​

​--พิมพ์--

นี่มันก็อาทิตย์กว่าแล้วที่ฉันต้องทำงานใช้หนี้อยู่ที่บ้านหลังนี้โดยมีป้าแมรีที่คอยดูแลและช่วยฉันทำงานและตอนนี้ฉันก็กำลังเข้าครัวเพื่อทำอาหารซึ่งก็มีฉันป้าแมรีและบอดี้การ์อีก3-4คนที่ได้กินมันส่วนนายมาร์คโรคจิตอะไรนั้นก็ไม่ได้กลับมาบ้านตั้งแต่วันนั้นที่จับฉันมาแล้วและที่สำคัญฉันพึ่งจะมานึกได้ว่าฉันเคยเจอเขาที่คลับเจบีก็ตอนเข้าห้องน้ำไง.....

"นั้นใช่คุณมาร์คหรือเปล่าคะคุณพิมพ์" เสียงรถดังขึ้นมาจากทางหน้าบ้านก่อนที่ป้าแมรีจะถามฉันและเดินออกไปรับเขา

"ตายยากจังนึกถึงก็มาเลย" ฉันบ่นกับตัวเองออกมาก่อนที่จะเดินตามป้าแมรีไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เป็นยังไงบ้างค่ะคุณมาร์คงานเรียบร้อยดีไหมค่ะ" ป้าแมรีถามผู้ชายตรงหน้าอย่างเป็นห่วงไม่เห็นจะน่าห่วงตรงไหนเลย

"เรียบร้อยดีครับป้าและต่อจากนี้ผมคงมีเวลาอยู่บ้านและดูแลคนของผมแล้วละครับ" มาร์คพูดกับป้าแมรีแต่สายตากลับมองมาที่ฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อส่วนป้าแมรีก็ได้แต่ยิ้มให้ฉันและผู้ชายตรงหน้า

"เอ่ออ.....ป้าว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่านะค่ะคุณมาร์คจะได้กินข้าวกินปลาด้วย" ป้าแมรีบอกก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเตรียมอาหารมาให้เขา

"ครับ....แต่เธอขนของลงจากรถให้หมดก่อนแล้วเอาเข้าบ้านด้วย" นายมาร์คสั่งฉันก่อนที่ตัวเองจะเดินตัวปลิวเข้าบ้านไปความเป็นสุภาพบุรุษไม่มีอะ

"แต่เธอขนของลงรถให้หมดก่อนแล้วเอาเข้าบ้านด้วย..ยี้..ไอบ้าเอ้ย" ฉันพูดประโยคเดี่ยวกับเขาและทำหน้าล้อเรียนเมื่อเขาเดินเข้าบ้านไปไกลแล้วและฉันก็รีบขนของเข้าบ้านตามเขาเข้าไป

.................................................

@ในบ้าน

​"ป้าครับมีอะไรทานบ้างครับเนี่ยผมหิวมากๆเลย" ตอนนี้ตัวของผมนั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารแล้วจึงอ้อนป้าแมรีส่วนยัยตัวเล็กก็ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งหลังจากที่เอาของไปเก็บเข้าทีั่โดยที่เธอไม่พูดหรือแม้แต่จะมองผมเลยด้วยซ้ำ

"มีแกงส้มค่ะคุณมาร์ค นี่คุณพิมพ์เป็นคนลงมือทำด้วยตัวเองเลยนะค่ะ" ป้าแมรียกแกงส้มและข้าวสวยร้อนๆมาวางไว้ตรงหน้าของผมบนโต๊ะ

"หน้าตาก็ดูดีนะครับแต่จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" ผมพูดพร้อมมองหน้ายัยตัวเล็กจนเธอตอบกลับผมมาซึ่งมันก็เป็นประโยคคำตอบที่ทำให้อารมณ์โกรธของผมขึ้นมานิดหน่อย

"ไอกินนะกินได้คะ...แต่ก็ระวังฉันใส่ยาพิษลงไปก็แล้วกันเพราะมันอาจทำให้คุณตายได้" ฉันเน้นคำว่าตายจนเขาทำหน้าไม่พอใจกับคำพูดของฉันก็อยากมาว่าอาหารฉันดีนักนี่

"ป้าว่าคุณมาร์คทานข้าวดีกว่านะคะเดี๋ยวจะเย็นหมด" ป้าแมรีพูดขัดหนุ่มสาวที่กำลังจะเกิดศึกขึ้นเพราะทั้งคู่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนที่จะเดินเข้าครัวไปเก็บของ

ผมตักอาหารเข้าปากมาคำหนึ่งซึ่งรสชาติมันอร่อยมากจนผมอยากเก็บไว้กินคนเดียวไม่อยากแบ่งใครส่วนตัวเล็กก็มองผมทานอย่างลุ้นว่ารสชาติมันจะออกมาเป็นยังไง....หึ..น่ารักจัง

"อืม.รสชาติก็ไม่เลว" ผมบอกพิมพ์ก่อนที่เธอจะทำหน้าเบื่อโลกใส่ผมอย่างไม่พอใจคำตอบที่ได้

'รสชาติก็ไม่เลว.ฮึ.พูดออดมาได้ยังไงนี่มันอร่อยเลยต่างหากละไอคนลิ้นไม่ถึง' ฉันพูดในใจขืนพูดออกมาตรงๆก็ได้โดนคนตรงหน้าด่าเอานะสิและในระหว่างท่ี่ฉันกำลังยืนด่าเขาอยู่นั้นก็มีคำถามจากชายตรงหน้าขึ้นมา

"นี่เธอไปเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาใส่เนี่ย" ผมถามพิมพ์ก็เพราะชุดมันดูเก่าแล้ว...ผมคงต้องซื้อให้เธอใหม่แล้วละ

"ของป้าแมรีคะสวยหรอค่ะ" ฉันตอบเขาพร้อมกับถามไปด้วย

"เปล่ามันเก่า....แต่มันก็เหมาะกับคนใส่อย่างเธอดีนะที่เก่าไปทั้งตัวและก็ไอนั้น" รอยยิ้มที่ฉันจะกำลังให้เขาต้องหยุดลงทันทีเพราะคำพูดของเขาที่ไม่แม้แต่จะชมแต่กลับพูดถ้อยคำดูถูกและมองมาที่ของสงวนของฉันอย่างจาบจ้วง

"นี่คุณมันจะมากไปแล้วนะ" 

"ยังไม่มากไปหรอกเพราะเธอจะต้องเจออีกเยอะ" ยัยตัวเล็ก ผมพูดกับเธอโดยที่ยัยตัวเล็กพูดในใจแล้วก็ทานข้าวต่อแต่ทำไมผมต้องเรียกเธอตัวเล็กด้วยอาจจะเพราะตัวเธอที่ดูเล็กน่าทะนุถนอมนั้น

.................................................

@20.00 น.

--มาร์ค--

​"นี่มันก็ดึกแล้วทำไมพิมพ์ถึงไม่มานอนสักที" ที่ผมพูดออกมาไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะแต่แค่สงสัยเฉยๆหรือจะลงไปตามหาดีเพื่อเธอคิดจะหนี

"ป้าแมรีครับทำไมพิมพ์ถึงมาอยู่กับป้าได้ครับ" ผมตามหาตัวเล็กทั่วจนมาเจอเธออยู่ที่ห้องของป้าแมรีแสบนักนะที่หนีมานอนที่นี้อะ

"ป้าเห็นว่าคุณพิมพ์เธอนอนคนเดียวป้าเลยให้คุณพิมพ์มานอนด้วยนะคะในช่วงที่คุณไม่อยู่" ให้พิมพ์มานอนด้วยนี่ป้าแมรีกล้าขัดคำสั่งผมได้ไงเนี่ยทั้งๆที่ผมกำชับป้าแล้วว่าให้พิมพ์นอนห้องผม

"งั้นต่อไปนี้พิมพ์ก็ขึ้นไปนอนกับผมได้แล้วละครับเพราะผมกลับมาแล้ว" ผมจับแขนเล็กเพื่อให้เธอตามผมมาแต่เธอกลับแข็งตัวเอาไว้

"ไม่ฉันไม่ขึ้นไปนอนกับคุณเด็ดขาด" ร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่นานก็เอ่ยขึ้นมาขัดผมทันที

"เธอไม่มีสิทธิที่จะขัดคำสั่งฉัน ผมพาพิมพ์ขึ้นไปนอนแล้วนะครับป้าแมรี" เมื่อผมพูดจบก็ลากแขนตัวเล็กขึ้นไปทันที่

..............................................

@ห้องนอนมาร์ค

​--พิมพ์--

​"โอ้ยยย เบาๆหน่อยสิฉันเจ็บนะ" เมื่อมาถึงเขาก็ปล่อยแขนฉันทันทีและมันก็เผยให้เห็นรอยแดงออกมา

"ต่อจากนี้ไปนี่คือห้องนอนใหม่ของเธอแต่...." มาร์คหยุดพูดให้ฉันคิดตามเขา

"แต่อะไรไม่ทราบ"

"แต่ที่นอนของเธออยู่ตรงนี่" มาร์พูดพร้อมกับชี้ลงที่พื้นข้างๆเตียงนอนของเขา

"แล้วทำไมไม่ให้ฉันนอนบนเตียงหละ" ฉันถามคนเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจตรงหน้า

"ก็เพราะฉันนอนไง" มาร์คไม่พูดเปล่าแต่กลับกระโดนขึ้นบนเตียงและนอนคนเดียวอย่างสบายใจ

"งั้นฉันจะไปนอนข้างนอก" ฉันพูดพร้อมกับจะเดินออกจากห้องของเขา

"ไม่" มาร์คตะคอกออกมาเสียงดังทำให้ฉันหยุดนิ่งทันทีกับเสียงของเขา

"ทำไม" ฉันถามเขาอย่างไม่เข้าใจ

"ก็เพื่อเธอคิดจะหนีไง" หึ....นี่คือความคิดของคนที่เรียนจบมีงานทำแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย

"นี้นาย....ถ้าฉันจะหนีจริงๆฉันหนีไปตั้งแต่วันที่นายไม่อยู่บ้านดีกว่าไหม" กลัวฉันหนีนี่เขาเอาสมองซีกไหนคิดวิเคราะห์กันเนี่ย

"ก็ฉันกันไว้ดีกว่าแก้ไงและอีกอย่างฉันไม่อยากนอนร่วมเตียงเดียวกับเธอและก็ไม่อยากให้เธอคาดสายตาฉันเหมือนกัน"

"เออ.ก็ได้แล้วผ้าห่มกับหมอนฉันละ" ฉันจำใจพูดออกมาเพราะทำอะไรไม่ได้ตอนนี้

"ไม่มีและเธอก็นอนได้แล้วฉันง่วง" เขาพูดพร้อมกับหยิบรีโมทแอร์มาลดอุณหภูมิเหลือติดลบ15

"นี่มาร์คนายปรับแอร์ทำไมไม่ทราบ"

"ก็ฉันร้อนมีปัญหาไรไหมและที่สำคัญนี้ห้องของฉันและก็บ้านฉันด้วย" นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ยต้องมาเจอคนแบบนี้รอให้ฉันหมดสัญญาจากนายก่อนเถอะแต่มันก็4เดือนกว่าๆเลยอะ

"นี่.เธอจะนอนได้หรือยังมัวยืนบื้ออยู่ได้ หรือเธออยากจะมานอนบนตัวฉัน" ฉันนอนลงกับพื้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ต้องได้ยินเสียงมาร์คพูดขึ้นมาอีก

"เดี๋ยวก่อนพิมพ์ลดา" 

"อะไรอีกละ" ฉันตะโกนตอบเขาออกไปอย่างหงุดหงิดจะอะไรกับฉันนักหนาก็ไม่รู้

"ปิดไฟด้วยฉันแสบตา" ฉันถอนหายใจอย่างแรงก่อนที่จะเดินไปปิดไฟให้กับเขา 

สักพักไอบ้ามาร์คก็หลับลงแต่ฉันนี่สิต้องนอนขดตัวหนาวอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือ โอ้ยยย.ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยแล้วพี่พีร์จะกลับมาหรือยังเขาจะรู้ไหมว่าฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบไหนและเขาจะตามหาฉันไหมและฉันต้องเจอกับอะไรอีกบ้างฉันนอนคิดกับตัวเองอย่างเงียบๆโดยที่น้ำตาแห่งความทุกข์ค่อยๆไหลอาบสองแก้มงามออกมาไม่ขาดสายเมื่อคิดได้ไม่นานฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามคนที่ทำให้ฉันต้องเสียน้ำตา แต่ความคิดสุดท้ายของฉันคือ

"ฉันเกียจนายที่สุดเลยเกียจที่สุดในชีวิตของฉัน"

​

################

จบไปอีกตอนหนึ่งแล้ว  ว่าแต่พี่มาร์คของเราเริ่มเปลี่ยนสรรพนามของของหนูพิมพ์แล้วนะจร้าาา

***ฝากกดติดตาม ถูกใจและคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน***