​



​

ตกเย็น.. เขาก็รีบกลับมาที่คอนโด

แกร๊ก! (เสียงปลดล็อคเปิดประตูห้อง)

“ครับท่าน ได้ครับ”

ทันทีที่ร่างสูงได้เข้ามาภายในห้องก็ได้ยินเสียงใสของร่างบางกำลังคุยโทรศัพท์ เขาจึงยืนนิ่งฟังร่างบางว่าเธอคุยอะไรกับใคร

(หาวิธีให้พวกเขาชอบกันเร็วๆล่ะเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีต่อตัวเธอ เพราะเธอจะได้หลุดพ้นจากลูกเทวดาของฉันไปใช้ชีวิตในแบบของเธอสักที)

“ครับคุณท่าน จะทำสุดความสามารถเลยครับ”เธอตอบยืนยันเสียงหนักแน่นให้คนในสายวางใจและเชื่อมั่นในเธอ แต่ข้างในเธอนั้นกับรู้สึกใจหวิวๆโหวงๆ  เธอบอกกับตัวเองว่าเพราะเธอกับเขาก็อยู่ด้วยกันมา2เดือนกว่าแล้วพอจะเปลี่ยนกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆของเธอโดยไม่มีคนคอยกวนอารมณ์และประสาทมันเลยรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงใหม่อีกครั้งก็เท่านั้น

(อืม เธอไปพักผ่อนเถอะ)

“ครับคุณท่าน”

ติ๊ด! คนปลายสายได้กดวางสายไป เธอจึงเดินหันหลังกลับเพื่อที่จะออกจากห้องนอนไปที่ห้องโถงดูทีวี พอออกมาจากห้องนอนก็เจอร่างสูงที่ทำท่าเหมือนพึ่งเข้ามา

“อ้าว คุณชายกลับมาแล้วเหรอคะ”เธอเดินไปรับกระเป๋าและเสื้อสูทเขามาถือ ร่างสูงนั้นก็ยอมให้เธอเอาไปแต่โดยดี ถึงแม้ว่าหน้าของเขาดูจะโกรธเธอก็ตาม

“เธอคุยกับตาแก่นั่นเหรอ โทรมาสั่งอะไรอีกล่ะ”เขาพูดเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงไม่ได้เจือความโมโหหรือโกรธเธอแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าที่ดูไม่สบอารมณ์เธอเท่านั้น เพราะร่างสูงพยายามข่มอารมณ์และน้ำเสียงตัวเองให้ปกติยกเว้นเพียงใบหน้าที่เก็บอารมณ์ฉุนเฉียวไว้ไม่ได้

“โทรมาถามไถ่เรื่องคุณปกติค่ะ ไม่มีอะไรพิเศษ”เธอตอบตามความจริงเพียงแค่พูดไม่หมดเรื่องของเขากับคู่หมั่นเขาก็เท่านั้น

“งั้นเหรอ นึกว่าโทรมาเรื่องฉันกับแพรวาซะอีก”พูดเสียงเรียบและจ้องมองเธอ

ร่างบางของเธอชะงัก จากที่เธอกำลังจะเดินไปเก็บของให้เขา

“เปล่า ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกคุณชาย ท่านโทรมาถามเรื่องของคุณปกติค่ะ แล้วทำไมคุณท่านต้องถามหาคุณแพรวาด้วยล่ะคะ”เธอรีบอธิบายอย่างลนลาน

(ฮึ่!เธอนี่มันดูออกง่ายชะมัด.เขาคิดในใจ)

ร่างสูงเดินตรงปรี่เข้าไปหาเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอ

หมับ!

แขนแกร่งทั้ง2ข้างของเขาโอบรอบเอวของเธอไว้ และดันให้ตัวเธอมาแนบชิดกับตัวเขา จากนั้นก็ก้มหน้าลงมาตาเรียวคมของเขามองใบหน้าและแววตาที่ดูตื่นตระหนกของเธอ  

(กระต่ายน้อยตื่นตูมจริงๆ.เขาคิดในใจ)

“ฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้วๆทีนี้เธอจะทำยังไงดีล่ะ หื้ม?”

ตาเรียวคมของเขาสบเข้าไปในตาที่ดูตื่นตระหนกมากกว่าเดิมของเธอ พร้อมกันนั้นใบหน้าคมก็เคลื่อนต่ำลงมาใกล้ใบหน้าของเธอเรื่อยๆ

ควับ! ใบหน้าเล็กของเธอหันหนีเขา แก้มของเธอแดงระเรื่อเพราะความเขินคนตรงหน้า

“คุณรู้เรื่องอะไรคุณชาย ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร แล้วคุณก็ปล่อยฉันได้แล้วฉันอึดอัด”

เธอไม่ยอมหันหน้ามาหาเขา ร่างสูงมองสำรวจใบหน้าของเธอแก้มที่แดงระเรื่อของเธอนั้นทำให้เขาพึงพอใจอย่างยิ่ง จากนั้นแขนแกร่งจึงค่อยๆปล่อยเธอจากอ้อมกอดของเขา ทันทีที่เขาปล่อยเธอๆก็รีบวิ่งเอาของไปเก็บให้เขา เพราะถ้าเธออยู่ตรงนั้นเธอก็ไม่รู้จะเริ่มสนทนากับร่างสูงยังไง

“หึหึ”ร่างสูงหัวเราะอยู่ในลำคออย่างชอบใจ จากนั้นจึงเดินไปนั่งที่โซฟารอเธอลงมา..

ทันทีที่เธอเก็บของให้เขาแล้วก็รีบตั้งสติตัวเองให้เป็นปกติ และคิดคำพูดว่าจะเริ่มคุยกับเขาก่อนยังไงดี เธอยืนคิดอย่างกระตือรือร้นแต่ก็คิดไม่ออก

“เก็บของเสร็จก็ลงมาได้แล้ว ฉันหิว”เขาตะโกนบอกเธอจากชั้นล่าง เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็รู้สึกดีใจเพราะไม่ต้องคิดแล้ว

“ค่า จะไปทำให้เดี๋ยวนี้เลยค่า”

เธอตะโกนลงไปจากชั้น2จากนั้นเธอก็รีบเดินลงไป เดินผ่านห้องรับแขกหน้าทีวีไปที่ห้องครัวค้นตู้เย็นหาวัตถุดิบทำอาหารให้เขา เมื่อเจอแล้วก็เอาออกมาวางไว้ที่โต๊ะในครัวเพื่อจะได้ล้างและหั่นจัดเตรียมวัตถุดิบ เธอเหลือบมองเขาก็เห็นร่างสูงนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟานอนดูทีวีรอ

​

แต๊ก! (สมมุติว่าเป็นเสียงวางแก้วน้ำกับจานกระเบื้อง)

“คุณชายดื่มน้ำกับผลไม้รอไปก่อน อีก20นาทีอาหารก็จะเสร็จแล้วค่ะ”เธอเอาน้ำกับผลไม้มาให้เขาแล้วก็กลับไปทำกับข้าวต่อ และแอบโทษตัวเองที่ไม่รีบทำอาหารรอเขา เธอกะว่าอีกสัก1ชม.ถึงจะทำแต่เขาก็กลับมาก่อน

ร่างสูงหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ จากนั้นก็เอาส้อมจิ้มผลไม้กินรองท้องรอร่างบางทำอาหาร ใบหน้าคมหันมองร่างบางเป็นพักๆเขากลัวเธอวูบเขาอยากไปช่วยเธอทำแต่เขากลัวเธอประหม่าเพราะเมื่อกี้เขาแกล้งเธอ ตอนแรกเขาก็ไม่อยากให้เธอทำอาหารแต่เพราะเรื่องที่เขาแกล้งเธอเมื่อกี้คงทำเธอวางตัวลำบากเขาจึงตะโกนบอกเธอทำอาหารให้เธอจะได้ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย

25 นาทีต่อมา..

กับข้าว3อย่าง เมนูต้ม ผัด ทอด และข้าวสวยร้อนๆก็จัดขึ้นโต๊ะอาหารเรียบร้อย

“คุณชายอาหารเสร็จแล้วค่ะ”เธอเรียกเขา ร่างสูงก็ลุกพรึ่บเดินมาที่โต๊ะอาหารและนั่งลงบนเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

“เธอกินแล้วเหรอ?”

“ฉันไม่หิวคุณชาย ฉันทานไปเมื่อบ่าย3นี่เอง”

“ตอนนี้มันทุ่มกว่าแล้ว ตักข้าวมากินกับฉัน”เขาสั่งเธอๆก็ไม่ได้คัดค้านตักข้าวมาทานกับเขาแต่ตักเพียงน้อยนิดเพราะเธอไม่ค่อยหิว แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ เขาตักทานอาหารที่เธอทำอย่างเอร็ดอร่อย..

​

​

#To be continue.....

ปั่นและลงเลยตอนสั้นไปนิด แต่ความคิดถึงไรท์ที่มีต่อรีดเดอร์ไม่สั้นเด้อบอกเลย คิดถึงรีดเดอร์เด้ออ รักนะคะทุกคนเลยยย จุ๊บๆ

​ปล.เรื่องนี้ลงครบ1เดือนแล้ว555