“พี่กรีนไปแล้ว! 0[]0!!”

“อือ ไปตอนกูไปตามมึงนั่นแหล่ะ”

“แล้วทำไมไม่บอกกู”

“กูก็เพิ่งรู้เหมือนกันครับเมีย”

“มึงอะ.. . :(”

“ให้มันไปซะได้ก็ดี เห็นทำเสียงเศร้าทุกวันอย่างกับคนอมทุกข์”

“ทำไมล่ะ?”

“กูก็ไม่รู้ ไม่อยากถาม เมื่อยปาก”

“-*-!!”

“อะไร จ้องหน้ากูไม”

 “มึงนี่แม่ง...! พี่มึงทั้งคนนะเว้ย”

“หน่ะๆ เลิกพูดเรื่องกรีนเถอะน่ะ สนแค่เรื่องเราจะดีกว่าไหม”

จริงสิ ผมเกือบลืมไปแล้วเชียวว่ามาที่นี่ทำไม ณ บ้านหลังใหญ่ของไอ่กัส  ...ผมมาที่นี่เพราะถูกคุณลุงเรียกตัว

กึก หมับ!

ผมรีบกระตุกชายเสื้อไอ่กัสไว้ ทำเอามือหนานั่นคาค้างอยู่ตรงกลอนประตู

“อะไร -*-”

“กู...”

“ไม่ต้องกังวลหรอกน่ะ กูบอกแล้วไง ต่อให้เขาว่ายังไงกูก็ไม่สนทั้งนั้นแหล่ะ”

ไอ่กัสกระชากเสียงใส่ ก่อนจะเปิดประตูโพล่งเข้าไปเลย ภายในห้องมีชั้นวางสือเรียงล้อมรอบโต๊ะทำงานที่อยู่กลางห้อง และตอนนี้คุณลุงเองก็กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะนั่น  ด้วยสภาพที่สวมแว่นตาและมองมายังพวกผม

แว๊บแรก เชื่อไหมล่ะว่าผมเห็นภาพซ้อนทับเป็นไอ่กัสแว่น

“ไม่มีใครสอนรึไงว่าก่อนเข้าห้องให้เคาะประตู”

“ใช่ครับ เผอิญที่บ้านไม่ค่อยมีเวลาอบรมเท่าไหร่”

เปรี้ยะ!

ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานอำมหิตมหาศาล จริงอยู่ที่ไอ่กัสเล่าให้ฟังว่ามันพอจะรู้แล้วว่าพ่อไม่ได้เกลียดตัวเอง ส่วนคุณลุงเอง ผมว่าก็คงพอจะรู้ว่าไอ่กัสไม่ได้เกลียดตัวเองเช่นกัน

แต่ที่ยังเป็นแบบนี้... ‘ฟอร์ม’ ไงล่ะ

“เอ่อ... คุณลุงเรียกผมมา ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”

“มี”

พูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป เอ้อ! เออ เอากันเข้าไป พ่อจ้องลูก ลูกจ้องพ่อ คุยกันไม่เสร็จหรอกวันนี้

“ขึ้นไปแต่งตัวข้างบนซะ อีกครึ่งชั่วโมงลงที่นี่”

พูดจบ คุณลุงก็เดินเอามือไขว่หลังออกไปเลย ไม่ถงไม่ถามสุขภาพผมสักคำ และในขณะที่กำลังยืนมึนกันทั้งคู่ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พร้อมแม่บ้านสองคนที่ผายมือเชิญเราขึ้นไปข้างบน

ชุดสูทสีดำสุดหรูถูกยื่นมาให้ผมกับไอ่กัส พอถามอะไรไปแม่บ้านพวกนั้นก็บอกไม่รู้ ได้รับคำสั่งมาแค่นี้ ผมกับไอ่กัสจึงจำต้องเปลี่ยนชุดไปโดยไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด เมื่อเปลี่ยนเสร็จผมกับไอ่กัสก็เดินลงมาชั้นล่าง เพื่อจะมาถามคุณลุงให้เคลียร์ แต่ก็พบว่าคุณลุงออกไปข้างนอกแล้ว

เอ้อ! นั่น เอาเลยดิ งงกันเข้าไป มีงงกว่านี้อีกไหมล่ะ

“ขอโทษนะครับ คุณพิกัสโซ่ คุณปลาวาฬ เชิญขึ้นรถเลยครับ เดี๋ยวไปงานไปทัน”

งาน !? เหอๆ ตึ้บเลยไงกู @[email protected]

‘งานเลี้ยงเปิดตัวบริษัท JS’

ผมสาบานได้เลยว่าผมไม่ได้รู้จักหรือสนิทสนมกับเจ้าของบริษัทนี่เลยนะ แล้วพาผมมาที่นี่ทำไม ??

“มึงรู้จักเจ้าของงานเหรอวะ”

“โง่ปะ กูก็มาพร้อมมึง จะไปรู้ได้ไง”

“ตอบดีๆหน่อยดิ๊”

“ก็หงุดหงิด ทำเหมือนกูเป็นหุ่นเชิด ดูดิ พากูมาห่าที่ไหนไม่รู้ กูบอกมึงตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องไปทำตาม !”

ไอ่กัสดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มอย่างเซ็งๆ มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงด้วย กรรม เสียบุคลิกหมดเลยมึง

“ยืนให้มันดีๆหน่อยดิวะ”

ผมว่าพร้อมดึงมือมันออกจากกระเป๋ากางเกง ไอ่กัสจิ๊ปากใส่นิดหน่อย แต่ก็ยอมทำตาม

“กูว่าไหนๆก็มาแล้ว รอบเดินดูงานหน่อยเถอะว่ะ”

ผมพูดพลางจับจ้องสายตาไปยังโต๊ะบุฟเฟ่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล หืมมม น่ากินสัดๆ

“หิวก็บอกเหอะ”

ไอ่กัสพูดอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินจูงมือผมไปยังโต๊ะบุฟเฟ่นั่น แต่เมื่อจับรังสีสายตาจากคนรอบข้างได้ ผมจึงขืนมือตัวเองออกมา

ลืมไปเลยสินะว่าผู้ชายกับผู้ชายจับมือกันมันเป็นเรื่องแปลก

“ดึงมือออกไปทำไม”

“...” ถ้าผมตอบความจริงออกไปมันจะเสียใจไหม “ก็มึงเดินช้า ไม่ได้ใจเลย”

ผมว่าก่อนจะเดินนำลิ่วไปยังโต๊ะบุฟเฟ่ที่มีอาหารเรียงรายเต็มโต๊ะ มือผมรีบหยิบจานขึ้นมาตักนู่นตักนี่ที่น่ากิน แต่ยังไม่รู้ว่าจะกินได้รึเปล่า บางอันมันก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อนนิครับ

“ตระกละนะมึง ตักแค่พอดีดิวะ จะล้นจานแล้วเนี่ย”

“ทำไม อายอ่อ?”

“เออ เดี๋ยวเขาจะหาว่ากูเลี้ยงเมียไม่ดี”

ป้าป

“ชู่ว์!”

ผมตีต้นแขนเตือนมัน พูดซะดัง คนอื่นนี่หันมามองกันให้พรึ่บ

“ทำไม กูกับมึงทำอะไรผิดรึไง”

“...”

ไม่รู้สิ ถ้ามันไม่ผิดแล้วทำไมคนอื่นถึงไม่ยอมรับกันล่ะ ?

“แดกไปเถอะ คิดมากอะไร”

ไอ่กัสพูดอย่างไม่แยแส ก่อนจะจิ้มเนื้อปลาดิบเข้าปากผม แต่เดี๋ยว! อันนี้ผมตั้งใจจะตักให้มัน ไม่ได้จะกินเอง ผมไม่กินปลาดิบ!

ซึ่งเรื่องนี้มันก็รู้ดี

ดูดิ มือนี่ผิดปากผมไว้แน่น พร้อมกลั้นขำอย่างสุดฤทธิ์ แม่งงง ทำไงได้ล่ะ ก็ต้องแดกดิ TT

“อยู่ที่นี่กันนี่เอง”

เสียงเย็นที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น ผมรีบผละออกจากมือไอ่กัสก่อนจะหันไปมองคุณลุงที่มาใหม่ พร้อมคณะไฮโซ สายตาคุณลุงมองพวกเราด้วยแววตานิ่งเฉย แต่สายตาคนอื่นเนี่ยสิ

รังเกียจอย่างเห็นได้ชัด

ใจผมปวดหนึบอย่างบอกไม่ถูก ผมกลืนน้ำลายลงคอ ทำตัวไม่ถูกไปหมด

“สองพี่น้องดูสนิทสนมกันจังเลยนะคะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา ผมว่าเธอรู้ แต่ก็แค่ถามหยั่งเชิงตามประสาคนสวมหน้ากาก ผมที่กำลังจะเอื้อมมือขึ้นคล้องคอไอ่กัสเพื่อแสดงบทเป็นพี่น้องจำแลง ก็กลับชะงักลง เพราะ...

หมับ

มือหนาของไอ่กัสโอบเอวผมไว้พร้อมรั้งตัวผมเข้าใกล้ไปอีก

“อุ้ยตาย 0_0”

แต่ละคนต่างเบิกตาตกใจ พร้อมยกมือปิดปากกันทั้งคณะ

“งานจะเริ่มแล้ว ไปกันเถอะครับ  ส่วนแกกับแฟนแกก็ตามฉันมาด้วย”

คุณลุงพูดทิ้งระเบิดไว้ตู้มใหญ่ก่อนจะเดินเอามือไขว่หลังออกไป คณะไฮโซนั่นเลยเดินออกไปตามๆกัน

‘แกกับแฟนแก’

ถึงน้ำเสียงจะดูนิ่งมาก แต่กลับทำผมอมยิ้มออกมานิดๆ ส่วนไอ่กัสน่ะเหรอ

“กูว่ากูอาจจะได้พ่อคนเดิมกลับมาแล้วว่ะ”

มันดูนิ่งไม่ต่างจากคุณลุง แต่ผมรู้นะ ว่ามันเองก็ดีใจเหมือนกัน นี่ผมกำลังได้รับการยอมรับแล้วใช่ไหม? หรือทั้งหมดนี่จะคือแผน

‘แผน’ คงเป็นตรรกะประจำตัวสำหรับครอบครัวนี้ซะจริง

“ไปเถอะ”

@Secret

เหตุการณ์ที่ผู้เป็นพ่อ ซึ่งเป็นถึงเจ้าของบริษัทนำเข้าและส่งออกเฟอร์นิเจอร์ชื่อดัง นำลูกชายมาเปิดตัวพร้อมแฟนลูกชายซึ่งเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ สร้างความฮือฮาจากแขกผู้ร่วมงาน ทำเอาประเด็นเรื่องเปิดตัวบริษัทใหม่กร่อยไปเลยทันทีเพราะถูกแย่งซีน

ทั้งที่เรื่องนี้ต้องสร้างความหงุดหงิดให้กับเจ้าของงาน แต่กลับไม่ ในทางตรงข้าม กลับสร้างรอยยิ้มเล็กๆให้เจ้าของงาน ที่เป็นหนุ่มลูกครึ่งไฟแรงวัย 27 ปี

“คุณเจสันครับ ต้องเริ่มงานแล้วครับ”

แล้วเจอกันนะครับ คุณเจ้าของบริษัทนำเข้า-ส่งออกเฟอร์นิเจอร์

บทส่งท้าย

ปลาวาฬ : นี่ ถ้ามึงย้อนเวลากลับไปได้ มึงจะกลับไปเปลี่ยนอะไร

พิกัสโซ่ : ไม่รู้สิ...  มึงมั้ง

ปลาวาฬ : ทำไมอะ *งอน*

พิกัสโซ่ : กูแค่อยากจะลองเป็นคนที่ถูกรักก่อนบ้าง

ปลาวาฬ : ฮ่ะๆ ไร้สาระ

ปลาวาฬยิ้มขำในใจ เมื่อนึกถึงเรื่องบางเรื่องที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน

‘เฮ้ยมึงงง มึงรู้ป่ะ เรื่องไอ่แว่นในคลาสอะ มัน...’

‘หยุด!-*-’

‘อ่าว ทำไมวะไอ่ฮัก เรื่องนี้เด็ดจริงๆนะเว้ย’

‘เรื่องไอ่แว่นก็เด็ดทุกเรื่องอะสำหรับมึง มึงเอาแต่เล่าเรื่องมันทั้งวัน พวกกูเบื่อเป็นนะเว้ย เปลี่ยนคนอื่นบ้างไม่ได้เหรอวะ’

‘กูเห็นด้วยกับไอ่เบียร์เลย เปลี่ยนคนดิ๊’

‘พอๆ จะนินทาอะไรคนอื่นอีก ถ้าเด็กในประเทศหันมาตั้งใจเรียนเหมือนที่พวกมึงตั้งใจนินทาชาวบ้าน กูว่าประเทศคงเจริญอะ’

‘โห่.. . จี๊ดว่ะเพื่อนนาว’

ทุกครั้งที่มีการหันหน้าเข้าหากันแล้วเริ่มประเด็นนินทาขึ้น เรื่องทุกเรื่องที่ออกจากปากปลาวาฬมักจะมีแต่เรื่องราวของเด็กแว่นในคณะของตน แถมยังมักจะเล่าออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นเสมอ ทั้งที่บางก็มันก็แค่เรื่องปกติ...

ขอถามอีกครั้ง  ‘ใครรักใครก่อน ?’

บางทีความรักมันก็ไม่ได้ถูกกำหนดว่าต้องเพศไหนคู่กับเพศไหน หรือ ใครคู่กับใครบ้าง

ความรักมันก็แค่เรื่องระหว่างคนสองคนที่ใช่ซึ่งกันและกัน ...ก็แค่นั้น

THE END

แล้วนะ –[]-

ขอบคุณที่ติดตามกันมากๆเลยนะ ปิดเรื่องในวันพ่อ ฤกษ์ดีซะจริง

สุดท้ายก็อยากจะบอกเลยว่า รักคนอ่านทุกคน ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจสำหรับนิยายเรื่องแรก