ตอนพิเศษ ต้อนรับปีใหม่

ปัณ -PART-

อากาศหนาวๆอย่างนี้มันทำให้ผมรู้สึกดีมากจริงๆครับ คุณใหญ่ ชายกลาง แล้วก็แจ๋วแหววขอให้ผมไปเลี้ยงปีใหม่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ แต่ผมว่าผมมีความสุขดีกับที่นี่มากกว่า ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็คนทางนี้เค้าก็อยากให้ผมอยู่ที่นี่นี่นา ต่อให้ผมอ้างว่าเป็นวันหยุด แต่นายจ้างบอกว่าขอให้ไปหยุดวันอื่นแทน เพราะวันนี้ต้องการคนทำงานจริงๆ ผมก็เลยอ้างไปกับที่บ้านว่า ผมติดงานกลับบ้านไม่ได้ ดูทั้งสามคนจะไม่เข้าใจหรอกครับ ยิ่งแจ๋วแหววนี่ แทบจะตีตั๋วเครื่องบินมาขอดูหน้านายจ้างของผมเลย (โชคดีนะครับที่จังหวัดนี้ยังไม่มีสนามบิน) แต่ผมเชื่อว่า อีกไม่นานพวกเขาคงเข้าใจ

“แล้วคุณหมอจะให้ผมทำอะไรเหรอครับ” ปัณถามขณะที่อีกคนเอาแต่เอกเขนกอยู่บนโซฟาที่พ่อบ้านเพิ่งให้อังกูรไปจ้างคนกรุเบาะใหม่ โดยไม่มีทีท่าว่าจะยุ่งมากจนไม่อนุญาตให้เขากลับไปฉลองปีใหม่กับที่บ้านเลย
                “มันเยอะมากจนผมบอกไม่ถูกเลยครับ” เขาทำสีหน้ายุ่งมากจนคู่สนทนาแปลกใจ และเป็นกังวล
                “เยอะมากเลยเหรอครับ พอจะยกตัวอย่างบ้างได้ไหม?”
                “ก็...ทำกับข้าวเช้าให้ผมกิน, กอดผม, สระผมให้ผม, กอดผมอีกที, แล้วก็ทำกับข้าวให้ผมกิน จากนั้นก็กอดผม แล้วก็นั่งเล่นกับผม จากนั้นตอนเย็นๆก็ทำกับข้าวให้ผมกินอีกทีนึง พร้อมด้วยเค้กฉลองปีใหม่อีกสักรอบ แล้วตอนดึกๆเราก็มาเคาท์ดาวน์ไปด้วยกัน”
                “เนี่ยเหรอครับ!!!!”
                “ครับ” หมอชลาธิปเอื้อมมือคว้าตัวของปัณให้มานั่งใกล้ๆแล้วก็กอดจนแน่น “แล้วหน้าที่นี้ ก็ต้องปัณเป็นคนทำเท่านั้นด้วย ไม่แน่ใจว่าคุณพ่อบ้านจะช่วยทำหน้าที่ให้เต็มประสิทธิภาพเลยได้ไหมครับ”
                “คนเจ้าเล่ห์”
                “ใครครับ ใคร?? ไหนอยู่ที่ไหน ใครมาทำเจ้าเล่ห์กับพ่อบ้านของผมบอกได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ เดี๋ยวจะจับไปผ่าตัดเอาอวัยวะออกไปสักอันเลยดีไหม?”
                “ดีครับ ทำเลย” อีกคนไม่ยอมแพ้ “เอาให้หนักเลยนะครับ”
                “โห ปัณครับ ไม่คิดว่าที่ผมทำเพราะอยากอยู่ใกล้กันบ้างเหรอ?” ปัณหัวเราะขำ เมื่อเห็นคนตัวใหญ่ทำท่ากระเง้ากระงอด ซึ่งไม่ได้เข้ากันกับรูปร่างเลย

วันนี้ตั้งแต่เช้าจนบ่าย ทุกอย่างดูจะเป็นไปตามที่เจ้าของบ้านวางแผนไว้แล้วทุกอย่าง นั่นคือ ร่างเล็กแทบไม่ต้องทำอะไรเลย นอกจากนั่งให้กอด กับทำกับข้าวให้กินเท่านั้น และถึงแม้ว่าปัณจะบอกกับคุณหมอว่า เขาอยากทำอะไรที่มันมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง ชลาธิปก็ไม่ให้ทำ บอกว่าอากาศด้านนอกหนาวเกินไปบ้าง ตัวเขาหิวบ้าง หรือ บอกตรงๆว่า เขาอยากกอดปัณบ้าง ซึ่งก็มีหลายครั้งหลายหนเลยที่จะกอด มันจะเลยเถิดไปจนถึงอย่างอื่น แต่คนตัวเล็กก็ใจแข็งเอาไว้ได้ตลอด
                พอตกเย็น คุณหมอซึ่งถือว่าตัวเองเป็นเจ้าถิ่นก็พาปัณไปเที่ยวที่งานถนนคนเดิน ซึ่งถือเป็นอีกสีสันหนึ่งของจังหวัดนี้ หมอขับรถไปจอดไว้ที่ที่จอดรถที่ทางงานได้จัดไว้ให้ก่อนจะไปร่างบางกว่าเดินไปเรื่อยๆ ทั้งคู่ไมได้สนใจของกินมากนัก เพราะที่บ้านก็ยังมีรายการที่ปัณต้องทำให้หมอในช่วงกลางคืนอยู่แล้ว ส่วนใหญ่จึงไปเดินในโซนงานฝีมือ งานศิลปะ หรือของประดับที่ปัณคิดว่าจะเอามาแต่งเติมบ้านให้สวยงามมากยิ่งขึ้น
                แต่ดูเหมือนจำนวนคนจะมากมายเกินกว่าที่หมอคาดการณ์เอาไว้ ทั้งคู่จึงเดินชนคนนั้นทีคนนี้ที แถมความงามที่เกือบจะคล้ายผู้หญิงของปัณก็ไปเตะตาหลายคน ทำให้ชลาธิปรู้สึกแย่เอาดื้อๆ
                “เรากลับกันเถอะครับ ผมอยากกลับแล้ว”
                “อ้าว ทำไมล่ะครับ ยังเดินไม่ทั่วเลย”
                “กลับเถอะครับ” หมอหนุ่มไม่ฟังเสียง เขารวบเอาข้าวของที่ปัณแบ่งไปถือไว้ มาถือเองซะหมดในมือเดียว ส่วนอีกมือก็ดึงปัณให้เดินตามไปที่รถ โดยพยายามไม่ให้ร่างเล็กเจ็บเพราะความโมโหของเขา แต่ก็ไม่ได้ลดความเร็วลง พอเข้ามานั่งในรถ ปัณก็เฝ้าแต่สังเกตว่าขลาธิป เป็นอะไร แต่ก็ไม่ได้คำตอบเลย

เมื่อถึงบ้านหมอวางของทุกอย่างลงที่ห้องรับแขกด้วยอาการปั้นปึ่งยังไม่หาย
                “ไปทำอาหารเย็นทานเถอะครับ เอาง่ายๆก็ได้ นี่ค่ำแล้วไม่ต้องทำอะไรมากหรอก”
                “งั้นผมทำกับข้าวง่ายๆ แล้วก็ทำเค้กให้ทานนะครับ ฉลองปีใหม่กันไง คุณได้ทานอะไรหวานๆจะได้ใจเย็นๆ” แม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร โมโหอะไร แต่ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นเข้าไว้ เป็นอันปลอดภัยที่สุด
                “ครับ ตามใจปัณเลย”

ปัณแน่ใจว่า หมออารมณ์ดีขึ้นแล้ว เพราะหลังจากที่ตัวเองมาขลุกอยู่ในครัวซะนาน หมอก็ตามเข้ามาพร้อมแววตาที่เป็นมิตรมากขึ้น
                “เตรียมตัวทานอาหรเย็นได้เลยนะครับ เดี๋ยวรอแกงจืดเดือดก็ทานได้แล้ว ส่วนนี่ระหว่างรอผมเลยทำเค้กไปด้วยเลย” ปัณชวนคุย และบอกตัวเองต้องรู้ให้ได้ว่าหมอเป็นอะไร
                “เค้กหน้าตาดีจัง ผมลองชิมได้ไหม?” หมอเอ่ย
                “ยังไม่เสร็จดีเลยครับ ยังต้องแต่งหน้าอีกนิดหน่อย แต่ตอนนี้ผมขอพักก่อนนะครับ ตื่นแต่เช้าออกจะง่วงๆ ขอดื่มกาแฟสักหน่อยก่อน”
                “ได้เลยครับ แต่นี่ปัณจะทำเค้กอะไรนะครับ”
                “เป็นวนิลาครับ ส่วนหน้าเค้กเป็นผลไม้กับชอคโกแลต สตอร์เบอรี่เจ้านี้อร่อยนะครับ ต้นน้ำเป็นคนแนะนำ เห็นว่ารู้จักกับแม่ ส่วนองุ่นนี่ผมเอามาจากอังกูร ลองเอามามิกซ์กันดู ไม่แน่ใจว่าจะเป็นยังไงบ้าง”
                “ขอลองหน่อยได้ไหมครับ” แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว หมอชลาธิปก็คว้ามือบางของปัณที่กำลังหยิบสตอร์เบอรี่กินกับกาแฟไปใส่ปากตัวเองซะอย่างนั้น
                “เค้กชิ้นนี้อร่อยที่สุดเลย” แก้มใสๆของปัณขึ้นสีระเรื่อ ด้วยความเขินอาย ไม่คิดว่าหมอจะเปลี่ยนอารมณ์เร็วขนาดนี้ เค้าดึงมือกลับ ทว่าหมอหนุ่มกลับจับมือของเขาไว้แน่น แถมยังใช้ลิ้นและริมฝีปากของตัวเองไล่ขบเม้มนิ้วเรียวทีละนิ้ว
                “คุณหมอครับ อย่า”
                “อย่าอะไรครับ ก็เค้กอร่อย ผมก็กำลังกินเค้กนี่ไง ปัณนี่เก่งนะครับ กับข้าวก็ทำอร่อย ทำเค้กก็อร่อยมากเลย” ว่าแล้วหมอก็กอด “เค้ก” ส่วนตัวของตัวเองซะจนแน่น
                “อย่าเล่นแบบนิ้สิครับ เดี๋ยวเค้กก็ไม่เสร็จพอดี”
                “ผมอยากกินเค้กชิ้นนี้มากกว่าแล้วนี่ครับ” พูดจบก็ไม่ฟังอะไรเลย หมอนุ่มกึ่งลากกึ่งจูงปัณขึ้นไปยังหน้าบันไดที่ชั้นบนมีห้องนอนของทั้งตัวเองและของร่างเล็กอยู่ทันที
                “ไม่นะครับคุณหมอ อย่าดื้อสิ วันนี้วันปีใหม่ คุณจะไม่สวดมนต์ข้ามปี จะไม่เคาน์ดาวน์แล้วเหรอครับ” ปัณใช้มาตรการเสียงเข้มเข้าข่ม
                “แล้วถ้าผมไม่ดื้อ คืนนี้ปัณจะไปนอนห้องผมใช่ไหมครับ ตกลงตามนั้นนะ” เขารวบรัดแต่อีกคนไม่ยอม
                “ไม่ครับ”
                “งั้นก็ต้องตอนนี้แหละ หมอชลาธิปโน้มตัวลงไปใกล้ เขาจู่โจมจนปัณตกใจ และยิ่งปัณดันหน้าอกแกร่งของหมอให้ห่างออกไปเท่าไร หมอก็ยิ่งเพิ่มแรงกลับมามากเท่านั้น ทำให้ร่างเล็กแทบจะช่วยเหลืออะไรตัวเองไม่ได้เลย หมอค่อยๆก้มหน้าลงมาโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่ม แต่ก่อนที่จะได้สัมผัสกัน เสียงพลุแรกของปีใหม่ก็ดังขึ้น ปัณหัวเราะคิก และแม้จะยังไม่ยอมให้สัมผัสที่ริมฝีปาก แต่ร่างเล็กกลับโน้มตัวอิงแอบอยู่ที่อกกว้างซะเอง
                “สุขสันต์ปีใหม่ครับคุณหมอ”
                “ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากจะฉลองปีใหม่ตรงนี้” ว่าแล้วหมอชลาธิปผู้แข็งแกร่งก็อุ้มปัณพาดบ่า พาร่างเล็กขึ้นชั้นบนไป
                “สุขสันต์ปีใหม่ครับปัณ”
..... เอ แล้วทำไมเสียงที่ปัณตอบคุณหมอมันเป็นเสียงประหลาดๆล่ะ แต่ก็เป็นเสียงที่ดูมีความสุขดีนะ ><

คุยกันสักนิด
ธัญวลัย ดื้อดึง งอแงมากกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก็รักนะ><