× 0
× 0
× 0
No.20 เจ้าหญิงของผม
"...ก็อย่างที่ผมพูด...ถ้าพี่ลิซเป็นอะไรไปผมฆ่าลูเซียโน่แน่ แล้วก็...ดูแลพี่ลิซดีๆด้วย"
อเล็กซ์หันไปคุยกับลูเซียโน่ ยังไม่มองหน้าพี่สาวตั้งแต่ลงมา ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลังมันหายไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีที่ต้องจากกับพี่อยู่ดีถึงได้ไม่กล้าสบตา
หมับ
มือก็กำมือของซีโน่ไว้แน่น บอกเลยว่าประหม่าสุดๆหากไม่จับมือคนที่ไว้ใจไว้อเล็กซ์คงจะไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
"เล็กซ์...ไม่คุยกับอลิซหน่อยเหรอ" ซีโน่กระตุกมือให้อเล็กซ์หันไปสบตา เม้มปากอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ยอมหันไปสบตาพี่สาวจนได้ "...พี่จะไป...เมื่อไหร่ก็แล้วแต่พี่.."
ทั้งๆที่เสียงพูดยังสั่นๆแต่ก็ยังพยายามทำให้ดูเหมือนไม่เป็นไร คนเป็นพี่สิรู้ดีที่สุด
หมับ
"เล็กซ์พร้อมเมื่อไหร่..."
"พรุ่งนี้..."
ปากเล็กๆเอ่ยออกเสียงแน่วแน่ ให้อลิซเม้มปากคิดว่าน้องชายคงจะเกลียดตัวเอง แต่เปล่าเลย
"...ฮึก รีบไป ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ"
อเล็กซ์ว่าอย่างนั้นแล้วก็ซุกหน้าลงกับอกของซีโน่ ที่พักพิงที่อเล็กซ์ไว้ใจที่สุด "ไม่เอาน่าเล็กซ์..." ซีโน่ถึงกับลูบหลังเบาๆมองหัวทุยที่สะบัดหน้าไล่น้ำตากับอกเขา
"เล็กซ์..."
หมับ
อลิซเองก็เดินเข้ามาจับมือน้องชาย แค่สบตานิดเดียวน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม ก่อนจะโผเข้ากอดพี่ที่ตัวเล็กกว่า "ฮึก ฮือออ" หยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม "ฮึก พี่ไม่ได้หนีไปไหนนะ ฮึก พี่ก็ยังเป็นพี่เล็กซ์เหมือนเดิม"
"ฮึก ฮืออ เล็กซ์รู้ ฮึก รู้แล้ว"
สองพี่น้องที่กอดร่ำลาแต่ก็น่าแปลกที่อเล็กซ์ยังคงไม่เปลี่ยนใจจนวินาทีสุดท้ายที่มาส่งพี่สาวขึ้นรถไปหมดแล้วก็ถึงเวลาที่อลิซต้องลาน้องจริงๆ
"พี่จะมาหาบ่อยๆ"
"อือๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเล็กซ์ไปหาเอง ได้ใช่ไหมครับซีโน่"
"หืม? แน่นอน เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการเลย" เมื่อถึงเวลาจริงๆอเล็กซ์ก็ต้องจำใจปล่อยพี่ไป แต่ใครจะรู้ดีเท่าซีโน่ว่าอเล็กซ์กำลังจะยืนไม่อยู่
ฟลุบ หมับ
"เล็กซ์.." แค่ลับตาอเล็กซ์ก็ทรุดฮวบหากซีโน่ไม่รับไว้คงได้เห็นเลือดอเล็กซ์ไปแล้ว "ฮึก ขอโทษครับ ผมไม่มีแรง..."
ซีโน่แค่ตวัดร่างของอเล็กซ์ขึ้นแนบอก กลายเป็นว่าอเล็กซ์ตรอมใจไม่มีแรงเอาดื้อๆ ซีโน่ก็เลยอุ้มไปนอนราบที่โซฟาตัวใหญ่โดยมีเอฟองเซ่คอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
"เป็นลมเลยเหรอเนี่ย? อลิซเขาย้ายบ้านนะ ไม่ได้ตายจากกัน เว่อร์ไปแล้วนาย"
ปากก็ว่าความไม่โตของอเล็กซ์ แต่มือก็กำลังไล่เกลี่ยแก้มขาวที่ดูซีดไปเพราะเลือดลมไหลไม่สะดวก นั่งเฝ้าไม่ได้ห่าง จะคอยเผ้าดูการเติบโตของเมีย และจะอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือและค้ำจุนในฐานะคนรัก
แล้วเวรกรรมอะไรวันนี้ถึงได้ตรงกับวันหยุดสุดสัปดาห์ อเล็กซ์ถึงได้นอนนิ่งเหมือนศพอยู่บนโซฟาท่าไหนท่าไหนมาตลอดหลายชม.ให้ซีโน่ที่เดินไปมาแล้วกลับมานั่งข้างอเล็กซ์ เกลี่ยผมให้อเล็กซ์ตื่นจากนิทรายามสาย
"ไม่หิวหรือไงเล็กซ์"
"...ฮึก ผมไม่มีเพื่อนนั่งร่วมโต๊ะกินข้าว"
"ก็ฉันนี่ไง" แล้วพออลิซไป อเล็กซ์ก็เหมือนกับเด็กเล็กๆที่งอแงตอนตื่นนอน "แต่คุณไม่ได้กินข้าวนี่น่า คุณดื่มเลือด ฮึก"
หมับ
"ก็ใช่ แต่ว่าฉันก็ยังนั่งเป็นเพื่อนนายนะ"
"ฮึก ไม่เหมือนกันนิ๊...ไม่เหมือน"
คนงอแงตัวลอยจากโซฟาขึ้นมาอยู่บนตัก ซีโน่ก็กอดร่างเล็กๆแล้วโยกเบาๆอย่างปลอบโยนให้อเล็กซ์ยิ่งน้ำตาคลอ
"อย่าร้องสิ ถ้าไม่สบายขึ้นมาแล้วจะไปโรงเรียนเจอหน้าอลิซได้ยังไง"
อเล็กซ์คิดตามแล้วก็ต้องสูดน้ำมูกน้ำลายกอดรอบคอให้ซีโน่อุ้มลอยขึ้นจากพื้น
"ไม่ลงหรือ?"
"ไม่เอา"
เพราะความเหงานี้แหละ อเล็กซ์ถึงได้กอดรอบคอติดหนึบชนิดกอดไม่ปล่อย
"หึๆ อะไรเนี่ยเล็กซ์ หืม? ไม่ปล่อยแล้วจะนั่งยังไง"
"นั่งตัก" "หึๆ แล้วจะกินข้าวยังไง"
"ซีโน่ป้อน"
บทเขาจะอ้อนเขาก็อ้อนไม่แคร์สายตาของใคร กอดคอซุกหน้าขาพันรอบเอวไม่ปล่อย
"หึๆ เอางั้นเหรอ? ได้สิ"
แล้วคุณสามีก็ตามใจ บทอเล็กซ์จะอ้อนไม่ได้เห็นกันบ่อยๆนักหรอก
เพราะงั้นกว่าจะป้อนข้าวป้อนน้ำเสร็จซีโน่ก็เสียแรงไปเยอะ แต่ก็สุขใจจนยิ้มตลอดเวลา แม้อเล็กซ์จะยังติดหนึบซีโน่ไม่ห่างหลังทานข้าวก็ต้องอุ้มขึ้นห้องในท่าเดิม ถึงจะเดินขี้นบันไดลำบากไปหน่อยอเล็กซ์ก็ยังไม่ยอมปล่อย แล้วตามมาด้วยอาบน้ำอเล็กซ์ก็ยังไม่ยอมห่างทำให้ลำบากเอาเรื่อง แต่ก็จบลงที่เตียงได้โดยที่ไม่ได้มีอะไรมากกว่านอนกอด ก็อเล็กซ์กอดไม่ปล่อยชนิดที่ทำอะไรก็ลำบากเนี่ยสิ
คนเหงาที่กลัวจะไม่เหลือใครก็นอนกอดซีโน่ไว้แน่น แบบที่หลับสนิทแล้วก็ยังกอดไม่ปล่อย ความเหงาที่ซีโน่เองก็รับรู้ได้ ท่าทางจะปล่อยให้อยู่คนเดียวเหงาๆไม่ได้ แถมพรุ่งนี้เขายังต้องเข้าไปที่บริษัทอีกต่างหาก
"เอาเมียไปด้วยก็ไม่มีใครกล้าไล่ฉันออกอยู่แล้ว"
ฟอด
ว่าอย่างนั้นก็กดจูบบนหน้าผากอเล็กซ์ นอนกอดเมียเหมือนที่เคยๆ ข่มตาลงหลับ แม้แต่ในความฝันซีโน่ก็ยังมืออเล็กซ์อยู่ในนั้น ต้องบอกว่าไม่ว่าเวลาไหนซีโน่ก็คิดถึงเมีย
รักจนหัวปักหัวปำเลยล่ะ
เพราะอย่างนั้นในวันต่อมาอเล็กซ์ถึงได้มาอยู่หน้าตึกที่เป็นที่ทำงานประจำของซีโน่
หมับ
"ซีโน่ ผมอยากกลับบ้าน"
ไอ้ความกังวลเกี่ยวกับแวมไพร์มันไม่ได้หายไปหมดหรอกนะ แต่คำพูดนั้นก็ทำให้ซีโน่แสยะยิ้ม ก็อเล็กซ์บอกว่าจะกลับบ้านนี่น่า อเล็กซ์มองว่าคฤหาสน์ตระกูลมัวร์เป็นบ้านแล้ว ซีโน่จะไม่ดีใจได้ยังไง
"เหงาไม่ใช่หรือ? เมื่อวานยังเกาะติดฉันแจ วันนี้จะอยู่คนเดียวได้หรือ?"
"อืม.." อเล็กซ์ถึงกับเงียบกริบก็ในเมื่อตอนนี้ก็ยังจับชายเสื้อซีโน่ไว้แน่น "ไม่ได้...ผมอยากอยู่กับซีโน่"
"หึๆ เห็นไหมล่ะ"
ซีโน่ยีหัวอเล็กซ์ก่อนจะโอบเอวอเล็กซ์เข้าไปในอาคาร
"อรุณสวัสดิ์ค่ะเจ้านาย"
"สวัสดีค่ะเจ้านาย"
"กรี๊ด ซีโน่มาแล้ว".
"หึๆ อรุณสวัสดิ์"
กึก
แต่แล้วตั้งแต่เดินเข้ามาจนถึงห้องทำงานอเล็กซ์ก็ต้องได้พบกับสิ่งที่ทำให้หน้าเหวอ มือที่จับชายเสื้ออยากจะผลักซีโน่ให้ไปไกลๆ
"เป็นอะไรหืม?"
อเล็กซ์ถึงกับถอยห่างไปจนติดพนัง ถึงซีโน่จะพยายามแตะตัวแต่อเล็กซ์กลับสะบัดมือออกซะได้ ก็จะให้ผมปกติได้ยังไงกัน! ก็ในบริษัทนี้มีแต่ผู้หญิงนี่น่า แถมยังสวยอีกต่างหาก!!!
"หึๆ เป็นอะไร?"
หมับ ฟึ่บ
อเล็กซ์ยังสะบัดมือ ดิ้นหนีไปจนติดโซฟา แต่ซีโน่ก็ตามไปนั่งข้างๆแล้วยังพาดมือบนไหล่แล้วกอดเอวอเล็กซ์เอาไว้
"ปล่อย! ปล่อยผมเลย! นี้คุณทำงานอยู่ในสถานที่ที่มีผู้หญิงเยอะขนาดนี้เลยเหรอ!!!"
เรื่องพี่นั้นออกจากสมองไปแล้ว เหลือแค่ความรู้สึกหงุดหงิดที่รู้ว่าสามีต้องอยู่ท่ามกลางสาวๆ แถมยังสวยๆหุ่นดีๆอีกต่างหาก แล้วยังคิดถึงตอนที่ซีโน่ว่างจากงานสิ คนรักความสำราญอย่างซีโน่จะไม่ไปยุ่งกับใครเลยอย่างนั้นเหรอ?
"หืม? เป็นอะไร? ไม่ตัวติดกับฉันแล้วเหรอ?"
อเล็กซ์เชิดหน้าใส่แล้วยังดิ้นหนีให้ซีโน่ยกยิ้ม
"นี่ หึงอย่างนั้นสินะ"
อเล็กซ์หันกลับไปมองแล้วก็ต้องหน้าแดง แต่ก็ยังอมลมเข้าปาก ท่าทางที่ยอมรับแต่โดยดีว่าหึง
"หึๆ จะหึงอะไรเล่า"
ซีโน่ดึงอเล็กซ์ขึ้นนั่งตักซุกหน้าลงกับต้นคอหอมๆ กดจูบหนักๆสองสามทีอเล็กซ์ก็ขนลุกซู่
"เข้างานสายกลับเร็ว ไปรับไปส่งนายทุกวัน จะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจผู้หญิง หืม?"
"ก็มีนี่น่า ระหว่างวันน่ะ"
"หึๆ ระหว่างวันอะไรเล่า ฉันก็ขลุกอยู่แต่กับงาน เวลาเดียวที่ได้พักคือเวลาอาหารนะ"
"...คุณจะบอกว่าคุณไม่สนใจพวกนั้นงั้นเหรอ!? แล้วทำไมทั้งตึกถึงได้มีแต่สาวๆเล่า!!"
"ก็ตอนนั้นฉันยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน พนักงานส่วนใหญ่ก็เลยเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันรักเมียหลงเมียคนเดียวนะ"
เป็นเรื่องจริงที่ซีโน่เลือกพนักงานสวยๆเข้ามาทำงาน แต่ก็เพราะมีความสามารถและทำงานให้เขาได้ บริษัทนี้ถึงได้มีทั้งคุณภาพและหน้าตา และเพื่อหาเศษหาเรอขณะทำงาน
"แถมฉันยังรักนายเอามากๆด้วย"
ฟอด
กอดเท่าไหร่ หอมเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ซีโน่ถึงได้พรมจูบไปตามท้ายทอย ดึงคอเสื้อให้ร่นลงมาถึงหัวไหล่ ไล่จูบไปตามมผิวเนื้อ
สำหรับคนที่กำลังเคลิ้มกับคำว่ารักเมียหลงเมียก็คิดตาม ถูกแล้วที่ซีโน่ทั้งรักทั้งหลง ไปรับไปส่งไม่ได้ขาด เผลอๆวันหยุดก็อยู่กับอเล็กซ์ตลอด
"จะเอาเวลาไปหาเมียน้อยที่ไหน หืม? ฉันไม่อยากทำนายร้องไห้หรอกนะ"
จุ๊บ เฮือก
"แล้วทำไมต้องจูบ อึ่ก อย่านะครับ นี้มันที่ทำงานของซีโน่ไม่ใช่รึไง"
"หึๆ รู้ตัวตอนนี้สายไปแล้ว"
"อือออ ซีโน่" เสียงสั่นของอเล็กซ์เริ่มดังขึ้นชิดหู ให้ซีโน่ยิ่งได้ใจ งงงานไม่สนใจแล้วในตอนนี้ เมียน่าสนใจกว่าเยอะ
"เอ้าท์ดอร์ก็น่าสนใจไม่ใช่หรือไง ฉันรู้นะว่านายก็อยากลอง"
ฉ่า
อเล็กซ์จะนิ่งๆแล้วยอมทำไปเงียบๆก็ได้ แต่แก้มก็ขึ้นสียิ่งกว่าเดิมเพราะคำพูดรู้ใจของซีโน่ เรื่องเร้าใจมันก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆนี่น่า
"ซีโน่ ไม่เอานะครับ เราเพิ่งจะมาถึง..."
"หึๆ เลิกหึงแล้วหรือ?"
หมับ
"อึ่ก คิกๆๆ เดี๋ยวๆ หยุดเลย อย่าเล่น อย่ามันจั๊กจี้นะ"
อเล็กซ์ที่ถูกจี้จุดอ่อนก็เริ่มหัวเราะจนท้องแข็ง หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้นมือคนที่เกาะหนึบแล้วยังมือว่ามาจี้เอวอเล็กซ์อีกต่างหาก
"ซีโน่ อย่านะครับ คิกๆ ฮ่าๆ หายใจไม่ออก"
เอี๊ยด
"ขอโทษค่ะท่านซีโน่ มีแขกจากโรงค้าทาสมาพบค่ะ" กึก
แม่เลขาสาวที่ทำหน้าที่ดูแลเรื่องระบบการทำงานและการจองคิวเข้าพบถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นว่าสองคนกำลังสวีตก็ก้มหัวปลกๆแต่ก็รีบรายงานตามหน้าที่เลขา
"จากโรงค้าทาส?"
อเล็กซ์สิถึงกับงง มองหน้าผัวอย่างไม่เข้าใจ โรงค้าทาสมีอิทธิพลก็จริง แล้วอเล็กซ์ก็ได้ไปเห็นกับตาแล้วด้วย ว่าโรงค้าทาสดูแลทาสกันยังไง
"ฉันบอกให้ปฏิเสธนัดไปแล้วไง"
"ขอโทษค่ะ แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ แล้วเขาก็มารอแล้วด้วยนะค่ะ"
จริงๆแล้วซีโน่ก็ไม่ได้อยากจะเจอหรือพูดคุยอะไร แต่ในเมื่อเป็นแวมไพร์ จะเอาความคิดส่วนตัวไปตัดสินสังคมของแวมไพร์ทั้งโลกธุรกิจของซีโน่ก็คงดับวูบ นอกจากตามน้ำแล้วก็คงทำอย่างอื่นไม่ได้
"...เฮ้อ ให้เข้ามาเลย"
"แล้วภรรยาท่านซีโน่...."
"อยู่ด้วยก็ได้"
ซีโน่สั่งไม่กี่คำผู้หญิงในชุดขนสัตว์เต็มตัว ดวงตาสีแดงฉานถือพัดสีฉูดฉาดกรีดไม้กรีดมือบอกระดับความเจ้าเล่ห? เสียงแหลมๆที่แค่เห็นหน้าซีโน่ก็ประจบจนเขารู้งาน
"ท่านซีโน่ค่าาาาา ไม่ไปหาจีจี้บ้างเลยนะคะ"
หมับ
มาถึงก็นั่งแทรกกลางระหว่างซีโน่กับอเล็กซ์แล้วยังกอดแขนซีโน่อย่างกับว่าสนิทสนม
"เหรอ ไม่ว่างน่ะ มีอะไรล่ะจีจี้" "แหม อย่าพูดอย่างนั้นสิค่ะ ก็เห็นว่าท่านซีโน่หายหน้าไปนาน เดือนนี้มีแต่ของดีๆนะคะท่านซีโน่"
"หืม?"
แค่คำว่าของดีๆที่ยัยป้านั้นกระซิบกับซีโน่อเล็กซ์ก็มองตาเขียว ขยับจนติดโซฟาให้ยัยป้านั้นยิ่งได้ใจเม้นอเล็กซ์อย่างสมบูรณ์แบบ
"ฉันไม่..."
"อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยค่ะ เอ้า เด็กๆ เข้ามาสิ"
"สวัสดีค่ะ" แล้วเหล่านางๆก็เดินเรียงรายเข้ามาในห้องทำงานประหนึ่งเป็นเวทีแคทวอล์ค
ฟึ่บ
ไม่พอยังมาแย่งที่ให้อเล็กซ์ลุกขึ้นไปเหวอกินอยู่ข้างๆโซฟา มองสามีตัวเองถูกสาวๆหนุ่มน้อยมานั่งแทะเล็ม ไม่อยากจะเชื่อ ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้เฟ้ยยยย
"เป็นไงค่ะท่านซีโน่ ถูกใจคนไหนไหม?"
เรียกง่ายๆก็เอาของมาเร่ขายกันอย่างนี้เลยล่ะ
"ซีโน่"
เสียงเรียกแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มเย็นราวกับขู่ดังมาจากคนตัวเล็กที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า ไม่ลืมเผื่อแพร่ยิ้มไปให้เหล่านางน้อยๆได้ผวา ชะงักกับสายตาของมนุษย์หนุ่ม...ที่หวงของใช่เล่น
"คุณมาทำงานไม่ใช่หรือครับซีโน่?"
น้ำเสียงเรียบๆที่ซีโน่กระตุกยิ้มมุมปาก ชอบใจไม่น้อยที่อเล็กซ์แสดงออกชัดเจนว่าหึงเขาตั้งแต่เดินเข้าบริษัท แล้วตอนนี้ก็ยังแสดงออกโคตรๆชัดว่าหวงเขาอีกต่างหาก
"นั้นสิ ฉันมาทำงานนะจีจี้"
"แหะๆ แต่ว่าท่านซีโน่ไม่เข้าไปหาเลยนี่คะ"
จีจี้แม่เล้าที่ชื่อกระช่อนหัวเราะแห้งเมื่อเจอท่าทางเย็นชาของซีโน่ เพราะโรงค้าทาสของเจ๊แกกำลังจะเจ๊งหรอกถึงต้องเอาของมาเร่ขาย ยิ่งไปกว่านั้นซีโน่แวมไพร์เจ้าสำราญ ถังข้าวสารใบโตที่สูบเลือดสูบเนื้อได้ง่ายๆนี่แหละเหมาะที่จะเอาของล้างสต๊อกมาขาย
"เรื่องที่จะพูดมีแค่นี้สินะ งั้นก็เชิญกลับไปด้วยนะครับ ซีโน่...ของผม...ต้องทำงาน"
ซีโน่ลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะทำงาน เหลือแค่ร่างของเล็กซ์กับเหล่าแวมไพร์ที่ดูจะหน้าแตกกับการขายอะไรไม่ได้เลย อเล็กซ์ก็ตาวาว หากแต่กำลังยั้วกับการที่มีคนเอาหนูๆทั้งหลายมาเสนอให้สามี เปลือกนอกของอเล็กซ์ก็ใช่เด็กหนุ่มธรรมดาเสียที่ไหน ออกจะร้ายเสียด้วยซ้ำไป
"เชิญครับ" "ชิ แล้วเธอล่ะเป็นใคร ทำตัวซะใหญ่โต ก็แค่มียคนหนึ่งของซีโน่เท่านั้นแหละย่ะ" ดูเหมือนจะแย่เมื่อคนที่ไม่รู้อะไรก็เดินมาผลักหัวไหล่อเล็กซ์ซะได้ แค่หางตาที่อเล็กซ์ใช้มองก็ทำผวากันได้แล้ว
"อย่ามาแตะเมียฉันนะ" แต่เสียงคำรามของซีโน่ที่ว๊าบมาโอบไหล่อเล็กซ์เมื่อไหร่ไม่รู้นี่เสริมเข้าไปด้วยแล้วก็พากันไปไม่เป็น
"หึ"
แล้วรอยยิ้มน่ากลัวก็ปรากฎบนใบหน้าของอเล็กซ์ "ซีโน่..."
ไม่ได้เจ็บ ไม่ได้กลัว อเล็กซ์ก็กอดเอวซีโน่ไว้แน่น ใบหน้าซุกอกแล้วก็ส่งเสียงอ้อนเหมือนเด็กๆ ช้อนตาขึ้นมองแบบที่ซีโน่ก็ใจอ่อนยอมทุกครั้ง
ชิ้ง
ไม่เพียงแววตาวาวโรจของซีโน่ แต่ยังมีดวงตาคมกริบของอเล็กซ์ที่มองอย่างผู้เหนือกว่า ให้เหล่าแขกผู้มาเยือนจากโรงค้าทาสไปไม่เป็น ใจหนึ่งก็อยากรุมทึ้งคนที่สำออยอ้อนซีโน่จนน่าหมั่นไส้ อีกใจก็กลัวซีโน่ที่ดูท่าจะโกรธมากเหมือนฆ่าทุกคนตรงหน้าได้
แล้วความกลัวมันก็มากกว่า
"ขะ ขอโทษค่ะ"
"ต๊ายยย ขอโทษจริงๆนะคะท่านซีโน่ ยัยเด็กบ้า"
แม่เล้าก็เลยต้องออกหน้า ดุด่ากันให้ซีโน่เย็นลงบ้าง แต่อเล็กซ์ที่ช้อนตามองเหมือนอ้อนๆนี่สิที่ทำให้ซีโน่ไม่พอใจอยู่ดี
"ผมไม่อยากเห็นหน้าพวกนี้อีก..."
ประโยคแผ่วเบาของอเล็กซ์ที่ซีโน่เองก็รอฟังมาตั้งนาน หากอเล็กซ์เข้าโหมดอ้อนต่อหน้าคนอื่นแล้วจะต้องมีอะไรตามมาแน่ๆ
"...ไล่กลับไปซะ"
น้ำเสียงเรียบๆที่ฟังดูก็เป็นคำพูดธรรมดา หากแต่แววตากำลังมองซีโน่อย่างเอาจริง ก่อนจะกลับไปอ้อนเหมือนเดิมให้ซีโน่มองแม่เล้าคนสวยที่ทำหน้าไม่ถูก ต่างจากเหล่าสินค้าที่อึ้งไปแล้วกับเด็กหนุ่มที่ดูจะอวดดีเก่งแต่ปาก
เด็กนี้มันร้ายกาจ!!!
"ได้ยินแล้วนิ๊ ...เมีย...ฉันบอกให้กลับก็กลับไปสิ ไสหัวออกไป"
"หึ" เมื่อได้ยินอย่างนั้นอเล็กซ์ก็ยกยิ้มร้ายหันกลับไปมองด้วยหางตา ริมฝีปากยกยิ้มน่าตบ(?) ความร้ายกาจที่อเล็กซ์ก็เกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองก็มีด้านนี้เปิดเผยออกมาอีกครั้ง
ไม่เพียงทำให้ตัวเองสนุก แต่ทำให้ซีโน่ตื่นเต้นไปด้วย
"...คะ ค่ะ..."
แม่เล้าคนสวยได้แค่สบสายตากับอเล็กซ์อย่างแค้นๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อซีโน่เองก็เอาอกเอาใจเต็มที่ ไม่เห็นหัวคนที่คอยป้อนเด็กๆให้ตั้งแต่ซีโน่เพิ่งจะแตกเขี้ยวหนุ่ม ถึงจะหงุดหงิดแค่ไหนใครเล่าจะสู้อำนาจของซีโน่ได้
ปัง
"แบร่ ยัยแม่เล้าบ้า อย่ากลับมาอีกล่ะ ชิ"
ประตูปิดลงไปสักพักอเล็กซ์ก็แลบลิ้นปลิ้นตาหน้าตาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับเด็กใสๆที่ร้องอ้อนเขาเมื่อกี้
"หึๆ ไม่ถูกใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
หมับ
แล้วเหมือนจะลืมว่าซีโน่มองอยู่ตลอดเวลา เขาก็ไม่ใช่คนโง่ที่มองไม่ออกมาเมียมารยา(ถึงแรกๆจะมองไม่ออกจริงๆก็เถอะ)กอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ แต่ยังไงก็มองว่าน่ารักอยู่ดี
"ไม่ ไม่ถูกใจเลย ไม่เลย"
"หึๆ หวงล่ะสิ" ซีโน่กระซิบข้างๆหูให้อเล็กซ์หน้าแดง เข้าโหมดหนุ่มน้อยใสๆแบบแก่นแท้แล้วก็ซุกอกซีโน่บ่นพึมพัม
"ก็คุณเป็นของผมนิ๊ ใครก็ห้ามยุ่งกับคุณทั้งนั้น ผมไม่ยอมหรอก"
"หึๆ ร้ายได้ขนาดนี้ไม่เป็นอะไรแล้วมั้ง"
คนที่ฉุนขาดใจจดใจจ่อกับการเล่นงานแม่เล้านั้นถึงกับลืมเรื่องอลิซไปพักหนึ่ง ให้หลุดยิ้มออกมาแล้วกอดซีโน่แน่นกว่าเดิม
"บางทีคุณอาจจะสำคัญกว่าพี่ก็ได้"
คำพูดแค่นั้นซีโน่ก็เนื้อเต้นหัวเราะออกมาลั่นห้องให้เลขาคนสวยยิ้มตาม แล้วเดินตามฝูงแขกจากโรงค้าทาสไปส่งตามมารยาท
"ว่าไงล่ะเธอ มีคนไหนเข้าตาซีโน่บ้างไหม?"
"หึๆ ฉันว่าคงยากแล้วล่ะ เขาหลงเมียเขาออกขนาดนั้น"
"จริง มาสายกลับเร็ว แถมยังกินของเดิมๆมาเป็นเดือนๆ ท่าทางคนนี้จะตัวจริง"
"งั้นก็คนที่มาด้วยวันนี้สินะเนี่ย น่ารักดีนิ"
"ก็ว่าอย่างนั้นแหละ เจ้านายเราถึงจะรักสนุกแค่ไหนก็ต้องหยุดที่ใครสักคนบ้าง"
เสียงซุบซิบนินทาเจ้านายดังขึ้นมาอีกระลอกโดยมีแม่เลขาคนสวยเป็นคนจุดฉนวน หากแต่ก็เป็นเรื่องจริงๆที่เห็นจากการเปลี่ยนแปลงของซีโน่ในรอบหลายปี ช่วงหลังๆนี้อะไรๆก็ อเล็กซ์ อเล็กซ์ จนคนทั้งปริษัทยอมยกให้อเล็กซ์เป็นหนุ่มแกร่งที่ครอบครองหัวใจของซีโน่เลยล่ะ
ปึก
ข้าวของของอลิซถูกจัดวางไว้เป็นระเบียบ จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรมากมายก็แค่เสื้อผ้าบางส่วนที่เอฟองเซ่ตัดให้เมื่อเร็วๆนี้ กับรูปถ่ายของครอบครัวที่อเล็กซ์มีกันคนละใบกับตัวเอง
"ดีจริงๆเหรอ?"
กว่าจะหลับลงเมื่อคืนก็ทำเอาลูเซียโน่ไม่ได้นอน พาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆจนอลิซเผลอหลับไป จะมีสามีคนไหนที่ดูแลดีกว่าลูเซียโน่อีก คงไม่มี "อะไรดีหรือครับ?"
ฟอด
ลูเซียโน่สอดมือกอดเอวอลิซจากด้านหลัง กดจูบบนแก้มโดยที่ไม่ได้สวมแว่นสีชา
"...ลิซพูดกับตัวเองน่ะ ออกมาแบบนี้ดีแล้วหรือ?"
"ดีสิ อเล็กซ์ไม่เป็นไรหรอกน่า ผมสิกำลังจะเป็น"
"ห้ะ? คุณเป็นอะไร?"
พอได้ยินว่าลูเซียโน่จะเป็นอะไรอลิซแสดงอารมณ์เป็นห่วงออกมา แล้วก็ร้อนใจไม่น้อย ก็เป็นห่วงคนรักนี่น่า
"หึๆ ผมอยากจะ..."
ฟวู่ เฮือก
ไม่พูดเปล่ายังเว้นคำแปลกๆแล้วเป่าหูให้อลิซสะท้านเยือก "ทะ ทำอะไรน่ะลูเซีย"
"หึๆ ผมกำลังจะเป็นแวมไพร์ผู้หิวกระหาย"
"หว๋า อะไรของคุณเนี่ย"
อลิซลอยขึ้นจากพื้นแผ่นหลังแตะกับเตียงตอนที่ลูเซียโน่อุ้มลอยขึ้นจากพื้นแล้วยังตามมาทับแย่งรูปไปวางไว้ข้างเตียงกุมมือข้างนั้นไว้แล้วกดจูบหนักๆที่นิ้วเรียว
"คุณเป็นแบบนี้แล้วผมไม่สบายใจเลยนะ จุ๊บ เจ้าหญิงของผมทำหน้าเหมือนไม่อยากอยู่ที่นี้ บ้านของเราไม่น่าอยู่หรือครับ?"
"อ๊ะ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ลิซ...เฮ้อ ลิซแค่เป็นห่วงเล็กซ์..."
ฟอด จุ๊บ
ลูเซียโน่ทั้งจูบทั้งหอมมือเรียวที่ถึงจะเป็นผู้ชายไปแล้วมือก็ยังนิ่มไม่เปลี่ยน แถมยังหอมอีกต่างหาก ถึงจะรู้แต่ได้ยินจากปากลูเซียโน่ก็รู้สึกดีกว่า
"ผมก็เป็นห่วงคุณนะครับ" "...ขอโทษ...ครับ ลิซจะไม่ทำให้คุณเป็นห่วง"
"ฟอด ผมจะทำให้คุณสบายใจ"
ฟอด
คำว่าสบายใจที่ลูเซียโน่พรมจูบไปตามแก้ม ไอ้ความกังวลมันก็ค่อยๆจางหายไป เหลือแค่รอยยิ้มจางๆที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า
"หึๆ หิวหรือยังครับ?"
"อื้มม ยัง...ลิซอยากเก็บของให้เสร็จ" "ไม่ต้องรีบก็ได้ คุณมีเวลาอยู่กับผมไปตลอดชีวิตแหละครับ คนสวยของผม"
"ลิซเป็นผู้ชายนะ...ใช้คำว่าสวยมันไม่เหมาะมั่ง..."
"เหมาะสิครับ ก็คุณเป็นเจ้าหญิงของผมนี่ครับ"
แล้วสิ่งหนึ่งที่อลิซรู้หลังจากมาอยู่กับลูเซียโน่ คือความเอาใจใส่และการกระทำอ่อนโยน ถึงจะเอาใจใส่ไม่ต่างจากตอนอยู่คนละบ้านแต่ก็เห็นได้ชัดว่าลูเซียโน่รักตัวเองมากแค่ไหน
"ลิซไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย"
"หึๆ งั้นวันแต่งงานของเราคุณจะใส่สูทหรือครับ? คุณไม่อยากใส่ชุดเจ้าสาวหรือครับ?"
อลิซถึงกับหน้าแดง ความฝันของผู้หญิงทุกคนคือการได้ใส่สุดเจ้าสาว และแน่นอนว่าอลิซก็เป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป แต่ตอนนี้ลิซไม่ใช่ผู้หญิงอีกแล้ว
"แต่คุณคือคนที่ผมรัก คุณต้องการอะไรผมจะหามาให้คุณครับ"
และสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคุยกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เร็วๆนี้การแต่งงานของทั้งคู่จะถูกจัดขึ้น แน่นอนว่าเป็นความต้องการของอเล็กซ์
เพราะอเล็กซ์รู้น่ะสิว่านี้คือสิ่งที่พี่ต้องการ
และอลิซเองก็ยังลังเลว่าจะใส่ชุดแบบไหน ซึ่งลูเซียโน่ก็ไม่ได้เร่งเอาคำตอบ ถึงงานแต่งจะถูกกำหนดให้จัดขึ้นในอีกสองวันก็ตาม
มีหรือที่คุณสามีจะไม่รู้ว่าภรรยาคนสวยกำลังลังเลเลือกเพศให้ตัวเองไม่ได้ เขาก็พร้อมจะรับมืออย่างที่เขาพูดนั้นแหละ เมียต้องการอะไร ลูเซียโน่จะจัดหามาให้
......................................
และแล้ววันแต่งงานก็มาถึง สำหรับเจ้าสาวที่อยู่ในห้องมีเพียงช่างแต่งหน้าและผู้ช่วยอีกสองสามคน
ปัง
"พี่ลิซ"
"เล็กซ์"
ประตูห้องเปิดออกให้อเล็กซ์ในชุดสูทสีเข้ม กับเจ้าของงานแต่งเรียบๆเฉพาะคนในครอบครัว แต่แค่เหล่าคนใช้ในบ้านก็เต็มสนามหญ้ากว้างๆแล้ว
สองพี่น้องก็กอดกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ชม.ไปโรงเรียนก็เจอกันอยู่ แต่วันหยุดซีโน่ก็ช่วยให้อเล็กซ์หายเหงาได้บ้าง แต่เวลาพี่จะได้แต่งงานจริงๆจังๆแล้วสร้างครอบครัวอย่างที่พูดไว้แล้ว
"พี่ลิซ ฮึก ดีใจจังเลย พี่จะได้แต่งงานแล้ว"
"เล็กซ์...ดีใจที่มางานนะ" หลังจากกอดกันกลมสักพักอเล็กซ์ก็กุมมืออลิซไว้มั่น "งานวันแต่งงานพี่ทั้งที เล็กซ์จะไม่มาได้ยังไง รู้ไหมเล็กซ์จะเป็นคนไปส่งพี่ให้ลูเซียโน่กับมือเลยนะ ฮึก...ทำหน้าที่นี้แทนพ่อไง"
อลิซที่ยังไม่ได้แต่งตัวก็ยิ้มทั้งน้ำตา ใบหน้าของอเล็กซ์ดูอิ่มเอมใจ การที่ได้ทำหน้าที่แทนพ่อมันเป็นเหมือนความฝันของอเล็กซ์เลยด้วยซ้ำไป
"เล็กซ์ ตื่นเต้น...ตื่นเต้นยังไงไม่รู้"
"คิกๆ พี่ลิซประหม่าเหรอ? แล้วนี้ยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ เล็กซ์อยากเห็นพี่ใส่ชุดเจ้าสาว..."
อเล็กซ์เริ่มกวาดตามองรอบห้อง แต่กลับเห็นชุดแต่งงานสีขาวสั้นประมาณเข่าลายผีเสื้อ พร้อมกับดอกกุหลายช่อโตที่ตั้งตรงหน้า ข้างๆยังมีชุดสูทสีขาวที่ดูยังไงๆก็สูทแต่งงาน
"พี่ยังตัดสินใจไม่ได้..."
"ครับ? ตัดสินใจอะไรอ่ะ?" อเล็กซ์ถึงกับงง กวาดตามองช่างแต่งที่พร้อมจะทำงานเต็มที่
"พี่ไม่รู้ว่าจะใส่ชุดแบบผู้ชาย หรือผู้หญิงดี"
เรื่องนั้นอเล็กซ์เองก็คิดอยู่ว่าพี่ตัวเองจะเลือกใส่แบบไหน แต่ยังเลือกไม่ได้ทั้งๆที่จะแต่งกันอีกไม่กี่ชม.นี่แล้วแท้ๆ
"แล้วตอนนี้ตัดสินใจได้ยัง?"
"...ยัง...ลูเซียโน่ก็เลยเตรียมไว้ให้ทั้งสองชุดเลย..." "แล้วลูเซียโน่ล่ะ"
"อยู่ในงานแล้วล่ะ ตั้งแต่เช้าก็แยกกันเลย"
อลิซเดินไปกอดอกมองชุดทั้งสองสลับกันอย่างตัดสินใจไม่ได้ ในขณะที่อเล็กซ์เดินตามหลังหันไปทำความรู้จักกับช่างแต่งหน้าที่ซีโน่คอนเฟิร์มแล้วว่าเป็นมิตรแน่นอนปล่อยให้พี่ตัดสินใจ
"ว่าไง ตัดสินใจได้ยังพี่ลิซ"
"...อื้ม...ยังเลย" "ไม่แต่งตัวตอนนี้ไม่ทันแล้วนะพี่ลิซ” อเล็กซ์ก็ได้แต่เร่ง แต่ก็เดินดูทั้งชุดผู้หญิงและชุดผู้ชาย
"แต่เล็กซ์ว่าชุดไหนก็เหมาะกับพี่ลิซนะ"
"อื้ม...ก็ลูเซียโน่เป็นคนหาให้พี่นิ๊ ชุดไหนก็ดีทั้งนั้น เพราะงั้นพี่ถึงได้ตัดสินใจไม่ได้ไงล่ะ" "แหม รักกันจริงๆเลยนะค่ะ"
อดไม่ได้จะแซวอลิซ ถึงจะเพิ่งรู้จักกันแต่ก็ได้ฟังจากลูเซียโน่มาแล้วว่าอลิซเป็นคนขี้ระแวงพอดู
"ก็รัก...มากๆเลยล่ะ"
ถึงจะตอบคำถามกับตัวเอง แต่อเล็กซ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ได้ยิน และแน่นอนว่าคนอื่นๆในห้องก็ด้วย อดจะปลื้มแทนไม่ได้ ก็ตั้งแต่ลูเซียโน่เดินเข้าไปในร้านเมื่อสามวันก่อน เอาไซต์อลิซมาให้แล้วก็สั่งตัดชุดแต่งงานทั้งสองชุด แบบผู้หญิงและผู้ชาย ทำตั้งแต่เดินเข้าไปเลือกผ้าเอง ดูแลขั้นตอนออกแบบ ละเอียดขนาดที่ว่าให้ช่างตัดชุดเย็บตะเข็บแบบพิเศษที่ไม่ระคายผิวเนื้อ
"น่าเสียดายถ้าจะต้องเลือกชุดไหนชุดหนึ่ง...แต่ว่าลิซเป็นผู้ชายนี่เนอะ..."
"งั้นพี่ลิซจะ..."
"อื้ม ก็ต้องใส่สูทสิ"
เสียงเพลงหวานหูทวงทำนองหวานแหววดังคลอไปทั่วสนามกว้างที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้ให้สมกับเป็นงานแต่ง
เจ้าสาวคนสวยในชุดสูทสีขาว เดินออกมาจากห้องพร้อมกับน้องชายที่ตัวสูงกว่านิดหน่อย รอยยิ้มมีความสุขที่ทำให้อลิซยิ้มตาม ถึงจะกลัวสายตาแดงๆของเหล่าแวมไพร์ แต่ก็เป็นทาสของลูเซียโน่และซีโน่ทั้งนั้น รู้ว่าไม่มีคนอื่น แต่ก็ยังตื่นเต้นจนมือชื้นเหงื่ออยู่ดี
"ไม่เป็นไรน่าพี่ลิซ ลูเซียโน่อยู่นั้นไง"
อเล็กซ์ก้าวสั้นๆเก็บรอยยิ้มของพี่ชายที่บัดนี้กำลังจะได้แต่งงานกับคนที่ไว้ใจได้ และรักอลิซพอๆกับตัวเอง
"พี่ลิซมีความสุข เล็กซ์ก็มีความสุขนะ"
คำพูดส่งท้ายที่ทำให้อลิซน้ำตาคลอแต่ก็ก้าวเท้าไปจนถึงปลายทาง ปลายทางที่มีลูเซียโน่ในชุดสูทสวมแว่นสีชาอยู่ตรงแท่นพิธี
"ลูเซียโน่ ดูแลพี่ลิซดีๆนะครับ"
"แน่นอนอยู่แล้ว"
อเล็กซ์ส่งมือพี่ให้กับลูเซียโน่ ยืนจ้องหน้าพี่อยู่พักหนึ่งแล้วก็เดินไปหลบอยู่ข้างๆแท่นพิธีฝ่ายญาติของอลิซโดยอีกด้านก็มีซีโน่ส่งยิ้มมาให้
"เจ้าสาวของผม"
อลิซเม้มปากก่อนจะก้าวไปยืนในตำแหน่งที่ควรจะอยู่ กลิ่นหอมๆของดอกไม้ลอยอบอวลไปทั่ว เหล่าแวมไพร์ก็ยินดีกับเจ้านายทั้งสอง และแน่นอนว่าคนที่ดีใจที่สุดก็คืออเล็กซ์นี่แหละ
"เรามารวมตัวกันวันนี้ก็เพื่อเป็นศักขีพยานให้กับอลิซ และลูเซียโน่..."
บาทหลวงก็พล่ามไป ในเวลานี้ทั้งอลิซกับลูเซียโน่ก็ได้ยินแค่เสียงลมหายใจของกันและกัน
"คุณจะสวมแว่นตาเข้าพิธีอย่างนั้นเหรอ?"
"หึๆ คุณก็ถอดสิครับ"
ได้ยินอย่างนั้นอลิซก็ยิ้มออกแล้วก็เอื้อมมือไปดึงแว่นตาเผยให้เห็นดวงตาสีแดงฉานที่กำลังฉายแววอ่อนโยน
"ลูเซียโน่ คุณพร้อมจะดูแลอลิซในฐานะคนรักหรือไม่ครับ"
"รับครับ ตลอดชีวิตของผม"
หมับ
มือใหญ่แตะลงบนหลังมือของอลิซ ก่อนจะกุมไว้แน่นทั้งสองข้าง
"แล้วคุณอลิซล่ะครับ? พร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่กับลูเซียโน่หรือไม่?"
ถึงจะลังเลอยู่บ้าง แต่คำพูดของอเล็กซ์ก็ลอยขึ้นมา ถ้าพี่มีความสุขเล็กซ์ก็มีความสุข
"....อื้ม จะอยู่กับลูเซียโน่ ตลอดชีวิต"
คำรับคำเสียงใสที่บอกในสิ่งที่ลูเซียโน่อยากจะฟังที่สุด
"ถ้าอย่างนั้นก็แลกแหวนได้ครับ" ถึงจะใช้เวลาไม่กี่วันในการเตรียมตัวแต่อลิซก็ได้เป็นคนเลือกแหวนแต่งงานด้วยตัวเอง แบบที่อยากให้ลูเซียโน่ใส่
"ขออนุญาตินะครับ"
ลูเซียโน่สวมแหวนซ้อนกับแหวนเงินที่ลูเซียโน่ใช้หมั่นอลิซ
"ผมรักคุณครับ"
แล้วก็เป็นทีของอลิซที่ต้องสวมแหวนให้ลูเซียโน่ แหวนเงินวงคล้ายๆกันที่อลิซตั้งใจว่าจะใส่คู่กัน
"ลิซก็รักคุณ"
"ขอประกาศให้คุณอลิซและลูเซียโน่เป็นสามีภรรยากันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังขึ้นทันที่ที่บาทหลวงเอ่ยจบ ให้อลิซกับลูเซียโน่จ้องหน้ากันอย่างมีความหมาย
"เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะครับ"
"อื้ม รู้แล้วล่ะ อื้มมม"
อลิซถึงกับตามไม่ทันเมื่อจบประโยคลูเซียโน่ก็โน้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากของอลิซทันที จูบปิดเสียงที่อลิซก็ได้แค่หน้าแดง แล้วสอดนิ้วเข้าไปผสานมือกับลูเซียโน่ พร้อมกับหลับตาลงตอบรับจูบของลูเซียโน่
"อืมมมม"
ริมฝีปากที่ผละออกแล้วประกบลงไปใหม่ สัมผัสนุ่มๆที่ลูเซียโน่ติดใจและจะไม่มีวันเบื่อไปตลอดชีวิต จูบเร้าร้อนแต่ก็อ่อนหวาน จูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกรักของคนสองคน ไม่สิ แวมไพร์กับมนุษย์
"ลิซรักคุณ"
"หึๆ เอาล่ะ ได้เวลาเข้าหอแล้ว"
"เอ๊ะ เข้าหอ?"
ฟึ่บ
อลิซลอยขึ้นจากพื้นอย่างไม่ได้ตั้งตัว ลูเซียโน่ก็ก้าวขายาวๆก้าวเข้าไปภายในบ้านโดยมีอเล็กซ์และซีโน่มองตามโบกมือให้อย่างปลื้มใจ
"เหมาะกันจริงๆเลยนะ"
"เห็นแล้วอยากแต่งบ้างไหมล่ะเล็กซ์"
"ไม่เอาหรอกครับ น่าอายออก อยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว"
สองหนุ่มก็คุยกันเรื่องของตัวเอง ซีโน่ก็ชอบแซวแบบแอบเอาจริง ซึ่งอเล็กซ์ไม่ได้มีความฝันที่อยากจะแต่งงานเหมือนพี่ลิซ
"อื้ม ดีอยู่แล้ว"
สองหนุ่มแวมไพร์คู่น้องก็มองตามหลังของลูเซียโน่ที่อุ้มอลิซหายเข้าไปในบ้านแล้วปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น
ในขณะที่อลิซกับลูเซียโน่เข้าไปในห้องแต่งตัวซึ่งเป็นส่วนที่ไม่มีใครอยู่
"ผมคิดว่าคุณใส่ชุดกระโปรงซะอีก"
"...ผมเป็นผู้ชายนะ ใส่กระโปรง มันไม่เหมาะ อื้ม" อลิซเชิดหน้าขึ้นนิดตอนที่ลูเซียโน่ลากลิ้นชิมเม็ดเหงื่อที่ลำคอหลังจากที่วางอลิซไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง
"ผมใจจะขาดแล้วครับ ถ้าไม่ได้ทำกับคุณวันนี้ ผมอาจจะตายจริงๆก็ได้"
ที่ลูเซียโน่พูดไม่ได้เกินกว่าจริงเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่คืนนั้นที่คฤหาสน์มัวร์ลูเซียโน่ก็ไม่ได้แตะต้องอลิซอีกเลย ถึงจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน นอนเตียงเดียวกัน แต่ลูเซียโน่ก็อยากจะทำกับอลิซหลังจากแต่งงานแล้ว
คืนนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ
แล้วคิดดูสิ มีเมียอยู่ทั้งคน แค่กอดแค่หอมทุกวัน แถมยังได้นอนกอดให้เขาขย้ำหมั่นเขี้ยวทุกคืนแบบไม่ได้มีอะไรกัน
"คุณจริงจังเกินไปแล้วนะ...จริงๆ...คุณไม่จำเป็นต้องอดทนจนถึงตอนนี้ก็ได้...ลิซก็ไม่ได้ห้าม..."
อลิซเองก็ไม่ได้จะห้ามหากลูเซียโน่จะทำ ตั้งตารอซะด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ลูเซียโน่จะทำกับตัวเองอีก นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมลูเซียโน่ถึงได้ไม่ทำมากกว่านั้น
แต่ก็รู้อยู่ดีตั้งแต่คืนนั้นแล้ว ว่าลูเซียโน่อยากจะทำเรื่องอย่างว่าในคืนแต่งงาน อย่างวันนี้
ก๊อกๆๆ
"เฮ้ยๆ เจ้าภาพอย่าเอาแต่เก็บตัว หึๆ ออกมาข้างนอกได้แล้ว"
แล้วก็เป็นเรื่องปกติที่เพื่อนๆจะแกล้ง อย่างเช่นเคาะประตูแล้วก็ไม่ปล่อยให้สองสามีภรรยาเขาอยู่กันตามลำพัง ซึ่งอลิซเองก็ผิดหวังเล็กๆ แต่ก็ยังหัวเราะออกมาได้
"เราออกไปกันเถอะ...ยังไงคืนนี้ก็ยังไม่จบแค่นี้หรอก...ใช่ไหม?"
แล้วเพราะคำพูดหวานหูของเมีย ลูเซียโน่ถึงได้จ้องตาใสแป๋วของเมียแล้วกดจูบที่หน้าผากแล้วจูงมือออกไปข้างนอก งานปาร์ตี้วันแต่งงานของสองหนุ่มไปได้อย่างราบรื่นและราบเรียบ และเพราะมันราบเรียบนี่แหละ ก็ต้องมีบ้างที่อลิซและลูเซียโน่ต้องแยกกัน
คนที่ไม่เคนใส่สูทในเวลานานๆอย่างอลิซก็แอบหลบเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ฟลุบ
"เฮ้อ งานแต่งนี้ เหนื่อยเหมือนกันนะ แวมไพร์นี่ก็เข้าใจอะไรง่ายดีนะ ทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ..."
ถึงอลิซจะรวบผมยาวๆของตัวเองมัดหางม้าไว้แล้ว แต่เหมือนคนอื่นจะมองว่าอลิซสวยเหมือนผู้หญิงมากกว่า แล้วก็ยังอ่อนโยนไม่เหมือนผู้ชายเลยสักนิด แต่อลิซก็ยังพูดว่าตัวเองเป็นผู้ชายอยู่ดี
"...ชุดนี้...ลูเซียเป็นคนหามาให้เรา"
คนที่ลังเลอยู่นานแล้วว่าจะใส่ชุดไหนนึกเสียดายอยู่แล้วที่ไม่ได้ใส่ชุดเจ้าสาว แต่ก็อยากจะใส่อยู่เหมือนกัน
"ถ้าไม่ได้ใส่...จะเสียใจหรือเปล่าน่า?"
คิดๆไปแล้วคนที่เสียดายก็ยิ่งเสียดาย มองซ้ายแลขวาแล้วก็ตัดสินใจ ถอดสูทสีขาวที่มีกลิ่นเหงื่ออ่อนๆออก เมื่อเหลือแค่ร่างเปลือยปลาย มั่นใจว่าไม่มีใครเข้ามาแล้วก็ดึงชุดเจ้าสาวมาสวม ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องปล่อยผม
ชุดที่ลูเซียโน่อยากให้ใส่
"สวยจัง...หึ ลูเซีย รักคุณจริงๆ"
อลิซได้แต่พึมพัมมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เจ้าสาวแสนสวย ที่ถึงหน้าจะไม่เหมือนเดิม แต่ก็ยังคงดวงตาและริมฝีปากที่เหมือนเดิมไว้
เอี๊ยด
"อ๊ะ..." ปลายผมสะบัดไปตามแรงหมุน ทั้งกระโปรงและผมยาวสลวยที่ไม่ได้ปล่อยมาทั้งวันก็ลู่ไปตามลม ประตูเปิดออกกว้างให้เห็นผู้ชายในชุดสูทสีขาว "ละ ลูเซีย..."
ฉ่า
แค่เห็นว่าเป็นใครอลิซก็แก้มแดงแจ๋ มือกำชายกระโปรงอย่างอายสุดขีด
ก็เป็นคนบอกเองว่าจะไม่ใส่ชุดกระโปรง แล้วพอเขาจับได้ว่ามาแอบใส่คาตาแบบนี้แล้วมันก็เขินแย่
"หึๆ ทำอะไรน่ะลิซ" แต่ลูเซียโน่เพียงแสยะยิ้มมุมปากแล้วปิดประตู
แกร๊ก
และล๊อกห้องกันคนอื่นเข้ามา
"...นะ นี่มันไม่ใช่นะ...อื้ม...คือว่าลิซ...ลิซ..."
แค่อยากลองใส่ดู ชุดที่ลูเซียโน่เป็นคนหามาให้
"หึๆ เหมาะมากครับ"
หมับ
ลูเซียโน่จับปลายผมขึ้นมากดจูบเบาๆ สูดกลิ่นหอมเข้าเต็มปอด
"เต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ เจ้าหญิงของผม"
ลูเซียก็คงจะติดคำว่าเจ้าหญิงของผมไปเรียบร้อยแล้ว และอลิซก็ชินหูไปแล้ว ถึงจะฟังกี่ทีก็หน้าแดงก็เถอะ
"...อื้ม"
เมื่อว่าอย่างนั้นลูเซียโน่ก็โค้งให้ก่อนจะเริ่มเต้นรำกับอลิซ บรรยากาศธรรมดาในห้องนั่งเล่นที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นห้องแต่งตัว
"คุณทำหน้าน่ารักแบบนั้น...ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะครับ"
"คิกๆ ทุกคนกลับไปหมดแล้วหรือ?"
"อื้ม กลับแล้วล่ะ คุณกำลังออกนอกเรื่องอยู่นะ"
"...ไม่ได้นอกเรื่องนะ..ลิซถาม...เพื่อความแน่ใจ ว่าจะไม่มีใครเข้ามา..เห็น ตอนเราทำกัน"
"หึๆ คุณหมายถึงเราจะทำกันในห้องนี้เหรอครับ?"
"...อะ อื้ม...หมายถึง ถ้าลูเซียอยากทำ..."
หมับ ฟึ่บ
"ไม่ครับ ที่นี้ไม่ได้ คุณจะไม่สบายตัวนะครับ"
ลูเซียโน่ก็คือลูเซียโน่นั้นแหละ จะเห็นแก่ตัวเองยังไงแต่ความสุขของอลิซก็มาก่อน นึกถึงตัวเองโดยรักอลิซไปด้วย ลูเซียโน่วางอลิซลงบนเตียง ให้อลิซนั่งปลายเตียงแล้วห้อยขาอยู่ปลายเตียงโดยมีลูเซียโน่คุกเข่าถอดรองเท้าให้
"คุณสวยมากเลยครับ เจ้าหญิงของผม ทั้งสวย ทั้งน่ารัก...ผม ผมอาจจะรุนแรงกับคุณ ผมอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้..."
ลูเซียโน่ที่กำลังร่ายยาวสบตากับอลิซอย่างเอาจริงเอาจังเพราะสิ่งที่เขาพูดมามันเป็นเรื่องจริงและมันอาจจะเกิดขึ้น
"ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บ"
"คิกๆ ไม่เป็นไรหรอก เจ็บกว่านี้ก็เคยมาแล้ว..."
"แต่ร่างกายนี้ไม่ใช่...เพราะงั้น ผมถึงอยากจะถนุถนอมคุณที่สุดยังไงล่ะครับ"
จุ๊บ
คนที่ยังคุกเข่าอยู่กับพรมตรงหน้ายกเท้าอลิซขึ้นสูงจนกระโปรงเลิกขึ้นสูง กดจูบไปตามข้อเท้าแบบที่อลิซหน้าแขกเขาไม่คิดรังเกียจ
"มัน...สกปรกนะ"
"หอม..."
จุ๊บ แผล็บ
"แล้วก็หวาน...ผมจะกินคุณ ทั้งตัวเลย..."
จะไม่ให้หน้าแดงคงไม่ได้ ลูเซียโน่ไล่จูบไล่เลียไปทั่วขา แล้วค่อยๆสูงขึ้นมาเรื่อยๆแบบที่อลิซต้องเชิดหน้ามองสามีด้วยแววตาแสนรัก
"อลิซ...เจ้าหญิงของผม"
ไม่ว่าใครจะว่ายังไงลูเซียโน่ก็ยังยืนยันว่าตัวเองเป็นแวมไพร์ที่หลงใหลมนุษย์ที่สุดในโลก เขาคนนี้ที่เป็นแวมไพร์แท้ๆ แต่กลับหลงรักมนุษย์ แล้วก็พร้อมจะตายแทน ไม่สิ พร้อมที่จะตายไปด้วยกัน
ลูเซียโน่ไล่ขบเม้มผิวเนื้อขึ้นไปถึงหัวเข่า สองมือลูบน่องขาขาวๆแล้วสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงให้อลิซหุบขาพร้อมกับจับแขนลูเซียโน่
"...มันน่าอาย"
"หึๆ คุณน่าอายได้น่ากินมากครับลิซ ขอผมดูคุณมากกว่านี้เถอะครับ"
ฟลุบ หมับ
กางเกงชั้นในตัวจิ๋วถูกดึงร่นลงไปกองกับพื้น ตวัดออกจากขาโยนไปอีกทาง ให้อลิซหน้าแดงแจ๋มือดันกระโปรงอย่างอายจัด
"ผมจะมุดกระโปรงคุณเดี๋ยวนี้แหละ..."
ฟลุบ
ไม่พูดเปล่าลูเซียโน่ก็จับข้อมืออลิซก่อนจะมุดเข้าไปใต้กระโปรงจะเอ๋กับแก่นกลางกายที่เริ่มชูชันขึ้นมาเพราะแรงจูบ "อื้อออ ลูเซีย...อย่าทำตรงนั้น..."
อลิซได้แค่กัดปาก ตอนที่ลูเซียโน่เป่าลมใส่ช่องท้องและจุดอ่อนไหว มือใหญ่ยังนวดคลึงก้นเนียนของอลิซอีก เลยได้แค่ดึงกระโปรงเลิกขึ้นมาจนถึงเนินหน้าอก
ลิซก็อยากเห็นหน้าคุณเหมือนกัน
สวบ
"อึ่ก...ฮ้า ลูเซีย...ตรงนั้นมัน.."
เป็นครั้งแรกที่อลิซได้สัมผัสกับความหวาบหวามที่เกิดจากริมฝีปากของคนอื่น ลิ้นร้อนที่กำลังเกี่ยวพันส่วนเปล่า มือที่ค่อยๆเลื่อนไปเกลี่ยนิ้วตรงบริมเวณปากทางสร้างความปั่นป่วนในร่างกายให้อลิซได้มากโข
ยิ่งเห็นว่าอลิซชอบลูเซียโน่ก็ยิ่งขยับใบหน้ามากขึ้น ใช้ริมฝีปากรูดรั้งให้ความสุขแก่ร่างของเมียที่สั่นเทาไปด้วยความเสียว
"อึ่ก อืออ อะ อะ"
หมับ
เพราะอย่างนั้นอลิซถึงกับสอดนิ้วไประหว่างกลุ่มผมนิ่ม ขย้ำขยี้ระบายความเสียว "อึ่ก อือออ ลูเซีย...พะ พอแล้ว คุณลุกขึ้นมา...อึ่ก" เสียงสั่นพร่าที่ไม่อยากจะเอาเปรียบสามีมือกุมหัวไหล่แล้วดันเสื้อสูทออกจากตัวแบบที่ลูเซียก็ผละออกมาถอดสูทชั้นนอกแล้วคลานขึ้นเตียงไปคร่อมร่างภรรยาที่สวยเป็นพิเศษในคืนแต่งงาน
"คุณยั่วผมหรือครับ" "...ถ้าคุณจะมองอย่างนั้น..."
สิ้นเสียงหยอกล้อ ลูเซียโน่ก็ส่งปลายนิ้วเข้าในช่องทางเล็กๆที่เริ่มขยับขยายเพียงแค่เข้าปลุกปั่นไม่เท่าไหร่
อลิซเกิดมาเพื่ออยู่ในตำแหน่งนี้
"คุณไม่เจ็บนะครับ"
"ไม่...ลิซไม่เจ็บ ลูเซีย อึ่ก อืออ คุณเองก็จะไม่ไหว..."
ฟึ่บ
ความซุกซนของคุณภรรยาที่ยกเข่าขึ้นถูกับส่วนกลางลำตัว เจ้าแก่นกายที่ร้อนระอุพร้อมที่จะมุดถ้ำหลังจากที่ลูเซียโน่ควบคุมตัวเองมาตลอด
"ผมอาจจะทำร้ายคุณจริงๆนะครับ" "อืออ ไม่ต้องห่วง...คุณไม่ปล่อยให้ลิซตายอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?"
"ลิซ รักคุณ ผมรักคุณที่สุด"
ความเชื่อใจที่แสดงออกมาทางแววตาและการกระทำไม่อาจทำให้ลูเซียโน่ควบคุมตัวเองได้อีก ยืนเข่าดึงเนคไทน์ออกจากคอ ปลดกระดุมแล้วมองภาพน่ามองของภรรยา
ผมยายสยายไปกับเตียง สองมือปัดป่ายไปทั่วหากแต่ไม่ได้ดูเกะกะสำหรับเขา ริมฝีปากเผยอขึ้นสลับกับขบเม้มหุบอากาศเข้าปอด ดวงตาหวานเยิ้มกับแก้มแดงๆ ลำคอระหงที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อหวานๆที่สะท้อนกับแสงจันทร์ยิ่งขลับให้อลิซในชุดเจ้าชายโดดเด่นขึ้นไปอีก
"คุณเป็นผู้ชายที่สวยที่สุดในโลกครับอลิซ เจ้าหญิงของผม"
ฟึ่บ
ลูเซียโน่ไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าจะคลั่งได้มากขนาดนี้ ถึงขั้นดึงชุดแต่งงานที่ตัวเองตั้งใจหามาให้เมียออกอย่างไม่ใยดี เขารู้แค่ว่าร่างเปลือยเปล่าของอลิซจะต้องสวยกว่านี้
และมันก็จริง แค่เขาเห็นร่างเปลือยเปล่าของอลิซ ลูเซียโน่ก็ลืมทุกอย่าง มีเพียงแท่งร้อนระอุที่ร้องเรียกให้ร่างกายของลูเซียโน่ขยับไปเอง ตั้งแต่ซุกไซร้ซอกคอขาว ขบเม้มสร้างรอยแดงอย่างนุ่มนวล มือสะบัดเสื้อผ้าออกจากตัวเองก่อนจะสอดผสานเข้ากับมือของอลิซ
"ฮ้า ฮ้า ลูเซีย...รัก รักคุณ"
"ผมก็รักคุณเจ้าหญิงของผม" สวบ
"อึ่ก...อือออ อืมมม" แม้จะรู้สึกเจ็บเสียดอยู่บ้าง แต่อลิซก็ไม่ใช่พวกที่จะมาสนใจอะไรเล็กน้อยพวกนี้ เจ็บมากกว่านี้ก็เคยสัมผัสมาแล้ว
สองขาตวัดเกี่ยวรอบเอวให้ลูเซียโน่ยกยิ้มร้ายยันตัวขึ้นสบตาแล้วเริ่มขยับให้แท่งเอ็นสอดเข้าไปลึกกว่าเดิม ช่องทางเล็กที่ตอดรับและกลืนกินตัวตนของลูเซียโน่จนเขาต้องร้องซี้ดๆ ไม่ต่างจากอลิซที่เริ่มมีหยดน้ำเอ่อล้นดวงตา แต่ก็ยังครางเสียงหวานไม่ขาด
"อื่ออออ ลูเซีย...อึ่ก..."
"คุณโอเคนะ"
"อะ อืมมม คุณจะอะไรกับลิซก็ได้...อืออ อาห์ รุนแรงแค่ไหนก็ได้ อืมมม จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น" อลิซที่ไม่ได้ชอบความรุนแรงเป็นพิเศษ เพียงแต่ถ้าเป็นความต้องการของลูเซีย อลิซจะยอมทำทุกอย่าง
เพราะคำพูดนั้นแหละ ลูเซียโน่ถึงได้ทนต่อไปไม่ไหว ขยับสะโพกรุนแรงแบบที่เจ้าสาวสดๆร้อนๆได้แค่คราง สะโพกยกขึ้นสูงในขณะที่วางขาขนานกับพื้นเตียง
"อึ่ก อือออ ลูเซีย ซี้ดดด อือออ อะ อืมมม"
หมับ
มือเท้าจิกลงบนเตียง ไม่ต่างจากลูเซียโน่ที่กำลังเมามันส์ หากแต่ก็ไม่ลืมที่จะอ่อนโยนแล้วก็ถนุถนอมร่างกายนี้ที่สุด มีความสุขแบบที่อลิซก็มีความสุขกับเขาด้วย
"อร๊างงงงง ตรงนั้น"
"หืม? หึๆ ผมเจอแล้วนะครับ จุดเสียวของคุณ"
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
ลูเซียโน่กดย้ำจนกระสันภายในให้อลิซแอ่นสะโพกขึ้นสูง เชิดหน้าสะบัดไปมากับหมด ผมสยายก็สะบัดตามหากแต่กลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้แวมไพร์หล่อร้ายยิ่งกระแทกเข้าแต่จุดนั้น
"อึ่ก อะ อะ อ๊าาาาา ไม่ได้นะ อึ่ก ลูเซีย อึ่ก ถ้าทำอย่างนั้น ลิซจะ..."
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
"หืม? ครับ จะอะไร อึ่ก อาห์ จะอะไรครับ?"
"อืออออ อะ อะ ลูเซีย ลิซไม่ไหว อึ่ก...อือออ"
พรวด
แล้วอลิซก็สามารถเสร็จได้ โดยที่ไม่ต้องแตะต้องส่วนนั้นเลยด้วยซ้ำ ความน่ารักที่ลูเซียโน่ยิ้มให้ ก่อนจะประคองแก้มแล้วโน้มหน้าลงไปหา
"ลิซน่ารักมาเลยครับ"
"อื้มม" ริมฝีปากแตะกันเบาๆก่อนจะเริ่มบดขยี้รุนแรงแบบที่อลิซต้องเบี่ยงหน้าเพื่อให้ได้องศาแล้วตอบโต้พ่อหนุ่มแวมไพร์ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี
จูบเร่าร้อนที่ถึงจะร้อนแรงแค่ไหนก็ยังคงความอ่อนนุ่มและอ่อนโยนไว้
มือเรียวเอื้อมไปคลองคอลูเซียโน่ สองขาแยกออกให้ลูเซียโน่ขยับได้ถนัดถนี่ ความอ่อนโยนที่ส่งผ่านเข้ามาในตัว ความรักที่แสดงออกทางร่างกาย ความต้องการที่เกิดมาจากความโหยหา
"ลิซ อือออ เจ้าหญิงของผม อืมมม"
พรวด
แล้วอลิซก็ต้องครางเสียงหวานอีกครั้งเมื่อรับรู้ถึงความร้อนที่พุ่งเข้ามาในตัว
"ขอโทษครับ ผมปล่อยข้างในไปซะแล้ว..."
"อือๆ ไม่เป็นไร...รู้สึกดี...ออก"
แก่นกายใหญ่ถูกดึงออกมาตั้งหลัก สองมือจับเข่าก้มมองช่องทางที่ขมิบถี่ๆพร้อมกับน้ำรักสีขาวที่ค่อยๆไหลตามออกมา
"อย่าจ้องขนาดนั้นสิ"
ภาพที่อลิซหน้าแดงก่ำ มือหนึ่งพาดอยู่เหนือหัว อีกมือปิดช่องทางเล็กๆและแก่นกายตัวเอง ตัวแดงๆกับเสียงหอบหนักๆมันโดนใจลูเซียโน่อย่างแรงให้คลานไปคร่อมเหนือหัว
"คุณน่ารักมากๆเลยครับ"
"คืนนี้คุณพูดคำนี้มามากกว่าสืบรอบแล้วมั่งลูเซีย"
"ก็มันจริงนี่ครับ คุณน่ารักมาก"
"นั้นไง คุณพูดอีกแล้ว" "หึๆ คุณน่ารักมาก"
เมื่อถูกชมติดๆกันอลิซก็อายม้วน แต่ก็ยังสบตากับลูเซียโน่ไม่ยอมหลบ รอยยิ้มที่บอกว่าดีใจกับการมีเซ็กส์ในคืนแต่งงานมันทำให้ลูเซียโน่ดีใจไปด้วย
"...ลูเซีย...ก็น่ารัก" "หึๆ แล้วผมก็รักคุณมากครับ เจ้าหญิงของผม"
