“เหี้ย! 0[]0!!”
“กูคนครับ -*-”
อ่ะ ไอ่กัส. ..!! ผมขยี้ตาตัวเองซ้ำๆอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ม่ะ มึง ผีใช่มั้ย”
ผมถอยหลังกรูจนชิดกับระเบียง แนบชนิดที่แนบกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
“ผีบ้านมึงใส่เฝือกด้วยเนอะ? กูเพิ่งรู้ -*-”
ไอ่กัสว่าพร้อมชูแขนข้างที่ฝังด้วยเฝือกขึ้น
“มึง.. .มาได้ไง.. .”
ความจริงมีประโยคอีกนับพันที่ผมอยากจะพูด แต่เอาเข้าจริง ตอนนี้ผมกลับพูดไม่ออก เสียงผมสะดุดไว้แค่นั้น พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบลงมาอย่างไม่รู้ตัว
“ขี้แง”
“กู ฮึก . ..เปล่า”
ทั้งที่คิดว่าจะปล่อยมันไป แต่พอเจอเข้าจริงๆ ผมกลับรู้สึกไม่อยากให้มันไปไหนอีกแล้ว
“ทิ้งกู”
“...” ผมเม้มปากเงียบ
“แล้วยังจะมาชิงร้องไห้ก่อนอีก”
“...”
ไอ่กัสค่อยเดินเข้ามาใกล้ๆ จนเกือบชิดตัวผม แขนข้างไร้เฝือกของมันพาดจับราวระเบียงที่อยู่หลังผม มันโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หยุดแล้วพูดอะไรบางอย่าง
“มึงอ่ะขี้โกง”
ประโยคสั้นๆจบลง กัสก็เคลื่อนใบหน้าพุ่งเข้าจูบผมทันที ริมฝีปากหน้าเม้มบดเบียดริมฝีปากผมอย่างโหยหา ซึ่งผมเองก็ตอบรับสัมผัสด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน เราบดเบียดริมฝีปากกันอย่างไม่ลึกซึ้งสักพัก ก่อนลิ้นหนาจะค่อยๆสอดแหย่เข้ามาให้โพรงปากผม ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นผม ก่อนจะตวัดเกี่ยวตามอารมณ์ล้วนๆ
“ฮื่มม ม มม”
เสียงครางต่ำบ่งบอกถึงความพอใจดังขึ้นเป็นระยะ มือข้างไร้เฝือกเริ่มอยู่ไม่สุข มือหนาละจากราวระเบียงมาลูบไล้บั้นท้ายผม และดูเหมือนมืออีกข้างก็พยายามจะทำตามด้วยเช่นกัน แต่ติดตรงเฝือกหนาๆและสายผ้าคล้องคอ
ไอ่กัสจึงปลดผ้าคล้องคอที่รั้งแขนมันอยู่ออก ทำเอาผมต้องรีบผลักมันออกมา เพื่อจะถามว่าจะไม่เป็นไรแน่เหรอ แต่ก็ยังไม่ทันได้ถาม มันก็จิ๊ปากไม่พอใจที่ขัดจังหวะมัน แล้วก็พุ่งเข้ามาจูบอีกรอบ
เออ เอาเถอะ เอาเลย อยากทำอะไรก็เชิญมึง
ฟึ่บ
ตัวผมถูกยกสูงขึ้นจากพื้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำเหมือนจะกำลังจะพาผมเข้าห้อง ผมเลยยกขาเกี่ยวเอวหนานั่นไว้ สองมือหนาจึงอุ้มผมได้ถนัดขึ้น ปากของเราทั้งสองพัวพันนัวเนียกันอย่างไม่ขาดช่วง
ตุบ
จนหลังผมแตะเตียงนุ่ม ไอ่กัสค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างเชื่องช้า เราสบตากันสักพัก ทั้งเสียงคลื่น เสียงลม บรรยากาศรอบตัวมันเหมือนกับกำลังเชื้อเชิญผมให้หลงไปกับสัมผัสที่อีกฝ่ายจะมอบให้
ในขณะที่สมองผมกำลังขาวโพลน ไร้สติ อีกฝ่ายนั่งคร่อมผมอยู่ก็กำลังเงอะงะกับการปลดกระดุมเสื้อ ...ใส่เฝือกแล้วยังไม่เจียม -*-
“โว้ย แม่ง ทำไมยุ่งยากแบบนี้วะ!”
ไอ่กัสเริ่มหัวเสียขึ้นเมื่อทุกอย่างมันไม่ได้ดั่งใจ แต่ในความคิดผม ผมกลับมองว่ามันเป็นภาพที่น่ารักมาก
“ช่วยกูหน่อยดิ :(”
สติผมถูกดึงกลับมาอีกครั้ง ช่วยเหรอ? ถ้าช่วย... มันก็เท่ากับว่าผมเป็นฝ่ายเริ่มเองซะหมดนั่นแหล่ะ
“...”
“มึงไม่อยากเหรอ”
ถามว่าอยากไหม? มากเลยแหล่ะ ผมต้องการมัน...
“ถ้ามึงไม่ต้องการ...”
ฟึ่บ
ไวกว่าความคิด มือผมเอื้อมไปดึงเสื้อเชิ้ตของมันที่ทำท่าจะลุกออกไปไว้ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด... ทีละเม็ด... เลื่อนลงมาจนถึงขอบกางเกงยีนส์ ผมชะงักมือสักพักความรู้สึกผิดชอบชั่วดีถาโถมเข้ามาเต็มอก
เคยไหม? ถึงรู้ว่าผิดก็ยังจะทำ
ผมรูดซิปกางเกงยีนส์นั่นลง ปลดกระดุมและเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอ่กัส
“ช่วยต่ออีกนิดสิ”
ไอ่กัสยันตัวเองขึ้นนั่งคุกเข่าคร่อมร่างผม ซึ่งก็เป็นที่รู้กันว่าผมต้องทำอะไรต่อ ผมเอื้อมมือไปดึงกางเกงยีนส์พร้อมชั้นในนั่นลง เผยให้เห็นถึงแก่นกายของมันที่ตั้งชันขึ้นมา
ทำให้ผมแอบแปลกใจนิดๆว่ามันไปมีอารมณ์อะไรตอนไหน
“นอนโรงพยาบาลสองอาทิตย์ เมียก็ไม่อยู่ ปล่อยก็ไม่ได้ มึงคิดว่าพอกูเห็นหน้ามึงแล้วกูจะรู้สึกยังไงล่ะ”
“หื่น”
“ถอดของมึงบ้างสิ”
“...”
“หยุดตอนนี้ไม่ทันแล้วนะปลาวาฬ กูไม่ยอมแน่!”
“รู้แล้วหน่า...”
ผมรับคำเสียงอ่อน ก่อนจะขยับออกจากอีกฝ่ายนิดหน่อย เพื่อให้เหลือพื้นที่ยันตัวเองขึ้นนั่ง เมื่อนั่งเสร็จ ผมจัดการยกตัวเองขึ้นและถอดกางเกงสามส่วนพร้อมชั้นในออก ตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่เสื้อยืดตัวยาวที่ปกคลุมร่างผมไว้
สุดท้ายผมก็กลายเป็นคนผิดอย่างสมบูรณ์แบบ
ตัวผมถูกผลักด้วยมือหนาให้พิงหัวเตียงไว้ ก่อนร่างหนาจะค่อยๆขยับเข้ามาและโถมจูบผมอย่างร้อนแรง พร้อมๆกันมือหนาก็สอดเข้าใต้เสื้อแล้วบีบนวดเนื้อท้องผม ผมรับสัมผัสนั่นอย่างดี จนเมื่อจูบหนำใจ อีกฝ่ายก็ถอนริมฝีปากออก
ไอ่กัสเลิกเสื้อยืดขึ้นก่อนจะก้มลงไปจูบเม้มร่างผมจนแดงเป็นจ้ำๆ
“จ่ะ... เจ็บ”
รอยขบเม้มแสดงถึงความเป็นเจ้าของแดงขึ้นเกือบทั่วร่าง
ฟึ่บ
ผมตกใจหน้าเหวอเมื่อจู่ๆก็ถูกดึงลงมาให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ไอ่กัสหยิบหมอนเข้ามาให้ผมรับมาหนุนหลังไว้ ก่อนที่มันจะก้มลงไปวุ่นวายกับน้องของผม มือข้างไร้เฝือกจับยึดสะโพกผมแน่น ก่อนที่ลิ้นร้อนจะค่อยๆไล้เลียลามลงไปจนถึงน้องผม ปากหนาจัดการครอบคุมส่วนอ่อนไหวรวดเดียวเลยอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อื้ออ อ อ.. .”
เสียงผมครางกระท่อนกระแท่น เมื่อได้รับความเสียวที่อีกฝ่ายมอบให้มาอย่างเต็มๆ
ข้อดีของไอ่กัสอย่างหนึ่งคือ ไม่ว่ามันจะตื่นแค่ไหน แต่ถ้าผมไม่พร้อม มันก็คือจบ แถมต่อให้มันปวดแค่ไหน มันก็จะทำให้ผมพร้อมก่อน ถึงจะเริ่มปลดปล่อยของตัวเองบ้าง
มันแคร์ผมเสมอ
ส่วนอ่อนไหวของผมเริ่มแข็งต้านลิ้นร้อนที่เกี่ยวพันเย้ายวนอารมณ์
“ต่อของกูละนะ”
ไอ่กัสผละหน้าออกมา เมื่อรู้ถึงส่วนอ่อนไหวของผมที่ได้ที่แล้ว ร่างหนาเอื้อมไปหมอนอีกใบมาหนุนรองใต้สะโพกผมไว้ เพื่อยกระดับให้สูงขึ้นให้เหมาะแก่การสอดใส่ แหงสิ มือเดี้ยงขนาดนั้นคงมีปัญญายกตัวผมได้หรอก
ไอ่กัสโน้มหน้าเข้ามากดจูบตรงหน้าผากผมเน้นๆ พร้อมท่อนแข็งที่จ่อตรงช่องทางผม ท่อนแข็งนั่นค่อยๆกดเข้ามาอย่างอ่อนโยน แต่ผมก็ยังเจ็บอยู่ดี ผมยกมือเกาะไหล่ผมไว้แน่น แถมออกแรงบีบเพื่อบรรเทาความเจ็บอีก
“ฮา.. .”
ไอ่กัสเชิดหน้าขึ้นเพดานเมื่อใส่ของมันเข้ามาจนมิดด้าม ท่อนแข็งขนาดใหญ่ที่เข้ามาภายในร่างกาย สร้างความอึดอัดให้ผมอยู่ไม่น้อย
“อึดอัด.. .”
“งั้นกูขยับแล้วนะ”
ไม่ต้องรอให้ผมพยักหน้ารับ อีกฝ่ายก็ค่อยๆขยับท่อนแข็งเข้าออก จากจังหวะที่เชื่องช้าเข้าสู่จังหวะที่เร็วและแรง ไอ่กัสกระแทกส่วนนั้นของมันเข้ามาอย่างไม่หยุดพัก ในขณะที่ผมก็โถมตัวกอดรัดคอมันอย่างแน่น นั่นเลยกลายเป็นการยิ่งเชื่อมตัวผมกับตัวมันเข้าด้วยกัน
“ฮื่อ.. .อ อ ฮา.. .” เสียงครางในลำคอบ่งบอกถึงความพอใจ
“อื้ออ อ อ.. .” เสียงครางแห่งความเจ็บที่ปนความเสียว
เสียงครางของเราทั้งคู่ดังระงมทั่วห้อง เหงื่อของเราทั้งคู่เริ่มซึมไหลออกมาจนชุ่มตัว แม้เสียงหอบหนักๆจะเริ่มปนออกมาพร้อมเสียงครางแล้ว แต่ทั้งผมและมันก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหมดความต้องการด้วยกันทั้งคู่
จนกระทั่งน้ำที่สองผ่านไป เข้าถึงปลายน้ำที่สาม ร่างของผมและมันกระตุกหนักพร้อมกัน ไอ่กัสถอนลำตัวออกจนเกือบสุด ก่อนจะแทงกระแทกเข้าจนมิดและกดเน้นมันไว้ย่างนั้น เพราะแรงที่ถูกใส่หนักเข้ามารวดเดียว จึงทำให้ผมจุกไป
แต่นั่นก็ทำให้ผมได้ปลดปล่อยออกมาอีกน้ำหนึ่ง พร้อมกันนั้นของเหลวบางอย่างก็ไหลเข้ามาภายในตัวผมอีกเช่นกัน
ตุบ
“แฮ่ก ก.. . หมดแรงแล้วว่ะ”
ไอ่กัสทิ้งตัวนอนทับผม ทั้งที่ส่วนนั้นยังคาในตัวผมอยู่
“กูก็พอแล้วเหมือนกัน”
“เสียดายอะ”
โป้ก
ผมเคาะกบาลมันหนักๆทีหนึ่ง แต่ไอ่กัสก็กลับไม่ร้องอะไรออกมาสักนิด ทำแต่เพียงยกมือขึ้นมาคลำหัวตัวเองอย่างอ่อนแรง ก็นะ มันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนิเนอะ
“เสียดายห่าอะไร สามรอบก็เยอะแล้วเหอะ”
“อะไรกัน แค่สามเอง ถ้าเป็นปกติ...”
“พอๆ อย่าเพ้อเจ้อ เอาของมึงออกไปได้แล้ว มันอึดอัด เจ็บด้วยเนี่ย สัด”
“ทำไมอะ ไม่ชอบของกูอ่อ”
“-///-” กล้าถามนะ ถ้าไม่ชอบจะให้เข้ามาไหม คิดในใจนะ แต่ไม่บอกหรอก
“โอเคๆ กูไม่แกล้งมึงละ”
ไอ่กัสถอนตัวออกไป ก่อนจะยันตัวเองขึ้น นั่งและมองผมอย่างยิ้มๆ
“ยิ้มอะไรเล่า”
มันไม่ตอบ แต่กลับขยับเข้ามาใกล้ กดจมูกหอมแก้มผมเน้น แล้วเลื่อนหน้าไปข้างหูแล้วกระซิบบอก
“รักนะครับ”
“-///-”
“รักกูไหม”
อย่างที่เคยบอก ผมไม่ถูกสุดๆกับคำหวานๆเช่น ชอบนะ หรือ รักครับ แค่ให้คนอื่นพูดใส่ ผมก็ยังแอบขนลุกนิดๆ แต่เมื่อผ่านเหตุการณ์ที่เกือบสูญเสียคนตรงหน้านี้ไปแล้ว
ผมกลับไม่รีรอจะบอกมันทันที
“รักดิ :)”
หลังจากที่ทั้งผมและไอ่กัสต่างพากันลากสังขารไปล้างตัวให้สะอาด พวกเราทั้งคู่ก็มาจบลงตรงที่เตียง ในท่าที่ผมนอนหงายและมันที่นอนตะแคงอยู่ ลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอทำให้ผมพอรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคงหลับไปแล้ว เหลือก็เพียงแต่ผมที่นอนคิดอะไรเต็มหัวไปหมด
ผิดไปแล้ว พลาดไปหมด ผมมีอะไรกับมัน สถานการณ์ตอนนี้มันเยากเกินจะถอนตัวแล้ว ผมไม่อยากเป็นคนไม่รักษาสัญญา ทั้งๆที่ผมรับปากกับคุณลุง...
“เฮ้อ...”
ขอโทษครับคุณลุง ที่รับปากไปแต่ก็ทำไม่ได้สักอย่าง
“พ่อกูเป็นคนบอกกูเองว่ามึงอยู่ไหน”
เสียงแหบๆเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“เขาบอกให้เวลาสองวัน ไปเอาตัวมึงไปพบเขา”
“!?”
“พ่อกูยอมรับมึงแล้ว”
“0_0!!”
ในขณะที่ผมกำลังตกอยู่นสภาพช็อคสุดโลก แขนแกร่งของไอ่กัสก็ตวัดรั้งตัวผมเข้าไปกอดให้แนบขึ้น ริมฝีปากกดจูบหน้าผากผมเน้นๆอีกครั้ง ก่อนจะผละออกแล้วหลับไป
ทิ้งผมให้เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“แต่ถึงพ่อจะไม่ยอมรับ กูก็ไม่ได้สนอยู่แล้ว จำไว้นะปลาวาฬ ถ้ากูกับมึงจะต้องพรากกัน มันก็ต้องมาจากแค่สาเหตุเดียวเท่านั้น”
“...?”
“คือความรู้สึกของเราที่เปลี่ยนไป”
คมสัด -///- ผมเขินกับคำพูดบาดๆนั่น เลยมุดหน้าเข้าซุกอกมันแม่งเลย คุณลุงยอมรับผมแล้วเหรอ? เป็นไปได้เหรอวะ ก็ไม่กี่วันก่อนคุณลุงเขายังเข้ามาบอก...
‘ห่วย แย่ แย่จริงๆ แบบนี้น่ะนะที่ได้กัสมันอย่างจะเอามาทำเมีย’
‘ใครบอกว่ามันเป็นฝ่ายเอาผมทำเมียล่ะครับ’
‘นี่ลูกฉันเป็น... 0[]0!’
‘ฮ่ะๆ ผมล้อเล่นครับคุณลุง’
‘ตลก! แบบนี้ไปดองกับบ้านไหนเขาก็เหนื่อยใจกันหมดแหล่ะ!’
พอรู้สึกเข้าจริงๆ คุณลุงก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดและอย่างที่เป็น เล่นทำเอาผมลืมเรื่องเคยโดนเอาปืนจ่อไปเลย
‘มาอีกแล้วเหรอครับคุณลุง’
‘ฉันมาตรวจสภาพบ้าน’
‘...’
‘ให้ตายเถอะ ทำตัวแบบนี้ ฉันล่ะไม่รู้จะเหนื่อยใจยังไงกับนายจริงๆ!!’
เมื่อลองนึกย้อนดู มันกลับมีอะไรหลายๆอย่างที่บ่งบอกว่าคุณลุงยอมรับผมแล้ว แต่ผมกลับไม่เคยสังเกตมัน
ถามจริงเถอะนะ คนบ้านนี้เขา ‘ซึน’กันทั้งบ้านรึไง ? :)
___________________________________________________________________________
มีเอ็นซีมาฝาก รู้ยังทำไมวันนี้ถึงช้า ฉากนั้นสูบพลังงานไรท์มาก เอ็นซีอาจจะไม่ร้อนมาก
แต่ก็เอาตามสภาพไรท์เถอะนะ -[]-
แอบมี storyมุ้งมิ้งของคุณพ่อคนซึนนิดๆ ให้อภัยคุณลุงกันได้ยัง :)
ปล. ใกล้จบแล้วนะ