× 0
× 0
× 0
No.7 ความจริงที่อยู่เบื้องหลัง
"กรี๊ดดดด ทาดิโอ้"
"น่ารัก อ๊ายยยย"
เสียงสาวๆในมุมหนึ่งของทางเดินดังแว่วเข้าหูของทาดิโอ้ ให้ปรายยิ้มหล่อๆส่งไปให้สาวกรี๊ดอีกที
ถ้าพูดถึงทาดิโอ้ล่ะก็ ก็ต้องบอกว่าเขาทั้งหล่อ ทั้งสมาท ในสายตาสาวๆแล้วเขาป๊อปปูล่าที่สุดเลยล่ะ ก็ทั้งอ่อนโยน ยิ้มเก่ง ใจดีอีกต่างหาก มองข้ามเรื่องที่เป็นลูกผสมน่ารังเกียจไปโดยปาริยาย
กลับกัน ไอ้ดวงตาคู่นั้นมันเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดทั้งเพศหญิงเพศชายเลยล่ะ
หมับ
ปึ่ก
"อ๊ะ"
เพียงแค่พ้นสายตาของเหล่าแฟนคลับ มือใหญ่ที่จับจ้องทาดิโอ้อยู่นานก็คว้าแขนที่มีแต่กล้ามเนื้อของทาดิโอ้ดันชนกับกำแพงเสียงดัง
"มันเจ็บนะ.."
คนเจ็บว่าง่ายๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่เกือบจะอยู่ในระดับสายตาพอดี ไม่ต้องเดาก็รู้แล้วว่าใครที่กล้าบีบแขนทาดิโอ้ผู้มีเสน่ห์แรงขนาดนี้
"กล้ามากนะที่มาขวางทางฉัน"
เสียงทุ้มๆของเจ้าของชื่อ โจ โคลมาร์ ดังขึ้นชิดริมหู เสียงลมหายใจเป่ารดแก้มของทาดิโอ้
"หึๆ ผมไปขวางอะไรคุณเหรอครับ"
คนหล่อยังว่าเสียงแข็ง ทั้งยังปนเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจอีกต่างหาก
"ชอบเล่นลิ้นนักนะ มนุษย์ชั้นต่ำอย่างนายไม่สิทธิ์มาเถียงฉันป่าวๆอย่างนี้หรอกนะ"
หมับ
ปลายคางของทาดิโอ้ถูกบีบให้ริมฝีปากเผยอขึ้นนิดๆด้วยความเจ็บ ดวงตาเริ่มหรี่เล็กมองคนตรงหน้า
"มันเจ็บนะครับ...อื้อ"
เสียงของทาดิโอ้หายเข้าไปในลำคอ ริมฝีปากบางถูกประกบเข้าหากัน รอยแยกที่ริมฝีปากที่เกิดจากความเจ็บถูกเติมเต็มด้วยลิ้นร้อนๆที่จู่โจมเข้ามาแบบไม่ให้รู้ตัว
"อื้ออออ โจ อึ่ก อือออ"
ข้อมือแกร่งของทาดิโอ้ทั้งพลั่กทั้งดันหัวไหล่ แต่ก็ต้องร่วงไปห้อยอยู่ข้างตัวเหมือนเดิมกับจูบร้อนๆที่ไม่มีความนุ่มนวล ไม่มีความเสน่หา ไม่มีความปราณี มีเพียงความรุนแรง เร้าร้อนที่หล่อมละลายเรี่ยวแรงของทาดิโอ้ไปจนหมด
"อึ่ก อืมมม อือออ โจ...เดี๋ยวก่อน...อือออ"
โจเบี่ยงหน้าให้ได้องศา ผละริมฝีปากออกมาเพียงนิดให้ทาดิโอ้ได้หายใจก็ประกบปากลงไปใหม่อย่างเร้าร้อน
"แฮ่กๆ"
ฟลุบ
ทาดิโอ้ถึงกับฟลุบลงกับพื้นทั้งๆที่ต้นแขนยังถูกกำไว้แน่น
"ฮึ หายปากดีแล้วรึไง ตัวสั่นแบบนั้นมันน่าสมเพชนะ"
ทาดิโอ้ปิดปากตัวเองซ่อนใบหน้าแดงๆเพราะจูบร้อนเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากำลังวาววับ มือที่ปิดปากตัวเองก็เลื่อนไปกำชายเสื้อโจไว้
"ใจร้าย...."
ทาดิโอ้เค้นเสียงสั่นออกมา ยันตัวเองขึ้นมาเผชิญหน้า
"ฮึ อย่าได้มาขวางทางฉันอีก"
"ไม่ได้ครับ ถึงจะทำยังไงกับผม ผมก็ให้คุณยุ่งกับอเล็กซ์และอลิซไม่ได้"
หมับ
"ก็บอกว่าอย่ามาขวาง"
"ไม่ได้ครับ"
ข้อมือของทาดิโอ้ถูกจับไว้ซะแน่นจนขึ้นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด
"ทำไม เพราะเป็นมนุษย์ชั้นต่ำเหมือนกันสินะ ถึงต้องปกป้อง"
ทาดิโอ้น่ะชินแล้วกับคำว่ามนุษย์ชั้นต่ำที่โจชอบดูถูก กับตัวเองน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะยังไงก็ชินไปแล้ว แต่ที่ดวงตากำลังวาววับอย่างไม่ยอมรับนั้น เพราะถ้าอเล็กซ์หรืออลิซมาได้ยินล่ะก็ต้องรู้สึกไม่ดีแน่นอน
"ผมไม่เคยว่าอะไรคุณเลย ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับผม คุณจะด่าหรือว่าเรียกผมว่าอะไร แต่มนุษย์คนอื่นๆ ผมไม่ยอมแน่"
"ฮึ ดี ถ้างั้นส่วนของพวกนั้นฉันก็จะเอามาลงไว้ที่นายก็แล้วกัน"
ปึ่ก
"อ๊ะ"
จากที่คุยกันอยู่ที่มุมมืดของทางเดิน ก็ถูกดันตัวเข้ามาภายในห้องเก็บอุปกรณ์ข้างๆบันได เสื้อน.ร.ถูกเลิกขึ้นมาเหนือหน้าอกโชว์ยอดอกสีสวยแก่สายตา
ง่ำ
"อึ่ก มันเจ็บ"
ทาดิโอ้จะขัดขืนก็ทำได้ ด้วยรูปร่างที่พอๆกัน แต่การถูกจู่โจมซ้ำๆโดยที่ไม่รู้ตัวก็ดูดแรงของทาดิโอ้ไปหมด ยอดอกสีใสบวมแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เห็นทั้งรอยฟันและรอยจูบทั่วตัว
"เจ็บสิดี"
รอยจูบทั่วตัวที่มีทั้งรอยกัด รอยข่วนไม่ใช่ฝีมือใครอื่น ก็ไอ้ผู้ชายหัวแดงตรงหน้านี้แหละ ที่เป็นคนสร้างรอยใต้ร่มผ้าตามร่างกายของทาดีโอ้ทั้งหมด
เคร้ง
ร่างของทาดิโอ้ถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้น อุปกรณ์กีฬาล้มเกลื่อนระเนระนาดเพราะแรงพลั่กของโจ
"โจ อย่าเสียงดังสิ ตรงนี้มัน..."
ฟึ่บ
กางเกงน.ร.สีเข้มร่นลงไปถึงหัวเข่า มือแกร่งโอบรอบคอโจไว้ตามความเคยชิน หอบหายใจรดต้นคอของโจอย่างช่วยไม่ได้
"อย่าทำรอยให้คนอื่นเห็นนะครับ..."
คนที่ไม่คิดจะขัดขืน ทั้งยังส่งมือไปปลดกางเกงของโจอย่างชำนาญ นี่มันใช้ครั้งแรกที่พวกเขาทำกันซะที่ไหน แถมแต่ล่ะครั้งก็ยังเป็นที่ร.ร.ตลอด
"ฮึ อย่ามาสั่งฉันนะ"
คนที่บอกว่าห้ามสั่งขบเม้มผิวเนื้อลงบนหน้าอกจนขึ้นสีง่ายๆ ด้วยผิวที่ขาวซีดแค่ภายนอก หากแต่ก็ขึ้นสีเลือดได้ง่ายๆเพราะยังไงก็เป็นลูกผสม
"เข้ามา เร็วๆครับ ผมมีสอบอีกสองคาบ"
ทาดิโอ้พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่มีท่าทีเขินอาย ไม่มีท่าทีเก้ๆกังๆเหมือนคนเพิ่งจะเคยถูกสัมผัส แม้แต่ครั้งแรกที่โจรุกทาดิโอ้แบบนี้ ทาดิโอ้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืนแต่แรก และนั้นก็อาจจะทำให้โจได้ใจ และทำเรื่องแบบนี้ซ้ำๆมาตั้งแต่ช่วงแรกๆที่เข้ามาเรียนที่นี้เลย
"ฉันถึงได้บอกว่าพวกมนุษย์มันน่ารังเกียจ โดยเฉพาะนาย"
ฟึ่บ
"อืออออ อ๊าาาา ฮ้า ฮ้า"
ทาดิโอ้กัดปากกลั้นเสียงร้องของตัวเองตอนที่มังกรยักษ์ที่ขยายเต็มที่สอดเข้ามาภายในตัวอย่างไม่บอกไม่กล่าว ไม่มีทั้งการเปิดทางแล้วก็ตัวช่วย ถึงมันจะเจ็บจนแทบขาดใจ แต่สำหรับทาดิโอ้ที่เคยชินกับเซ็กส์ไม่ปรานีนี้กลับรู้สึกดีจนต้องล๊อกขาไว้กับสะโพกของโจช่วยระบายความเสียวและความเจ็บ
"เอ้า อย่าเสียงดังสิ"
ฟึ่บๆๆ
"อึ่ก อ๊าาาาา ฮ้า อาาาา อ้าาา คุณอย่าทำรุนแรงสิครับ"
เฮือก
โจสะดุ้งตอนที่ลิ้นชุ่มน้ำลายของทาดิโอ้แตะลงที่ลำคอของตัวเอง มือแกร่งของโจก็เค้นคลึงยอดอกแรงๆจนทาดิโอ้หลุดเสียงครางออกมา
"อย่ารุนแรงสิครับ ผมเจ็บนะครับ"
ง่ำ
เนินหัวไหล่ถูกกัดจนเป็นรอย พนังนุ่มตอดรัดแท่งเอ็นใหญ่ที่ฝังอยู่ในร่าง
"ขยับสักทีสิครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว โจ ฮ้า ฮ้า"
ทาดิโอ้กระซิบชิดริมหู พ่นลมหายใจรดซอกคอโจอย่างตั้งใจ ก็รู้อยู่แล้วว่าโจน่ะ ชอบให้ตัวเองซุกๆซบๆแถวๆซอกคอ ถ้าทำให้โจเสร็จเร็วๆ ตัวเองจะได้ไปสอบเร็วๆนั้นแหละคือความคิดของทาดิโอ้
ฟึ่บๆๆ
โจไม่รอช้า ยิ่งเจอกระตุ้นทั้งคำพูดทั้งร่างจากทาดิโอ้แล้วก็จวงควานเข้าไปในตัวของทาดิโอ้อย่างชำนาญ สะโพกแกร่งๆกระแทกถี่รัวจนทาดิโอ้ที่ลอยอยู่กลางอากาศตัวโยกโคลน กอดคอโจไว้แน่นกว่าเดิม
แผล็บ
"อย่างนั้นแหละครับ อืออออ อึ่ก อือออ"
เสียงครางที่มาพร้อมกับคำหวานที่ป้อนเขาหูโจบวกกับลิ้นร้อนที่ขบเม้มติ่งหูโจเข้าเต็มๆ
"อึ่ก ซี้ดดด คิดว่าจะไปสอบทันอย่างนั้นรึไง ฮึ ฉันไม่ได้เสร็จเร็วขนาดนั้น"
ฟลุบ
ร่างของทาดิโอ้ถูกหมุนให้หน้าแนบกับพนัง สองมือรั้งสะโพกเนียนเอาไว้ ดึงดันแก่นกายแช่ไว้แล้วขยับเนิบๆให้คนขาสั่นเหลียวหลังไปมอง
"หืม? รัดแน่นขนาดนี้ ตื่นเต้นเหรอ ฉันไม่ได้เอานายมากี่วันแล้ว หืม? ดูสิ ดูดกลืนฉันซะขนาดนี้มันคงจะคิดถึงน้องชายฉันมาก"
สวบ
แก่นกายร้อนที่กดแช่ค้างค่อยๆดึงออกมาจนสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปจนมิดด้าม ทาดิโอ้เชิดหน้าขึ้น สองมือยันกำแพงเอาไว้อย่างช่วยประคองตัวเอง
"อ๊าาา ซี้ดดด อย่าแกล้งครับ ผม.."
"หืม? ฉันไปแกล้งอะไรนาย"
สวบ สวบ
พอทาดิโอ้เอ่ยปากว่า อย่าแกล้ง โจก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะทำซ้ำๆจนทาดิโอ้ขาสั่น
"อืออออ อึ่กกก"
"เอ้าๆ อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก"
ฟึ่บๆๆ
โจเร่งจังหวะเร็วกว่าเดิมมือเอื้อมไปกุมส่วนอ่อนไหวของทาดิโอ้เอาไว้
"อึ่ก อือออ อือออ"
"นั้นแหละ ดีมาก สีหน้าแบบนั้น ทรมานมากๆ ฉันชอบ หึๆ"
เสียงหัวเราะของปีศาจดังลั่นไปทั้งห้องเก็บอุปกรณ์ที่ไร้ผู้คน มีเพียงร่างสองร่างกำลังกลืนกินกันและกัน คนหนึ่งมอบความเจ็บให้อีกฝ่าย คนหนึ่งก็ตอบสนองอีกฝ่ายอย่างไม่มีเหตุผล มันเลยกลายเป็นเซ็กส์ที่เร้าร้อนและรุนแรงจนสามารถหล่อมละลายห้องทั้งห้องได้ง่ายๆ
"อืออออ ตรงนั้น...อืออออ อาาาา"
เมื่อโจกระแทกเข้าจุดกระสั่นภายใน ทาดิโอ้ก็ตอดรัดถี่รัวครางเสียงหวานกับความสุขสมที่เขามอบให้ แล้วก็ตอบรับเป็นสายตาหวานๆส่งไปให้
"ซี้ดดดด อย่ามองด้วยสายตา อืออ แบบนี้"
ทาดิโอ้ยกยิ้มก่อนจะส่งมือไปจับมือโจไว้ บีบเบาๆแล้วกัดปากยั่ว ภาพที่โจถึงกับคุมตัวเองไม่อยู่ ยึดสะโพกงอนแล้วกระแทกถี่รัว ทั้งยังรั้งแก่นกายใหญ่ของทาดิโอ้อีกไม่กี่ทีร่างทั้งร่างก็กระตุก
"อืออออ ผมไม่ไหว..."
"ซี้ดดด อย่ารัดถี่ๆสิ อึ่ก อือออ"
"อย่าปล่อยข้างในนะครับ" พรวด
"ไม่ทันแล้ว"
ดูเหมือนทาดิโอ้จะบอกช้าไป น้ำรักสีขาวขุ่นมันก็ทะลักเข้ามาเต็มๆจนล้นออกมาเลยล่ะ และก็เป็นเวลาเดียวกันที่ทาดิโอ้ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองออกมาเต็มฝ่ามือที่รองรับอยู่ก่อนแล้ว
"แฮ่กๆ เลอะอีกแล้วนะครับ ผมต้องบอกคุณอีกกี่ทีว่าอย่าปล่อยข้างในครับ?"
"ก็บอกแล้วไงว่าอย่ามาสั่งฉัน"
ฟึ่บ
โจดึงแก่นกายออกมาอย่างเร็ว เช็ดด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเองพกประจำขวางใส่ตัวทาดิโอ้ก่อนจะเก็บมังกรน้อยเก็บเข้ากางเกง ปล่อยให้ร่างของทาดิโอ้ร่วงลงไปกองกับพื้น
"แฮ่กๆ"
"จะไปสอบไม่ใช่รึไง หึ"
ปัง
โจหมุนตัวออกจากห้องเก็บอุปกรณ์ ทิ้งให้ทาดิโอ้นั่งหอบแฮ่กๆอยู่กับที่
"ปากคุณก็บอกว่าอย่ามาสั่ง แต่คุณก็แอบใจดีนี่น่า"
หมับ
ทาดิโอ้คว้าผ้าเช็ดหน้าที่โจวางทิ้งไว้มาเช็ดคราบเลอะออกจากตัว ก่อนจะยันตัวขึ้นสวมเสื้อผ้า
มือก็แตะรอยจูบที่หน้าอกก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ทั้งผ้าเช็ดหน้าพื้นใหญ่ ทั้งรอยจูบที่โจไม่ทำให้เห็นเป็นจุดเด่น ส่วนใหญ่จะทำไว้ใต้ร่มผ้า ไม่เรียกว่าใจดีก็คงไม่ได้ ก็แค่ผู้ชายปากร้ายแต่ใจดีเท่านั้นแหละ
......................................
ในวันสอบย่อยที่อเล็กซ์คิดว่าจะปลอดภัย แต่กลับต้องมานั่งระแวงหน้าระแวงหลังในเมื่อตัวเองนั่งอยู่กลางวงล้อมของแวมไพร์เพียงลำพังโดยที่ไม่มีที่พึ่งอย่างทาดิโอ้
หายไปไหนของเขานะ เมื่อเช้ายังเห็นอยู่เลย
ครืนนนน
"ขอโทษทีครับ"
ประตูห้องสอบเปิดออกพร้อมใบหน้าหล่อๆของทาดิโอ้ที่ผุดเม็ดเหงื่อขึ้นนิดๆเรียกสายตาทุกคนไปมองเป็นตาเดียว
"คุณเข้าช้านะครับ คุณทาดิโอ้"
"ขอโทษครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี"
คนรู้สึกไม่ค่อยดียิ้มหวานแล้วก็กลับไปนั่งที่ ก่อนจะเปิดข้อสอบเริ่มต้นทำข้อสอบ ในเวลาไม่กี่นาทีก็ทำเสร็จได้ง่ายๆ ส่งอาจารย์เสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องพร้อมอเล็กซ์
"คุณไปไหนมา?"
"ห้องพยาบาลครับ"
แน่นอนว่าทาดิโอ้โกหก ยิ้มหล่อให้อย่างปกติสุดๆ
"เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?"
"ไม่เป็นไรครับ ผมโอเคแล้ว สอบเป็นยังไงครับ ทำได้รึเปล่า?"
แล้วก็เปลี่ยนเรื่องทันควันแฉไฉไปอย่างเนียนๆ อเล็กซ์พยักหน้ารับ ดวงตาวาววับที่ดูมีชีวิตชีวาสมเป็นมนุษย์
"ครับ ก็พอได้"
กึก
"กลับบ้านกันเหอะ อเล็กซ์"
แล้วขณะที่กำลังจะเดินไปหาพี่สาวตัวเองพร้อมๆกับทาดิโอ้ก็เจอหน้าสามีหล่อๆของตัวเองยืนรออยู่ก่อนแล้ว
"เอ๋ เดี๋ยวนี้สามีตามมารับถึงร.ร.เลยเหรอครับ"
ทาดิโอ้ยกยิ้มก่อนจะกระซิบเบาๆ ยิ้มหล่อให้ซีโน่แล้วก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง
"ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ หมดหน้าที่ผมแล้ว"
"รู้ตัวก็ดี"
ซีโน่เดินเข้าไปโอบไหล่เมียตัวเอง สายตายังจ้องมองทาดิโอ้อย่างไม่ไว้ใจว่าไอ้เด็กนี้มันคิดอะไรกับเมียตัวเองรึเปล่า "ซีโน่ แบบนี้ผมอายคนอื่นเขานะครับ"
"หืม? อายที่ผัวมารับเหรอ"
"เปล่าครับ"
อเล็กซ์ส่ายหน้าหวือ เงยหน้ามองผัวตัวเองตาใสอย่างกลัวว่าซีโน่จะเข้าใจผิด
"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมหมายถึงมือคุณต่างหาก" อเล็กซ์ว่าเสียงรัว จิ้มหลังมือซีโน่แก้มแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
"อ่อ ไม่ให้โอบไหล่เหรอ? งั้นโอบตรงนี้ก็ได้"
หมับ
เอวเล็กถูกรั้งให้ชิดกับเอวของอีกฝ่าย ยักคิ้วให้เมียแล้วกดลงหอมโชว์ทาดิโอ้ที่เหลียวมามองเป็นระยะ
"ซีโน่...ไม่เอาครับ"
อเล็กซ์น่ะทั้งพลั่กทั้งดัน แก้มเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ซีโน่ก็โอบเอวไม่ได้ปล่อย พาไปที่รถแล้วก็ดึงอเล็กซ์มานั่งตัก
"นี่ อย่ามาทำอะไรตรงนี้สิ พี่ลิซจะมาแล้วนะครับ"
อเล็กซ์นิ่วหน้าพลั่กอกซีโน่ พลางมองหน้าอย่างเอาเรื่อง ที่อเล็กซ์เริ่มอ่อนให้นี้ไม่ใช่ว่าเพราะซีโน่ทำตัวน่ารักในช่วงหลังๆหรอก แต่เพราะว่าอเล็กซ์นิสัยน่ารักแบบนี้ตั้งแต่แรก เพียงแต่ต้องเก็บซ่อนไว้เพื่อที่จะปกป้องพี่สาวและตัวเอง
"ทำไม กลัวทาดิโอ้เห็นเหรอ"
"ทำไมคุณนี้ขี้หึงจัง"
"ก็มีเมียคนเดียว ต้องหึงดิ"
ฉ่า
แล้วคนถูกหึงว่ายังไง ก็เขินสิครับท่านผู้อ่าน แต่ก็ยังดิ้นๆไปนั่งข้างๆซีโน่ได้สำเร็จ
"ไม่เห็นต้องมารับมาส่งเลยครับ"
"ไม่ได้ เดี๋ยวนายหวั่นไหว"
อเล็กซ์น่ะอยากจะหัวเราะกับคนที่ทำหน้าเครียด ซีโน่ก็โอบรอบเอวบีบคลึงหนักๆก้มมองคนที่ยอมให้กอดง่ายๆ เพราะคำว่าหึงนั้นแหละ
"ผมไม่หวั่นไหวหรอกครับ ก็คุณเอาใจผมขนาดนี้"
นอกจากจะเอาใจ ตามใจแล้วก็ยังนอนกอดอเล็กซ์ทุกคืน บอกทุกวัน ย้ำทุกวันว่าอย่าหวั่นไหวกับใคร ต้องมีตัวเองคนเดียว แบบนี้จะให้หวั่นไหวได้ยังไงล่ะ
ถ้าถามว่าซีโน่รู้เรื่องนามสกุลของอเล็กซ์ไหม ตอบชัดถ้อยชัดคำเลยว่ารู้ แต่ก็ไม่สน เพราะโคตรเหง้าของอเล็กซ์กับอเล็กซ์ไม่ได้เป็นคนคนเดียวกัน ถึงในอดีตตระกูลของตัวเองกับอเล็กซ์จะมีเรื่องบาดหมางกันทางธุระกิจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ซีโน่หนักใจอะไร
ก็นั้นมันอดีต คนที่อยู่กับปัจจุบันอย่างเขาจะสนใจทำไม
หมับ
"กลับบ้านกันได้ล่ะ"
ที่ต้องสนก็คือทาดิโอ้ คลูคลอสที่ตามติดเมียเขาไม่ให้ห่าง แถมเมียตัวเองก็ยังเผลอเล่าเรื่องทาดิโอ้ให้ฟังทุกเย็นอีกต่างหาก แล้วแบบนี้จะให้กังวลเรื่องอดีตไปทำไม เสียเวลา เอาเวลามากีดกั้นไอ้เด็กสองคนนี้ให้ออกห่างๆกันดีกว่า
"หึๆ"
ทาดิโอ้น่ะหัวเราะกับตัวเองเสียงใส มองคู่รักที่ดูรักกันดีเดินต่อล้อต่อเถียงกันไปที่รถ พรางคิดไปว่า ซีโน่คงจะรักอเล็กซ์จริงๆ ก็ใครจะไม่รู้บ้าง ว่าซีโน่ประกาศลั่นว่าจะมีเมียเดียวคืออเล็กซ์เท่านั้น เขารู้กันไปทั้งเมือง แวมไพร์เจ้าสำราญที่มีเมียเยอะที่สุดจนหลายคนต้องอิจฉาปล่อยเมียๆทิ้งอย่างไม่เสียดายและยกยอเมียมนุษย์ขึ้นมาเป็นเมียเดียว ใครไม่รู้สิแปลก
แต่ข่าวลือหรือจะสู้ตาเห็น ก็ทาดิโอ้เห็นมากับตาแล้วนี่น่า ว่าซีโน่ทั้งหวง ทั้งหึงอเล็กซ์ขนาดไหน ถึงขั้นตามส่งนี้ไม่ใช่เรื่องปกติหรอก
"ให้ผมไปส่งไหมครับ เจ้าหญิงของผม"
ส่วนคนพี่หรือก็ตามจีบอลิซชนิดไม่ให้ห่างตา ใช่ว่าจะไม่สนใจเรื่องนามสกุลบอเนียเลยเหมือนน้องชายตัวเอง แต่ตามประกบขนาดนี้ไม่มีใครทำอะไรทั้งสองคนได้แน่ๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับกับน้องชายฉันได้"
อลิซว่าเสียงนิ่มก้าวขึ้นรถไปนั่งข้างๆน้องชาย
"หึๆ นี้ลูเซีย เมื่อไหร่จะมาขอ"
กึก
ไอ้คำว่าเมื่อไหร่จะมาขอที่เข้าใจกันทั้งหมดนี้ก็ชะงักกึกกันไปตามๆกัน ก่อนที่อลิซจะหน้าแดงเมื่อประมวลสิ่งที่ซีโน่พูดขึ้นมา
"อะ อะไรของคุณ"
"หึๆ ก็ตอนนี้ฉันเป็นผู้ปกครองของพวกเธอน่ะสิ ฉันก็ต้องทำหน้าที่ผู้ปกครองสิ"
แต่เรื่องมีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องแต่งงานนี้ไม่ใช่เรื่องที่น้องเขยจะมาตัดสินใจ
"หึๆ"
ความคิดที่อลิซยอมรับซีโน่ว่าเป็นน้องเขยอย่างไม่รู้ตัวทำให้คนที่อ่านใจออกนึกขำ เพราะเขินนี้เองถึงได้ยอมรับง่ายๆ
"เร็วๆนี้แหละ รอให้เรื่องน้องชายเข้าที่เข้าทางซะก่อน"
ลูเซียโน่ตอบคำถามที่ถามค้างไว้ ทั้งยังทิ้งคำถามไว้ให้อเล็กซ์อีกต่างหาก เรื่องของน้องชาย ก็หมายถึงซีโน่น่ะสิ
แล้วมันเรื่องอะไรกันที่ไม่เข้าที่เข้าทาง?
"ระวังตัวหน่อยล่ะกัน นามสกุลเมียนายมันกระช่อนเมืองไปหมดแล้ว"
"หืม? นามสกุลผม มันทำไมเหรอครับ?"
"หึๆ ไม่มีอะไรหรอก กลับเถอะเอฟองเซ่"
คนเป็นน้องตัดบทง่ายๆ ท่าทางของเด็กสองคนนี้ดูก็รู้ว่าไม่ได้รู้เรื่องพ่อแม่ของตัวเองเลยสักนิด ถึงอย่างนั้นเลยไม่อยากจะให้คิดมากว่ากำลังเป็นที่หมายตาของเหล่าแวมไพร์น่ะสิ
"มีอะไรเหรอครับ?"
ฟอด
"ไม่มีอะไรหรอก"
ซีโน่ว่าง่ายๆ ก้มลงหอมเมียฟอดใหญ่อย่างไม่อายสายตาใคร อลิซที่กำลังเขินกับคำพูดของคนพี่ก็เลยทำเป็นไม่เห็นการกระทำของคนน้องที่ตัวเองเผลอยอมรับว่าเป็นน้องเขยโดยไม่รู้ตัว
ไม่มีอะไรงั้นเหรอ มีสิ ต้องมีแน่
คนที่อยู่ด้วยกันมาร่วมเดือดหันไปมองอย่างอยากรู้ ทั้งยังส่งสายตาว่าไม่เชื่อไปให้ แล้วมันน่าดูกว่าสายตาเมียคนไหนที่ซีโน่เคยเห็น จะเรียกว่าคนที่ใช่อะไรมันก็น่าดูไปหมดก็ได้
"อลิซ เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง"
"..ก็ดีค่ะ ยังมีในส่วนที่เข้าใจยากอยู่"
"เหรอ งั้นให้ลูเซียช่วยสอนก็แล้วกันนะ" "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเรียนรู้เองได้"
อลิซปฏิเสธทันควัน ทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้คนที่รู้ใจตัวเองเท่าไหร่ เป็นแวมไพร์ อ่านใจได้ ถึงจะเป็นสุภาพบุรุษแล้วก็มีมารยาท ต่างจากซีโน่อย่างสิ้นเชิงก็เถอะ อลิซก็ยังไม่อยากเข้าใกล้อยู่ดี อีกอย่าง ประหม่าด้วยละมั้งสำหรับคนที่บอกว่าชอบตัวเอง ตามจีบตัวเองอยู่ จะให้ทำตัวปกติด้วยก็ไม่ใช่เรื่อง ถูกไหม?
"หึๆ แล้วเราล่ะ เรียนเป็นยังไง"
ซีโน่ที่กอดเอวเมียไม่ได้ห่างบีบจมูกคนช่างสงสัยที่ทำหน้าอยากรู้มาตั้งแต่เมื่อกี้ให้คลายสายตาสงสับ เบี่ยงเบนประเด็นเรื่องนามสกุลของตัวเองไปได้สักพัก
"ก็ดี ส่วนใหญ่ ทาดิโอ้จะเป็นคนสอน ที่อาจารย์สอนก็โอเคนะ แต่ยังไงก็ต้องพึ่งทาดิโอ้ให้เขาช่วยสอนให้"
"ไม่ต้อง ฉันสอนเอง"
อเล็กซ์น่ะไม่ได้มีปัญหาเรื่องการเรียนเลยสักนิด สอนอะไรมาก็รู้หมด ไม่ต้องตั้งใจก็เข้าใจหนังสือได้ง่ายๆ สมองระดับอเล็กซ์ไม่ต้องการตัวช่วยเลยด้วยซ้ำไป แต่ที่พูดถึงทาดิโอ้นี่ก็เพราะว่าอยากแหยซีโน่เล่นก็เท่านั้น แล้วไอ้ที่หน้าแดง ลมออกหูเพราะความโกรธ แล้วไหนจะคิ้วที่ขมวดเข้าหากันจนเห็นได้ชัดนี้อีก ดูยังไงๆก็น่ามอง ก็คนหึงนี่น่า มันภูมิใจนะที่ซีโน่หึงน่ะ
"ผมล้อเล่น สบายๆออก ไม่ต้องห่วงเลย อีกอย่างทาดิโอ้ก็ไม่ได้สอนผมด้วย"
"หืม? นี้หลอกกันเหรอ?"
เท่านั้นแหละ ดวงตาสีแดงฉานก็วาววับ เตรียมพร้อมจะจับอเล็กซ์ต้มใส่หม้อได้ตลอดเวลา การแสดงอารมณ์มากขึ้นที่อลิซก็รู้ตัวเหมือนๆกับอเล็กซ์ ว่ามนุษย์อย่างเราสองคนกำลังไว้ใจแวมไพร์หล่อ รวยคนนี้ไปแล้วกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นท์
เอี๊ยดดดด
รถคันหรูเหยียบเบรกกระทันหันให้อเล็กซ์เซจนเกือบจะชนกับกระจกรถ ดีที่ซีโน่ล๊อกเอวไว้ได้ทัน ทั้งยังต้องจับแขนของอลิซที่กำลังจะล้มอีกคน
"เกิดอะไรขึ้น"
ซีโน่ตวาดลั่นห้องโดยสาร หันไปถามคนขับที่นั่งคู่กับเอฟองเซ่
"แมวน่ะครับ"
"แมว?"
เจ้าแมวสีดำสนิทที่นอนล้มอยู่กลางถนนกำลังหอบหายใจถี่รัวราวกับกำลังจะตาย แล้วคนช่างสงสัยอย่างอเล็กซ์ชะโงกหน้าออกไปมองเรียบร้อยแล้ว
"ซีโน่ๆ ผมไปดูนะ"
ฟึ่บ
"เฮ้ย เดี๋ยว"
ยังไม่ทันจะได้คว้าตัวไว้อเล็กซ์ก็เปิดประตูออกไป แถมยังวิ่งไปนั่งย่องๆอยู่ตรงหน้าเจ้าแมวเหมียวซะอีก ทำเอาซีโน่กุมขมับแล้วก็ก้าวตามลงไป
ลูเซียก็บอกอยู่ว่าให้ระวัง ให้ระวัง แล้วนี้ลงจากรถไปกลางทางอย่างไม่กลัวจะโดนฉุดไปเลย
"นี่ อย่าลงมากลางทางนี้นะ..."
กึก
"ฮึก...ฮือออ"
ซีโน่ที่กำลังจะตามมาเช่งเมียชะงักกึกตอนที่ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาเหลียวมามอง
"อเล็กซ์ เป็นอะไรน่ะ..."
อเล็กซ์เหลียวไปมองทั้งยังสะอื้นอึกๆสองมือก็ช้อนร่างของแมวสีดำสนิทไว้ ช้อนตาขึ้นมองซีโน่อย่างอ้อนๆ
"ฮึก น่าสงสาร...มัน.."
ซีโน่นิ่งอึ้งกับภาพที่เห็น อเล็กซ์ตาแดงน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ปากสั่น จมูกแดงช้อนตาขึ้นมองแล้วก็พึมพัมเสียงสั่น "มัน ฮึก กำลังจะตาย ฮืออออ"
อเล็กซ์อ่อนไหวขนาดนี้เลยเหรอ
สำหรับคนอยู่มาหลายร้อยปี เห็นการตายมาก็มากอย่างซีโน่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่เห็นแมวกำลังจะตายตรงหน้า ผิดกับอเล็กซ์ที่ฆ่าสัตว์รึก็เลยห้ามตัวเองไม่อยู่นี่ไงล่ะ
หมับ
"โอ๋ๆ...."
ซีโน่โอบอเล็กซ์เอาไว้ค่อยๆลูบไหล่เบาๆอย่างปลอบใจ เห็นคนตายไปต่อหน้าต่อหน้ารึซีโน่ก็ไม่เคยรู้สึกอะไร แต่พอเห็นน้ำตาของอเล็กซ์เท่านั้นแหละ ใจก็อ่อนยวบยาบไปหมด
"ไม่ต้องร้อง..."
"ฮึก ฮือออ ก็มันกำลังจะตาย ฮึก"
อลิซที่เดินตามลงมาพร้อมเอฟองเซ่ถึงกับนิ่งอึ้งที่เห็นอเล็กซ์ร้องไห้ แล้วก็เศร้าใจไปตามกัน
"มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่รึไง ที่เกิดมาแล้วก็ต้องตายน่ะ"
"ฮึก ก็ใช่แต่..."
คนตัวเล็กสะอื้นแล้วสะอื้นอีก น้ำตาหยดสวยหยดลงบนขนสีดำสนิทของเจ้าแมวเหมียว อลิซรึก็น้ำตารื้นตามน้องชาย และเพราะพ่อแม่เป็นคนอ่อนโยน ลูกทั้งสองคนก็เลยอ่อนไหวง่าย
"อย่าร้องสิ หืม? ตาบวมแล้ว ดูดิ"
คนปลอบก็อ่อนโยนด้วย ไม่ได้ตวาดหรือว่าดุให้เด็กตรงหน้าหยุดร้องเลย แค่ลูบหัวหอมขมับเบาๆให้อเล็กซ์ใจชื้นขึ้นมาหน่อย
"แต่มัน กำลังจะตาย...ช่วยมันได้ไหม"
"..." ซีโน่ที่ดูท่าแล้วยังไงๆอเล็กซ์ก็ไม่ยอมหยุดร้องแน่ๆ ทางเดียวที่ทำให้หยุดก็ต้องแก้จากต้นเหตุที่ทำให้ร้องนั้นแหละ
"ฟองเซ่ พอจะช่วยอะไรมันได้ไหม?"
เอฟองเซ่ก้าวออกมารับเจ้าแมวดำตัวนั้นไว้ ก่อนจะประเมินบาดแผลบนร่างกายของเจ้าแมวนี้
"ได้ครับ"
"จริงเหรอครับ"
อเล็กซ์ที่ยืนลุ้นอยู่ห่างๆยิ้มกว้างพอๆกับอลิซ
"งั้นเรารักษามันนะครับ นะครับ" คนจิตใจดีที่อยากจะช่วยมันว่าเสียงหวาน ไอ้สายตาอ้อนๆนั้นแหละ ที่ทำให้ซีโน่ใจอ่อน ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็ได้"
"เย้ พี่ลิซ มันจะไม่ตายแล้ว"
พอบอกว่ามันจะไม่ตายเล็กซ์ของพี่ลิซก็ดีใจใหญ่ จากที่เศร้าๆน้ำตาซึมก็ยิ้มร่า เขย่าแขนซีโน่อย่างลืมตัว ท่าทางน่ารักๆที่อลิซก็ไม่เคยเห็นเรียกรอยยิ้มได้ไม่ยาก
"แต่ค่ารักษามันแพงนะ"
กึก
เสียงกระซิบข้างหูที่ซีโน่จงใจพูดให้ได้ยินแค่อเล็กซ์ ร่างเล็กสะดุ้งกึกก่อนจะห้นาเหวอไปเลย ทำเอาอลิซกับเอฟองเซ่งงไปตามๆกัน
"แต่ว่าผมไม่มีเงิน.."
"ก็ไม่ได้ให้จ่ายเป็นเงิน เอาล่ะ หมดเรื่องแล้ว กลับขึ้นรถ เอฟองเซ่ ดูแลมันด้วย"
ซีโน่แบ่งงานไล่ต้อนให้อเล็กซ์และอลิซกลับขึ้นรถโดยที่สายตาก็มองไปรอบๆอย่างระแวดระวังภัยให้ทั้งสองคน
"แล้วจะเก็บค่ารักษาทีหลัง"
สิ้นสุดคำพิพากษาจากปีศาจร้าย ลูกเจียบตัวน้อยๆอย่างอเล็กซ์ก็นั่งขนฟูตัวสั่น และก็จบลงที่ห้องนอนของซีโน่ที่ตอนนี้มีชีวิตน้อยๆร้องเหมียวๆขอบคุณที่ช่วยรักษาแผลให้ โดยมีอเล็กซ์นั่งมองยิ้มๆ หัวเราะคิกคักที่นอกจากจะได้ช่วยเจ้าเหมียวแล้ว ยังได้เลี้ยงเจ้าเหมียวอีกต่างหาก
"หึๆ มานี้มะ"
ซีโน่ที่นอนเท้าคางมองเหยื่อตัวเล็กๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับแมวตัวน้อยในตระกร้ากวักมือเรียกอเล็กซ์แล้วตบที่นอนตรงหน้าตัวเองดังฟึ่บๆ
"ครับ?"
"มานอนได้แล้ว ดึกแล้วไม่รู้รึไง"
ซีโน่ว่าเสียงหวาน นอกจากจะไม่ต้องเรียกตัวเมียมานอนห้องแล้ว ดูเหมือนอเล็กซ์จะย้ายมานอนห้องนี้อย่างสมบูรณ์
ฟลุบ
"ผมเลี้ยงมันได้จริงๆใช่ไหม?"
คนที่ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงพูดอย่างตื่นเต้น ก็แน่ล่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีสัตว์เลี้ยงเลย เอาชีวิตให้รอดก็ยากล่ะ
"หึๆ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"
กึก
อเล็กซ์นิ่งค้าง กำลังจะคลานขึ้นเตียงมามุดอกสักหน่อยก็เปลี่ยนใจถอยกรูห่างไปหลายเมตร ก็คนมันระแวงนี้หว๋า ซีโน่ดีด้วยก็จริง แต่ไอ้สายตาแบบนั้นมันไม่น่าไว้ใจ
"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร...ครับ..."
"...มานั่งนี้"
ซีโน่ว่าเสียงเรียบ กึ่งอ้อนกึ่งสั่งจนอเล็กซ์ต้องคลานเข้ามาใกล้ๆ
หมับ
แล้วก็ถูกคว้าเอวไว้ง่ายๆ ปากร้อนก็พรมจูบลงบนเนินไหล่ขาว ลากลิ้นชื้นชิมผิวเนื้อแถวๆลำคอ ก่อนจะงับติ่งหูจนอเล็กซ์สะดุ้งโหยง
"ไปเที่ยวกันนะ"
"ครับ?"
ซีโน่น่ะอยากจะอู่งานไปไหนสักที โดยมีเมียให้นอนกอดนอนกกอยู่ข้างๆด้วย
"ไปที่ไหนก็ได้ อืมม ทะเลไหม? หรือว่าจะเป็นน้ำตก? ภูเขาก็ได้ ที่ไหนก็ได้ที่นายอยากไป"
จุ๊บ
ซีโน่กดจูบที่หน้าผาก หอมแก้มเนียนเบาๆแล้วก็กอดรอบเอวเมียเอาไว้
"นี้คุณจะไปเที่ยวกับผม? แถมยังตามใจผมอีก? แล้วงานคุณล่ะครับ?"
"ช่างงานสิ ทำมาทั้งชีวิตแล้ว อยากไปเที่ยวกับนายมากกว่า"
ฉ่า
แบบนี้มันเหมือนกับซีโน่เห็นอเล็กซ์ดีกว่างานหรืออะไรทุกอย่าง ถึงได้อยากจะไปเที่ยวด้วยกันแบบนี้ จะไม่ให้อเล็กซ์หน้าแดงได้ยังไงกัน จ่ายเป็นการไปเที่ยวด้วยกัน เขาต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายได้ ได้ทั้งเที่ยว ได้ทั้งเวลาของซีโน่ มีแต่ได้กับได้ทั้งนั้น
ฟอด
"หึๆ เขินเหรอ ตกลงไปใช่ป่ะ? อยากไปที่ไหนล่ะ?"
ซีโน่กดจูบลงบนแก้มอเล็กซ์รัวๆ พลิกตัวคร่อมทับยันพื้นเตียงแล้วก้มลงหอมแล้วหอมอีก
"อือออ"
ร่างเล็กหรือก็ได้แต่ครางประท้วง แต่มือก็จับชายเสื้อซีโน่ไว้มั่น "ยังไม่ได้ตอบเลยนะ"
"อืออ ครับ...ไปไหนก็ได้"
"เยี่ยม ไปฮันนีมูลกันเหอะ"
