No.15 จุดเปลี่ยน
× 0
× 0
× 0
No.15 จุดเปลี่ยน
"พี่ลิซ"
"…"
"พี่ลิซ"
"…"
เป็นอีกครั้งที่หนุ่มน้อย(?)หน้าตาดีนั่งเหม่อลอย ไม่สนใจเสียงของน้องชาย ถึงจะผ่านมานานแค่ไหน อลิซก็ไม่เคยชินกับสภาพร่างกายนี้สักที
หมับ
"อ๊ะ!"
คนเหม่อสะดุเหือดตอนที่สัมผัสอุ่นๆจากมือน้องชายแตะเข้าที่หลังมือ ให้อลิซฝืนยิ้มให้
ถึงจะเลิกร้องไห้ได้ แต่จะให้ร่าเริงเลยคงลำบาก ถึงจะรู้ว่าลูเซียโน่กำลังพยายามอยู่ก็ตามที
"พี่ลิซยังคิดเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ"
"..."
อลิซไม่ตอบ แค่กุมมือน้องชายเอาไว้แน่น ปลายผมที่มัดรวบเอาไว้ให้เหมาะกับร่างกายลอยตามแรงลม เสื้อผ้าเข้าชุดของผู้ชายที่อลิซก็ว่าไม่เลวหนัก ออกจะใส่สบายตัวกว่าเสื้อผ้าผู้หญิงที่รัดรูปหรือเน้นสวยงามซะด้วยซ้ำไป
"อืม...เล็กซ์ว่าเป็นแบบนี้ก็ดีนะ"
"...ดียังไง"
ประโยคบอกเล่าที่เปรยมาเรียบๆให้อลิซข้องใจจนต้องเอ่ยปากถาม สบตากับน้องชายที่ไม่ได้มองตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิม
"ก็เล็กซ์อยากมีพี่ชายนะ..พูดไปพี่ลิซอาจจะโกรธ แต่เล็กซ์ก็อยากลองมีพี่ชายดู..."
อเล็กซ์จ้องตาพี่อย่างมีเล่ห์นัย ก่อนจะกุมมือพี่ชายแน่นกว่าเดิม
"…เป็นพี่ผู้ชายก็ดีออก มีหลายอย่างที่เล็กซ์อยากทำกับพี่ลิซ แล้วต้องเป็นผู้ชายเท่านั้นที่จะทำได้"
"อะไร?"
"ก็อย่างเช่น ปีนต้นไม้ เล่นโหนเชือก อะไรที่ผาดโผนๆหน่อย พ่อกับแม่น่ะสั่งห้ามเล็กซ์ตลอดเลย เพราะว่าพี่เป็นผู้หญิง...อ่อ แล้วก็..."
อเล็กซ์สบตาพี่สาวแล้วอมยิ้ม ให้อลิซตั้งใจฟังกว่าเดิม
"...เล็กซ์อยากลองอาบน้ำกับพี่ลิซดูสักครั้ง"
ป๊าบ
"เล็กซ์บ้า" อลิซตีไหล่น้องชายที่ตัวเกือบจะเท่าๆกัน รอยยิ้มจางๆปรากฏอยู่ตรงหน้าหนุ่มน้อยผมยาว "หึๆ พี่ยิ้มแล้ว แก้มแดงด้วย"
"พี่ไม่อาบน้ำกับเล็กซ์หรอก"
"อ้าว ทำไมล่ะพีรลิซ เราเป็นผู้ชายเหมือนกันแล้วนะ" แล้วเพราะเล่นมากไปจนเผลอพูดประโยคต้องห้าม ทำอลิซหง๋อยลงไปอีก
"เล็กซ์ไม่รู้สึกแปลกเหรอ..."
"ไม่นี่ครับ ดีออก..."
แต่ลูเซียโน่อาจจะไม่คิดอย่างนั้น
คำแย้งที่อลิซได้กัดปากตัวเองจนขาวซีด หันไปสบตากับน้องชายอีกครั้ง อลิซน่ะรู้สึกดีที่อเล็กซ์กับซีโน่ทำตัวปกติ ปฏิบัติเหมือนอลิซเป็นอลิซทุกอย่าง แต่กลับลูเซียโน่ อลิซจะเห็นแววตาเจ็บปวดฉายชัดในแววตาใต้กรอบแว่นสีชา แม้แต่แตะต้องโดยไม่จำเป็นเขายังไม่ทำ
แถมตอนจูบก็ยังหนีไปดื้อๆ จะให้มองยังไงอลิซก็เข้าใจว่าเขารังเกียจตัวเองที่เป็นแบบนี้
"พี่ลิซก็คือพี่ลิซ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงเล็กซ์ก็รัก แล้วก็จะปกป้องพี่ลิซเหมือนเดิม"
น้ำเสียงอบอุ่นและคำพูดหวานกำลังจะทำให้อลิซร้องไห้ได้อยู่แล้ว แต่คนเจ้าน้ำตากลับกลั้นเอาไว้แล้วดึงมือกลับ ลุกจากม้านั่งในสวนดอกไม้เดินกลับเข้าไปภายในคฤหาสน์
"อลิซ.."
กึก
พ้นประตูหลังมาได้ อลิซก็ชะงักกึก ค่อยๆเงยหน้าฉ่ำน้ำขึ้นมองลูเซียโน่ที่พอเห็นน้ำตาก็กัดปากตัวเอง เบือนหน้าหลบ แต่มันเป็นเพราะเขารู้สึกผิดที่ทำให้อลิซเป็นทุกข์ ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่อย่างใด
"ผมกำลังจะยกน้ำชาไปให้"
"ลูเซียโน่..." อลิซกลั้นใจสบตาคนตัวโตใต้กรอบแว่น สองมือกุมกันแน่นที่หน้าอกอย่างอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลืนมันลงไปพร้อมก้อนความกังวล
"ครับอลิซ"
"ปะ..เปล่า"
ฟึ่บ
เจ้าของชื่ออลิซที่บัดนี้กลายเป็นผู้ชายอย่างไม่มีเวลากำหนดวิ่งผ่านหน้าลูเซียโน่ไป สมองว่างเปล่าทำให้ไม่สามารถรับรู้เสียงหัวใจและความคิดของอลิซได้ ด้วยสภาพที่ย่ำแย่ ความสามารถก็แย่ลงไปตามร่างกายและจิตใจ มื้ออาหารที่ต้องทานเข้าพร้อมกันทุกมื้อ บัดนี้สี่หนุ่มหน้าตนดีกำลังนั่งทานอาหารเย็น
"คุณอลิซจะรับอะไรเพิ่มรึเปล่าคะ....ค่ะ"
น้ำเสียงหวานหูของผู้หญิงในชุดเมดพอดีตัวออกจะค่อนไปทางรัดรูปหน่อยๆซะมากกว่าเติมน้ำดื่มให้อเล็กซ์และไม่ลืมที่จะถามอลิซไปด้วย
ใช่แล้ว สาวเมดที่ก่อนหน้านี้เคยเป็นพ่อบ้านคนสนิทของซีโน่ บัดนี้ได้กลายเป็นสาวสวยตาแดงฉานเจ้าของชื่อ เอฟองเซ่ "ไม่ค่ะ...จ๊ะ"
คนที่ตอนนี้ยังหาคำสุภาพเหมาะกับตัวเองไม่ได้พอๆกับเอฟองเซ่ที่ยังไม่ชินกับคำลงท้ายแบบใหม่ แต่สำหรับเอฟองเซ่แล้ว ด้วยร่างกายแบบนี้ก็ไม่เป็นอุปสรรค์กับงานเลยยอมรับได้ง่ายๆโดยไม่ขัดข้องอะไรเลย
แถมเจ้าตัวยังพูดซะอีกว่าชอบ เพราะผู้หญิงคือเพศที่สวยงาม
"นี่อลิซ..."
แล้วคนที่นั่งหัวโต๊ะก็เป็นคนทำลายความเงียบ จิบเลือดสีสดเข้าปากอย่างใจเย็น
"ลองเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเฉยๆ ส่วนคำลงท้ายก็ไม่ต้องพูดเลยดีกว่า...จะได้ไม่สับสนไง"
ซีโน่ที่ยิ้มแช่ง กำลังสนุกกับการแกล้งคน สองพี่น้องก็ได้แต่มองหน้ากัน เป็นอเล็กซ์ที่พยักหน้าเห็นด้วยให้อลิซเม้มปาก "ไม่เอาหรอก...คะ จ๊ะ...มันไม่สุภาพ อีกอย่าง...เรียกแต่ชื่อมันน่าอายออก"
"ฮ่าๆ ไม่น่าอายหรอก ขนาดดึกๆอเล็กซ์ยังเรียกแทนตัวเองว่าเล็กซ์อยู่บ่อยๆเลย"
"ซีโน่!…"
แก้มขาวแดงเถือก มือง้างหมายจะทำร้ายร่างกายให้หายอาย แต่ซีโน่ก็กุมมือเล็กมาแนบไว้กับอกให้อเล็กซ์อายกว่าเดิม
"ไหนๆ ลองเรียกดูสิ"
"..." อลิซยังส่ายหัวดิกๆ แก้มขาวแดงขึ้นมานิดให้คนทั้งโต๊ะใจชื่น โดยเฉพาะลูเซียโน่ที่หลุดหัวเราะออกมาให้อลิซหน้าแดงกว่าเดิม
"กะ ก็ได้...แต่ฉัน...จะเรียกคุณว่าลูเซียด้วย"
ขำดีนัก
ชื่อเล่นที่มีแค่ซีโน่ที่เรียกลูเซียโน่แบบนั้น หากเป็นก่อนที่อลิซจะเปลี่ยนเพศ ลูเซียโน่คงจะหัวเราะแล้วหยอดกลับไปว่า ว่าที่ภรรยาในอนาคตจะเรียกผมว่าอย่างนั้นก็ได้
หากแต่เวลานี้ลูเซียโน่กลับยิ้มรับเท่านั้น พูดอะไรไม่เข้าท่าออกไปมีหวังรอยยิ้มที่ซีโน่อุตส่าสร้างมาอาจจะหายไป
"...ละ ลูเซีย.."
กึก
แต่ภาพที่อลิซช้อนตามองอย่างไม่แน่ใจ ริมฝีปากเผยอขึ้นเอ่ยเรียกเสียงหวาน ถึงจะทุ้มๆลงบ้างเพราะเป็นผู้ชาย แต่มันก็หวานหูมากสำหรับลูเซียโน่
"ครับอลิซ"
"...คุณก็เรียก...ลิซว่าลิซด้วยสิ..."
เวลานี้คนที่อลิซนึกถึงรองลงมาจากน้องก็คือลูเซียโน่นี้แหละ
"ครับ ลิซของผม"
ฉ่า
คำนามแบบใหม่ที่ต่างฝ่ายต่างพอใจ คำเรียกชื่อสั้นๆที่ออกมาจากปากของลูเซียโน่มันทำให้อลิซหน้าแดงแจ๋ หากนี้เป็นการ์ตูนคงเห็นควันสีขาวลอยออกมาจากหัวอลิซที่นั่งก้มหน้าเขี่ยอาหารอย่างอายสุดขีด
"งั้นฉันเรียกด้วยสิ"
"ไม่ได้!"
เมื่อซีโน่ที่อยู่ตรงนี้มาตลอดยกยิ้มร้ายกาจ เอ่ยแทรกบรรยากาศมุ้งมิ้งตรงหน้า ลูเซียโน่ก็ว่าเสียงเขียว ตวัดหางตาผ่านแว่นสีชาไปปรามน้อง
ประมาณว่าชื่อนี้ลูเซียโน่จะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เรียกอลิซได้ (ไม่รวมอเล็กซ์สินะ)
"ฮ่าๆๆ ไม่เรียกก็ไม่เรียก เนอะ เล็กซ์ของฉัน"
ฉ่า
กลัวน้อยหน้าหรืออยากแกล้งเมีย เมื่อซีโน่ดึงมือที่กุมแนบอกขึ้นมาหอมหนักๆ เรียกเมียเสียงทะเล้นโดยไม่ลืมล้อพี่ชายไปด้วย
"คนบ้า! แวมไพร์บ้า!"
พักหลังๆอเล็กซ์ปากกล้าขาแข็งกล้าด่าเขาแรงขึ้น ไม่สิ ก็ตั้งแต่เจอบทลงโทษโหดที่หากพูดไม่ถูกใจจะโดนทำโทษเข้าไปก็พูดดีๆมากขึ้น ไม่สิ ไม่พูดเหน็บแนม ประชดประชันเลยซะมากกว่า แต่ที่ด่านี้เพราะเขินซีโน่ถึงได้อภัยให้ได้
บรรยากาศภายในห้องอาหารที่อึมครึมมาตลอดทั้งสัปดาห์บัดมือเริ่มมีสีสันต์ขึ้นมาบ้าง ส่วนหนึ่งเพราะอลิซเริ่มยิ้มได้ คิดเรื่องสลับเพศน้อยลง อาจจะเพราะน้องชายรับได้ แต่ก็ยังดูเศร้าอยู่...ก็แน่ล่ะ อลิซยังเข้าใจว่าลูเซียโน่เกลียดร่างกายนี้อยู่
.......................................................
ผิวเนื้อขาวเนียนสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ร่างเปลือยเปล่าน่ามองที่ลูเซียโน่ละสานตาไม่ได้ ได้แต่ข่มใจให้สงบยามที่ตรวจร่างกายให้อลิซ
"ลูเซียใจร้าย"
"ครับ? ผมใจร้ายยังไง"
คุณรู้ทุกอย่างที่ลิซคิด แต่ลิซไม่รู้หนิ ว่าลูเซียคิดยังไง ถ้อยคำชัดเจนที่ดังก้องในหัวใจ จนลูเซียที่พักนี้การอ่านใจย่ำแย่สบตา
"คุณกำลังสับสน คิดอะไรทีเดียวหลายๆอย่าง คนอ่านใจได้อย่างผมก็สับสนไปด้วยนะครับ"
อลิซเบี่ยงหน้าหลบสายตา ในใจกำลังคิดหลายเรื่องอย่างที่ลูเซียโน่พูดจริงๆ แต่สุดท้ายมันก็มักจะจบลงที่คำถามเดิม "เสร็จแล้วครับ งั้นผม..."
หมับ
อลิซจับชายเสื้อเชิร์ตเนื้อดีไว้ ทั้งๆที่ยังชั่งใจอยู่ว่าจะถามหรือจะไม่ถามดี รั้งลูเซียโน่ไว้ ทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำไป
"อลิซ..."
"ลูเซีย.." ท่าทางไม่แน่ใจที่ลูเซียโน่รู้สึกไม่ดีตาม หันมาเกาะมืออลิซออกพร้อมกับรอยยิ้ม
"ถ้ายังไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรครับ..ผมรอได้" ลูเซียน่ะจะก้าวออกจากห้อง เพราะเห็นว่าอลิซอึดอัด แต่การกระทำแบบนั้นนั้นแหละที่ทำให้อลิซเจ็บแปล๊บ
หมับ
"ไม่เอา!"
สองแขนกอดรัดรอบเอวสอบไว้มั่น ซุกหน้าลงกับหน้าอกคนตัวใหญ่กว่า น้ำอุ่นๆไหลลงมา เพราะความรู้สึกที่ว่า ลูเซียรังเกียจ
"อลิซ"
"ลูเซียรังเกียจลิซ…"
"ไม่ใช่นะ!"
ลูเซียจับไหล่ทั้งสองข้าง ย่อตัวลงนิดให้สายตาผสานกัน รอยน้ำตาที่ลูเซียโน่เคยเข้าใจว่าเพราะเสียใจ แต่แท้จริงคือความกังวลเรื่องของตัวเขา
"ฮึก..งั้นทำไมถึงได้หยุดล่ะ!…ฮึก"
ลูเซียโน่น่ะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่สองมือที่ขยี้ตาทั้งๆที่มีน้ำอุ่นไหลนองหน้ามันบีบหัวใจลูเซียโน่เหลือเกิน เขาทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นอลิซเป็นแบบนี้
ทำไมถึงได้หยุดจูบในตอนนั้น…ทำไมถึงได้เดินหนีไป ถ้าไม่ได้รังเกียจแล้วหมายความยังไง
คำพูดมากมายที่อยากจะพูด แต่กลับพูดไม่ออก เลยได้แต่ตะโกนในใจ ทุกคำพูดมันดังก้องอยู่ในหัวลูเซียโน่ ความเข้าใจผิดที่ว่าอลิซโทษตัวเองมันหายไปหมด ก็อลิซเจ็บปวดเพราะเขาเอง
ฟลุบ หมับ
"ไม่ใช่...ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด...ผมไม่ได้รังเกียจร่างกายนี้ของคุณเลย..."
น้ำเสียงอ่อนนุ่มของพ่อหนุ่มแวมไพร์ทำให้อลิซสบายใจขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ สัมผัสเบาๆที่หน้าท้องเรียกให้ดวงตากลมโตเปิดออก
ภาพที่ลูเซียโน่คุกข่ากอดขาตัวเอง ซุกหน้าลงกับหน้าท้องละลายหัวใจของอลิซไปหมดแล้ว น้ำตามันก็แห้งไปทันที
"ผมรักคุณ...รักคุณที่สุด...ผมไม่สนว่าร่างกายคุณจะเป็นยังไง ผมรักอลิซที่ปากแข็ง ใจดี อ่อนโยนแล้วก็เจ้าน้ำตา ผมรักที่คุณเป็นคุณ ไม่ได้รักที่ร่างกายของคุณ..."
"ฮึก...แต่ แต่คืนนั้นคุณ..."
"ถ้าผมไม่หยุด ผมจะหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว...ผมรู้ว่าคุณกำลังสับสน ผมเลยไม่อยากฉวยโอกาสจากคุณ..."
ถูกแล้ว ใช่ว่าลูเซียโน่ไม่อยากทำต่อเสียเมื่อไหร่ เพราะหากทำต่อคงไม่หยุดอยู่ที่จูบ ถึงได้รีบออกห่างจากอลิซเพื่อควบคุมตัวเอง อลิซเป็นมนุษย์ เขาเป็นแวมไพร์ หากเกิดอะไรขึ้นอลิซนั้นแหละที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ เจ็บตัว แล้วยังสับสน ลูเซียโน่ทำไม่ได้จริงๆถึงต้องหนีไป
"...งั้นคุณก็ไม่ได้รังเกียจร่างกาย..."
"ใครว่าล่ะ...ผมชอบมาก...น้ำเสียง เส้นผม ดวงตา ผิว ทุกๆอย่าง มันน่าหลงใหลจนผมควบคุมตัวเองไม่ได้...อีกอย่าง ผมไม่มีทางรังเกียจภรรยาในอนาคตของผมหรอก"
"ฮึก...ฮืออ ลูเซีย.."
หมับ
อลิซกอดรอบคอให้ใบหน้าที่พึมพัมอยู่ตรงหน้าท้องเปลือยเปล่าแนบลงกับหน้าท้องมากกว่าเดิม อย่ามอง ลิซไม่อยากให้คุณเห็นน้ำตา และเมื่อเข้าใจกันแล้ว ความสับสนของอลิซก็กระจ่าง ความสามารถในการอ่านใจก็กลับมาปกติ เผลอๆจะดีขึ้นด้วยซ้ำ เพราะความดีใจที่รู้ว่าอลิซคิดเรื่องของลูเซียโน่มากขนาดนี้
"ลิซ ฮึก ลิซรักคุณ"
คำบอกรักครั้งแรกที่อลิซเอ่ยปากบอก ทำลูเซียโน่ตกใจ แต่ก็ฝังจมูกลงบนผิวเนื้อที่เขาบอกว่าน่าหลงใหลนี้
ถ้าคุณมัวแต่กลัวร่างกายลิซพัง เมื่อไหร่เราจะได้ทำ...อย่างนั้น
กึก
เพราะร่างกายกลายเป็นชายหรืออย่างไร ความอายของอลิซจึงลดลงไป ในกล้าคิดเรื่องแบบนั้น แล้วเข้าใจไหมว่าคิดต่อหน้าลูเซียโน่อย่างลืมตัว คนที่ได้ยินทั้งหมดก็เงยหน้าจากหน้าท้องเนียนๆมามอง
"นี่!…"
พลั่ก
เท่านั้นแหละเมื่อรู้ตัวว่าคิดอะไรแปลกๆไปบวกกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าลูเซียโน่กอดทั้งๆที่ยังโป๊อยู่เลยผลักลูเซียโน่ออกห่าง ตัวเองก็หนีอายมุดใต้ผ้าห่มอยู่บนเตียง เรียกว่าไม่ขอเจอหน้าสักพักกันไปเลย
"หึๆ ลิซครับ...ออกมาคุยกันก่อน"
ฟึ่บ
"งือออ ไม่เอา!…" แต่แทนที่ดึงผ้าออกแล้วจะได้เห็นหน้า แต่อลิซก็เอาสองมือปิดหน้าซุกกับเตียงซะอีก เลยได้เห็นแก้มก้นขาวๆแทน
"...คุณไม่อยากให้ผมจูบแล้วเหรอ?"
"ไม่เอา!"
อลิซส่ายหน้ากับมือตัวเองที่แนบกับเตียงอีกที ไม่ได้รู้ตัวหรอกว่าลูเซียโน่เห็นแก้มก้นหมดแล้ว
หมับ เฮือก
ลูเซียโน่ก็ไม่คิดจะปล่อยอลิซไป ก็ท่าทางตอนนี้มันน่าขย้ำเสียจนอดใจไม่ไหว ถึงต้องนั่งบนเตียงด้วยท่าคลานเข่าเอื้อมมือไปกอดรอบเอวคนที่คดตัวอยู่ใกล้ๆให้าะดุ้งสุดตัว ปลายเส้นผมยาวๆสบัดโดนปลายจมูกให้กลิ่นหอมอ่อนๆปะทะกับโซนประสาท ยิ่งกระตุ้นบางอย่างในตัวลูเซียโน่เข้าไปอีก
"ทะ ทำอะไรน่ะคุณ!…"
แก้มแดงๆแดงก่ำกว่าเดิม ยามที่ถูกพลิกตัวไปเผชิชหน้า สองมือของลูเซียโน่กักขังอลิซไว้อย่างไร้ทางหนี
"คุณไม่อยากให้ผมจูบเหรอ?"
อลิซปิดแก่นกลางกายตัวเองไว้ก่อนโดยอัตโนมัติ เบี่ยนสายตาหลบแต่ใบหน้าก็ยังตั้งตรงไม่ได้หนีไปไหน
อยากสิ...ก็รักคุณนี่น่า
"คุณน่ารักเกินไปแล้ว"
ฟอด จุ๊บ
ด้วยความน่ารักที่ทะลุปรอทวัด ความอดทนของลูเซียโน่ก็ทะลุปรอทได้ง่ายๆหลังจากที่ได้รู้ว่าอลิซเองก็อยากให้เขาแตะต้องเหมือนกัน ปลายจมูกโด่งแตะลงบนแก้มนิ่ม ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากเบาๆ ขบเม้มหยอกล้อแล้วกระซิบข้างๆหู
"ที่จริงผมอยากจะทำเรื่องแบบนี้กับคุณในคืนแต่งงานของเรา..."
จะมีสักกี่อย่างที่ทำในคืนแต่งงาน พูดแค่นี้อลิซก็เข้าใจ หากแต่เพราะความรู้สึกที่มันเอ่อล้นมาจากหัวใจ เขารักผู้ชายคนนี้ ตอนเป็นผู้หญิงให้เขาแตะต้องตัวก็กลัวจะดูไม่ดี แต่เวลานี้อลิซเป็นผู้ชายหนิ...จะอายอะไร ในเมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกัน
"...อะ อืม...จะก่อนแต่งหรือหลังแต่งคุณก็เป็นคนเดียวที่จะได้ทำเรื่องอย่างนี้...กับลิซ"
คำเรียกแทนตัวเองสั้นๆแต่น่ารักเชิญชวนแวมไพร์แว่นสีชาให้กระตุกยิ้ม เขาก็ไม่คิดจะยกให้ใครตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว
"...คุณจะรับไหวหรือเปล่า?"
"คุณเป็นด๊อกเตอร์นะ มาถามลิซได้ไงเล่า"
ลูเซียโน่กระตุกยิ้มอีกครั้ง ปัดเส้นผมออกจากใบหน้าสวยๆ ก่อนจะประทับจูบลงบนแก้มขาว
"แต่งงานกันนะครับ"
กึก
"..."
"แต่งตอนนี้เลย คืนนี้จะได้เป็นคืนแต่งงานของเรา" แก้มขาวแดงขึ้นไปอีก หยาดน้ำใสมันก็เอ่อล้นดวงตา ริมฝีปากยกยิ้มแล้วพยักหน้ารับหงึกๆ โอบรอบคอแล้วดึงเข้าไปกอดแน่น
ในขณะที่ลูเซียโน่ก็ยกยิ้มกับคำตอบที่ได้รับ และหนึ่งคำที่ดังก้องอยู่ในใจของอลิซ
…แต่ง…
ฟุ่บ
"อะไร..."
เมื่อรู้สึกถึงอะไรเย็นๆที่นิ้วมืออลิซก็ชูมือขึ้นดูทั้งๆที่กอดลูเซียโน่อยู่ แหวนเงินวงเล็กที่ไม่ได้หรูหรา ไม่มีเพชรเม็ดโต หากแต่ก็เป็นเงินบริสุทธิ์ที่เหมาะกับความรักบริสุทธิ์ของคนทั้งคู่
"ผมตั้งใจจะซื้อวงที่สวยกว่านี้ แต่ผมคิดว่าวงนี้มันเหมาะกับคุณ"
"ฮึก...ลูเซีย"
ลูเซียนิ่งไปนิดตอนที่อลิซหลับตาแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาหา ซึ่งลูเซียโน่ก็เต็มใจจะกดจูบลงบนริมฝีปาก จมูกโด่งๆก็สีมผัสกับจมูกกลมๆจนต้องเบี่ยงหน้าบดขยี้
ส่งปลายลิ้นเข้าไปพัวพันกับลิ้นเล็กที่แรกๆก็ตื่นกลัวหดหนีกลับเข้าไป แต่พอเจอต้อนมากๆอลิซก็เป็นฝ่ายดูดึงลิ้นของเขาซะเอง
แล้วก็เหมือนเป็นการปลอดล๊อกอะไรบ้างอย่าง ทำให้ลูเซียโน่ก้าวขึ้นไปบนเตียง คร่อมทับร่างเล็กๆนั่นไว้เต็มตัว
"ผมไม่เกรงใจแล้วนะลิซ"
"..." รู้ทั้งรู้ว่าลูเซียโน่หมายความยังไง เจ้าตัวก็ยังกดหน้ารับรู้แบบที่ไม่สบตา แต่ไอ้ใจที่เต้นตุมๆต่อมๆนี้แหละที่ทำให้ลูเซียโน่เอื้อมมือไปแตะข้างแก้มให้อลิซหันมาสบตา
"ไม่ต้องกลัว...ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ"
คนที่รู้ความคิดของอีกฝ่ายขมับเข้าไปใกล้ๆ มือหนึ่งแตะบนหลังมือที่อลิซกำลังปกปิดส่วนอ่อนไหวกลางตัว ถึงจะไม่คุ้น แต่ไอ้อาการหน้าอายนี้เป็นใครก็ต้องรู้ ว่าตัวเองกำลังมีอารมณ์
"ขอผมดูหน่อย..."
หมับ
ลูเซียโน่พูดเสียงหวาน ดึงมือเจ้าของชื่ออลิซออกไปจนได้ แก่นกายเล็กที่กำลังตั้งชั้นประจักแก่สายตาของลูเซียโน่
ความอายก็เข้าประชันให้อลิซยกสองมือขึ้นปิดหน้า ริมฝีปากสั่นระริกจนหน้ากลัว
ก็ประสบการ์ณเซ็กส์ก่อนๆมันไม่ได้ดีเลย ล่ามเอย แส้เอย ทำร้ายร่างกายบ้างล่ะ พอเจอแบบนั้นอลิซก็เข็ดเป็น "ร่างกายนี้เป็นของผม...ตรงนี้ของคุณ"
ฟึ่บ
"อือ...อึ่ก" อลิซเม้มกัดปากลั้นเสียง ยามที่สัมผัสเบาๆตรงช่องทางด้านหลังมันทำให้เกร็งไปทั้งตัว เพราะความกลัวล้วนๆ "มองผมสิ...นี้ผมนะ สามีของคุณ...มองผม...ผมไม่ใช่คนอื่น"
ลูเซียโน่พรมจูบไปตามหน้าท้องเกร็ง ปากพึมพัมเสียงอ่อนให้อลิซลืมตามามอง ความกลัวหายไปก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด แล้วคำถามเดิมก็ย้อนเข้ามา
"คุณไม่รังเกียจ..."
"คุณจะเคยถูกใครกอดมาผมไม่สนใจทั้งนั้น...แต่ตอนนี้และต่อจากนี้ ต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้น"
ฟึ่บ
"อึ่ก...อือออออ"
อลิซเชิดหน้าขึ้นนิดๆยามที่ลูเซียโน่กดปลายนิ้วลงบนช่องทางเบาๆ มือกำหัวไหล่ของลูเซียโน่ไว้แน่น เนื้อตัวเปลือยเปล่าที่เริ่มแดงขึ้นเพราะแรงอารมณ์สะกดสายตาของลูเซียโน่
สวบ
"อืออออ อ๊าาาา ฮ้า ฮ้า"
ถึงจะกลั้นเสียงยังไงก็ยังหลุดลอดออกมาให้ได้ยินอยู่ดี ปลายนิ้วที่ค่อยๆสอดเข้าไปข้างในทีละน้อยจนอลิซต้องดันแขนลูเซียโน่ไว้
"เจ็บเหรอ"
"...กะ ก็ไม่เชิง..."
ร่างกายใหม่ที่ยังไม่คุ้นชินกำลังตอบรับลูเซียโน่เป็นอย่างดี ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา ลูเซียโน่ต้องใช้ความอดทนทั้งหมดเพื่อควบคุมไม่ให้จู่โจมอลิซที่แก้ผ้าให้เขาตรวจร่างกายตลอด
แค่นั้นลูเซียโน่ก็ข่มอารมณ์ไว้ไม่ไหว ไอ้เจ้าลูกชายที่ดุนดันอยู่ใต้กางเกงมันเรัยกร้องแต่จะออกมา จนถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว คร่อมทับไปจูบปาก โดยที่อีกมือก็สบัดกางเกงออกจากเอวแบบที่ไม่ให้อลิซเห็น ใช่ว่าอายที่อลิซจะเห็นของตัวเอง แต่ที่ไม่อยากให้เห็น เพราะไม่อยากให้ตกใจกลัวกับขนาดของมัน
เชื่อเหอะว่าอลิซต้องกลัวที่ไอ้แท่งยักษ์นี้จะเข้าไปในตัวแน่
"อืม...อืออออ อาาา อ๊าาาลูเซีย..."
ฟึ่บๆๆ
อลิซครางเสียงหวานยามที่ปลายนิ้วที่สอดลึกเข้ามาในตัวเริ่มต้นควานไปทั่ว ใจก็กลัวคนอื่นจะมาได้ยิน แต่ห้องของอลิซอยู่อีกซีกของตึกที่ซีโน่กับอเล็กซ์นอนอยู่ คงจะไม่เป็นไร
"อลิซ...ผมรักคุณ..."
"อึ่ก..อือออ ลิซก็รักคุณ...อืออออ"
สวบ
บอกรักไปหวังจะให้อลิซผ่อนอาการเกร็งลงบ้าง อีกอย่างคือเบี่ยงแบนความสนใจเจ้าแท่งเอ็นร้อนที่ค่อยๆสอดเข้าไปภายในให้อลิซดิ้นพล่าน
"ไม่เป็นไร...อลิซ.."
ลูเซียโน่ที่แรงเยอะกว่ามากโขล๊อกตัวอลิซไว้ กดจูบหนักที่แก้มให้คนเหงื่อแตกพลั่กๆหุบอากาศเข้าปอด
"ลูเซีย อึ่ก..แต่มันจุก...อืออ ลิซไม่เคยทำแบบนี้..."
ก็เพิ่งเคยเป็นผู้ชายยังไม่ถึงเดือนก็มาอ้าขาให้ลูเซียโน่แล้ว ไม่บอกลูเซียโน่ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องถนุถนอมคนสวยคนนี้ให้มากๆ
สวบ
"อ๊าาาาาา ฮ้า อึ่ก อ๊าาา"
ถึงจะพยายามกัดฟันยังไง อลิซก็ปล่อยเสียงครางออกมาจนได้ ไอ้พนังนุ่มที่กำลังคอดรัดแท่งไฟที่สอดเข้ามาจนสุดแล้วทำให้ลูเซียโน่กัดฟันกรอดแล้วลูบคลึงสะโพกให้อลิซผ่อนคลายลง
"อึ่ก...ลูเซีย..."
ดวงตาหวานเยิ้มมองผ่านหยาดน้ำใสสบกับดวงตาสีแดงสนิทที่กำลังวาวโรจน์ ปากสั่นระริกที่กำลังเอ่ยชื่อลูเซียโน่ไม่หยุดสลับกับหอบอากาศเข้าปอด ผมยาวสลวยสยายไปบนเตียงกระทบกับแสงไฟเป็นประกาย ในขณะที่แก่นกายน่ารักกำลังกระดกไปมาพร้อมกับเฉอะแฉะตรงส่วนปลาย
"สวย อลิซ...คุณสวยมากครับ...เจ้าสาวของผม"
หมับ
"อึ่ก อ๊าาาา อย่าจับ ลูเซีย อืออออออ"
อลิซบิดสะโพกเร้าๆตอนที่ลูเซียจับส่วนอ่อนไหวของตัวเองแล้วรูดรั้งเบาๆ
สำหรับคนที่ไม่เคยแตะต้อง เพิ่งจะเคยมีความรู้สึกทางเพศก็กัดปาก มือควานไปทั่ว ขย้ำผ้าปูเตียงจนยับคามือ หากสายตาก็จับจ้องอยู่ที่คนตรงหน้า
แวมไพร์แว่นสีชาหากถอดแล้วแววตาของเขากลับมีเสน่ห์กว่าใครๆ ไม่ใช่ที่สีตาแดงฉาน แต่เพราะแววตาอ่อนโยนที่กำลังมองตัวเองอย่างแสนรักต่างหากที่หน้าหลงใหล
"อืมมมม อลิซ...เจ้าสาวของผม..."
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ
การขยับตัวช้าๆเนิบๆช่วยอลิซได้เยอะ คนที่คำรามต่ำเพราะความต้องการกลับคุมสติได้ดีไม่ให้ทำร้ายคนที่ตัวเองรักหมดหัวใจ ถึงจะเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนร่างกายของอลิซก็คุ้นชินเสียแล้ว
ฟึ่บๆๆ
"อะ อ๊าาา อาาา ลูเซีย...อืมม ซี้ดดดด อาา"
"อลิซ ผมรักคุณ...รักคุณ"
คำว่ารักของลูเซียช่วยบรรเทาความเจ็บและชาของอลิซได้เกือบทั้งหมด ไอ้ความรู้สึกจุกเสียดก่อนหน้าเลยกลายเป็นความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วร่างกาย นี้น่ะเหรอเซ็กส์ ถึงร่างกายจะไม่ใช่หญิง หากลองทำเรื่องอย่างว่ากับคนที่ตัวเองรักแล้ว มันก็สุขจนไม่สนว่าเรื่องเพศเลยเชียวล่ะ
"อึ่ก อืออออ อืมมม...อลิซ...คุณเจ็บเหรอครับ..."
สีหน้าบูกเบี้ยวตามแรงอารมณ์กำลังบอกให้ลูเซียโน่หยุดสะโพกที่ส่ายเข้าออกรุนแรงนี้ หากแต่อลิซกลับดึงมือลูเซียโน่ไว้ก่อน ลำคอแห้งผากก็เค้นเสียงออกมา
"ดี...ลิซไม่ได้เจ็บ...อึ่ก...ลิซโอเค...อืมมม รู้สึกดี"
ภาพที่เห็นตรงหน้านี้แหละคือสิ่งที่ลูเซียโน่ไม่เคยคิดถึง เขาไม่เคยต้องการเซ็กส์จากอลิซ เขาต้องการเพียงใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ที่เขารัก แต่ภาพนี้ มันทำให้เขาอยากเปลี่ยนความคิด ภาพที่อลิซครางชื่อเขาตอนกอดกันนี้มันสุดยอด แถมยังทำให้รักคนคนนี้มากขึ้นไปอีก
ฟึ่บๆๆ
"อ๊าาาาา ลูเซีย...อืมมมม"
ริมฝีปากลูเซียโน่ครอบครองริมฝีปากบาง ก่อนจะเลื่อนไปพรมจูบตามแก้มและสร้างรอยตีตราความเป็นเจ้าของไว้แถวๆเนินหน้าอก
มือก็ขยับรูดรั้งส่วนอ่อนไหวที่เพิ่งจะได้ใช้งานจริงของอลิซ ในขณะที่สะโพกก็ขยับในจังหวะที่อลิซพอจะรับไหว พนังนุ่มก็ให้ความต้อนรับเป็นอย่างดี จนสวรรค์มันอยู่ไม่ไกล
"อืมมม ซี้ดดด อลิซ...อืมมม ภรรยาของผม...อืมมมม"
"อ๊าาาา อาาา มันจะ...อืมมม มันแปลกๆ รู้สึก..." ความรู้สึกแปลกๆที่อลิซพูดถึงก็ไม่ใช่อะไรอื่น คำรายงานที่ลูเซียโน่ขยับกายถี่รัว ไม่ลืมที่จะขยับให้อลิซไปด้วย "อืมมมม...อร๊าาาางงงงงง"
ริมฝีปากแตะกันอีกครั้งก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะออกมาเลอะมือลูเซียโน่
ฟึ่บๆๆๆ
แต่ก็ยังไม่หมดเท่านั้น เมื่อลูเซียโน่ถอดจูบก็ยืดตัวขึ้นขยับอีกไม่กี่ทีก็ดึงออกจากตัวอลิซ พร้อมทั้งรูดรั้งให้ตัวเองปลดปล่อยออกมา
"อืมมมม อลิซ อ๊ะ!"
พรวด
ไม่นานของเหลวไม่ต่างจากอลิซก็พุ่งออกมา ขอย้ำว่าพุ่ง! อลิซถึงกับหลับตาปี๋เมื่อรู้ว่ายังไงก็โดนแน่ๆ เล่นทำอยู่ระหว่างขา พุ่งมาทีเลยเลอะทั้งตัว ลามไปถึงลำคอและครึ่งหน้าให้คนที่กระตุกกับการปลอดปล่อยเบิกตากว้างคร่อมทับแล้วเช็ดตรงบริเวณตาออกให้
"ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ..."
หมับ
มือหนายังเกลี่ยน้ำรักของตัวเองออกอย่างเบามือ ไม่ได้รู้ตัวหรอกว่าอลิซกำลังจ้องหน้าลูเซียโน่อยู่
"คิกๆ"
"หืม? หัวเราะอะไรครับ"
คนที่เลื่อนไปหยิบถ้ามาเช็ดตรงบริเวณคอและลำตัวให้เงยหน้าสบกับดวงตาเป็นประกายที่ฉายแววขบขันแทนที่จะเพลียกับกิจกรรมยามเย็น
"เปล่า...ลูเซีย..."
"ครับ"
ลูเซียโน่ที่ลงจากเตียงจัดการตัวเองไม่กี่นาทีก็สวมกางเกงทับหันกลับมาสบตากับเมียอีกครั้ง
"..." เมื่ออลิซไม่พูด ลูเซียโน่ก็เป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหา ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวกลัวว่าจะได้ขึ้นอีกรอบแล้วอลิซจะไม่ไหวเอา นั่งยองๆข้างเตียงแล้วกุมมืออลิซไว้
"ครับ เมียสุดที่รัก"
รู้นะว่าลูเซียโน่เป็นคนโรแมนติก แต่อลิซก็อดขำไม่ได้จริงๆกับท่าทางที่มีความสุขมากๆของลูเซียโน่ ต่างจากเมื่อสองชม.ก่อนที่กอดขาตัวเองลิบลับ
อลิซเองก็ต่างจากเมื่อสองชม.ก่อนพอดู ใบหน้าเอิบอิ่ม มีสีเลือดให้ลูเซียโน่ใจชื่น ริมฝีปากสีสดก็ยกยิ้มแทบจะตลอดเวลา ปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่าพอเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายแล้วมีความสุขมากๆ
"ขอบคุณสำหรับแหวน...นะคะ...นะ.."
อลิซยังงงๆกับการใช้ศัพท์สุภาพ เลยเอาความคิดของซีโน่มาใช้ซะเลย ไม่จำเป็นต้องพูดทีหางเสียงก็ได้
"หึๆ ขอบคุณ สำหรับคำบอกรักและคำขอบคุณครับ"
ลูเซียโน่ดึงมือมาแนบแก้ม ส่งยิ้มจางๆไปให้อลิซดึงผ้าห่มมาปิดไปครึ่งหน้า อายจนไม่รู้จะอายยังไง แต่ก็มีความสุขเวลาได้เมคเลิฟกับคนที่เปลือยท่อนบนตรงหน้า
"ก็รักคุณจริงนี่..."
"โธ่อลิซ...อย่าอ้อนผมสิครับ ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ"
หากใครไม่เข้าใจคำว่า มีครั้งแรกต้องมีครั้งที่สอง ความต้องการมันก็รุนแรงมากกว่าครั้งที่สอง ลูเซียโน่ก็ใช่ว่าจะเป็นพระเจ้า จะได้นิ่งได้ทั้งๆที่มีนางฟ้ามากระพริบตาปริบๆอ้อนอยู่ตรงหน้า
"...ไม่นอนนี้เหรอ?"
ก็เราแต่งงานกันแล้วหนิ แถมยังเข้าพิธีเข้าหอแล้วด้วย
คนที่ลังเลอยู่นานแต่ไม่ยอมพูดคิดซะดังจนลูเซียโน่ได้ยินชัดเจน รอยยิ้มกว้างๆที่เผยให้เห็นฟันแหลม หากเป็นแต่ก่อนอลิซคงถอยกรูติดกำแพง อะไรอยู่ใกล้มือก็คงเขว้งใส่ แต่เวลานี้กลับทำได้แค่เขิน
"ครับ เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว..."
ดวงตากลมโตที่ดูตั้งใจฟังสุดๆเริ่มทำให้ลังเลว่าจะพูดดีไหม? แต่จากประสบการ์ณมันบอกลูเซียโน่ว่าหากยะคบกับอลิซความคิดต้องไม่ใช่ของเราคนเดียว
"…แต่คนอื่นก็ยังไม่รับรู้ด้วย...เขาจะมองคุณไม่ดีนะครับ"
เป็นเพียงความคิดเท่านั้น ก็เมื่อความจริงทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าสองคนนี้รักกัน ไม่มีใครมองว่าไม่ดี แต่จะจัดปาร์ตี้ฉลองกันซะด้วยซ้ำไป
"...แต่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง แล้วเราจะย้ายไปอยู่ด้วยกันนะครับ"
"เอ๋? งั้น ต้องแยกกับเล็กซ์เหรอ?"
ความกังวลแล่นเข้ามาในจิตใจ จู่โจมคนที่จิตใจไม่มั่นคงอยู่แล้วให้ปรวนแปร
"อลิซ...สักวันคุณก็ต้องจากกับเขา อเล็กซ์ก็เจอคนที่จะมาเป็นครอบครัวใหม่แล้ว...คุณเองก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเองเหมือนกัน..คุณอยู่กับเขาไม่ได้ตลอดหรอกนะครับ"
"แต่ก็อยากจะอยู่ให้ได้นานที่สุด..."
"ผมเข้าใจ...แล้วคุณไม่อยากอยู่กับผมบ้างเหรอครับ? ผมอยากจะอยู่กับคุณจะแย่อยู่แล้ว...คุณต้องได้เห็นบ้านของผม คุณต้องชอบแน่ๆ"
ท่าทางกระตือรือร้นที่อลิซเองก็อมยิ้ม หรือบางทีควรจะมีครอบครัวเป็นของตัวเองได้แล้วนะ? คำถามเล็กๆที่ดังก้องในสมอง แค่อลิซคิดดู ลูเซียโน่ก็ดีใจมากๆ โน้มหน้าไปกดจูบที่หน้าผากแล้วห่มผ้าให้เมีย
"พักผ่อนนะครับ ดึกมากแล้ว...ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าคุณจะหลับ"
ความอ่อนโยน ความเป็นสุภาพบุรุษ ความเอาใจใส่เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นกุมมืออยู่ข้างๆจนกว่าจะหลับ หรือจูบเบาๆที่หน้าผากมันก็ทำให้อลิซหลงรักได้แล้ว
ผู้ชายที่รักเขาแม้ว่าร่างกายจะไม่ปกติ แม้ว่าจะเคยผ่านมือคนอื่นมาก่อน แม้ว่าจะเคยเกลียดชังแวมไพร์เข้าใส้ ลูเซียโน่ก็สามารถเปลี่ยนให้เป็นความรักได้
สมแล้วที่จะมาเป็น...พ่อของลูก
เอี๊ยด
ประตูห้องปิดลงแล้วหลังจากที่ลูเซียโน่นั่งกุมมืออลิซไว้จนถึงเช้า ถึงจะบอกว่าจะรอจนให้หลับ แต่ลูเซียโน่กลับกุมมืออยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า
มองหน้าอลิซแล้วมันก็เพลินจนไม่อยากจะหลับ นั่งลูบแก้มกุมมือลูบผมอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า ตรวจเช็กร่างกายอยู่หลายครั้งก็เบาใจได้บ้างว่าอลิซไม่ได้มีแผลอะไร
"กว่าจะออกมาได้นะลูเซีย"
"อ้าว ซีโน่...นี้มารอตั้งแต่เมื่อไหร่"
ตั้งแต่พี่เข้าไปเมื่อคืนนั้นแหละ ซีโน่ที่ยืนตาคล้ำกอดอกยืนรอตั้งแต่เมียหลับแล้ว ดวงตาสีเลือดก็มองอย่างสำรวจ ท่าทางที่ดูอารมณ์แจ่มใสขึ้นเยอะ หลังจากที่รู้ๆกันอยู่ว่าลูเซียโน่กังวลเรื่องอลิซมากแค่ไหน บัดนี้กำลังอมยิ้มออกมาจากห้องอลิซ
"ไหนบอกว่าค่อยเป็นค่อยไปไง แล้วนี้..."
"เราแต่งงานกันแล้ว"
ห้ะ? มีเพียงคำเดียวที่ดังก้องในหัวซีโน่ สีหน้าเหวอๆที่ลูเซียโน่เองก็ก้าวเข้าไปเผชิญหน้า
"มีเรื่องอะไรสินะ"
"อืม เจอแล้วล่ะ ผู้ไม่หวังดีกับบอเนีย"
กึก
ลูเซียโน่ถึงกับเปลี่ยนอารมณ์ยามที่ได้ยินข้อมูลที่ซีโน่เป็นคนเอามาบอก
"ข่าวจากคลูคลอสน่ะ..."
"ไปคุยกันที่ห้องทำงานดีกว่าซีโน่"
ห้องทำงาน
"เวส คาเลอร์..."
"กะแล้วเชียว"
ลูเซียโน่ที่สืบเรื่องนี้มาเป็นเดือนๆกำหมัดแน่นตอนที่นึกถึงหน้าอาจารย์ที่ทำงานด้วยกัน ใช่ว่าลูเซียโน่ไม่สงสัย หากแต่หาหลักฐานไม่ได้ต่างหาก ทำไมถึงไม่รู้ทั้งๆที่ลูเซียโน่อ่านใจใครต่อใครได้
ทุกพลังมีขีดจำกัดและเงื่อนไข เงื่อนไขการอ่านใจของลูเซียโน่คือคนที่กำเนิดทีหลังลูเซียโน่เท่านั้น พูดอีกอย่าง ก็อ่านใจคนที่อายุมากกว่าหรือเกิดก่อนไม่ได้
"ฉันไม่น่าให้อเล็กซ์ไปร.ร.เลย"
"...ไม่ใช่ความผิดนายหรอก...ตอนนี้เขาก็หนีไปแล้ว ตามตัวยังไงก็ไม่เจอ...ปกป้องอลิซกับอเล็กซ์ไว้ก่อนดีกว่า"
ลูเซียโน่หาทางออกเสร็จสรรพก็บีบหัวคิ้ว ดวงตาเป็นห่วงคนเป็นภรรยาที่นอนหลับยังไม่ตื่นอยู่มาก
"ผม..เอ่อ...ฉันจะเป็นคนดูแลคุณๆทั้งสองเองค่ะ"
เจ้าของใบหน้าสวยที่ดูมีอายุหน่อยว่าเสียงดังฟังชัด ให้เจ้านายทั้งสองที่เริ่มจะคุ้นตากับเพศใหม่ของเอฟองเซ่แล้วหันไปมอง
"อลิซฉันจะเป็นคนดูแลเอง ฟองเซ่ไปดูแลอเล็กซ์เถอะ ทาดิโอ้คนเดียวคงไม่ไหว"
"บาดเจ็บอยู่ด้วยหนิ...เพิ่มคนดูแลที่ไว้ใจได้ด้วยดีกว่าเอฟองเซ่"
"ค่ะ รับทราบค่ะ"
เจ้าของชื่อเอฟองเซ่ที่บัดนี้ได้กลายเป็นสาวเมดแทนที่จะเป็นพ่อบ้านไปเรียบร้อยเพียงแค่รับคำแล้วทำตามง่ายๆเหมือนพ่อบ้านคนเดิมเสียด้วยซ้ำ
แต่ก็น่าแปลกที่แทนที่ซีโน่จะคิดพิศวาสรูปร่างหน้าตาที่จัดได้ว่าโดนใจไม่หยอกสักหน่อย แต่ก็ไม่มีความคิดจะแตะต้อง เพราะรู้ดี ว่าหากหลงระเริงกับความสุขทางกายเหมือนที่ผ่านๆมา เขาอาจจะเสียความสุขทางใจที่ได้จากอเล็กซ์ที่อาจจะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วไป
"ฉันกลับห้องก่อนดีล่ะ อเล็กซ์ตื่นขึ้นมาไม่เจอหน้าแล้วจะโวยวาย"
คนที่ห่วงเมียยิ่งกว่าอะไรลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องทำงานไปไม่เท่าไหร่ก็เข้าไปในห้องนอนที่อเล็กซ์นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง
ตัวเล็กๆหน้าขาวๆปากแดงๆที่ทำให้เรื่องเครียดๆของซีโน่หายไปหมด ปรากฎเพียงรอยยิ้มเอ็นดู ดวงตาอ่อนโยนน่ามองก่อนจะก้าวขึ้นเตียงไปนอนข้างๆให้อเล็กซ์ขยับเข้ามาซุกอกอย่างเคยชิน
ท่าทางที่ซีโน่ยิ้มกว้าง ก้มลงฟัดแก้มตามที่ตัวเองต้องการ
"อืมมม...ซีโน่...ไปไหนมา..." คนงัวเงียตื่นจากนินทราเพราะถูกฟัดแก้มขยี้ตามองคนเป็นสามี มือก็กำเจ้าเสื้อที่หน้าอกของซีโน่ไว้ "ผมตื่นมาแล้วไม่เห็น..."
"หึๆ ไม่ได้ไปไหน นอนเถอะ"
หมับ
ซีโน่สอดมือเข้าไปเป็นหมอนรองให้อเล็กซ์ขยับซุกหน้าลงกับอกกว้างๆ
"เล็กซ์"
"หืม…" คนสลึมสลือที่กำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ยังอุตส่ารับคำซีโน่ที่ไปยืนเฝ้าหน้าห้องอลิซมาทั้งคืนก้มมองแก้มใส ใช้มือข้างที่ว่างเกลี่ยเบาๆให้อเล็กซ์ยิ่งเคลิ้ม
"อยากแต่งงานไหม?"
"หืม? ทำไมถามเรื่องนี้ล่ะครับ..."
อเล็กซ์ตอบคำถามโดยที่ไม่ลืมตา มือโอบรัดเอวซีโน่แน่นกว่าเดิม หัวคิ้วเริ่มย่นเข้าหากัน
"ก็ตอบมาเถอะ อยากแต่งงานไหม"
"ก็เฉยๆครับ ไม่แต่งก็ได้ แต่ถ้าจะแต่งก็ต้องแต่งกับคุณ" คำตอบจริงใจของคนงัวเงียเรียกรอยยิ้มให้ซีโน่โอบรัดร่างอเล็กซ์ไว้แน่น พูดแบบนี้มันหมายความว่าจะแต่งแค่กับฉันคนเดียวสินะ
"งั้นเราแต่งกัน"
"…" คราวนี้กลับไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกสบายๆเป็นจังหวะ ให้ซีโน่หัวเราะ หลับไปทั้งๆที่ยังคุยกันไม่จบด้วยซ้ำไป
เฉยๆที่ว่าคือตามใจสามีต่างหาก ถ้าซีโน่อยากแต่ง เขาก็จะแต่ง ถ้าไม่อยาก ก็ไม่แต่ง เรื่องมันก็ง่ายๆ
"รักนะครับ เล็กซ์เด็กดื้อ"
+++++++++++++++++++++++++++
อัพครับผม ไม่รู้จะว่ายังไง แต่ว่านี้น่าจะเป็นจุดเปลี่ยนอย่างหนึ่งแหละเนอะ คุๆๆๆ
