No.17 ตอนนี้กับตอนนั้นไม่เหมือนกัน
× 0
× 0
× 0
No.17 ตอนนี้กับตอนนั้นไม่เหมือนกัน
แสงแดดยามเย็นของวันสุดสัปดาห์ทั้งๆที่แวมไพร์หัวแดงควรจะออกไปเตรียดเตร่กับเพื่อนๆ แต่ตอนนี้กลับกำลังยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของคนที่ได้ชื่อว่าเมีย
ภาพที่ตัวเองคุกเข่าต่อหน้าคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งเดียวลอยเข้ามาในสมอง ให้กัดปากกำมือแน่น จะมองหน้ากี่ทีๆมันก็เสียหน้าชะมัด
"เอ่อ มีอะไรกับบ้านนี้เหรอครับ?"
การ์ดของบ้านก็เดินเข้ามาทัก ให้โจยกมือขึ้นเสยผมอย่างไวลาย
"ฉันมาหาเจ้ามนุษย์..."
คำดูถูกที่กำลังจะถูกพ่นออกจากปากกลืนหายลงไปในลำคอ
ไม่ได้ๆ จะมาหาลูกเขาแล้วจะไปดูถูกเขาต่อหน้าคนในบ้าน พ่อเขาจะให้คบกับลูกเขาอยู่หรอก
"...มาหาทาดิโอ้น่ะ"
กว่าจะเรียกชื่อเต็มๆออกมาได้โจก็ต้องกัดฟันเรียกเลยล่ะ
"อ่อ เพื่อนของนายน้อยสินะครับ เชิญครับ เชิญเข้ามาก่อน"
แล้วไม่กี่นาทีต่อมาโจก็มายืนอยู่ตรงหน้าคนที่ตัวเองเคยคุกเข่าขอร้อง ทำเอาทำหน้าไม่ถูกเลยเชียว ได้แค่นั่งนิ่ง ยุกยิกๆอย่างคนอยู่ไม่สุข
"จะมาหาลูกชายฉันทำไม" คนที่จิบน้ำชาอย่างวางมาดเหลือมองด้วยแววตาเย็นชา
ทำไมฉันต้องมานั่งหงอแบบนี้ด้วย
"ผม ผมเป็นห่วงน่ะครับ..."
"ทีคราวที่ตัวเองทำยังไม่เห็นจะมาใส่ใจ"
กึก
รู้สึกเสียดแทงยังไงไม่รู้
โจยังพยายามใจเย็น แต่ตอนนี้น่ะจ้องตากับท่านพ่อของทาดิโอ้ หากเป็นการ์ตูนคงได้เห็นกระแสไฟฟ้าช๊อตกันดังเปรี๊ยะๆเลยล่ะ
"แล้วจะให้ผมเจอทาดิโอ้ได้รึยังล่ะครับ"
"คิดว่าฉันจะให้เจอลูกชายสุดที่รักของฉันง่ายหรือไง"
"แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ! ผมรู้ว่าผมมันเลว แต่ผมก็พยายามจะเปลี่ยนตัวเองอยู่ ถ้าไม่ให้ผมเจอทาดิโอ้ แล้วผมจะไปมีกำลังใจได้ยังไง"
กึก
เมื่อรู้ตัวว่าฟิวขาด โจก็เม้มปากขยี้ผมตัวเองแรงๆ คำพูดที่ท่านพ่อของทาดิโอ้ยกยิ้มมุมปาก จะบอกว่าอยากได้แรงจูงใจสินะ
"โจ..."
"ทาดิโอ้"
เมื่อทั้งห้องเงียบไปสักพัก คนที่เพิ่งเดินลงมาเพราะได้กลิ่นโจก็นิ่งไปนิด เมื่อได้ยินคำพูดทั้งหมดเมื่อกี้
"โจมาได้ยังไงครับ"
ทาดิโอ้ที่ยิ้มกว้างเอียงคอมองอย่างสงสัย แต่ไอ้คำพูดของโจเมื่อกี้มันก็บอกให้ตัวอยู่แล้วว่ามาหาตัวเอง แต่ก็อยากแกล้ง ไม่สิ อยากแน่ใจมากกว่า
"...มาเยี่ยม...มั้ง"
คนที่เกาท้ายทอยแก้เขินเหลือบตามองคนเป็นพ่อที่จ้องทั้งสองคน อย่างไม่อยากให้อยู่กันตามลำพัง
"โจขึ้นไปบนห้องผมก่อนไหมครับ ได้ใช่ไหมครับท่านพ่อ"
คนที่รู้ดีว่าพ่อตัวเองไม่ว่าอะไรหันไปถามเพื่อความแน่ใจ ซึ่งคนเป็นพ่อก็ได้แค่ถอนหายใจ หลุบตาลงต่ำอย่างไม่ว่าอะไร
หมับ
รอยยิ้มที่มาพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆที่มือ ออกแรงดึงนำทางให้โจเดินตาม แต่ก็ยังเหลียวไปมองพ่อตาที่ดูถ้าจะไม่ลงรอยกันสักเท่าไหร่
"พ่อนายไม่เห็นจะเหมือนนายเลย"
พอพ้นรัศมีการได้ยินของคนเป็นพ่อ โจก็ว่าเสียงเขียว ตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็ไม่ชอบใจตลอด แต่จะทำอะไรได้ ก็เป็นพ่อของทาดิโอ้นี่น่า
ใช่แล้ว ต่างกันคนละขั้ว คนลูกยอมทุกอย่างในขณะที่คนพ่อ แค่ให้เจอยังเรื่องมาก
แผ่นหลังบอบบางที่เดินนำหน้า ไรผมตรงท้ายทอย ลำคอขาวๆที่เขาชอบจูบ รูปหน้าที่แม้จะมองจากข้างหลังก็รู้ว่าหล่อ แล้วก็ยังกลิ่นหอมๆที่เขาได้กลิ่นประจำ
"ก็คนละคน อือออ"
แค่ประตูห้องปิดลง ริมฝีปากของทาดิโอ้ก็ถูกประกบลงมา หากแต่ครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงและเต็มไปด้วยความโกรธหรือความต้องการ แค่จูบเบาๆที่แตะลงบนริมฝีปาก ขบเม้มหนักๆเท่านั้นเอง
"...โจ..."
เมื่อผละริมฝีปากออกไป ทาดิโอ้ก็หน้าแดงแจ๋กับจูบที่ไม่เคยได้สัมผัส
"คิดถึง"
สองคำสั้นๆที่ทาดิโอ้ถึงกับเผลอยกมือขึ้นปิดปาก
แหมะ
"เห เฮ้ย ร้องไห้ทำไมน่ะ ทาดิโอ้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
เมื่อหยดน้ำตาสีใสมันไหลลงมา คนที่เผลอพูดว่าคิดถึงโดยไม่รู้ตัวก็จับไหล่ทาดิโอ้ทั้งสองข้าง ทำอะไรไม่ถูกแล้วด้วยซ้ำ ได้แค่ทบทวนว่าเขาทำอะไรผิด หรือทำอะไรให้ทาดิโอ้เจ็บหรือเปล่า
ขวับๆ
"เปล่า ฮึก เปล่าครับ ผม ผมดีใจ"
ทาดิโอ้ปาดน้ำตาออกลวกๆ ส่งยิ้มให้ทั้งที่ตายังฉ่ำน้ำ ให้คนที่ร้อนใจงงเป็นไก่ตาแตก
"ฉันทำรุนแรงกว่านี้ไม่ยักกะร้อง ประหลาด"
โจถอนหายใจ พึมพัมกับตัวเอง ลูบท้ายทอยแล้วหลบสายตาของทาดิโอ้
"หึๆ ผมไม่ประหลาดหรอกครับ ผมเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ก็เพราะว่าโจเปลี่ยนไปน่ะครับ"
"ห้ะ ฉันเหรอ?..."
"อื้ม ครับ"
ทาดิโอ้เดินนำเข้าไปในห้อง เลื่อนเก้าอี้ให้โจนั่งข้างๆหน้าต่าง ตัวเองก็เดินไปรินชายกมาเสิร์ฟให้
"คุณบอกว่าคิดถึงผมนี่ครับ"
กึก
ฉันพูดเหรอ?
คนที่เพิ่งจะระลึกได้ว่าพูดอย่างนั้นไปจริงๆหลบสายตา ยกแก้วชาขึ้นจิบ ในจังหวะที่ทาดิโอ้ก็เลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ
"ผมก็คิดถึงโจครับ"
พรวด
"แค่กๆ"
โจถึงกับสำลักชา ดวงตาแวววับสบกับดวงตาของทาดิโอ้ที่นั่งหน้าแดงตรงหน้า จะว่ายังไงดีล่ะ มันน่ารักก็ใช่อยู่หรอก แต่ทำไมโจพึ่งจะสังเกตเห็นว่าทาดิโอ้มีรอยยิ้มที่น่ามองขนาดนี้
"หึๆ ได้พูดสักที ในสิ่งที่ผมอยากพูด"
ทาดิโอ้ดึงกระดาษมาซับน้ำชาที่แก้มให้ ดึงมือคนตัวโตมาเช็ดให้ ปากก็พูดเรื่องที่ตัวเองคิด
ก็แน่ล่ะ อยากพูดมาตลอดว่าคิดถึง แต่หากพูดไปในตอนที่โจดูถูกมนุษย์อยู่ ได้โดนหาว่าบ้า หรือประสาทกลับน่ะสิ แต่ในเมื่อโจพูดก่อนแล้ว เขาจะพูดบ้างโจก็ยอมรับฟังแล้วในตอนนี้
"ผมรักโจครับ"
ฉ่า
"นายจะบ้าเหรอ จู่ๆจะมาบอกว่ารักฉันเนี่ยนะ" คนเขินที่ไม่เคยได้ยอมรับว่าตัวเองมองทาดิโอ้ สนใจทาดิโอ้ยืนขึ้นทันที ก่อนจะสบตากับทาดิโอ้ แล้วกอดอกฉับ "ฮึ มันก็แน่อยู่แล้ว ฉันหล่อออก"
จะว่าทำตัวหลงตัวเองกลบเกลื่อนก็ว่าได้ แต่มันดูไม่เป็นธรรมชาติแบบสุดๆ หากโจมองทาดิโอ้ด้วยแววตาเหยียดหยามล่ะก็ทาดิโอ้คงไม่นั่งยิ้มแบบนี้
"อืม หึๆ ฮ่าๆๆๆ"
"หัวเราะอะไร"
จากที่กลั้นขำมาสักพัก ก็อดไม่ได้ กุมท้องหัวเราะจนท้องแข็ง
"ขอโทษครับ หึๆ ก็โจ โจเปลี่ยนไปมากนี่ครับ"
ถ้าไม่เปลี่ยนพ่อนายก็เผาฉันทั้งเป็นน่ะสิ จะเอาลูกเขาทำเมียจะให้ฉุดกระชากลากถูได้ยังไง
ความคิดที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ยังไงก็แล้วแต่ ไอ้การที่ทาดิโอ้จะหายไปนั้นเขาไม่เอาอีกแล้ว อะไรที่พอจะทำได้ก็ค่อยๆทำไป หากมันไม่เกินกำลังของโจ
"อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ"
แต่โจก็ยังเป็นโจ กอดอกเชิดหน้าชนิดที่ไม่หันมาสบตา จะดูยังไงเขาก็โจก็เขินชัดๆ
"อาการเป็นยังไงบ้างล่ะ" "อืม..."
ฟึ่บ
บททาดิโอ้จะกล้าก็กล้าจนหน้ากลัว ก็นี้มันห้องของเขานี่นะ จะถอดเสื้อตรงนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ไอ้สองขาที่ก้าวดุ่มๆเข้ามาหาโจนี้สิ
แบบนี้มันยั่วกันนี่หว๋า
"ตรงนี้ยังเป็นแผลอยู่"
คนที่เดินเข้ามาหาชี้ที่หน้าอกตัวเองตรงที่ถูกข่วน เพราะเป็นมนุษย์นั้นแหละแผลถึงได้หายช้าแบบนี้
"พรุ่งนี้ก็ไปเรียนได้แล้วล่ะครับ จริงๆผมก็หายดีแล้ว แต่ท่านพ่อกลัวว่าคนอื่นได้กลิ่นเลือดผมแล้วจะทำร้ายผมเอาน่ะครับ แหะๆ ท่านพ่อนี้ห่วงผมจริงนะครับ"
แต่ก็เป็นเพราะอะไรไม่รู้พอโจเห็นรอยแผลที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนทำแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมา ถีบไปครั้งเดียวยังไม่พอเลย
"จางจัง"
ที่ว่าจางนั้นไม่ได้หมายถึงรอยแผล แต่เป็นรอยจูบที่ตัวเองทำไว้ต่างหาก รอยมือก็เลือนไปแตะตามรอยจูบ รอยกัดของตัวเองก็ด้วย มันจาง จนแทบจะมองไม่เห็นซะแล้ว
ฟึ่บ
"อึ่ก"
สัมผัสเบาๆที่โจก้มลงมาขบเม้มสร้างรอยตรงลำคอ ให้ทาดิโอ้ที่ไม่ได้ตั้งใจจะยั่วยกมือขึ้นดันหน้าอก แต่มือของเขากลับกุมมือทาดิโอ้ไว้แน่น ให้แนบที่หน้าอก ในขณะที่อีกมือก็ลูบแผ่นหลังเนียนๆ ดึงกระชับให้เข้ามาหาตัว
จุ๊บ
ถ้ารอยมันจางนักก็ทำมันใหม่ซะเลย
"โจ ท่านพ่ออยู่ข้างล่าง..."
"ไม่ได้จะทำเรื่องอย่างว่าซะหน่อย(ถึงจะคิดก็เถอะ)"
แค่ตีตราเป็นเจ้าของ ก็เท่านั้นเอง
ก๊อกๆ
"อะไรว่ะ"
คนอารมณ์ร้อนหัวเสียขึ้นมาทันทีที่มีคนมเคาะประตู ขัดจังหวะ ทั้งๆที่ยังไม่ไปถึงไหนเลยแท้ๆ
"ไอ้หัวแดง กลับไปได้แล้ว"
กึก
เสียงทุ้มๆที่ดูยังไงๆก็เป็นเสียงของพ่อทาดิโอ้ ทำเอาอารมณ์เสียไปตามๆกัน
"ครับๆ กลับเดียวนี้ครับ"
อะไรนักหนา เจอกันยังไม่ถึงชม.เลย กะจะไม่ให้ทำเลยใช่ป่ะ? แค่จูบยังไม่ได้จูบ เออ จูบไปแล้วนี่หว๋า
"พ่อหวงจัง"
"ก็โจร้ายนี่ครับ"
โจถึงกับเถียงไม่ออก ก็ในเมื่อมันจริงเลยได้แค่กรอกตาไปมา ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่าง
"ไม่ออกทางประตูล่ะครับ?"
"ไม่อยากเจอหน้าตาแก่ขี้หวง"
"หึๆ ไม่ดีนะครับ ท่านพ่อใจดีนะครับ"
ฟอด
จมูกโด่งๆแตะลงบนแก้มตอนที่ทาดิโอ้เดินเข้ามาใกล้ ในขณะที่ขาก็กำลังจะก้าวข้ามประตู
"กลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้"
"....อื้ม ครับ"
จะว่ายังไงดีล่ะ โจอ่อนโยนแบบนี้เขาทำตัวไม่ถูก พาลให้ก้อนเนื้อในอกมันเต็มตุบๆ พอๆกับโจที่รู้สึกร้อนๆหนาวๆ คงจะต้องบอกว่าอายนั้นแหละ
แต่มันมีเวลาทำมากกว่านี้ซะที่ไหน มีสิ ไม่หยุดแค่นี้หรอก
"เอ่อ โจครับ..."
"หืม?" จะได้ไปก็ไม่ได้ไปสักที หันกลับมามองคนที่อ้ำๆอึ้งๆ หน้าแดงก่ำแล้วก็ต้องยื่นมือไปวางบนหัวโยกเบาๆก่อนจะขยี้แรงๆจนผมยุ่ง
"หมั่นไส้"
"อ่า โจอ่ะ อืม ผมมีเรื่องจะบอกครับ"
ขวับๆ
ทาดิโอ้กวักมือเรียกให้โจยื่นหน้าเข้าไปหา แล้วก็ต้องนิ่งค้างอยู่ในท่าก้าวเหยียบหน้าต่าง
จุ๊บ
เมื่อริมฝีปากแตะลงบนแก้มเบาๆทาดิโอ้ก็ถอยห่างออกไปเกินกว่าที่โจจะคว้าถึง สะบัดมือไล่อีกต่างหาก
"ถ้าจะน่ารักขนาดนี้นะ มานี้..."
"อ่า ท่านพ่ออยู่ข้างนอกนะครับ โจบอกจะกลับ"
"ชิ" โจโคลงหัวอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมก้าวออกไปยืนที่ขอบหน้าต่าง ปิดหน้าต่างให้แล้วมองผ่านกระจกไปสบตากับเจ้ามนุษย์ลูกผสม
เพิ่งจะเคยเห็นว่าทาดิโอ้น่าฟัดก็วันนี้แหละ ถ้าตั้งใจมองจริงๆก็ประมาณนี้แหละ ทาดิโอ้เข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว ยิ่งเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้วยิ่งทำให้รู้เลยว่าน่าคบมากแค่ไหน
ยังมีโบกมือให้โจยอมตัดใจ อยากฟัดจะแย่ แต่มันติดที่พ่อเขานี้แหละ หวงอะไรนักหนา?
.................................................
"คุณแน่ใจนะครับ ว่าจะไปโรงเรียน"
"อืม...แน่ใจสิ"
เจ้าของชื่ออลิซที่อยู่ในชุดน.ร.ชายพอดีตัว ผมยาวๆสลวยขัดกับเครื่องแบบหากแต่ก็เหมาะกันจนน่าแปลกใจ
หมับ จุ๊บ
"คุณไม่ต้องฝืนก็ได้นะ"
มือใหญ่กุมมืออลิซขึ้นมากดจูบบนหลังมือเบาๆ สายตาอ่อนโยนมองผ่านแว่นสีชาให้สบตากับอลิซที่กำลังไม่แน่ใจ
"ไม่เป็นไร คุณอยู่กับลิซนี้"
"...น่ารักจังนะครับ เจ้าสาวของผม"
เมื่อก้าวเข้ามาภายในโรงเรียนก็เป็นอย่างที่คิด สายตาหลายคู่หันมามองอย่างสนใจภายในตัวหนุ่มหน้าหวานคนนี้
"...เขามองลิซแปลกๆ" สายตาที่ไม่ได้เหมือนในวันแรกที่มองมา แล้วก็ตามมาด้วยเสียงนี้...
"กรี๊ดดดด น่ารักอ่ะ"
"ใครอ่ะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า"
"อยากรู้จัก เราไปทักกันไหม"
และอีกหลายๆเสียง ทำอลิซกลัวไปเหมือนกัน แต่ก็เพราะจับชายเสื้อลูเซียโน่ที่วันนี้ไปรับถึงบ้านนั้นแหละถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
"ผู้ชายป๊อปปูล่ากว่าผู้หญิงสินะ ผมชักหวงคุณล่ะสิ"
ลูเซียโน่พูดอย่างแซวเล่น แต่อลิซน่ะหน้าแดงจริงจัง เปลี่ยนมาจับแขนลูเซียโน่แทนซะแล้ว
"จับมือผมสิครับ ผมจะอยู่กับคุณทั้งวันเลย"
อลิซเลื่อนมือไปกุมมือลูเซียโน่ รอยยิ้มจางๆส่งไปให้กันและกัน บรรยากาศกำลังดีอยู่แล้วเชียว
"อะแฮ่ม...พี่ลิซลืมเล็กซ์ไปแล้วสินะ"
เจ้าตัวเล็กที่ตอนนี่ไม่ได้เป็นหนุ่มตัวเล็กที่สุดอีกต่อไป อลิซมาแทนตำแหน่งนี้แล้ว
"ไม่ใช่นะ...ก็...พี่กลัวหนิ แถมเล็กซ์ก็ไม่ได้อยู่กับพี่ตลอดเวลา จะให้เล็กซ์ไปดูพี่ทุกครั้งที่พักก็เหนื่อยเปล่าๆ...ก็เลย"
"ครับๆ...ผมรู้แล้วครับ...แค่น้อยใจน่ะ"
อเล็กซ์ก็ใช่ว่าจะโง่ เรื่องแค่นี้มันเรื่องปกติ ขนาดเขามีอันตรายยังนึกหน้าซีโน่ก่อนเลย พี่ก็คงไม่ต่างกัน แถมตัวเองก็ปกป้องพี่ไม่ได้ เลยได้แค่น้อยใจเท่านั้นแหละ
"น้อยใจที่ฉันจูงมือบ้างรึไง"
อีกคนที่วันนี้ก็ยังมาส่งเหมือนเดิมก้าวตามหลังมาโอบไหล่ ก่อนจะเลื่อนไปจูงมือแบบที่ลูเซียโน่กับอลิซทำ
"วันนี้จะไปส่งถึงห้องเลย ไปสิ"
"..อ๊ะ...ไม่ต้องก็ได้ เอฟองเซ่ก็อยู่...พอถึงห้องทาดิโอ้ก็ดูแลผมอยู่ดี..."
"ก็อยากไป"
ถ้ายืนยันแบบนี้ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง หนุ่มเจ้าเลยยอมให้จูงมือไปส่งที่ห้องง่ายๆ
"ถึงแล้วครับ...ก็ปล่อยสักทีสิ"
"จูบก่อน"
พักนี้ซีโน่ขี้อ้อนขึ้นล่ะมั้ง หรือเพราะอเล็กซ์มัวแต่กังวลเรื่องพี่ เลยไม่ทันสังเกต ว่าซีโน่น่ะเอาใจตัวเองตลอด
จริงๆก็เอาใจตั้งแต่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์มัวร์นั้นแหละ
"อายเขานะครับ ซีโน่น่ะกลับไปเลย"
"หึๆ นายไม่จูบฉันจูบนะ"
หมับ จุ๊บ
แต่แทนที่คำว่าจูบของซีโน่คือจูบปากหรือหน้าผากอย่างที่เคยๆ หากแต่เป็นที่หลังมือต่างหากที่ทำอเล็กซ์แปลกใจ "ไปก่อนนะ"
"ครับ เจอกันเย็นนี้" อเล็กซ์น่ะโบกมือให้คนที่ยิ้มหล่อให้สาวๆมองตามกันตาวาว แต่ก็แปลกที่อเล็กซ์ไม่รู้สึกหึง ก็แค่เดินผ่านนี้นะ
"หวานกันจังนะครับ"
เฮือก
"ตกใจหมดเลย!"
หนุ่มตาสองสีกอดอกมองด้วยรอยยิ้มจากด้านหลัง ดวงตาหนุ่มแวมไพร์ลูกผสมที่ตาข้างหนึ่งเป็นสีแดง อีกข้างเป็นสีเขียวมรกตที่ได้มากจาากสายเลือดมนุษย์ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มไม่ได้อมทุกข์เหมือนเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ความแตกต่างที่อเล็กซ์หรี่ตามอง
"อะไรครับ"
"มีอะไรดีๆใช่ไหม อารมณ์ดีเชียว"
"หึๆ ช่างสังเกตจังนะครับ" สองขาก้าวตามทาดิโอ้ไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะจบหันมาสบตา "ครับ เป็นเรื่องดีครับ"
"โอ้ อะไรล่ะ เกี่ยวกับโจ อุบส์ เกี่ยวกับหมอนั้นสินะ"
อเล็กซ์ที่รู้ดีว่าโจกับทาดิโอ้ไม่เปิดเผยสถานะก็ปิดปากตัวเองตอนหลุดเรียกชื่อโจออกมาแล้วแทนที่ด้วย หมอนั้น แทน "...หึๆ ครับ คงจะประมาณนั้น..."
แล้วทาดิโอ้ก็ใช้เวลาเล่าไม่นาน รวบรัดและจับใจความแบบที่คยฉลาดๆอย่างอเล็กซ์เข้าใจถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
"ผมไม่รู้ว่าเขาทำยังไงให้ท่ายพ่อยอมรับ แต่ตอนนี้เราก็คบกันแล้ว รึเปล่านะครับ แหะๆ" คนที่ยังไม่มั่นใจเรื่องสถานะหัวเราะแก้เก้อ
ปัง
"เฮ้ย!"
แต่แล้วประตูก็เปิดออกพร้อมเสียงของแวมไพร์ตาแดง
"ทาดิโอ้...มานี้สิ!"
แวมไพร์ที่มากันเป็นกลุ่มๆ ท่าทางเหมือนโจที่อเล็กซ์จำได้ติดตา พวกนี้คือเพื่อนของโจไม่ผิดแน่
"อ่า...ครับ อเล็กซ์รออยู่นี้..."
"ไม่เอา...ไปด้วย"
"แต่ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..."
"เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันเอาตัวรอดได้น่า"
อเล็กซ์ที่ยืนยันว่าจะไปด้วยทาดิโอ้ก็หมดทางห้าม ยิ่งได้ยินคำว่าเพื่อนออกมาจากปากก็ยอมใจอเล็กซ์เลย ก็สมใจทาดิโอ้แล้วหนิที่ได้เพื่อนเป็นมนุษย์สักที
"ครับ เอางั้นก็ได้"
เหล่าแวมไพร์หน้าหล่อทั้งหลายบวกมนุษย์หน้าหวานอีกหนึ่งก็มายืนแบ่งข้างอยู่หลังอาคาร
"อะไรเนี้ย จะพากูไปไหน"
แล้วเสียงนี้ก็ดังขึ้น ก่อนร่างสูงของหนุ่มหัวแดงจะปรากฎ ให้ทาดิโอ้เริ่มรู้สึกไม่ดีกับสถานะการณ์ที่จงใจเรียกเขาและโจมาพร้อมหน้า
"ดี มากันครบแล้ว งั้นก็ขอถามเลยล่ะกัน ไอ้โจ...มึงกับไอ้มนุษย์นี้เป็นอะไรกัน"
คำถามที่ทำเอาทั้งโจทั้งทาดิโอ้นิ่ง รวมไปถึงอเล็กซ์ที่เพิ่งจะรู้เรื่องเมื่อไม่กี่ชม.ก่อนนี้
"ทำไมถามกูแบบนี้"
โจก็สวนกลับทันควัน สบตากับทาดิโอ้แว๊บหนึ่งแล้วก็หันไปมองเพื่อน
"กูเห็นมึงไปบ้านทาดิโอ้ แล้วก็มีคนบอกกูว่าเห็นทาดิโอ้ออกจากบ้านมึงเหมือนกัน…มึงบอกว่ามึงเกลียดมนุษย์ ทำไมมันถึงได้เข้าออกบ้านมึง แถมมึงยังเข้าออกบ้านมันได้อีก"
ความลับที่ว่าทาดิโอ้กับโจมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เก็บเงียบมาได้หลายปีถูกทำลายลงในตอนที่ความสัมพันธ์กำลังจะคืบหน้า ทาดิโอ้เองก็ไม่คิดว่าจะให้เปิดเผย แค่โจดีด้วยมันก็เกินคาดแล้วสำหรับเขา
คนที่สวมหน้ากากมาได้ตลอดก็ยกยิ้ม ก้าวเข้ามาระหว่างกลางดึงสายตาทุกคนไปมองตัวเอง หางตาทาดิโอ้สบกับโจแว๊บหนึ่งเหมือนขออนุญาติ ท่าทางที่โจเองก็รู้ว่าทาดิโอ้กำลังจะโกหกแบบวันนั้นอีกครั้ง
"มันไม่มีอะไรหรอกครับ...โจน่ะ...เขาเกลียดมนุษย์ขนาดนั้น จะให้ผมกับเขาเป็นอะไรกันหรือครับ? ผมน่ะ..."
หมับ
"!!!"
เสียงของทาดิโอ้หายเข้าไปในลำคอ ยามที่ริมฝีปากของโจทาบทับริมฝีปากเขา บดขยี้แล้วสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวพัน
"อืออ โจ...อือออ"
ทาดิโอ้ที่ยังมีสติดันไหล่โจออกห่าง หากแต่กำลังของตัวเองก็ไม่เคยเอาชนะโจได้สักครั้ง หรือแท้จริงไม่ได้อยากเอาชนะกันนะ
"อืมมม จ๊วบ"
สุดท้ายทาดิโอ้ก็ยอมเปิดปากออกแต่โดยดี สองมือที่ดันไหล่ตอนแรกแค่วางไว้บนแผ่นอก หลุบตาลงต่ำจนหลับสนิท ปล่อยให้โจรุกล้ำเข้ามาในปาก เบี่ยงหน้าจนจมูดเสียดกัน จูบร้อนแรงที่คนดูอยู่นับสิบ
"ฮ้า ฮ้า ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ...."
"ได้สิ นายน่ะเงียบไปเลย"
หมับ
เมื่อถอนจูบทาดิโอ้ที่พยายามตะปกปิดเพื่อตัวโจ แต่กลับเป็นโจนี้แหละที่กำลังเปิดเผยเรื่องของพวกเขาด้วยจูบเมื่อกี้ และมือที่โอบไหล่ทาดิโอ้ไว้
"กูกับทาดิโอ้เราคบกัน จบไหม!?"
"มะ มึงจะบ้าเหรอ!?"
"กูไม่ได้บ้า จูบเมื่อกี้ไม่ชัดรึไง"
จริงๆโจก็แค่จูบปิดปากไม่อยากได้ยินคำโกหกจากปากทาดิโอ้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันก็เท่านั้น
"มึงบอกว่ามึงเกลียดมนุษย์!"
"ก็ตอนนี้กูรักแล้ว!"
กึก
พากันนิ่งไปตามๆกัน ตั้งแต่เพื่อนโจ อเล็กซ์ หรือแม้แต่ทาดิโอ้ คำว่ารักที่ได้ยินครั้งแรก
"มึง! มึงจะบอกว่ามึง..."
"เออ กูคบกัน ทาดิโอ้เป็นเมียกู แล้วไม่ต้องเสือกถามอะไรอีก ถ้ารับไม่ได้ก็เลิกคบกูไปเลยก็ได้ แต่กูไม่เลิกกับทาดิโอ้แน่!"
คำพูดหนักแน่นออกมาจากปากแวมไพร์ที่ออกตัวต่อต้านมนุษย์ที่สุด
"...ชิ...ก็เรื่องของมึง พวกกูก็แค่ถามดู ไม่ได้จะห้ามสักหน่อย"
โจไม่ได้เจ๋งแค่กับมนุษย์หรอก กับแวมไพร์ด้วยกันเองก็ต้องถือว่าเกรงใจโจมากเหมือนกัน ส่วนหนึ่งเพราะนามสกุล แต่อีกส่วนก็เพราะนิสัยส่วนตัวของโจ ที่ตรงไปตรงมาและชัดเจน หากแต่เป็นการกระทำ ไม่ใช่คำพูด
"ก็แค่เนี้ย! แล้วอย่ามายุ่งกับเมียกูด้วย ทาดิโอ้ มานี้"
เมื่อเครียร์กับเพื่อนเสร็จก็ต้องเครียร์กับแฟนที่เพิ่งจะยอมรับไปสดๆร้อนๆว่าคบกัน ให้อเล็กซ์ยืนมองด้วยหน้าแดงๆ
"แม่งเอ้ย!...รู้งี้กูจีบก่อนก็ดี"
ที่ฉุนๆกันนี้ไม่ใช่อะไรเลย…เสียดายทาดิโอ้
"แฮ่กๆ โจครับ ผมเหนื่อย"
สุดท้ายคนที่ลากทาดิโอ้ออกมาจากตรงนั้นก็หยุดเดิน หันกลับมามองด้วยตาวาวๆ
"จะโกหกพวกนั้นทำไม"
"อ้าว ก็ผมกลัวโจโกรธอีก ถ้าผมพูด..."
"ฉันโกรธเพราะนายบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับฉันต่างหาก"
วันนี้คงจะเป็นวันดีของทาดิโอ้ ที่ได้ยินความในใจที่โจไม่เคยคิดจะพูดอแกมาง่ายๆ แค่นั้นทาดิโอ้ก็ยิ้มจนตาแทบปิด ก่อนจะกอดรอบเอว ซบหน้ากับไหล่ของคนที่ตัวสูงกว่าหน่อย
"ขอโทษครับ...จะไม่พูดอีกแล้ว ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
อ้อมกอดที่โจเองก็นึกแปลกใจ แต่ก็กดหัวทาดิโอ้ลงกับอก อีกมือก็รัดรอบเอวไว้แน่น
"...ผมรักโจครับ"
"อะ อืม ฉันก็ระ...ระ..."
"แฮ่กๆ ทาดิโอ้!"
ยังไม่ได้ยินคำว่ารักจากปาก ก็มีคนเข้ามาขัดจังหวะ จะใครที่ไหน ก็มนุษย์ตัวจิ๋วที่เป็นตัวเองแต่เวลานี้เข้าไปเป็นตัวแถมประกอบฉากตั้งแต่เมื่อกี้นั้นแหละ ใครจะไปคิดล่ะว่าโจจะเปิดเผย แถมยังพาทาดิโอ้วิ่งออกมาปล่อยทิ้งไว้กับแวมไพร์นับสิบ
"อ่า ลืมไปเลย โจ ผมไปดูแลอเล็กซ์ก่อนนะ"
ว่าเท่านั้นก็ผละออกห่าง โบกมือให้ด้วยรอยยิ้มแล้วดันหลังอเล็กซ์ไปอีกทาง แววตาและท่าทาง ปกติจนโจเสยผม
"ดันหลงรักลูกผสมแบบนายได้ยังไงกัน"
แค่กอดเมื่อกี้มันก็ทำให้เขาร้อนไปทั้งตัว อยากทำมากกว่านี้ หากแต่เวลาและสถานที่ก็ไม่เอื้ออำนวยเสียที ทีก่อนหน้านี้ล่ะง่ายกว่านี้เป็นสิบเท่า!
เช้าอีกวันหลังจากที่ข่าวเรื่องทาดิโอ้กับโจแพร่สะพัดไปทั่วในเวลาอันรวดเร็ว สภาพรอบตัวตั้งแต่ทาดิโอ้ก้าวเข้ามาในรั่วโรงเรียนก็แปลกออกไปนิดหน่อย เริ่มตั้งแต่มองอย่างเสียดายทั้งผู้หญิงและผู้ชาย และก็มีทั้งเสียงนินทาสำหรับคนที่ไม่ชอบเรื่องรักร่วมเพศ และที่ขาดไม่ได้ก็คงจะเป็นแววตาที่ดูจะเทะเล็มทาดิโอ้เป็นพิเศษ
ปึ่ก
"อ๊ะ ขอโทษนะครับ"
เงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องยิ้มออกมาบางๆ
"โจ อรุณสวัสดิ์ครับ"
หมับ
"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ คิดอะไรอยู่ไม่ทราบ"
มือใหญ่คว้าเข้าที่ข้อมือทาดิโอ้ ก่อนจะออกแรงลากไปอีกทางให้เข้าไปในตึกพร้อมๆกัน ปากก็ด่าอ่ะนะ แต่ที่เดินจูงมืออยู่นี้คืออะไร?
"อ่า โจ..."
"ตอบฉันมาสิ ว่าคิดอะไรอยู่ ถึงได้ไม่มองฉันเลย..."
ที่ลากมาอย่างนี้ไม่ใช่เหตุผลอื่น...แค่ทาดิโอ้ไม่ทันสังเกตจนเดินชนได้ ก็แสดงว่าไม่สนใจ แล้วมันก็หงุดหงิดขึ้นมา
ฉันเป็นแฟนนายแท้ๆทำไมนายถึงได้เมินกันได้
"อ่า...นี้น้อยใจที่ผมไม่เห็นโจเหรอครับ" โจถึงกับยกหลังมือขึ้นปิดหน้า ทำเนียนเสยผมแล้วเบนสายตาไปทางอื่น "หึๆ โจ น่ารักจังครับ"
ฉ่า
"นะ นายนี้...อะไรเล่า อย่ามามองสิ ฉัน ฉันไปละ"
แล้วคนที่เขินเพราะการกระทำงี่เง่าที่มีผลมาจากทาดิโอ้ล้วนๆ เดินหนีไปอีกทางแบบที่หันกลับมามองอย่างลังเลนิดหน่อย แต่ก็เสยผมแล้วเดินหนีไป
"หึๆ"
อดไม่ได้จะหัวเราะ แต่ทาดิโอ้กลับเป็นฝ่ายหน้าแดง แต่ก็เดินเข้าไปในห้องรออเล็กซ์มาโรงเรียน
"อ่า ไปสิครับ"
ฟอด
"...เจอกันตอนเย็นนะ"
ภาพของหนึ่งหนุ่มแวมไพร์ หนึ่งหนุ่มมนุษย์ที่หอมแก้มกันก่อนจะจาก สามีภรรยาที่หวานกันจนออกนอกหน้านอกตา ถ้าเป็นโจคงไม่ทำอะไรแบบนี้กับผมหรอกครับ
"สวัสดี มาเช้าจังเลยนะ"
"หึๆ ก็สายกว่าแต่ก่อนมากนะครับ ตอนนี้ผมไม่ต้องไปยืนรออเล็กซ์ที่หน้าประตูแล้วนี้น่า สามีมาส่งถึงห้องตลอดนี่ครับ"
ทาดิโอ้ยิ้มให้ แต่ที่พูดออกมาก็เป็นเรื่องจริง ช่วงหลังๆที่ซีโน่ไม่ยอมปล่อยให้อเล็กซ์อยู่ห่างหูห่างตา มารับเร็วกว่าเดิม แล้วยังมาส่งถึงหน้าห้อง
"อะไรกันเล่า ซีโน่ก็แค่มาส่ง...เพราะเป็นห่วงเท่านั้นแหละ"
"แต่ก็หอมแก้มกันด้วยนี่ครับ"
"งะ อะไรเล่า อย่ามามองแบบนั้นนะ"
ทาดิโอ้ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าไอ้สายตาที่ทำให้คนอื่นอายมันเป็นยังไง เมื่อเช้าก็โจ แล้วมาตอนนี้ก็ยังเป็นอเล็กซ์ที่บอกให้เขาหยุดมองด้วยสายตาอย่างนั้น แล้วสายตายังไงกันนะ
"ครับๆ ขอโทษที"
อเล็กซ์นั่งลงตรงที่ตัวเอง หลบสายตาทาดิโอ้อย่างไม่อยากถูกล้อ เวลาก็ดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงเวลาพัก ขณะที่กำลังเดินกลับจากห้องอาหาร คนหัวแดงที่กำลังยืนพิงเสาทำอเล็กซ์ชะงัก แต่ทาดิโอ้ที่เห็นอยู่ก่อนแล้วเนี่ยสิ เอาแต่ยิ้ม ยิ้มหล่อที่ช่วงนี้โจมองว่าน่ารักน่าจับฟัดมากๆ
"โจ...มีอะไรหรือครับ?"
"....อ่า...อืม..."
โจถึงกับพูดไม่ออก หากเป็นก่อนหน้านี้คงจะทำท่าเป็นเข้ามาหาเรื่อง แต่พอคิดว่าจะเลิกหาเรื่อง การเข้าหาทาดิโอ้ก็ต้องมีเหตุผลขึ้นมา ก็แค่อยากมาหาต้องมีเหตุผลด้วยเหรอฟะ?
"งั้น เดี๋ยวไปรอตรงนู้น...ล่ะกัน"
อเล็กซ์ที่รู้สถานะการ์ณดีขอทำตัวจางเดินเลี่ยงออกไปหลังจากพูดเสียงแผ่วเหมือนขออนุญาติ หลบมุมไปเรียบร้อย ให้สองคนที่เหลียวมองตามหลังก็หันกลับมามองหน้ากัน
"ว่าไงครับ"
รอยยิ้มปกติที่มีให้กันมาโดยตลอดมันทำให้คันยิบๆที่หัวใจ รู้สึกแปลกๆก็จริง คนที่ปากไม่ตรงกับใจมาแต่แรกก็เกาท้ายทอย จะสบตาก็กล้าๆกลัวๆ
แล้วจะต้องพูดอะไรก่อนล่ะ
"อ่า..."
ถึงจะมาหา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไม่รู้จะหาข้ออ้างหรือเหตุผลอะไรมาให้ เลยได้แค่ยืนมองหน้ากันอยู่หลายนาที
โจเพิ่งจะจ้องหน้าทาดิโอ้จริงๆจังๆ ริมฝีปากรับกับจมูกโด่ง คิ้วเข้มกับขนตายาวเป็นแพ ทุกครั้งที่มองก็มองแบบหมั่นไส้หรืออยากฟัดมากกว่า แต่พอมองตอนรู้ว่ารักแบบนี้แล้ว มันก็ทำให้ไม่กล้ามองหน้าตรงๆ มันพาลจะเขินเอาซะดื้อๆ
"แหะๆ โจครับ เรายืนมองหน้ากันอย่างนี้มาเกือบสิบห้านาทีแล้วนะครับ"
"อ่า อืม รู้แล้ว..."
แต่ความเงียบก็เข้าปกคลุม แบบที่คนมองอยู่ถึงกับเหวอกับภาพตรงหน้า
ยืนมองหน้ากันเฉยๆเนี่ยนะ
"งั้น ผมไปก่อน"
หมับ
ทาดิโอ้หันกลับไปมองโจที่พอบอกว่าจะไปก็แล้วก็คว้าหมับเข้าที่แขน เลื่อนลงไปกุมมือในที่สุด
"โจครับ..."
"อ่า ไม่มีอะไรจะพูดหรอก แต่..."
หมับ
มือที่จับมือทาดิโอ้ไว้บีบแน่นขึ้นอีก ให้ทาดิโอ้หลุดยิ้ม บีบมือกลับแล้วสบตากับโจ
"...เอ่อ ไม่ได้อยากขัดหรอกนะ แต่ทาดิโอ้ เราจะเข้าสายแล้ว"
"อ่า ครับ จะไปเดี๋ยวนี้"
สักพักอเล็กซ์ก็ส่งเสียงเรียก ให้ทาดิโอ้ละสายตาไปตอบเพื่อนแล้วหันกลับมาหาแฟน
"โจครับ ผมต้องไปแล้วครับ โจก็ต้องเข้าเรียนนะครับ"
"...อืม รู้แล้วล่ะ"
"หึๆ ถ้างั้นก็ปล่อยมือสิครับ"
ทาดิโอ้มองมือตัวเองให้โจมองตาม แล้วโจก็ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่ยอมปล่อย ให้ทาดิโอ้หัวเราะอีกที ก่อนจะส่งมืออีกข้างไปแตะหลังมือของโจ
"ผมต้องไปจริงๆนะครับ ผมจะไปหาที่บ้าน โอเคไหมครับ?"
"อืม...ก็ไปสิ..."
คนที่กำลังมีความรัก แค่ได้อยู่กับคนที่รักโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำแบบตอนนี้ก็ทำให้หัวใจชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง แต่หัวใจของเขามันก็ไม่เต้นอยู่แล้วนี่น่า
"งั้นผมไป...อ่า"
ทาดิโอ้ยกมือขึ้นแตะแก้มตอนที่สัมผัสเย็นๆจากจมูกโด่งของโจ ยังไม่ทันได้ถามเลย โจก็เดินลิ่วๆไปอีกทาง ให้ทาดิโอ้ยืนงง กุมแก้มตัวเองแล้วก็หน้าแดง
"ทาดิโอ้"
"อ่า ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้ครับ"
ทาดิโอ้กระแอ่มในลำคอ ก่อนจะก้าวไปอีกทาง แก้มแดงจัดกับการสัมผัสเบาๆแบบไม่ได้ตั้งตัว ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ นอกจากการกระทำที่บ่งบอกว่าโจแคร์ทาดิโอ้มากแค่ไหน
"หึๆ"
แววตาล้อๆของอเล็กซ์มองมาอย่างเอาคืนเรื่องเมื่อเช้า ให้ทาดิโอ้ยิ่งหน้าแดง ไอ้คำถามก่อนหน้านี้มันถูกไขด้วยตัวของเขาเอง
สายตาที่ทั้งสองคนบอกให้เขาหยุดนั้นมันเป็นยังไง มันทำให้ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หรือเพราะเขาเป็นลูกผสมนั้นแหละมั้ง อุณหภูมิร่างกายถึงได้ขึ้นลงตามอารมณ์
"ยะ อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ"
"หึๆ คร้าบๆ ไม่มองๆ"
