​

BAD BROTHER 2

SIDA TALK :

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...

@สนามบิน S

ตอนนี้ฉันก็เดินทางมาถึงประเทศไทยแล้วววว เย้! ฉันคิดถึงที่นี่ใจจะขาดแล้วเพราะว่าที่นี่มี พี่แอล ผู้ชายที่ฉันรักอยู่ไงละ...

“ไง ยัยตัวแสบ” พี่รามสูรเอ่ยทักฉันขึ้น เมื่อฉันเดินมายังจุดที่เรานัดกันไว้ วันนี้เขาว่างเขาเลยมารับฉัน...

มาแนะนำตัวกันหน่อยดีกว่า สวัสดี ฉันชื่อสีดา หลายๆคนก็น่าจะพอรู้จักกันฉันกันมาบ้างแล้วแหละ ใช่ไหมละ ฉันพึ่งเรียนจบจาก THE AU UNIVERSITY มหาลัยท็อปๆของ USA เลยนะ ซึ่งสาขาที่ฉันเลือกเรียนก็คือการตลาดเพราะฉันจะต้องกลับมาช่วยพี่รามธุรกิจของครอบครัว ใช่ ฉันมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนก็คือพี่รามสูร ซึ่งชีวิตฉันก็มันก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากฉันจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแล้ว (การเรียนและต่อไปคือการทำงาน) สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันอีกอย่างหนึ่งก็คือ พี่แอล

...พี่แอลคือเพื่อนสนิทของพี่รามสูรนั่นเอง...และเขาก็คือคนที่ฉันแอบชอบมานานแสนนาน และตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นความรักแล้วแหละ ฉันรักพี่แอลมาตั้งแต่แรกเห็นแต่ด้วยความที่ตอนนั้นฉันยังเด็ก...ฉันก็ยังไม่แน่ใจ จนกระทั่งวันเวลาผ่านไป ฉันก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจเวลาที่มีผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ใกล้พี่แอล...ฉันมักจะเข้าไปแทรกกลางผู้หญิงพวกนั้น บางทีก็ไล่ตะเพิดพวกเธอออกไปทันที และเริ่มแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของพี่แอลมากขึ้น...บางทีฉันก็รับรู้นะว่าพี่แอลเขาไม่พอใจและรำคาญ แต่เพราะฉันเป็นน้องพี่รามสูรด้วยมั้ง พี่เขาเลยไม่ทำอะไรฉัน...ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงรักพี่แอล...เอาจริงๆมันก็ค่อนข้างจะตอบยากนะ เวลารักใครหรือชอบใคร บางทีมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกนะ...บางทีเราอาจจะรักเขาไปโดยที่เราไม่รู้ตัวเลย แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำอะไรให้เราเลยด้วยซ้ำ แต่มารู้ตัวอีกที เราก็รักเขาไปแล้ว...

“คิดถึงจังเลยยยย พี่ชายสุดหล่อ” ฉันพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดพี่รามทันที

“คิดถึงแล้วทำไมไม่รีบกลับ? ได้ข่าวว่าโทรมาขอแม่อยู่ต่อหนึ่งอาทิตย์หลังจากเรียนจบนิ” พี่รามบอกฉัน...นี่แม่บอกพี่รามด้วยงั้นหรอ -.-

“โห่ ก็ถ้ากลับไทยคราวนี้ อีกนานเลยกว่าสีจะได้กลับไปเมกา ก็ขอเที่ยวก่อนแปบนึงไงงงง” ฉันตอบพี่รามไปพร้อมกับอ้อนพี่ชายตัวเองทันที...

“ไม่ต้องอ้อนเลย ยัยตัวแสบ” พี่รามพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

“งื้อออออ แล้วพี่แอลอยู่ไหนอะตอนนี้?” ฉันถามพี่รามขึ้น

“ยัยน้องคนนี้นิ มาถึงก็ถามถึงผู้ชายคนอื่นเลยนะ” พี่รามบ่นฉัน

“ผู้ชายคนอื่นที่ไหน ก็เพื่อนสนิทพี่รามนิ” ฉันบอกพร้อมทำตาปริบๆใส่พี่รามไป

“หึ ยัยบ้าผู้ชาย” พี่รามต่อว่าฉัน

“ก็บ้าแค่เพื่อนพี่คนเดียวแหละน่าาา” ฉันตอบพี่รามไป...

“...แล้วตกลงตอนนี้พี่แอลอยู่ไหน เขาไม่รู้หรอว่าสีกลับวันนี้อะ ทำไมเขาไม่มารับสีอะ ทำไม...” ฉันถามพี่รามไปเป็นชุด

“หยุด! มันไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน...และมันก็ไม่น่ารู้ว่าเราจะกลับมาวันนี้...แต่ถึงรู้มันก็คงไม่มารับเราหรอก...มันเคยสนใจเราด้วยหรอ...” เพลี้ย! ยังไม่ทันที่พี่รามจะพูดจบ ฉันก็ตีพี่ชายตัวเองทันที

“โอ้ย...ตีพี่ทำไมเนี่ย!” พี่รามถามฉัน

“ก็ดูพี่รามพูดสิ ไม่ให้กำลังใจน้องเลย!” ฉันบอกพี่รามไปอย่างงอลๆ

“...ก็มันจริงนิ...” พี่รามพูดขึ้นเบาๆ แต่ฉันได้ยินนะ!

“พี่ราม!!” ฉันเรียกพี่รามอย่างโกรธๆ

“โอ๋ๆๆ ไม่โกรธนะน้องสาว เดี๋ยววันนี้พี่พาไปกินเนื้อย่าง...” พี่รามบอกฉันอย่างเอาใจ...

“ไม่!” ฉันตอบพี่รามไปทันที

“งั้นไปกินบิงซูไหม ของหวานๆ” พี่รามยังคงง้อฉันต่อ...

“ไม่!!” ฉันตอบเขาไปทันทีอีกครั้ง

“งั้น...เดี๋ยวพี่พาไปหาไอ้แอล” พอพี่รามพูดจบ...ฉันก็รีบหันไปตอบเลยว่า...

“ไปค่ะ!!” 

“ยัยน้องคนนี้ -.-“ พี่รามมองหน้าฉันอย่างปลงๆเพราะเขาเอาอะไรมาล่อ ฉันก็ไม่ยอม แต่พอบอกจะพาไปหาพี่แอล ฉันกลับยอมอย่างง่ายดาย...

“พี่รามจะพาสีไปหาพี่แอลจริงๆเหรอออ” ฉันถามพี่รามไปพร้อมส่งสายตาปริบๆไปให้พี่เขา

“ใช่...แต่ไม่ใช่วันนี้นะ” พี่รามบอกฉัน...

“ทำไมอะ สีคิดถึงพี่แอลจนจะบ้าตายอยู่แล้ววว” ฉันบอกพี่รามไป

“เวอร์ละๆ วันนี้...ไอ้แอลมันไม่ว่าง มันมีนัดแล้ว” พี่รามบอกฉัน มีนัดงั้นหรอ? มีนัดกับใคร!

“พี่แอลมีนัดกับใคร!?” ฉันถามพี่รามไปอย่างรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“พี่ก็ไม่รู้ มันไม่ได้บอก มันบอกแค่มีนัดแล้ว แค่นั้น” พี่รามบอกฉันกลับมา

“พี่ราม...พี่แอลเขามีแฟนหรือยัง?” ฉันถามพี่รามไป...เพราะว่าฉันอยู่ไกลกับเขามาก ฉันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ฉันพยายามพูดคุยและทักทายเขาทั้งไลน์ ไอจี แต่พี่เขาก็ไม่เคยตอบฉันเลย...ฉันจึงได้ถามเรื่องราวของเขาได้จากพี่รามเท่านั้น...ถามว่าฉันเหนื่อยไหม ก็ขอบอกเลยแล้วกันว่าฉันเหนื่อย เหนื่อยจนชิน...ปกติเวลาเจอกันพี่เขาก็เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วนะ แถมยังเย็นชาสุดๆและยิ่งรู้ว่าฉันชอบเขา เขาก็ยิ่งไม่พูดและเย็นชาใส่ฉันอย่างเห็นได้ชัด...

“ยัง...” พี่รามตอบฉันกลับมา

“...แต่เรื่องผู้หญิง...มันก็เยอะเหมือนเดิม” พี่รามพูดบอกฉัน

“อ่อ” ฉันพยักหน้าตอบเขาไป...ทั้งที่ก็รู้สึกหน่วงๆในใจ...เอาจริงๆฉันก็ควรจะชินนะ ตั้งแต่ฉันชอบพี่แอลมา ฉันก็ต้องเจอเรื่องผู้หญิงแบบนี้อยู่บ่อย มันบ่อยมาก จนฉันควรจะชิน แต่มันก็ไม่ชินสักที...มันก็ยังเจ็บเหมือนเดิม...

“ถ้ายังชอบมันพี่จะไม่ห้าม...แต่ถ้าเสียใจเมื่อไหร่ สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายตัวเอง” พี่รามพูดขึ้น...

“ค่ะ สีจะไม่มีวันทำร้ายตัวเองแน่นอน” ฉันตอบพี่รามไปอย่างมั่นใจ เพราะไม่ว่าฉันจะเจ็บแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันทำร้ายตัวเองแน่นอน ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น