​

@ Extreme Pub

​

ท่ามกลางไฟแสงไฟหลากสีที่ส่องวิบวับไปมาบนเวทีที่ยกสูงขึ้นมาประมาณห้าสิบเซนติเมตรผสานกับเสียงดนตรีที่ดังเร้าใจ ก่อนที่ทุกสายตาจะจับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่กำลังเดินมาบนเวทีด้วยออร่าที่เต็มเปี่ยม พร้อมกับท่อนบนที่เปลือยเปล่าเผยให้เห็นความมันวาวของซิกแพคยามที่โดนแสงสีส้มสาดกระทบจนน่าลูบไล้

กางเกงยีนส์ที่ใส่มาในตอนแรกค่อยๆ ถูกถอดออกอย่างช้าๆ และยั่วยวนตามจังหวะของเสียงเพลง หลังจากที่กางเกงยีนส์ถูกถอดออกไปหมดมันกูถูกโยนไว้ด้านหลังก่อนที่ไฟทั้งร้านจะมืดดับลง พร้อมกับแสงไฟแบล็กไลท์ที่ถูกเปิดขึ้นแทน ซึ่งทำให้บิกินี่ตัวจิ๋วสีขาวนั้นสะท้อนแสงเรืองขึ้นมาอย่างชัดเจน

​

ขวดโซดาที่ถูกเปิดฝาแล้วถูกลำเลียงขึ้นไปบนเวทีก่อนที่ชายหนุ่มจะถือขวดเขย่าจนเกิดแรงดันก๊าซ ก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆ ราดลงไปตามแผ่นอกแน่นๆ พร้อมกับการขยับสะโพกให้ส่วนที่ตุงนูนนั้นชุ่มน้ำมากที่สุด บิกินี่ตัวจิ๋วสีขาวเมื่อชุ่มน้ำมันจึงเผยให้เห็นท่อนเอ็นสีเนื้อที่แข็งตัวเป็นลำอยู่ภายใต้เนื้อผ้านั้นได้ชัดขึ้น

เสียงวี๊ดว้ายให้ดังขึ้นเป็นระยะจากลุ่มคนที่มาท่องเที่ยวในค่ำคืนนี้ โดยเฉพาะกลุ่มรักร่วมเพศ และผู้หญิงขี้เหงาทั้งหลาย ที่เข้ามาดูการแสดงของเดอะมาสเตอร์โคโยตี้บอยอย่างเขาในตอนนี้

มือนับร้อยที่ต่างคนก็ต่างโชว์แบงค์หลากหลายราคาในมือเพื่อเรียกให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปหา โดยหวังที่จะยัดมันลงไปในเป้าที่ตุงเพื่อที่ตัวเองจะได้สัมผัสกับท่อนเอ็นที่ปรารถนา

“แกฉันใจละลายแล้วอะ..อืมมม เห็นแล้วน้ำเดินเลยอะ โถ..พ่อคู๊ณฉันอยากจะยืมมาเป็นผัวซักวันสองวัน” เกย์วัยทำงานนางหนึ่งร้องขึ้นหลังจากที่ตนเพิ่งจะยัดแบงค์ร้อยไปที่เป้าของชายหนุ่มที่มาเต้นกระเด้งท่อนตุงใส่หน้าของนางเมื่อครู่นี้ โดยที่นางเองก็ทั้งลูบซิกแพคแกร่งกับคลำเป้าจนสนุกมือ

“เจียมตัวบ้างเถอะแก.. ทิปแค่ร้อยเดียวจะยืมไปเป็นผัว แกคงต้องไปนอนฝันกลางวันเอาแล้วหล่ะ นี้มันเดอะมาสเตอร์เลยนะ เอาแค่มโนก็พอนะเพื่อน หรือถ้ายังอยากอยู่ก็ไปหาซื้อตามสนามหลวงเอานะ..แก” เสียงจิกกัดมาจากเพื่อนสาวแก๊งค์เดียวกันที่เพิ่งยัดทิปหนักๆ ไปที่กลางเป้าหมาดๆ จนถูกชายหนุ่มแกล้งเลียลิ้นที่มุมปากยั่วให้นางใจสั่นระทึก จนมือที่กำแบงค์แทบจะอยากกำอย่างอื่นที่ใหญ่กว่าไว้แทน

แต่นางเอกย่อมไม่ถือสานางร้าย นางจึงไม่ได้ตอบโต้อะไรเพื่อนสาวกลับไปอีก เพราะอย่างน้อยก็สำนึกในบุญคุณที่เพื่อนสาวเป็นคนเปย์ทุกเอเวอรี่ติงจิงกะจู๋สำหรับการมาเที่ยวในครั้งนี้ ไม่งั้นหน้าอย่างนางคงไม่มีวันได้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้หรอกเพราะมันเป็นผับไฮโซที่แพงมาก เมื่อคิดได้นางก็เลยสงบปากสงบคำและหันไปสนใจอะไรๆ ที่น่ามองบนเวทีต่อ

นัยน์ตาคมที่เร้าร้อนของหนุ่มลูกครึ่งที่มีซิกแพกรัญจวนใจกำลังจับตาดูหญิงสาวหน้าสวยคนที่กำลังชูแบงค์สีเทาหลายใบอยู่ในมือ จนเขาต้องเดินเข้าไปเพื่อส่ายเอวที่ร่อนจนเธอเองถึงกับจินตนาการไปไกล มือเล็กๆ ค่อยๆ ยัดแบงค์พันลงไปในเป้าของชายหนุ่ม โดยจงใจที่จะยัดมันไปให้ลึกจนกระทั่งสัมผัสถึงหัวท่อนเอ็นที่ร้อนรุ่มของเขา เธอถึงกับหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอาย

แล้วเวลาของการโชว์ก็หมดลงเมื่อแสงไฟทุกอย่างสว่างขึ้น ชายหนุ่มก้มตัวไหว้ทุกคนก่อนจะโบกมือลาลูกค้า ถือเป็นอันเสร็จงานของเขา เพราะสำหรับโคโยตี้บอยระดับเดอะมาสเตอร์อย่างเขาแล้วแทบจะไม่ต้องทำอะไรมากเพียงแค่วันละรอบทิปที่มันตุงอยู่ในเป้ากางเกงในก็แทบจะเอาออกมานับไม่หวาดไม่ไหวแล้ว

ชายหนุ่มเดินเข้าไปที่ห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลังเวที เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่ก็ยังคงดูเท่และหล่อน่ากินเหมือนเดิม

“หวัดดีครับเฮียกี้” เลโอเอ่ยทักพร้อมกับยกมือที่ถือกางเกงในตัวที่โชว์เมื่อกี้ขึ้นไหว้ เฮียกี้เจ้าของร้านที่กำลังเดินเข้ามาหา

“ฮอทเหมือนเดิมเลยนะเรา เมื่อกี้เฮียเห็นลูกค้าคนนั้นนำลายเกือบไหลสงสัยคงอยากวะ ก็นายเล่นไปยั่วเขาขนาดนั้น” เฮียกี้ตบบ่าเลโอสองสามทีอย่างเอ็นดู แม้ว่าเฮียเองจะไม่เคยดูเอ็นของเลโอเลยก็ตาม เพราะภายใต้สภาพหุ่นหมีมีเคราแบบป๊อบ แคลอรี่บลาๆ แต่ก็ก็ถวิลหาแต่แท่งอุ่นๆ มาใส่ตัวเสมอ แต่สินค้าระดับพรีเมี่ยมแบบนี้เฮียกี้ก็ไม่กล้าแตะ เพราะเอาไว้ทำเงินจะดีกว่าแต่ต้องยอมรับอยู่อย่างว่าเมื่อไรที่เฮียแกเห็นหน้าเลโอ ก็จะต้องเรียกเด็กคนไหนซักคนขึ้นไปบ๊วบให้แกเพราะหุ่นทรมานใจแบบนั้นมันทำให้เฮียแกน้ำเดิน

“เฮียครับมีแขกต้องการพี่เลโอครับ” วิทย์เด็กปีหนึ่งมหาวิทยาลัยเดียวกับผมวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาเพื่อแจ้งออเดอร์ของลูกค้าซึ่งจริงๆ แล้วโดยสภาพของมันก็ถือว่าหล่อและก็หน้าใส เพราะเฮียกี้แกคัดคนที่เข้ามาทำงานที่นี้ ไม่เว้นแม้แต่เด็กพาร์ทไทม์ที่ต้องดูดีไปด้วยจนน่าจะขึ้นไปเต้นบนเวทีได้ แต่เพราะมันไม่อยากทำเฮียกี้ก็เลยไม่บังคับ

“เขาให้เท่าไหร่วะ” เฮียกี้ถามกลับ

“สามหมื่นห้าครับ” วิทย์บอก

“ว่าไงเลโอ..รับไหม?” เป็นธรรมดาที่เฮียกี้จะต้องถามความสมัครใจเพราะเฮียแกไม่อยากจะบังคับฝืนใจใคร ถึงแม้ว่าเฮียแกจะเปิดธุรกิจแบบนี้แต่สิ่งหนึ่งที่เฮียแกไม่เคยทำ ก็คือการบังคับฝืนใจใครให้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ ดังนั้นเด็กๆ ทุกคนในผับจึงรักเฮียกี้เหมือนพ่อแต่ก็มีบางครั้งที่พ่อก็ล่อลูกเหมือนกัน

“คนไหนวะวิทย์”

“คนนี้ครับพี่” ไอ้วิทย์ส่งมือถือที่ถ่ายรูปของหญิงสาวคนที่ต้องการขอซื้อความสุขจากเขามาดู แล้วก็เห็นว่าเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่เขาส่งสายตาจิกไปตอนอยู่บนเวที

“บอกเขาว่าพี่ขอห้าหมื่นให้สองน้ำ ถ้าตกลงนายก็พาเข้าไปรอที่ห้องได้เลย” เลโอสั่งวิทย์ก่อนที่เด็กหนุ่มจะรีบวิ่งหายไปในผับที่กำลังมีการแสดงรอบใหม่ “สิบเปอร์เซนต์เหมือนเดิมใช่ไหมเฮีย”

“เฮ้ย..เอาแค่ห้าเปอร์เซนต์พอเท่าที่เลโอมาเป็นมาสเตอร์ให้พี่ที่นี้ก็ขอบคุณมากพอแล้ว จริงๆ เฮียไม่หักค่าหัวคิวก็ได้นะ” เฮียกี้พูดพร้อมกับยิ้มๆ ให้

“อย่าเลยครับเฮีย เดี๋ยวคนอื่นเขาจะว่าเฮียได้” เขายกมือขอบคุณเฮียกี้อีกครั้งพร้อมกับกางเกงในตัวเดิมที่ลอยมาจนจะถูกหน้าของเฮียแกอยู่แล้ว

“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ กางเกงในเนี่ยะเฮียขอนะ”

“ได้ซิครับว่าแต่เฮียอย่าเอาไปดมจนฟินละ ถ้าอยากบอกผมช่วยก็ได้” ว่าเสร็จเลโอก็แกล้งโน้มหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะจุ๊บที่แก้มของเฮียกี้

“เนี่ยเราก็ชอบทำอย่างนี้แหละ โอ๊ย!! เฮียละอยากจะเป็นลมเก็บเสน่ห์ไว้บ้างเถอะพ่อคุณเรี่ยราดไปหมดแล้ว” เฮียกี้หน้าแดงแป๊ดเพราะเขินหนักๆ ก่อนที่แกจะอายอยู่อย่างนั้นวิทย์ก็วิ่งกลับมาแจ้งข่าว

“พี่เลโอแขกขอสองคนครับเพิ่มเป็นเจ็ดหมื่นห้าขอแค่คนละน้ำครับ” วิทย์บอกเขาพร้อมกับโชว์รูปของหญิงสาวอีกคนที่ค่อนข้างอวบนิดๆ ให้เขาดู

“โอเค เดี๋ยวพาสองสาวนี่ขึ้นไปรอพี่ได้เลยนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วมาเอาตังไปกินขนมด้วยนะ” เลโอบอกให้วิทย์ไปพาลูกค้าไปที่ห้อง VIP ที่ชั้นสามของตึกซึ่งถูกจัดไว้เป็นที่สำหรับบริการแขกคนไหนที่ใจถึงยอมจ่าค่าตัวงามๆ ให้กับโคโยตี้บอยอย่างพวกเขา โดยเฮียกี้แกจะหักค่าหัวคิวแต่ละครั้งที่สิบเปอร์เซนต์

“เดี๋ยวๆๆ วิทย์เดี๋ยวเราไปบอกให้กายมาหาเฮียด้วยที่ห้องทำงานเฮียนะ”

“แน๊ะ..เฮียเอาอีกแล้วนะ ทำไมเห็นผมทีไรต้องน้ำเดินทุกที แล้วก็เดือดร้อนคนอื่นตลอดเลย” เลโอแซวจนเฮียแกหน้างองุ้ม เพราะเขารู้ดีว่าเวลาที่แกทำกับใครเฮียแกก็จะนึกถึงแต่หน้าของเขาเสมอ