No.8 ความรักที่ก่อตัว
× 0
× 0
× 0
No.8 ความรักที่ก่อตัว
และแล้ว ไอ้ค่ารักษาพยาบาลให้เจ้าเหมียวตาฟ้าก็เป็นการลากตัวเมียมาเที่ยวใกล้ๆ อย่างบ้านพักตากอากาศในป่าทึบห่างไกลจากผู้คน และแน่นอนว่าอเล็กซ์ก็เต็มใจมาแต่โดยดี โดยมีลูเซียโน่และอลิซติดสอยห้อยตามเหล่าน้องๆมาด้วย
"ว้าววว ที่นี้อากาศดีจังเลยเนอะเล็กซ์"
อลิซเกาะแขนน้องชายเดินร่าเริงเข้าไปในส่วนของตัวบ้านที่มีคนสวนคอยดูแลบ้านให้ยืนต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับ"
แล้วคนมารยาทดีก็ทักทายเสียงหวาน ถึงจะเห็นว่าเป็นแวมไพร์ที่ตัวแวง แต่ตราบใดที่ตัวเองมากับซีโน่ก็ไม่มีอะไรต้องห่วง
"ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ"
แล้วอเล็กซ์ก็เป็นเหมือนคุณหนูผู้บอบบางที่ต้องมีคนคอยตามเอาใจ เพราะหนึ่งเลยเป็นเมียเพียงคนเดียวที่ซีโน่ยกย่อง สอง ซีโน่ไม่เคยพาเมียคนไหนมาพักผ่อนที่นี้ สาม มองตาก็รู้ ว่าซีโน่หวงอเล็กซ์มากแค่ไหน ขนาดเราเข้าไปคุยแบบเป็นมิตร ซีโน่ยังแพร่รังศรีสังหารกระจายไปทั่วบริเวณประมาณว่า ใครคิดไม่ดีกะเมียกู ตาย!!! อะไรแบบนี้เลยแหละ
"ไปเถอะ จะพาไปดูห้องนอน"
ซีโน่ว่าเรียบๆ แววตาแข็งกร้าวดูเริงร่าของหนุ่มรักสนุกหายไปหมด เหลือไว้เพียงแค่สายตาเอ็นดูหนุ่มน้อยตรงหน้าเท่านั้น
"ครับ"
อเล็กซ์ก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม ลืมไปแล้วว่าต้องกลัวซีโน่และเหล่าแวมไพร์คนอื่นๆในบ้านนี้ ทั้งๆที่เป็นก่อนหน้านี้สักเดือน เจ้าเด็กหัวดื้อคงจะต่อต้านสุดชีวิต ไม่มีทางร่วมชายคาด้วยแน่ๆ
"ว้าวววว ห้องกว้างมากกก"
ฟลุบ
"คิกๆ"
แล้วเสียงหัวเราะก็ดังก้องไปทั้งห้อง พร้อมๆกับร่างเล็กที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
"อากาศดีไหม?"
"ครับ ดีมากๆเลยล่ะ แต่สู้ที่ที่ผมเคยอยู่ไม่ได้หรอกครับ อากาศดีกว่านี้อีก"
"หืม? ที่ที่เคยอยู่เหรอ? เป็นยังไงล่ะ"
ซีโน่พูดเสียงเบา ปิดประตูไม้สลักลายสวยเบามือ เดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆอเล็กซ์
"อืมม เป็นยังไงเหรอ?"
อเล็กซ์พลิกตัวนอนหงายมองเพดาน ก่อนจะหลุบตาลงต่ำนึกถึงสถานที่ที่ตัวเองเคยอยู่ ก่อนจะเม้มปากจนซีดขาว
"กระท่อมไม้เล็กๆกลางป่าน่ะครับ อยู่ไกลจากที่นี้มากเลยล่ะ อากาศดีมากเลยล่ะ เสียงของลำธารที่อยู่ไม่ไกลที่พวกผมใช้ดื่มแล้วก็อาบน้ำกัน หึๆ แถมรอบๆกระท่อมก็ยังมีสัตว์เล็กๆอย่างพวก กระต่าย กระรอก อ่อ มีพวกแมวป่าด้วยนะ..."
คนเล่ายกยิ้มขึ้นมาก่อนจะคว่ำหน้าลงกับเตียง
"แล้วข้างในล่ะ เป็นยังไง"
"...อืม...หลังคามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงผมจะซ่อมแล้วก็เถอะ แหะๆ แต่ผมก็ทำได้แค่ซ่อมบางส่วนที่จำเป็นเท่านั้นแหละ.."
"หืม? ไหง๋เป็นงั้นล่ะ"
"ก็ผมกับพี่สาวไม่ได้เป็นเจ้าของที่นั้นนี่น่า ก็เร่ร่อนไปเรื่อยๆ หาที่ซุกหัวนอนไปเรื่อยๆจนเจอกระท่อมนั้น แรกๆเราก็แค่ใช้นอนคืนต่อคืน แต่หลังจากที่เฝ้าดูจนคิดว่าจะมีใครใช้แล้ว พวกเราก็เลยยึดซะเลย"
กึก
คำบอกเล่าเรียบๆที่ทำให้หัวใจคนฟังถึงกับสะท้าน เด็กที่กำลังเล่าเรื่องชีวิตโหดร้ายของตัวเองให้คนอื่นฟังอย่างหน้าตาเฉย
"ถึงกลางคืนมันจะหนาว แต่เราก็นอนกอดกันให้ไออุ่นแก่กันและกันได้..."
อเล็กซ์พูดยิ้มๆ ก่อนจะนึกถึงวันเวลาที่เคยผ่านมากับพี่สาว ก็เพราะว่าอยู่กันแค่สองคน ลำบากด้วยกัน กิน นอนด้วยกัน เอาชีวิตรอดด้วยกันตลอด
"...แต่ว่าอาการดีกว่าที่นี้นะ...อ๊ะ.."
หมับ
"จะเข้มแข็งเกินไปแล้วนะ"
ซีโน่วางคางลงบนไหล่ของอเล็กซ์ นึกอึ้งที่เจ้าเด็กที่เพิ่งผ่านโลกมาได้ไม่นานจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ไอ้เรื่องแรงสมเป็นผู้ชายนี่เขาไม่แปลกใจเลย แต่ที่หัวใจเข้มแข็งขนาดที่เล่าเรื่องอดีตที่รันทดของตัวเองได้หน้าตาเฉย
"นายน่ะ ตอนนี้ไม่ต้องเข้มแข็งแล้วก็ได้...ฉันจะเป็นคนดูแลนายเอง จะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น จะไม่ปล่อยให้นายไปซ่อมหลังคา จะไม่ปล่อยให้นอนหนาวอีกแล้ว ฉันจะ...ดูแลนายเอง"
หมับ
ซีโน่โอบไหล่บางแน่นกว่าเดิม จุมพิตไปที่หัวไหล่ขาวเบาๆ ก่อนจะกระซิบชิดริมหูให้อเล็กซ์น้ำตารื้น
"ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง"
รอยยิ้มที่ซีโน่ไม่เคยเห็น รอยยิ้มขอบคุณ จากหัวใจจริงๆ ที่อเล็กซ์ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ในใจน่ะอยากจะกระโดดกอดแล้วก็หอมแรงๆซะหลายๆที
หมับ
ฟอด
แล้วจะแค่คิดไปทำไม ลงมือทำเลยซะก็ไม่ได้มีใครว่าอะไรสักหน่อย
ซีโน่นึกอึ้งที่อเล็กซ์กระโดดเข้ามาในอ้อมกอด แถมจมูกโด่งๆก็แตะลงบนแก้มเขาแรงๆแล้วกลับไปซุกอกซีโน่
"ขะ ขอบ...คุณ...นะครับ"
เสียงอู้อี้ดังลอดเข้าหู มือใหญ่วางลงบนหัวอย่างปลอบโยน ก่อนจะกระซิบชิดริมหูอีกครั้ง
"แก้ผ้าสิ"
ฉ่า
"จะ จะบ้าเหรอครับ จู่ๆจะมาให้ผมทำอย่างนั้น..."
อเล็กซ์พลั่กซีโน่ออกห่าง ก่อนจะซ่อนหน้าแดงๆของตัวเองไว้ใต้หลังมือเรียว
"...ก็ค่ารักษาแมวไง แล้วก็..แทนคำขอบคุณยังไงล่ะ"
กึก
คนที่เอาเรื่องคำขอบคุณมาอ้างว่าเสียงเจ้าเล่ห์ วางกับดักเหยื่อตัวน้อยเอาไว้แล้วก็นอนรออย่างสบายใจเชิบ
"หืม? ว่ายังไง แทนคำขอบคุณ แทนคำขอบคุณไง"
ฟึ่บๆ
ซีโน่ตบเตียงฟึ่บๆยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อเล็กว์ที่กำลังลุกลี้ลุกลนกับการขอให้แก้ผ้าแทนคำขอบคุณ "แก้ผ้าสิ"
"อึ่ก คนใจร้าย"
ปากว่าเรียกซีโน่ว่าคนใจร้ายแต่มือก็ปลดกระดุมเสื้อดึงออกจากตัว กางเกงก็ปลดลงไปกองอยู่ที่พื้น
"หึ" ซีโน่นอนราบไปกับเตียง ยกยิ้มมุมปากมองเมียแก้ผ้าให้ดูอย่างใจเย็น แววตาที่อเล็กซ์เขินอายจนหน้าร้อนยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศสุกซะอีก
"กางเกงชั้นในก็ถอดออกซะ"
เสื้อผ้าพอดีตัวที่เอฟองเซ่จัดหาให้ ประดับอยู่บนร่างขาวผ่องทำให้ซีโน่ใจเต้นตุบๆ ปกติซีโน่เป็นคนถอดเอง เห็นเจ้าตัวเขาถอดเองทีละชิ้นแบบนี้แล้วมันตื่นเต้นจนคันหัวใจยิบๆเลยล่ะ
"อือ...รู้แล้วล่ะน่า"
อเล็กซ์แก้มพองลมมุ๋ยปากอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่ขัดใจผัวตัวเองเหมือนกัน กางเกงในตัวบางลงไปกองอยู่กับพื้น ร่างกายหมดจดที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนทั้งๆที่ลำบากลำบนมาก็มาก แต่ผิวพรรณก็ยังนวลเนียนขาวผ่องนี้สิที่น่าหลงใหล ถ้าไม่ติดที่มือเล็กกำลังปกปิดส่วนอ่อนไหวที่ซีโน่อยากเห็นที่สุดอยู่ล่ะก็นะ
"เอามือออก"
"คุณนี่ ให้ถอดก็ถอดแล้วไง ยังจะให้..."
"แทนคำขอบคุณไง แทนคำขอบคุณ"
อเล็กซ์อมลมเข้าปากแทนคำเถียงที่กลืนหายไปเพราะคำว่าแทนคำขอบคุณ ก่อนจะกัดปากแน่นมือที่บดบังสิ่งสวยๆงามๆก็ค่อยๆเลื่อนออกโชว์แก่นกายเล็กๆนั้น
"พะ พอรึยังล่ะครับ ผมจะออกไปหาพี่ลิซ.."
"เล็กซ์...มานี้มา"
อเล็กซ์ถึงกับอ้าปากค้างกับคนที่เรียกตัวเองว่าเล็กซ์เหมือนพี่สาว แก้มขาวๆที่พองลมอยู่แล้วก็แดงก่ำ คลานขึ้นมาบนเตียงตามคำสั่งของซีโน่ก่อนจะถูกรวบตัวเข้ามาฟัด
"เล็กซ์ ฟอด...หอม เล็กซ์"
"ทำไมต้องเรียกว่าเล็กซ์ด้วยล่ะครับ"
"ทำไมล่ะ เรียกไม่ได้เหรอ เล็กซ์...ฟวูววว"
ลมอุ่นๆเป่ารดต้นคอขาวในอเล็กซ์ขนลุกซู่จนต้องง้อตัวเข้าหากัน
"ดะ ได้ครับ..."
แต่มันไม่ชิน...แถมตอนคุณเรียกแล้วมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้
"เล็กซ์ ฟอด เล็กซ์ จุ๊บ"
ได้รับอนุญาติแล้วก็เรียกน้อยเรียกใหญ่ ทุกครั้งที่เรียกอเล็กซ์ว่าเล็กซ์ก็ยังพรมจูบไปตรงนั้นทีตรงนี้ทีให้อเล็กซ์แกร่งหน้าท้องจนตัวโกง
"อืออ ผม ผมสะ เสียวนะครับ"
"โอะ นี้ยอมรับกันง่ายๆเลยเหรอ เสียวเหรอ เสียวตรงนี้ ตรงนี้หรือเปล่า?"
จุ๊บๆ
"คิกๆ มันจักจี้นะครับ"
อเล็กซ์หัวเราะลั่นห้องตอนที่ถูกเม้มปากลงบนคอแล้วก็ส่วนเอวและสะโพกเนียน
"อือ คิกๆ อย่า อย่า ซีโน่...คิก"
"ง่ำ อืออ หม่ำๆ"
"คิกๆ" อเล็กซ์ดิ้นพล่านในอ้อมกอดของคนขี้แกล้งที่ทั้งกัด ทั้งเม้มจนจักจี้ไปทั้งตัว เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งห้องและห้องข้างๆ
"เอ่อ ข้างในเขาทำอะไรกันอยู่นะ"
อลิซนั่งพึมพัมก่อนจะเดินออกจากห้องไปหาอะไรทาน แต่ก็ต้องเจอกับอีกคนที่ยืนพิงประตูทั้งยังยกยิ้มใต้แว่นสีชาโค้งให้เจ้าหญิงของเขา "เอ่อ..."
"ผมเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว เชิญครับ"
"งั้นฉันไปตามเล็กซ์..."
"หึๆ ผมว่าอย่าดีกว่านะครับ"
ถึงจะไม่ได้ยินบทสนทนา แค่ได้ยินความคิดลูเซียโน่ก็เข้าใจได้ไม่ยากแล้วล่ะ ว่าเปิดประตูเข้าไปตอนนี้ก็ได้เห็นบทรักแทนที่จะได้เข้าไปตามน้องล่ะนะ
"เอ๊ะ แต่ว่าฉัน..."
"คุณยังไม่ไว้ใจผมอีกงั้นเหรอครับ หึๆ ผมเชื่อใจได้ครับ"
ลูเซียโน่ผายมือไปอีกทางให้อลิซเลิกล้มความตั้งใจที่จะตามน้องไปทานข้าวด้วยกัน ยังไม่ไว้ใจเต็มร้อย แต่ก็เชื่อใจเขาไม่น้อยเหมือนกัน
"คิกๆ พอ พอแล้วครับ แฮ่กๆ"
กลับเข้ามาภายในห้องนอนกว้าง สองร่างที่นัวเนียกันอยู่บนเตียงจนผ้าปูเตียงยับยู่ยี้ไปหมด
"หึๆ"
ปลุกปล้ำกันไปมาอเล็กซ์ก็อยู่ในท่านอนคว่ำหน้ามือข้างหนึ่งกำหมอนไว้แน่น อีกข้างก็คว้าลูกกรงหัวเตียงเอาไว้โดยมีร่างใหญ่ตามเข้ามาทับ เม้มปาก เป่าหูอเล็กซ์อยู่เป็นระยะๆ
"แฮ่กๆ ผมเหนื่อยแล้วนะครับ"
อเล็กซ์ว่าเสียงอ้อน หันหน้ากลับมาทำปากยื่นใส่ ความน่ารักที่ซีโน่ต้องกดจูบลงบนปากเล็กๆนั้น สอดลิ้นชื้นไปสัมผัสกับลิ้นเล็ก มือก็พลิกร่างของอเล็กซ์ขึ้นมาแทรกตัวเข้าไปตรงกลางระหว่างขาคนตัวเล็กอย่างชำนาญ เบี่ยงหน้าให้ได้องศาแล้วผละออกมาช้าๆ ทิ้งระยะห่างไม่เท่าไหร่โดยที่หน้าผากยังแตะกันอยู่
"แฮ่กๆ"
ดวงตาใสจ้องมองดวงตาสีเลือดอย่างมีความหมาย เสียงหอบหนักๆปลุกบางอย่างให้ตื่นขึ้นมาทั้งๆที่ตะวันยังไม่ตกดินด้วยซ้ำไป
"อ๊ะ"
อเล็กซ์ก้มมองต่ำตรงส่วนที่จุดแข็งขืนกำลังดุนดันหน้าท้องเปลือยเปล่าของตัวเองแล้วก็ต้องหน้าแดงทันที เบี่ยงหน้าหลบสายตาแดงฉานนั้นทันที
"หึๆ เขินอะไร ไหน มองหน้าสิ"
"..."
"เล็กซ์"
ขวับ
เรียกดีๆก็ไม่หัน ต้องให้เรียกเล็กซ์รึไงถึงจะหันมามองกัน แถมยังทำตาดุแต่หน้าแดงใส่อีก แล้วเข้าใจความรู้สึกป่ะว่าเด็กมนุษย์ตัวเล็กๆที่ยังไงก็สู้แวมไพร์ไม่ได้มาทำหน้าดุราวกับแรงเท่าๆกันไปได้
"หึๆ ไม่ชอบให้เรียกรึไง เล็กซ์"
"...ก็ตามใจสิครับ ผมเคยขัดใจคุณได้รึไง"
"หืม ก็ทำอยู่ทุกวัน"
ซีโน่ว่าใบหน้าหล่อเชิดขึ้น ร่างสูงเชิดตัวขึ้นเสยผม ท่าทางง่ายๆที่พอมองจากมุมต่ำอย่างอเล็กซ์แล้วดูเขามีอำนาจแล้วก็เท่มากๆในสายตาของเขา
"ตัวอย่างเช่น?"
"ก็...มีเมียเยอะก็ไม่ได้ นอนกับคนอื่นก็ไม่ได้ ให้แก้ผ้านอนก็ไม่เอา บอกให้เลิกยุ่งกับทาดิโอ้ก็ไม่เอาอีก"
"ก็ถ้าคุณอยากมีเมียเยอะก็ช่างคุณสิ ผมไม่ได้ห้ามสักหน่อย"
"ก็ถ้ามีเยอะก็จะหึงไม่ได้ไง เลยต้องมีคนเดียว ฟอด"
ซีโน่กดจูบลงบนแก้มคนน่ารักที่ดูท่าจะเริ่มฉุนแล้วเหมือนกันที่เอาเรื่องเมียมาพูด อย่างนี้มันต้องง้อกันหน่อย
จุ๊บ
"อืออ เป็นรอยหมดแล้วนะครับ"
อเล็กซ์ว่าเสียงหวานหอบหายใจเบาๆช้อนตามองอย่างอ้อนๆ สายตาที่ซีโน่ทนไม่ได้ทุกทีที่ได้เห็น
"ไหน มาดูพัฒนาการของเด็กดื้อหน่อยสิ"
ฟลุบ
กางเกงตัวหนาถูกร่นลงไปถึงเข่าพร้อมๆกับร่างเล็กที่ถูกดึงแขนจนมาอยู่ในท่านั่งขัดสมาธิ
"เอ๊ะ จะให้ผม..."
"ถูกต้อง"
ซีโน่ยิ้มกว้างในขณะที่อเล็กซ์หน้าซีดเผือดเมื่อจ้องมองเจ้าแก่นกายใหญ่โตที่จะต้องเข้ามาภายในปากของตัวเอง อ่อ คงจะลืมบอกไปอย่าง ช่วงนี้ซีโน่เขากำลังสอนวิธีการใช้ปากให้อเล็กซ์อยู่น่ะสิ
"อ่า ผมหิวซะแล้วล่ะครับ"
หมับ
"จะหนีเหรอ มันตื่นขึ้นมาแล้วนะ"
"โธ่ ผมหิวจริงๆนะ คุณยังไม่ได้ดื่มเลือดใช่ไหม เกิดขย้ำคอผมขึ้นมาทำยังไงล่ะครับ กินข้าวๆ"
อเล็กซ์ที่ลื่นยิ่งกว่าปลาไหลว่าเสียงใส กำลังจะชิ่งลงจากเตียงถึงจะถูกคว้ามือไว้ก็ไม่ได้ลดความพยายาม เบี่ยงตัวหลบเพียงนิดก็ลอดผ่านช่องแขนกว้างของซีโน่มาได้ง่ายๆ
นี่ไง ไหนบอกไม่เคยขัดใจ
"หึๆ"
"ผมไปทานข้าวแล้วนะครับ"
ปัง
พอสวมเสื้อผ้าแบบลวกๆเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง ทิ้งให้คนที่เพิ่งแย้งคำพูดของเมียเสยผมหัวเราะกับตัวเอง
นี้แหละมั้ง เสน่ห์ของอเล็กซ์ บทจะดื้อเอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ แต่บทจะยอมก็ยอมเขาง่ายๆจนตั้งตัวไม่ทัน ถ้าไม่ได้เจออเล็กซ์ซีโน่คงไม่ได้สนุกทุกวันแบบนี้แน่ๆ นึกดีใจที่วันนั้นไปเก็บลูกหมาตกน้ำมาเลี้ยงไว้ดูเล่น
"หรือจะหลงรักไปแล้วนะเรา หึๆ"
จะรักหรือไม่รักซีโน่ก็พูดได้เต็มปากเลยว่าตอนนี้เขามีความสุขที่ได้อยู่กับอเล็กซ์ทุกๆวัน หัวใจที่ไม่ทำงานมาหลายร้อยปีก็ชักจะคันๆสั่นๆขึ้นมานี่แหละหลักฐานชั้นดีเลยล่ะ ไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กที่วิ่งดุ๊กๆมองประตูที่เพิ่งวิ่งหนีออกมายิ้มๆโล่งใจขึ้นมานิดที่ไม่ต้องทำให้ซีโน่ตอนนี้ แต่พอความโล่งใจมันมาเยือนคนตัวเล็กก็หยุดวิ่ง ท้าวเอวก่อนจะเชิดหน้าหัวเราะเสียงก้องทางเดิน
"ฮ่าฮ่า คิดว่าจะจับคนอย่างอเล็กซ์ได้รึไงกัน ฮ่าฮ่า ยังเร็วไปร้อยปี"
เสียงหัวเราะที่คนในห้องอาหารก็ได้ยินชัดเจน เหมือนว่าอเล็กซ์จะลืมไปว่าไม่ได้อยู่ในคฤหานสน์กว้างที่จะหัวเราะจะตะโกนจะแหกปากร้องยังไงก็ไม่มีใครได้ยิน แต่นี้พวกเขากำลังอยู่ในบ้านพักตากอากาศขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ เล่นตะโกนซะขนาดนั้นก็ได้ยินกันไปทั้งบ้านแล้ว
"ใครว่าเร็วไปร้อยปี หึ"
แล้วก็ตามมาด้วยแวมไพร์เจ้าสำราญที่ตอนนี้เจอเมียยึดไปหือไปเรียบร้อย คงจะเรียกแวมไพร์เจ้าสำราญไม่ได้ซะแล้วล่ะสิ
..........................................
"ระวังล่ะ"
ตู้มมมม
ซีโน่ถึงกับส่ายหัวกับคนที่ไม่ฟังคำเตือน ลากออกมาจากบ้านตอนสายๆด้วยเหตุผลที่ว่า 'ลูเซียโน่บอกว่ามีน้ำตกอยู่ด้วย ไปนะ ไปนะ ไปกัน' แล้วซีโน่หรือจะขัดใจเมีย ก็ได้แต่เดินตาม ล๊อกคอ ดึงเอวไม่ให้เดินออกนอกลู่นอกทาง
เจออะไรทีก็จะพุ่งเข้าใส่เหมือนเด็กๆ ซีโน่กลายเป็นพ่อแทนผัวไปทันตาเห็นเลย แต่คุณพ่อจำเป็นก็ยิ้มตลอดทาง ถึงจะคิดว่าไอ้ลูกคนนี้นับวันมันยิ่งซนก็เหอะ
"บุ๋มๆ ซีโน่ เล่นน้ำๆ เร็วๆ"
ลงไปก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก
ซีโน่ส่ายหน้า แต่ก็ถอดเสื้อกางเกงเหลือแต่ตัวเปล่าๆลงไปในน้ำ อุณภูมิน้ำจะเท่าไหร่ซีโน่ก็ไม่สามารถรับรู้ ผิวหนังที่เกือบจะไม่ทำงานแล้ว ไม่ต่างจากเปลือกผลไม้สักเท่าไหร่
แต่ถ้าจะได้อยู่กับอเล็กซ์จอมซนนี้จะให้ไปไหนก็ไปทั้งนั้น
"อ๊ะ! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะครับ!"
คนที่ดำผุดดำว่ายไม่ทันได้สังเกตว่าซีโน่แก้ผ้าลงมาหน้าแดงจัด หยดน้ำใสที่เกาะตามขนตายาวเป็นแพกระพือพรึ่บๆ ปากสั่นๆจากน้ำเย็นๆเม้มเข้าหากันอย่างเขินๆ ท่าทางที่ซีโน่รวบตัวเข้ามากอด
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ที่นี้มีแค่เรานะ"
"แล้วถ้าคนอื่นมาเห็นล่ะครับ"
อเล็กซ์ประท้วง เบี่ยงหน้าหลบคนเจ้าเล่ห์ที่สั่งไว้แล้วว่าไม่ต้องตาม จะพาเมียไปฮันนีมูลที่พยายามจะจูบอเล็กซ์ แต่ก็ได้แค่หอมแก้มขาวไปแทน
"ไม่มีใครมาหรอก"
ฟอด
"อืออ แต่ถ้ามี..."
"หืม? ไม่มีหรอกน่า"
หมับ
ร่างทั้งสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่ในน้ำ ไม่ได้บรรดาสัตว์น้อยใหญ่ที่กำลังสนใจแขกผู้เยือน
"มาฮันนีมูลก็ต้องมีอะไรกันสิ นี้คืนหนึ่งแล้วฉันยังไม่ได้กอดเมียฉันเลย"
ฟอด
ซีโน่กดปลายจมูกหอมแก้มเมียอีกที ขายาวๆก็ว่ายต้อนเมียไปกลางน้ำที่มีโขดหินใหญ่เป็นเกาะกลางแม่น้ำให้ร่างขาวๆพิงกับโขดหิน เสื้อผ้าพอดีตัวแนบไปกับผิวขาวๆ ยอดอกสีสดชูชันขึ้นเพราะน้ำเย็นเฉียบ
ฟึ้บ
"อือออ"
ซีโน่ก้มลงงับยอดอกที่ดุนดันเสื้อเปียกๆมาเบาๆ มือเล็กก็ตระครุบหน้าอกตัวเองเหมือนสาวแรกเยิ้ม หน้าแดงจัด สายตาก็ไล่มองไปรอบๆกลัวคนอื่นจะมาเห็น
"อือออ เดี๋ยวฮะ เดี๋ยวครับ"
อเล็กซ์ว่าเสียงรัว เบี่ยงหน้าหลบคนที่กำลังจะไซร้คอขาว ปากสั่นระริก กลืนน้ำลายลงคอแล้วส่งยิ้มให้
สัญญาณบอกว่าอเล็กซ์จะใช้วิชาปลาไหลเอาตัวรอดอีกแล้ว
"คือ..อุ๊บส์.."
รู้ว่าจะบ่ายเบี่ยงคนเอาแต่ใจแบบเงียบๆก็ประกบริมฝีปากปิดเสียงมันซะเลย ริมฝีปากเล็กก็เปิดออกง่ายๆให้ซีโน่บุกรุกเข้าไปกวาดต้อนชิมความหวานในโพรงปากเล็ก
"แฮ่ก ฮ้า ฮ้า"
พอเจอจูบเท่านั้นแหละ อเล็กซ์ก็อ่อนระทวย ไม่ขัดขืนซีโน่ไปในที่สุด
"เอ๋? ยอมแล้วเหรอ หืม?"
"อือออ ยอม ยอมแล้ว ฮ้า ฮ้า"
อเล็กซ์พยักหน้ารับหงึกๆเหมือนตุ๊กตาหน้าโคนโซนรถ อากาศจะหนาว น้ำจะเย็น ตะวันจะตกดิน สายลมจะแรงหรือจะเบา หรือจะมีเจ้าถิ่นอย่างสิงห์ สา รา สัตว์จะชุกชุมแค่ไหน
ฟึ่บ
มือใหญ่ดึงกางเกงตัวบางใต้น้ำออกจากร่างเล็ก ริมฝีปากกระด้างไล่ขบเม้มตามหยดน้ำใสที่เกาะอยู่ตามใบหน้าขาว ก่อนจะขบปากล่างของอเล็กซ์เบาๆ มือใหญ่ประคองแก้มใส เมื่อได้องศาปากเรียวก็ประกบปากเล็ก มือเรียวของอเล็กซ์ก็โอบรอบคอแกร่ง สองขาก็เกาะเกี่ยวเข้าที่สะโพก
"ซีโน่...อือออ"
"ครับ? ว่าไงครับ เล็กซ์ หืม?"
ซีโน่เลื่อนหน้าไปขบเม้มซอกคอขาว มือก็สางผมนุ่มที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำเย็น ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกถึงอุณหภูมิของน้ำ แต่ร่างกายกลับรู้สึกดี ยิ่งอยู่ใกล้กับอเล็กซ์ ซีโน่ก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เลือดในร่างกายมันสูบฉีดขึ้นมา จนผิวเนื้อเหมือนจะรับรู้ได้ถึงน้ำเย็นๆเลยเชียวล่ะ
"ผมหนาว เรากลับไปที่บ้านก่อนเถอะนะครับ"
อเล็กซ์ว่าเสียงสั่น กลืนน้ำลายเอือกๆก่อนจะช้อนตาขึ้นมองอย่างอ้อนๆ
"เดี๋ยวก็ร้อน ฉันรอไม่ไหวแล้ว"
ฟึ่บ
แล้วเรื่องอะไรซีโน่ต้องทนให้ต้องเดินกลับไปถึงบ้าน ตั้งแต่พยักหน้าตามใจเมียรับปากว่าจะพามาเที่ยวน้ำตกก็จินตนาการไว้แล้วว่าถ้าเอากับเมียในป่าจะเป็นยังไง ครั้งนี้ก็ไม่คิดว่าจะยอมให้อเล็กซ์หนีไปได้ง่ายๆด้วย
"อืออออ"
อเล็กซ์ครางเสียงหวาน ค่อยๆเอื้อมมือไปกอดคอซีโน่ ดวงตาปรือลงกับสัมผัสบางเบาที่หน้าอก
"ตรงนี้ชิมได้ไหม?"
ฟึ่บ
ซีโน่เลิกเสื้อตัวบางขึ้น ส่งลิ้นไปตวัดชิมยอดอก ครอบปากแล้วก็ดูดชิมยอดอก
"อือออออ ซี....ซีโน่ อือออ ผม ผมเสียว"
อเล็กซ์น่ะครางอยู่ข้างๆหูซีโน่ ขย้ำเส้นผมของซีโน่เบาๆ ส่วนอ่อนไหวใต้น้ำกำลังบดเบียดเข้าหากันยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านให้ทั้งสองคนขึ้นไปอีก
"เหรอ งั้นให้ฉันเสียวมั้งสิ"
ฟึ่บ
"อือออ อาห์ ฮ้า ฮ้า"
ส่วนหัวของแท่งเอ็นร้อนสอดเข้าไปภายใน แค่ส่วนหัวที่ใหญ่โต ช่องทางเล็กก็กระตุกให้ซีโน่ยกยิ้ม
"เป็นไง หืม?"
"เสียวครับ อือออ ผมเสียว เข้ามาอีก อ๊ะ ผมไม่ได้ อืออ พูดอย่างนั้นนะ"
คนที่ร้องขอซีโน่อย่างลืมตัวรีบบอกปัดส่ายหน้าหวือด้วยแก้มแดงๆ
"หึๆ อยากให้เข้าไปมากกว่านี้เหรอ?"
ฟึ่บๆๆ
"อืออออ อาห์ อาห์"
แค่ส่วนหัวที่กำลังเคลื่อนที่เข้าออกอยู่บริเวณปากทางก็ทำให้ร่างกายที่หนาวๆเมื่อกี้ร้อนขึ้นมาหน่อย
สวบ
"อ๊าาาาาา ผม อึ่ก ฮ้า อ๊าาาา น้ำมัน...น้ำมัน..."
ส่วนใหญ่โตที่สอดลึกเข้ามาภายในถูกบีบรัดด้วยพนังนุ่ม อเล็กซ์ปรือตามอง หอบข้างๆหู ความรู้สึกร้อนๆเพราะแท่งเอ็น และเย็นๆเพราะน้ำที่เข้ามาพร้อมแท่งร้อน ทำให้อเล็กครางไม่เป็นประโยค
"อืออออ อ๊าาาาาา ซีโน่ ผม...อืออออ ฮ้า ฮ้า อึ่ก อาห์ อาาาา"
ขาเรียวใต้น้ำยกขึ้นเกาะรอบเอว เอวสอบก็เริ่มเคลื่อนตัวเข้าออก ตักตวงความสุขสมที่ทั้งได้รับและเป็นผู้มอบให้
"อืออ ซี้ดดด รู้สึกดีไหมล่ะ หืม?"
"อืออ ฮ้า อาห์ ครับ อาห์ ฮ้า อาาาา"
ซีโน่ขบประคองเอวของอเล็กซ์ไว้ ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับท่าทางสยิวๆของอเล็กซ์
"แบบนั้น หึๆ น่ารักมาก เล็กซ์ อือออ เล็กซ์ อาห์"
ฟึ่บๆๆ หมับ
"อ๊าาาา มันเสียว อ๊าาาา อาห์ อืออ แถมน้ำมันก็ยัง อือออ อาห์ เข้าไปข้างใน..ตัวผม...ฮ้า อาห์ อ๊าาาา"
"หึๆ ชอบรึเปล่า หืม? ชอบไหม"
ซีโน่ซี้ดปากครั้งแล้วครั้งเล่ากับความรู้สึกแปลกๆเพราะสถานที่ในการร่วมรัก ไม่ว่าจะมองกี่ที อเล็กซ์ก็น่ารักจนต้องเพิ่มจังหวะกระแทกจุดกระสันภายในเป็นรางวัล
"อ๊าาาาาา อาห์ ซีโน่ อือออ ฮ้า ผม....อยาก...อือออ ปลดปล่อย..."
ผิวน้ำกระเพื่อมไปตามแรงกระแทกใต้น้ำ ซีโน่เลื่อนมือไปรูดแก่นกายเล็กให้อเล็กซ์จนลุก เม้มปาก ความซ่านแผ่ไปทั่วร่างกาย
"อ๊า อาห์ อืออออ อาห์ ซีโน่..."
"อือออ ซี้ดดด เล็กซ์ อือออ"
ฟึ่บๆๆ
แท่งเนื้อที่สวนลึกเข้าไปภายในตัวอเล็กซ์ ทำเอาอากาศหนาวๆในตอนแรกกลับหนาวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ฟึ่บๆๆ
อเล็กซ์เผลอจิกเล็บลงบนไหล่ของซีโน่ จังหวะที่เร็วขึ้นและหนักหน่วง แถมยังกระแทกแต่จุดกระสันภายในร่างอีกต่างหาก
"อือออ ไม่ไหว อืออ ซีโน่ ผมไม่ไหวแล้ว"
"อืมมม เหรอ ฉันด้วย"
ฟึ่บๆๆ
ซีโน่เม้มปากล่างอเล็กซ์อย่างอ่อนโยน ขยับสะโพกไม่ได้หยุดพัก มือลูบคลึงแผ่นหลังขาวมันส์มือ
"อือออ อ๊าาาาาา"
"ซี้ดดดดด"
ไม่นานน้ำรักสีขาวขุ่นก็ฉีดเข้าไปภายในร่าง ทำเอาเย็นวาบไปทั้งช่องท้อง
"แฮ่กๆ น้ำมัน..."
"หึๆ เดี๋ยวฉันเอาออกให้เดี๋ยวนี้แหละ"
สวบ
ซีโน่ดึงแก่นกายออกมาจากร่าง นิ้วสอดเข้าไปควานเอาน้ำรักของตัวเองออกจากร่างเมีย "อือออ ซี้ดดด อ๊ะ เดี๋ยวๆ อืออออ" เดี๋ยวก็ไม่ทันแล้ว แทนที่น้ำรักจะออกมา แต่น้ำเย็นๆมันกลับเข้าไปแทนนี้สิ
"หึๆ ตัวเปื่อยแล้ว ขึ้นเถอะ ฉันเอาเสื้อมาเปลี่ยนให้ด้วย"
"อ่า ขอบคุณครับ"
ซีโน่ประคองเอวเมียว่ายขึ้นฝั่งไปพร้อมๆกัน คนที่เพิ่งลงเล่นน้ำได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอซีโน่ทำโทษหมดเรี่ยวหมดแรงทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร
"หึๆ ให้อุ้มกลับด้วยไหม"
"ไม่เอาครับ ผมขอพักหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้วครับ"
อเล็กซ์หน้าแดงแจ๋ต้องให้ซีโน่ช่วยสวมเสื้อผ้าให้อยู่เหมือนกัน แต่นั่งพักไม่นานอเล็กซ์ก็มีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง
"หิวซะแล้วสิครับ"
"อืม จริงด้วยสิ จะมืดแล้วด้วย"
ซีโน่เองก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วเหมือนกัน แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ พาเมียมาเที่ยวนี่น่า
แกร๊ก ขวับ
แค่เสียงกิ่งไม้หัก ซีโน่ก็เหลียวกลับไปมอง กอดเอวเมียไว้แน่น
"เอ๋ เป็นอะไรเหรอครับ" ซีโน่หันกลับมายิ้มให้เมีย แต่ก็ยังเหลียวมองรอบตัวอยู่ ท่าทางที่ดูจะระแวดระวังเกินไปจนอเล็กซ์ขมวดคิ้วตาม "เปล่า ไม่มีอะไรหรอก"
"อ๊ะ"
กร๊าสสส
แล้วไม่ต้องไปถามหาสาเหตุให้ยุ่งยาก เจ้าต้นตอพฤติกรรมแปลกๆของซีโน่ก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ คำรามราวกับสัตว์ป่า ดวงตาแดงฉานใต้ผ้าคลุมหน้าสีดำสนิท
หมับ
"แกเป็นใคร?"
ซีโน่ก็ดันตัวอเล็กซ์ไปหลบข้างหลังตัวเอง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยประกายความสงสัยบวกกับเซ้นอันดีเยี่ยม ดูก็รู้ว่าไม่ได้มาดีแน่
ฟึ่บๆ
กร๊าสสส
ยังไม่ได้ทันได้คำตอบ ซีโน่ก็ต้องกัดปากตัวเอง ก็นี้ไม่ได้มาแค่หนึ่ง ห้า หก ไม่สิ แปด ตัวคนเดียวคงจะหนีไปได้ง่ายๆ แต่อเล็กซ์นี่สิ คงจะหนีไปได้ไม่ได้ง่ายๆแน่ ยังไงซีโน่ก็ไม่คิดจะทิ้งเมียอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะต้องการอะไร เป้าหมายคืออะไร ทางเดียวที่เหลือคือต้องสู้เท่านั้น
ฟึ่บ
แวมไพร์ผ้าโพกหัวสีดำกระโจเข้าใส่ซีโน่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว ดีที่หลบได้ทัน แถมยังต้องกอดเมียเอาไว้ไม่ให้โดนลูกหลงไปด้วยซะอีก
เพราะงั้นแหละ เขาถึงได้เลือดยังไงล่ะ แวมไพร์ไม่ได้เป็นอมตะเหมือนในนิทานหรือประวัติศาสตร์ แวมไพร์มีเลือด มีเนื้อ บาดเจ็บได้ แก่ได้ และตายได้ เพียงแต่จะช้ากว่ามนุษย์หลายเท่าก็เท่านั้น
"อ๊ะ ซีโน่ เลือด..."
"ไม่เป็นไร"
หมับ
ซีโน่กุมมืออเล็กซ์ไว้มั่น ถ้าตะวันตกดินเมื่อไหร่ ลูเซียโน่หรือเอฟองเซ่ต้องออกมาตามหาแน่ เพราะยังไงซีโน่ก็ต้องทานมือเย็นให้ตรงเวลา อาจจะพอมีหวัง ถ้าถ้วงเวลาไว้ได้ถึงตอนนั้น ต้องพาเมียหนีให้ได้ซะก่อน
"ซีโน่ แฮ่กๆ ไม่เป็นไรนะ"
"อึ่ก ไม่...ฮ้า ไม่เป็นไร"
อเล็กซ์หน้าตาตื่นเหงื่อตกกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่มันเกิดขึ้นมาเมื่อกี้
"แต่ ฮึก เลือด..."
อเล็กซ์น่ะใจเสียไปแล้วที่เห็นซีโน่เลือดออก แถมยังไม่ใช่น้อยๆเหมือนในตอนแรก ก็แปดรุมหนึ่งแถมซีโน่ก็ต้องดูแลอเล็กซ์อีก ไม่ยอมให้ใครได้แตะอเล็กซ์ได้ แต่ตัวเองก็ต้องเป็นเกาะกำบังให้อเล็กซ์ รับการโจมตีแทน ปัดป้องการโจมตี เรียกได้ว่าเอาชีวิตเข้าแลกแทนเมียเลย
ผลออกมาก็เลยกลายเป็นว่าหนีมาได้อย่างสบักสบอม ยิ่งวิ่งหนีเข้าป่าลึก อเล็กซ์ก็จำทางกลับไม่ได้ ส่วนซีโน่ที่รู้เส้นทางดีก็สภาพย่ำแย่
"อย่า แฮ่ก อย่าร้อง"
อเล็กซ์โผเข้ากอดร่างของซีโน่ที่นั่งพักเอาแรงใต้ต้นไม้ ดวงตาวาวโรจน์หอบหายใจระรัว
"โธ่เอ้ย..."
ซีโน่น่ะพอจะประมาณตัวเองได้ จะให้สู้ต่อไปก็ไม่ไหวแล้ว แต่จะปล่อยให้อเล็กซ์ถูกทำร้ายไม่ได้ แถมยังไม่รู้ว่าเป้าหมายของพวกนั้นคืออะไรด้วยนี่สิ
"ฮึก..." ถ้าท้องไม่ว่างแบบนี้ก็พาอเล็กซ์กลับได้แล้วแท้ๆ
ซีโน่กำหมัดตัวเองแน่น กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ที่แรงไม่มีเพราะเลยเวลาทานอาหารมานานแล้ว แล้วท่าทางแบบนั้นที่อเล็กซ์จับสังเกตได้
"ฮึก คะ คุณ หิวเหรอ...หิวสินะ"
อเล็กซ์รู้ดี ว่าพละกำลังของแวมไพร์ส่วนใหญ่มันมาจากการดื่มเลือด ก็เหมือนกับมนุษย์เวลาที่ไม่ได้ทานอาหารก็จะไม่มีแรงหรือเป็นลม แวมไพร์ก็ไม่ได้ต่างกัน
"มะ ไม่..."
"ซีโน่ ดื่มเลือดผมซะ"
อเล็กซ์กอดซีโน่เอาไว้แน่น ดึงคอเสื้อตัวเองเผยให้เห็นหัวไหล่ขาว
"เร็วๆเข้า"
"ไม่เอา" กลิ่นซอกคอหอมๆที่ติดจมูก ยังไงซีโน่ก็เป็นแวมไพร์ เวลาหิวก็ต้องกินอยู่ดี
หมับ
"เร็วๆเข้า ฮึก...คุณจะได้มีแรงไง เร็วๆเข้า เราจะได้หนีมันพ้น"
กลิ่นหอมๆของมนุษย์ที่กระตุ้นความกระหายในตัวซีโน่มากขึ้นทุกที เวลาที่ซีโน่ไม่รู้สึกกระหายตอนอยู่กับอเล็กซ์ก็เพราะว่าท้องไม่ได้ว่าง แต่เวลานี้มันไม่ใช่
"ฮึก เร็วๆครับ พวกมันกำลังจะมาแล้วนะ ถ้าพวกนั้นมา แล้วคุณไม่มีแรงแบบนี้ จะสู้เขาได้ยังไง ผมอาจจะตายก็ได้"
หมับ
"...ขอโทษนะ...อเล็กซ์" ซีโน่ก้มลงคลอเคลียซอกคอของอเล็กซ์ มือก็ดึงเสื้อที่คอออก อ้าปากงับผิวเนื้อเบาๆ ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไป "อ๊าาาา"
หมับ
อเล็กซ์จิกเล็บลงบนแผ่นหลังของซีโน่ น้ำตาไหลลงมาเพราะความเจ็บปวด ตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยโดนแวมไพร์กัด "อืมมม อึกๆ"
ยิ่งได้ชิมเลือดหวานๆจากซอกคอขาว ซีโน่ก็ห้ามความกระหายของตัวเองไม่ได้ เผลอดูดเลือดอเล็กซ์ไปตามใจ
"อือออ...ฮ้า ฮ้า...คุณ...เปิดซิงผมตลอดเลยนะ...ฮ้า"
เพียงแค่ซีโน่ผละออกมาอเล็กซ์ก็หอบหายใจระรัว อ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด ตาปรือลงจนแทบจะหลับสนิท
"ขอโทษ...ขอโทษนะ"
ซีโน่พึมพัมข้างๆหู หยดเลือดหวานที่ไหลเลอะขอบปากถูกลิ้นสีสดตวัดเข้าปาก
เลือดทุกหยดที่อเล็กซ์สละให้ ซีโน่จะไม่ให้หยดลงพื้นสักหยด
แผล็บ
ซีโน่ไล่เลียตารอยกัดให้อเล็กซ์สะดุ้ง กำเสื้อซีโน่แน่นกว่าเดิม
"ขอโทษ"
"...อิ่มแล้วเหรอครับ...ผม...ง่วงจัง..."
อเล็กซ์ยังคงยิ้มให้ มือร่วงลงไปอยู่ข้างตัว ดวงตาหนักอึ้งจนหลับลงในที่สุด
"เรากลับบ้านได้แล้วนะอเล็กซ์"
ซีโน่ช้อนใต้ขากอดอเล็กซ์ขึ้นแนบอก แผลเริ่มผสานกันเพราะเลือดของอเล็กซ์ เรี่ยวแรงก็เพิ่มมากขึ้นแบบที่ขาดไม่ถึง ประจวบเหมาะกับที่เหล่าแวมไพร์ไม่ทราบเป้าหมายตามกลิ่นมาได้ทัน
ฟลุบๆ
ซีโน่เริ่มออกวิ่งด้วยความเร็วจนแวมไพร์ตัวอื่นตามไม่ทัน ต้องบอกว่าไม่มีใครตามความเร็วของซีโน่ได้
ไม่นานก็กลับมาถึงบ้านโดยที่เจ้าพวกนั้นไม่ได้ตามมา
"นาย ท่านเอฟองเซ่! ท่านซีโน่กลับมาแล้วครับ"
ทางฝ่ายเอฟองเซ่ที่ส่งคนออกตามหาตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินรีบเดินออกมาจากบ้าน พอเห็นสภาพซีโน่ที่มีบาดแผลตามตัว เสื้อผ้าขาดหลุดหลุย อุ้มอเล็กซ์ที่ไม่ได้สติกลับเข้ามาในบ้าน
"นายน้อย เกิดอะไรครับ"
เอฟองเซ่ถามด้วยสีหน้าตื่นๆ ตามมาด้วยร่างของอลิซที่เป็นห่วงน้องยิ่งกว่าอะไรดี ยิ่งเห็นสภาพน้องชายหมดสติในอ้อมกอดของซีโน่ที่สบักสยอมแล้วก็แทบจะล้มทั้งยืนถ้าไม่ใช่เพราะลูเซียโน่ประคองไว้ คงจะล้มไปแล้ว
"เล็กซ์! ฮึก เกิดอะไรขึ้น เล็กซ์"
ซีโน่ไม่ได้หยุดเท้าเดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเองวางร่างของอเล็กซ์ไว้กลางเตียง สองมือก็กำกันแน่น
"ฟองเซ่ เพิ่มคนคุ้มกัน! เรากำลังถูกจ้องเอาชีวิต"
เอฟองเซ่โค้งรับก้าวเร็วๆออกไปสั่งคนงาน และไม่ใช่แค่เพิ่มคนคุ้มกัน ยังส่งคนออกตระเวนในป่า ไม่ต้องบอกเอฟองเซ่ก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่านายน้อยถูกรอบทำร้ายแน่
"ฮึก เล็กซ์ เล็กซ์เป็นอะไรค่ะ"
"แค่หมดสติไปน่ะ"
ซีโน่ตอบแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว รู้ดีว่าอเล็กซ์ไม่ได้รับบาดแผล แค่เพลียกับการที่ถูกเขาดูดเลือดเท่านั้น
"...ซีโน่! รอยกัด"
อลิซที่เข้ามากุมมือน้องชายสายตาดีก็โพล่งออกมาเสียงดัง ซีโน่ที่กำหมัดแน่น ไม่กล้าพูดว่าตัวเองนี้แหละเป็นคนกัดอเล็กซ์ได้แต่เจ็บใจตัวเองที่ปกป้องเมียไม่ได้ แถมยังเป็นคนทำร้ายเมียตัวเองอีก
ความคิดที่ลูเซียโน่ได้ยิน และเข้าใจสถานะการ์ณราวกับอยู่ในเหตุการ์ณเดินเข้าไปแตะไหล่น้องชายแล้วเดินเลยไปหาอลิซ "อลิซ ไปเถอะ อเล็กซ์ไม่เป็นไรหรอก แค่สลบไปเท่านั้นแหละ"
ลูเซียโน่ดึงแขนอลิซที่ร้องไห้โฮออกมาจากร่างน้องชาย ใช่ว่าจะใจร้ายที่แยกน้องชายพี่สาวเขาออกจากกันในเวลาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหรอก แต่ตอนนี้ซีโน่กำลังต้องการเวลา และก็ความเป็นส่วนตัวในการเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"แต่..."
"ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่หลังจากที่อเล็กซ์ฟื้นแล้ว โอเคไหม"
ซีโน่แย้งขึ้นมาให้อลิซเม้มปาก มองหน้าลูเซียโน่ที่พยักหน้าช่วยกล่อม อลิซถึงได้เดินออกจากห้องไปง่ายๆ เหลือไว้เพียงร่างของน้องชายและซีโน่เท่านั้น
ฟลุบ หมับ
ซีโน่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเตียง กุมมืออเล็กซ์ไว้มั่นอย่างเป็นห่วง หน้าขาวๆไร้สีเลือดจนหน้าเป็นห่วง แต่จังหวะการหายใจที่สม่ำเสมอก็ช่วยให้ซีโน่เบาใจได้บ้าง
"อย่าเป็นอะไรนะ อเล็กซ์"
ในขณะเดี๋ยวกันนั้นเอง เหล่าแวมไพร์นิรนามก็พากันออกจากป่าเพราะลูกน้องของซีโน่เพิ่มมากขึ้น เข้าถึงได้ลำบาก เสี่ยงถูกจับได้ และในป่าก็ไม่ได้มีเลือดให้ดื่มดับกระหายมากนัก ครั้งนี้ทำไม่สำเร็จ ครั้งหน้าก็ยังมี และนั้น หมายความว่าเรื่องนี้จะยังไม่จบ จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย หรือไม่ ก็จนกว่าซีโน่จะจัดการถอนรากถอนโคนไอ้แก๊งค์แวมไพร์หมวกดำนี้ได้
จะอย่างไหน ก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ
เป็นเวลาตลอดทั้งคืนที่ซีโน่กุมมืออเล็กซ์ไว้อย่างนั้น ความเย็นจากร่างไร้ชีพจรหลวมรวมกลายเป็นความอบอุ่นในที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าอเล็กซ์แค่หลับไป แต่ก็อดห่วงไม่ได้ เพราะตั้งแต่ถูกกัดไปก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาสักที ยิ่งคิด ซีโร่ก็รู้สึกผิด ยิ่งคิด ซีโน่ก็อยากจะขย้ำตัวเอง
"อือออ..."
ความอบอุ่นจากมือส่งไปถึงคนที่นอนหลับเอาแรงให้ปรือตาขึ้นมามอง ภาพแรกที่เห็นคือผู้ชายตัวโตที่คุ้นตาเหมือนทุกเช้าที่ตื่นมาบนเตียงเดียวกัน แต่ก็ต้องนิ่งอึ้ง เมื่อใบหน้าและแววตาบ่งบอกชัดเจนว่ารู้สึกผิดและสภาพจิตใจย่ำแย่แค่ไหน
"..ซีโน่..คุณเป็นอะไร..."
หมับ
ซีโน่ขยับไปประคองร่างเล็กที่พยายามจะลุกขึ้นมานั่ง นั่งลงข้างๆเตียงแล้วก็จ้องคนที่สีหน้าดูไม่ดี
"เรา..อ๊ะ จริงด้วย พวกนั้นล่ะ..."
พอระลึกชาติได้อเล็กซ์ก็มองซ้ายขวาอย่างตื่นๆ กอดซีโน่ไว้แน่นอย่างหาคนปกป้อง
"พวกมันไม่มาที่นี้หรอก...ที่นี้เราปลอดภัย"
ซีโน่กอดเอวเมียเอาไว้ลูบเบาๆอย่างปลอบ เหตุการ์ณไม่คาดฝันที่เขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นทำเอาช๊อกเหมือนกัน แต่กับอเล็กซ์มันเหมือนเรื่องปกติมากกว่าที่ต้องหนีแวมไพร์แบบนี้
"ค่อยยังชั่ว พวกมันเป็นใคร.."
อเล็กซ์ถอนหายใจอย่างโล่งอก หันกลับมามองหน้าสามีที่ตอนนี้ยังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
"ไม่รู้..."
หมับ
มือเรียวแตะลงที่ข้างแก้มให้ซีโน่กุมมือเล็กไว้อีกที ดวงตาสีเลือดจ้องกับดวงตาของอเล็กซ์นิ่งๆ
"...เป็นอะไรครับ"
แค่เห็นก็รู้แล้วว่าซีโน่ไม่ปกติ ถึงอเล็กซ์จะพอรู้สาเหตุ แต่ก็อยากถามให้แน่ใจ รอยยิ้มอ่อนโยนที่มอบให้ซีโน่ทำเอาหัวใจกระตุก ดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก สูดดมกลิ่มหอมๆเข้าเต็มปอดแบบที่อเล็กซ์ก็ไม่คิดขัดขืน แถมยังส่งมือไปกอดเอวไว้หลวมๆอีกต่างหาก
"..ฉันขอโทษนะ ที่กัดนาย..."
อเล็กซ์หลุดยิ้มออกมา ดันไหล่แล้วสบตาคู่แดงฉานสะท้อนเห็นความรู้สึกผิดชัดเจน
"ผมบอกให้คุณกัดผมเองนะ.."
"นั้นแหละ ฉันก็ไม่สนควรทำอยู่ดี"
เพราะนั้นคือทางเดียวที่จะรอด อเล็กซ์ต่างก็รู้ดี
"..ขอบคุณนะครับ"
กึก
"ขอบคุณทำไม...ฉันทำให้นายเจ็บนะ..แล้วนายจะ..."
"ขอบคุณที่พาผมกลับมาหาพี่ลิซ"
อเล็กซ์สบตาอย่างจริงใจ มองดวงตาแดงฉานอย่างไม่คิดกลัว ประคองแก้มซีโน่ให้มองตัวเองตรงๆ
"ถ้าคุณไม่ทำแบบนั้นผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้...แบบนี้ไม่ให้ผมขอบคุณได้ยังไง"
เหตุผลแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับอเล็กซ์ ปกติถูกตามล่าเอาชีวิตแบบนี้มนุษย์จะไปสู้แวมไพร์ได้ยังไง แต่ที่หนีมาได้ทุกครั้งนี้ก็เพราะว่าแวมไพร์ต้องการจับเป็น ไม่ใช่จับตาย
แต่สำหรับซีโน่ เหตุผลแค่นี้มันไม่พอและก็ยังโทษตัวเองอยู่ดี
"แค่ปกป้องนายฉันยังทำไม่ได้ แถมยังเป็นคนดูดเลือดนายซะเองอีก...จะให้ฉันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ฉันทำไม่ได้"
หมับ
"ผมก็ไม่ได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย คุณช่วยชีวิตผมไว้จะให้ผมลืมได้ยังไง...จริงสิ ถ้าเกิดเป็นคนอื่นนะ ผมคงโดนดูดเลือดหมดตัวไปแล้วล่ะ ดีแล้วที่เป็นคุณ...ผมรู้ว่าคุณไม่อยากทำอย่างนั้นหรอก"
อเล็กซ์น่ะเข้าใจความรู้สึกของซีโน่ดี เพราะตัวเองก็เคยหนีรอดมาได้เพราะพี่สาว ทั้งๆที่อยากปกป้อง แต่กลับถูกปกป้องซะเอง ทำไมจะไม่เข้าใจ แต่ดูท่าพูดอะไรไป ซีโน่ก็คงไม่รู้สึกดีขึ้น
"ผมมีเรื่องจะบอกครับ..."
อเล็กซ์เม้มปาก เรียกความสนใจจากซีโน่ไปได้ แก้มขาวๆขึ้นสีแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนซีโน่เริ่มสงสัยว่าอเล็กซ์จะพูดอะไร
"...ผม…ผม..." ยิ่งอเล็กซ์เอาแต่พูดว่าผม ผม ติดอ่างมาชั่วขณะก็ยิ่งทำให้ซีโน่อยากรู้ "..ผมไม่โกรธคุณเลยครับ...เพราะผม...ผม..."
"…" ซีโน่หรือก็นิ่งฟัง สายตาอยากรู้นั้นแหละที่ทำให้อเล็กซ์พูดไม่ออก เม้มปากแน่นแล้วก็กำเสื้อซีโน่ซะแน่น
"เพราะผม...รักคุณ"
คำว่ารักเสียงเบาหวิวหลุดออกมาจากปากพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม เพียงเท่านั้นซีโน่ก็เบิกตากว้าง ไอ้ความกังวลและความรู้สึกผิดปลิวหายไปหมด ขยับเข้าไปจับไหล่ก้มหน้าตามสบตาอเล็กซ์ที่เอาแต่หลบสายตา
"อเล็กซ์...เมื่อกี้ว่ายังไงนะ..."
"...ผม..ระ รักคุณ..จะให้ผมโกรธคุณได้ไง...ผมดีใจซะอีก...ที่คุณไม่ตาย.."
อเล็กซ์พูดเสียงสั่นๆกล้าๆกลัวๆที่จะสบตาซีโน่ คำพูดและท่าทางน่ารักที่ซีโน่ถึงกับนิ่ง เลื่อนมือไปแตะแก้มขาวที่มีสีเลือดขึ้นมามากแล้ว
"...คุณอย่าโทษตัวเองเลยครับ...ถ้าคุณไม่ทำอย่างนั้น ผมอาจจะตาย และคุณก็อาจจะตายด้วยก็ได้"
ซีโน่ช้อนคางอเล็กซ์ให้สบตา ก่อนจะกดริมฝีปากทับปากเรียว ขบเม้มแค่ภายนอกแล้วผละออกมาสบตา
"...พูดอีกทีสิ"
"...อะไรครับ..."รู้อยู่หรอกว่าซีโน่จะให้พูดอะไรอีกที แต่ก็ขอซึนให้ซีโน่กระตุกยิ้ม
"พูดอีกมีสิ ฉันเริ่มคิดมากอีกแล้วเนี้ย"
แล้วไอ้การบอกรักนี้มันทำให้เลิกคิดมากยังไงครับ
"ผมรักคุณ"
ในใจน่ะเถียงเขาฉอดๆ แต่ปากเจ้ากรรมก็เปร่งคำพูดน่ารักให้ซีโน่ดึงเข้าไปกอด "หึๆ...ยอมพลีกายเลือดเนื้อให้คนรัก นายนี้มันโตเกินตัวจริงๆนะ"
สุดท้ายซีโน่ก็หลุดยิ้มออกมา ก้มลงกอดเอวเมียเอาไว้หลวมๆ ไอ้ที่กังวลมาตลอดก็ปลิวหายไปกับคำพูดว่ารักของอเล็กซ์ แล้วซีโน่ล่ะ...รักอเล็กซ์รึเปล่า?
"ฉันจะไม่ให้เหตุการ์ณอย่างนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว" ซีโน่ให้คำมั่นเหมาะ สบตาอเล็กซ์อย่างจริงจัง อเล็กซ์ถึงกับใจกระตุก ก่อนจะพยักหน้ารับ "ครับ"
+++
"เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ"
ซีโน่เรียกทุกคนมาที่ห้องหลังจากที่อเล็กซ์ฟื้นแล้วก็ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว
"หมายความว่ายังไง จะบอกว่าเล็กซ์ถูกซีโน่กัดอย่างนั้นเหรอ" อลิซโพล่งขึ้นมา ดวงตาวาวโรจน์จ้องซีโน่ไม่วางตา
"ซีโน่ คุณตอบฉันมาสิค่ะ คุณเป็นคนกัดน้องชายฉันอย่างนั้นสินะ"
ปัง
อลิซตบโต๊ะเสียงดัง ที่น้องชายตัวเองถูกกัดก็คิดว่าจะเป็นคนอื่น แต่กลับกลายเป็นว่าซีโน่เป็นคนทำ แล้วอย่างนี้จะให้อลิซเชื่อใจใครได้อีก
ในเมื่อคนเดียวที่สามารถเชื่อใจได้ที่สุดนั้นทำร้ายน้องชายตัวเอง
"เล็กซ์ ไปจากที่นี้กัน"
หมับ
"อ๊ะ พี่ลิซ เดี๋ยวก่อน..."
อลิซเดินดุ่มๆเข้ามาคว้าแขนน้องชายแล้วก็ลากออกไปนอกระเบียง อเล็กซ์น่ะกำลังเถียงแทนซีโน่ในใจ ซึ่งคนเดียวที่รู้ก็แค่ลูเซียโน่ที่รู้ใจทั้งพี่ทั้งน้อง
"เดี๋ยวพี่ลิซ ฟังเล็กซ์ก่อน"
"อะไร ไม่ต้องฟังแล้ว แบบนี้เรามีสิทธิ์ตายได้เลยนะเล็กซ์"
อลิซเริ่มแว๊ดๆใส่อเล็กซ์ ไอ้ความกลัวความกังวลกำลังกรูเข้ามา จากที่ไม่วางใจซีโน่แต่แรกอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้อลิซระแวง "...ซีโน่เขาไม่ได้กัดเล็กซ์เพราะเขากระหายหรอก...ฑี่ลิซคิดดูสิ เล็กซ์กับซีโน่ถูกตามล่านะ เขาเองก็ปกป้องเล็กซ์สุดชีวิต เอาตัวเข้าแลกโดยที่เล็กซ์ไม่เป็นแผลสักนิด เห็นมะ เขาไม่ได้อยากทำร้ายเล็กซ์หรอก"
"แต่เขาก็ทำ เขากัดเล็กซ์นะ ถ้าคนที่ไว้ใจทำแบบนี้ แล้วเราจะเอาชีวิตไปฝากไว้กับใครได้"
อลิซที่ไม่เคยลืมว่าตัวเองต้องเอาชีวิตรอดในดวงแวมไพร์ยังไง ไม่เคยลืมที่จะระวังตัวเอง ไม่เคยลืมที่จะตระหนักว่าเรามันเป็นสายพันธ์ที่อ่อนแอ
"เล็กซ์เป็นคนบอกเขาให้ทำอย่างนั้นเอง...พี่ลิซคิดดูสิ ตอนนั้นซีโน่ถูกทำร้ายจนหมดแรงเพราะเอาตัวมาบังการโจมตีจากแวมไพร์คนอื่นนะ ถ้าเล็กซ์ไม่ให้เขาดื่มเลือดเล็กซ์ เราคงหนีไม่รอด บางทีเล็กซ์อาจจะตายไปแล้วก็ได้"
อเล็กซ์พยายามอธิบายเหตุผลให้คนเป็นพี่สาวฟัง ซึ่งพออลิซคิดตามแล้วก็ต้องเม้มปาก ไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่ว่าถ้าไม่ทำอย่างนั้นอลิซอาจจะไม่ได้เจอหน้าอเล็กซ์อีก แต่ก็ยังเชื่อใจซีโน่ไม่ได้ มีครั้งแรกก็อาจจะมีครั้งที่สองก็ได้ จริงไหม "ยังไงพี่ก็ไว้ใจซีโน่ไม่ได้แล้ว"
อเล็กซ์ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้พี่สาวยอมรับ รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของพี่สาว
"แต่เล็กซ์ก็เป็นคนบอกให้ซีโน่ทำเองนี่น่า..."
อเล็กซ์ยังคงพึมพัมเถียงพี่สาว หลบสายตาแล้วก็ไม่ยอมขยับไปไหน
"เล็กซ์ นี่ปกป้องซีโน่เหรอ ทำไมต้องออกรับแทนเขาด้วย"
"ก็มันเป็นความผิดของผมจริงๆนี่น่า"
"แล้วเขาไม่ผิดรึยังไงกัน ถ้าเล็กซ์บอกให้เขาไปตายเขาจะไปไหม"
"ไป"
กึก
ขณะที่พี่สาวน้องชายกำลังเถียงกันเรื่องใครผิดใครถูกก็ชะงักหันกลับไปมองเสียงหนักแน่นที่ดังมาจากประตู
"ถ้าอเล็กซ์ให้ทำฉันก็จะทำ" นอกจากจะอึ้งเพราะรู้ว่าเป็นซีโน่แล้วยังอึ้งเพราะคำตอบเสียงดังกึกก้องได้ยินทั่วกัน ทั้งคนใช้ ทั้งการ์ด "ซีโน่"
หมับ
ซีโน่กอดเอวอเล็กซ์ไว้ คิ้วขมวดเข้าหากันสบสายตาพี่สาวของเมีย อลิซก็กอดอกเชิดหน้าอย่างไม่คิดจะฟังอะไรอีก
"อลิซไม่ฟังหรอก เขาไม่ไว้ใจนายน่ะ"
ลูเซียโน่ที่ทำหน้าที่แปลความคิดบางส่วนให้ซีโน่รู้ยกยิ้ม อลิซก็เม้มปากมองลูเซียโน่อย่างไม่พอใจที่เอาความคิดของตัวเองไปบอกให้น้องชายรู้
"ถ้าอย่างนั้นล่ะก็...ถ้าฉันบอกว่าฉันรักอเล็กซ์ล่ะ"
กึก
แล้วก็ต้องอึ้งเป็นครั้งที่สองกลับการบอกรักสายฟ้าแล๊บที่อเล็กซ์ก็ยังไม่เคยได้ยิน ทำเอาอึ้งกันไปตามๆกัน คงมีแค่ลูเซียโน่นี้แหละมั้งที่รู้ใจทุกคนดีกว่าใจตัวเองซะอีก
"คะ คุณว่ายังไงนะ"
แม้แต่อเล็กซ์ยังอึ้งจนลืมไปเลยว่าซีโน่บอกว่ารักตัวเอง
"ฉันบอกว่าฉันรักนายไง"
ฉ่า
แล้วพอรู้สึกตัวเท่านั้นแหละ อเล็กซ์ก็หน้าแดงแจ๋ชนิดที่มองห่างจากถนนใหญ่ก็ยังเห็นชัดเลย
"ระ รัก..."
"อ้าว นี้ฉันยังไม่ได้บอกนายเหรอ"
ไอ้สีหน้างงๆประมาณว่าตัวเองลืมบอกเหรอ ทำอเล็กซ์งงตาม ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของลูเซียโน่ที่รับรู้ได้ว่าน้องชายลืมบอกความรู้สึกตัวเองให้อเล็กซ์รับรู้ เป็นอันว่าบอกคนอื่นพร้อมๆกับเจ้าตัวเลยล่ะ
"เอ๋? ฉันลืมสินะเนี่ย แหม มัวแต่นึกโล่งที่นายไม่คิดมาเรื่องที่ฉันดูดเลือดนายน่ะสิ" หากนี้คือการ์ตูนคงจะมีใบไม้แห้งปลิวผ่านไปโดยมีซีโน่ยืนเกาท้ายทอยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับความเซ่อซ่าของตัวเองที่ลืมเรื่องสำคัญที่สุดไป
"พี่ลิซเราเก็บกระเป๋ากันเลยเถอะ เอาของมีค่าไปให้ได้มากที่สุดเลยนะ"
อเล็กซ์หันไปบอกพี่สาวเดินห่อไหล่ผ่านหน้าซีโน่ไป
หมับ
"ฉันไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นแหละ" ซีโน่รวบตัวอเล็กซ์เอาไว้ สีหน้าจริงจังขึ้นมาทันทีตอนที่เมียบอกว่าจะเก็บของหนี "ไหนนายบอกว่ารักฉันไง รักฉันก็อยู่กับฉันสิ"
ซีโน่ว่าเสียงเข้มกระชับกอดอเล็กซ์แน่นกว่าเดิม
"คุณ มาพูดอะไรตรงนี้ล่ะครับ"
อเล็กซ์เอี่ยวตัวออกจากอ้อมกอด ถอยห่างไปหลายก้าวแล้วก็ยกมือขึ้นปิดแก้มแดงๆ ภาพที่อลิซกับลูเซียโน่มองดูเขาจีบกันเมื่อกี้ได้แต่นิ่ง ไม่รวมเอฟองเซ่ที่ยืนมองอยู่ข้างล่าง
"ก็มันเรื่องจริง"
"เดี๋ยวๆ..เล็กซ์ หมายความว่ายังไง"
"ก็อย่างที่ได้ยิน เรารักกัน เพราะงั้นมั่นใจว่าฉันจะไม่ทำร้ายอเล็กซ์"
ซีโน่กลับเข้าเรื่องอีกครั้ง สีหน้าเคร่งเครียดเอาจริงเอาจังขึ้นมาทันที ในเมื่อพี่เมียจะพาเมียไปที่อื่นก็ต้องเครียดเป็นธรรมดา "แต่คุณก็..."
"ผมจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก จะไม่มีอีกแล้ว ไม่ว่าใครก็แตะต้องอเล็กซ์ไม่ได้ ขอให้เชื่อใจฉัน อีกครั้งเถอะ"
ปึ่ก
ซีโน่ตีหน้าอกตัวเองดังปั๊ก พยายามจะพูดให้อลิซมั่นใจและวางใจที่อยู่กับตัวเองอีกครั้ง แต่คนที่หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำก็อเล็กซ์นี้แหละ
"ซีโน่เขาพูดขนาดนี้แล้ว ให้โอกาศเขาอีกสักครั้งเถอะนะครับเถอะนะครับ เจ้าหญิงของผม"
ฉ่า
"คุณ...ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของใครทั้งนั้นแหละ..."
อลิซน่ะสมองขาวโพลนเพราะคำพูดของลูเซียโน่ จะบอกว่าเขินก็ใช่นั้นแหละ ที่อเล็กซ์มายืนออกรับแทนซีโน่ได้ก็ทำให้อลิซวางใจลงไปได้บ้าง ยิ่งซีโน่รับรองว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก และส่วนใหญ่เป็นเพราะน้องชายกับซีโน่รักกัน ถึงได้ยอมลงให้ขนาดนี้
ก็ความสุขของน้อง พี่สาวที่แสนดีจะขัดได้ยังไงกัน
"ว่าไง อลิซ"
"...ถ้ามีอีกแค่ครั้งเดียว ฉันจะพาน้องชายหนีเข้าป่าไปเลย"
อลิซว่าเสียงเข้มซึ่งอเล็กซ์ก็พยักหน้ารับรู้การตัดสินใจของพี่สาว
"ไหน มาดูสิ"
หมับ
แล้วอลิซก็ลากน้องชายกลับเข้าไปในบ้าน ดึงคอเสื้อออกมองรอยเขี้ยวที่ตอนนี้แผลสมานกันจนไม่เห็นแม้แต่รอยอะไรเลยด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณยาดีของเอฟองเซ่น่ะแหละนะ
"หึๆ รู้ใจตัวเองสักทีนะเจ้าน้องตัวแสบ"
"เออ เพิ่งรู้นี่แหละ"
ซีโน่ยืนพิงรั่วระเบียงคุยกับพี่ชายมองตามหลังเมียตัวเองเข้าบ้านไปพร้อมกับพี่สาว รอยยิ้มที่ฉายแววมีความสุขแบบที่ลูเซียโน่เองก็ยังไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของน้องชาย ทั้งยังเสียงความคิดน้องชายที่บอกว่ารัก ว่าห่วงเมียขนาดไหน
"ลูเซีย...แล้วที่ให้คนออกไปหาตัวพวกนั้น เจอรึยัง"
ซีโน่กลับมาเครียดอีกครั้งเรื่องตามหาตัวโจรผ้าปิดหน้านั้นไป
"ไม่เลย ทั้งกลิ่น ทั้งร่องรอย ไม่มีเลย คงออกจากป่าไปแล้ว" ซีโน่กำหมัดแน่น ทอดสายตามองเข้าไปในป่าที่อาจจะมีใครก็ตามมองมา "เพิ่มการ์ด เพิ่มระบบรักษาความปลอดภัยที"
"อืม เอฟองเซ่จัดการให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ"
คำตอบของผู้เป็นพี่ทำให้น้องชายวางใจขึ้นมาได้บ้าง เอฟองเซ่ก็ทำหน้าที่พ่อบ้านได้เป็นอย่างดี ไม่ต้องสั่ง เอฟองเซ่ก็จัดการให้หมด เรียกได้ว่าไม่ต้องขยับเองเลยเอฟองเซ่ก็จัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี
"ถ้าหาตัวพวกนั้นไม่ได้ เราก็ทำอะไรกันไม่สะดวกหรอกนะ"
"อืม ฉันก็ไม่อยากให้เจ้าหญิงของฉันเป็นอัตรายอยู่แล้ว"
ลูเซียโน่ถอดแว่นสีชาตัวเองออกมาเช็ดก่อนจะสวมกลับเข้าไปใหม่ รอยยิ้มปรากฎอยู่บนหน้าของลูเซียโน่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เครียดเรื่องนี้
"ไปหาเมียก่อนล่ะ ปล่อยให้อยู่กันสองคนนานๆ เสี่ยงเปล่าๆ"
ซีโน่ว่าง่ายๆยกยิ้มเจ้าเล่ห์ อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยที่อลิซให้โอกาสตัวเองอีก
"หึๆ รักอเล็กซ์เข้าจริงๆแล้วสินะ"
"จะมีใครอีกที่ยอมให้ฉันดูดเลือดแล้วกอดฉันไว้ซะแน่น" ซีโน่นึกถึงเมื่อวานก่อนจะเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว
"ยิ่งตอนที่ฉันเห็นว่าเขาสลบไปต่อหน้า เหมือนว่าฉันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งเลยล่ะ ความรู้สึกรักแบบนี้คงใกล้เคียงกับความรักที่สุดแล้ว มั่นใจได้เลย ว่าคนเดียวที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ได้ก็มีแค่อเล็กซ์คนเดียวเท่านั้น...แบบนี้ไม่เรียกว่ารักแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ"
คำพูดยาวเหยียดที่ออกมาจากปากซีโน่ หากอเล็กซ์ได้ยินคงน้ำตารื้นปล่อยโฮไปแล้ว
"แต่ดันลืมบอกเจ้าตัวเขาเนี่ยนายมันบื้อเกินไปรึเปล่า"
"เอ้า ก็เพิ่งจะเคยรักนะลูเซีย ไม่เคยบอกรักใคร จะไปรู้ได้ไงว่าจำเป็นต้องบอกตอนไหน ที่ไหน เมื่อไหร่ ชิ"
ซีโน่อธิบายยาวเหยียดสองมือผสานกันไว้ที่ท้ายทอยแล้วเดินเข้าไปหาเมีย ท่าทางที่พี่ชายก็ขำพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย
"ก็นั้นสินะ ฉันเองก็เพิ่งเคยรัก เหมือนที่นายเพิ่งเคยรักนี้แหละ"
ลูเซียโน่พูดกับตัวเองพลางนึกหน้าคนที่ตัวเองตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เจ้าหญิงอลิซของลูเซีย
"นั้นสินะ ต้องตามไปดูแลหน่อยแล้ว"
ลูเซียโน่ก็ไม่รอช้า ก้าวตามหลังน้องชายตัวเองไปหาว่าที่เจ้าสาวในอนาคต สองพี่น้องแวมไพร์ที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความรัก ไม่ต่างจากอีกสองพี่น้องมนุษย์ที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความรักไม่ต่างกัน
แต่เส้นทางของความรัก มันกลับไม่เรียบง่ายและสวยหรูเสมอไปนี้สิ
