EXCHANGE : FOUR [100%]

แบบอักษร

"ขึ้นสวรรค์ก็เจอลงนรกก็เจอเราช่างเป็นคู่รักที่น่าอิจฉา"

DATE : 12/03/18

Rrrrrrrr

เสียงเรียกเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าจะหยุดคนตัวเล็กรีบเร่งฝีเท้าเดินให้เร็วขึ้นดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆด้วยอาการหวาดระแวงตอนนี้เธอต้องรีบหาสถานที่คุยสายกับไลท์ให้เร็วที่สุดก่อนที่ไซโครจะรู้ตัวและถูกจับได้

และเธอก็เจอสถานที่ๆตัวเองกำลังตามหาช่องแคบๆแบ่งระหว่างห้องที่สามารถแทรกตัวเข้าไปข้างในได้มันค่อนข้างแคบและอึดอึดแต่ก็หลบสายตาของผู้คนได้ดี

เธอมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงรับเข้าไปในนั้นมือสั่นเทายกหน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมองเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย

"ฮะ ฮัลโหลพี่ไลท์"หญิงสาวพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นในการพูดกรอกเสียงลงไปแต่มันก็ช่างทำได้ยากเย็นเหลือเกิน

"(ฟ้าอยู่ไหนทำไมพี่ไปรับที่มหาลัยถึงไม่เจอ)"

"คะ คือฟ้า....อ๊ะ!"

ติ๊ด!! พลั่ก! ปึกก!

"โอ๊ย!"ก่อนที่เธอจะทันได้บอกว่าตอนนี้ตัวเองนั้นอยู่ไหนสิ่งที่เธอกำลังหวาดกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นเมื่อมีมือของบุคคลปริศนาตรงเข้ามากระชากโทรศัพท์ออกจากมือเธอและกดวางสายเท่านั้นยังไม่พอเขายังเหวี่ยงร่างเธอไปกระแทกกับผนังอีกฝั่ง

ความเจ็บจุกที่เกิดขึ้นตรงแผ่นหลังทำให้สองขาเรียวเล็กไม่อาจต้านทานความเจ็บปวดทรุดตัวลงกองกับพื้นใบหน้าของเธอเกือบจะแนบเข้ากับรองเท้าเนื้อดีของบุคคลปริศนาซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

"คนอย่างเธอมันปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้จริงๆ"

"ซะ ไซโคร"น้ำเสียงดุดันที่เปล่งออกมาจากร่างนั้นทำกายบางแข็งไปทั้งร่างยันตัวเงยหน้าสบตากับใบหน้าเหี้ยมที่เห็นเพียงเลือนลางเพราะความมืดสลัวของไฟ

"จะไปไหน!"ฟ้าใสรีบคลานหนีแต่กลับช้าไปเมื่อมือแกร่งตามไปกระชากร่างเธอให้ลุกขึ้นและกดตรึงกับผนัง

"เจ็บนะ...ฮึกกก!"เสียงหวานร้องโอดโอยเมื่อไหล่บอบบางทั้งสองข้างถูกบีบจนแทบแหลก

"ฉันสั่งเธอไว้ว่ายังไง!!"เขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บตะคอกถามเสียงกร้าวแรงบีบก็ไม่มีท่าทีว่าจะลดละมีแต่จะเพิ่มขึ้น

"ขอโทษฮืออออขอโทษ"คนตัวเล็กปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลนองหน้าสองมือยกขึ้นไหว้ปีศาจร้ายที่จ้องเธอเขม็งราวกับจะฉีกเป็นชิ้นๆ

"ขอโทษงั้นเหรอ?"

"ฮึก!! อึก!!"ลมหายใจพลันถูกช่วงชิงเมื่อลำคอระหงส์ถูกมือเรียวยาวบีบกำอย่างแรงฟ้าใสเผยอปากเบิกตากว้างพยายามแกะมือหนาออกจากลำคอทว่ายิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งบีบแรงขึ้นและกดร่างเธอให้กระแทกกับผนังซ้ำๆ

"ฆ่าให้ตายเลยดีไหมหืมม?"ใบหน้าโหดเหี้ยมเอ่ยชิดใบหน้าบิดเบ้ที่ไม่มีแม้แต่เสียงจะร้องขออากาศชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอยังคงยกมือไหว้ร้องขอชีวิตเขา

"เฮือกกก!"มือที่บีบตรงลำคอค่อยๆคลายออกเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มอ่อนแรงและใกล้หมดสติร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นทันทีที่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

"ไง ยังจะกล้าขัดคำสั่งฉันอีกไหม"บีบแก้มนุ่มให้เงยหน้าขึ้นสบดวงตาร้ายกาจฟ้าใสส่ายหน้าร่างกายเธอสั่นสะท้านและเย็นเฉียบในเวลาเดียวกัน

"ไม่เชื่อ"คำขู่ของเขามันไม่มีความหมายกับเธอหรอกมันกี่ครั้งแล้วล่ะ

"ดื้อไม่เลิกจับเยตรงนี้แม่งเลยไหม"แต่เขาก็ชอบนะเขาชอบเวลาที่เธอดื้อขัดใจขัดคำสั่งเพราะมันจะทำให้เขาได้ทำอะไรสนุกๆ!

"มะ ไม่ นะ ฮือ ปล่อย"คนตัวเล็กตาลุกวาวปากหวานรีบเอ่ยปฏิเสธและดิ้นหนีสำหรับเธอต่อให้เขาบีบคอฆ่าให้ตายเป็นร้อยๆครั้งก็ไม่เท่ากับเขาย่ำยีเธอแค่ครั้งเดียว

"ก็เบื่อเตียงนุ่มๆ"

"อยากลองกับที่แข็งๆดูบ้าง"ดวงตานึกสนุกกวาดมองช่องแคบๆอย่างพอใจนั่นยิ่งทำให้เธอกลัวหนักภาวนาให้เขาไม่นึกบ้าทำเรื่องทุเรศๆที่นี่

"หรือโต๊ะสนุ๊กตรงนั้นดีไหม"ปลายนิ้วชี้ไปยังระเบียบซึ่งชั้นล่างเป็นโต๊ะสนุ๊กที่มีผู้คนแน่นขนัดเป็นผลให้ฟ้าใสยิ่งดิ้นหนักร้องไห้หนักขึ้น

"คนเยอะๆไม่ชอบเหรอ อ๋อ อาย"

"ก็ได้...งั้นตรงนี้แล้วกัน"ลูบไล้มือหยาบบนเอวบางก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อนักศึกษาตัวเล็กซึ่งเธอขัดขืนเขาไม่ได้เพราะร่างสูงจับล็อกเอาไว้ทุกทิศทาง

"ผนังหยาบๆมืดๆแคบๆเร้าใจดี"

*************

@Wanna one Condo

21:00 น.

เอี๊ยดดด!!

Lykan Hypersport คันงามแล่นเข้ามาจอดหน้าคอนโดที่พักของคนตัวเล็กหลังจากที่เขาลงโทษในความผิดของเธอจนพอใจจนเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบดึกชายหนุ่มก็พาร่างบางในสภาพที่ดูไม่จืดมาส่งที่คอนโด

ส่งเธอกลับไปให้เจ้าของตัวจริง!

หลังจากที่รถจอดหยุดคนตัวเล็กก็รีบสะพายกระเป๋าเพื่อลงจากรถเธอไม่แม้แต่จะเอ่ยพูดลาหรือเอ่ยถ้อยคำใดๆกับร่างสูงเพราะไม่จำเป็น

"เดี๋ยว"ก่อนที่มือเล็กจะทันได้แตะประตูเสียงทุ้มๆก็ดังขึ้นซึ่งเธอก็ต้องหยุดเพื่อรอฟัง

"อะไรที่ฉันสั่งเธอตัองทำตามทุกอย่างและอะไรที่ฉันห้ามก็คือห้ามอย่าอวดดีคิดแข็งข้อ"

"ยิ่งเธอดื้อฉันก็จะยิ่งหมดความอดทน"

"แล้วพอฉันหมดความอดทนจะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม?"คำพูดเหมือนคำถามทำให้ฟ้าใสต้องหันไปมองใบหน้าเรียบนิ่งที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้วสายตาของเขาที่มองมามันกำลังบอกเธอในหลายๆอย่าง

"ฉันก็อาจจะเก็บความลับไม่อยู่แล้วเผลอหลุดปากบอกไอ้ไลท์...."

"มันจะทำหน้ายังน้าาาถ้ารู้ความจริงว่า...นางฟ้าตัวน้อยของมันโดนเพื่อนอย่างฉันล่อนับครั้งไม่ถ้วน"

"กลวงจนรถสิบล้อจอดได้เป็นสิบๆคัน"ที่เขาว่ากันว่าคำพูดสามารถฆ่าคนให้ตายมันก็คงจะจริงคำพูดจาดูถูกเหยียดหยามแสนร้ายกาจที่เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าสะใจนี้ไม่อาจทำให้คนที่มีความอดทนสูงอดทนได้อีกต่อไป

เพี๊ยะ!!

ฝ่ามือบางตวัดตบใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงอันที่จริงเธออยากจะฆ่าเขาให้ตายด้วยซ้ำให้สาสมกับสิ่งที่เขาทำ

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำไม่ได้เลยสักอย่าง!

"ฮึก ฉันเกลียดนาย!"จบคำนั้นคนตัวเล็กก็รีบเปิดประตูและวิ่งออกไป

ร่างสูงยกมือขึ้นลูบใบหน้าข้างที่โดนตบช้าๆความแสบชาลามเลียไปทั่วทั้งใบหน้ากลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในปากไม่ได้ทำให้เขาเกิดความสนใจเท่าแผ่นหลังบอบบางของคนตัวเล็กที่วิ่งหนีไป

"เกลียดงั้นเหรอ"ไม่ได้ฟังคำนี้จากปากเธอมานานแค่ไหนแล้วนะ....คำที่ไม่ว่าจะห่างหายจากการเอ่ยออกมานานเท่าไรก็ยังทำให้เจ็บเหมือนเดิม

"เกลียดก็เกลียดไปดิกูไม่สน"

"หึ"

**************

ลิฟต์พาร่างเล็กขึ้นไปยังชั้นที่พักฟ้าใสเดินอย่างเหม่อลอยตรงไปยังห้องของตัวเองยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้น้ำตาก็ยิ่งไหล

แต่เมื่อปลายเท้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องความเสียใจต่างๆก็มีอันต้องสิ้นสุดลงมือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าจัดการความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมเวลานี้ไลท์คงจะกลับมาแล้วและเพราะเป็นแบบนั้นไม่ว่าก่อนหน้านี้เธอจะไปพบเจอเรื่องราวอะไรมาเธอก็ไม่สามารถแสดงออกได้อีกต่อไป

จำต้องเก็บซ่อนทุกอย่างภายใต้รอยยิ้มสดใส

คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆและยิ้มออกมาบางๆกดรหัสและเปิดประตูเข้าไปในห้อง

แกร๊ก!

ไฟในห้องถูกเปิดแทบทุกดวงบ่งบอกว่าไลท์กลับมาแล้วคาดว่าเขาคงจะกลับมารอเธอที่ห้องทว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน

"ฟ้า"

"พี่ไลท์"เสียงเอ่ยเรียกดังมาจากทางด้านหลังฟ้าใสหันกลับไปมองก็พบกับร่างของไลท์ที่รีบวิ่งเข้ามาหาเธอชายหนุ่มคว้าตัวหญิงสาวเข้าไปกอดเต็มรัก

"ฟ้าหายไปไหนมาพี่ออกตามหาฟ้าให้ทั่วหรือไปทำอะไรกับใครทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้"ชายหนุ่มตั้งคำถามใส่เธอเป็นชุดใบหน้าหล่อแสดงถึงความวิตกกังวลฉายชัด

"พี่ไลท์ใจเย็นๆค่ะฟ้าฟังไม่ทัน"ร่างบางยิ้มกว้างมือเล็กยกขึ้นสัมผัสแก้มขาว

"พี่เป็นห่วงฟ้าพี่กลัวว่าฟ้าจะเป็นอะไร"เขาแทบจะเป็นบ้าตายเมื่อรู้ว่าเธอหายไป

"ฟ้าขอโทษนะคะที่ไปไหนแล้วไม่ได้บอกพอดีมัน กระทันหัน"

"แล้วฟ้าไปไหนใช่สิพี่ที่โทรหาทำไมสายถึงตัดไป"เขาพยายามโทรหาเธอเป็นร้อยๆสายแต่เธอก็ปิดเครื่องพอได้คุยกันยังไม่ทันรู้เรื่องสายก็ถูกตัดอีก

"คือฟ้าไปทำรายงานบ้านเพื่อนน่ะค่ะแล้วที่สายตัดไปคงเพราะแบตหมดขอโทษนะคะขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"อีกแล้วเป็นอีกครั้งที่เธอต้องโกหกเขาและเธอไม่อยากจะทำถ้าเธอเลือกได้...แต่เพราะมันเลือกไม่ได้

"ทีหลังจะไปไหนต้องบอกพี่ก่อนนะรู้ไหมอย่าหายไปแบบนี้ถ้าคนดีเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไง"มือหนาประคองใบหน้าหวานขึ้นสบดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความเป็นห่วงเห็นแบบนี้เธอก็ยิ่งอยากจะร้องไห้จนต้องรีบทำเป็นแกล้งหลบสายตาและเปลี่ยนเรื่อง

"พี่ไลท์หิวรึยังคะได้กินอะไรมารึยัง"

"ยัง พี่พึ่งกลับมาถึงเมื่อกี้"

"งั้นเดี๋ยวฟ้าทำอะไรให้ทานนะคะอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า"เธอยิ้มหวานเอียงคอถามแต่ร่างสูงกลับไม่ตอบและดึงเธอเข้าไปกอด

"เป็นอะไรคะ"เอ่ยถามแผ่วเบาสวมกอดเอวสอบแนบใบหน้าลงบนอกกว้าง

"เปล่า พี่แค่รูัสึกใจหาย"ปากหยักจุมพิตกลุ่มผมนิ่มกระชับกอดให้แน่นขึ้น

"ฟ้าก็อยู่ตรงนี้แล้วไงคะต่อไปนี้จะไม่ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว"ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ใจหายเธอเองก็เช่นกันราวกับมีบางอย่างกำลังบอกเธอว่าหลังจากวันนี้ไปอะไรๆที่เป็นอยู่มันจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป

"พี่รักฟ้านะรักมาก....ที่สุดในโลก"ไม่รู้สิจริงอยู่ที่เขามักจะบอกรักเธอทุกๆวันแต่ว่าวันนี้มันไม่เหมือนวันอื่นๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

"ฟ้าก็รัก...รักพี่ไลท์แค่คนเดียว"

**************

@Haier snooker club

"เอ้า ไมพึ่งมาวะเขานัดกันกี่โมง"เสียงเอ่ยทักของไปรท์เรียกสายตาอีกสามคู่ให้หันไปมองร่างคนมาใหม่ที่พึ่งเดินเข้ามาในห้อง

"โทรหาก็ไม่รับปิดเครื่องหนีกิ๊กไง?"เชฟเลิกคิ้วมองร่างที่ทรุดนั่งด้วยสายตากวนๆ

"แบตหมด"ไซโครว่าไม่จริงจังนักอันที่จริงแบตก็ไม่ได้หมดแค่ไม่อยากรับตอนนั้นใครจะทำไม

"ควายไม่ชาร์ตวะ"แลมป์เทเหล้าและยื่นแก้วให้มือหนารับมากระดกจนหมดและยื่นกลับ

"ไม่คิดว่ากูจะออกมาทำธุระข้างนอกบ้างล่ะ"เขาเลิกให้ความสนใจคนถามมากปรายตามองไปยังโซฟาอีกฝั่งซึ่งมีไลท์นั่งอยู่

"ไง ไมเมื่อวานไม่โผล่หัวมาวะ"เอ่ยทักทายเสียงเรียบไลท์ละสายตาออกจากมือถือเงยหน้าขึ้นมอง

"ก็อยากมาแต่งานที่บริษัทยุ่งกลับมาก็แม่งฟ้าหายอีก"

"ฟ้าใสหาย??"ไซโครแสร้งทำหน้าแปลกใจเลิกคิ้วสูงอีกสามคนที่เหลือหันไปมองตามจะเรียกว่าเสือกเงียบๆก็ได้

"เออ กูไปรับที่มหาลัยแล้วน้องหายกูแม่งโคตรร้อนใจตามหาเหมือนหมาบ้าติดต่อก็ไม่ได้"

"แล้วตอนนี้เจอยัง"

"เออไม่โทรให้พวกกูช่วยหาวะ"เชฟว่าไซโครมองหน้าเชฟลอบกระตุกยิ้มร้ายเป็นอันรู้กัน

"เจอแล้วน้องไปทำงานบ้านเพื่อนไม่ได้โทรบอกเพราะแบตหมด"

"ไปบ้านเพื่อนก็ดีแล้วนึกว่าหายไปเพราะโดนฉุด"พอไซโครเอ่ยออกไปแบบนั้นภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบดวงตาเยือกเย็นของไลท์ในคราแรกเริ่มจะเปลี่ยนทว่าก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิด

"ไอ้ไซมึงก็พูดไปเรื่อย"ไปร์ทดักทางเพราะเขารู้ดีว่าไซโครจะทำอะไรเรื่องล่อให้ไอ้ไลท์สงสัยล่ะถนัดนัก

"เออว่าแต่มึงไปไหนมา"แลมป์ช่วยพาเปลี่ยนเรื่องอีกรายเมื่อบรรยากาศยังไม่ดีขึ้นและหน้าไลท์เริ่มเสียเขารู้ว่ามันกำลังคิดมากก็นะมันรักของมันมากจริงๆ

"ไปสนามแข่งรถไอ้เดรก"เอาเถอะอยากให้เขาเปลี่ยนเรื่องก็จะเปลี่ยนขี้เกลียดโดนพวกมันเทศน์ทีหลัง

"ไมจะแข่งรถ??"

"เที่ยวเล่น อันที่จริงไฟล์คืนนี้มันก็ชวนกูแข่ง"สนามแข่งรถของเดรกก็เป็นอีกทีที่กบดานของพวกพวกเขาอย่างน้อยก็ไปมั่วสุมอาทิตย์ละครั้งสนามแข่งรถผิดกฎหมายจะฆ่าใครตายในสนามก็ไม่ผิดเขาเรียกมันว่าที่ระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยม

"แล้วมึงว่าไง"

"กูตกลง....แต่พอคิดไปคิดมาอีกทีไม่แข่งแม่งละ"

"อ้าวจะเลิกแข่งง่ายๆแบบนี้ก็ได้เหรอมันจดชื่อมึงขึ้นชาร์ตวันนี้แล้วมั้ง"

"กูว่ามันจัดตัวท็อปมาแข่งกับมึงอะไอ้เหี้ยนี่ประสาทชอบหานักแข่งมาล้มมึง"

"กวนตีนกูงานอดิเรกมัน"ไม่มีใครสงสัยจะถามเลยแฮะว่าทำไมเขาถึงไปที่สนามเดรกคนเดียวไม่ได้ชวนพวกมันเหมือนทุกทีแต่ก็ดี

"ไลท์"

"คืนนี้มึงไปแข่งแทนกูหน่อย"เพราะพวกมันจะได้ไม่มาสอดเสือก 'แผนการ' ของเขาไง

"กู??"ทั้งโต๊ะหันไปมองไซโครเป็นตาเดียวไลท์ชะงักพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

"ฝีมือมึงพอๆกะกูไอ้ห่าพวกนี้อ่อนแข่งแทนก็แพ้"

"อ้าวพูดงี้สวยดิครับเพื่อน"ก็ไม่อยากจะยอมรับว่าพวกมันเก่งไม่งั้นเดรกก็คงไม่สรรหาคนมาล้ม

"ถ้ากูแข่งมันจะยอมเหรอมันอยากให้มึงลงไม่ใช่??"

"กูให้มันใส่ชื่อมึงอะ"

"อ้าวสัส"กลายเป็นเชฟแลมป์และไปร์ทที่อุทานขึ้นแทนเจ้าตัว

"เล่นเหี้ยไรของมึงไม่ปรึกษากูเลย"แบบนี้มันเท่ากับมัดมือชกชัดๆ

"กูเห็นมึงทำงานเครียดอยากหาอะไรๆให้มึงปลดปล่อยบ้าง"เขาเป็นคนรักเพื่อนมากดูจากหน้าก็รู้😏

"สรุปคือกูต้องไป??"

"เออ"

"เฮ้อ! ก็ได้แต่ทีหลังจะทำอะไรต้องบอกกูก่อน"สุดท้ายก็ต้องยอมเอาเหอะไหนๆแม่งก็หวังดีกับเขาละ

แต่ถ้าลองคิดดีๆใต้ความหวังดีมีความประสงค์ร้ายซ่อนอยู่

"หึ มึงเอาลูกกูไปแข่งเอาให้ชนะคนของไอ้เดรกให้ได้พวกมึงก็ตามไปเชียร์ไอ้ไลท์ด้วย"

"แล้วมึงอะ"

"กูมีธุระต้องไปทำ"

"ธุระเหี้ยไร?"ยักไหล่ไม่ตอบไม่ว่าจะเค้นทางสายตาหรือสีหน้าก็ได้กลับมาแค่หน้าตาเลวๆมีอะไรแอบแฝง

เหนื่อยการที่จะถามเมื่อมันไม่บอกจะง้างปากก็อาจจะโดนตีน

"กูมีความรู้สึกว่าสีหน้ามึงไม่เท่ากัน"ใบหน้าขาวใสทว่าวันนี้กลับแปลกตากว่าทุกวันเพราะแก้มข้างขวาเหมือนมีรอยแดงจางๆออกไปทางเข้มประทับอยู่

"ไซหน้ามึง ไปโดนไรมาวะ"ร่างสูงมุ่นคิ้วแตะปลายนิ้วลงบนแก้มเชฟยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆดวงตาเรียวรีพลันลุกวาว

"รอยมือนี่หว่า....ใครตบ??"

"เออรอยมือจริงว่ะ"

"ใครทำอะไรมึงบอกพวกกูมา"แลมป์เค้น

"แมว"

"ห๊ะ??"

"กูพูดไม่เข้าหูเลยโดนแมวข่วนมา"แมวที่ไซโครเอ่ยมันทำให้พวกเขางุนงงมองหน้ากันไปมาไม่นานก็ร้องอ๋อมันคงหมายถึง....

"เอ้ามึงพูดว่าไง"

"กลวงจนรถบรรทุกจอดได้สิบคัน"

"สมควร!!"พร้อมใจกันประสานเสียง

"เขาไม่ถีบยอดหน้ามึงก็ดีเท่าไรแล้ว!"พูดเหี้ยอะไรของมันแล้วมันไปพูดแบบนี้กับใคร

"ผู้หญิงคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ไหมรึมึงฆ่าตายไปแล้ว"ไปร์ทว่าไซโครเลิกคิ้ว

"ทำไมคิดงั้น"

"คนอย่างมึงยอมให้คนอื่นตบ??"

"กูไม่ทำร้ายเพศแม่ครับ"แสยะยิ้มร้ายไม่ทำร้ายแค่รอบเดียวน่ะสิ

"เหอะ กูชักอยากรู้แล้วสิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"ไลท์โพล่งถามเขาอยากรู้ว่าผู้หญิงที่กล้ากระตุกหนวดเสืออย่างไซโครเป็นใคร

"เออใครวะ"เชฟเสริมไซโครตวัดสายตาดุดันขึ้นมองเพื่อนเชฟสะดุ้งรู้ได้ในทันทีว่าผูัหญิงที่ไลท์ถามถึงเป็นใคร

"โอ๊ะ ถามไม่ถูกจังหวะ"ฟ้าใสสินะแม่งเอ้ยพลาดแล้ว

"ช่างแม่งเหอะอย่าไปสนใจ"ร่างสูงบอกปัด

"พูดถึงเรื่องแข่งรถมึงแม่งชอบหาเรื่องให้กูโกหกเมียตลอด"ไลท์เลิกสนใจและย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องแข่งรถที่เขาต้องคอยโกหกฟ้าใสทำเรื่องที่เธอห้ามและไม่อยากให้เขาทำอย่างการแข่งรถท้านรกไร้กฏกติกา

"เมียคนไหนวะ"

"ฟ้าใสหรือว่า..."เชฟกำลังจะเอ่ยชื่อของคริสตินออกมาแต่ถูกไลท์มองตาขวางซะก่อนทำคนรอฟังจากไลท์เปลี่ยนเป็นไซโครถึงกับขมวดคิ้ว

"ไมกูเป็นคนถามไรไม่ถูกจังหวะงี้วะ"แสร้งยกมือขยี้หัวกร่นด่าตัวเอง

"ไอ้ไปร์ทไมมึงไม่ห้ามกูสองคน"แลมป์หันไปโยนความผิดใส่ไปร์ทที่นั่งฟังเงียบๆ

"โทษ ห้ามช้ามัวแต่รอฟังคำตอบ"ไปร์ทยกยิ้มพวกแม่งชอบแกล้งหลุดระวังเหอะเล่นบ่อยๆจะหลุดจริง

"ไรของพวกมึงวะ"ไซโครที่ทนไม่ไหวถามขึ้นเสียงดังเหมือนพวกมันมีอะไรปิดบังเขาๆรู้สึกแบบนั้น

"เปล่าครับเปล่าาา!"เชฟและแลมป์รีบโบกไม้โบกมือแต่หน้าตากลับสวนทางกับคำพูดมีพิรุธชิบหาย!

"แล้วเรื่องแข่งรถต้องไปกี่โมง"ไลท์ดึงความสนใจเมื่อเห็นว่าไซโครทำท่าจะถามอะไรต่อร่างสูงถอนหายใจไล่ความหงุดหงิดก่อนจะหันไปตอบ

"ห้าโมงตรง"

"ห้าโมงเชี่ย ฟ้าใสเลิกเรียนหกโมงเย็น"เขาลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้คนตัวเล็กเลิกเย็นแล้วประเด็นคือเสือกรับคำไปแล้วไง

"เอ้า แล้วมึงจะเอาไง"

"รับปากกูแล้วห้ามเปลี่ยนใจ"ไซโครเอ่ยดัก

"เออๆกูโทรหาน้องแปบ"ไลท์พยักหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกไปนอกห้องเพื่อโทรหาแฟนสาว

หลังจากยืนชั่งใจอยู่นานหลายนาทีชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆตัดสินกดโทรออกรอไม่นานร่างเล็กก็รับสาย

"(ค่ะพี่ไลท์)"เสียงใสๆของเธอมันทำให้เขาอดจะยิ้มไม่ได้ ลืมเรื่องหนักใจไปชั่วขณะ

"วันนี้ฟ้าเลิกเรียนกี่โมงนะหกโมงใช่ไหม"

"(ค่ะ พี่ไลท์มีอะไรรึเปล่าคะ)"

"เอ่อ คือพี่จะบอกว่าวันนี้พี่คงไม่ได้ไปรับฟ้านะ"โกหกต้องโกหกอีกแล้วรู้สึกผิดชะมัด

"(อ้าว ทำไมเหรอคะ)"ก็ตอนเช้าเขายังบอกเธออยู่เลยว่าตอนเย็นว่าง

"คือพี่มีงานต้องเคลียร์พอดีที่บ่อนเกิดเรื่องพี่อาจจะต้องกลับดึกปลีกตัวไปไหนไม่ได้เลย"ฟ้าใสเงียบเธอไม่ได้รู้สึกแย่เพราะเธอเข้าใจเขาดี

"(ถ้างั้นไม่เป็นไรค่ะพี่ไลท์ทำงานเถอะฟ้ากลับเองได้)"

"ฟ้าจะกลับยังไง"

"(คงขึันรถประจำทางค่ะ)"

"ไม่ ไม่เอาพี่ไม่ให้ขึ้นดึกแล้วมันอันตราย"ไลท์รีบห้าม

"(อ้าวถ้าไม่ให้ขึ้นแล้วพี่ไลท์จะให้ฟ้ากลับยังไงล่ะคะ)"ไลท์มองกลับเข้าไปในห้องเห็นไซโครนั่งอยู่ก็นึกอะไรขึ้นได้

"เรื่องไปรับฟ้าพี่จะให้ไอ้ไซโครไปรับแทน..."

"(มะ ไม่ ไม่เอานะคะ)"ฟ้าใสรีบเอ่ยปฏิเสธเสียงสั่นแค่เพียงได้ยินชื่อของปีศาจร้ายจากปากไลท์

"ฟ้า เป็นอะไรรึเปล่า"ไลท์ขมวดคิ้ว

"(เอ่อ ปะ เปล่าค่ะ ฟ้าก็แค่ไม่อยากรบกวนเพื่อนพี่ไลท์)"คนตัวเล็กสงบสติอารมณ์และปรับโทรเสียงให้กลับมาเป็นปกติพลางเอ่ยอ้างถึงเหตุผล

"โธ่คนดีไม่รบกวนอะไรเลย.....มันสิรบกวนพี่"ประโยคหลังราวกับเขาจะพึมพำกับตัวเองซะมากกว่า

"ให้ไซโครไปรับฟ้านะถือซะว่าทำเพื่อความสบายใจของพี่นะคะ"

"(งั้นฟ้าให้เพื่อนไปส่งดีกว่าค่ะ)"เธอไม่เข้าใจว่าทำไมไลท์ถึงไว้ใจให้ผู้ชายคนนั้นมารับเธอคงเพราะเขาไม่รู้และเธอไม่มีทางยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่

"หืม???"

"(คือฟ้าลืมไปน่ะค่ะว่าเพื่อนก็มีรถ)"ไลท์คิดตามคำพูดของร่างเล็กก่อนจะถามย้ำ

"เอางั้นเหรอ"

"(ค่ะ)"

"งั้นพี่ตามใจเราก็ได้ ถึงคอนโดแล้วต้องโทรหาพี่นะ"ถ้าเธอสบายใจแบบนั้นเขาก็ไม่อยากจะขัดถ้ามองอีกมุมฟ้าใสคงเกรงใจจริงๆ

"(รับทราบค่ะ)"

"งั้นแค่นี้นะพี่ไปทำงานก่อน รักฟ้านะคะ"

ติ๊ด!

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จก็กดวางสายและเดินกลับเข้าไปในห้อง

"น้องว่าไง"ไปร์ทถามขึ้นคนแรกเมื่อเห็นว่าร่างสูงกลับเข้ามา

"ตอนแรกบอกจะขึ้นรถกลับกูไม่ยอมก็เลยเสนอให้ไอ้ไซไปรับ"เจ้าของชื่ออดจะหันไปให้ความสนใจไม่ได้

เหอะ เขางั้นเหรอ?

"แล้ว?"

"ฟ้าบอกจะกลับกับเพื่อน"

"หึๆๆๆๆๆ"อีกสามคนที่เหลือพากันหัวเราะเมื่อรู้ว่าฟ้าใสปฏิเสธที่จะให้ไซโครไปรับ

แดกแห้วหมดไปครึ่งโลกแล้วไหมวะเพื่อนกู

"มีไรน่าขำวะ"คงมีไลท์เพียงคนเดียวที่ไม่เข้าใจจึงถามออกไปแบบนั้น

"เปล่า!!"บอกเปล่าแต่ก็ยังขำไม่หยุด

"เอาจริงๆกูอยากให้มึงไปรับมากกว่า"ไม่รู้เขาเป็นห่วงคนตัวเล็กหากอยู่ในการดูแลของเพื่อนเขามันน่าจะดีกว่า

"อันที่จริงกูก็ไม่ได้ว่างกูติดธุระ"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าและความกังวลก็ยังฉายชัด

ดวงตาสีนิลมองร่างตรงข้ามด้วยสายตาพอใจปนสะใจหากจะหาใครบนโลกที่โคตรจะโง่เง่าในตอนนี้เขาก็มองไม่เห็นใครเลยนอกจาก....ไลท์

"อย่าเครียด"

"ถ้ามึงอยากให้กูไปรับจริงๆโอกาสหน้าก็ยังมี ไม่สิ...."ไม่ใช่โอกาสหน้า

"เร็วๆนี้"วันนี้!!

**************

@Wanna one Condo

19:40 น.

"ขอบคุณนะที่มาส่ง"

"กลับดีๆน้าาาา"คนตัวเล็กโบกมือลาเพื่อนที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งถึงคอนโดเธอยืนส่งเพื่อนจนรถลับสายตาก่อนหมุนตัวเดินเข้าไปในตึกตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพัก

ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาเรือนเล็กที่บอกเวลาเกือบสองทุ่มไม่รู้ว่าป่านนี้ไลท์จะกลับมารึยังหรือยังเคลียร์งานไม่เสร็จตอนโทรคุยกันเธอก็ลืมถามเขาเสียสนิท

ติ้ง!

ลิฟต์เลื่อนขึ้นมายังชั้นที่หญิงสาวพักฟ้าใสหยุดยืนหน้าห้องกำลังจะเอื้อมมือไปกดรหัสทว่า

"ทำไมประตู...."สายตาเธอเหลือบไปเห็นประตูที่ปิดไม่สนิทและถูกแง้มออกเธอพึ่งกลับและไลท์เองก็ยังไม่กลับมันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมีใครเข้าไปภายในห้อง

หรือว่า....

ร่างเล็กผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไปภายในห้องที่เปิดไฟทิ้งไว้เหมือนเช่นทุกวันดวงตาคู่สวยกวาดสายตามองไปรอบๆสองเท้าเดินมองหาแฟนหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาน่าจะกลับมาก่อนเวลา

ไม่มีใครเข้าห้องนี้ได้นอกจากเธอกับไลท์

ทว่ามันอาจจะไม่ใช่ซะทีเดียว!

"ไง"

"!!!"เสียงที่ดังมาจากหน้าประตูห้องนอนหยุดเท้าบางที่กำลังจะเดินผ่านฟ้าใสตัวแข็งทื่อมีบางสิ่งบางอย่างกำลังบอกกับเธอว่าเสียงนี้มันเป็นเสียงของ....ไซโคร

"นะ นาย เข้ามาในห้องฉัน ดะ ได้ยังไง"และคำตอบที่เธอต้องการก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงอย่างใจเย็นร่างหนาสาวเท้าเดินตรงมาหาร่างเล็กที่มองเขาด้วยสีหน้าตกใจปนหวาดกลัว

ชายหนุ่มไม่ตอบทิ้งกายพิงกับกรอบประตูห้องล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"!!!"ซึ่งมันคือคีย์การ์ดห้องเธอ!

"ได้ข่าวว่ามีใครบางคนคิดจะหนี ก็เลยแวะมาดูน้ำหน้าสักหน่อย"

"อยากรู้ไหมว่าใคร"รอยยิ้มอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจเป็นผลให้ร่างเล็กค่อยๆก้าวถอยหนีดวงตาหวานสั่นระริกจวนเจียนจะร้องไห้

"อะ ออก ออกไปนะ"เธอพยายามทำใจแข็งเสียงแข็งไล่เขาแต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินเมื่อเธอกำลังหวาดกลัวกับภัยตรงหน้าทำไมกันทั้งๆที่คิดว่าหนีพ้นแล้วแท้ๆ!!

"หือ อะไรนะ? ไม่ได้ยิน"คนตัวโตแกล้งขมวดคิ้วเอียงคอด้วยท่าทางที่ใครๆก็มองออกว่าโครตรจะกวนประสาทเขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมต่างกับเธอที่ถอยหนีจนแทบจะชนสิ่งของร่วงลงมาแตก

หนีทำไมหนีไปก็เท่านั้น!

"ไหน เข้ามาพูดใกล้ๆซิ"

รูปภาพที่เกี่ยวข้อง