[โฟร์ท]

ผมสั่งให้คนส่งคลิปไปให้ที่บ้านของไออุ่นเรียบร้อยแล้ว และกลับเข้าไปดูเด็กนั่นในห้องพี่ผมอุ้มไปนอนไว้ เห็นว่าไออุ่นนอนขดตัวอยู่ ปากก็ละเมอแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย หน้าตาและปากซีดเซียว และเหมือนจะซีดไปทั้งตัวเลย

“หนาว หนาวจัง ปะป๊า อุ่นหนาว มะม๊าช่วยอุ่นด้วย” ไออุ่นละเมอ ผมเอะใจเลยเดินไปแตะตัวดู

“ตัวร้อนจี๋เลย” ผมอุ้มไออุ่นกลับไปที่ห้องผมก่อนจะหาอะไรมาเช็ดตัวให้แล้งเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ใหม่ แต่ไออุ่นก็ยังอาการไม่ดีขึ้น ผมเลยโทรตามหมอมาที่นี่

“หนาว อื้อ หนาว ป๊า ม๊า อุ่นหนาว กอดอุ่นหน่อย” คนตัวเล็กละเมอแล้วจับมือผมไปแนบแก้ม

สักครึ่งชั่วโมงหมอก็มาถึง พี่ไทม์เป็นหมอที่ผมรู้จักดี พี่เค้าบอกให้ผมออกมารอนอกห้องแล้วเข้าไปตรวจไออุ่นอยู่นานมาก เด็กนั่นจะต้องป่วยหนักแน่ๆ

“พี่ เด็กนั่นเป็นไงบ้าง” ผมรีบเข้าไปถาม แล้วทำไมผมต้องห่วงเด็กนั่นด้วยวะ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ผมควรเกลียดแล้วปล่อยให้เด็กนั่นตายๆไปซะ

“หนักเอาการ! เป็นไข้ อ่อนเพลีย มีรอยแผลหลายจุด แล้วก็มีร่องรอยของการมีเพศสัมพันธ์แบบที่เจ้าตัวไม่เต็มใจ มึงไม่ได้ข่มขืนน้องเค้าใช่มั้ย” พี่ไทม์ถาม หมอรักษาคนหรือหมอดูวะ

“เปล่า! ผมไม่ได้ทำอะไรมันสักหน่อย” ผมว่า

“มึงไม่ต้องโกหก กูรู้ว่ามึงทำ รู้มั้ยถ้าช้ากว่านี้อีกนิด น้องเค้าอาจจะช็อคตายได้นะเว้ย เดี๋ยวกูให้ยาเอาไว้ แล้วก็ให้น้ำเกลือ กูไม่รู้นะว่ามึงโกรธแค้นอะไรเด็กคนนั้น แต่สิ่งที่มึงทำมันมากเกินไป”

พี่ไทม์พูดขึ้นอีก เออ! กูผิดเองที่ทำพอใจมั้ยล่ะ แต่ทำไมพี่ไทม์ต้องทำท่าทางสงสารไออุ่นขนาดนั้นด้วยวะ

“พี่รู้ได้ไง”

“เท่าที่กูรู้จักมึงมา มึงไม่เคยรังแกใคร อ่อนโยนแม้กระทั่งกับหมาวัด แต่นี่มึงทำร้ายคนๆนึงจนเกือบจะตาย มึงแค้นอะไรน้องเค้านักวะไอ้โฟร์ท”

“พี่ไม่เข้าใจหรอก จริงๆเด็กนั่นไม่เกี่ยวอะไร แต่มันเป็นลูกของคนที่ทำให้แม่ผมเจ็บ ผมอยากให้มันเจ็บบ้าง” ผมบอก

“มึงไม่ใช่โฟร์ทคนที่กูรู้จักแล้วว่ะ กูกลับล่ะ ถ้าอาการน้องเค้าไม่ดีขึ้นก็พาไปโรงบาลละกัน” พี่ไทม์ว่าแล้วมองหน้าผมด้วยความผิดหวังก่อนจะเดินออกไป

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องเห็นว่าไออุ่นนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มือด้านซ้ายถูกเข็มเจาะเพื่อให้น้ำเกลือเอาไว้ ตรงหัวเตียงมียาวางอยู่เยอะมาก ผมนั่งลงข้างๆแล้วเอามือไปแตะตรงแก้มนุ่มๆเบาๆ

“หนาว กอดหน่อย ผมหนาว ป๊า อุ่นหนาว” ไออุ่นละเมออีกแล้วดึงมือผมเอาไว้

“หนาวเหรอ” ผมว่า ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นให้ถึงคอแล้วผมก็นอนกอดไออุ่นไปด้วยเลย ผมเองก็เพลียเลยเผลอหลับไปเหมือนกัน

[ไออุ่น]

ผมรู้สึกอึดอัดจัง หายใจไม่ค่อยจะออก หนักๆตรงท้องชะมัด ปวดหัว ปวดตัว ปวดๆๆๆไปหมดเลย ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นว่าเป็นห้องนอนของคนใจร้ายที่ย่ำยีผมเมื่อคืนนี้ และเค้าก็นอนกอดผมอยู่

“อยู่นิ่งๆดิ๊” เค้าพูดขึ้นทันทีที่ผมจะขยับตัวลุก

“อื้อ ปล่อยนะ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ” ผมบอกแล้วดึงมือเค้าออกจากตัว เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตรงมือซ้ายผมมีเข็มน้ำเกลืออยู่ด้ยย

“โอ๊ย! ซี๊ด” ผมร้องออกมา

“บอกแล้วไงให้อยู่นิ่งๆ ดื้อจริงๆเลยมึงเนี่ย มาสิ! ลุกขึ้น” เค้าพูดขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ ผมลังเลกลัวว่าเค้าจะแกล้งผมอีก

“กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า ลุกขึ้นสิ” เค้าบอก ผมก็เลยยื่นมือไปให้เค้าจับแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

“อาการเป็นไงบ้าง” เค้าถามเสียงห้วนๆเหมือนเดิม

“ก็ดีขึ้นแล้วครับ” ผมบอกแล้วหลบตาของอีกฝ่าย พอเข้าห้องน้ำเสร็จเค้าก็พยุงผมออกมา สำนึกผิดที่ทำร้ายผมหรือยังไง

[โฟร์ท]

เด็กนั่นเป็นอะไรวะ นั่งหลบตาผมอยู่ตั้งนานแล้ว พอผมมองมันก็ก้มหน้าบ้าง หันหน้าหนีบ้าง ไม่พูดอะไรสักคำ ผมเองก็นั่งมองมันอยู่อย่างนั้นแหละ สักพักท้องมันก็ร้องโครกครากขึ้นมา ผมก็เลยเดินออกไปจากห้อง

วันนี้แม่บ้านไม่อยู่ ผมเองก็ทำกับข้าวไม่เป็นซะด้วย เอาไงล่ะทีนี้ ผมเลยเปิดตู้เย็นเห็นว่ามีไข่ไก่กับผัก ไม่รู้จะทำเมนูอะไรให้ไออุ่นดี แล้วว่าแต่ทำไมผมต้องไปใส่ใจ ห่วงใยเด็กนั่นด้วยวะ

ผมเลยหยิบมือถือออกมาเปิดยูทูป คิดว่าจะทำข้าวต้มกับไข่ลวกไปให้ แต่ทำไมวิธีทำมันยากแบบนี้วะ ผมต้มอยู่ตั้งนานกว่าจะเสร็จ ต้มข้าวเสร็จแล้วผมก็ลวกไข่ แต่ต้มนานไปมันก็เลยกลายเป็นไข่ต้มซะอย่างนั้น

“วันนี้แม่บ้านไม่อยู่ กูทำกับข้าวไม่เป็น ทำได้แค่นี้ กินได้มั้ย” ผมว่าแล้วยกชามข้าวต้มให้ไออุ่น

“เอ่อ นี่ไข่ต้มเหรอครับ” ไออุ่นถาม

“เปล่า! ไข่ลวกอ่ะ แต่ต้มนานไปนิดนึง” ผมบอก ไออุ่นรับชามข้าวต้มไป แล้วมองหน้าผมสลับกับชามข้าวต้ม ก็แน่อ่ะ มันไม่น่ากินนี่นา ข้าวต้มก็น้ำเยอะกว่าข้าวอีก ไข่ลวกก็ดันกลายเป็นไข่ต้มอีก

“ขอบคุณนะครับ” ไออุ่นบอกแล้วตักข้าวเข้าปากคำแรก

“อื้ม กินได้มั้ย” ผมถามอีก

“คือ เอ่อ มันเค็มไปนิดนึง แต่ก็พอกินได้ครับ” ไออุ่นบอกก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างทุลักทุเล ผมเลยแย่งชามมาถือไว้เอง ก่อนจะตักข้าวมาเป่าแล้วจ่อไปที่ปากคนตัวเล็ก

“อ้าปากสิ จะป้อน” ผมว่า ไออุ่นเลยอ้าปากกินแต่โดยดี ไม่รู้ว่าอร่อยมั้ยแต่ไออุ่นก็กินกับข้าวอันแปลกประหลาดของผมจนเกือบหมด

ผมป้อนข้าวไออุ่นเสร็จก็หยิบยาที่วางอยู่มาแกะให้ กินยาเสร็จผมก็บอกให้นอนพัก ผมเลยออกไปจากห้องไป ผมทำผิดไปจริงๆใช่มั้ย ที่เอาความแค้นไปลงกับไออุ่น เด็กนั่นดูอ่อนแอเกินไป

“แม่ ผมจะทำยังไงดี”

ผมคิดในใจ รู้สึกสงสารไออุ่นยังไงก็ไม่รู้ ในใจผมก็ยังเก็บคำพูดของพี่ไทม์มาคิดอีก ใช่! ปกติผมไม่ใช่คนแบบนี้ แต่เพราะความแค้นผมเลยทำร้ายไออุ่นที่ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้

สามวันต่อมา

ผมไม่เเน่ใจว่าควาจะปล่อยไออุ่นไปดีมั้ย จนเเล้วจนรอดผมก็ไม่ยอมปล่อยเด็กนั่นไป ยังไงซะ ความเเค้นของผมมันก็ยังไม่จบเเค่นี้ ผมตัดสินใจได้เเล้วว่าจะไม่ปล่อยไออุ่นไปเด็ดขาด ตราบใดที่พวกมันไม่เจ็บเท่าเเม่ของผม เด็กนี่มีทุกอย่างทั้งเงิน ทั้งครอบครัวที่ดี เเต่ผมกลับไม่มีอะไรเลย ผมจะทำให้พวกมันไม่เหลืออะไรเลยเหมือนที่ผมกับเเม่เคยเป็น

อ้าว! เอาไงต่อ พี่โฟร์ทจะหยุดใช่มั้ย เดี๋ยวพาพี่ไทม์มาจีบน้องไออุ่นก่อนนะครับ โมโหหึงทำร้ายน้องอีก เม้นให้ด้วยนะครับ