​

​

มาเฟียไร้รัก 6

****“วีรภาพ ปล่อยสักที ฉันเดินเองได้” วิระบอกพร้อมกับพยายามสะบัดแขนวีรภาพให้ออกห่างจากตนเองสักที หลังจากที่กลับมาจากเกาะ วีรภาพก็ลากวิระมาโรงพยาบาลที่ตระกูลหยางเป็นหุ้นส่วนเข้าตรวจร่างกาย ซึ่งวิระไม่ได้เป็นอะไร ทำไมต้องตรวจ!!

**“หยุดโวยวายและเข้าห้องตรวจดีๆ อย่าให้ใช้กำลัง” วีรภาพบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พร้อมกับสายตาดุๆที่ส่งไปให้คนในอ้อมกอด วิระที่ดื้อขึ้นเรื่อยๆ จนน่าแปลกใจ อาการที่ไม่ใช่นิสัยของวิระ มันทำให้วีรภาพมั่นใจว่าวิระอาจจะท้องแล้ว

**“หึ๊ย!!!” วิระยอมเดินเข้าห้องตรวจแต่โดยดี พอเข้าไปก็มีคุณพยาบาลขอตรวจฉี่ก่อนเป็นอันดับแรก และสักพักคุณหมอก็เข้ามาพร้อมกับผลตรวจในมือ

**“สวัสดีครับคุณวิระ ไม่ได้เจอกันนานนะครับ”

**“สวัสดีครับคุณหมอ” วิระทักทายหมอกลับไป เพราะค่อนข้างจะรู้จักกัน และหมอก็เป็นคนตรวจร่างกายของวิระประจำอยู่แล้วด้วย

**“หมอขอถามได้มั้ยครับ ล่าสุดมีเพศสัมพันธ์กับคุณวีรภาพตอนไหนครับ”

**“หมอ ถามอะไรเนี่ย”

**“ต้องถามนะครับ หมอรู้ว่าคุณสองคนคบกันมานานและเรื่องที่หมอจะบอกเป็นข่าวดี คุณตั้งท้องได้สามเดือนนะครับ หมอจะทำการฝากท้องให้เลย คุณวิระสะดวกมั้ยครับ” พอคุณหมอบอกแบบนั้นวิระก็ขมวดคิ้วคิดตามทันที วิระท้องสามเดือน? ถ้านับถอยหลังไปก็ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ไทยสินะ

**“หมอครับ อย่าบอกวีรภาพได้มั้ย”

**“เกรงว่าจะไม่ทันแล้วสิครับ คุณวีรภาพอยู่ข้างหลังคุณวิระตั้งแต่ที่หมอพูดแล้ว” หมอบอกพร้อมยิ้มแหยๆออกมาให้วิระ ที่หันกลับไปสบตากับวีรภาพที่มองตนเองอยู่พอดี

**“ต้องทำยังไงบ้างหมอ เกี่ยวกับคนท้อง” เป็นวีรภาพเองที่ถามขึ้นทั้งๆที่ยังยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่

**“ก็กินอาหารที่มีประโยชน์เยอะๆนะครับ วันนี้หมอจะทำการฝากท้องให้อย่างที่แจ้งไปแล้ว พอถึงกำหนดวันนัดตรวจเดือนหน้าก็ให้มาตามนัด แต่ถ้ามีอาการแปลกๆก็รีบมาหาหมอเลยนะครับ และที่สำคัญช่วงนี้ครรภ์ยังอยู่ในช่วงอันตราย อย่าให้กระแทกกับอะไรนะครับ ต้องระวังตัวเองดี ยาบำรุงหมอจะจัดการสั่งให้ และถ้าหากมีอาการแพ้ท้องอย่าตกใจนะครับ เป็นเรื่องปกติ ถ้าเกิดรู้สึกเหม็น หรืออยากทานอะไรแปลกๆ”

**“แค่นี้ใช่มั้ย”

**“ครับ ไม่มีอะไรแล้ว ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มเติมโทรถามหมอได้ตลอดนะครับ”

**“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ขอตัวกลับได้เลยใช่มั้ย”

**“ครับ แต่รบกวนรอยาบำรุงก่อนนะครับ หมอบอกให้พยาบาลไปเอายามาให้อยู่”

**วิระไม่ได้สนใจที่หมอกับวีรภาพคุยกันสักนิด ตอนนี้ในหัวของวิระมีแต่คำว่าท้องและท้อง แล้วถ้าวิระท้องแบบนี้จะหนีไปจากวีรภาพได้อย่างไรกัน ถ้าลูกเกิดออกมาต้องเป็นเด็กไร้พ่อล่ะ เฮ้อ………

**“กลับได้แล้ววิระ นั่งคิดอะไรอยู่” วีรภาพบอกก่อนจะฉุดมือวิระให้ลุกขึ้นเดินตามตนเองมาหลังจากที่วีรภาพเอายาและสมุดนัดตรวจครรภ์เสร็จ วิระก็ยังไม่เลิกคิดอะไรเลย สงสัยกำลังคิดหาวิธีการหนีวีรภาพไปสินะ ได้แต่คิดเท่านั้นแหละ ใครจะปล่อยให้เมียกับลูกตัวเองหนีไป หึ!!

**“บอกว่าไม่ต้องกอดไง”

**“งั้นก็อุ้ม หยุดพูดมากสักที รู้ว่าท้องแล้วยังไง เลิกคิดหนีได้แล้ว” วีรภาพอุ้มวิระขึ้นและพาเดินไปที่รถ ซึ่งวิระก็กอดคอวีรภาพด้วยความตกใจและกลัวตกด้วย เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย วีรภาพควรคิดได้สักทีจะดีหรือจะร้ายกันแน่……..

**“อยากจะกินอะไรมั้ย” พอรถขับออกมาจากโรงพยาบาลสักพัก วีรภาพก็หันไปถามวิระ ที่นั่งอยู่ข้างกายที่เบาะหลัง โดยมีคนขับคือเฟยที่กำลังพาขับกลับคอนโด แทนที่จะกลับบ้านตระกูลหยาง

**“ไม่หิว”

**“ต้องกิน ลูกหิว”

**“เอ๊ะ!! บอกว่าไม่หิวไง แล้วนี่ก็ลูกฉันวีร์ ฉันรู้ว่าลูกหิวหรือไม่หิว” วิระเหวี่ยงออกมาซึ่งวีรภาพก็พอจะเข้าใจว่าอารมณ์คนท้องนั้นแปรปรวน หนึ่งชั่วโมงคงมีสิบอารมณ์ และคำพูดไม่เข้าหูอย่างอย่างลูกฉันนี่มัน... เรียกอารมณ์โมโหให้วีรภาพได้ดีเหลือเกิน

**“เฟย จอดรถที่ร้านประจำ ซื้ออาหารกลับคอนโด” วีรภาพสั่งลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันไปมองหน้าวิระที่บูดยิ่งกว่าเดิมเมื่อวีรภาพสั่งให้เฟยจอดที่ร้านอาหาร แม้จะสั่งกลับคอนโดก็ตาม คนท้องอะไรเอาใจยาก!!!

**“มันเหม็น เอาออกไป” วิระบอกเสียงเรียบนิ่งและดันจานอาหารที่ปกติคงเป็นจานโปรดของตนเองออกไปห่างๆกาย ยิ่งเหม็นก็ยิ่งหงุดหงิด เห็นหน้าวีรภาพก็ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม

**“งั้นเอาน้ำมะพร้าวมั้ย”

**“เอา รีบเอามาเร็วๆด้วย” วิระบอก ตอนนี้วิระไม่อยากจะกินอะไรเลยนอกจากมะพร้าว วีรภาพเองก็ยกแก้วที่มีน้ำมะพร้าวมาให้วิระที่ไม่ยอมแตะอาหารจานไหนเลย ถ้ากินแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้รับสารอาหารกันพอดี ทั้งแม่ทั้งลูก วีรภาพคงต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง

**“วิระอยากกินอะไรอย่างอื่นมั้ยจะให้เฟยไปซื้อมาให้” วีรภาพพยายามใช้เสียงนุ่มๆถามแทนน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของตนถามวิระ เพื่อไม่ให้วิระได้เกิดอารมณ์หงุดหงิด

**“บอกว่าไม่กินไง เหม็นขี้หน้าจะไปไหนก็ไปเลยวีร์!!” วิระเหม็นขี้หน้าวีรภาพจริงๆนะ เห็นแล้วหงุดหงิด กินอะไรไม่ลง

**“เดี๋ยวสิ เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ ฉันเป็นห่วงนะ นายไม่กินอะไรเลยแบบนี้”

**“ไม่อยากคุย ฉันไม่อยากคุยกับคนเจ้าอารมณ์ไร้เหตุผลแบบนาย” อันนี้วิระบอกจากใจจริงๆ ที่เราคุยกันดีๆไม่ได้ เพราะวีรภาพนั้นเดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย เจ้าอารมณ์ ไม่ฟังใคร!!

**“ฉันจะพยายามใจเย็น แล้วนายจะยอมคุยกับฉันมั้ย”

**“ไม่… คุยไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรื่องของเรา ถ้านายฟังฉันสักนิด เราคงดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ลูกที่เกิดมาก็เพราะความโกรธของนายวีร์”

**“ฉันขอโทษ นายจะให้โอกาสฉันมั้ย นายก็รู้ว่าฉันรักนายมากนะวิระ” วีรภาพย่อตัวนั่งลงกับพื้นที่มีวิระนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือของวีรภาพเอือมมาจับมือของวิระไว้ ซึ่งวิระก็ไม่ได้สะบัดหนี การกระทำของวีรภาพในตอนนี้เป็นเหมือนการย้อนเหตุการณ์ตอนที่เราทั้งคู่ยังไม่เข้าใจผิดกัน เวลาที่เราทะเลาะกันวีรภาพจะนั่งกับพื้นและง้อวิระแบบนี้เสมอ…………

**“โอกาสสำหรับเราทั้งคู่ยังมีอยู่เหรอวีร์…”

**“มีสิ ถ้านายให้โอกาสฉันอีกครั้ง”

**“ถ้านายโกรธและเข้าใจผิดอีก นายจะไม่ทำแบบนี้กับฉันอีกเหรอวีร์ ฉันกลัว… ตอนนี้เรามีลูกด้วยกันด้วย ถ้านายทำรุนแรงแบบนั้นเค้าจะมีโอกาสลืมตาดูโลกอีกมั้ย” วิระกลัวจริงๆ

**“ฉันจะไม่ขอโทษสำหรับอดีตที่ผ่านมาเพราะฉันตั้งใจ แต่ในอนาคตฉันสัญญาจะไม่ทำตัวงี่เง่ากับนายอีก และจะฟังนายทุกเรื่อง”

**“ถ้านายทำไม่ได้ นายจะยอมปล่อยฉันไปมั้ยวีร์”

**“ฉันตอบไม่ได้ แต่ฉันจะพยายามไม่ให้มีวันนั้นเกิดขึ้น”

**“ถ้านายทำอีก ฉันจะพาลูกหนี”

**“ฉันสัญญา” วีรภาพจะพยายามใจเย็นและจะทำตัวเป็นสามีที่ดีและพ่อที่ดีให้ได้ และจะไม่ทำร้ายวิระอีก…………

************“เลิกวุ่นวายสักทีได้มั้ย น่ารำคาญ” วิระบอกอย่างหงุดหงิด เมื่อเวลาที่ตนเองนั่งดูอะไรในโทรทัศน์ วีรภาพก็ยังพยายามจะเอานู้นเอานี่มาให้ตนเองกินอยู่ได้ ทั้งๆที่วิระไม่หิว และยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดเสียมากกว่า ไม่รู้ทำไมวิระไม่สามารถสงบสติอารมณ์ของตนเองได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ปกตินั้นวิระเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีมากๆ แต่พอท้องมาวิระกลับขี้หงุดหงิด ยิ่งเห็นหน้าวีรภาพยิ่งหงุดหงิด

**“นายไม่กินอะไรแบบนี้ ฉันเป็นห่วง” วีรภาพพยายามพูดอย่างใจเย็น รู้ว่าวิระกำลังอยู่ในช่วงฮอร์โมนแปรปรวน เลยขี้หงุดหงิดมากกว่าปกติ

**“เรื่องของฉัน”

**“ฉันรู้ว่านายหงุดหงิดนะ แต่พยายามใจเย็นได้มั้ย เราคุยกันแล้วนี่ว่าจะไม่ใช้อารมณ์คุยกัน”

**“ฉันรู้ แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ การที่นายยิ่งมาวุ่นวายให้ฉันกินนู้นกินนี่ ฉันยิ่งหงุดหงิด ไปห่างๆฉันซะวีร์ ฉันอยากอยู่เงียบๆ” วิระพูดออกมาพร้อมกลับหันไปมองหน้าจอโทรทัศน์เหมือนเดิม วีร์ภาพก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยอมถอยออกมาแต่โดยดี ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์เสีย มันยิ่งส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง วีรภาพต้องเป็นฝ่ายยอมเพื่อให้วิระอารมณ์ดี

**“ขอโทษนะวีร์ แต่นายทำฉันหงุดหงิดแม้จะเห็นหน้าก็อารมณ์เสียแล้ว” วิระพึมพำเบาๆออกมาหลังจากที่วีรภาพหันหลังเดินออกไป มือของวิระก็ลูบท้องที่เหมือนแค่ตนเองอ้วนออกมาเท่านั้นเบาๆ เด็กในท้องคงได้วีรภาพมาเต็มๆสินะ นิสัยแบบนี้มันวีรภาพชัดๆ

**“นายครับ เสี่ยวหานมันให้คนสืบเรื่องวิระครับ” เฟยเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด หลังจากที่สายสืบของตนที่ส่งไปอยู่ใกล้เสี่ยวหานโทรมารายงานว่าเสี่ยวหานให้ตามสืบประวัติวิระทุกอย่างจนน่าสงสัย

**“สงสัยมันอยากจะไม่ตายดี” วีรภาพพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมาตามสืบข้อมูลวิระ นอกจากว่ามันสนใจในตัววิระ งานของวิระคือเรื่องเอกสารทุกอย่างที่คอยช่วยอี้เฟิง ถ้าจะมาสืบเพราะเรื่องอื่น วีรภาพนึกไม่ออกว่าวิระไปทำอะไรให้ นอกจากว่ามันสนใจในตัวของวิระ แต่ฝันไปเถอะ คนไหนที่มันแตะต้องวิระ มันไม่ได้ตายดีแน่ๆ

**“นายจะทำยังไงครับ เรื่องนี้นายใหญ่ก็ทราบแล้ว”

**“ดูลาดเลาไปก่อน อย่าเพิ่งทำอะไร คอยดูว่าพวกมันจะทำยังไงต่อไป สั่งคนคุ้มครองวิระรอบคอนโดด้วย ฉันไม่ไว้ใครทั้งนั้น”

**“ได้ครับนาย ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

**“เฟย นายไปกวาดซื้ออะไรที่เกี่ยวกับมะพร้าวมาให้หมดหน่อย เผื่อวิระจะกินอะไรได้บ้าง”

**“ครับนาย เดี๋ยวผมจะไปจัดการซื้อให้” เฟยบอกพร้อมโค้งให้วีรภาพก่อนจะเดินออกจากห้องไปจัดการตามที่สั่ง แม้คอนโดนี่จะมีความปลอดภัยที่แน่นหนา แต่วีรภาพไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ยิ่งวิระท้องอยู่ตอนนี้ ยิ่งน่าเป็นห่วง….

**“หึ!! หลับคาโทรทัศน์เลยนะ” วีรภาพที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เห็นว่าวิระหลับคอพับทั้งๆที่โทรทัศน์ยังเปิดอยู่ วีรภาพเลยอุ้มวิระเข้าไปนอนในห้องดีๆ พอวิระได้นอนในที่สบายๆ ก็ยิ้มออกมาทั้งๆที่ยังหลับอยู่ ชายเสื้อของวิระที่เลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องเมื่อวิระขยับตัว ทำให้วีรภาพส่งฝ่ามือของตนไปแนบไว้….

**ตรงนี้สินะที่มีเจ้าตัวเล็กอยู่…..

**วีรภาพยิ้มออกมา เมื่อคิดว่าลูกของตนเองและวิระกำลังเริ่มเติบโตในท้องและวีรภาพก็หวังว่าลูกของตนเองจะปลอดภัย ถ้าเกิดวิระและลูกเป็นอะไรไปวีรภาพคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ แค่สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี่ก็เกินความอดทนแล้ว การแยกจากกันหลายปี ไม่ได้ทำให้วีรภาพรักวิระน้อยลงเลย กลับยิ่งคิดถึงมากกว่าเดิม ทั้งๆที่รู้สึกโกรธและเกลียดในสิ่งที่เห็นในตอนนั้นแบบสุดๆ

**“ฉันขอโทษในสิ่งที่ผ่านมา แต่ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายให้ดีที่สุด………”

******“ใครไปซื้อมะพร้าวมาเหรอ” วิระที่ตื่นนอนขึ้นมาและลุกเข้ามาที่ครัวเพื่อจะหาอะไรกินเพราะรู้สึกหิวเล็กน้อย เห็นทั้งเค้กมะพร้าว น้ำมะพร้าว วุ้นมะพร้าว สารพัดมะพร้าวเต็มตู้เย็น ซึ่งทำให้วิระยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจที่มีของที่ตนเองอยากกินเยอะแบบนี้

**“ฉันสั่งให้เฟยไปซื้อมาให้น่ะ นายชอบมั้ย”

**“ก็ดี” วิระบอกพร้อมหยิบของกินหลายอย่างมาวางบนโต๊ะ มีทั้งคาวและหวานที่วิระต้องการจะกิน

**“กินเยอะๆนะ วันนี้นนายไม่กินอะไรเลย”

**“อย่าสั่งเยอะได้มั้ยวีร์ ฉันไม่ใช่ลูกน้องนายนะ”

**“ไม่ได้สั่ง แค่บอกเฉยๆ อย่าอารมณ์เสียสิ”

**“งั้นก็นั่งเงียบๆไปเลย เพราะฉันยังไม่หายเหม็นหน้านายวีร์” วิระบอกพร้อมกับตักอาหารเข้าปากไปด้วย สายตาก็มองวีรภาพอย่างหาเรื่อง เพราะแค่วีรภาพพูดออกมาวิระก็หงุดหงิดแล้ว เฮ้อ!!!

**“โอเคๆๆ ฉันจะไม่พูดแล้ว นายกินเยอะๆสิ” วีรภาพบอกก่อนจะยอมนั่งเงียบๆมองดูวิระที่กินมากกว่าปกติ อีกสองสามวันวีรภาพต้องกลับเข้าไปบริหารงานแล้ว คงไม่มีเวลามานั่งมองวิระนานแบบนี้นอกจากตอนนอน แต่วีรภาพก็คงจะให้เฟยอยู่กับวิระแทนตนเอง เพราะอะไรๆในตอนนี้มันดูไม่ปลอดภัยเลยสักนิด ถ้าหากวีรภาพยังไม่รู้ว่าเสี่ยวหานมันจะทำอะไรต่อไป!!

******“นายครับ คุณวิระกลับมาแล้วครับ จะให้ผมทำยังไงต่อไป” เสี่ยวหานที่นั่งพิจารณาเอกสารที่ดินที่ตนเองเพิ่งซื้อไว้ละสายตามามองลูกน้องที่เข้ามารายงาน มุมปากยกยิ้มร้ายขึ้นมาเมื่อคิดว่าอีกไม่นานคนรักของไอ้วีรภาพจะกลายมาเป็นคนของเสี่ยวหาน

**“จับตาดูไว้ รายงานทุกฝีก้าว ฉันจะบอกว่าต้องลงมือเมื่อไร” เพราะวีรภาพไม่ใช่หมากที่จะเคี้ยวได้ง่ายๆเหมือนคนอื่น มันเป็นสิงโตซ่อนเล็บ ถ้าทำอะไรไม่ระวังจะกลายเป็นเสี่ยวหานที่โดนเล่นเสียเอง

“ครับนาย แต่อีกเรื่องที่นายควรทราบคือ คุณวิระอาจจะท้องอยู่”**

“เหรอ… ท้องได้ก็แท้งได้ ฉันจะกำจัดมารหัวขนนั่นเอง หึ!!” เพราะเสี่ยวหานไม่อยากได้ของแถมมาด้วย ต้องกำจัดทั้งพ่อของเด็กในท้องและมารหัวขนนั่นซะ!!!!!!!!!!**************************************************************************************************************************************************************

..................................................................................

พอดีมันค้าง 50% ไว้ เลยน้อยหน่อยนะคะ ;___; อย่าว่ากันน้า เกเรหายไปเป็นเดือน ฮื่อออ 

ปล.ยังไม่เช็คคำผิด