× 0
× 0
× 0
No.21 ขี้อ้อน
"งืออออ เอฟองเซ่ เมื่อไหร่ซีโน่จะกลับ"
คลุกๆ
เสียงวอแวดังก้องในห้องโถงใหญ่ของบ้าน เนื่องด้วยงานของซีโน่ เจ้าตัวก็เลยกลับช้า ยิ่งพักนี้มีการติดต่อประสานงานกับต่างประเทศซีโน่ก็เลยต้องดูแลเป็นพิเศษ และนั้นก็ทำให้อเล็กซ์ต้องอยู่คนเดียวนี่สิ
"งืออออ ฟองเซ่ เมื่อไหร่ซีโน่จะมาถึง"
อเล็กซ์ถามหาแต่ซีโน่แทบจะทุกๆนาทีเลยด้วยซ้ำไป เอฟองเซ่ที่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิดก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"อีกเดี๋ยวก็มาแล้วครับ"
"งือออ ซีโน่..."
แล้วเจ้าตัวเล็กขี้เหงาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนโซฟา
"ซีโน่ อยู่หนายยยยยยย"
"อยู่ที่บริษัทครับ"
"งืออออ ซีโน่ ให้ผมไปด้วยไม่ได้เหรอ ผมเหงานะ"
ฟึ่บ
อเล็กซ์ลุกขึ้นมาพิงพนักโซฟากอดเข่าซุกหน้าหลบสายตาคนอื่น ครางในลำคอด้วยเสียงอู้อี้ให้คนมองอย่างเอฟองเซ่ยิ้มตาม
"งืออออออ ซีโน่"
"คุณอเล็กซ์ทานข้าวเย็นก่อนไหมค่ะ?" เอฟองเซ่เจ้าของร่างอวบอิ่มเหมือนขวดโค้กเดินเข้ามาหา แต่อเล็กซ์ก็ไม่ขยับเขยือน
"ไม่อ้าวววว จะหาซีโน่ ซีโน่อยู่หนายยยย"
แล้วพอนานเข้าอเล็กซ์ที่เวลาอยู่คนเดียวแล้วติดซีโน่แจก็เริ่มงอแงมากกว่าเดิม จะหาแต่ซีโน่ให้ได้ "หึๆ"
"อ๊ะ นายน้อย..."
"ชวู่ววว" แต่แล้วเงาสูงโปร่งของเจ้าของบ้านก็แตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปากเป็นจังหวะเดียวกับที่สะบัดมือให้เอฟองเซ่ถอยออกไปแล้วเจ้าตัวก็เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้ากับหัวเข่าส่ายหน้าไปมาแล้วยังครางเรียกแต่ชื่อเขา
"งือออ ฟองเซ่ พาไปหาซีโน่ที" "หึๆ เหงาขนาดนั้นเลยหรือ?"
"อ๊ะ ซีโน่" แค่ได้ยินเสียงอเล็กซ์ก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วกระโดดกอดคอจนตัวลอย ซึ่งซีโน่ก็ไวพอตัว กอดร่างเล็กๆไว้แน่น "งือออ"
แล้วก็เหมือนลูกแมวที่พอกอดได้ก็ถูไถแก้มกับคางของซีโน่ ไม่เพียงแค่นั้นแถมยังเอาแก้มมาถูแก้มซีโน่อย่างคิดถึงซะอีก "ซีโน่ คิกๆ กลับมาแล้วเหรอ คิดถึงๆๆ"
ฟึ่บๆๆ
แล้วก็เอาหน้าผากไปคลอเคลียแถวๆจมูกให้ซีโน่กดจูบลงบนหน้าผาก
"หึๆ แค่ไม่กี่ชม.คิดถึงฉันขนาดนี้? เป็นโรคซึมเศร้ารึไง?"
"ผมเป็นโรคขาดคุณไม่ได้ คิกๆ" เสียงหัวเราะคิกคักอยู่ในสายตาของเอฟองเซ่ ก็ไม่อยากจะเข้าไปขัดจังหวะหรอก แต่มันมีบางเรื่องที่ซีโน่ลืมไป
"เอ่อ นายน้อยคะ..."
แล้วอเล็กซ์ก็ต้องหันไปมองแล้วเขย่งเท้าแตะโซฟาแล้วยืนขึ้นบนโซฟา จ้องเอฟองเซ่ที่ไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว
"อ๊ายยยย ซีโน่"
หมับ
ไม่ใช่เสียงแหลมของแขกผู้มาเยือนทั้งสองท่านก็ดังทะลุโซนประสาทให้อเล็กซ์ยกสองมือขึ้นปิดหู ก้มต่ำมองสองสาวหน้าตาจิ้มลิ้มในที่กอดแขนผัวตัวเอง เห็นคนอื่นมาเกาะแกะซีโน่แล้วของมันขึ้น
"นี่ พวกเธอเป็นใครไม่ทราบ อย่ามาแตะซีโน่ของผมนะ"
เท่านั้นแหละอเล็กซ์ก็ว่าเสียงดังพร้อมกับกระทืบเท้าบนโซฟานั้นแหละ ก่อนจะหันไปมองซีโน่ที่ยิ้มแห้งๆ
นี่คงไม่ใช่เมีย...ซีโน่หรอกนะ
แล้วความคิดชั่วร้ายก็เข้าครอบงำในสมองไปมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นท์ แต่ก่อนซีโน่เคยเจ้าสำราญแค่ไหนอเล็กซ์ก็รู้ดี เมียมีเป็นร้อยๆ แถมยังหาเศษหาเรอกับคนอื่นนอกบ้านอีก เมื่อคิดดูดีๆแล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่ซีโน่จะหยุดความต้องการของตัวเองไว้ที่อเล็กซ์
แค่คิดว่าซีโน่พาเมียคนอื่นเข้าบ้านเหมือนที่พาตัวเองเข้ามาแล้วอเล็กซ์ก็กัดปากจนซีดขาว มือกำกันแน่นแล้วก้มต่ำมองผู้หญิงทั้งสองสลับกัน
"อเล็กซ์คือว่าสองคนนี้เขาจะมาอยู่ที่นี้..."
กึก
แค่ได้ยินอย่างนั้นอเล็กซ์ก็เงียบกริบ ตัวสั่นขึ้นมาทันตาเห็น ก้มหน้าแล้วก้าวลงจากโซฟา
"เล็กซ์..."
"ตามสบาย! คุณเป็นเจ้าของบ้านนิ๊ จะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว!!! จะมีเมียเพิ่ม! ฮึก ก็ไม่เกี่ยวกับผม..."
แค่อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตาซีโน่ก็ชะงักกึก ยิ่งอเล็กซ์พูดว่าไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองทั้งน้ำตาซีโน่ก็ปวดหนึบๆที่หัวใจ "ไม่ใช่นะอเล็กซ์..."
"ฮึก อย่ามาแตะผมนะ!..."
คำพูดเย็นชาที่มาพร้อมสายตาเย็นชา อเล็กซ์ในตอนนี้ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น สมองก็คิดเองเออเองไปแล้วว่าซีโน่กำลังจะพาผู้หญิงอื่นเข้ามาที่บ้าน ก็พูดชัดๆอยู่ว่าพวกเขาจะมาอยู่ที่นี้
ท่าทางของผู้หญิงสองคนนั้นดูยังไงก็ไม่ใช่มาขออาศัยแน่ๆ กระดี๊กระด๊ายิ่งกว่าอะไรดี
"คุณอเล็กซ์..."
"ข้าวเย็นไม่กิน ฉันจะกลับไปนอนห้องฉันล่ะ”
แล้วอเล็กซ์คนเดิมก็กลับมา สายตาที่มองซีโน่อย่างระแวง ไอ้ท่าทางดีใจเอย ท่าทางเหงาหงอยเอย ท่าทางที่เหมือนลูกแมวตอนได้เจอซีโน่เอย หายวับไปหมด เหลือแค่ดวงตาเด็ดเดี่ยวที่ไม่เชื่อใจใคร...เหมือนครั้งแรกที่เจอกัน
ปัง
ซีโน่ได้แค่มองตามแผ่นหลังของอเล็กซ์ที่เดินหนีขึ้นห้องไปแล้ว แต่ภาพน้ำตาหยดโตมันยังตราตรึงอยู่ในสมอง
"ซีโน่ค่า เขาเป็นใครหรือคะ"
"พวกเธอ บอกแล้วไงว่าอย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าเมียของฉัน" ฟึ่บ
ซีโน่สะบัดแขนทั้งสองกอดอกมองด้วยแววตาดุๆ และแน่นอนว่าที่พาทั้งสองคนนี้เข้าบ้านมาไม่ได้คิดพิศวาสแต่อย่างไร
"เอฟองเซ่ จัดห้องให้ทั้งสองคนนี้ด้วย อ่อ แล้วก็จัดไวไกลๆห้องฉันก็ดี"
ท้ายประโยคเสียงเบาหวิวที่เอฟองเซ่รับรู้แล้วว่าซีโน่ไม่ได้เต็มใจจะพาพวกเธอมา คงจะมีเหตุบางอย่าง ซึ่งเอฟองเซ่ก็รับคำหลีกทางให้ซีโน่วิ่งตามอเล็กซ์ที่เข้าใจผิดไปยกใหญ่เพื่อแก้ข่าว
"อ้าว ท่านซีโน่ค่า"
"ขอโทษค่ะ แต่พวกคุณต้องไปกับดิฉัน"
เอฟองเซ่ที่ทำหน้าที่เป็นเมดสุดสวยของคฤหาสน์มัวร์ก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่ต่างจากเดิม เรื่องหนักใจคงไม่ใช่สองคนข้างล่างนี้ แต่คงจะเป็นสองคนข้างบนต่างหาก
ก๊อกๆๆ
"อเล็กซ์ เปิดประตูสิอย่าทำแบบนี้"
แล้วเหมือนซีโน่จะรู้ว่าอเล็กซ์กำลังโกรธ แถมยังกลับเข้าห้องตัวเองที่เป็นห้องนอนตั้งแต่แรกที่อเล็กซ์ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี้ ต้องบอกว่าขอนอนแยกห้องเลยล่ะ ท่าทางจะโกรธเอามากๆ
ก๊อกๆๆ
"เล็กซ์ อย่าดื้อสิ เปิดประตูให้ฉันนะ" ถึงเวลาอเล็กซ์จะงอนก็ดูเหมือนจะไม่มีทางง้อได้เลยด้วยซ้ำ "เล็กซ์..."
หมับ
สำหรับอีกคนที่อยู่ในห้องก็เอาแต่กอดเข่าอยู่ปลายเตียงน้ำตาไหลอาบแก้มและผิดหวังพร้อมกับเสียใจ จู่ๆก็ไม่มีแรงเอาดื้อๆ สำหรับคนที่ไม่มีอะไรอย่างอเล็กซ์จะดื้อดึงหนีไปเลยก็ไม่ได้ หนีไปแล้วจะได้เจออลิซอีกไหมล่ะ? ไม่มีทางอยู่แล้ว
และที่สำคัญกว่านั้นอเล็กซ์รักซีโน่เกินกว่าจะตัดใจแล้วหนีไปได้
"ฮึก ซีโน่บ้า ฮือออ ซีโน่บ้า"
อเล็กซ์เอาแต่พึมพัมพร้อมเสียงสะอื้น เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูห้องอเล็กซ์เปิดออก
"ฮึก...ออกไปนะ!...ฮึก ออกไปจากห้องของผม"
แค่เห็นซีโน่อเล็กซ์ก็ลุกพรวดขึ้น ยังไล่ซีโน่เสียงดังทั้งน้ำตา เสียงตะคอกที่ดังลงไปถึงข้างล่าง
"เล็กซ์ ฟังก่อนสิ มันไม่ใช่แบบนั้น..."
"ฮึก ไม่ใช่บ้าอะไร ออกไปเลย ออกไป! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป! ไอ้คนมักมาก!! แวมไพร์บ้ากาม!! แวมไพร์ไม่รู้จักพอ!!! แวมไพร์บ้า!!!"
คำด่ามากมายที่ซีโน่ไม่ได้ฟังเสียตั้งนาน คำด่าที่อเล็กซ์เคยด่าซีโน่มาแล้วทุกคำ แต่ครั้งนี้มันทำให้ซีโน่รู้สึกมากกว่าทุกครั้ง
"เล็กซ์ ฟังฉันสิ มันไม่ใช่อย่างที่นายเข้าใจ..."
"ไม่ ออกไป"
ควับ เพล้ง
แจกันใสกระทบประตูจนแตกละเอียด และไม่ใช่แค่แจกัน แต่อะไรที่อยู่ใกล้มืออเล็กซ์ก็ถยอยไปกองกันอยู่ที่พื้นหลังจากผ่านตัวซีโน่ไป
ซีโน่ไม่ได้หลบ แต่อเล็กซ์จงใจปาไม่โดนต่างหาก ไม่สิ จะให้โดนได้ยังไง นั้นคนที่ตัวเองรัก อเล็กซ์จะทำร้ายลงได้ยังไงกัน
"เล็กซ์ ฉันบอกให้ฟังฉันก่อนยังไงเล่า"
"ฮึก ไม่ฟัง! ที่จะเอาเมียคนอื่นเข้ามานั้นยังไม่ชัดอีกรึไง ฮึก แวมไพร์มักมาก! ฮึก ผมคนเดียวมันสนองตัณหาให้คุณไม่ได้ใช่ไหม ฮึก ยังไม่พออีกเหรอ! ไม่พอ ฮึก ไม่พออีกเหรอ!"
คำด่าที่มาพร้อมสายตาเย็นชา ภาพที่บีบหัวใจซีโน่จนอยากจะหยุดหายใจสะท้อนในแววตาของซีโน่ เจ้าตัวก็ก้าวเข้าไปหาเมียอย่างไม่กลัวแจกันอีกใบในมืออเล็กซ์
"ขอโทษ เล็กซ์ ฉันขอโทษ"
"ฮืออออ ไม่ต้องมากอดผม ฮึก ไม่ต้อง ฮืออออ"
ยิ่งซีโน่เข้าใกล้มากเท่าไหร่ อเล็กซ์ที่ถอยหนีตามทุกก้าวน้ำตายังนองหน้า แต่ก็เข่าทรุดทันทีเมื่อหลังติดกำแพงหมดทางหนีแล้วซีโน่ยังรวบตัวเข้าไปกอดพึมพัมอยู่ข้างหูแม้อเล็กซ์จะขัดขืน
"ฮึก ฮือออ ซีโน่ใจร้าย ฮึก ผมคนเดียวยังไม่พออีกเหรอ ฮึก ยังไม่พออีกเหรอ"
เมื่อดิ้นยังไงก็ไม่หลุดอเล็กซ์ก็เลยนิ่งให้ซีโน่กอด เข่าทรุดลงไปนั่งกับพื้นซึ่งซีโน่ก็ตามมากอดด้วย
"ฮืออ เมียอย่างผมมันสนองให้คุณ ฮึก ไม่พออีกเหรอ ฮืออ"
อเล็กซ์ยิ่งร้องไห้ซีโน่ก็ยิ่งกอดแน่น รู้อยู่แล้วว่าอเล็กซ์ต้องคิดมาก "ขอโทษ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษ"
............................................
แต่ถึงจะแก้ตัวยังไง เรื่องที่เขาพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้านก็เป็นเรื่องจริง รู้อยู่แล้วว่าอเล็กซ์รับไม่ได้แน่ๆก็ยังพาเข้ามา ต้องโทษว่าเป็นความผิดของซีโน่นั้นแหละ
"ขอโทษ ฉันขอโทษ"
"ฮึก ฮือออ"
สุดท้ายอเล็กซ์ก็ทนไม่ได้กอดตอบแล้วสะอื้นกับอกของซีโน่ ปล่อยโฉออกมายกใหญ่ เสียใจน่ะใช่ แต่จะให้ไปซบอกใครได้ "ฮืออออ ฮึก ฮืออออออ ซีโน่ ใจร้าย"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น เมียฉันน่ะมีนายคนเดียว..."
"แล้วสองคนนั้นมันอะไรกันล่ะ ฮึก"
"ไม่ใช่ ยัยพวกนั้นไม่ใช่เมียฉันหรอก เมียฉันคือนายคนเดียว ฉันรักนายนะ เล็กซ์"
คำว่าเมียคนเดียวของซีโน่มันช่วยอเล็กซ์ได้มาก หัวใจที่สั่นคลอนไปแล้วกลับมาผสานกันเหมือนเดิม แค่ได้ยินคำยืนยันกับปากของซีโน่อเล็กซ์ก็โล่ง
ถึงจะไม่รู้อะไรเลย แค่ซีโน่ยืนยันอเล็กซ์ก็พร้อมจะเชื่อ ถึงจะโกหกหรือพูดไปส่งๆก็ตาม
"ฮืออออ"
"ฉันรักนายคนเดียวนะอเล็กซ์ เข้าใจไหม? รักนายคนเดียว"
อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นสบตาให้ซีโน่ยกมือเรียวขึ้นเกลี่ยน้ำตาออก ยิ้มอ่อนโยนแล้วพรมจูบไปตามแก้ม
"พวกนั้นไม่ได้เข้ามาอยู่ที่นี้ในฐานะเมียหรอกนะ ฉันไม่ต้องการเมียคนอื่น แค่นายก็พอแล้ว นายคนเดียวเท่านั้น ฉันพอแล้ว แค่นาย อย่าร้องเลยนะ"
ฟอด จุ๊บ
ทั้งจูบทั้งหอมที่ซีโน่คิดว่าจะช่วยทำให้อเล็กซ์เย็นลงได้บ้าง และก็ได้ผล เมื่ออเล็กซ์อยากรู้มากกว่า ว่าถ้าไม่ได้เข้ามาในฐานะเมีย แล้วจะพาเข้าบ้านมาทำไม แถมท่าทางพวกนั้นอีก
"ฮึก แล้วพวกนั้น..."
"รู้ใช่ไหมว่าฉันไปทำงานมา..."
หงึกๆ ฟึ่บ
ซีโน่ดึงอเล็กซ์ขึ้นนั่งตักมือเกลี่ยน้ำตาแล้วค่อยๆเล่าตั้งแต่เริ่ม
"ฉันกำลังขยายธุรกิจไปต่างประเทศ แล้วเจ้าสัวที่ฉันทำงานด้วยก็ส่งยัยพวกนั้นมาให้"
"ห้ะ?" ถึงจะยังสะอื้นแต่ก็ยังอ้าปากเหวอ "ส่งมาให้"
"อื้ม ใช่แล้ว เป็นของบรรณาการหรือสินน้ำใจอะไรแบบนี้ ข่าวที่ว่าฉันชอบสะสมเมียก็แพร่กระจายออกไป พวกนั้นเลยส่งเมียมาให้ฉันเนี่ยสิ ไม่รับไว้ก็ไม่ได้ มันเป็นธุรกิจน่ะ"
ผวัะ
"คุณจะบ้าหรือไง"
สิ้นเสียงอธิบายหมัดลุ่นๆก็กระแทกเข้าที่ซีกหน้าของซีโน่จนหงายหลังล้ม มือก็คล้องเอวอเล็กซ์ให้ลงไปนอนด้วยกัน อเล็กซ์สิ ร้องไห้ไปก็ทุบหน้าอกซีโน่ไป
หมัดเดียวยังไม่พอด้วยซ้ำ ไอ้ความงี่เง่าที่เขาให้อะไรก็เอาเพื่อธุรกิจเนี่ยมันทำเมียใจสลายไปแล้ว
"ฮึก คนบ้า คนบ้า คนบ้า ฮึก"
"โธ่ ไม่เอาน่า ฉันรักนายคนเดียวนะ ผู้หญิงผู้ชายที่ไหนฉันก็ไม่เอาแล้ว แค่นายคนเดียว ได้ยินไหม?"
ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก
"คนบ้า คนบ้า ฮือออ รู้ไหมว่าเสียใจแค่ไหน ฮึก รู้ไหม”
ยิ่งได้ยินเรื่องทั้งหมดที่ตัวเองเข้าใจผิดไปอเล็กซ์ก็ยิ่งระเบิดอารมณ์ออกมา ทุบอกซีโน่อย่างเจ็บใจที่ทำให้เข้าใจผิด ทำให้เสียขวัญซะอีก
"ขอโทษ ฉันจะไม่พาใครมาที่นี้อีกแล้ว จะไม่พาคนอื่นมาอีก โอเคไหม?"
ถึงจะได้กอดแบบนี้ก็ยังรู้เลยว่าอเล็กซ์ยังสั่นอยู่ ท่าทางจะขวัญเสียจริงๆ แถมยังเสียความมั่นใจไปจนหมด
"ไม่โอเค ออกไปเลย"
หมับ
"เอ๊ะ" ลุกขึ้นไม่พอยังลากซีโน่ทั้งๆที่นั่งอยู่ไปทางประตู พอซีโน่ลุกได้ก็ถูกผลักออกจากห้องไปแล้ว "เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิ ฉันไม่ได้มีคนอื่นสักหน่อย แล้วทำไมยังไล่ฉันอีกล่ะ"
"ไม่รู้ล่ะ โทษฐานที่ทำอะไรตามใจ ปฏิเสธไปก็ได้นี่น่า"
ปัง
พูดจบก็กระแทกประตูปิดดังปังให้ซีโน่เหวอไปเลย เคาะประตูก๊อกๆแต่อเล็กซ์ก็เงียบซะนี้
"ท่าทางจะคุยกันไม่รู้เรื่อง เล็กซ์ อย่างน้อยก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ"
เงียบ
"เฮ้อ งั้นคืนนี้จะนอนที่นี้หรือไง?"
เงียบ
ประตูห้องไม่ขยับ ทางเดินเงียบสงัด มีแค่ซีโน่ที่ยืนนิ่งถามเมียอย่างเป็นห่วง
"ไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อยนะอเล็กซ์"
เงียบ
"เฮ้อ อย่าทำแบบนี้สิ ถ้าฉันไม่ได้นอนกับนายฉันอาจจะตายจริงๆก็ได้นะ" เงียบ
แล้วดูเหมือนว่าความพยายามของซีโน่จะไม่เป็นผล แล้วก็ต้องยอมแพ้ให้กับความดื้อของอเล็กซ์ "หึ อย่างน้อยก็ไม่ร้องไห้แล้ว" ซึ่งก็ถือว่าคุยกันรู้เรื่อง...นิดนึง
.......................................
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านกระจกเข้ามาภายในห้องอาหาร ให้อเล็กซ์ที่นั่งเพิ่งเดินเข้ามาคิ้วกระตุก มองซีโน่ที่นั่งหัวโต๊ะโดยมีแม่สองสาวนั่งควบโต๊ะถัดมา
นั้นมันที่ของฉันนะ
อเล็กซ์อยากจะตะโกนใส่หน้ายัยผู้หญิงที่ยังไม่รู้นิสัยเลยแท้ๆแต่อเล็กซ์ก็เกลียดขี้หน้าไปแล้ว
"คุณอเล็กซ์ อาหารเช้าค่ะ" "ไม่เอาฉันไปเรียนแล้ว"
ถึงซีโน่จะสบตาแล้วทำท่าจะลุกมาหาก็ไม่ทันซะแล้ว อเล็กซ์กลับเชิดหน้าใส่อย่างไม่สนใจ แถมยังไม่มองหน้าซีโน่เลยด้วยซ้ำ
"เฮ้อ"
แล้วก็ทำให้ซีโน่หงอยไปเลยเหมือนกัน แต่ก็ยอมลุกตามเมียแล้วยิ้มหวานให้ ถึงจะขึ้นรถมาแล้วอเล็กซ์ก็เอาแต่เงียบแล้วก็มองนอกหน้าต่าง
"เล็กซ์ รู้ไหมว่าเจ้าแมวที่อยู่ห้องเรามันเอาแต่กวนฉันใหญ่เลย คืนนี้กลับมานอนห้องเรานะ"
อเล็กซ์ก็ชอบใจคำว่าห้องของเราอยู่หรอกแล้วก็ห่วงเจ้าเหมียวที่เก็บมาเลี้ยงอีก แต่ตอนนี้ยังน้อยใจอยู่ คนอย่างอเล็กซ์จะหัวดื้อก็ไม่ได้ยอมง่ายๆแน่
"โธ่ เมียจ๋า อย่าเมินสิ มันไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อยนะ" หมับ พลั่ก
ถึงซีโน่จะกระโจนกอดแต่อเล็กซ์ก็เบี่ยงตัวหลบแล้วผลักออกห่างจากตัว ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่ายังไงก็ยังไม่ยอมลงแน่ๆ
"เฮ้อ"
ซีโน่ก็ได้แค่ถอนหายใจ เหนื่อยใจอยู่หรอก แต่ทำไมรู้สึกตื่นเต้นที่เห็นเมียงอนก็ไม่รู้ ถึงจะไปส่งเหมือนเดิมแต่อเล็กซ์กลับทำเหมือนว่าซีโน่ไม่มีตัวตนซะได้
"หึๆ ทะเลาะกับซีโน่หรือครับอเล็กซ์"
มีหรือที่ทาดิโอ้จะไม่รู้ว่าผิดปกติแต่ก็เงียบมาได้จนมานั่งทานข้าวกับอลิซ
"แค่กๆ เปล๊า"
อเล็กซ์ที่ทำหน้าบูดตลอดทั้งวันก้มหน้าก้มตาทานอาหารเที่ยงเติมพลังอลิซก็นั่งมองอยู่ก็หน้าเสียไปแล้วเมื่อรู้ว่าน้องทะเลาะกับคนรัก
"เล็กซ์ จริงหรือ?"
"อ๊ะ ทาดิโอ้ จะพูดอะไรตอนนี้เล่า"
อเล็กซ์ก็กรอกตาไปมาถลึงตาใส่ทาดิโอ้อย่างอยากจะว่าว่าพูดไม่ดูเวล่ำเวลา
"เล็กซ์ จริงหรือเปล่า?"
"...ก็จริง แต่มันเป็นความผิดของซีโน่นั้นแหละ"
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ? เล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้เลย"
เมื่อพี่ถามอเล็กซ์ก็โกหกไม่ได้ เลี่ยงที่จะเล่าก็ไม่ได้ ก็เลยต้องเล่าทั้งหมดที่รู้และที่เกิดขึ้นไป ยกเว้นเรื่องที่ตัวเองร้องไห้ล่ะนะ
"มันก็ไม่ใช่ความผิดของซีโน่นิ๊ครับ ผมเข้าใจนะครับว่าต้องทำเพื่องาน"
"นายใจดีเกินไปต่างหากทาดิโอ้"
สวนมาอเล็กซ์ก็สวนกลับ ใครจะคิดยังไงตอนนี้อเล็กซ์ก็ยึดความคิดของตัวเองเป็นหลัก ถึงจะเป็นทาดิโอ้ก็ตามเถอะ
"...แต่พี่ว่าทาดิโอ้เขาก็พูดถูกนะ อีกอย่างเขาก็ง้อเราดีนิ๊"
"หึๆ ผมก็ไม่รู้ว่าน้องผมจะหยุดที่อเล็กซ์จริงๆหรือเปล่า? แต่ดูท่าก็รักอเล็กซ์มากนะครับ"
แต่เมื่อพี่ลิซก็ว่า ลูเซียโน่ก็ช่วยพูดเสริมอีก อเล็กซ์ก็แขวได้เหมือนกัน
"แต่ก็ไม่น่าจะพาคนอื่นมานอนที่บ้านนี่น่า แถมยังพามาตั้งสองคน"
"ผมว่าซีโน่ก็ไม่ได้ไปนอนกับพวกเธอนะครับ"
แล้วลูเซียโน่ที่ออกโรงช่วยน้องชายเต็มที่ก็พูดแทรกความคิดอเล็กซ์อีกนิด แต่แค่นั้นอเล็กซ์ก็เริ่มลังเล ก็เมื่อคืนเขายังไม่รู้เลยว่าซีโน่นอนคนเดียวแน่หรือเปล่า? ก็ตัวเองเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ซีโน่มาหาเป็นพักๆก็จริง แต่ก็ไม่ได้เฝ้าตลอดเวลา
"แต่ถ้าอเล็กซ์ไม่ตามดูซีโน่ไว้ก็ไม่แน่"
กึก
แถมทิ้งระเบิดไว้อีกลูก ให้อเล็กซ์คิดหนัก
"ผมคิดว่า ถ้าเล็กซ์เย็นชาใส่ แถมยังไม่นอนกับซีโน่แบบนี้...ซีโน่เขาอาจจะต้องไปหาที่ปลดปล่อยที่อื่น..."
ทาดิโอ้ก็จี้ตรงจุดให้อเล็กซ์ยิ่งคิดหนักเข้าไปอีก อารมณ์ที่แสดงออกทางสีหน้าทั้งหมดแบบที่ทั้งสามคนที่นั่งรวบโต๊ะพากันยิ้ม แค่อาการน้อยใจของอเล็กซ์ ไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่นักหรอก
"ใครจะยอมกัน นั้นคนรักของผมนะ"
เสียงตบโต๊ะดังไปทั่วห้อง ดีแค่ไหนที่ห้องอาหารนี้มีเพียงแค่พวกเขาสี่คนและคนคุ้มกัน เอฟองเซ่ก็ได้รับมอบหมายในดูแลแขกทั้งสองคน
เข้าใจอย่างท่องแท้ของสำนวนที่ว่าผัวข้าใครอย่าแตะก็วันนี้แหละ
"อเล็กซ์หายงอนซีโน่แล้วหรือครับ?"
"ชิ ยังหรอก แต่จะให้ใครมาอ่อยซีโน่ของผมไม่ได้ ผมไม่ยอมเด็ดขาด...ส่วนเรื่องง้อนั้น...ผมจะคิดบัญชีให้ซีโน่จำไปตลอดชีวิตเลย"
พูดจบก็หมุนตัวออกจากห้องให้ทาดิโอ้หัวเราะแล้วเดินตามออกไป พอตกเย็นซีโน่ก็กลับมารับอยู่หน้าห้อง ทั้งๆที่ทำใจไว้แล้วว่าอเล็กซ์อาจจะเย็นชาใส่เหมือนเดิม แต่อเล็กซ์กลับยืนรออยู่กับทาดิโอ้ และแวมไพร์หัวแดงที่ยืนคุยกับทาดิโอ้ที่อยู่เป็นเพื่อนอเล็กซ์
"เล็กซ์...กลับบ้านกันเถอะ..." แต่แล้วซีโน่ก็ต้องนิ่งงงเมื่ออเล็กซ์โผเข้ากอด ซีโน่ก็ทำหน้าไม่ถูกมองทาดิโอ้กับโจอย่างถามว่านี้มันเกิดอะไรขึ้น
"เล็กซ์...เป็นอะไรน่ะ? หืม?"
"ขี่หลัง..."
"หึๆ" แค่ได้ยินคำว่าขี่หลังทาดิโอ้ก็หลุดหัวเราะออกมาให้ซีโน่ยิ่งมองอย่างคาดคั้น แต่ถ้าจะถามโจหรือก็ต้องบอกเลยว่าโจไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ที่มานี้ก็มารับทาดิโอ้ เรื่องของคนอื่นจะยังไงก็ช่าง
"ซีโน่...ขี่หลัง"
"อ่า อื้มๆ ได้สิ"
เมื่อเมียอ้อนคนที่รู้ตัวว่าถูกโกรธอยู่ก็ย่อตัวลงให้อเล็กซ์กระโดดขึ้นขี่หลังก้าวยาวๆกลับไปที่รถ และอเล็กซ์ก็ไม่ลืมจะหันไปโบกมือให้ทาดิโอ้ที่ดูท่าจะดูออกหมดว่าอเล็กซ์เนี่ย ร้ายใช่เล่น
"อเล็กซ์เป็นคนแบบนี้เองเหรอ?"
"หึๆ แค่บางเวลาครับ โจให้ผมขี่หลังบ้างสิครับ"
เห็นเพื่อนทำแล้วทาดิโอ้ก็อยากทำบ้าง ก็ช่วยไม่ได้ที่เห็นคนอื่นหวานกันแล้วตัวเองจะมองอยู่เฉยๆ รู้อยู่แล้วล่ะครับว่ายังไงโจก็ไม่ยอมหรอก เพื่อฟลุ๊ก
ฟึ่บ
"ไม่ต้องขี่หลังก็ได้มั้ง"
"หว๋าาาา" แต่แทนที่จะได้ขี่หลัง โจกลับย่อตัวลงแล้วรวบตัวทาดิโอ้ขึ้นพาดบ่า ริมฝีปากยกยิ้มร้ายแล้วฝาดมือลงบนก้นทาดิโอ้แรงๆ "เจ็บนะครับโจ"
"หึๆ"
อีกด้านสำหรับอเล็กซ์ที่เมื่อวานทำท่าจะฆ่าเขาให้ได้ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ เมื่อเช้าก็ยังโกรธอยู่ เชิดใส่อีกต่างหาก แล้วทำไมตกเย็นถึงได้อ้อนขี่หลังเขา
"เป็นอะไรหรือเปล่าเล็กซ์"
ขวับๆ
อเล็กซ์แค่ส่ายหน้ากับหัวไหล่กระชับกอดแน่นกว่าเดิมแล้วถูจมูกกับลำคอซีโน่
"ทำอะไรน่ะ?"
"คิกๆ" ไอ้โกรธน่ะมันโกรธ แต่ว่าจะให้อยู่เฉยๆแล้วมองผัวตัวเองไปมีเมียน้อยต่อหน้าต่อตาใครจะไปยอม
"หายโกรธฉันแล้วรึไง?"
"ก็เกือบๆ"
"เกือบๆเหรอ? ไหง๋งั้นล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ"
อเล็กซ์เกือบจะหลุดปากด่าซีโน่ออกไปแล้ว ถ้าไม่มีประโยเด็ดของทาดิโอ้ที่บอกว่าซีโน่อาจจะต้องไปปลดปล่อยที่อื่นล่ะก็ ซีโน่คงหูชาไปแล้ว
หมับ
"ไม่ผิดก็ไม่ผิด"
อเล็กซ์ที่ดูว่าง่ายกว่าปกติเป็นที่ผิดสังเกตก็จริง แต่ซีโน่ก็ยังยิ้ม แล้วก็คิดในใจแค่ว่า อเล็กซ์อ้อนได้น่ารักขนาดนี้จะให้มีคนอื่นได้ยังไง
มื้อเย็นที่ควรจะมีแค่อเล็กซ์กับซีโน่สองคน บัดนี้เก้าอี้ตัวเดิมถูกแม่สองสาวแขกผู้ไม่รู้ประสีประสายึดไปแล้ว อเล็กซ์ก็ได้แต่กำหมัดมองอย่างไม่ชอบใจท่าทางที่ซีโน่ก็โอบเอวเข้ามาในห้องอาหาร
"เธอ ลุกออกไปสิ"
"เอ๊ะ ทำไมล่ะค่ะ? เมื่อวานฉันก็นั่งตรงนี้ เมื่อเช้าก็ด้วย"
"ฉันบอกให้ลุกก็ลุกสิ"
ถึงซีโน่จะรู้ แต่ก็ใช่ว่าจะสั่งคนอื่นได้ ยิ่งเจ้าตัวได้ใจตั้งแต่เข้ามาก็ยึดที่ไว้แล้วไม่มีทางลุกออกไปง่ายๆมันก็ยั้วให้อเล็กซ์คิ้วกระตุก แต่การกระทำของซีโน่ที่ช่วยไล่ที่ให้ตัวเองก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
"ไม่ค่ะ" แต่ดูท่ายังไงเจ้าหล่อนก็ไม่ยอมซะนี่
"ฉันบอกให้..."
"ไม่เป็นไรครับซีโน่ เขาอยากนั่งตรงไหนก็ปล่อยเขานั่งไป" แล้วอเล็กซ์ก็ไม่คงความเป็นมิตร แค่เอื้อมมือไปกระตุกเสื้อให้ซีโน่ที่กำลังขึ้นอารมณ์เย็นขึ้นมาบ้าง
ซีโน่โกรธแล้วผมก็เอาไม่อยู่นะ
"หึๆ รู้ตัวก็ดีแล้ว ของเก่าก็เก็บเข้าลิ้นชักไปเถอะย่ะ"
สองสาวพากันหัวเราะคิกคักหลังจากจิกกัดอเล็กซ์โดยที่ไม่รู้อะไร...ว่าอเล็กซ์น่ะร้ายกว่าที่เห็น
"อะแฮ่ม ซีโน่ผมหิวแล้วครับ"
"แต่ว่า..."
ฟึ่บ
ไม่ทันไรเจ้าตัวเล็กของซีโน่ก็ออกลาย ดันซีโน่ให้นั่งลงหัวโต๊ะแล้วตัวเองก็ขึ้นมานั่งตักท่ามกลางสายตาของเมดและยัยสองสาว
"นะ นี่นาย ทำไมต้องไปนั่งตรงนั้นด้วยย่ะ"
"หึ ก็พวกคุณมานั่งที่ผมนี่ครับ"
"แล้วทำไมต้องไปนั่งตักซีโน่ด้วยย่ะ เก้าอี้ว่างก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ"
แล้วเจ้าของเสียงแหลมปรี๊ดก็ระเบิกออกมาทำท่าหวงซีโน่ทั้งๆที่ซีโน่ยังไม่เคยบอกว่าจะเอาทำเมียเลยสักครั้ง
"ซีโน่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ ปกติซีโน่ก็ชอบให้ผมนั่งตักอยู่แล้ว เนอะ"
ชิ้ง
แววตาที่มองจากหางที่ข่มเต็มที่ว่าอเล็กซ์น่ะทำอะไรกับซีโน่บ้าง ยังหันไปถามซีโน่ให้ซีโน่พยักหน้ามือโอบเอวไว้พร้อมกับจ้องตาอย่างรู้ไส้รู้พุงว่าอเล็กซ์จะทำอะไร
ถ้าเมียทำแล้วสบายใจก็ไหลตามน้ำไปเหอะ
"ซีโน่ งั้นที่เมื่อคืนไม่มาหาพวกเราก็เพราะมันเหรอ" กึก
"อย่าเรียกอเล็กซ์ว่ามันนะ"
เสียงเย็นๆที่ทำเอาแม่นางทั้งสองเงียบกริบ ดวงตาสีแดงฉานบอกกันตรงๆว่าไม่ชอบให้ใครมาจิกหัวเรียกอเล็กซ์แบบนั้น การกระทำอเล็กซ์อมยิ้ม มองสองสาวที่ทำหน้าไม่ถูก
"เมื่อคืนซีโน่ไม่ได้นอนกับผมหรอกครับ แต่คืนนี้เราจะนอนด้วยกัน"
"หืม?"
ได้ยินแบบนั้นพ่อแวมไพร์เจ้าสำราญที่ถูกเมียด่าซะป่นปี้เมื่อคืนก็แสยะยิ้ม มันอดไม่ได้จริงๆที่จะกดจมูกลงบนแก้มเมียแรงๆ
"คิกๆ" เท่านี้อเล็กซ์ก็สบายใจถึงขั้นเห็นซีโน่เป็นประกายวิ้งๆ เพราะอย่างนั้นแหละอเล็กซ์ก็เลยต้องกินข้าวท่านั้น โดยที่ไม่ลืมอ้อนให้ซีโน่ป้อนมั้งล่ะ เช็ดปากให้มั้งล่ะ เรียกว่าจัดหนักจัดเต็มอเล็กซ์เวอร์ชั่นมารกันเลยทีเดียว
กว่าจะเลี่ยงเข้าห้องมาได้อเล็กซ์ก็เสียพลังงานไปมากโขแต่ดูเหมือนกัน ยัง อเล็กซ์ยังไม่หมดแรงแค่นี้ มีอ้อนซีโน่ให้อาบน้ำด้วยกัน แล้วยังอ้อนนู้นอ้อนนี้สารพัดจนซีโน่อารมณ์ดีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งพิงพนักเตียงมองอเล็กซ์ที่ไปเล่นกับแมว
"คิดถึงเหรอ อื้ม อื้ม"
คนอะไรคุยกับแมว
แค่คิดซีโน่ก็ส่ายหน้าอย่างเอ็นดูก้มไล่สายตาอ่านหนังสือต่อไป แต่แล้วก็ต้องละสายตาจากหลังสือ ริมฝีปากกระตุกรอยยิ้มขบขันกับเจ้าตัวเล็กของเขาที่ทำตัวน่ารักเป็นพิเศษที่ยังไม่หมดฤทธิ์ มุดเข้าผ้าห่มจากปลายเท้าเขาขึ้นมานี่อีก
"เล็กซ์ ทำอะไรน่ะ หืม?"
คนที่รู้แล้วล่ะว่าอเล็กซ์หายงอนแล้วก็เริ่มมองอเล็กซ์ตาเยิ้ม ถ้าจะอ้อนได้น่ารักขนาดนี้จะยอมให้งอนสักเดือนละหลายๆครั้ง
เฮือก
ไม่ให้ขนลุกคงไม่ได้ก็อเล็กซ์เล่นเลียหน้าแข้งเขาซะนี้ ซีโน่ก็เลยวางหนังสือแล้วเลิกผ้าห่มขึ้น
"คิกๆ" ได้ยินแค่เสียงหัวเราะของอเล็กซ์ซีโน่ก็พลอยยิ้มตามไปด้วย อเล็กซ์ที่ค่อยๆคลานขึ้นมาใต้ผ้าห่มมือเล็กดึงกางเกงออกให้ซีโน่ยกสะโพกขึ้นช่วย "ขึ้นมานี้มา"
ขวับๆ
ซีโน่น่ะนึกแปลกใจอยู่ที่เห็นอเล็กซ์ส่ายหน้า มือกอบกำลูกชายเขาไว้เต็มมือ ก่อนจะหายใจรดส่วนปลายแรงๆ
แค่นั้นซีโน่ก็ขนลุกซู่ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าอเล็กซ์กำลังจะใช้ปากให้ตัวเอง แต่อเล็กซ์ไม่เคยชอบ ที่ทำให้ต้องมีเหตุผลบางอย่าง
"เล็กซ์ ไม่ต้องฝืนก็ได้"
มือใหญ่ประคองข้างแก้มให้อเล็กซ์ยิ้มรับก่อนจะอ้าปากให้น้ำหวานไหลชะโลมแท่งร้อน ช้อนตาขึ้นมองแล้วประทับริมฝีปากลงบนแท่งเอ็น
"ซี้ดด หึๆ นานแล้วสินะที่นายไม่ได้ใช้ปากกับมัน"
สำหรับอเล็กซ์ที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีเกือบๆจะเก่ง แต่ไอ้ท่าทางเก้ๆกังๆนี้แหละที่ทำให้สอบไม่ผ่าน
"อื้ม เก่งขึ้นอีกแล้ว"
การใช้ลิ้นที่ชำนาญขึ้นโข แถมยังทำหน้าน่ารักช้อนตามองประหนึ่งถามว่าทำแบบนี้ดีหรือเปล่า
สวบ สวบ
เห็นว่าซีโน่ไม่ว่าอะไร อเล็กซ์ก็ดูดส่วนเปล่าเบาๆก่อนจะขบเม้มตามความยาว แม้ใต้ผ้าห่มมันจะมืดแต่อเล็กซ์ก็มองเห็นชัดเจน
แผล็บ
"หึๆ" อเล็กซ์ขยับปากรูดรั้งไปทั่ว ดูดอมส่วนใหญ่โตให้ความร้อนระอุยิ่งสอดลึกเข้ามาภายในปากลึกลงไปถึงคอหอย แต่ถึงจะพะอึดพะอมแค่ไหนก็ยังทำต่อ
"อึ่ก อืมมม อเล็กซ์.."
"อึ่ก แค่กๆ" แล้วก็ช่วยไม่ได้ที่อเล็กซ์จะต้องกลืนไอ้ก้อนน้ำอุ่นๆลงคอก็ไม่พ้นจะสำลักเจ้าน้ำสีขาวอยู่ดี
"บอกแล้วไงว่าอย่าฝืนน่ะ"
มือเรียวแตะขอบปากปาดน้ำสีขาวออกจากปาก แต่อเล็กซ์ก็ยังไม่ได้หยุดแค่นี้ คลานขึ้นไปล๊อกคอซีโน่คร่อมทับแล้วขยับช่วงล่างเสียดสีกัน
"น่ารักจังนะเล็กซ์ของฉัน"
"ถ้าซีโน่ทำตัวดีๆผมก็จะดีด้วย แต่ถ้าไปสนใจคนอื่นหรือคิดจะไปนอนกับคนอื่นล่ะก็...ไอ้เนี่ย...ผมจะตัดทิ้งซะ"
ซีโน่ถึงกับเสียวสันหลังตอนที่อเล็กซ์กำเจ้าแท่งเอ็นไว้ในมือ แถมหน้าก็ยังทำหน้าน่ากลัวขู่อีกต่างหาก ไม่กลัวก็ให้มันรู้ไปสิ
"เมียฉันน่ากลัวนะเนี่ย"
"เพิ่งรู้เหรอครับ"
รอยยิ้มหวานกับแววตาใส่ซื่อที่ไม่ได้เข้ากับคำพูดยอมรับว่าตัวเองน่ากลัวนั้นเลย นี่แหละมั้ง เสน่ห์อย่างหนึ่งของอเล็กซ์
"เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลยรู้ไหม ฟอด อย่าทำแบบนี้อีกนะ"
"...ผมก็นอนไม่หลับ" ซีโน่ที่ทั้งรักทั้งหลงกอดเอวอเล็กซ์ไว้มั่นไล่จูบไปตามแก้มขาวชดเชยน้ำตาที่กลิ้งบนใบหน้าเมื่อวาน
"ฉันขอโทษนะ ที่ทำนายร้องไห้อีกแล้ว"
"ใช่ ความผิดซีโน่เลย ให้ผมทำโทษซะดีๆ"
ไม่ต้องรอนาน อเล็กซ์ก็ถอดเสื้อตัวเองออก ดึงเสื้อซีโน่ออกจากตัว การลงโทษที่ซีโน่ก็ไม่คิดจะขัดขืน "ฮิๆ" แต่ก็ต้องนิ่งค้างตอนที่มือข้างหนึ่งถูกมัดกับพนักเตียง
ฟึ่บ
ตามมาด้วยอีกข้าง แต่พอมองหน้าอเล็กซ์ที่บอกว่าจะลงโทษแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ แววตาวาวเป็นประกายกำลังมองซีโน่เหมือนของเล่น
"เล็กซ์ รู้ใช่ไหมว่าเอาเสื้อมัดเนี่ยฉันไม่ต้องออกแรงก็หลุดง่ายๆแล้ว"
"ก็อย่าดิ้นสิ ห้ามแก้มัดด้วย"
แรงแวมไพร์กะอีแค่เสื้อสองตัวที่เพิ่งถอดเมื่อกี้ อเล็กซ์ก็แค่พันๆไว้ แต่ก็เป็นบทลงโทษเล็กๆที่ซีโน่สะบัดนิดหน่อยก็หลุดได้ง่ายๆแล้ว
เมื่อสองมือซีโน่ถูกมัด อเล็กซ์ก็จะเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด ตั้งแต่สอดนิ้วเข้าไปขยายช่องทางตัวเอง ขึ้นคร่อมทับร่างของซีโน่ ก่อนจะดึงแก่นกายให้ตั้งตรงแล้วก็กดสะโพกลงไป
สองมือก็กำไหล่ซีโน่ไว้มั่นแล้วเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงให้เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง
"อื้อออ อืมมม ซีโน่ นี้คือการลงโทษนะ"
"อืมม อะไรกัน ถ้าจะลงโทษแบบนี้จะยอมให้ลงโทษทุกวันเลยก็ยังได้"
"มันจะดีเหรอ?"
"ห้ะ? เล็กซ์ ทำอะไรน่ะ?"
แต่แล้วซีโน่ที่กำลังเพลิดเพลินกับการขึ้นขย่มของเมียก็ต้องเหวอไปนิดตอนที่อเล็กซ์ยกสะโพกขึ้นจนแท่งเอ็นหลุดจากรูเล็กๆของตัวเอง
"ห้ามใช้มือนะ บอกแล้วไงว่านี้คือการลงโทษ"
อเล็กซ์ที่คิดว่านี้เป็นการเล่นสนุกมากกว่าการลงโทษก็เกลี่ยนิ้วลงบนส่วนปลายสีแดงฉ่ำ แท่งร้อนที่เห็นรอยปูดของเส้นเลือดชัดเจน จะให้พูดอเล็กซ์ก็คงจะแกล้งให้ซีโน่คลั่งตายเล่นทำๆไปแล้วหยุดซีโน่ก็แทบจะกระอักเลือดเหมือนกัน
"แต่เล็กซ์..."
"นี่คือบทลงโทษนะครับซีโน่"
พูดไปก็โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ประคองแก้มแล้วค่อยๆประกบริมฝีปาก ก่อนจะกดสะโพกลงไปอีกครั้งแล้วขย่มช้าๆโดยที่ริมฝีปากยังแนบชิดกันอยู่ ความร้อนแรงที่ซีโน่ตื่นเต้นจนเลือดสูบฉีด หัวใจที่ไม่ควรจะเต้นกลับรู้สึกว่ามันขยับได้ซะงั้น
นี่แหละ เมคเลิฟล่ะ
"เล็กซ์" แล้วก็เป็นอีกครั้งที่อเล็กซ์ยกสะโพกขึ้นสูงมองสีหน้าบูดเบี้ยวไม่ได้ดั่งใจของซีโน่ "ถ้าทำอีกครั้งล่ะก็ฉันจะขย้ำนาย"
อเล็กซ์เพียงหัวเราะแล้วขยับสะโพกหนักหน่วงอีกรอบ
"อะ อะ อื้มมม ซีโน่ มันลึกดีนะ"
"อื้มมม ซี้ดดดด อย่าหยุดอีกละ ไม่อย่างนั้นฉันคลั่งแน่ๆ" อเล็กซ์ที่ขึ้นดีอยู่หรอก ดวงตายังสบประสานให้ซีโน่นึกแคลงใจ
แล้วก็เป็นอย่างที่ซีโน่คิด ยิ่งซีโน่บอกว่าจะคลั่ง อเล็กซ์ก็อยากจะแกล้งดึงสะโพกขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแถมยังดูสนุกบนความทุกข์ของซีโน่อีกต่างหาก
ฟึ่บ
"อ๊ะ" แล้วเพราะเล่นมากไปนี้แหละซีโน่ถึงได้ขึ้นจริงๆ แค่สะบัดแขนโดยไม่ต้องใช้แรงเสื้อก็คลายออก พลิกตัวขึ้นไปคร่อมทับร่างของอเล็กซ์
"คิกๆ บอกแล้วไงว่าห้ามใช้มือน่ะ"
"แกล้งฉันอยู่ได้ ใครทนไหวก็คงเป็นพระเจ้าแล้ว"
สวบ
เมื่ออเล็กซ์ไม่ทำ ซีโน่ก็จะทำเอง ยันตัวคร่อมทับแล้วสอดแท่งเอ็นเข้าไปลึกๆ ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกหาความสุขให้ตัวเอง "อึ่ก อืออ อะ อะ คิกๆ ซีโน่ลามก"
"ก็ใครกันที่เอาแต่แกล้ง ซี้ดดดด"
"ซีโน่ รุนแรงเกินไปแล้วครับ"
ด้วยความหงุดหงิดและรู้สึกคั่งค้างนี้แหละซีโน่ที่ได้แตะกับพนังนุ่มๆอีกครั้งก็กระแทกไม่ยั้งจนอเล็กซ์ตัวโกยโคลนไปตามแรงกระแทก ครางเผาะแบบที่ซีโน่ก็เลียขอบปากคลอเคลียแถมๆคอ
"อึ่ก อือออ อะ อะ ซีโน่ แบบนั้นมัน อึ่ก อืออ"
"แบบนี้เหรอ"
อเล็กซ์ครางเสียงหวานตอนที่ซีโน่กระแทกเข้าจุดกระสันภายใน มือปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังของซีโน่ แยกขาออกกว้างให้ซีโน่กระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างใจ
"อึ่ก อะ อะ อืมมมม ซีโน่ อือออ"
"อ๊าาาา ร้อนแรงขนาดนี้ อื้มมม ฉันสนใจใครไม่ได้อีกแล้ว"
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
ยิ่งอเล็กซ์หอบหนักๆ กอดเขาไม่ปล่อยแบบนี้ก็ยิ่งชอบใจ โดนเจ้าตัวเล็กของเขากุมหัวใจไว้ซะอยู่มัด กลิ่นของอเล็กซ์ เสียงของอเล็กซ์ ใบหน้าในเวลาแบบนี้ของอเล็กซ์ เรือนร่างหน้ามองชุ่มเหงื่อ ทุกๆอย่างของอเล็กซ์ มันมัดเขาไว้กับอเล็กซ์ ถ้าจะให้พูด ซีโน่ในตอนนี้ นอนกับใครไม่ได้ทั้งนั้น
อเล็กซ์คนเดียวเท่านั้น
"อืมมม อะ ซีโน่"
พรวด
ไม่ทันไรทั้งสองคนก็ปล่อยความอัดอั้นของตัวเองออกมาแล้วดูเหมือนว่าครั้งนี้จะล้นทะลักช่องทางเล็กๆของอเล็กซ์เลยเชียว
หมับ
"ฮ้า ฮ้า" ซีโน่เช็ดเหงื่อตามไรผมให้อเล็กซ์กดจมูกหอมแก้มเมียแล้วนอนทับร่างอเล็กซ์ "งืออออ หนักนะ"
"เหรอ โทษที" ซีโน่ล้มตัวลงนอนข้างๆไม่ลืมที่จะกอดเอวอเล็กซ์ไว้แน่น พรมจูบไปทั่วเนินไหล่อย่างเสน่หาร่างเล็ก "จริงๆนะครับ"
"หืม?" จู่ๆอเล็กซ์ก็พูดขึ้นมาให้ซีโน่ที่กำลังบรรจงสร้างรอยจูบเลิกคิ้วมองซีกหน้าที่หันหลังให้เขาจูบเล่น
"ที่ซีโน่บอกว่าไม่สนใจใครอีกแล้ว จริงๆนะครับ"
เมื่ออเล็กซ์พูดขึ้นมาซีโน่ก็จะคุยให้เครียร์ไปตั้งแต่ตอนนี้ไปเลย พลิกตัวอเล็กซ์ให้หันมาซบตา ดึงมืออเล็กซ์ขึ้นมาจูบเบาๆแล้วกุมมือไว้ที่หน้าอก
"จริงสิ ฉันรักนายคนเดียว สนใจแค่นายคนเดียว ไม่สนใจคนอื่นอีกแล้ว แค่มีนายฉันก็ไม่ได้การคนอื่น" "...จริงๆนะครับ"
"หึๆ จริงสิ" ดวงตาโตกลิ้งไปมาก่อนจะทอประกายดีใจในที่สุด เจ้าตัวเล็กของเขาก็กลับมาเป็นอเล็กซ์ที่ขี้อ้อนเหมือนเดิมซุกเข้าอกแล้วกอดเขาแน่น
"ส่วนผู้หญิงสองคนนั้น ฉันไม่คิดอยากจะแตะต้องเลยด้วยซ้ำ...แถมตอนนี้ฉันก็ให้เอฟองเซ่หาบ้านให้พวกเธออยู่ เตรียมขนของออกจากที่นี้ตั้งแต่พรุ่งนี้เช้า ทีนี้ก็ไม่มีใครมาแย่งที่นั่งนายแล้ว ฟอด ดีไหม?"
"อื้ม"
แต่ไหนแต่ไร อะไรที่อเล็กซ์ไม่ชอบใจ ซีโน่ก็ตัดออกจากชีวิตไปหมด ต้องบอกว่าตามใจตั้งแต่แรกเจอเลยล่ะ ให้เงิน ให้เวลา ให้ความสำคัญ ให้ความอบอุ่น ให้ความรัก ให้ชีวิตใหม่
ซีโน่ให้ทุกๆอย่างที่อเล็กซ์ไม่เคยมี จะไม่ให้อเล็กซ์รักซีโน่ได้ยังไงกัน
"ส่วนที่ทำงานฉันน่ะ ถ้านายไม่ชอบฉันจะสั่งเปลี่ยนพนักงานใหม่หมดเลยก็ยังไงได้ ไม่สิ ฉันจะเอางานมาทำที่บ้าน หรือไม่นายก็ไปกับฉัน ดีมะ?"
"มากไปแล้วครับ ผมไม่ได้ขอให้คุณทำสักหน่อย คุณตามใจผมมากเกินไปผมจะกลายเป็นคนเอาแต่ใจนะครับ"
"หึๆ นี้ไม่ได้เอาแต่ใจเลยใช่ไหม"
อเล็กซ์ถึงกับมองอย่างดุๆให้ซีโน่หัวเราะร่วนยีผมแล้วกดหันอเล็กซ์ลงกับอกเหมือนเดิม
"หึๆ ล้อเล่นๆ"
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับซีโน่ ผมรักคุณที่สุดเลยล่ะ"
คำบอกรักที่ไม่ค่อยจะหลุดออกจากปากอเล็กซ์เท่าไหร่ช่วยทำให้ซีโน่ยิ่งคึกกว่าเดิม ซุกไซร้ซอกคอแบบที่อเล็กซ์จั๊กจี้หัวเราะลั่นห้อง
ความสุขจากคนรักที่อยากจะให้เป็นแบบนี้ตลอดไป และตลอดการ
..............................................
"หึๆ ไปแล้วอย่ากลับมานะครับ"
รุ่งเช้าอเล็กซ์ที่เจอศึกหนักตลอดทั้งคืนยังอารมณ์ดีตื่นแต่เช้ามาส่งแม่น้องนวลนางที่ขนกระเป๋าออกไปตามคำสั่งของนายน้อยตระกูลมัวร์
"ชิ ไอ้เด็กบ้า"
"หึๆ ซีโน่"
"กรี๊ดดด" เมื่อเจอด่าอเล็กซ์ก็ทำท่าจะไปออเซาะซีโน่อีก เมื่อทำอะไรไมได้ก็ได้แต่กรี๊ดใส่ให้อเล็กซ์หัวเราะจนท้องแข็ง การได้แกล้งแวมไพร์เป็นความสุขใหม่ที่อเล็กซ์พึ่งค้นพบ
"ไม่กลัวแวมไพร์แล้วหรือไง?"
"คิกๆ มีผัวเป็นแวมไพร์จะกลัวแวมไพร์ได้ยังไงครับ" อเล็กซ์ตัวลอยขึ้นจากพื้นตอนที่ซีโน่ที่เพิ่งตื่นกอดรัดเอว "หึๆ พูดชัดถ้อยชัดคำดีนะ เมื่อกี้เรียกใครว่าผัวนะ อีกทีสิ"
"ก็ซีโน่ไงครับ..."
เห็นแบบนี้แต่ยางอายอเล็กซ์ไม่ได้น้อยลงหรอกนะ ยังมีเยอะจนหน้าแดงก่ำกับคำพูดที่หลุดออกจากปาก
"หืม? ฉันทำไม?"
"...ซีโน่ขี้แกล้ง"
"ฮ่าๆ ใครกันแน่นะที่ขี้แกล้ง เมื่อคืนยังแกล้งจนฉันคลั่งไปเลย"
ฉ่า
"แต่ แต่ซีโน่ก็เอาคืนแล้วนิ๊ครับ แล้วที่ผ่านมาแล้วก็อย่าพูดถึงสิ" อเล็กซ์ถึงกับดิ้นๆแล้ววิ่งหนีเข้าบ้านให้ซีโน่ก้าวตามไปที่ห้องอาหาร อเล็กซ์ก็กลับมาเป็นอเล็กซ์แล้ว แถมยังน่ารักกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ ต้องบอกว่าเป็นสีสันต์ของชีวิตต่างหาก
"บางทีฉันน่าจะพาผู้หญิงเข้าบ้านสักเดือนละสองคน"
"ค่ะ?" เอฟองเซ่ที่ได้ยินเจ้านายพูดถึงกับงงขมวดคิ้วมองอย่างไม่ชอบใจที่จะทำร้ายความรู้สึกของอเล็กซ์ที่เอฟองเซ่มองเหมือนเป็นเจ้านายอีกคน
"หึๆ อเล็กซ์จะได้ทำตัวน่ารักไง รู้ไหมเมื่อคืนฉันแฮปปี้แค่ไหน บลาๆๆ"
แล้วซีโน่ก็เริ่มพล่ามยาวประหนึ่งเอฟองเซ่เป็นญาติผู้ใหญ่ที่คอยรับฟังเรื่องราวต่างๆ แต่ก็น่าแปลกที่เอฟองเซ่กลับมีความสุข เมื่อเห็นเจ้านายพูดถึงเมีย
คงเป็นเพราะซีโน่เล่าด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขซะล่ะมั้ง
