที่วิ่งหนีไป
"เกลียดงั้นเหรอ"ไม่ได้ฟังคำนี้จากปากเธอมานานแค่ไหนแล้วนะ....คำที่ไม่ว่าจะห่างหายจากการเอ่ยออกมานานเท่าไรก็ยังทำให้เจ็บเหมือนเดิม
"เกลียดก็เกลียดไปดิกูไม่สน"
"หึ"
**************
ลิฟต์พาร่างเล็กขึ้นไปยังชั้นที่พักฟ้าใสเดินอย่างเหม่อลอยตรงไปยังห้องของตัวเองยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้น้ำตาก็ยิ่งไหล
แต่เมื่อปลายเท้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องความเสียใจต่างๆก็มีอันต้องสิ้นสุดลงมือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าจัดการความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมเวลานี้ไลท์คงจะกลับมาแล้วและเพราะเป็นแบบนั้นไม่ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไปพบเจอเรื่องราวอะไรมาเธอก็ไม่สามารถแสดงออกได้อีกต่อไป
จำต้องเก็บซ่อนทุกอย่างภายใต้รอยยิ้มสดใส
คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆและยิ้มออกมาบางๆกดรหัสและเปิดประตูเข้าไปในห้อง
แกร๊ก!
ไฟในห้องถูกเปิดแทบทุกดวงบ่งบอกว่าไลท์กลับมาแล้วคาดว่าเขาคงจะกลับมารอเธอที่ห้องทว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน
"ฟ้า"
"พี่ไลท์"เสียงเอ่ยเรียกดังมาจากทางด้านหลังฟ้าใสหันกลับไปมองก็พบกับร่างของไลท์ที่รีบวิ่งเข้ามาหาเธอชายหนุ่มคว้าตัวหญิงสาวเข้าไปกอดเต็มรัก
"ฟ้าหายไปไหนมาพี่ออกตามหาฟ้าให้ทั่วหรือไปทำอะไรกับใครทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้"ชายหนุ่มตั้งคำถามใส่เธอเป็นชุดใบหน้าหล่อแสดงถึงความวิตกกังวลฉายชัด
"พี่ไลท์ใจเย็นๆค่ะฟ้าฟังไม่ทัน"ร่างบางยิ้มกว้างมือเล็กยกขึ้นสัมผัสแก้มขาว
"พี่เป็นห่วงฟ้าพี่กลัวว่าฟ้าจะเป็นอะไร"เขาแทบจะเป็นบ้าตายเมื่อรู้ว่าเธอหายไป
"ฟ้าขอโทษนะคะที่ไปไหนแล้วไม่ได้บอกพอดีมัน กระทันหัน"
"แล้วฟ้าไปไหนใช่สิพี่ที่โทรหาทำไมสายถึงตัดไป"เขาพยายามโทรหาเธอเป็นร้อยๆสายแต่เธอก็ปิดเครื่องพอได้คุยกันยังไม่ทันรู้เรื่องสายก็ถูกตัดอีก
"คือฟ้าไปทำรายงานบ้านเพื่อนน่ะค่ะแล้วที่สายตัดไปคงเพราะแบตหมดขอโทษนะคะขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"อีกแล้วเป็นอีกครั้งที่เธอต้องโกหกเขาและเธอไม่อยากจะทำถ้าเธอเลือกได้...แต่เพราะมันเลือกไม่ได้
"ทีหลังจะไปไหนต้องบอกพี่ก่อนนะรู้ไหมอย่าหายไปแบบนี้ถ้าคนดีเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไง"มือหนาประคองใบหน้าหวานขึ้นสบดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความเป็นห่วงเห็นแบบนี้เธอก็ยิ่งอยากจะร้องไห้จนต้องรีบทำเป็นแกล้งหลบสายตาและเปลี่ยนเรื่อง
"พี่ไลท์หิวรึยังคะได้กินอะไรมารึยัง"
"ยัง พี่พึ่งกลับมาถึงเมื่อกี้"
"งั้นเดี๋ยวฟ้าทำอะไรให้ทานนะคะอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า"เธอยิ้มหวานเอียงคอถามแต่ร่างสูงกลับไม่ตอบและดึงเธอเข้าไปกอด
"เป็นอะไรคะ"เอ่ยถามแผ่วเบาสวมกอดเอวสอบแนบใบหน้าลงบนอกกว้าง
"เปล่า พี่แค่รูัสึกใจหาย"ปากหยักจุมพิตกลุ่มผมนิ่มกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"ฟ้าก็อยู่ตรงนี้แล้วไงคะต่อไปนี้จะไม่ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว"ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ใจหายเธอเองก็เช่นกันราวกับมีบางอย่างกำลังบอกเธอว่าหลังจากวันนี้ไปอะไรๆที่เป็นอยู่มันจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป
"พี่รักฟ้านะรักมาก....ที่สุดในโลก"ไม่รู้สิจริงอยู่ที่เขามักจะบอกรักเธอทุกๆวันแต่ว่าวันนี้มันไม่เหมือนวันอื่นๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
"ฟ้าก็รัก...รักพี่ไลท์แค่คนเดียว"
**************
@Haier snooker club
"เอ้า ไมพึ่งมาวะเขานัดกันกี่โมง"เสียงเอ่ยทักของไปรท์เรียกสายตาอีกสามคู่ให้หันไปมองร่างคนมาใหม่ที่พึ่งเดินเข้ามาในห้อง
"โทรหาก็ไม่รับปิดเครื่องหนีกิ๊กไง?"เชฟเลิกคิ้วมองร่างที่ทรุดนั่งด้วยสายตากวนๆ
"แบตหมด"ไซโครว่าไม่จริงจังนักอันที่จริงแบตก็ไม่ได้หมดแค่ไม่อยากรับตอนนั้นใครจะทำไม
"ควายไม่ชาร์ตวะ"แลมป์เทเหล้าและยื่นแก้วให้มือหนารับมากระดกจนหมดและยื่นกลับ
"ไม่คิดว่ากูจะออกมาทำธุระข้างนอกบ้างล่ะ"เขาเลิกให้ความสนใจคนถามมากปรายตามองไปยังโซฟาอีกฝั่งซึ่งมีไลท์นั่งอยู่
"ไง ไมเมื่อวานไม่โผล่หัวมาวะ"เอ่ยทักทายเสียงเรียบไลท์ละสายตาออกจากมือถือเงยหน้าขึ้นมอง
"ก็อยากมาแต่งานที่บริษัทยุ่งกลับมาก็แม่งฟ้าหายอีก"
"ฟ้าใสหาย??"ไซโครแสร้งทำหน้าแปลกใจเลิกคิ้วสูงอีกสามคนที่เหลือหันไปมองตามจะเรียกว่าเสือกเงียบๆก็ได้
"เออ กูไปรับที่มหาลัยแล้วน้องหายกูแม่งโคตรร้อนใจตามหาเหมือนหมาบ้าติดต่อก็ไม่ได้"
"แล้วตอนนี้เจอยัง"
"เออไม่โทรให้พวกกูช่วยหาวะ"เชฟว่าไซโครมองหน้าเชฟลอบกระตุกยิ้มร้ายเป็นอันรู้กัน
"เจอแล้วน้องไปทำงานบ้านเพื่อนไม่ได้โทรบอกเพราะแบตหมด"
"ไปบ้านเพื่อนก็ดีแล้วนึกว่าหายไปเพราะโดนฉุด"พอไซโครเอ่ยออกไปแบบนั้นภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบดวงตาเยือกเย็นของไลท์ในคราแรกเริ่มจะเปลี่ยนทว่าก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิด
"ไอ้ไซมึงก็พูดไปเรื่อย"ไปร์ทดักทางเพราะเขารู้ดีว่าไซโครจะทำอะไรเรื่องล่อให้ไอ้ไลท์สงสัยล่ะถนัดนัก
"เออว่าแต่มึงไปไหนมา"แลมป์ช่วยพาเปลี่ยนเรื่องอีกรายเมื่อบรรยากาศยังไม่ดีขึ้นและหน้าไลท์เริ่มเสียเขารู้ว่ามันกำลังคิดมากก็นะมันรักของมันมากจริงๆ
"ไปสนามแข่งรถไอ้เดรก"เอาเถอะอยากให้เขาเปลี่ยนเรื่องก็จะเปลี่ยนขี้เกลียดโดนพวกมันเทศน์ทีหลัง
"ไมจะแข่งรถ??"
"เที่ยวเล่น อันที่จริงไฟล์คืนนี้มันก็ชวนกูแข่ง"สนามแข่งรถของเดรกก็เป็นอีกทีที่กบดานของพวกพวกเขาอย่างน้อยก็ไปมั่วสุมอาทิตย์ละครั้งสนามแข่งรถผิดกฎหมายจะฆ่าใครตายในสนามก็ไม่ผิดเขาเรียกมันว่าที่ระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยม
"แล้วมึงว่าไง"
"กูตกลง....แต่พอคิดไปคิดมาอีกทีไม่แข่งแม่งละ"
"อ้าวจะเลิกแข่งง่ายๆแบบนี้ก็ได้เหรอมันจดชื่อมึงขึ้นชาร์ตวันนี้แล้วมั้ง"
"กูว่ามันจัดตัวท็อปมาแข่งกับมึงอะไอ้เหี้ยนี่ประสาทชอบหานักแข่งมาล้มมึง"
"กวนตีนกูงานอดิเรกมัน"ไม่มีใครสงสัยจะถามเลยแฮะว่าทำไมเขาถึงไปที่สนามเดรกคนเดียวไม่ได้ชวนพวกมันเหมือนทุกทีแต่ก็ดี
"ไลท์"
"คืนนี้มึงไปแข่งแทนกูหน่อย"เพราะพวกมันจะได้ไม่มาสอดเสือก 'แผนการ' ของเขาไง
"กู??"ทั้งโต๊ะหันไปมองไซโครเป็นตาเดียวไลท์ชะงักพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
"ฝีมือมึงพอๆกะกูไอ้ห่าพวกนี้อ่อนแข่งแทนก็แพ้"
"อ้าวพูดงี้สวยดิครับเพื่อน"ก็ไม่อยากจะยอมรับว่าพวกมันเก่งไม่งั้นเดรกก็คงไม่สรรหาคนมาล้ม
"ถ้ากูแข่งมันจะยอมเหรอมันอยากให้มึงลงไม่ใช่??"
"กูให้มันใส่ชื่อมึงอะ"
"อ้าวสัส"กลายเป็นเชฟแลมป์และไปร์ทที่อุทานขึ้นแทนเจ้าตัว
"เล่นเหี้ยไรของมึงไม่ปรึกษากูเลย"แบบนี้มันเท่ากับมัดมือชกชัดๆ
"กูเห็นมึงทำงานเครียดอยากหาอะไรๆให้มึงปลดปล่อยบ้าง"เขาเป็นคนรักเพื่อนมากดูจากหน้าก็รู้😏
"สรุปคือกูต้องไป??"
"เออ"
"เฮ้อ! ก็ได้แต่ทีหลังจะทำอะไรต้องบอกกูก่อน"สุดท้ายก็ต้องยอมเอาเหอะไหนๆแม่งก็หวังดีกับเขาละ
แต่ถ้าลองคิดดีๆใต้ความหวังดีมีความประสงค์ร้ายซ่อนอยู่
"หึ มึงเอาลูกกูไปแข่งเอาให้ชนะคนของไอ้เดรกให้ได้พวกมึงก็ตามไปเชียร์ไอ้ไลท์ด้วย"
"แล้วมึงอะ"
"กูมีธุระต้องไปทำ"
"ธุระเหี้ยไร?"ยักไหล่ไม่ตอบไม่ว่าจะเค้นทางสายตาหรือสีหน้าก็ได้กลับมาแค่หน้าตาเลวๆมีอะไรแอบแฝง
เหนื่อยการที่จะถามเมื่อมันไม่บอกจะง้างปากก็อาจจะโดนตีน
"กูมีความรู้สึกว่าสีหน้ามึงไม่เท่ากัน"ใบหน้าขาวใสทว่าวันนี้กลับแปลกตากว่าทุกวันเพราะแก้มข้างขวาเหมือนมีรอยแดงจางๆออกไปทางเข้มประทับอยู่
"ไซหน้ามึง ไปโดนไรมาวะ"ร่างสูงมุ่นคิ้วแตะปลายนิ้วลงบนแก้มเชฟยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆดวงตาเรียวรีพลันลุกวาว
"รอยมือนี่หว่า....ใครตบ??"
"เออรอยมือจริงว่ะ"
"ใครทำอะไรมึงบอกพวกกูมา"แลมป์เค้น
"แมว"
"ห๊ะ??"
"กูพูดไม่เข้าหูเลยโดนแมวข่วนมา"แมวที่ไซโครเอ่ยมันทำให้พวกเขางุนงงมองหน้ากันไปมาไม่นานก็ร้องอ๋อมันคงหมายถึง....
"เอ้ามึงพูดว่าไง"
"กลวงจนรถบรรทุกจอดได้สิบคัน"
"สมควร!!"พร้อมใจกันประสานเสียง
"เขาไม่ถีบยอดหน้ามึงก็ดีเท่าไรแล้ว!"พูดเหี้ยอะไรของมันแล้วมันไปพูดแบบนี้กับใคร
"ผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ไหมรึมึงฆ่าตายไปแล้ว"ไปร์ทว่าไซโครเลิกคิ้ว
"ทำไมคิดงั้น"
"คนอย่างมึงยอมให้คนอื่นตบ??"
"กูไม่ทำร้ายเพศแม่ครับ"แสยะยิ้มร้ายไม่ทำร้ายแค่รอบเดียวน่ะสิ
"เหอะ กูชักอยากรู้แล้วสิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"ไลท์โพล่งถามเขาอยากรู้ว่าผู้หญิงที่กล้ากระตุกหนวดเสืออย่างไซโครเป็นใคร
"เออใครวะ"เชฟเสริมไซโครตวัดสายตาดุดันขึ้นมองเพื่อนเชฟสะดุ้งรู้ได้ในทันทีว่าผูัหญิงที่ไลท์ถามถึงเป็นใคร
"โอ๊ะ ถามไม่ถูกจังหวะ"ฟ้าใสสินะแม่งเอ้ยพลาดแล้ว
"ช่างแม่งเหอะอย่าไปสนใจ"ร่างสูงบอกปัด
"พูดถึงเรื่องแข่งรถมึงแม่งชอบหาเรื่องให้กูโกหกเมียตลอด"ไลท์เลิกสนใจและย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องแข่งรถที่เขาต้องคอยโกหกฟ้าใสทำเรื่องที่เธอห้ามและไม่อยากให้เขาทำอย่างการแข่งรถท้านรกไร้กฏกติกา
"เมียคนไหนวะ"
"ฟ้าใสหรือว่า..."เชฟกำลังจะเอ่ยชื่อของคริสตินออกมาแต่ถูกไลท์มองตาขวางซะก่อนทำคนรอฟังจากไลท์เปลี่ยนเป็นไซโครถึงกับขมวดคิ้ว
"ไมกูเป็นคนถามไรไม่ถูกจังหวะงี้วะ"แสร้งยกมือขยี้หัวกร่นด่าตัวเอง
"ไอ้ไปร์ทไมมึงไม่ห้ามกูสองคน"แลมป์หันไปโยนความผิดใส่ไปร์ทที่นั่งฟังเงียบๆ
"โทษ ห้ามช้ามัวแต่รอฟังคำตอบ"ไปร์ทยกยิ้มพวกแม่งชอบแกล้งหลุดระวังเหอะเล่นบ่อยๆจะหลุดจริง
"ไรของพวกมึงวะ"ไซโครที่ทนไม่ไหวถามขึ้นเสียงดังเหมือนพวกมันมีอะไรปิดบังเขาๆรู้สึกแบบนั้น
"เปล่าครับเปล่าาา!"เชฟและแลมป์รีบโบกไม้โบกมือแต่หน้าตากลับสวนทางกับคำพูดมีพิรุธชิบหาย!
"แล้วเรื่องแข่งรถต้องไปกี่โมง"ไลท์ดึงความสนใจเมื่อเห็นว่าไซโครทำท่าจะถามอะไรต่อร่างสูงถอนหายใจไล่ความหงุดหงิดก่อนจะหันไปตอบ
"ห้าโมงตรง"
"ห้าโมงเชี่ย ฟ้าใสเลิกเรียนหกโมงเย็น"เขาลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้คนตัวเล็กเลิกเย็นแล้วประเด็นคือเสือกรับคำไปแล้วไง
"เอ้า แล้วมึงจะเอาไง"
"รับปากกูแล้วห้ามเปลี่ยนใจ"ไซโครเอ่ยดัก
"เออๆกูโทรหาน้องแปบ"ไลท์พยักหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกไปนอกห้องเพื่อโทรหาแฟนสาว
หลังจากยืนชั่งใจอยู่นานหลายนาทีชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆตัดสินกดโทรออกรอไม่นานร่างเล็กก็รับสาย
"(ค่ะพี่ไลท์)"เสียงใสๆของเธอมันทำให้เขาอดจะยิ้มไม่ได้ ลืมเรื่องหนักใจไปชั่วขณะ
"วันนี้ฟ้าเลิกเรียนกี่โมงนะหกโมงใช่ไหม"
"(ค่ะ พี่ไลท์มีอะไรรึเปล่าคะ)"
"เอ่อ คือพี่จะบอกว่าวันนี้พี่คงไม่ได้ไปรับฟ้านะ"โกหกต้องโกหกอีกแล้วรู้สึกผิดชะมัด
"(อ้าว ทำไมเหรอคะ)"ก็ตอนเช้าเขายังบอกเธออยู่เลยว่าตอนเย็นว่าง
"คือพี่มีงานต้องเคลียร์พอดีที่บ่อนเกิดเรื่องพี่อาจจะต้องกลับดึกปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย"ฟ้าใสเงียบเธอไม่ได้รู้สึกแย่เพราะเธอเข้าใจเขาดี
"(ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะพี่ไลท์ทำงานเถอะฟ้ากลับเองได้)"
"ฟ้าจะกลับยังไง"
"(คงขึันรถประจำทางค่ะ)"
"ไม่ ไม่เอาพี่ไม่ให้ขึ้นดึกแล้วมันอันตราย"ไลท์รีบห้าม
"(อ้าวถ้าไม่ให้ขึ้นแล้วพี่ไลท์จะให้ฟ้ากลับยังไงล่ะคะ)"ไลท์มองกลับเข้าไปในห้องเห็นไซโครนั่งอยู่ก็นึกอะไรขึ้นได้
"เรื่องไปรับฟ้าพี่จะให้ไอ้ไซโครไปรับแทน..."
"(มะ ไม่ ไม่เอานะคะ)"ฟ้าใสรีบเอ่ยปฏิเสธเสียงสั่นแค่เพียงได้ยินชื่อของปีศาจร้ายจากปากไลท์
"ฟ้า เป็นอะไรรึเปล่า"ไลท์ขมวดคิ้ว
"(เอ่อ ปะ เปล่าค่ะ ฟ้าก็แค่ไม่อยากรบกวนเพื่อนพี่ไลท์)"คนตัวเล็กสงบสติอารมณ์และปรับโทรเสียงให้กลับมาเป็นปกติพลางเอ่ยอ้างถึงเหตุผล
"โธ่คนดีไม่รบกวนอะไรเลย.....มันสิรบกวนพี่"ประโยคหลังราวกับเขาจะพึมพำกับตัวเองซะมากกว่า
"ให้ไซโครไปรับฟ้านะถือซะว่าทำเพื่อความสบายใจของพี่นะคะ"
"(งั้นฟ้าให้เพื่อนไปส่งดีกว่าค่ะ)"เธอไม่เข้าใจว่าทำไมไลท์ถึงไว้ใจให้ผู้ชายคนนั้นมารับเธอคงเพราะเขาไม่รู้และเธอไม่มีทางยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่
"หืม???"
"(คือฟ้าลืมไปน่ะค่ะว่าเพื่อนก็มีรถ)"ไลท์คิดตามคำพูดของร่างเล็กก่อนจะถามย้ำ
"เอางั้นเหรอ"
"(ค่ะ)"
"งั้นพี่ตามใจเราก็ได้ ถึงคอนโดแล้วต้องโทรหาพี่นะ"ถ้าเธอสบายใจแบบนั้นเขาก็ไม่อยากจะขัดถ้ามองอีกมุมฟ้าใสคงเกรงใจจริงๆ
"(รับทราบค่ะ)"
"งั้นแค่นี้นะพี่ไปทำงานก่อน รักฟ้านะคะ"
ติ๊ด!
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จก็กดวางสายและเดินกลับเข้าไปในห้อง
"น้องว่าไง"ไปร์ทถามขึ้นคนแรกเมื่อเห็นว่าร่างสูงกลับเข้ามา
"ตอนแรกบอกจะขึ้นรถกลับกูไม่ยอมก็เลยเสนอให้ไอ้ไซไปรับ"เจ้าของชื่ออดจะหันไปให้ความสนใจไม่ได้
เหอะ เขางั้นเหรอ?
"แล้ว?"
"ฟ้าบอกจะกลับกับเพื่อน"
"หึๆๆๆๆๆ"อีกสามคนที่เหลือพากันหัวเราะเมื่อรู้ว่าฟ้าใสปฏิเสธที่จะให้ไซโครไปรับ
แดกแห้วหมดไปครึ่งโลกแล้วไหมวะเพื่อนกู
"มีไรน่าขำวะ"คงมีไลท์เพียงคนเดียวที่ไม่เข้าใจจึงถามออกไปแบบนั้น
"เปล่า!!"บอกเปล่าแต่ก็ยังขำไม่หยุด
"เอาจริงๆกูอยากให้มึงไปรับมากกว่า"ไม่รู้เขาเป็นห่วงคนตัวเล็กหากอยู่ในการดูแลของเพื่อนเขามันน่าจะดีกว่า
"อันที่จริงกูก็ไม่ได้ว่างกูติดธุระ"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าและความกังวลก็ยังฉายชัด
ดวงตาสีนิลมองร่างตรงข้ามด้วยสายตาพอใจปนสะใจหากจะหาใครบนโลกที่โคตรจะโง่เง่าในตอนนี้เขาก็มองไม่เห็นใครเลยนอกจาก....ไลท์
"อย่าเครียด"
"ถ้ามึงอยากให้กูไปรับจริงๆโอกาสหน้าก็ยังมี ไม่สิ...."ไม่ใช่โอกาสหน้า
"เร็วๆนี้"วันนี้!!
**************
@Wanna one Condo
19:40 น.
"ขอบคุณนะที่มาส่ง"
"กลับดีๆน้าาาา"คนตัวเล็กโบกมือลาเพื่อนที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งถึงคอนโดเธอยืนส่งเพื่อนจนรถลับสายตาก่อนหมุนตัวเดินเข้าไปในตึกตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก
ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเรือนเล็กที่บอกเวลาเกือบสองทุ่มไม่รู้ว่าป่านนี้ไลท์จะกลับมารึยังหรือยังเคลียร์งานไม่เสร็จตอนโทรคุยกันเธอก็ลืมถามเขาเสียสนิท
ติ้ง!
ลิฟต์เลื่อนขึ้นมายังชั้นที่หญิงสาวพักฟ้าใสหยุดยืนหน้าห้องกำลังจะเอื้อมมือไปกดรหัสทว่า
"ทำไมประตู...."สายตาเธอเหลือบไปเห็นประตูที่ปิดไม่สนิทและถูกแง้มออกเธอพึ่งกลับและไลท์เองก็ยังไม่กลับมันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมีใครเข้าไปภายในห้อง
หรือว่า....
ร่างเล็กผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไปภายในห้องที่เปิดไฟทิ้งไว้เหมือนเช่นทุกวันดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองไปรอบๆสองเท้าเดินมองหาแฟนหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาน่าจะกลับมาก่อนเวลา
ไม่มีใครเข้าห้องนี้ได้นอกจากเธอกับไลท์
ทว่ามันอาจจะไม่ใช่ซะทีเดียว!
"ไง"
"!!!"เสียงที่ดังมาจากหน้าประตูห้องนอนหยุดเท้าบางที่กำลังจะเดินผ่านฟ้าใสตัวแข็งทื่อมีบางสิ่งบางอย่างกำลังบอกกับเธอว่าเสียงนี้มันเป็นเสียงของ....ไซโคร
"นะ นาย เข้ามาในห้องฉัน ดะ ได้ยังไง"และคำตอบที่เธอต้องการก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างใจเย็นร่างหนาสาวเท้าเดินตรงมาหาร่างเล็กที่มองเขาด้วยสีหน้าตกใจปนหวาดกลัว
ชายหนุ่มไม่ตอบทิ้งกายพิงกับกรอบประตูห้องล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"!!!"ซึ่งมันคือคีย์การ์ดห้องเธอ!
"ได้ข่าวว่ามีใครบางคนคิดจะหนี ก็เลยแวะมาดูน้ำหน้าสักหน่อย"
"อยากรู้ไหมว่าใคร"รอยยิ้มอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจเป็นผลให้ร่างเล็กค่อยๆก้าวถอยหนีดวงตาหวานสั่นระริกจวนเจียนจะร้องไห้
"อะ ออก ออกไปนะ"เธอพยายามทำใจแข็งเสียงแข็งไล่เขาแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินเมื่อเธอกำลังหวาดกลัวกับภัยตรงหน้าทำไมกันทั้งๆที่คิดว่าหนีพ้นแล้วแท้ๆ!!
"หือ อะไรนะ? ไม่ได้ยิน"คนตัวโตแกล้งขมวดคิ้วเอียงคอด้วยท่าทางที่ใครๆก็มองออกว่าโครตรจะกวนประสาทเขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมต่างกับเธอที่ถอยหนีจนแทบจะชนสิ่งของร่วงลงมาแตก
หนีทำไมหนีไปก็เท่านั้น!
"ไหน เข้ามาพูดใกล้ๆซิ"
LOADING....
EXCHANGE : FIVE
สำหรับใครรอไลท์+คริสใจเย็นๆนร้าาาาพี่ไลท์คนดีมาแน่นอนรับรองความพิเศษของคู่นี้😁😁😁ไลท์+คริสเป็นคู่รองต้องใจเย็นๆนิดนึง
*เนื้อหาบางตอนก็เยอะมากยัดตอนเดียวไม่พอจำนวนหน้าเยอะเกินจนต้องไปเปิดตอนใหม่ถ้ามันเกินจาก26ตอนจบเป็น30กว่าจะมีใครว่าไรไหมอะ??*
