“เหี้ย! 0[]0!!”

“กูคนครับ -*-”

อ่ะ ไอ่กัส. ..!! ผมขยี้ตาตัวเองซ้ำๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“ม่ะ มึง ผีใช่มั้ย”

ผมถอยหลังกรูจนชิดกับระเบียง แนบชนิดที่แนบกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

“ผีบ้านมึงใส่เฝือกด้วยเนอะ? กูเพิ่งรู้ -*-”

ไอ่กัสว่าพร้อมชูแขนข้างที่ฝังด้วยเฝือกขึ้น

“มึง.. .มาได้ไง.. .”

ความจริงมีประโยคอีกนับพันที่ผมอยากจะพูด แต่เอาเข้าจริง ตอนนี้ผมกลับพูดไม่ออก เสียงผมสะดุดไว้แค่นั้น พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบลงมาอย่างไม่รู้ตัว

“ขี้แง”

“กู ฮึก . ..เปล่า”

ทั้งที่คิดว่าจะปล่อยมันไป แต่พอเจอเข้าจริงๆ ผมกลับรู้สึกไม่อยากให้มันไปไหนอีกแล้ว

“ทิ้งกู”

“...” ผมเม้มปากเงียบ

“แล้วยังจะมาชิงร้องไห้ก่อนอีก”

“...”

ไอ่กัสค่อยเดินเข้ามาใกล้ๆ จนเกือบชิดตัวผม แขนข้างไร้เฝือกของมันพาดจับราวระเบียงที่อยู่หลังผม มันโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หยุดแล้วพูดอะไรบางอย่าง

“มึงอ่ะขี้โกง”

ประโยคสั้นๆจบลง กัสก็เคลื่อนใบหน้าพุ่งเข้าจูบผมทันที ริมฝีปากหน้าเม้มบดเบียดริมฝีปากผมอย่างโหยหา ซึ่งผมเองก็ตอบรับสัมผัสด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน เราบดเบียดริมฝีปากกันอย่างไม่ลึกซึ้งสักพัก ก่อนลิ้นหนาจะค่อยๆสอดแหย่เข้ามาให้โพรงปากผม ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นผม ก่อนจะตวัดเกี่ยวตามอารมณ์ล้วนๆ

“ฮื่มม ม มม”

เสียงครางต่ำบ่งบอกถึงความพอใจดังขึ้นเป็นระยะ มือข้างไร้เฝือกเริ่มอยู่ไม่สุข มือหนาละจากราวระเบียงมาลูบไล้บั้นท้ายผม และดูเหมือนมืออีกข้างก็พยายามจะทำตามด้วยเช่นกัน แต่ติดตรงเฝือกหนาๆและสายผ้าคล้องคอ

ไอ่กัสจึงปลดผ้าคล้องคอที่รั้งแขนมันอยู่ออก ทำเอาผมต้องรีบผลักมันออกมา เพื่อจะถามว่าจะไม่เป็นไรแน่เหรอ แต่ก็ยังไม่ทันได้ถาม มันก็จิ๊ปากไม่พอใจที่ขัดจังหวะมัน แล้วก็พุ่งเข้ามาจูบอีกรอบ

เออ เอาเถอะ เอาเลย อยากทำอะไรก็เชิญมึง

ฟึ่บ

ตัวผมถูกยกสูงขึ้นจากพื้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำเหมือนจะกำลังจะพาผมเข้าห้อง ผมเลยยกขาเกี่ยวเอวหนานั่นไว้ สองมือหนาจึงอุ้มผมได้ถนัดขึ้น ปากของเราทั้งสองพัวพันนัวเนียกันอย่างไม่ขาดช่วง

ตุบ

จนหลังผมแตะเตียงนุ่ม ไอ่กัสค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างเชื่องช้า เราสบตากันสักพัก ทั้งเสียงคลื่น  เสียงลม บรรยากาศรอบตัวมันเหมือนกับกำลังเชื้อเชิญผมให้หลงไปกับสัมผัสที่อีกฝ่ายจะมอบให้

ในขณะที่สมองผมกำลังขาวโพลน ไร้สติ อีกฝ่ายนั่งคร่อมผมอยู่ก็กำลังเงอะงะกับการปลดกระดุมเสื้อ ...ใส่เฝือกแล้วยังไม่เจียม -*-

“โว้ย แม่ง ทำไมยุ่งยากแบบนี้วะ!”

ไอ่กัสเริ่มหัวเสียขึ้นเมื่อทุกอย่างมันไม่ได้ดั่งใจ แต่ในความคิดผม ผมกลับมองว่ามันเป็นภาพที่น่ารักมาก

“ช่วยกูหน่อยดิ :(”

สติผมถูกดึงกลับมาอีกครั้ง ช่วยเหรอ? ถ้าช่วย... มันก็เท่ากับว่าผมเป็นฝ่ายเริ่มเองซะหมดนั่นแหล่ะ

“...”

“มึงไม่อยากเหรอ”

ถามว่าอยากไหม? มากเลยแหล่ะ ผมต้องการมัน...

“ถ้ามึงไม่ต้องการ...”

ฟึ่บ

ไวกว่าความคิด มือผมเอื้อมไปดึงเสื้อเชิ้ตของมันที่ทำท่าจะลุกออกไปไว้ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด... ทีละเม็ด... เลื่อนลงมาจนถึงขอบกางเกงยีนส์ ผมชะงักมือสักพักความรู้สึกผิดชอบชั่วดีถาโถมเข้ามาเต็มอก

เคยไหม? ถึงรู้ว่าผิดก็ยังจะทำ

ผมรูดซิปกางเกงยีนส์นั่นลง ปลดกระดุมและเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอ่กัส

“ช่วยต่ออีกนิดสิ”

ไอ่กัสยันตัวเองขึ้นนั่งคุกเข่าคร่อมร่างผม ซึ่งก็เป็นที่รู้กันว่าผมต้องทำอะไรต่อ ผมเอื้อมมือไปดึงกางเกงยีนส์พร้อมชั้นในนั่นลง เผยให้เห็นถึงแก่นกายของมันที่ตั้งชันขึ้นมา

ทำให้ผมแอบแปลกใจนิดๆว่ามันไปมีอารมณ์อะไรตอนไหน

“นอนโรงพยาบาลสองอาทิตย์ เมียก็ไม่อยู่ ปล่อยก็ไม่ได้ มึงคิดว่าพอกูเห็นหน้ามึงแล้วกูจะรู้สึกยังไงล่ะ”

“หื่น”

“ถอดของมึงบ้างสิ”

“...”

“หยุดตอนนี้ไม่ทันแล้วนะปลาวาฬ กูไม่ยอมแน่!”

“รู้แล้วหน่า...”

ผมรับคำเสียงอ่อน ก่อนจะขยับออกจากอีกฝ่ายนิดหน่อย เพื่อให้เหลือพื้นที่ยันตัวเองขึ้นนั่ง เมื่อนั่งเสร็จ ผมจัดการยกตัวเองขึ้นและถอดกางเกงสามส่วนพร้อมชั้นในออก ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่เสื้อยืดตัวยาวที่ปกคลุมร่างผมไว้

สุดท้ายผมก็กลายเป็นคนผิดอย่างสมบูรณ์แบบ

ตัวผมถูกผลักด้วยมือหนาให้พิงหัวเตียงไว้ ก่อนร่างหนาจะค่อยๆขยับเข้ามาและโถมจูบผมอย่างร้อนแรง พร้อมๆกันมือหนาก็สอดเข้าใต้เสื้อแล้วบีบนวดเนื้อท้องผม ผมรับสัมผัสนั่นอย่างดี จนเมื่อจูบหนำใจ อีกฝ่ายก็ถอนริมฝีปากออก

ไอ่กัสเลิกเสื้อยืดขึ้นก่อนจะก้มลงไปจูบเม้มร่างผมจนแดงเป็นจ้ำๆ

“จ่ะ... เจ็บ”

รอยขบเม้มแสดงถึงความเป็นเจ้าของแดงขึ้นเกือบทั่วร่าง

ฟึ่บ

ผมตกใจหน้าเหวอเมื่อจู่ๆก็ถูกดึงลงมาให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ไอ่กัสหยิบหมอนเข้ามาให้ผมรับมาหนุนหลังไว้ ก่อนที่มันจะก้มลงไปวุ่นวายกับน้องของผม มือข้างไร้เฝือกจับยึดสะโพกผมแน่น ก่อนที่ลิ้นร้อนจะค่อยๆไล้เลียลามลงไปจนถึงน้องผม ปากหนาจัดการครอบคุมส่วนอ่อนไหวรวดเดียวเลยอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อื้ออ อ อ.. .”

เสียงผมครางกระท่อนกระแท่น เมื่อได้รับความเสียวที่อีกฝ่ายมอบให้มาอย่างเต็มๆ

ข้อดีของไอ่กัสอย่างหนึ่งคือ ไม่ว่ามันจะตื่นแค่ไหน แต่ถ้าผมไม่พร้อม มันก็คือจบ แถมต่อให้มันปวดแค่ไหน มันก็จะทำให้ผมพร้อมก่อน ถึงจะเริ่มปลดปล่อยของตัวเองบ้าง

มันแคร์ผมเสมอ

ส่วนอ่อนไหวของผมเริ่มแข็งต้านลิ้นร้อนที่เกี่ยวพันเย้ายวนอารมณ์

“ต่อของกูละนะ”

ไอ่กัสผละหน้าออกมา เมื่อรู้ถึงส่วนอ่อนไหวของผมที่ได้ที่แล้ว ร่างหนาเอื้อมไปหมอนอีกใบมาหนุนรองใต้สะโพกผมไว้ เพื่อยกระดับให้สูงขึ้นให้เหมาะแก่การสอดใส่ แหงสิ มือเดี้ยงขนาดนั้นคงมีปัญญายกตัวผมได้หรอก

ไอ่กัสโน้มหน้าเข้ามากดจูบตรงหน้าผากผมเน้นๆ พร้อมท่อนแข็งที่จ่อตรงช่องทางผม ท่อนแข็งนั่นค่อยๆกดเข้ามาอย่างอ่อนโยน แต่ผมก็ยังเจ็บอยู่ดี ผมยกมือเกาะไหล่ผมไว้แน่น แถมออกแรงบีบเพื่อบรรเทาความเจ็บอีก

“ฮา.. .”

ไอ่กัสเชิดหน้าขึ้นเพดานเมื่อใส่ของมันเข้ามาจนมิดด้าม ท่อนแข็งขนาดใหญ่ที่เข้ามาภายในร่างกาย สร้างความอึดอัดให้ผมอยู่ไม่น้อย

“อึดอัด.. .”

“งั้นกูขยับแล้วนะ”

ไม่ต้องรอให้ผมพยักหน้ารับ อีกฝ่ายก็ค่อยๆขยับท่อนแข็งเข้าออก จากจังหวะที่เชื่องช้าเข้าสู่จังหวะที่เร็วและแรง ไอ่กัสกระแทกส่วนนั้นของมันเข้ามาอย่างไม่หยุดพัก ในขณะที่ผมก็โถมตัวกอดรัดคอมันอย่างแน่น นั่นเลยกลายเป็นการยิ่งเชื่อมตัวผมกับตัวมันเข้าด้วยกัน

“ฮื่อ.. .อ อ ฮา.. .” เสียงครางในลำคอบ่งบอกถึงความพอใจ

“อื้ออ อ อ.. .” เสียงครางแห่งความเจ็บที่ปนความเสียว

เสียงครางของเราทั้งคู่ดังระงมทั่วห้อง เหงื่อของเราทั้งคู่เริ่มซึมไหลออกมาจนชุ่มตัว แม้เสียงหอบหนักๆจะเริ่มปนออกมาพร้อมเสียงครางแล้ว แต่ทั้งผมและมันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหมดความต้องการด้วยกันทั้งคู่

จนกระทั่งน้ำที่สองผ่านไป เข้าถึงปลายน้ำที่สาม ร่างของผมและมันกระตุกหนักพร้อมกัน ไอ่กัสถอนลำตัวออกจนเกือบสุด ก่อนจะแทงกระแทกเข้าจนมิดและกดเน้นมันไว้ย่างนั้น เพราะแรงที่ถูกใส่หนักเข้ามารวดเดียว จึงทำให้ผมจุกไป

แต่นั่นก็ทำให้ผมได้ปลดปล่อยออกมาอีกน้ำหนึ่ง พร้อมกันนั้นของเหลวบางอย่างก็ไหลเข้ามาภายในตัวผมอีกเช่นกัน

ตุบ

“แฮ่ก ก.. . หมดแรงแล้วว่ะ”

ไอ่กัสทิ้งตัวนอนทับผม ทั้งที่ส่วนนั้นยังคาในตัวผมอยู่

“กูก็พอแล้วเหมือนกัน”

“เสียดายอะ”

โป้ก

ผมเคาะกบาลมันหนักๆทีหนึ่ง แต่ไอ่กัสก็กลับไม่ร้องอะไรออกมาสักนิด ทำแต่เพียงยกมือขึ้นมาคลำหัวตัวเองอย่างอ่อนแรง ก็นะ มันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนิเนอะ

“เสียดายห่าอะไร สามรอบก็เยอะแล้วเหอะ”

“อะไรกัน แค่สามเอง ถ้าเป็นปกติ...”

“พอๆ อย่าเพ้อเจ้อ เอาของมึงออกไปได้แล้ว มันอึดอัด เจ็บด้วยเนี่ย สัด”

“ทำไมอะ ไม่ชอบของกูอ่อ”                           

“-///-” กล้าถามนะ ถ้าไม่ชอบจะให้เข้ามาไหม คิดในใจนะ แต่ไม่บอกหรอก

“โอเคๆ กูไม่แกล้งมึงละ”

ไอ่กัสถอนตัวออกไป ก่อนจะยันตัวเองขึ้น นั่งและมองผมอย่างยิ้มๆ

“ยิ้มอะไรเล่า”

มันไม่ตอบ แต่กลับขยับเข้ามาใกล้ กดจมูกหอมแก้มผมเน้น แล้วเลื่อนหน้าไปข้างหูแล้วกระซิบบอก

“รักนะครับ”

“-///-”

“รักกูไหม”

อย่างที่เคยบอก ผมไม่ถูกสุดๆกับคำหวานๆเช่น ชอบนะ หรือ รักครับ แค่ให้คนอื่นพูดใส่ ผมก็ยังแอบขนลุกนิดๆ แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์ที่เกือบสูญเสียคนตรงหน้านี้ไปแล้ว

ผมกลับไม่รีรอจะบอกมันทันที

“รักดิ :)”

หลังจากที่ทั้งผมและไอ่กัสต่างพากันลากสังขารไปล้างตัวให้สะอาด พวกเราทั้งคู่ก็มาจบลงตรงที่เตียง ในท่าที่ผมนอนหงายและมันที่นอนตะแคงอยู่ ลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอทำให้ผมพอรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงหลับไปแล้ว เหลือก็เพียงแต่ผมที่นอนคิดอะไรเต็มหัวไปหมด

ผิดไปแล้ว พลาดไปหมด ผมมีอะไรกับมัน สถานการณ์ตอนนี้มันเยากเกินจะถอนตัวแล้ว ผมไม่อยากเป็นคนไม่รักษาสัญญา ทั้งๆที่ผมรับปากกับคุณลุง...

“เฮ้อ...”

ขอโทษครับคุณลุง ที่รับปากไปแต่ก็ทำไม่ได้สักอย่าง

“พ่อกูเป็นคนบอกกูเองว่ามึงอยู่ไหน”

เสียงแหบๆเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“เขาบอกให้เวลาสองวัน ไปเอาตัวมึงไปพบเขา”

“!?”

“พ่อกูยอมรับมึงแล้ว”

“0_0!!”

ในขณะที่ผมกำลังตกอยู่นสภาพช็อคสุดโลก แขนแกร่งของไอ่กัสก็ตวัดรั้งตัวผมเข้าไปกอดให้แนบขึ้น ริมฝีปากกดจูบหน้าผากผมเน้นๆอีกครั้ง ก่อนจะผละออกแล้วหลับไป

ทิ้งผมให้เบิกตากว้างอย่างตกใจ

“แต่ถึงพ่อจะไม่ยอมรับ กูก็ไม่ได้สนอยู่แล้ว จำไว้นะปลาวาฬ ถ้ากูกับมึงจะต้องพรากกัน มันก็ต้องมาจากแค่สาเหตุเดียวเท่านั้น”

“...?”

“คือความรู้สึกของเราที่เปลี่ยนไป”

คมสัด -///- ผมเขินกับคำพูดบาดๆนั่น เลยมุดหน้าเข้าซุกอกมันแม่งเลย คุณลุงยอมรับผมแล้วเหรอ? เป็นไปได้เหรอวะ ก็ไม่กี่วันก่อนคุณลุงเขายังเข้ามาบอก...

‘ห่วย แย่ แย่จริงๆ แบบนี้น่ะนะที่ได้กัสมันอย่างจะเอามาทำเมีย’

‘ใครบอกว่ามันเป็นฝ่ายเอาผมทำเมียล่ะครับ’

‘นี่ลูกฉันเป็น... 0[]0!’

‘ฮ่ะๆ ผมล้อเล่นครับคุณลุง’

‘ตลก! แบบนี้ไปดองกับบ้านไหนเขาก็เหนื่อยใจกันหมดแหล่ะ!’

พอรู้สึกเข้าจริงๆ คุณลุงก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดและอย่างที่เป็น  เล่นทำเอาผมลืมเรื่องเคยโดนเอาปืนจ่อไปเลย

‘มาอีกแล้วเหรอครับคุณลุง’

‘ฉันมาตรวจสภาพบ้าน’

‘...’

‘ให้ตายเถอะ ทำตัวแบบนี้ ฉันล่ะไม่รู้จะเหนื่อยใจยังไงกับนายจริงๆ!!’

เมื่อลองนึกย้อนดู มันกลับมีอะไรหลายๆอย่างที่บ่งบอกว่าคุณลุงยอมรับผมแล้ว แต่ผมกลับไม่เคยสังเกตมัน

ถามจริงเถอะนะ คนบ้านนี้เขา ‘ซึน’กันทั้งบ้านรึไง ? :)

___________________________________________________________________________

มีเอ็นซีมาฝาก รู้ยังทำไมวันนี้ถึงช้า  ฉากนั้นสูบพลังงานไรท์มาก เอ็นซีอาจจะไม่ร้อนมาก

แต่ก็เอาตามสภาพไรท์เถอะนะ -[]-  

แอบมี storyมุ้งมิ้งของคุณพ่อคนซึนนิดๆ ให้อภัยคุณลุงกันได้ยัง :)

ปล. ใกล้จบแล้วนะ