​

No.24 รักนิรันตร์ (ตอนจบ)

"จะเป็นอะไรรึเปล่าน่า?"

ในห้องนอนของทาดิโอ้คนที่มองลอดหน้าต่างพร้อมกับคิดถึงกลุ่มครอบครัวของเพื่อนที่กำลังมีปัญหา จู่ๆก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาดื้อๆ "อ๊ะ!"

จะไม่ให้ทาดิโอ้ตกใจคงไม่ได้ ก็จู่ๆแวมไพร์หัวแดงที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขาก็กระโดดขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้ ดีแค่นั้นที่ทาดิโอ้บ้าจี้ยกเท้ายันเข้าให้

"หึๆ ทำอะไรอยู่น่ะ? รอฉันรึไง"

การที่ทาดิโอ้เปิดหน้าต่างบานใหญ่ทิ้งไว้มันคือเรื่องบังเอิญแต่ที่โจกระโดดขึ้นห้องทาดิโอ้มานี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ "ทำไมไม่เข้าทางประตูละครับ"

"เหมือนพ่อนายจะยอมให้ฉันขึ้นห้องนายง่ายๆ"

โจกระโดดลงจากหน้าต่างคว้าร่างทาดิโอ้ให้เซไปด้วยกันทรุดตัวลงนั่งบนเตียงในท่าขึ้นคร่อมแบบที่โจถนัดให้ทาดิโอ้ที่รู้สึกเหมือนพาผู้ชายเข้าบ้านหน้าแดง

จุ๊บ

"คิดมากเรื่องอะไร"

"โจรู้ด้วยหรือครับ?" ทาดิโอ้ถึงกับทำหน้าอึ้งๆออกไปให้โจขมวดคิ้วยกมือดีดหน้าผากไปทีให้ทาดิโอ้ยกมือปิดหน้าผากตัวเอง "ฉันเป็นใคร? เรื่องของนายฉันรู้หมดนั้นแหละ"

แล้วคำไหนก็คงบรรยายความรู้สึกของทาดิโอ้ได้เท่าคำนี้...ปลื้ม

"โจใจดีจังครับ ฟอด"

จมูกโด่งกดลงบนแก้มโจแล้วกอดคอ จนโจเสียหลักล้มลงไปนอนทับ

"จะยั่วกันหรือไง?"

"เปล่าครับ ผมดีใจที่โจมองออกว่าผมกำลังไม่สบายใจ"

โจเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรมาก รู้แต่ตอนนี้เมียเหม่อ ไม่ค่อยร่าเริง(ถึงปกติจะไม่ร่าเริงอยู่แล้วก็เถอะ)

"ผมเป็นห่วงอลิซน่ะครับ"

"พวกนั้นอีกแล้วเหรอ!?" แล้วคนที่ว่าจะอารมณ์ดีๆอยู่แล้วเชียวก็ฉุนขาดลุกพรวดขึ้นไปให้ทาดิโอ้ลุกตามไปจับมือ

"โจจะไปไหนครับ"

"จะกลับ! ไม่อยากฟังนายพูดถึงคนอื่น!" เมื่อได้ยินอย่างนั้นทาดิโอ้ก็รับได้ทันที ว่าครั้งนี้โจนั้น...หึง "อลิซมีครอบครัวแล้วนะครับ"

"แต่ฉันก็ไม่ชอบให้นายพูดถึงคนอื่นตอนอยู่กับฉันหนิ!"

"..ครับๆ ขอโทษครับ โจอย่าเพิ่งไปเลยนะครับ"

คนอ้อนพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงเนียนๆกอดเอวรวบทั้งแขนพร้อมกับชะโงกหน้าไปมองตา แล้วมีหรือที่โจจะต้านทานไหว

"ก็ได้ จะห่วงอะไรพวกนั้นนักหนา ก็แค่มนุษย์"

"ผมก็มนุษย์" ทาดิโอ้ปล่อยมือทันทีที่โจเริ่มจะดูถูกมนุษย์เผ่าพันธุ์ตัวเอง "ไม่เหมือนกัน"

"ยังไงครับ"

"นายเป็นมนุษย์ที่ฉันรัก ไม่ใช่พวกนั้น!"

ฉ่า

แล้วเหมือนโจจะยังไม่รู้ตัวว่าพูดคำว่ารักออกไป เพราะกำลังฉุนนี้แหละถึงได้พูดอะไรตรงกับใจ และนั้นแหละทำให้ทาดิโอ้ลืมเรื่องของคนอื่นแล้วยิ้มกว้าง

"อะไร! มองอะไรของนาย"

"ผมก็รักโจครับ"

โจจะร้ายแค่ไหน เวลาเขินก็หน้าแดงเหมือนกัน กรอกตาไปมาแล้วยกมือขึ้นเสยผมแก้เขิน

"หึๆ โจน่ารักจังครับ"

"หะ หุบปากไปเลย!!"

เสียงหัวเราะคิกคักกัยเสียงตะหวาดลอยเข้าหูนายใหญ่ของบ้าน และแน่นอนว่าเขารู้ว่าโจแอบปีนห้องลูกชายเขา แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

เพราะโจก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว ว่าจริงจัง แถมเดี๋ยวนี้ทาดิโอ้ก็ร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แค่ลูกมีความสุข คนเป็นพ่อก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

ปล่อยเด็กๆเขาไป นั้นแหละนะ

ถ้าใครจะบอกว่าอเล็กซ์คงกระดี๊กระด๊าเล่นกับหลานหรือกอดอ้อนอลิซอยู่ละผิดถนัด อเล็กซ์ที่ไม่ได้นอน ไม่สิ นอนไม่หลับมาสองสามวันเต็มๆกำลังนอนหายใจสม่ำเสมออยู่โซฟาข้างเตียงอลิซที่อยู่ในสภาพหลับเหมือนกัน ต้องบอกว่าแบตหมดดีๆนี้เอง

"หึๆ"

สองหนุ่มพี่น้องตระกูลมัวร์เดินกลับเข้ามาพร้อมถาดอาหาร แค่หางตาซีโน่หันไปเห็นเจ้าตัวเล็กนอนหมดสาพก็ส่งถาดข้าวให้พี่ชายแล้วตรงเข้าไปหาเมีย

"ง่ายๆอย่างนี้เลยเนอะ"

คนเป็นพี่แค่ส่ายหน้าระอากับนิสัยน้อง วางถาดอาหารของอเล็กซ์ไว้บนโต๊ะและยกส่วนของอลิซไปข้างเตียง ทำไมลูเซียโน่น่ะเหรอ? ก็เพราะได้ยินความคิดน้องน่ะสิ

เมียหลับต้องฉวยโอกาส

"หึๆ เล็กซ์...เล็กซ์..."

ยังมือสะกิดแขนเช็กอีกต่างหากว่าอเล็กซ์หลับลึกแค่ไหน แล้วก็แสยะยิ้มเมื่ออเล็กซ์หลับเป็นตาย ไม่วายต้องก้มลงไปกดจูบหนักๆที่หน้าผาก ลากจมูกไปทั่วแก้มพร้อมกับจุ๊บปากรัวๆหลายๆที

เวลาอเล็กซ์หลับก็น่ารัก เวลาตื่นก็น่ารัก เวลาโกรธก็น่ารัก เวลางอนก็น่ารัก เวลาหึงก็น่ารัก เวลาไหนๆอเล็กซ์ในสายตาซีโน่ก็น่ารักไปหมด

เรื่องหลงเมียซีโน่เขาที่หนึ่งล่ะ

"อืออออ ซีโน่...ผมง่วง"

มีหรือที่เจอจูบเจอหอมขนาดนั้นอเล็กซ์จะไม่รู้ตัว ปรือตาหนักอึ้งมองภาพเบลอๆของสามี เห็นแค่เขี้ยวอเล็กซ์ก็จำได้ โผเข้ากอดแล้วหลับตาพริ้ม

"หึๆ จะนอนท่านี้เหรอ?"

ซีโน่น่ะหัวเราะหึๆตอนที่อเล็กซ์ซบตัวเองแล้วยังหลับได้อีกทั้งที่ตัวเกยโซฟาออกมาจนเกือบตก หากซีโน่ลุกหรือแกล้งถอยหลังอเล็กซ์ที่กำลังสลึมสลือก็หัวแตกเอาได้ง่ายๆ

"ครอก..."

มีเสียงกรนทางจมูกกับเสียงครางอู้อี้ในลำคอ เหนือสิ่งอื่นใดก็คงจะเป็นการที่อเล็กซ์อุดอกซีโน่ทั้งๆที่หลับไปแล้วนี่สิ "หึๆ"

ฉวยโอกาสเมียได้ไม่เท่าไหร่ ไอ้แวมไพร์เจ้าสำราญ(ฉายาเก่า)ก็มองด้วยแววตาลึกซึ้งอุ้มอเล็กซ์ขึ้นไปนั่งข้างๆเป็นหมอนให้อเล็กซ์ได้หนุนนอน ลูบผมเบาๆมองด้วยแววตาแสนรัก

"ร้องไห้จนตาบวมเลยสิ"

พูดไปก็ขำไปกับคนที่ไม่รู้เอาน้ำจาก 70% ในร่างกายมาใช้แทนน้ำตาซะ 50% ได้ซะล่ะ ไหลมาเป็นสายอาบแก้มเหมือนจะขาดใจ แต่คนใจจะขาดจริงๆก็ซีโน่นี่แหละ อยากจะเข้าไปกอดอยากจะเข้าไปปลอบ หากนี้คือเรื่องธรรมชาติที่ทุกคนต้องเจอ การสูญเสีย คนที่รัก

"ลูเซีย ฉันกลับก่อนนะ"

ไม่ต้องรอให้อเล็กซ์ตื่นหรือรอให้ลูเซียโน่อนุญาติ เจ้าของชื่อซีโน่ มัวร์ก็อุ้มอเล็กซ์ขึ้นแนบอก ก้าวยาวๆออกจากห้องตรงไปที่รถ ใช้เวลาไม่เท่าไหร่ก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย

ฟลุบ

ถึงจะหลับลึกยังไงอเล็กซ์ก็รู้สึกตัวอยู่ดีว่าซีโน่พากลับมาบ้านแล้ว แต่โทษของการร้องไห้จนตาบวมมันทำให้อเล็กซ์ลืมตาไม่ขึ้น หากไม่มีผัวอุ้มก็คงจะนอนอยู่อย่างนั้นจนเช้านั้นแหละ

"เล็กซ์ หิวไหม?"

หงึกๆ

คนตอบตอบทั้งๆที่ยังหลับตาลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิอยู่กลางเตียง ขยี้ตาเต็มที่ แต่ก็ยังลืมตาไม่ขึ้นอยู่ดี

"หึๆ งั้นเดี๋ยวฉันหาอะไรให้กินนะ"

หงึกๆ

"ซีโน่..." พยักหน้ารับคำซะดิบดีแต่ก่อนที่ซีโน่จะออกจากห้องอเล็กซ์ก็ปรือตาขึ้นมามอง "รีบๆกลับมานะ"

ตาใช้การไม่ได้ก็ไม่ได้ต่างจากตาบอดสักเท่าไหร่ ไม่ได้ปฏิเสธหรอก ยอมรับตรงๆว่ากลัว ถึงได้ให้ซีโน่กลับมาเร็วๆ แล้วรอไม่นานแบบไม่นานจริงๆซีโน่ก็กลับมาพร้อมจานข้าว ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงเหมือนเฝ้าคนป่วย ให้อเล็กซ์ขยับไปนั่งห้อยขาข้างเตียง

"เดี๋ยวฉันป้อน"

ซีโน่ก็ใจดี๊ใจดี มีป้อนน้ำ เช็ดตัวให้อีกต่างหาก สามีดีขนาดนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

ก็อย่างที่หลายๆคนเข้าใจ เมื่อคนไม่รู้จักพอหยุดอยู่ที่ใคร ก็จะรักแค่คนคนนั้น ดูแลแค่คนคนนั้น ใส่ใจเอาใจคนคนนั้น เหมือนที่ซีโน่เป็นอยู่

"ถ้าสมมุติคนที่กำลังจะตายไม่ใช่อลิซแต่เป็นฉันนายจะร้องไห้หนักขนาดนี้ไหม"

แต่แทนที่อเล็กซ์จะตอบอะไรกลับมาบ้างก็เอาแต่เงียบ ก้มหน้าก้มตาจนซีโน่ใจเสีย จับไหล่ให้อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมอง แล้วซีโน่ก็ต้องชะงักกับน้ำตาหยดโตแล้วเข้าใจไหมว่าคนกำลังตาบวมๆเพราะร้องไห้หนัก ตอนนี้ก็มาร้องอีกเพราะคำพูดของซีโน่

"ฮึก ฮือออ ไม่เอา ฮืออออ"

"อ่าๆ อย่าร้องๆ! ไม่พูดแล้วไม่พูด"

หมับ

ซีโน่ก็กอดอเล็กซ์สิ ทั้งปลอบ ทั้งกอด แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มชอบใจ

ก็นี้แค่สมมุติน้ำตายังมาไม่ขาดสายขนาดนี้ ไม่ต้องถามต่อก็รู้แล้วว่าอเล็กซ์รักซีโน่มากแค่ไหน กว่าอเล็กซ์จะหลับก็ใช้เวลานานพอสมควรเลย ให้ซีโน่เหนื่อยไปอีก ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่หลับ เท้าคางมองซีกหน้าของอเล็กซ์อย่างละสายตาไม่ได้

จุ๊บ

สัมผัสเบาๆจากริมฝีปากประทับจูบลงบนหน้าผากกว้าง ลากจมูกหอมแก้มเนียนๆอีกทีสองทีก็ดึงเข้ามากอด

"คิกๆ" แล้วอเล็กซ์ก็ตื่นจนได้ "ฉันรักนายนะเล็กซ์"

"ผมก็รักซีโน่ครับ รักมากๆ"

คำบอกรักที่จบอยู่แค่นั้น เป็นการบอกรักง่ายๆที่ไม่ได้มีอะไรมาก มีเพียงความรู้สึกที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ไม่ต้องห่วงเรื่องอลิซ ไม่ต้องกังวลเรื่องถูกฆ่าเพราะมีเพื่อนดีๆคอยดูแล ไม่ต้องกลัวว่าซีโน่จะนอกกายหรือนอกใจ ชีวิตใหม่ที่ดี๊ดี

จากแวมไพร์เจ้าตัณหากลับกลายเป็นแวมไพร์ที่รักเมียหลงเมียยิ่งกว่าชีวิต คนมักมากไม่รู้จักพอเอาแต่สนุกไปวันๆในครั้งแรกที่เจอกันหายไปแล้ว ถึงหัวใจจะไม่เต้น แต่ซีโน่ก็สัมผัสได้ ว่าจะรักอเล็กซ์ไปตลอดกาล

แวมไพร์ที่มีหัวใจเป็นหนึ่งเดียวกับคนรัก กลายเป็นความรักที่ไม่มีวันตาย ชั่วนิรันดร์

The End