SPECAILCHAPTER : XIV (2)
× 0
× 0
× 0
TODSAKAN’s
“ราม! มึงอยู่ไหน!!”
(บ้านคุณ...)
“มึงดูให้หน่อยว่ากรีนกลับมารึยัง!”
(กรีนจะมาอยู่บ้านคุณหนูได้ยังไง -*-)
“เชี่ยเอ้ย! นี่มึงอยู่บ้านคุณหนูเหรอวะ”
(ก็เออดิ มึงไม่ฟังกูพูดให้จบเอง แล้วนี่ใจร้อนอะไรของมึงอีก)
“เรื่องมันยาว ไม่กูค่อยเล่า”
(ไปทำอะไรให้เขาหนีไปอีกล่ะ)
“กูไม่ได้!...”
(จะปฏิเสธก็ทำให้เต็มเสียงหน่อย)
“กูทำเองแหล่ะ”
(...เฮ้อ ทีกับเรื่องกูล่ะมึงสอนเอาๆ พอเจอกับตัวเองกลับไปไม่เป็น?)
“...”
(ใช้อารมณ์ให้น้อยๆลงเถอะหน่อยว่ะกัณฐ์ ถ้าไม่อยากเสียเขาไป)
ติ๊ด
แล้วไอ่รามเองก็เป็นฝ่ายกดตัดสายไปเมื่อเห็นว่าผมเงียบอยู่นาน กรีน นี่มึงคงไม่หนีกูไปอีกครั้งใช่ไหม?...
-END-
แอด
ผมค่อยๆประตูเข้ามาให้ห้องเดิมที่คุ้นเคยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงนอนตะแคงข้างร่างสูงที่หลับอยู่
เหมือนคนโง่ที่ไม่รู้จักคำว่าฉลาด สุดท้ายผมก็กลับมาตายรังที่เดิม คำถามที่ผมเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ มันไม่มีคำตอบ ผมหาไม่เจอจริงว่าตัวเองต้องการอะไร
หมับ
“กูรู้แล้วว่ามึงต้องกลับมา”
จู่ๆกัณฐ์ก็รั้งร่างผมเข้าไปกระชับกอดแน่น พร้อมกระซิบข้างหูผมด้วยเสียงแผ่ว กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนลอยเข้าแตะจมูก ทำเอาผมต้องแอบผงะเล็กน้อย
“ไปดื่มที่ไหนมา!”
“บ้าน” เสียงยานอ่อนๆ
“...”
“ในห้องด้วย... ลองเปิดไฟดูสิ”
กัณฐ์ผละอ้อมแขนตัวเองออกจากผม ผมนิ่งสักพักอย่างชั่งใจว่าควรจะลุกไปเปิดไฟดีไหม แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจทำตามที่กัณฐ์บอก
พรึ่บ
ทันทีที่แสงสว่างจากหลอดไฟปรากฏขึ้น ผมก็พบขวดเหล้าและกระเป๋องเบียร์ที่ถูกทิ้งกันเกลื่อนห้อง เยอะขนาดนี้... แล้วทำไมต้องเข้ามาผมถึงไม่รู้สึกเลยวะ หรือเพราะผมมัวแต่คิดเรื่องอื่นมากเกินไป
หมับ
ตัวผมถูกรั้งเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง โดยกัณฐ์ที่ยันตัวขึ้นมานั่งตรงขอบเตียง หน้าของกัณฐ์ซบลงแนบหลังผม พร้อมมือที่ประสานกอดผมไว้แน่น
“6 ชั่วโมง 23 นาที...” เสียงพึมพำอ่อนๆพร้อมกระชับอ้อมแขน
“...”
“หายไปไหนมา”
“...”
“กูไปโรงพัก เขาบอกหายไม่ถึง24ชั่วโมง ไม่รับแจ้ง” กัณฐ์พูดออกมาอย่างเหม่อลอย
“...” ส่วนผมก็อึ้งเพราะเพิ่งเคยเจอกับกัณฐ์ที่เป็นแบบนี้
“กูหามึงไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ”
“...”
“มึงหายไปไหนมา”
“...”
“เกลียดมากจนไม่อยากตอบเลยเหรอวะ หึ กูมันคง...”
“หลับเถอะ”
ผมผละตัวออกจากกัณฐ์ก่อนจะผลักมันลงนอน ซึ่งมันก็ขืนตัวเองไว้เต็มแรง
“มึงเมาแล้ว”
“ถ้ากูหลับ แล้วมึงจะไปไหนไหม”
กัณฐ์กำแขนผมไว้แน่น สายตามันวิงวอนผมสุดๆ เพราะฤทธิ์เหล้าเหรอ ? ผมยิ้มให้กับตัวเองเบาๆเพราะเผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปอีกแล้วว่าอีกอย่างมันก็คงไม่อยากให้ผมไป แต่มันไม่ใช่หรอก ผมรู้ดีว่าใจมันเป็นของใคร...
“มึงจะไปไหนไหม” มันถามย้ำผมอีกครั้ง
“...”
ผมเงียบและส่ายหน้าแทนคำตอบ กัณฐ์จึงค่อยๆยอมเอนตัวลงนอนแต่ยังจับประสานนิ้วกับมือผมไว้อยู่
“ทำแบบนี้... จะทรมานกูไปถึงไหนวะกัณฐ์”
จะผิดไหม ? ถ้ากูจะขอเก็บความทรงจำกับมึงเป็นคืนสุดท้าย สัญญาเช้าเมื่อไหร่กูจะลบความรู้สึกที่สร้างขึ้นมาเองแบบนี้ให้หมด
“อ่าว นายอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”
ทันทีที่เดินลงมาชั้นล่าง ผมก็พบเข้ากับราม แต่... ผมอยู่ที่นี่มาได้สักพักแล้วนะ -*-
“ใช่ สักพักแล้วแหล่ะ”
“อ่อ ถึงว่าเสียง...”
รามหยุดไว้แค่นั้นก่อนจะหันไปทาแยมบนขนมปังต่อ แต่ผมนี่สิ หน้าขึ้นสีแปร๊ดเลย เชี่ย...
“วันนี้ตื่นเช้าจังนะ”
“อืม” รักษาระดับเสียงอยู่
“แล้วนั่นจะไปไหนล่ะ”
“อ่อ...”
ผมเหลือบมองกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองในมือ
‘คม มารับกูที’
ผมก็แค่ไม่มีเหตุผลอะไรต้องอยู่ต่อ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทนเจ็บต่อก็เท่านั้น ตอนนี้เรื่องของไอ่กัสก็จบลงแล้ว อย่างที่เห็นมันโทรมาอวดเรื่องปลาวาฬกับผมเกือบทุกวัน ส่วนเรื่องกิลล์ก็อยู่ค่ายฝึกนักกีฬาที่มีอาจารย์ฝึกค่ายเป็นคนที่ผมรู้จัก ผมฝากเรื่องกิลล์กับเขาแล้ว
ส่วนเรื่องพ่อ ผมก็เข้าใจดีแล้วว่าทั้งหมดที่ผ่านมาคืออะไร พ่อไม่ได้บังคับให้ผมกลับไปทำงานต่อทันที แต่ผมก็เฉยนานไม่ได้หรอกครับ งานที่บริษัทยุ่งจะตาย
“จะกลับบ้านน่ะ”
“ต้องไปเช้าขนาดนี้เลย”
รามพูดพร้อมยกนาฬิกาขึ้นดู ตี 5 เศษๆ ผมไม่อยากให้ไอ่คนที่นอนข้างผมตื่นน่ะ ขี้เกียจคุย ขี้เกียจฟังเรื่องที่จะทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองไปไกลอีก
“รีบน่ะ แล้วนายล่ะ ทำไมตื่นซะเช้า”
“ตื่นเช้าที่ไหนล่ะ ยังไม่ได้หลับเลย ฉันไปค้างบ้านคุณหนูมา”
“อ่อ~...”
ผมยิ้มล้อราม เล่นเอาเจ้าตัวทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
“นายนี่ก็หื่นใช่เล่นนะ”
“ฉันเป็นฝ่ายหื่นก่อนที่ไหน -*-”
งั้นก็แสดงว่าเป็นเพื่อนปลาวาฬน่ะเหรอที่หื่นก่อน ? เด็กหน้าตาซื่อๆแบบนั้นเนี่ยนะ? ผมเอียงคอทำหน้างงใส่ราม
“หือ... ไม่น่าใช่... เออ ฉันไปก่อนนะ”
เมื่อได้ยินเสียงรถที่จอดเทียบหน้าบ้าน ผมก็ยิ้มให้รามก่อนจะบอกลา...
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ”
...เป็นครั้งสุดท้าย
___________________________________________________________________________
มาครบแล้วนะ กัณฐ์กรีน
หน่วงๆกันไปกันคู่นี้ ในเมื่อพระเอกมันปากหนักมากนัก นางเอกของเราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากคิดเองและเออไปเอง -*-
