ใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่างลงมายังพื้นโลก ยังมีร่างของชายหนุ่มทั้งสอง ยืนกอดกันอยู่เนิ่นนาน หากแต่มันกลับไม่ได้ทำให้อังสะรู้สึกอบอุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อคำตอบที่เขาได้หลังจากการจูบกับอินทรีย์ มันคือคำว่า...

“ขอโทษนะพี่อัง แต่พี่เป็นพี่ผมนะ ผมรักกับพี่ตัวเองไม่ได้หรอก ถึงเราจะเป็นแค่พี่น้องในสายรหัสกันก็เถอะ”

“......... พี่คิดไว้อยู่แล้วล่ะ ว่าเราจะต้องตอบพี่แบบนี้ ดูเหมือนว่า... พี่จะเป็นคนดีมากไปสินะ”

                แขนกำยำของร่างสูง กระชับร่างของรุ่นน้องตรงหน้าให้แน่นขึ้นไปอีก จนอินทรีย์เริ่มตระหนักแล้วว่ามันไม่ปกติอีกต่อไป แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ขัดขืน ร่างสูงก็โถมตัวเข้าใส่และจู่โจมเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้แผ่นหลังของอินทรีย์ไปชนเข้ากับโขดหินขนาดใหญ่ จนลงไปนอนแผ่อยู่บนนั้น

“พี่อังสะ! ปล่อยนะพี่! ผมบอกให้ปล่อยผมไง!”

“ไม่! พี่จะไม่เป็นคนดีเหมือนอย่างคืนนั้น ที่ปล่อยให้เราหลับไปโดยไม่ทำอะไรเลย! ถ้าพี่รู้ว่าจะเจอคำตอบแบบนี้ล่ะก็... พี่ขอเป็นคนเลวเลยแล้วกัน”

                ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวประกบปิดปากของชายตรงหน้า เพื่อไม่ส่งเสียงออกมาได้ พร้อมๆกับใช้เข่ากดลงไปที่ขาของฝ่ายตรงข้าม และใช้มือที่แข็งแรงลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและสะโพกที่แข็งแน่นของรุ่นน้อง อินทรีย์พยายามขัดขืนให้หลุดออกจากอ้อมกอดของพี่รหัส ที่เหมือนจะหน้ามืดตามัวไปแล้วอย่างต่อเนื่อง แต่เพราะเขากลัวว่าอังสะจะได้รับบาดเจ็บ ทำให้มือทั้งสองข้างที่เป็นอิสระ ไม่อาจลงมือทำร้ายผู้เป็นพี่ได้ เขาทำได้เพียงใช้มือคู่นั้นดันแผงอกของอังสะให้ถอยออกไปเท่านั้น จนกระทั่งอินทรีย์สัมผัสได้ถึงนิ้วที่ยาวและฝ่ามือหนาของอังสะ กำลังล่วงล้ำเสื้อผ้าของเขา เข้ามาจนถึงผิวหนังด้านในแล้ว

“อื้อๆๆ!”

                ชายหนุ่มออกแรงทุบตามร่างกายของคนตรงหน้าที่หื่นกระหาย แต่ก็ไม่เป็นผล... เพราะร่างกายที่ต่างกันพอสมควร ทำให้อินทรีย์ดูบอบบางไปถนัดตา เมื่อเทียบกับอังสะ ซึ่งทั้งสูงและมีมัดกล้ามมากกว่าเขามากทีเดียว สัมผัสที่หนักหน่วง ค่อยๆรุกเร้าไปตามผิวกายของชายหนุ่มเรื่อยๆ ฝ่ามือที่แข็งแรงลูบไล้ไปตามสะโพกและบั้นท้าย พร้อมทั้งออกแรงเค้นคลึง ประสานกับริมฝีปากที่ระดมจูบอย่างดูดดื่ม และปลายลิ้นที่ซุกไซร้ไปตามโพรงปากที่อุ่นร้อนของอินทรีย์ จนร่างที่ถูกกระทำเริ่มอ่อนระทวย และหยุดขัดขืนไปในที่สุด

“เป็นของพี่เถอะทรีย์ พี่จะดูแลเราเอง”

                อังสะที่คลายจูบออก พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ก่อนจะก้มลงจูบร่างที่อ่อนระทวยอยู่เบื้องล่างอีกครั้ง แต่ไม่ทันที่จะได้สัมผัสกับริมฝีปากนุ่มๆนั่นอีกครั้ง เขาก็ถูกแรงมหาสารกระแทกเขาที่กลางหลัง จนเสียหลักไปชนกับโขดหินเข้าอย่างจัง โดยที่ร่างของอินทรีย์ซึ่งถูกปล่อยให้เป็นอิสระนั้น ก็ถูกใครบางคนดึงให้พ้นทางไปเรียบร้อยแล้ว

“อย่าอยู่เลยมึง!”

                สิ้นเสียงคำรามของทะเลคลั่ง อังสะที่หันมาเผชิญหน้ากับผู้มาเยือนก็ถูกชกเข้าที่ใบหน้าเต็มแรง จนเซไปชนกับโขดหินอีกรอบ หากแต่เด็กหนุ่มรุ่นน้องกลับไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขาพุ่งเข้าใส่ชายตรงหน้า พร้อมเหวี่ยงกำปั้นใส่อีกครั้ง แต่ก่อนที่หมัดซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว จะปะทะเข้ากับใบหน้าของหนุ่มรุ่นพี่อีกครั้ง มันก็ถูกหยุดเอาไว้เสียก่อน ด้วยมือที่แข็งแรงและมีกำลังพอๆกับเขา พร้อมด้วยเสียงห้ามที่ดังจนหยุดได้แม้แต่ลมหายใจของเขาด้วย

“หยุดนะทะเล! อย่าแตะต้องพี่อังสะนะ!”

“เข้ามาห้ามฉันทำไมอินทรีย์! มันทำกับนายขนาดนี้ ยังจะปกป้องมันอีกหรือไง?”

“เราสัญญากันแล้วนี่ทะเล! ว่าจะไม่ก่อเรื่องที่นี่”

“แล้วยังไง? จะให้ฉันทนดูไอ้เวรนี่มันปล้ำนายงั้นเหรอ?”

                ดวงตาสีครามจ้องคนตรงหน้าด้วยแววตาที่แข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนแม้แต่คนที่ได้สบตาด้วยอย่างอินทรีย์ ยังอดกลัวและนึกใครคนหนึ่งขึ้นมาไม่ได้ แววตาที่ราวกับจะฆ่าคนได้ และน้ำเสียงที่ก้าวร้าว เชือดเฉือน ช่างเหมือนกับฉลามไม่มีผิด และจังหวะที่อินทรีย์เผลอนั้นเอง ทะเลก็สะบัดมือของเขาจนหลุด ก่อนจะใช้หมัดนั้นแหวกอากาศ พุ่งตรงมายังอังสะที่ยังคงหมอบอยู่กับโขดหินอีกครั้ง แต่กำปั้นนั้นก็ต้องชะงักลง เมื่อร่างของพี่เลี้ยงหนุ่มอย่างอินทรีย์ เข้ามาขวางวิถีหมัดของรุ่นน้องตรงหน้าอีกครั้ง

“ถอยไปนะอินทรีย์! อย่าให้ฉันหมดความอดทน แล้วชกนายอีกคนด้วยนะ!”

“ถ้านายคิดจะปกป้องฉันที่เป็นพี่เลี้ยง! ฉันก็จะปกป้องพี่รหัสของฉันเหมือนกัน! ลดหมัดลงซะทะเล”

“........... เข้าใจแล้ว! ฉันคงเข้ามาขวางความสุขของพวกนายสินะ ถ้างั้นก็ขอตัว! เชิญสนุกกันให้เต็มที่เถอะ”

                ทะเลลดหมัดลง พลางหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินจากไป แต่วินาทีที่เขาหันหลังหนีไปภายใต้แสงจันทร์ อินทรีย์ก็พบว่าในดวงตาสีครามที่หม่นหมอง มีหยดน้ำใสๆคลอหน่วยอยู่ในนั้นด้วยเหมือนกัน ชายหนุ่มพยายามที่จะวิ่งตามรุ่นน้องของเขาไป แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือหนาของร่างสูงด้านหลังเสียก่อน

“ทำไม.... ถึงไม่ปล่อยให้หมอนั่นต่อยพี่? ปกป้องพี่ไว้ทำไม?”

“ก็เพราะพี่อังเป็นพี่ผม ต่อให้พี่จะทำอะไรกับผมก็ตาม... พี่ก็ยังเป็นพี่ของผมอยู่ดี”

“............ เป็นคนๆนั้นให้เราไม่ได้สินะ คนอย่างพี่”

                อินทรีย์หันกลับมามองใบหน้าที่เป็นรอยช้ำ และมีเลือดซึมออกมาจากมุมปากช้าๆ ก่อนจะใช้มืออีกข้าง จับมือของอังสะไว้แน่น พลางแกะออกจากแขนของเขาช้าๆ พร้อมกับเอ่ยคำๆหนึ่งทั้งรอยยิ้ม แล้วจึงวิ่งตามทะเลไป โดยไม่หันกลับมาอีกเลย...

“ขอโทษนะครับพี่อัง แต่ผมเจอคนที่ทำให้ใจเต้นได้เหมือนกับพี่ฉลามแล้ว ผม... ไปนะ”

.............................................................

                กิ่งไม้ที่แหลมคม เกี่ยวตามร่างกายของชายหนุ่ม ที่พยายามเดินหาทางออกจากป่าไปพลาง อาละวาดชกต่อยต้นไม้รายทางไปพลางด้วยความเกรี้ยวโกรธ กำปั้นซึ่งปวดแปลบทุกครั้งที่กระทบกับเนื้อไม้ ไม่อาจทำให้ทะเลที่กำลังคลั่ง หยุดมือที่กำลังชกรัวกับต้นไม้ได้เลยแม้แต่น้อย ความเจ็บที่มากขึ้นเรื่อยๆ เจือด้วยความแสบร้อน จนไม่ต้องมองดูก็พอจะรู้ ว่ามือของเขาเป็นแผลขึ้นมาเสียแล้ว

“ไอ้เวรเอ๊ย! บ้าที่สุด!”

                เสียงห้ามสบถกึ่งคำรามออกมาอย่างต่อเนื่อง ภาพที่เขาได้เห็นยังคงติดตาอยู่ไม่จาง ร่างที่กอดรัดและจูบกันอย่างดูดดื่ม ยิ่งทำให้ไฟในอกร้อนขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ต้องระบายออกด้วยเสียงคำรามและการชกต่อยกับต้นไม้อย่างต่อเนื่อง กระทั่ง.... มือที่แข็งแรงของใครบางคน เข้ามาหยุดหมัดนั้นเอาไว้

“พอได้แล้วทะเล! เลือดไหลแล้วนะ”

                แสงจันทร์ที่ลอดผ่านแมกไม้ลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่เปื้อนเหงื่อ กำลังมองมายังเขา ด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง หากแต่ใบหน้าของอินทรีย์ในตอนนี้ เป็นสิ่งแรกที่เขาไม่อยากจะเห็นเป็นที่สุด

“ปล่อย! อย่ามายุ่งกับฉัน! กลับไปขลุกกับพี่ชายแสนดีของนายเถอะ ไป!!!”

                ทะเลสะบัดมือ พร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพื่อจะเดินหนีพี่เลี้ยงของเขาไปให้ไกลที่สุด แต่ไม่มีที่จะได้ก้าวเท้าเดินไป ชายหนุ่มก็ถูกร่างสูงรั้งเอาไว้ ด้วยอ้อมกอดจากทางด้านหลังนั่นเอง ทะเลตกใจกับการกระทำของอินทรีย์อยู่ไม่น้อย แต่เขาก็หยุดชะงักแค่เพียงครู่ ก่อนจะพยายามใช้มือที่สั่นน้อยๆ แกะแขนที่โอบเอวของเขาเอาไว้ออก แต่ยิ่งพยามเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนร่างสูงด้านหลัง จะยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก จนเขาเลิกที่จะเอามือของหนุ่มรุ่นพี่ ออกจากเอวของเขาแล้ว และเลือกที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เยียบเย็นแทน

“ตามฉันมาทำไม? คนที่นายควรอยู่ด้วยตอนนี้ น่าจะเป็นหมอนั่นไม่ใช่หรือไง หึ! ฉันน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าพวกนายคบกันอยู่ มีพี่ที่ไหนบ้าง! จะมาตามหึง ตามหวงน้องรหัสตัวเองที่เป็นผู้ชาย ถ้าไม่ได้กำลังคบกันอยู่ ปล่อยฉันได้แล้ว”

“.......... ฟังพี่ก่อนไม่ได้เหรอ? ทะเล”

“จะต้องฟังอะไรอีก! ที่เห็นอยู่มันก็บอกได้ชัดเจนพอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง!”

                เด็กหนุ่มพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการที่แข็งแกร่งของรุ่นพี่หนุ่ม แต่ก็ไม่สำเร็จจนต้องยอมแพ้อีกครั้งหนึ่ง

“พี่กับพี่อัง.... เราไม่ได้คบกันหรอกนะ ที่ทะเลเห็น... มันเป็นแค่อารมณ์พาไปเท่านั้นเอง จริงอยู่... ที่พี่ไม่ได้ขัดขืนมากนัก แต่ก็ใช่ว่าพี่เต็มใจนี่นา”

“เหอะ! ไม่เต็มใจเหรอ? แล้วปล่อยให้มันจับ มันล้วงแบบนั้นทำไม! เลิกโกหกได้แล้ว ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัว!”

“พี่ยอมรับ! ว่าพี่ก็อารมณ์พาไปด้วยเหมือนกัน แต่ถ้าถูกทำอะไรมากกว่านั้น พี่ก็คงต้องป้องกันตัวเหมือนกันนั่นแหละ ถึงพี่จะดูเหมือนมีอะไรกับใครง่ายๆ แต่กับผู้ชายที่พี่ไม่ได้รัก พี่ก็ไม่ยอมเหมือนกันนั่นแหละ”

                เสียงสั่นๆของอินทรีย์ พลอยทำให้ทะเลใจอ่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้น... ความโกรธที่เห็นอินทรีย์ปกป้องอังสะ ก็ไม่ได้หายไปเสียทั้งหมด

“แล้วยังไง? มีอะไรยืนยันว่านายไม่ได้รักไอ้หมอนั่น! แค่เห็นที่นายออกโรงปกป้องมัน แค่นั้นก็มากพอแล้ว ที่จะบอกว่านายรัก หรือไม่ได้รัก บางที... ถ้าฉันไม่เข้าไปยุ่ง นายก็อาจจะมีอะไรกับมันไปแล้วก็ได้!”

“............. ถ้าเราเห็นว่าพี่เป็นคนแบบนั้น พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ”

                แขนที่แข็งแรง คลายออกจากเอวของรุ่นน้องในที่สุด ก่อนที่เขาจะเดินถอยหลังออกมาเล็กน้อย และเดินผ่านชายหนุ่มไปอีกทางหนึ่ง แต่ในตอนนั้นเอง... ที่ร่างสูงถูกรั้งเอาไว้ ด้วยการกอดจากด้านหลังเหมือนที่เขาเคยทำเช่นกัน

“ผมรู้.... ว่าพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่งั้นพี่คงยอมให้ผมปล้ำไปตั้งนานแล้ว”

“..........”

“ขอโทษ.... ที่หึงไม่เข้าท่า ก็เห็นพี่จูบกับคนอื่นแบบนั้น ใครมันจะไปทนไหวเล่า! ไม่กระทืบหมอนั่นให้จมดินก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“ยอมเรียกว่าพี่... ได้แล้วเหรอ?”

                อินทรีย์หันไปทางทะเลเล็กน้อย ซึ่งก็พบว่าทะเลนั้น ซบหน้าลงกับบ่าของเขา และหันหน้ามาทางนี้ด้วยเช่นกัน ดวงตาสีครามของทะเล และดวงตาสีทองของอินทรีย์สบตากันเนิ่นนาน ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ก่อนที่เสียงห้าวจะตอบอ้อมแอ้มกลับไปเบาๆ

“ก็คนมันโกรธนี่นา ก็เลยเผลอไป โกรธผมเหรอ? ที่เรียกพี่ว่า นาย แบบนั้น”

“เปล่าหรอก แค่จะได้จำไว้ ว่าเวลาเราโกรธ จะเรียกพี่ว่าอะไรก็เท่านั้นเอง”

                รอยยิ้มจางๆของอินทรีย์ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ยังคงหลงเหลือเม็ดเหงื่ออยู่น้อยๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปจนชิดกับเด็กหนุ่ม ที่ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน และจุมพิตที่ปลายจมูกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะออกปากชวนกันกลับไปที่เต็นท์เสียที หากแต่เด็กหนุ่มแสนงอน ยังคงกอดพี่เลี้ยงของเขาเอาไว้อย่างนั้น พร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่อีกด้วย จนอินทรีย์อดขำและเอ่ยถามไม่ได้

“เป็นอะไรครับทะเล ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”

“ทีกับหมอนั่น... ทั้งจับ ทั้งจูบ ทีกับผม ทำไมได้แค่จุ๊บจมูกเองล่ะ! เห็นผมเป็นเด็กเล็กๆหรือไง?”

“ฮ่าๆๆ ก็เป็นเด็กจริงๆนี่นา อารมณ์ร้อน ขี้หึง ชอบใช้กำลัง ดูยังไงก็....”

                ไม่ทันที่เจ้าของเสียงหัวเราะนั้นจะพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็ถูกประกบปิด ด้วยฝีมือของเด็กหนุ่มเสียแล้ว สัมผัสที่นุ่มหยุ่นทำให้อินทรีย์เผลอโต้ตอบ และสอดปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อ กับเรียวลิ้นที่อุ่นร้อนของทะเลด้วย ทั้งสองยืนจูบกันอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่อินทรีย์จะเป็นฝ่ายผละจากคนตรงหน้า และยืนมองหน้าทะเลด้วยสีหน้าเขินๆเล็กน้อย ต่างจากทะเลที่ยืนอมยิ้ม และชักสีหน้ากรุ้มกริ่มใส่เขาแทน

“ไม่ใช่ผมแล้วล่ะมั้ง.... ที่เป็นเด็ก โดยจูบแค่นี้ก็เขินเสียแล้ว แต่ว่า.... เวลาพี่เขินก็น่ารักดีนะ”

“มะ... ไม่ต้องมาแซวเลย! กลับกันได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นๆเป็นห่วง”

“ครับ คร้าบ~~~”

                เสียงอ่อนเสียงหวานตอบกลับพี่เลี้ยงหนุ่มไป พร้อมกับใช้มือขวาที่ยังเจ็บอยู่ จับมืออินทรีย์เอาไว้แน่น และให้ร่างสูงเดินจูงมือนำทางเขาไป พร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าความเจ็บจากการชกต้นไม้จะยังหลงเหลืออยู่ แต่ความอบอุ่นจากมือของอินทรีย์ ก็ทำให้ทะเลคลายความเจ็บลงไปได้ไม่น้อย รวมไปถึงความโกรธเกรี้ยว ที่ดูเหมือนจะปลิวหายไป ทันทีที่ได้จูบเพื่อลบรอยที่อังสะทำเอาไว้กับอินทรีย์แล้ว หากแต่เมื่อรอยยิ้มบางๆ ถูกเงาของต้นไม้ใหญ่บดบัง มันก็กลายเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายในทันที เพียงชั่วอึดใจ....

‘ดูเหมือนจะดึงนาย เข้ามาในเส้นทางของฉันได้แล้วสินะ อินทรีย์’