แฟนมึง แต่เมียกู! [นินิว×โช] #MagicRose

Part3

​

ผมนอนฟุบราบไปกับโต๊ะ เสียงเล็กหวานยังคงพูดบรรยายต่อไปเรื่อยๆเป็นเวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงได้แล้ว ตอนนี้ผมทั้งเบื่อทั้งเซ็ง ในใจว้าวุ่นอยากจะรู้ว่าคนที่ไอ้หน้าหล่อเด็กใหม่มันคุยด้วยใช่คนเดียวกับที่ผมอยากเจอรึเปล่า ผมไม่ได้คิดถึงเด็กนั่นนะ อย่าเข้าใจผิด...

เฮ้อ...เมื่อไหร่จะหมดคาบสักทีวะ

ผมเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขม็งอาจารย์เป็นช่วงจังหวะเดียวกันกับที่เธอหันมามองผมแล้วรีบก้มหน้าหลบสายตาไป แล้วหลังจากนั้นเสียงของเธอก็ตะกุกตะกักด้วยความกลัวจนตัวสั่นไปหมด ผมเปล่าข่มขู่นะ แต่ถ้าเธอยังไม่หยุดพูด ผมว่าผมคงได้ลากเธอไปฆ่าหมกป่า ผู้หญิงอะไรพูดมากซะจริง น่ารำคาญว่ะ

กริ้งงงงงงงงงง!!

"เฮ้!! ในที่สุดก็หมดคาบสักทีโว้ย! กูฟังครูแม่งพูดจนขี้หูกูจะลุกขึ้นมาเต้นระบำได้อยู่แล้ว! แม่งพูดไม่หยุด ไม่เหนื่อยบ้างรึไงวะ" เสียงไอ้วาที่ตะโกนร้องด้วยความดีใจเกินเหตุเรียกให้ทุกสายตาหันไปมองอย่างสนใจ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้คนมาใหม่ มันก็หันไปมองด้วย

ผลั่ว!

"โอ๊ย! ไอ้เมคมึงตบหัวกูทำไม!" ไอ้วาทำหน้าฉุนเฉียวก่อนจะตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อเมคดึงลงมามองหน้า ส่วนเมคมันก็ยังคงตีหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สากับอาการของอีกคน

พวกมันจะตีกันให้ได้อะไรขึ้นมา!

"พอๆๆ มึงไม่เห็นหน้าไอ้โชเหรอวะ แม่งแทบจะแดกหัวพวกเราได้อยู่แล้ว" 

"ทะลึ่ง!" ผมไม่ตะโกนเปล่าแต่คว้าปากกาปาใส่หัวไอ้กัสด้วยความหมั่นไส้ แล้วก็ไม่ผิดหวังเข้าโดนหัวมันเต็มๆ

โป้ก!

"โอ๊ย! กูเจ็บนะไอ้โช!" ไอ้กัสมันยกนิ้วชี้หน้าผม แล้วสักพักไอ้กองสนับสนุนก็ส่งของบรรณาการบางอย่างให้กับมันเพื่อเอามาใช้เล่นงานผม ไอ้เพื่อนเหี้ย!

เฟี้ยวววว!!

ผมก้มหัวหลบได้ทันแบบฉิวเฉียว แต่ไอ้คนที่อยู่ด้านหลังก็ซวยไป ท่ามกลางความลุ้นระทึกของทุกคนรวมถึงผมด้วย ดูเหมือนจะมีคนอยู่แค่คนเดียวที่ดูจะไม่สยใจคนรอบข้างเลยสักนิด แม้แต่ลูกบอลที่กำลังจะพุ่งไปโดนหน้าหล่อๆของมัน มันก็ยังจะไม่สนใจ...

ปึก!

ลูกบอลที่กำลังจะพุ่งไปหาเด็กใหม่ถูกฝ่ามือของมันปัดออกอย่างแรงจนมันไปกระแทกเข้ากับผนังห้องโดยที่สีหน้าของเจ้าตัวยังคงเรียบนิ่งไร้วี่แววของความตื่นตกใจและไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองอะไร มันทำให้พวกผมถึงกับนิ่งและเริ่มสงสัยกับประวัติความเป็นมาของมันซะแล้ว แค่การที่มันย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ตอนครึ่งเทอมหลังมันก็น่าแปลกอยู่แล้ว แต่นี่ฝีมือมันยังไม่ธรรมดาอีก ผมคงต้องสั่งให้เด็กไปสืบประวัติมันดู

"เฮ้ยๆๆ เลิกเรียนแล้วพวกเราไปหาอะไรแดกกัน" เสียงของพีทำให้ผมต้องละสายตาออกจากเด็กใหม่หันมามองมัน ไอ้พีทำหน้าทะเล้นแล้วตรงเข้าไปดึงแขนเมคให้เดินตามออกไปเป็นคนแรก ก่อนจะตามด้วยคนอื่นๆที่เหลือ จนตอนนี้มีแค่ผม แชร์และไอ้วายืนอยู่เท่านั้น ไอ้วาเดินตรงเข้ามาหาผม ขณะที่สายตามันจ้องมองไปยังเด็กใหม่เล็กน้อยแล้วลากมาสบกับผมเช่นเดียวกับไอ้แชร์ ผมพอจะรู้ความคิดของพวกมันแล้ว พวกมันสองคนก็คงจะรู้สึกไม่ต่างจากผม 

"กูหิวละ วันนี้ใครเลี้ยง" ไอ้วาลากเสียงยานครางด้วยสีหน้าทะเล้นพลางคลี่ยิ้มหวานละลายใจสาวๆในแบบที่มันชอบทำอยู่บ่อย จนไอ้แชร์ที่เห็นเกิดอาการหมั่นไส้ตรงเข้าไปล็อคคอ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนถูกล็อคคอแรงๆ

ฟอดดด

"อะ...ไอ้แชร์! มึง...มึง" ไอ้วาถึงกับอ้าปากพะงาบๆชี้นิ้วสั่นๆใส่หน้าไอ้แชร์ ส่วนผมนี่ชินกับภาพนี้แล้วไม่ได้ตกใจอะไรได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา 

"อะไรมึง เขินเหรอวะ" 

"ไอ้แชร์! อ๊ากกกกก! กูจะฆ่ามึง!!" 

"เหอะๆ กูสิจะฆ่ามึง! มึงแพ้แล้ว เลี้ยงข้าวพวกกูด้วย จบป่ะ?" 

"ไม่จบ! ทำไมต้องเป็นกูด้วย ไม่เข้าใจเลย มึงขี้โกงนี่!" ไอ้วามันบอกเสียงฉุน หน้าหวานขึ้นสีจัดด้วยความโกรธ ก่อนจะทนไม่ไหวก้มลงกัดเข้าที่แขนอีกฝ่ายอย่างแรงจนไอ้แชร์รีบสะบัดแขนออกห่างแทบไม่ทันพร้อมกับร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บจ้องเขม็งไอ้วา 

"อ๊ากกกกกกก! ไอ้วามึง!" 

"มึงทำไมวะสัส! กูไม่เลี้ยงเว้ย! ตังค์หมดตูดแล้ว ไม่ต้องเสือกมาให้กูเลี้ยงข้าวเลย มึงอะแหละที่ต้องเลี้ยง ไม่อย่างนั้นล่ะก็...หึๆ" ไอ้วาก้าวเดินเข้าไปหาไอ้แชร์ช้าๆด้วยสีหน้าจิตๆ ผมยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะและรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาทางพวกเรา แต่ผมไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตัวเลยไม่ได้หันกลับไปมอง... 

"ไม่อย่างนั้นอะไร..." แชร์เริ่มถามเสียงสั่น แม้ว่าสีหน้าจะยังไม่แสดงออกถึงความกลัว แต่มันก็เริ่มถอยหลังหนี "ไม่อย่างนั้น...กูก็จะฆ่ามึงไง ตายซะเถอะ!"วาตะโกนลั่นก่อนจะพุ่งเข้าไปเตรียมบีบคอของอีกฝ่าย แชร์เบิกตากว้างรีบกระโดด ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากห้อง ผมนี่ถึงกับหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจเลย 

"ฮะฮ่าๆๆ มึงแม่ง..." 

"ขำอะไรนักหนาวะโช กูไม่ตลกเลยนะ" วามันหันกลับมามองผมด้วยสีหน้าบึ้งตึงพลางก้าวเดินเข้ามาหา น้ำเสียงของมันนี่แง่งอนง่องแง่งเหมือนกับผู้หญิงไม่มีผิด ผมก็ว่าไว้อยู่แล้วว่ามันจะทำอะไรได้ นอกจากข่มขู่

ในแก๊งค์พวกผมไม่มีใครหรอกไม่เก่งการต่อสู้ แม้แต่คนหน้าหวานตัวผอมแห้งอย่างมันก็ยังเก่งทั้งหบุนและบู๊ไม่แพ้ใคร ส่วนแชร์มันไม่ได้กลัวอะไรวาหรอก ถ้าพูดกันตามหลักการแล้ววาถือเป็นรองหัวหน้าแก๊งดาร์วิ้นเลยล่ะ ส่วนแชร์ก็เป็นรองหัวหน้าเหมือนกัน พวกมันทั้งคู่ฝีมือดีพอกันและแฝงไปด้วยอันตรายอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึงเลยล่ะ ในขณะที่ผมก็เป็นหัวหน้าแก๊งค์คอยคุมลูกน้องไปและสั่งการเท่านั้น 

"มึงจะโกรธมันทำไม มันก็แค่อยากเล่นด้วย" 

"แต่มันหอมแก้มกูนะ ฮือ...กูไม่ชอบนี่! ควยเอ๊ย อย่าให้เจอตัวนะ กูจะตามไปกระทืบมันให้จมดินเลย! ไอ้เพื่อนเหี้ย!" วาพูดพลางทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความแค้น ผมมองมันแล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียดรู้สึกอยากเตะมันไม่ต่างจากคนอื่น 

"นี่มึงไม่ต้องมามองกูด้วยสายตาแบบนี้เลย เกิดพิศวาสกูอะดี้..." มันลากเสียวยาวกวนประสาท ผมที่ชักจะหมดความอดทนก็ลุกพรวดพราดเตรียมจะวิ่งไล่เตะมัน แต่ไอ้คนรู้ทันก็รีบวิ่งไปหลบอยู่หลังโต๊ะอาจารย์อย่างว่องไวปานสายลม 

"อ๊ะๆๆ อย่านะเว้ย ไม่งั้นกูงอนจริงๆด้วยนะ" วายักคิ้วมองผมพลางกอดอก ผมหัวเราะหึในลำคอแล้วก้าวเข้าไปหามันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ 

"มึงคิดว่าจะกูจะง้อเหรอ" 

"ไม่อะ แง่ง! เฮ้ย!อย่าเข้ามานะ!" 

"ช้าไปแล้วไอ้เพื่อนเวร มึงเองก็ต้องโดนเหมือนกัน!" ผมว่าก่อนจะวิ่งเข้าใส่มัน แต่ไอ้ตัวดีมันก็หลบวูบผ่านร่างผมไปรีบวิ่งหนีออกจากห้อง แต่ไม่วายจะหยุดพักหายใจชะโงกหน้าโผล่หัวเข้ามาในห้องพร้อมกับคำพูดวอนโดนกระทืบ 

"อ๊ะๆๆ ถ้าเกิดตดใจกูเมื่อไหร่ก็บอกนะ เดี๋ยวเฮียจะไปหาที่ห้อง...วะฮ่าๆๆ" 

"ไปตายซะมึง..." 

"ง่ะ! ใจร้ายชะมัดเลย สรุปมึงเลี้ยงนะกูตังค์หมดเกลี้ยงกระเป๋าเลย" วายกมือขึ้นประสานกันพลางทำตาปริบๆอย่างน่ารัก ผมส่ายหัวไปมาพร้อมกับหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

"ฮั่นแน่...เริ่มหลงเสน่ห์ผมแล้วล่ะสิครับคุณโช..." 

"ถุย! กูเนี่ยนะ เออ! วันนี้กูเลี้ยงก็ได้" ผมก้าวเดินไปหามันแต่อีกฝ่ายก็กระโดดหลบไปข้างๆ แล้ววิ่งกลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะหยิบของบางอย่างออกมา 

"กลับไปเอาอะไรวะ" 

"ลืมขนม นี่ไง" วาชูห่อขนมซองใหญ่ให้ดู ผมนี่อยากจะตรงเข้าไปเตะมันจริงๆ 

"รีบไปกันเถอะ ป่านนี้พวกมันรอแย่แล้ว" 

"อาฮะ ซื้อหนมให้กูด้วย หมดแล้ว..." มันบ่นอุบแถมยังมีการประท้วงต่ออีก ผมล่ะอยากหาอะไรปาจริงๆ 

"อือ..." ผมว่าพลางตรงเข้าไปลากคอมัน ย้ำนะว่าลากคอมันไม่มันไม่ใช่กอดคอ ไอ้ตัวดีมันก็เลยดิ้นพร้อมแหกปากร้องโวยวายเลยไง 

"ปล่อยนะเว้ยยยยย! กูหายใจไม่ออก! แค่กๆ" 

"สม เหอะๆ" 

"ทำไมพวกมึงถึงชอบรังแกกูวะเนี่ย! อ๊ากกกกกก ช่วยด้วยๆๆ ไอ้โชโรคจิตมันจะฆ่าผม!!!"

โป้ก!

ร้องมากผมก็เลยแจะมะเหงกให้กับมันเลย ทีนี้ก็หุบปากได้สักทีนะ แต่ก็ไม่วายจะขมุบขมิบด่าผมแบบไร้เสียงอีก ไอ้นี่...

ผมพากันเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่คิดจะสนใจอีกคนที่อยู่ในห้องเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าผมจะปล่อยผ่านเลยไปหรอก อีกไม่นานผมต้องได้รู้แน่ว่ามันเป็นใคร!

#ขอเม้นหน่อยนะครับ