[คริสตัล]

ผมกลับมาถึงห้อง มีพี่แคลคอยช่วยพยุงเพราะผมเดินไม่ไหว ใครจะไปเดินไหว ผมตัวเล็กนิดเดียวนะ แล้วให้ผมไปวิ่งแบบนั้น ปวดร้าวไปหมดน่ะสิ

“อ่ะ กินยาแก้ปวดซะ เมื่อกี้กินข้าวมาจากมหาลัยแล้วใช่มั้ย” พี่แคลถาม

“ครับ ขอบคุณนะครับ” ผมบอกก่อนจะรับยาแก้ปวดกับน้ำมากิน ตอนนี้ผมกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงครับ ขยับไปไหนไม่ได้เลย

“ปวดมากมั้ย ขอโทษทีนะที่แกล้งอ่ะ” พี่แคลบอกก่อนจะจับข้อเท้าผมเบาๆ นั่นไงว่าแล้วว่าพี่เค้าต้องแกล้งผม ผมมันอ่อนแอนี่ครับ แล้วก็ไม่ค่อยสบายบ่อยด้วย เป็นภูมิแพ้อากาศน่ะครับ แค่อากาศเปลี่ยนผมก็ป่วยแล้ว

“นั่นไง พี่แกล้งผมจริงๆด้วย” ผมว่า

“เอาน่า สนุกๆ เดี๋ยวพี่ทายาให้นะ” พี่แคลบอกก่อนจะนั่งลงบนเตียง ก่อนจะบีบยาใส่มือแล้วนวดข้อเท้าให้ผม ทำไมพี่เค้าดีกับผมจัง หรือพี่เค้าดีแบบนี้กับทุกคน

“โอ๊ย! เจ็บครับพี่แคล” ผมบอก ยาอะไรเนี่ยร้อนมากเลย มีลาวาเป็นส่วนผสมหรือไงกันนะ

“เอาล่ะ เสร็จแล้ว นอนพักซะ เดี๋ยวก็หาย” พี่แคลว่าแล้วเดินออกไป ผมน่ะเหรอก็หลับเป็นตายน่ะสิครับ เหนื่อยมาก นี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วย พี่แคลเป็นพี่ว๊ากที่โหดที่สุดเลย เฮ้อ!

[แคล]

ผมออกมาจากห้องของคริสตัลได้สักพักแล้วล่ะ แกล้งเด็กนั่นสนุกดี แต่ไม่คิดว่าต้องมาดูแลเด็กนั่นด้วยนี่หว่า แค่แกล้งขำๆ ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนั้น

สงสัยล่ะสิว่าทำไมผมถึงทำดีกับเด็กนั่น ข้อแรกผมทำตามหน้าที่คือต้องดูแลเด็กคริสตัลตามคำสั่งของม๊า และข้อสองผมจ้องจะงาบเด็กนั่นอยู่ไง เลยต้องทำดีด้วย จริงๆผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก ส่วนมากเหยื่อของผมจะหลงกลเพราะผมทำดีแบบนั้น แกล้งทำดีด้วย พอได้เอาก็เขี่ยทิ้ง เหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นเคยทำกับผมไง

ผมอาศัยจังหวะที่คริสตัลนอนหลับอยู่ในห้องออกไปซื้ออะไรมา ส่วนมากจะเป็นอาหารเวฟซะมากกว่า ก็บอกแล้วไงว่าผมจะไม่กลับไปทำอาหารอีก ผมมีความหลังฝังใจและไม่มีวันลืมว่ามันเจ็บขนาดไหน

Rrrrr Rrrrr (มะม๊า)

“ฮัลโหลครับม๊า ว่าไงครับ คิดถึงจังเลย” ผมรับสายอย่างอารมณ์ดี

(ทำอะไรอยู่ แล้วน้องล่ะ อยู่ไหน) ม๊าถาม อีกแล้วเหรอ ถามถึงเด็กนั่นอีกแล้ว ผมชักจะน้อยใจแล้วนะเนี่ย

“ก็ไม่ได้ทำอะไร ส่วนเด็กนั่นก็นอนอยู่ในห้อง ทำไมม๊าถามแต่เด็กนั่นครับ ผมน้อยใจนะ” ผมบอกน้ำเสียงงอนๆ

(แคล! อย่างอนสิ ม๊าแค่เป็นห่วงคริสตัล น้องยังเด็ก แคลน่ะม๊าไม่ห่วงแล้ว ห่วงแค่อย่างเดียวคือแค่จะไปคว้าใครมานอนกกอีกต่างหาก นี่ไม่ได้พามาอีกใช่มั้ย) ม๊าถาม เฮ้อ!

“ไม่นี่ครับ ผมเด็กดีจะตาย คิดถึงม๊าจัง เมื่อไหร่จะกลับครับ” ผมถาม

(ไม่รู้สิ ตอนนี้ป๊าเค้างานยุ่งมาก มีเคสด่วนแทบทุกวัน ไหนจะงานบริหารอีก แค่นี้ก่อนนะแคลม๊าต้องไปประชุมแล้ว) ม๊าบอก ก่อนจะวางสายไป ป๊าผมเป็นหมอครับ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลด้วยอยู่ที่อเมริกา ส่วนม๊าก็มีบริษัทจากคุณตา ส่วนผมก็ลอยไปลอยมาอยู่ที่นี่

22.00 น.

ผมนอนดูรายการโปรดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น คริสตัลเดินกระเผลกออกมาจากห้องนอนก่อนจะเดินมานั่งอีกฟากนึงของโซฟา หน้าตาดูเหมือนจะเพิ่งตื่นด้วย สักพักก็ได้ยินเสียงโครกครากดังมา

“ท้องร้องดังเชียว หิวล่ะสิ” ผมถาม คริสตัลพยักหน้าเบาๆ ผมลุกขึ้นไปอุ่นข้าวเวฟให้ ก่อนจะเอามาวางไว้ให้ตรงหน้า

“ขอบคุณมากครับพี่แคล” คริสตัลบอก ผมพยักหน้า ก่อนจะดูทีวีต่อ

“ดูอะไรเหรอครับ”

“รายการผีน่ะ ดูมั้ย” ผมถาม คริสตัลส่ายหน้า

“ผมกลัวผี” คริสตัลบอก แต่ก็ยังนั่งอยู่กับผมตรงนั้นต่อไปจนรายการจบ ผมหยิบยาให้คริสตัลกินอีกรอบ

“ดีขึ้นยัง” ผมถาม ในใจก็นึกเป็นห่วงอยู่

“ดีขึ้นแล้วครับ ผมไปนอนก่อนนะครับ ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม” คริสตัลบอกก่อนจะกระเผลกเดินกลับเข้าห้องไป

“เดี๋ยวคริสตัล” ผมเรียกเอาไว้ “ฝันดีนะ” ผมบอกก่อนจะยิ้มให้ คริสตัลเดินเข้าห้องไปนอน ส่วนผมก็จัดการนัดคู่ขามาเอาในห้องต่อ

“อ๊าส์ ดีมาก อื้ม อมเข้าไปลึกๆ อูยย” ผมครางกระเส่า หวังว่าเด็กนั่นคงไม่ได้ยินหรอกนะ แต่ไม่หรอกเพราะยานั่นมันทำให้ง่วงซึมด้วยนี่นา อีกอย่างผมก็เอาตรงโซฟาที่ผมนั่งดูทีวีเมื่อกี้เอง

“อึก! อ๊อก แค่ก”

“อื้ม ซี๊ด อ่า จะแตกแล้ว อ๊า ขอแตกในปากนะ อ๊า” ผมบอกก่อนจะน้ำแตกในปากของอีกคน น้ำเงี่—ขาวข้นหยดลงบนพื้นและโซฟา ก่อนจะพากันเอาต่ออีกสองสามรอบ ก่อนที่ผมจะไล่คู่ขากลับไปและอาบน้ำนอนในห้อง โดยลืมไปว่าลืมเช็ดคราบน้ำที่หยดอยู่

[คริสตัล]

ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกผมดังขึ้น เลยเอื้อมมือไปกดปิด ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างรีบร้อน แล้วออกไปข้างนอก กลัวว่าพี่แคลจะรอ และกลัวว่าจะไปสายอีก อาการผมก็ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้ก็เดินไหวแล้วด้วย

“สงสัยพี่แคลยังไม่ตื่น เวฟข้าวกินก่อนดีกว่า” ผมคิดก่อนจะเวฟข้าวกินรอพี่แคล แต่พี่แคลยังไม่ออกมาสักทีผมเลยไปนั่งดูทีวีรอ

“เอ๊ะ!! นี่มันอะไรเนี่ย” ผมสะดุดตาเข้ากับหยดอะไรบางอย่างตรงพื้นและโซฟา มันข้นๆสีขุ่น

“คริสตัล ทำอะไรน่ะ” ผมกำลังจะเอานิ้วไปแตะแต่ต้องชะงักด้วยเสียงพี่แคลที่เปิดประตูออกมาจากห้อง

“ผมเห็นอะไรไม่รู้หยดอยู่บนพื้นน่ะครับ มันดูเหนียวๆข้นๆ” ผมบอก

“อย่าแตะนะ” พี่แคลห้ามเสียงดัง

“มันคืออะไรเหรอครับ”

“เอ่อ คือ ไม่มีไรหรอก เมื่อคืนพี่หิวเลยไปซื้อปาท่องโก๋มากิน นมข้นมันก็เลยหกน่ะ” พี่แคลบอก ท่าทางดูรนๆยังไง

“เอ! ถ้าเป็นนมข้นทำไมมดไม่ขึ้นล่ะครับ” ผมถามด้วยความสงสัย

“ชั่งมันเหอะน่า เดี๋ยวพี่เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาด ไปเรียนเถอะเดี๋ยวสาย” พี่แคลว่าก่อนจะรีบจูงมือผมเดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่

พี่แคลจอดรถส่งผมที่หน้ามหาลัยให้ผมเดินไปที่คณะเอาเอง ผมเดินกะเผลกไปเจอเข้ากับเฟรมที่ขับรถมามีแมนกับเพชรนั่งมาด้วย เฟรมบอกให้ผมขึ้นรถไปด้วยกัน ดีใจจังผมไม่ต้องเดินขาพิการไปที่คณะแล้ว

“คริส มึงมากับใครวะ เมื่อกี้กูเห็นมึงลงมาจากรถคันนึง” เฟรมถาม

“อ๋อ คนรู้จักมาส่งน่ะ” ผมบอก

“อ๋อ เออมึงไปเที่ยวกันป่ะคืนนี้ กู ไอ้เฟรม ไอ้แมนก็ไป” เพชรถามผม

“เที่ยวไหน” ผมถาม เพราะผมเองก็ไม่รู้ที่ทางในกรุงเทพสักเท่าไหร่

“ผับน่ะ ไปป่ะ”

“ไปได้เหรอ พวกเราอายุไม่ถึงเลยนะ” ผมว่า อีกอย่างผมก็ไม่ชอบเที่ยวผับด้วยล่ะ แต่ทั้งสามคนรบเร้าให้ผมไปจนได้นั่นแหละ

“เอาน่า พี่กูเป็นเจ้าของผับ เข้าได้อยู่แล้ว”

“ก็ได้ งั้นไปก็ได้ แชร์โลเกชั่นมาก็แล้วกันนะ” ผมบอกก่อนที่จะไปเรียนกับกลุ่มเพื่อน ตอนเย็นก็เข้าประชุมเชียร์ แต่คราวนี้ผมถูกพี่แคลเรียกอีกห้องนึง อ้างว่าจะพาผมไปทำโทษ แต่จริงๆแล้วให้ผมนั่งเฉยๆ

“นั่งเฉยๆล่ะ ไม่ต้องเข้าเชียร์ ปวดขาไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไม่สบายอีกหรอก แล้วอย่าไปบอกใครล่ะว่าเรียกให้มานั่งเฉยๆ” พี่แคลบอก ผมเลยนั่งเฉยๆตามคำสั่งพี่แคล

เเวะมาอัพเรื่องนี้ให้ครับ พอดีเซฟไว้ในไอเเพด ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัดกับปะป๊า กลับพรุ่งนี้จะอัพนิยายเรื่องของเเดนนี่ให้ครับ ใกล้จะncเเล้ว เม้นให้ผมด้วยนะคร้าบบบบ ไปเที่ยวผับเเบบนี้จะเมาหรือโดนยาดี555+