[โฟร์ท]

“หึ! ไออุ่น ถึงเวลาที่ฉันได้แก้แค้นครอบครัวของแกแล้ว”

ผมหยิบแว่นดำขึ้นมาสวม ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป เด็กที่ชื่อไออุ่นคนนั้นคือเป้าหมายของผม ในที่สุดผมก็ได้โอกาสที่จะชำระแค้นให้กับแม่ของผมสักที

ผมชื่อโฟร์ท อายุยี่สิบสองปี เป็นเจ้าของโรงแรมและบริษัทหลายแห่ง กว่าผมจะก่อร่างสร้างตัวมาได้ขนาดนี้ได้ผมต้องผ่านอะไรมามากมาย ตั้งแต่เด็กๆผมมีแค่แม่ที่เลี้ยงผมมา ครอบครัวผมไม่ได้อบอุ่นอะไรมาก

แม่ผมบอกว่าพ่อทิ้งผมไปตั้งแต่ผมยังเด็กมากๆ และสิ่งนึงที่แม่คอยบอกผมก่อนที่แม่ผมจะเสียไปตอนผมเรียนปีสองนั่นคือให้ผมแก้แค้นครอบครัวของเด็กที่ชื่อไออุ่น แม่บอกว่าแม่ของไออุ่นทำให้ชีวิตของแม่ผมต้องเป็นแบบนี้

ตั้งแต่ตอนนั้นจนผมเรียนจบผมก็ให้คนคอยตามสืบเรื่องของเด็กที่ชื่อไออุ่นและครอบครัวมาตลอด ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าแม่ของเด็กนั่นเป็นผู้ชาย แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมจะแก้แค้นครอบครัวไออุ่นให้แม่ของผม

“จะให้ทำยังไงกับเด็กคนนั้นดีครับนาย” มือขวาคนสนิทของผมถามขึ้น

“รอก่อน ไว้มีโอกาสค่อยจับตัวมันมา แค่จับตาดูเฉยๆก็พอ” ผมบอกก่อนจะทำงานต่อ เด็กนั่นอายุยี่สิบปีเห็นจะได้ หน้าตาก็ดี ตัวเล็ก ผิวขาวซะด้วย

“เราได้เจอกันแน่ไออุ่น”

ผมเค้นเสียงพูดด้วยความแค้น เพราะครอบครัวนั่นทำให้แม่ผมต้องเจ็บปวด ความจริงผมไม่อยากยุ่งกับเด็กนั่นหรอก แต่ถ้าลูกเจ็บ พ่อแม่มันคงจะเจ็บกว่า

“ให้คนจัดการบ้านที่ภูเก็ตให้เรียบร้อย อีกไม่นานกูจะพานักโทษของกูไป” ผมโทรบอกลูกน้องที่ภูเก็ต ผมมีบ้านและเกาะส่วนตัวที่นั่น และจะไม่มีใครหามันเจอ

“ส่วนมึงส่งคนตามประกบเด็กนั่นไว้ ถึงเวลาเมื่อไหร่จับตัวมันมาให้กู” ผมสั่ง

“ครับนาย”

“ดี ได้ตัวเด็กนั่นมาเมื่อไหร่ กูจะจัดการมันเอง” ผมพูดขึ้น ผมคิดว่าเด็กนั่นคงจะจัดการง่ายน่าดู ท่าทางอ่อนแอขนาดนั้น หึ!

“แม่ครับ ผมสัญญาว่าจะทำให้พวกมันเจ็บเหมือนที่มันทำให้แม่เจ็บ” ผมบอกก่อนจะหยิบรูปของแม่ขึ้นมา ครอบครัวพวกมันจะต้องชดใช้ให้ผม คงอยากรู้ชื่อแม่ผมใช่มั้ย แม่ผมชื่อ “ฟาง”

50%

[ไออุ่น]

“ป๊าครับ อุ่นออกไปเที่ยวกับแม็กนะครับ” ผมบอกป๊าที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก วันนี้อาจารย์ยกคลาส ผมเลยกลับบ้านมาเร็วหน่อย แต่เมื่อกี้ก่อนมาผมเจอผู้ชายคนนึงด้วยล่ะ ท่าทางเค้ามองผมก่อนจะขับรถออกไป

“ไปกับไอ้แม็กแน่นะ แล้วไปกันยังไง กลับกี่โมง ไปที่ไหน” ป๊าถาม นี่ถ้าป๊าไปด้วยได้คงตามผมไปด้วยแล้ว

“จริงสิครับป๊า แม็กขับรถมารับ กลับไม่เกินทุ่มนึง ไปดูหนังกันครับ” ผมเองก็ตอบทุกคำถามเช่นกัน ก็เพราะรู้ว่าป๊าทั้งห่วงทั้งหวงผมนี่แหละ ผมถึงได้มีไอ้แม็กเป็นเพื่อนอยู่คนเดียว ป๊าผมไว้ใจแม็กมากด้วย

“สวัสดีครับอาแคล อาคริส” นั่นไงตายยาก พูดถึงไอ้แม็กมันก็มาพอดีเลย

“ป๊า ม๊า แม็กมาแล้ว อุ่นไปก่อนนะครับ แล้วจะรีบกลับ” ผมบอกแล้วเข้าไปหอมแก้มป๊ากับม๊าผมคนละทีแล้วรีบออกไป

ผมชื่อไออุ่นครับ ตอนนี้อายุยี่สิบแล้ว เรียนอยู่ปีสอง ป๊ารักผมมาก ม๊าก็เหมือนกัน ถึงผมไม่ได้มีแม่เหมือนคนอื่นๆ แต่ครอบครัวผมก็อบอุ่นดี และผมก็มีความสุขมากด้วย

“ว่าแต่เราจะดูหนังเรื่องไรดีอ่ะ”

ผมหันไปถามไอ้แม็ก เพื่อนหนึ่งเดียวของผม มันดูแมนๆแต่จริงๆแล้วมันชอบผู้ชาย มันบอกว่าแฮปปี้กว่าผู้หญิง ส่วนผมน่ะเหรอ ดูไม่แมนสักนิด เดินข้างมันทีไรคนหาว่าเป็นแฟนมันทุกที ก็ผมเล็ก ส่วนสูงแค่ร้อยหกสิบกว่าๆเอง อีกอย่างผมก็ไม่รู้ว่าจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิงดี

“ดูหนังผีมั้ย”

“ไม่เอา กลัวอ่ะ ดูพวกแอนิเมชั่นไม่ได้เหรอ” ผมว่า

“เออๆก็ได้ แต่มึงต้องเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นกูนะ” ไอ้แม็กว่า ชิ ตัวเองก็รวย ยังมาให้คนอื่นเลี้ยง

“ได้ๆ” ผมบอก เราสองคนเลยไปดูหนังกันที่ห้างแห่งหนึ่ง

“เฮ้ย! อุ่น ทำไมรถคันนั้นมันขับตามเรามาวะ ตามมาตั้งแต่หน้าบ้านมึงแล้ว” แม็กพูดขึ้น ผมเลยหันหลังไปมอง

“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง เค้าอาจจะไปที่เดียวกับเราก็ได้” ผมบอกเพื่อน

“มึงนี่โลกสวยเนอะ มันอาจจะเป็นศัตรูของป๊ามึงก็ได้นะ”

“คิดมากน่า ไม่มีหรอก ขับๆไปเหอะอยากดูหนังจะแย่แล้ว” ผมบอก ผมไม่ได้โลกสวยสักหน่อย แต่เค้าอาจจะไปที่เดียวกับผมก็ได้ ไอ้แม็กมันอ่ะคิดมาก อีกอย่างป๊ากับม๊าก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหนสักหน่อย

“เออๆ คุณไออุ่น โลกสวยจังเลยนะครับ” ไอ้แม็กประชดผม แล้วเราสองคนก็ไม่ได้ใส่ใจรถคันนั้นเลย

ผมกับแม็กไปดูหนังด้วยกัน พอหนังจบเราก็ไปกินอาหารญี่ปุ่นกันต่อ นานๆผมจะได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าสักหน่อย ป๊าไม่ค่อยให้ผมออกไปไหน หรือถ้าไปป๊าก็ต้องไปด้วย ป๊าหวงผมมาก กลัวคนมาจีบผม

“หกโมงแล้วอ่ะ เรากลับกันเหอะ เดี๋ยวป๊ามึงด่ากูอีก” ไอ้แม็กว่า ผมเลยซื้อของสองสามอย่างแล้วเดินตามไอ้แม็กไปที่ลานจอดรถ

“อุ่น เดี๋ยวมึงรอกูแป๊บนึงนะ พอดีแม่กูฝากซื้อของอ่ะ เดี๋ยวกลับไปซื้อแป๊บนึง” แม็กบอก ผมพยักหน้าแล้วยืนรอมันที่รถ

ผมยืนรอมันราวๆสิบนาที จู่ๆก็มีรถคันนึงเข้ามาจอดขวางหน้ารถไอ้แม็กไว้ ผมจำได้ว่าเป็นรถคันเดียวกับที่ตามเราสองคนมา สักพักมีผู้ชายสองคนลงมาจากรถแล้วเดินมาที่ผม

“มะ มีอะไรครับ” ผมว่า อยู่ๆคนพวกนั้นก็เค้ามาโปะยาสลบผม ไอ้แม็กเดินมาพอดี ผมเลยร้องให้มันช่วย

“แอ็ก อ้วยอ้วย ไอ้แอ็ก”

“เฮ้ย! พวกมึงทำอะไรเพื่อนกูวะ” ไอ้แม็กจะเข้ามาช่วยผม แต่มันโดนตีหัวจากด้านหลังซะก่อน และผมก็ไม่ได้สติอีกเลย

หนาว~ หนาวจัง~ ปะป๊าช่วยอุ่นด้วย ผมฟื้นขึ้นมาที่ไหนก็ไม่รู้ มันเงียบ มีแต่เสียงคลื่น และผมหนาวมากๆ และพอผมตื่นมาก็เห็นว่าตัวเองถูกมัดเอาไว้ในสระน้ำ ระดับน้ำเกือบจะถึงปากผม

“ปะป๊า มะม๊าช่วยอุ่นด้วย ช่วยอุ่นด้วย” ผมรู้สึกหนาวๆ มองซ้ายมองขวาแต่ไม่เจอใคร พยายามแก้มัดแต่ก็แก้ไม่ออก

“ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงใครคนนึงพูดขึ้นแล้วเดินไปที่อีกฟากนึงของสระ ซึ่งตรงข้ามกับผม

“คุณเป็นใคร คุณจับผมมาทำไม ปล่อยผมนะ” ผมว่า ทำไมผมคุ้นๆหน้าคนๆนี้จัง จริงสิ ผมเคยเจอเค้าเมื่อหลายวันก่อนที่หน้ามหาลัย เค้าจับผมมาทำไม

“ปล่อยเหรอ หึ! ได้ พวกมึง ปล่อยมันซิ” มีผู้ชายสองคนลงมาแก้มัดผมและพาผมขึ้นไป ผมไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไร แล้วที่นี่คือที่ไหนกันแน่

“สวัสดีไออุ่น ดูใกล้ๆแล้วก็น่าเอาเหมือนกันนะ” ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วจับคางผมเชยขึ้น ผมเลยสะบัดออก

“ทำบ้าอะไรของคุณ ปล่อยผมนะ”

“หึ ได้สิ” เค้าพูดก่อนจะผลักผม ผมหงายหลังตกลงไปในสระ ที่สำคัญคือผมว่ายน้ำไม่เป็น

“อึก ช่วยด้วย ผม ว่ายน้ำ ไม่เป็น”

_______________________________________________________

เริ่มต้นพี่โฟร์ทก็ใจร้ายซะเเล้ว ไปตามอิมเมจได้ในเพจ LaTae Y นะครับ ฝากติดตามด้วยนะครับ เดี๋ยวมีการปู้ยี่ปู้ยำกันแน่นอน เม้นให้ด้วยนะครับ ใครอยากรู้ฟางคือใคร ไปอ่านตอนที่20ได้นะครับ