3 ตุลาคม

ซองสีขาววางอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเดิมที่กันชอบมานั่งเล่นบนตึก GMM จ่าหน้าด้วยลายมือไก่เขี่ยว่า HBD ATp ถึงจะไม่ใช่โต๊ะทำงานเขา แต่ซองนั่นมันเป็นคงของเขาแน่ๆ

มือเรียวหยิบซองขึ้นพิจารณา พลิกไปพลิกมาตัดสินใจไม่ได้ว่าควรแกะดูมั้ย เพราะถึงจะมีชื่อ แต่ก็ยังไม่ได้รับอนุญาติ

"อ้าว กัน ซองอะไรอะ"

เสียงใสๆของพี่เออาร์ตัวเล็กทักขึ้นพร้อมเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ไม่รู้สิพี่นุ้ก เค้าจะให้กันทำบุญผ้าป่าปะ ซองขาวเชียว" พูดพลางขำขึ้นมา

"ของป่าปี๊นะกัน มันฝากมาให้"

เสียงหัวเราะก็ต้องถูกแทนที่ด้วยความดีใจระคนตกใจ เมื่อพี่ก้อตจิหันมาบอกเกี่ยวกับซองปริศนานี้ แสดงว่าแผนการทวงของขวัญด้วยของขวัญย้อนหลังสิบเดือนคงได้ผล

ปากอิ่มยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ไหว วันนี้ป่าปี๊มีถ่ายงานอย่างเคย อยากจะโทรไปขอบคุณก็กลัวจะไปรบกวนเวลานอนอันมีค่าแล้วจะพาลหงุดหงิดกันเปล่าๆ

"แหมม ยิ้มขนาดนี้ แกะเลยเร็ว ซองๆงี้เช็คเงินล้านรึเปล่า"

"ถ้าแกะมาเป็นเช็คจริง กันคงฝันอยู่อะพี่นุ้ก....เดี๋ยวไว้กันไปแกะดูคนเดียวดีกว่า"

"โห เซเลปอะ ทำมาความลับ"

"กลับละ"

กันแลบลิ้นให้พี่นุ้กด้วยความเขิน ก่อนจะผละตัวออกมาจากตึกทันที อยู่ไปก็โดนแซว ไปแกะเองคนเดียวดีกว่า เผื่อป่าปี๊มันให้อะไรแปลกๆจะได้ไม่ต้องไปตามปิดปากคนนู้นคนนี้

ร่างบางหยิบกุญแจรถออกมาจากกางเกงตัวเก่งก่อนจะปลดล็อค ในหัวคิดแค่อยากจะรู้เร็วๆว่าในซองนั่นมั้นมีอะไรกันแน่ ทันทีที่เข้ามานั่งในรถได้ ซองสีขาวก็โดนฉีกอย่างไม่ใยดี เพราะเจ้าของสนใจของข้างในนั้นมากกว่า

บัตรเรียบๆสีดำถูกหยิบออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับโน้ตสั้นๆด้วยลายมือเดิมที่ใช้จ่าหน้าซอง

เลิกกอง 2 ทุ่ม...1620

อะไรของมันวะ..

คิ้วสวยขมวดมุ่นด้วยความสงสัยปนหงุดหงิด ไม่ชอบเลย ความรู้สึกอยากรู้แต่ไม่ได้รู้ กันหยิบบัตรสีดำใบเดิมขึ้นมาพลิกดูอีกครั้ง แล้วตัดสินใจเปิดไฟในรถเพื่อส่องดูชัดๆ ตัวอักษรภาษาอังกฤษเล็กๆที่ถูกพิมพ์เอาไว้ด้วยสีดำเงาปรากฏชื่อคอนโดหรูที่แทบจะกลืนไปกับบัตรถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงไม่เห็น

กันพูดทวนชื่อคอนโดเบาๆอีกครั้ง ประกอบกับโน้ตคำใบ้บ้าบอที่มีเลขท้ายสี่ตัว ก่อนจะเข้าใจว่านี่คือคีย์การ์ดคอนโดใหม่ของเจ้าของซองนี้ ข้อมือขาวประดับด้วยเส้นเลือดนิดๆอย่างคนออกกำลังกายมาบ้างถูกพลิกขึ้นมาเพื่อดูเวลา

20.30 แล้ว…

คิดได้แบบนั้นมือก็จับพวงมาลัยขับออกไปทันที

ก็คิดถึงนี่…

ความคิดระหว่างทางที่ขับรถไป ไม่ได้เจอสองอาทิตย์ เจอทีก็สองชั่วโมง ถึงจะโทรคุยกันตลอด แต่มันก็ไม่เหมือนตัวจริงที่อ้อนได้ กอดได้ จูบได้ ….ได้

กว่ารถคันสวยฝ่าสถานการณ์รถติดมาถึงที่หมายก็ใช้เวลามากพอสมควร กันก้าวเท้าเดินเข้าไปในคอนโดที่ไม่คุ้นเคยอย่างเก่าด้วยความร้อนใจ แต่ละชั้นที่ลิฟท์ไต่ขึ้นไปยิ่งทำให้คิ้วเรียวขมวดอย่างหงุดหงิด

“ทำไมมันช้าแบบนี้” บ่นคนเดียวเบาๆ

ติ๊ง~

ร่างบางปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะเดินออกไปจากลิฟท์ ก้าวเท้าไปตามทางทอดยาวจนไปหยุดหน้าห้องที่ระบุเลข 1620 พลางล้วงเอาการ์ดใบสวยขึ้นมาแตะ

ติ๊ด~

ตื่นเต้นจัง..

ประตูถูกเปิดเข้าไปด้วยความคิดถึงของคนหน้าห้องแต่ก็ไม่พบต้นตอของความคิดถึงที่คิดไว้ว่าต้องมารอหลังประตูถือเค้กแล้วร้อง Happy birthday แบบคนอื่นๆ

ร่างบางดันตัวเองเข้าไปในห้องที่มืดสนิท ไม่มีแสงอะไรที่บ่งบอกว่าเจ้าของห้องอยู่เลยสักนิด จะมีก็แค่แสงที่ส่องผ่านกระจกใสบานใหญ่ที่อยู่ในส่วนห้องนั่งเล่นให้เห็นวิวเมืองหลวงเท่านั้น

กันพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดแล้วเริ่มเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะตามหาคนที่เรียกเขามาที่นี่

“เห้ย”

ตุ้บ~

เสียงร้องตกใจหลังจากข้อมือโดนมือปริศนาหลังประตูดึงเข้าไปปะทะกับแผ่นอกกว้างแต่ทว่าคุ้นเคยทั้งกลิ่นกายและความรู้สึก ใบหน้าหวานจุดยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะยกแขนกอดรอบเอวคนตรงหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมา เอาคางเกยอกเพื่อจ้องตาเรียวรีที่มองอยู่ก่อนแล้ว

“ป่าปี๊~คิดถึงจัง”

“อะไรของมึง”

“ไม่ต้อง เรียกกันมาแสดงว่าคิดถึงกัน”

“ใครเรียกกูอาจจะให้ไว้เฉยๆ มึงเสนอตัวมาเองมั้ย”

“แล้วไง จะไม่เอา?”

ออฟยิ้มมุมปากก่อนจะขยับหน้าลงมาใกล้คนตัวเล็กกว่า ปากที่ยิ้มก่อนหน้าเลื่อนผ่านริมฝีปากอิ่มของอีกคนไปขบเบาๆที่ติ่งหู

“ไม่เอา ก็ควายดิ”

เสียงพร่ากระซิบบอกก่อนมือใหญ่จะจับขาคนตรงหน้าเกี่ยวรอบเอว อีกข้างประคองกรอบหน้าหวาน แล้วพลิกตัวดันหลังร่างบางแนบชิดกำแพง ไม่ต้องรอนานปากอิ่มก็โดนครอบครองอย่างที่ปรารถนา

อื้อออ~

ออฟบดจูบอย่างเร่งเร้าและเร่าร้อน สองอาทิตย์เต็มๆที่เค้าไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าเด็กนี่อย่างเคย ตอนไปหาที่วัดก็โดนอ่อยจนไม่อยากจะเกรงใจสถานที่

ปากคนพี่ดูดดึงแรงๆก่อนจะส่งลิ้นหนาเข้าไปทักทายอย่างช่ำชอง มือใหญ่ล้วงเข้าไปลูบไล้เอวบางอย่างกระหาย ผิวนุ่มลื่นมือภายใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ทำให้ออฟอยากจะกระชากเสื้อออกไปให้พ้นทาง

เหมือนความคิดส่งถึงคนตรงหน้า มือเล็กผลักอกเบาๆเป็นสัญญาณให้ต้องผละจูบออกอย่างเสียดาย ไม่ได้ถอยตัวที่บดเบียดกันอยู่ออกมาเลยสักนิด ออฟเพียงแค่ละออกมาเพื่อมองหน้ากันเท่านั้น น้ำใสเลอะขอบปากกับใบหน้าที่ออกสีแดงเรื่อ ไม่รู้เพราะเขินหรือเลือดสูบฉีดมากเกินไป ตาปรอยด้วยแรงอารมณ์ริมฝีปากบวมแดงจากจูบเมื่อครู่ยกยิ้มให้ ก่อนจะจับชายเสื้อเลิกขึ้นช้าๆ แต่เร้าอารมณ์คนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

“เกะกะเน้อะ”

พูดยังไม่ทันจบ ออฟเอื้อมมือไปกระชากเสื้อออกทางเหนือหัวอย่างรวดเร็ว

“อื้ออออ~ ป่าปี๊มึงใจร้อนจัง”

เสียงครางหวานดังขึ้นเพราะลิ้นสากเข้ามาโลมเลียตุ่มไตสีชมพูทันทีที่เสื้อโดนกระชากออกไป แรงขบกัดที่รู้สึกได้ทำให้กันแอ่นกายเข้าหายพร้อมมือที่สอดแทรกเข้าไปในกลุ่มผมหนาเพื่อระบายอารมณ์

“ก็มึงอ่อย”

เสียงกระซิบชิดยอดอกไม่ได้ทำให้ลิ้นที่ทำหน้าที่อยู่ด้อยลงเลยซักนิด กลับกันลมเบาๆที่ออกมาพร้อมคำพูดปัดเป่าผ่านยอดออกทำให้เสียงหวานดังออกมาไม่ขาดสาย

แก่นกายภายใต้กางเกงของคนทั้งคู่แข็งขืนรอรับสัมผัสของฝ่ายตรงข้าม ก่อนมือเล็กจะเอื้อมไปปลดกางเกงของออฟลง กันลูบไล้ไปตามความยาวของมันภายใต้บ็อกเซอร์ตัวบางก่อนจะดันตัวออฟออกแล้วพลิกให้หลังแกร่งไปแนบกำแพงแทนตัวเอง

บ็อกเซอร์ถูกรั้งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของลูกแกะที่ออฟรู้มาเสมอว่ามันไม่ใช่ ร่างเล็กคุกเข่าลงก่อนจะส่งลิ้นไปทักทายสิ่งที่โหยหาตรงหน้า โลมเลียไปตามความยาวก่อนจะรับเข้าไปในริมฝีปาก พร้อมกับมือที่คลึงลูกบอลไปมา ปากอิ่มห่อเล็กแน่นก่อนจะเลื่อนเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ

“อึก กัน…”

คนปฏิบัติจุดยิ้มอย่างพอใจ กันรู้ดีว่าที่ไหนตรงไหนที่ทำให้ป่าปี๊ของเขารู้สึกดีที่สุด เซ็กส์ของเขาทั้งคู่มันดีตั้งแต่แรกและดีขึ้นทุกครั้งจนยากจะปฏิเสธมันไปได้

“อ้ะ”

ออฟทนไม่ไหวกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นแล้วผลักให้หน้าแนบกับกำแพง สะโพกสวยยังถูกซ่อนภายใต้กางเกงตัวเก่งที่กำลังจะโดนกำจัดออกไป นิ้วเรียวยาวส่งเข้าปากคนตัวเล็กถูกตอบสนองด้วยการโลมเลียพร้อมสายตาที่หันกลับมามองอย่างยั่วเย้า

“ใครสอนให้มึงทำหน้าแบบนี้วะ”

นิ้วถูกถอนออกจากปากอิ่มก่อนจะสวนเข้าไปที่ช่องทางคับแน่นอย่างเร่งรีบ

“อึ้ก ป่าปี๊เบาๆ”

น้ำตาคลอเล็กน้อยจากความรุนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ออฟเลื่อนหน้าเข้าไปพรมจูบไล่ตั้งแต่แผ่นหลังบาง ซอกคอหอม โดยที่ไม่ลืมทิ้งรอยเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของ จูบซับเบาๆที่หางตาก่อนจะประกบดูดดึงปากอิ่ม จูบที่ร้อนแรงขึ้นกว่าเดิมยิ่งทำให้อารมณ์กระจัดกระจายไปหมด นิ้วเรียวชักเข้าออกเพิ่มจำนวนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับอะไรที่ใหญ่กว่า

ไม่ทันตั้งตัวออฟจับร่างเล็กพลิกกลับมา ก่อนใช้มือยกขาเรียวข้างนึงขึ้นกอดเอวตัวเอง กันเสียหลักผวาเอามือกอดคอเป็นหลักยึดก่อนช่องทางคับแน่นจะถูกสวนเข้ามาด้วยแก่นกายใหญ่

ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเสียวซ่านก่อนจะหันหน้าไปขบเบาๆที่ติ่งหูหนาอย่างเย้ายวน

“ขยับสิ”

เสียงกระซิบพร่าเหมือนมนต์สะกดให้ออฟสวนกายเข้าไป เบียดตัวเข้าไปให้หลังบางบดเบียดกับกำแพงอย่างกระหายก่อนจะประกบจูบลงไปอีกครั้ง ลิ้นร้อนของคนสองคนเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่มีใครยอมใครโดนที่หน้าที่ช่วงล่างไม่มีขาดตกบกพร่องเสียงร่วมรักดังอย่างที่ทั้งคู่คงลืมไปว่ายืนอยู่ใกล้ประตู

“อื้มมๆ~ แฮ่กๆ”

“อา~ พร้อมกันนะ”

เสียงครางหวานที่โดนบดบังไปด้วยจูบร้อนดังเบาๆ ก่อนที่เสียงครางต่ำจะดังขึ้นเมื่อออฟถอนจูบออก

ช่องทางคับแน่นบีบรัดรัวๆเป็นสัญญาณว่าคนตรงหน้ากำลังจะถึงฝั่งฝัน ไม่นานหน้าท้องคนร่างหนาก็เปรอะเปรื้อนไปด้วยน้ำสีขาวขุ่น พร้อมๆกับช่องทางคับแน่นที่รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามา ร่างเล็กสะดุ้งเบาๆเมื่อมันล้นทะลักจนไหลลงมาโดนต้นขา

ออฟซบหน้าลงกับไหล่บางเช่นเดียวกับกันที่ซบตอบ ก่อนที่ออฟจะจูบซับแล้วไล่เลียซอกคอขาวของร่างเล็ก

จุ้บ~จุ้บ~ จุ้บ~

“คริ อื้อออ ป่าปี๊จั๊กจี้ อย่าแกล้ง”

เสียงจูบเบาๆดังข้างหูทำให้กันจักจี้จนต้องย่นคอหนี พลางหัวเราะเบาๆ แต่คงลืมไปว่าคนตรงหน้ายังไม่ได้ถอนแก่นกายออกไปจากตัวเอง จังหวะหัวเราะที่ทำให้ข้างหลังบีบรัดเบาๆจนออฟต้องกัดฟันข่มอารมณ์พร้อมกับแก่นกายที่ขยายตัวขึ้นอีกครั้ง

“จี้หรือเสียวเอาดีๆ”

“หยุดเลยป่าปี๊ออกไป”

เสียงหวานดุขึ้นมาเบาๆเมื่อรู้สึกถึงสิ่งไม่ปกติข้างหลัง

“คิดว่ากูฟังมึงมั้ยเนี่ย”

“ไม่ กันเมื่อยแล้วป่าปี๊ ออกไป”

“ออกไปทำตรงที่ไม่เมื่อย?”

“พ่อง”

สิ้นเสียงคำสรรเสริญจากร่างเล็ก ออฟก็จัดการจับขาอีกข้างขึ้นเกี่ยวเองตัวเอง เป็นการบังคับกลายๆให้คนตัวเล็กกอดคอเขาเอาไว้ถ้าไม่อยากตกลงไป ขายาวก้าวเดินไปข้างหน้าโดยมีจุดหมายคือโซฟากลางห้องนั่งเล่นโดยที่ยังไม่ถอนแก่นกายออก

“อื้ออ ป่าปี๊เดินไปไหน เอาออกก่อน”

เสียงครางหวานข้างหูจุดยิ้มพอใจบนใบของออฟขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าเมื่อไหร่กันก็ทำให้เขามีรอยยิ้มได้เสมอ

“มึงอ่อยกูก่อนไง”

“นี่ไม่ได้อ่อยแล้วก็ออกไปดิ”

“ง่ายขนาดนั้นเลย”

พูดจบร่างสูงก็นั่งลงบนโซฟาโดยมีร่างเล็กนั่งซ้อนอยู่บนตัก โซฟาตัวยาวตั้งตรงข้ามกับกระจกใสที่ปรากฏภาพแสงไฟระยิบบนถนนเมืองหลวงทาบทับด้วยแผ่นหลังบางของร่างเล็กที่เต็มไปด้วยรอยรักฝีมือเขาและสะโพกอิ่มที่กลืนกินเขาทั้งหมดเมื่อออฟมองข้ามไหล่เล็กไป

“มองอะไร”

ร่างเล็กถามขึ้นเมื่อเห็นป่าปี๊ของเขานิ่งไปนานหลังทอดสายตาไปด้านหลัง จึงหันหน้ากลับไปมอง ภาพที่ปรากฏสู่สายตาส่งผลให้เลือดสูบฉีดขึ้นมาเลี้ยงใบหน้าหวานทันที

“อยากเห็นหรอ”

“เห้ย ไม่”

ไม่พูดเปล่า ออฟจับกันยกขึ้นจนแก่นกายเกือบหลุดออกจากกัน ก่อนจะพลิกให้กันหันหน้าหากระจกใสบานใหญ่ แล้วกดตัวร่างเล็กลงมาเพื่อสวนแก่นกายเข้าไปอีกครั้ง น้ำรักทิ้งไว้ก่อนหน้านี้เป้นตัวช่วยอย่างดีที่ทำให้อะไรๆง่ายขึ้นกว่าครั้งแรก

กันมองไปในกระจกเห็นภาพตัวเองนั่งตักป่าปี๊ของเขา ขาเรียวอ้าออกเล็กน้อยแต่ก็เพียงพอที่จะเห็นสิ่งที่เชื่อมกันอยู่ สายตาเรียวรีที่มองผ่านไหล่เขาเพื่อจ้องตากันในกระจกแผดเผาร่างเปลือยเปล่าจนแทบไหม้

ตาเรียวคมจ้องกันอยู่ในกระจกแบบนั้นก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหลังคอ ตวัดลิ้นเลียเบาๆโดยที่ไม่ละสายตาไปจากภาพสวยงามในกระจก

“อ๊ะ ป่าปี๊อย่าจ้อง”

แค่สายตาประกอบกับความรู้สึกเย็นชื้นตรงหลังคอก็ทำให้แก่นกายเล็กรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าตัวเองก่อนจะโดนคนข้างหลังดึงออกอย่างไม่ใยดี

“อย่าปิดสิ กูอยากเห็น”

ริมฝีปากยังคงทำหน้าทีเลาะเล็มไปตามคอระหง ไหล่บาง เรียกเสียงครางแผ่วๆ และอาการตอดรัดได้อย่างดี ฟันสวยขบกัดปากอย่างเสียวซ่าน ยิ่งเห็นภาพในกระจกก็ยิ่งรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิม

“อื้อออ~ป่าปี๊ ขยับซักที”

“ไหนบอกให้กูออกไปไง”

“อ้ะ”

กันหลุดเสียงออกมาเมื่อคนด้านล่างสวนกายเข้ามาอย่างแรงแล้วก็หยุดไป ใบหน้าหวานจ้องคนข้างหลังผ่านกระจก คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ

“มึงขยับเองสิ”

“สัด ป่าปี๊ จะบ้าหรอ”

“ไม่บ้า มึงไม่ทำก็นั่งจ้องอยู่แบบนี้แหละ”

ออฟยิ้มร้ายก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้ยอดอกชมพูที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ส่วนอีกมือก็กอบกุมแก่นกายคนตัวเล็กแล้วเริ่มขยับไปมาเบาๆ

“อ้ะ อื้อออ ป่าปี๊แม่ง”

“ด่ากูหรอ”

มือหนาบดเบียดกับยอดอกแรงขึ้นพร้อมริมฝีปากที่ซุกไซร้ไปทั่วหลังคอแหละติ่งหู เสียงครางหวานดังอย่างต่อเนื่องพร้อมกับผนังที่ตอดรัดอัตโนมัติตามแรงอารมณ์ กันตัดสินใจยกตัวขึ้นแล้วทิ้งลงมาเบาๆ

“ป่าปี๊มันลึกกันไม่ไหว”

“ช้าๆดิ ทำต่อ”

ร่างเล็กทำตามคำบอกอย่างเสียไม่ได้ เพราะเขาก็ต้องการไปถึงจุดนั้นเช่นกัน ความเสียวกระสันทุกครั้งที่ทิ้งตัวลงมาส่งผลให้ตาโตมีน้ำตาคลอ ปรือปรอยด้วยอารมณ์ที่ฉุดไม่อยู่

วิวภายนอกเทียบไม่ได้เลยกับร่างเล็กที่ทาบทับอยู่บนตัวเขา

อย่างกับกันกำลังเต้นอยู่บนตัวเขาอย่างงั้นแหละ... ออฟจ้องมองภาพสวยงามอย่างหลงไหลก่อนความอดทนจะหมด

“ชักช้านะมึง”

อุ้มทีเดียวกันก็ลอยหวือลงไปนอนอยู่บนโซฟา ร่างสูงเข้าทาบทันทันทีมือใหญ่จับขาเรียวพาดลงบนบนบ่าก่อนสวนแก่นกายเข้าไปอย่างแรง

“โอ้ย ก็มึงบอกช้าๆ จะเอาไง”

“เอางี้ไง”

“อะอ้าา ป่าปี๊ อื้ออออ”

ออฟถอนออกจนเกือบสุดก่อนจะสวนเข้าไปแรงๆซ้ำๆ มือเล็กปัดป่ายไปทั่วราวกับจะหาที่ยึดเหนี่ยวจากแรงอารมณ์ที่ถูกถ่ายทอดให้ เสียงครางดังอย่างไม่เกรงใจห้องข้าง ราวกับโลกนี้เหลือแค่เพียงเขาสองคนที่กำลังรักกันอยู่

สักพักร่างสูงก็พลิกกันขึ้นอีกครั้ง ออฟก้าวขาลงมายืนบนพื้นแล้วจับกันหันหลังให้สะโพกลอยเด่นอยู่ด้านหน้าเขา กันอยู่ในท่าคุกเข่าบนโซฟาหันหลังให้ออฟ มือเรียวเกาะเข้าที่พนักโซฟาอัตโนมัติ ก่อนจะรับแรงกระแทกหนักๆจากด้านหลัง

เสียงเนื้อกระทบกันคลอด้วยเสียงครางของคนทั้งคู่ นิ้วเรียวยาวถูกส่งเข้าปากให้ร่างเล็กดูดดึงเผื่อจะลดเสียงครางหวานกระตุ้นอารมณ์ออฟลงบ้าง แต่กลับกลายเป็นว่า ภาพที่กันเบือนหน้าโลมเลียนิ้วเขามันเซ็กซี่ชิบหาย

“มึงเก็บปากมึงไปเลยนะ อึ้ก”

ออฟพูดพลางกดกายให้ลึกลงไปอีก ย้ายมือจากปากมารูดรั้งแท่งร้อนของคนตัวเล็ก ช่องทางบีบรดแน่นอีกครั้ง และไม่ช้าทั้งสองก็ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาในที่สุด คนด้านหลังถอนแก่นกายออกพร้อมกับน้ำรักมากมายที่ไหลสู่เรียวขา กันถึงกับเข่าทรุดลงบนโซฟาแล้วแนบหน้าไปกับพนักพิง

“มึงไปหิวมาจากไหนเนี่ย”

กันบ่น ออฟขำเบาๆแล้วดึงมือกันขึ้น แต่ร่างบางก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมลุก เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเดินไปไหนตอนนี้

“ไปนอนบนเตียง เดี๋ยวกูอุ้ม”

“งืมมม”

ออฟช้อนคนตัวเล็กขึ้นบนอ้อมแขนก่อนจะพาไปนอนที่เตียง กันมองตามป่าปี๊ของเขาที่เดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดตามเรียวขาให้ มือหนาจับขาเรียวยกขึ้นก่อนจะซับทิชชู่เบาๆไปตามขาขาวเรื่อยๆจนไปหยุดที่สะโพกอิ่ม คนพี่ไล่ทิชชู่ที่เปียกไปด้วยน้ำรักไปรอบๆช้าๆ สร้างความวาบหวามเบาๆ

“อ๊ะ~~ เดี๋ยวๆ ให้เช็ด นี่ไม่ใช่ละป่าปี๊”

เสียงหวานโวยขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าสะทกสะท้าน มือยังคงเช็ดวนๆจนเสียงครางจากร่างเล็กดังแผ่วๆปลุกอารมณ์ที่พึ่งมอดไปเมื่อสักครู่ขึ้นมาอีกครั้ง ปากหนากดจูบลงไปทั่วต้นขาด้านในจนแก่นกายเล็กเริ่มแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง

“อื้อออ ป่าปี๊กันเหนื่อยแล้ว”

“แต่กูยังไง”

“ไม่เอาแล้วนะ นะ ได้มั้ย”

“มึงไม่ต้องเอาไง กูเอาเอง มึงนอนเฉยๆ”

จบประโยค แก่นกายก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากคนตรงหน้า ออฟดูดดึงแล้วรูดรั้งเข้าออกจนคนตัวเล็กต้องส่งมือมาจิกผมระบายอารมณ์ เสียงครางหวานยิ่งทำให้ออฟได้ใจ ส่งนิ้วเข้าไปทักทายปากทางด้านหลังอีกครั้ง นิ้วเรียวเข้าสำรวจอย่างรู้ดีว่าจุดไหนที่ทำให้กันรู้สึกดีที่สุด ก่อนจะกดย้ำๆเรียกเสียงที่เขาชอบฟัง

“อื้ออป่าปี๊ กันไม่ไหว”

“ให้ทำไงอะ”

“ป่าปี๊ เข้ามาเลย เร็วๆ”

ร่างเล็กที่โดนกระตุ้นทั้งสองทางเอ่ยขึ้น ก่อนออฟจะตอบสนองด้วยการสวนแก่นกายเข้าไปอีกครั้ง บทรักดำเนินไปอย่างร้อนแรงดังเช่นเคย เสียงครางหวานสุขสมผสมปนเปกับเสียงต่ำๆ ก่อนทั้งคู่จะปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สามของวันนี้

ดวงตากลมโตประดับด้วยแพขนตายาวหลับลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะรู้สึกว่าตัวโดนอุ้มขึ้นมาอีกครั้ง

โดนอุ้มกี่ครั้งแล้วนะวันนี้…

ทำได้แค่คิดในใจเพราะไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรออกมาด้วยซ้ำ รู้สึกได้ว่าร่างกายถูกวางลงบนเคาร์เตอร์ข้างอ่างล้างมือในห้องน้ำ กันลืมตาขึ้นมาก่อนจะเอี้ยวตามองตัวเองในกระจกด้านหลัง ปากอิ่มช้ำบวมแดงจากที่แดงอยู่แล้ว ผมยุ่งๆกับผิวขาวๆที่เต็มไปด้วยรอยรักที่ถูกสร้างขึ้น

หันกลับมาแทบไม่ทัน…

ทนดูตัวเองไม่ได้ก็หันกลับมาเจออ่างน้ำที่ถูกเตรียมไว้เรียบร้อย

“ป่าปี๊ออกไปดิ กันจะอาบน้ำ”

“มึงอาบคนเดียวหัวฟาดพื้นตายพอดี มานี่”

ออฟฉุดมือร่างเล็กก่อนจะก้าวขาลงไปในอ่างก่อน แล้วดึงมืออีกคนเบาๆให้ลงไปในอ่างด้วยกัน นั่งลงแล้วดึงคนตัวเล็กมาพิงอก ทั้งสองนั่งเงียบๆราวกับจะซึมซับช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันเพื่อทดแทนการไม่ได้เจอกันเลยตลอดสองอาทิตย์

“คิดถึงป่าปี๊จัง”

กันหลับตาพริ้มพิงอกคนพิเศษเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชีวิตช่วงนี้เหมือนอะไรบางอย่างมันหายไป

“อืม เหมือนกันแหละ มึงก็รู้กูทำงาน”

“อือออ กันรู้ กันถึงไม่งอแงไง”

แปะ

เสียงดีดเบาๆเกิดจากการที่ดีดหน้าผากเหม่ง

“หรอครับแม่คุณ ไม่งอแงเลยเน้าะ โทรหาจนสายจะไหม้”

“ก็คิดถึงนี่ เหงา”

ใบหน้าหวานยู่หน้าลงแบบที่เจ้าตัวเองเคยบอกว่านี่คือการทำหน้าเป็นตูด จูบแบบหมั่นเขี้ยวถูกประทับลงบนปากบางอีกครั้ง ก่อนจะได้รับเป็นเสียงหัวเราะกลับมา

“ทนหน่อยนะ นี่ไงได้ห้องสวยเห็นปะ คีย์การ์ดนั่นไงของขวัญ ให้มึงเข้าออกตามสบาย”

“ไม่อยากได้เลยเหอะ อยากได้ป่าปี๊มากกว่า คริๆ”

เสียงหัวเราะพร้อมพูดทีเล่นทีจริงถูกส่งออกมาโดยไม่ได้รับรู้สถานการณ์อันตรายเบื้องหน้าเลยสักนิด รู้สึกตัวก็ตอนที่มีอะไรบางอย่างทิ่มมาจากทางด้านหลัง

อะไรเกิดขึ้นคงไม่ต้องเล่าซ้ำนะ...รู้แค่ตอนจะกลับมาอาบน้ำจริงๆ ในอ่างก็ไม่มีน้ำให้อาบแล้ว

=====================

4 ตุลาคม

เสียงร้อง happy birthday ดังขึ้นจากคนนับร้อยที่รอเขาอยู่ตรงฝั่งหลังตึกแกรมมี่ แฟนคลับมาเซอร์ไพรสเยอะจนน่าตกใจ กันยิ้มแย้มอย่างยินดีและรับของขวัญจากแฟนๆทั้งหมด แต่พอมาถึงคำถามในช่วงพูดคุย…

“ป่าปี๊ให้อะไรเป็นของขวัญ”

ปากแดงยิ้มขึ้นเขินๆก่อนจะเอ่ยบอกแฟนคลับด้วยเสียงหัวเราะกลบเกลื่อนเหตุการณ์ที่ปรากฏขึ้นในหัว

“ให้ๆแล้วแต่กันไม่บอกหรอว่าคืออะไร”

“โห่ววววว”

แฟนคลับร้องอย่างเสียดาย จริงๆแล้วอย่ารู้เลยดีกว่า เดี๋ยวจะตกใจกันไปซะเปล่าๆ เกิดบอกไปว่าคีย์การ์ดคอนโดใหม่ เรือเขาได้ลอยพอดี

เหตุการณ์ต่อจากเมื่อคืน ก็ไม่มีอะไรมาก กันหลับไปก่อนที่ป่าปี๊จะอาบน้ำให้เสร็จด้วยซ้ำ แต่ตื่นเช้ามาตัวก็โดนทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนที่จะพยายามลากร่างสูงออกจากเตียงให้ไปส่งบ้านเพราะขับรถไม่ไหว เสร็จแล้วก็นอนพักจนมาตึกนี่แหละ

เพื่อนๆพี่ๆก็ต่างลงรูปเนื่องในวันเกิดแล้วแท็กมาเต็มไอจี ยกเว้นแค่คนๆเดียวที่รอ แต่ก็ไม่ลง

tumcial just shared a post

เสียงเตือนจากโทรศัพท์เครื่องเดิมดังขึ้น คลายใบหน้าบึ้งๆของเจ้าของเครื่องได้เป็นอย่างดี กันรู้ดีว่าป่าปี๊ไม่มีทางลืมหรอก แต่พอกดเข้าไปดู ใบหน้าหวานก็ขึ้นสีแดงเรื่อจนคนรอบข้างทักว่าเป็นอะไร

ก็ดูป่าปี๊มันตั้งแคปชันดิ ถึงคนอื่นจะไม่รู้ว่าหมายความว่าอะไร (รู้กันทั้งด้อมจย้า:ไรท์) แต่ตัวเขาที่โดนมาสดๆร้อนทั้งคืนนี่สิ นิ้วเรียวจิ้มเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไปถึงตัวต้นเรื่อง

ATp : สี่ดอกบ้านป่าปี๊หรอ

tumcial : อ่าวกูนับผิดหรอ หรือห้าดอก

ATp : ยังอีก เดี๋ยวเหอะ

tumcial : ทำอะไรกูได้หรอแม่คุณ

ยิ่งคุยด้วยก็เหมือนยิ่งหงุดหงิดเลยเลืือกที่จะอ่านแต่ไม่ตอบ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ ป่าปี๊ก็ยังเป็นป่าปี๊อยู่วันยังค่ำ ปากแข็ง ซึนเก่ง แต่ก็...เก่งนะ (เกลียด-ไรท์)

ตกดึกระหว่างที่กันกำลังสนุกไปกับปาร์ตี้เล็กๆที่จัด เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกจนได้ เสียงเตือนการแชร์รูปผ่านทางไอจีดังขึ้นอีกครั้งแต่เป็นชื่อคนๆเดิม รูปคู่ของเราถูกลงพร้อมแคปชั่นสั้นๆตามสไตล์คนคูล กำลังจะกดถูกใจ สายก็โทรเข้ามา

“Happy birtday นะจ๊ะ”

“ทำมาพูดเพราะนะ”

“อ่าว อีนี่ พูดดีๆด้วยไม่ชอบหรอ”

“ไม่ชิน กันเขิน ป่าปี๊ก็รู้”

“แน่ะๆๆๆ ยิ้ม ยิ้ม เขินนนน”

“เงียบเหอะน่ะ”

“อ้าว จะบอกรักไม่ฟังหรอ”

“ห้ะ”

“ไม่ๆกูจะเงียบ กูเชื่อฟัง”

“กวนตีน สัด”

“เออ รักมึง แค่นี้”

สายถูกตัดไปแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มเต็มแก้ม เหอะ น่ารักก็เป็นนี่หว่า

HBD ATp

===========================================

นี่คือฟิคที่แค่อยากแถลงสาเหตุการไม่กดไลค์รูปของคนน้องค่ะ ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นเลยจริงๆ