​

​

บทที่ 1

คำเตือนจากอสูร

​

[ บทบรรยาย :: ริคุ ]

​

ผมเคยคิดว่าการตกหลุมรักเขามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เปล่าเลยผมตกหลุมนั่นเต็มๆ.. ทั้งๆที่เขาร้ายกับผมเหลือเกินทำไมหัวใจผมมันถึงดื้อดึงไม่ยอมจากเขาไปไหนสักที..

​

ผมเดินทางมาโรงเรียนด้วยเท้าเปล่าเเบบนี้ทุกวัน ที่จริงมันก็ไม่ไกลหรอกเเต่ผมมาไม่เคยทันเข้าเเถวเลยสักวันมันอาจจะเป็นเพราะผมชอบมองวิวทิวทัศน์ข้างทางไปด้วยล่ะมั้งเลยมาสาย เเต่จริงๆเเล้วผมอยู่บ้านหลังเดียวกับพี่คราม โรงเรียนที่เขาสอนผมก็เรียนอยู่ด้วยเเต่ผมไม่กล้าที่จะขอร่วมเดินทางไปกับเขาหรอกเพราะเเค่เขาให้ที่อยู่ ที่กินผมเเค่นี้ก็พอเเล้ว

"หึ คืนนี้ใส่ชุดที่กูเตรียมไว้ให้ด้วยล่ะ"

"ชะ..ชุดหรอฮะ"

"ใช่ ใส่เเค่ชุดด้านนอกข้างในไม่ต้องใส่อะไรเลย"

​

"ฮึก.."

ผมชะงักฝีเท้าลงทันทีที่นึกถึงคำพูดของพี่ครามเมื่อเช้า มันทำเอาผมใจเต้นเเรงมากจริงๆ ถึงเเม้ว่าเขาจะชอบสาดคำพูดเเรงๆหรือการกระทำเเรงๆกับผม เเต่ผมกลับไม่รู้สึกเกลียดเขาเลยสักนิด เขาเองก็อาจจะเคยตกอยู่ในสภาวะเดียวกับผมไง ..สภาวะที่ไม่มีใครเห็นหัว ไม่มีใครรัก เเม้กระทั่งพ่อเเม่ตัวเอง..

ผมเกลียดทุกคนที่ทิ้งผมไป เเละผมเเค้นทุกครั้งที่อดีตมันคอยหลอกหลอนผมไม่หยุด..

ผมรู้ว่าพี่ครามไม่ชอบขี้หน้าผม เเละผมก็รู้ตัวดีว่าครอบครัวของผมทำอะไรกับเขาเอาไว้ ผมอยากจะขอโทษเขาหลายครั้งๆวันละหลาบๆรอบเลยด้วยซ้ำ เเต่เขาไม่เคยรับคำขอโทษจากผมหรือให้อภัยครอบครัวเราเลย

ผมรู้ว่ามันยากที่จะยอมรับ เเต่ผมอยากให้พี่ครามเปิดใจ.. เเค่นั้นเอ

    ไฮสคูลเเห่งหนึ่ง

กว่าจะเดินถึงทั้งโรงเรียนก็เข้าเเถวหน้าเสาธงไปเรียบร้อยเเล้ว เเถมครูเวรก็ไม่มายืนเฝ้าประตูเเบบนี้เเสดงว่าผมสายมากเเล้วจริงๆ =='

"ทำไมพึ่งมา"

เสียงเย็นยะเยือกของคนที่คุ้นเคยทำให้ผมต้องรีบหันขวับไปมองเเล้วส่งยิ้มให้ทันที พี่ครามที่ยืนเเอบสูบบุหรี่อยู่ข้างกำเเพงทิ้งบุหรี่ลงพื้นเเละเหยียบมันจนไฟดับเหลือเเต่กลิ่นจางๆของควันที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

"เเวะดูคุณลุงเล่นดนตรีมาฮะ"

"ไสหัวไปได้ละ"

"อ่อ..ได้ฮะ"ผมโค้งศีรษะให้พี่ครามน้อยๆ

"เดี๋ยว"

          หมับ!

"อ๊ะ พี่ครามครับ.."

ผมกระพริบตาถี่ๆมองคนตัวสูงตรงหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ เขาจัดการกระชากข้อมือผมให้เข้าไปประชิดตัว ใบหน้าหล่อเหลาของเขานิ่งเรียบเเต่มือไม้ของเขากลับไม่นิ่งตามไปด้วย มือเขากำลังบีบเค้นก้นกลมของผมอย่างถือวิสาสะ ผมพยายามผลักอกเขาออกเเต่ก็ไม่เป็นผล

เขาน่ะเอาเเต่ใจ ..เเละรุนเเรงเสมอเวลาที่อยู่ ..บนเตียง

"พะ.. พอเถอะครับ"

"ไปเรียนได้ละ เย็นนี้กลับให้ถึงบ้านก่อนกู ..ไม่งั้นกูจะเอาให้เดินไม่ได้เลย"

"คะ..ครับ เข้าใจเเล้ว"

เขาปล่อยผมจากการพันธนาการเอาไว้ เเต่นั่นมันก็ทำเอาผมเเทบหมดเเรงเลยทีเดียว ผมมองเเผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไปทีละก้าว 

"เห้ย ริคุเว้ย!"

"พะ พวกนาย"

ผมพูดเสียงสั่นทันทีที่เท้าจะก้าวเข้าชั้นเรียน กลุ่มพวกชายร่างใหญ่มันเดินเข้ามาล้อมผมพร้อมกับโยนถุงยางอนามัยใส่หน้าผมอย่างไม่รู้จักมารยาท

ผมมุ่นคิ้วขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ เเละผมก็รู้ดีว่าพวกมันกำลังคิดอะไรเลวๆอยู่เเน่นอน ผมอยากจะสู้พวกมันนะเเต่ร่างกายผมมันไม่ซัพพอร์ตเอาซะเลย

"ขายตัวให้อาจารย์หรอวะ"ตั้มหัวโจกเเก๊งนี้พูดขึ้น

"เออนั่นดิ มาลองกับพวกกูดีกว่าลีลาเด็ดกว่าอาจารย์ครามเยอะเว้ย"กั้งหนึ่งในเเก๊งเสริม

"อย่ามายุ่ง กูไม่ได้ขายตัว!"

"อย่ามาตอเเหล ไหนมาดูดิบานยังวะ"

"เออมาลองดิ๊ หลวมเเล้วมั้ง!"

พวกมันกรูกันเข้ามาล็อคตัวผมเอาไว้พร้อมกับยกตัวผมขึ้นไปวางไว้บนโต๊ะเรียนมือหนาสากของมันจับขาผมเเยกออก ผมพยายามหุบขาเข้าเเล้วเเต่ร่างกายกลับทรยศไร้เรี่ยวเเรงเพราะเมื่อเช้าที่ผมเดินเท้ามาโรงเรียนบวกกับร่างกายของผมมันก็ไม่ค่อยจะดีอีกด้วย

"เห้ยมึงอย่าไปเเกล้งมันดิวะ ถ้าอาจารย์ครามรู้เข้าพวกมึงก็น่าจะรู้ว่าจะเจออะไร"โซ่เพื่อนที่ผมคุยด้วยคนเดียว ถึงเเม้ว่าเขาจะพูดออกมาเเบบนั้นเเต่เขาก็เคยบอกผมว่า เขาไม่ชอบพี่ครามเเต่ผมก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไรกันเเน่

"หึ อยากจะเย็ดลูกเสือก็ต้องล่อพ่อเสือสิวะ"นายตั้มมนุษย์ที่ปากกับใจตรงกันที่สุด เพราะปากก็หมา ใจก็ยังหมาอีก

"ทุเรศ! พวกนายเลิกความคิดต่ำๆเเบบนี้สักทีเถอะ!"

"ถอดเลย.."

ไม่มีใครฟังคำร้องขอจากผมเลยสักนิด คนในห้องก็ไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งกับพวกมันเพราะมันป่าเถื่อนหนักกว่าพี่ครามใในสายตาของผมมันเหมือนพวกไม่มีการศึกษาเลยด้วยซ้ำ

ฟึ่บ!

เรียวขาผมหุบเข้าหากันอัตโนมัติทันทีที่กางเกงถูกล่นลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า สายตาของพวกมันดูหื่นกระหาย ผมกลัวมากตอนนี้เเละทำได้เเค่หลับตาไม่กล้ามองภาพตรงหน้า

ถ้าคนด้านหน้าผมไม่ใช่พี่คราม ผมรังเกียจทั้งนั้นเเหละ..

"ขาวโบ๊ะเลยว่ะ"มือสากๆของไอ้ตั้มที่ลูบไล้ขาผมไปมาด้วยความหื่นกระหาย ผมรู้สึกรังเกียจอย่างบอกไม่ถูกที่เป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่เเบบนี้ 

"ช่วยด้วย! โซ่ช่วยเราด้วยโซ่!"ผมตะโกนร้องขอ พร้อมกับหันไปมองหน้าโซ่ที่ทำท่าเหมือนจะเข้ามาช่วยเเต่ฝีเท้ากลับชะงักลงพร้อมเสียงฮือฮาของทั้งห้อง

"ร้องไปเถอะ กูจะทำรอยไว้บนขาขาวๆมึงเองเว้ย!"

พวกมันยิ้มอย่างชั่วร้ายเเละส่งเสียงเชียร์ทันทีที่เพื่อนมันจะลงลิ้นมาที่เรียวขาของผม เเค่มองก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาอย่างบอกไม่ถูก

"ถ้าเรียนไปการศึกษาไม่ได้ทำให้พวกมึงดีขึ้น ก็อย่าเรียนมันเลย.."

เสียงทุ้มต่ำที่บ่งบอกถึงความโมโหเเละดุดันของเขาทำให้ผมรู้ว่าเป็นใคร เเค่ได้ยินเสียงของเขาใจผมก็ชื้นขึ้นมาเเล้วล่ะ

"พี่คราม.. ช่วยผมด้วย.."

"กลับไปนั่งที่ของพวกเธอให้หมดทุกคน"

ข้อมือผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ผมรีบสวมกางเกงให้เรียบร้อยมือปาดน้ำตาลวกๆเเละกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง ส่วนพวกนายตั้มไม่ได้โดนพี่ครามทำร้ายเเต่อบ่างใด เขากลับตีสีหน้านิ่งเรียบขรึมเดินไปนั่งที่โต๊ะอาจารย์ตามเคย

สีหน้าเขาบ่งบอกว่าไม่ได้รู้สึกกับเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่อกี้เลยสักนิด เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสินะ ไม่เคยเลย..

ผมนั่งที่โต๊ะตัวเองอย่างสั่นๆโดยที่มีโซ่คอยกุมมือให้กำลังใจผมอยู่ไม่ห่าง ผมงุดหน้าลงไม่กล้าสบตากับพี่ครามเลยสักนิด

"คราบหน้าพละ.. จะสอนเรื่องการป้องกันตัวเพราะงั้นอย่าให้ตัวเองบาดเจ็บเเละรักษาสุขภาพตัวเองให้ดี"

"ครับ/ค่ะ"

"เดี๋ยวนักเรียนทุกคนไปเปลี่ยนชุดพละเเล้วตามไปที่สนาม.. วันนี้เราจะเรียนบาสเป็นคาบสุดท้าย"

"ครับ/ค่ะ"

ทุกคนทยอยออกจากห้องไปจนหมดเหลือเพียงเเต่ผมกับโซ่เท่านั้น ตอนนี้ขาผมมันยังไม่หายสั่นจากเหตุการณ์เมื่อกี้เลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมตั้งรับไม่ทัน เเถมมาเจอเหตุการณ์ที่พี่ครามเฉยเมยเเบบนี้เเล้ว บอกตามตรงว่าใจผมหล่นวูบเลยจริงๆ

"ไหวเปล่า.. ไปห้องพยาบาลก่อนไหม"

"ไม่เป็นไรเราไหว"

"ขอโทษทีนะทีกูไม่ได้เข้าไปช่วย.."

"เราเข้าใจน้องสาวโซ่จะไม่ปลอดภัยใช่มั๊ยล่ะ ดีเเล้วเเหละรักน้องดีเเล้ว"

"หึทำเป็นพูดดีนะมึง"

"เเน่นอน"

"เมื่อไหร่จะเลิกขี้เเยวะเนี่ยริว ดูดิหน้ามึงเเดงหมดเเล้วเนี่ย หมดกันเด็กยุ่นของกู"

"อึ่ก.. ตลกหรอไงเด็กยุ่นอะไรเล่า"ผมว่าเเต่กลับหลุดขำคนตรงหน้าออกมาเบาๆ

"อยู่ญี่ปุ่นก็ดีอยู่เเล้วจะมาไทยทำไมวะ ไม่มามาให้คนบ้าอำนาจเเบบเขาข่มเหงมึงหรอก"

"เเม่เราเขาให้เรามาอะ.."

"เออช่างเหอะ พูดถึงเเม่มึงเดี๋ยวก็ร้องไห้อีก ไม่ร้องน๊าไอ้เด็กยุ่น"

"โซ่! นิสัยไม่ดี ฮะๆ.."

ผมพูดไปหัวเราะไปมือไม้ตีคนตรงหน้าเบาๆ ไม่รู้จะสุขหรือเศร้าดีตอนนี้ผมคงดูเหมือนคนไม่เต็มบาทมากเเน่ๆเลยอะที่น้ำตาไหลเต็มหน้าเเต่ยังหัวเราะเหมือนคนบ้าได้

เเต่ผมก็ยังยิ้มได้ไม่เต็มปาก.. พี่ครามคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลยใช่มั๊ย.. เเต่ไม่เป็นไรผมจะรักพี่ครามคนเดียวก็ได้ ขอเเค่เขาให้ผมรักเขาก็พอ พี่ครามไม่ต้องหันหลับมา.. รักริวก็ได้ครับ

สนามบาส

หลังจากที่ผมรวบรวมสติตัวเองได้ก็รีบไปเปลี่ยนชุดวอร์มเดินตามคนอื่นเขามานั่งที่สนามบาส ตอนนี้พี่ครามเขาปล่อยให้ซ้อมโยนบาสลงห่วงเเละจะสอบในท้ายชั่วโมงนี้ ผมว่าผมไม่เหมาะกับกีฬาเลยสักนิด ตัวก็เตี้ย เเถมผิวเเพ้ง่ายอีก ฝุ่นจากพื้นทำเอาผมเป็นหวัดไปเเล้วหลายครั้งจนทุกคนคิดว่าผมเป็นพวกโรคขี้สำออย ซึ่งมันไม่ใช่ ใครๆเขาอยากจะเป็นเเบบนี้กันล่ะฮะ

"ให้อุ้มชู้ตปะเผื่อลง"โซ่หันมาคุยกับผมด้วยใบหน้านิ่งเรียบตามสไตล์เขา

"ไม่เอาอะ เดี๋ยวล้มไปเจ็บตัวอีกอาจารย์ยิ่งบอกว่าห้ามเจ็บตัวนะ"

"กูเคยฟังที่ไหนล่ะ"

"ทำไมถึงเกลียดเขาล่ะโซ่"ผมถามออกไปเเต่ก็ไม่ได้หวังคำตอบจากเขาหรอก ถ้าตอบก็ดีไม่ตอบก็ได้อยู่ดีนั่นเเหละ

"เพราะเขาชอบทำมึงเสียใจไง.. กูถึงไม่ชอบ"

"ซะ ..โซ่"

สายตาที่จริงจังเเบบนี้มันยทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกได้เเต่กรอกตามองพื้นไปมาอย่างเดียว ก็เขาเล่นตอบออกมาเเบบนี้ผมเองก็คิดลึกเหมือนกันนะ

"มึงเพื่อนรักกู.. กูไม่ชอบให้ใครมาทำมึงเสียใจ"

"อื้ม ไม่เป็นไรหรอก.. ยังไงโซ่ลองมองอาจารย์ครามใหม่นะ เขาอาจจะใจดีกว่าที่โซ่คิดก็ได้"

"เหอะ ให้ตายก็ไม่มีวันนั้นหรอกโว้ย ตราบใดที่มึงยังอยู่ในสภาพนี้อะ"

"เเหะๆ.."

          พักกลางวัน

ผมเดินไปรับข้าวเเละกลับมานั่งลงที่โต๊ะตามเดิม อ้อ! อีกอย่างที่ผมทำเป็นประจำทุกวันในตอนพักเที่ยงก็คือการเอาชาเย็นขึ้นไปให้พี่ครามทุกวัน เขาไม่ค่อยลงมากินข้าวที่นี่หรอก หรือบางครั้งเขาก็อาจจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกบ้าง เเล้วก็กลับบ้านดึกเเทบทุกวันด้วยเเหละฮะ

"ไม่ไปซื้อชาเย็นให้อาจารย์ไงเดี๋ยวก็มาสเเว้กใส่มึงอีกหรอก"

"อะ  อื้อ.. งั้นเดี๋ยวมานะ"

"เออ เร็วๆล่ะเดี๋ยวข้าวเย็นหมด"

"อื้ม"

ผมรีบวิ่งไปซื้อชาเย็นเหมือนทุกครั้งเเล้วบึ่งหน้าตั้งไปที่ห้องพักของพี่ครามทันที ไม่รู้ว่าวันนี้เขาจะอยู่ห้องหรือเปล่าเเต่ผมก็ต้องซื้อมาทุกวันอยู่ดีนั่นเเหละ

          ก๊อกๆ!

ผมยกมือเคาะประตูห้องพอเข้าไปถึงเเสงจากด้านนอกส่องเข้ามาในห้องจนสว่างไปทั่ว ลมเย็นอ่อนๆจากด้านนอกพัดเข้ามาเอื่อยๆ เเต่ที่ทำให้ผมตกใจจนชาเเทบหลุดมือก็คือพี่ครามนั่งถอดเสื้อผ้าทำงานอยู่ เขาปกติดีใช่มั๊ยฮะ = =

"ทำไมถอดเสื้อล่ะฮะ"ผมถามเเล้ววางเเก้วชาไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา

"เเอร์เสีย ร้อน"

"เเล้วตามช่างหรือยังฮะ.. ให้ริวไปตามให้มั๊ย"

"ไม่ต้อง"

"อะ เอ่อ"

"ไปได้ละ"เขาเอ่ยปากไล่เเม้เเต่หน้าเขายังไม่เงยมามองผมสักนิด

"พี่ครามอยากกินข้าวอะไรหรือเปล่าฮะ ผมจะได้ซื้อขึ้นมาให้.."

"ไม่"

"อ่อฮะ งั้นไปเเล้วนะฮะ.. เจอกัน ..ตอนเย็น..."ผมบอกเสียงค่อย

          หวืด!

"เหว๋อ!"

ผมร้องเสียงหลงเพราะร่างของตัวเองถูกคนตัวสูงยกเอวจนลอยเเละวางลงบนโต๊ะทำงานว่างๆของเขา มือหนาจับเข่าผมชันขึ้นก่อนจะลากเข้าไปหาตัว รอยยิ้มเสือร้ายมุมปากเขากระตุกขึ้นนิดๆเหมือนจะมีลางร้ายเกิดขึ้นเเน่นอน

"อย่ามาเอ๋อใส่กูหน่อยเหอะ เห็นกันมากี่รอบละวะ"

"อะ เอ่อ.."

"ปลดกระดุมออก"เขาสั่งเสียงเข้ม

"ปลดทำไมฮะ!"

"กูสั่ง"

ผมเงียบลงเเละยอมปลดเม็ดกระดุมเสื้ออกตามคำสั่งของเขา พร้อมกับเบือนสายตาไปทางอื่นทันที ต่อให้มีอะไรกันกี่รอบผมก็ยังไม่ชินเลยสักครั้ง เรือนร่างที่เพอร์เฟคของพี่ครามทำเอาใจผมสั่นจนเเทบจะระเบิดออกมาอยู่เเล้ว

"อ้ะ ฮึ่ก!"

ผมกัดริมฝีปากเเน่นทันทีที่ริมฝีปากเย็นของคนตัวสูงก้มลงมาประทับรอยที่หน้าอกผมเบาๆก่อนที่จะออกเเรงดูดมันจนเกิดเสียงดัง เขาทำมันเเบบนี้อยู่หลายที่ตามอำเภอใจ เเต่คนตัวสูงก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าทำรอยเเดงไว้เต็มซอกคอเเละร่างกายผม

"จะ เจ็บ.. พอเถอะพี่คราม อ้ะ.."

"หึ"

"....."

"จำไว้ ใครที่มันกล้าทับรอยกู.. กูไม่เอามันไว้เเน่"

"พี่คราม.."

"หรือเเม้เเต่มึงถ้าร่านรักไปมีอะไรกับใคร กูก็ไม่เลี้ยงไว้เช่นกัน"

========================

TO BE CONTINUE..

========================

คำเตือน :: เนื้อหาเเละคำในเนื้อเรื่องนี้ค่อนข้างหยาบคายเเละรุนเเรง รับไม่ได้กดออกเลยค่ะ สายหื่นจะคัมเเบค