× 0
× 0
× 0
“พี่รบขา ขอให้คุณพระคุ้มครองนะคะ”
นั่นเป็นคำภาวนาในทุกคืนก่อนนอน เธอกับลูกในท้องจะสวดมนต์ไหว้พระและภาวนาให้คนที่รักยิ่งปลอดภัยกลับมา
นาวาเอกนักรบในชุดเสื้อเกราะกันกระสุนตรวจดูความเรียบร้อยหลังจากกลุ่มก่อความไม่สงบทำคาร์บอม ประชาชนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ล้มตายระเนระนาด พื้นถนนเป็นหลุมลึกกว้างเสียจนน่ากลัว ในขณะนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเด็กร้องจ้า
“อุแว๊ๆๆ”
เสียงเด็กทารกตัวน้อยที่อยู่ในห่อผ้าขนหนูในพุ่มไม้ข้างทาง เขาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อคิดว่าเด็กน้อยกลายเป็นเด็กกำพร้าไปเสียแล้ว เพราะร่างของคนเป็นแม่และพ่อนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน
ร่างสูงเข้าไปหาต้นเสียงแล้วอุ้มทารกตัวแดงหน้ายับย่นขึ้นมากอด ในขณะนั้นเองก็มีเสียงตะโกนลั่น
“ระเบิด!!!”
“บึ้ม!!!”
ร่างสูงของนาวาเอกนักรบลอยละลิ่วตกลงบนพงหญ้าอีกฝั่ง โดยมีเด็กทารกอยู่ในอ้อมกอดแน่น
ชาครียานอนไม่หลับ คืนนี้ทำไมอากาศมันถึงได้ร้อนนักนะ หรือเพราะเธอกำลังตั้งครรภ์อุณหภูมิในร่างกายก็เลยอุ่นกว่าปกติ ร่างอวบอิ่มในชุดนอนหลวมๆ เดินออกมารับลมเย็นๆ กลางดึกสงัด สายลมโชยเอื่อยพาให้นึกถึงคนรัก 3 เดือนแล้วที่เขาไม่ส่งข่าวมาเลย และเธอก็ไม่เคยเปิดทีวีดู ไม่เคยรับรู้สถานการณ์นั้น
หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าทุกคนนอกจากเธอ รู้ข่าวคาร์บอมนั้นแล้ว และยังรู้ด้วยว่าบุคคลอันเป็นที่รักเป็นเหยื่อของพวกกระหายเลือด แต่ที่ไม่บอกเพราะทางการยังไม่แจ้งความเป็นไปอันแน่ชัด แน่นอนว่าในสถานการณ์แบบนี้หากเกิดความสูญเสียจะต้องรีบส่งข่าวบอกคนทางบ้าน และในเมื่อทางการยังเงียบกริบ พวกเขาก็ยังมีความหวัง
“ลูกจ๋า พ่อของหนูจะเป็นอย่างไรบ้างนะ เขายังปลอดภัยดีใช่ไหมลูก”
ความเงียบดูจะบั่นทอนกำลังใจไปจากเธอมากมายนัก น้ำตาที่ไม่เคยไหลรินก็เอ่อนองคลอเบ้าตา ก่อนจะไหลอาบสองแก้มเป็นครั้งแรก
“แม่เข้มแข็งแล้วนะลูก แม่เข้มแข็งที่สุดแล้ว แต่ว่า...ฮึกๆ” สุดท้ายเธอก็ร่ำไห้ออกมาเต็มที่
ในขณะนั้นภายนอกรั้วบ้าน ก็มีแสงสว่างส่องพาดถนนในซอย แสงจ้าทำให้เธอหยุดนิ่งแล้วพิศมองอย่างตั้งตารอ ทุกครั้งที่เห็นแสงไฟหน้ารถส่องใกล้ๆ บริเวณบ้าน ชาครียาก็ได้แต่หวัง หวังว่าจะเป็นแสงไฟจากรถของสามี ครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอยืนอยู่บนความหวังมาตลอด 3 เดือน ความหวังที่เป็นฟางยึดเหนี่ยวจิตใจให้สู้ต่อ
แสงไฟหน้ารถดับลงก็เหมือนความหวังพลันมลายหายไปต่อหน้าต่อตา หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้งแล้วหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน
“ขอโทษนะครับ ช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อยจะได้ไหม ผมมีข่าวของนาวาเอกนักรบจะมาบอก”
ชาครียาตัวชาดิก แข้งขาพลันจะอ่อนระโหยโรยแรง เธออยากร้องไห้และมีใครสักคนกอดเธอแน่นๆ ผู้ชายคนนี้จะมาบอกข่าวร้ายแก่เธอหรือไง ข่าวเร่งด่วนที่ต้องมาบอกทันทีไม่ว่าเวลานี้จะเป็นเวลาอะไร
แต่เอ๊ะ!!!
ผู้ชายคนนี้...เสียงของเขาเหมือน...
พี่รบ!!!
ชาครียาหมุนตัวกลับไปมองอย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่เห็นใครสักคนยืนอยู่นอกรั้ว เท้าบางๆ ก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองหาว่าคนๆ นั้นหายไปไหน
หรือเธอจะหูเฝื่อน ได้ยินเสียงลมพัดเป็นเสียงคนรักไปแล้ว
“ขอโทษนะครับ ผมจะมาบอกข่าวของนาวาเอกนักรบ”
เสียงนั้นดังขึ้นอีกในความมืด คราวนี้ชาครียายืนนิ่งไม่ไหวติง รอจนเห็นร่างๆ หนึ่งที่ยืนอยู่ในความมืดมิด ร่างสูงใหญ่ในชุดลายพราง ไม่ผิดแน่ เขาคือ...
“พี่รบ!!! พี่รบ!!!”
นักรบออกมาจากความมืด ก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าภรรยาสาว มีเพียงรั้วที่กั้นกลางแต่ลมหายใจอุ่นร้อนก็ยังประสานกันได้
“พี่รบจริงๆ ด้วย”
หญิงสาวกระวีกระวาดรีบเปิดประตูรับร่างสูงที่เดินเข้ามา แล้วคว้าเธอไปกอดแน่น เท่านั้นชาครียาก็ร้องไห้เสียงดังลั่น
“พี่รบจริงๆ ด้วย ฮือๆ พี่รบ...พี่รบ”
“ยอดรัก พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน”
นักรบพร่ำบอกแล้วบดจูบบนกลีบปากอิ่มที่แสนคิดถึง เธอตัวสั่นงันงกอยู่ในอ้อมกอด เธอร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เธอมีรอยยิ้มทั้งน้ำตาที่อาบไล้สองแก้ม ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“อย่าร้องยอดรักของนักรบ พี่กลับมาแล้ว เธอจะไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว”
“คิตตี้ไม่เคยร้องไห้นะคะ แต่ครั้งนี้ไม่ไหวจริงๆ มันเจ็บปวดทรมานเมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียพี่รบไปจริงๆ”
“ขวัญเอ๋ยขวัญมานะคนเก่ง เสร็จงานของพี่แล้ว ต่อไปนี้พี่จะไม่ต้องอยู่แนวหน้าอีกแล้ว”
“ทำไมคะ เขาย้ายพี่รบเหรอ”
“เปล่าจ้ะ อย่าลืมสิ พี่เป็นนาวาเอกแล้วนะ ต่อไปพี่จะไม่ก้าวก่ายหน้าที่อย่างที่คิตตี้เคยว่าอีก พี่จะทำหน้าที่ของผู้บังคับบัญชาที่พึงกระทำ เราสองคนจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว”
“ไม่ใช่สองนะคะ แต่เป็นสามคนต่างหากล่ะ”
“หืม...”
ชาครียาเฉลยด้วยการจับมือหนาวางบนหน้าท้องของตน นักรบชะงักยืนนิ่งเหมือนถูกสาป เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของภรรยาเปลี่ยนไป หน้าท้องที่เคยแบนราบเปลี่ยนเป็นนูนขึ้นมาน้อยๆ
“ลูกของพี่รบค่ะ”
“จะ...จริงเหรอ นี่พี่...เสกเด็กเข้าท้องคิตตี้ได้แล้วจริงๆ น่ะเหรอ” เขากำลังดีใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เสียงพูดก็สั่นพร่าแหบห้าวสูงๆ ต่ำๆ ตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมานอกทรวงอก
“ค่ะ พี่รบทำสำเร็จแล้วนะคะ”
“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ พี่กำลังจะมีลูกหรือนี่ โอ...ขอบคุณคุณพระที่ช่วยให้พี่รอดชีวิตกลับมา ขอบคุณยอดรัก ขอบคุณมาก”
ชาครียาไม่ถามหรอกว่าเขาผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง แค่เขากลับมายืนกอดเธอแน่นๆ แค่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ แค่ได้สัมผัสกับจุมพิตหนักหน่วง แค่นี้เท่านั้นที่เธอโหยหามานาน
เธอรักเขา รักนักรบเลือดเหล็กคนนี้เหลือเกิน...
ชาครียามองเด็กทารกตัวน้อยหน้าตาแดงยู่ยี่ในอ้อมแขนของสามีไม่วางตา ถ้าเขาไม่ปริปากบอกมาก่อนว่าไปเจอเด็กคนนี้ที่ไหนยังไง เธอคงต้องงอนเพราะคิดว่าเขาไปไข่ไว้ที่ไหนหรือเปล่า แต่หากคิดอย่างนั้นเธอก็คงจะบ้าไปกันใหญ่ เพราะสามีของเธอไม่เคยคิดนอกใจเธอเลยสักคิด ดูเหมือนจะแน่ใจเกินไป แต่เธอก็แน่ใจว่าเขาไม่มีวันหักหลังเธอเด็ดขาด
“อย่าคิดว่าพี่ไปทำระยำตำบอนแล้วกลายเป็นเด็กคนนี้นะยาหยี แค่เวลาจะหายใจก็แทบไม่มีอยู่แล้ว” เขาโอดครวญเมื่อศรีภรรยาเอาแต่จ้องไม่วางตา
“ชิ!! เกือบคิดค่ะ ถ้าไม่ติดตรงที่รักและเชื่อใจก็คงคิดไปแล้ว”
“แล้วคิตตี้พอจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้อีกสักคนได้ไหมล่ะ พี่สงสารแกเหลือเกิน โชคดีที่แกยังหายใจในขนาดที่พ่อกับแม่ของแกนอนจมกองเลือดอยู่ จะให้เอาไปส่งสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ดูจะใจร้ายไปหรือเปล่า เพราะแค่เด็กคนเดียวเราก็น่าจะช่วยกันเลี้ยงได้”
“แต่เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าแกนะคะ พ่อแม่แกเป็นคนยังไงเราก็ไม่รู้”
“สรุปว่าคิตตี้ไม่อยากเอาลูกเขามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอมใช่รึเปล่า ถ้างั้นพี่ก็คงไม่บังคับ” บอกแล้วก็ทำท่าจะอุ้มทารกน้อย
“เดี๋ยวค่ะ ถ้าเราเลี้ยงแกดีๆ สั่งสอนให้แกเป็นคนดีตั้งแต่ยังแบเบาะ ต่อให้เป็นลูกเสือลูกตะเข้ คิตตี้ว่าก็น่าโตขึ้นมาเป็นคนดีได้”
“จริงนะ คิตตี้จะยอมเลี้ยงแกจริงๆ นะ”
“ค่ะ”
นักรบดีใจจนหน้าบาน สภาพของพ่อแม่เด็กน้อยยังติดตาไม่หาย วิญญาณของพวกเขาคงจะดีใจหากมีคนใจบุญรับเลี้ยงลูกน้อยเอาไว้ในอุปการะ
“เลี้ยงควบคู่ไปกับลูกของเราเลยล่ะกัน เอ...จะตั้งชื่อแกว่าอะไรดีนะ” ชายหนุ่มทำท่าคิด เรื่องแบบนี้เขาก็ไม่สันทัดกรณีเสียด้วย
“แกเป็นเด็กผู้ชายที่นักรบไปเจอ งั้น...ให้แกชื่อนาวาดีมั้ยคะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนักรบล่ะ”
“ก็แหม...พี่รบไปพบแกตอนเป็นนาวาเอกไงคะ ฮิ ฮิ”
“อ้อ...จริงด้วยสิ นาวา...”
“ส่วนลูกของเรา ถ้าเป็นผู้ชายก็ชื่อนาวิน ถ้าเป็นผู้หญิง...”
“ชื่อรินดา”
นักรบชิงบอกแล้วกอดทั้งภรรยาและลูกเลี้ยงแน่น เขากำลังภาวนาให้ในท้องศรีภรรยามีลูกแฝด เขาจะได้กลายเป็นคุณพ่อลูกสาม เลี้ยงทีเดียว 3 คน แซงหน้าไอ้วีเพื่อนรักซะเลย
จบบริบูรณ์
