​

*"*หม่ามี๊... หม่ามมม หม่ำๆ"

แขนเล็กป้อมของแดนไทยเอื้อมมาหาผม พร้อมทั้งเม้มปากแน่นจ้องหน้าผมตาแป๋วขณะที่เจ้าทัพไทยมันกำลังนอนหนุนตักของผมอยู่แล้วก็ดูดนมในขวบจ๊วบๆไม่มีหยุด สุดท้าย... ก็ไม่ได้นอนค้างที่บังกะโลแล้วก็กลับมาดูแลเด็กแฝด อีกทั้งยังถูกไอ้พี่เสือมันงอนอีกด้วยแหละก็จะให้ทำไงได้ละ ก็ในเมื่อเด็กสองคนนี้มันงอแงจนน่าสงสารขนาดนี้นี่นะ

"อยากเข้าห้องน้ำแหะ รออยู่ตรงนี้นะ?"

"อุก... อื้มมม"

แดนไทยพยักหน้าหงึกๆก่อนที่มันจะเอื้อมมือมาจับขวดนมของตัวเองแล้วนอนลงกับเตียงไปพร้อมๆกับทัพไทยพี่ชายของมัน ผมมองพวกมันสองคนยิ้มๆ ข้างๆเตียงนั้นคือนาวีที่นอนกอดตุ๊กตาเพนกวินตัวนุ่มที่สไปด์ซื้อมาให้อยู่มันหลับปุ๋ยไปเพราะร้องไห้นาน ก็ร้องไห้เพราะไม่อยากกลับมานี่แหละ เล่นเอาเหนื่อยไปเลย

*"*ฮึก... แงงงง๊ หม่ามมี๊ อุ"

แกร่ก

"มีอะไร!?"

ผมลนลานเปิดประตูห้องเข้าไปหาเจ้าเด็กสองคนนั้นที่มันส่งเสียงกรีดร้องออกมาลั่นห้อง ผมหันไปมองเด็กแฝดทั้งสองคนที่คลานเข้ามาหาผมพร้อมทั้งร้องไห้สะอึ้นอย่างน่าสงสาร

"เป็นอะไร? มีอะไรเหรอ?"

"อึก นา... วี นา..."

ปลายนิ้วของทัพไทยชี้ไปที่นาวี ที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างมึนงงเด็กตรงหน้านั้นเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยแววตาที่งุนงง

"ทำอะไรน้อง?"

"ปะ เปล่า..."

มันหลุบสายตามองลงมาที่มือของตัวเองตอบผมเสียงเบา ผมใช้มือลูบไปตามแผ่นหลังของแดนไทยที่โผเข้ามาซุกท้องของผมเบาๆ ก่อนที่มือเล็กๆของทัพไทยจะจับมือของผมไปแตะลงกับหน้าท้องของตัวเอง ผมเลิกเสื้อของมันขึ้นสูงเผยให้เห็นหน้าท้องป่องๆของอีกฝ่าย รอยฟัน... ที่กัดอยู่ตรงนั้นมันแดงจนน่ากลัว แถมยังมีเลือดซึบออกมาด้วยก่อนที่ผมจะเลิกเสื้อของแดนไทยขึ้นมา ตรงหน้าท้องของมันก็มีไม่ต่างกันเลย

"อะไรเนี่ย... ไหนบอกว่าเข้าใจแล้วยังไงละนาวี? ทำไมถึงกัดน้อง?"

"นาวี นาวีไม่ได้ทำ..."

เจ้าตัวเล็กมันส่ายหน้าเลิ่กลั่กพร้อมทั้งเม้มปากแน่นหลบสายตาไม่มองหน้าผม

"บอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวแบบนี้นะ ถ้าหากทำแบบนี้ ไม่รักแล้วนะ"

"..."

ผมอุ้มเอาเจ้าเด็กแฝดนั้นขึ้นมาแล้วก็เดินออกมาข้างนอกห้องอย่างอารมณ์เสียเสียงร้องไห้จ้าจากในห้องดังขึ้นมา ถึงจะฟังดูน่าสงสาร... แต่ว่าก็อยากจะสั่งสอนมันบ้าง ทำตัวไม่ดีแบบนี้ได้ยังไงกันนะ

"เสียงอะไร?"

ขณะที่ผมกำลังนั่งกล่อมแดนไทยให้มันนอนอยู่นั้นเสียงอลันก็ดังขึ้นมาตอนที่มันเข้ามาภายในห้องชายหนุ่มร่างสูงวางข้าวของเครื่องใช้ อาหาร... ว่างของมันนั่นแหละ ลงกับโต๊ะ แล้วมันก็เดินเข้าไปภายในห้องนอนของผม

"ข้าวปั้น นาวีบอกไม่ได้ทำนี่"

"แล้วจะให้เชื่อได้ยังไงว่าไม่ได้ทำ ยังไงเด็กก็คือเด็กที่ชอบโกหก"

ผมตอบกลับเสียงขุ่นเมื่ออลันมันอุ้มเอานาวีออกมา พอนาวีมันเห็นหน้าผมก็ยิ่งเบ้ปากร้องไห้ออกมาทันที

"ฮึก ฮือออ... แม่จ๋า อุก"

"ไม่ต้องมาเรียกว่าแม่เลย"

พอผมพูดแบบนั้นมันก็ยิ่งร้องไห้จ้าออกมา นาวีกอดแขนของอลันมันแน่นแล้วก็ปล่อยโฮออกมา ขณะที่ผู้ชายตัวสูงตรงหน้านั้นตบหลังเล็กๆนั้นปลอบอยู่ไม่ห่าง

"ใจร้าย..."

ไอ้คนที่นั่งข้างๆผมมันเอ่ยออกมาเสียงเบา ก่อนที่จะเงียบปากไปเมื่อผมจ้องหน้ามันตาเขียวปั๊ด อลันมันถอนหายใจออกมาจากนั้นก็เอนตัวลงพิงเข้ากับโซฟา แล้วมันก็กล่อมให้นาวีมันนอนไป ไอ้สองคนนั้นมันหายหัวไปไหนนะทำไมป่านนี้ก็ยังไม่มา...ขี้เกียจจะดูแลเด็กแล้วด้วย

"อลัน..."

"หืม?"

"เมื่อไหร่... ถึงจะฟักละ?"

ผมถามขึ้นมาเมื่อคิดได้ นี่ก็หลายวันมาแล้วด้วยถึงจะรู้ว่าแมลงสาปมันใช้เวลาหลายวันก็เถอะแต่ว่าดูจากการที่โตเร็วเหมือน แฝด กับ นาวีแล้ว

"สนใจเหรอ? มานี่สิ มานี่"

ข้อมือของผมถูกรวบเอาไว้แน่น แล้วก็โดนดึงให้เดินตามอลันออกไป โดยที่ทิ้งให้เด็กๆที่นอนหลับปุ๋ยนั้นนอนอยู่บนพึ้นพรมในห้อง

"ปล่อยเอาไว้แบบนั้น..."

"ไม่เป็นไรหรอก"

ไม่เป็นอะไรเหี้ยไรละ... เมื่อกี้ยังแกล้งกันจนร้องไห้จ้าเลยไม่ใช่รึไง ผมเดินตามไอ้อลันมันมาภายในห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของผม อลันมันเปิดประตูเข้าไปก่อนที่มันดึงมือของผมให้ตามไปช้าๆมือลื่นๆเย็นๆของมันที่ไม่ได้ถูกจับมานานนั้นทำให้รู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ

"นี่ไง ตรงนี้"

มันชี้ไปที่ไข่แมลงสาปอันใหญ่ที่อยู่ภายในฟัก ผมมองไข่ฟองนั้นด้วยความหยะแหยงแล้วอลันมันก็หัวเราะออกมา

"ไม่เป็นไรหรอก เพราะเราสผมพันธุ์กันตอนอยู่ในร่างของคนเด็กที่ฟักออกมาก็จะเป็นทารกเต็มตัว แต่ว่า... ตัวจะเล็กมากๆเลยละ ต้องกิน แล้วก็กินจนถึงสองสามวันถึงจะโตเท่าๆแฝด"

ผมถอนหายใจออกมาเมื่อมันพูดแบบนั้น ก็นั่นสินะ... ตอนที่ถูกมันข่มขืนมันก็เป็นคนนี่นา แล้วทำไม...

"กับพี่เสือ แล้วก็สไปด์ละ? ทำไมถึงไม่เป็นคนปกติ"

มันจะดีกว่านี้ถ้าหากไม่กลายร่างเป็นสัตว์ครึ่งตัวแบบนั้น

"เพราะ ตัวต่อ กับ แมงมุมน้ำเชื้อไม่มากก็เลยต้องอยู่ในร่างแบบนั้นไงละ"

เพราะ... แบบนั้นนะเหรอ

หมับ

"ข้าวปั้น"

ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็ถูกอีกฝ่ายนั้นสวมกอดจากทางด้านหลังลมหายใจหอบนั้นเป่ารดมาที่ต้นคอของผมเบาๆแล้วมันก็งับมาที่กกหูของผมจนสะดุ้ง

"อลัน... ปล่อยนะ"

"ขอทำทีนะ นะ?"

เสียงทุ้มนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนที่มันจะสอดมือเข้ามาภายในเสื้อของผม โอ๊ยย อะไรวะเนี้ย!

"ไม่โว๊ย! จะปล่อยให้เด็กมันนอนอยู่ที่นั่นรึไงวะ? อลัน อุ... เดี๋ยว"

ผมใช้มือปิดไปที่ปากของมันแน่นก่อนที่จะพยายามดิ้นให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดของมันแต่เจ้าอลันมันกลับดึงผมเข้าไปจูบพร้อมทั้งสอดลิ้นเข้ามาภายในปาก

"อุก... อื้มม"

"น้า ขอทำหน่อย ไม่เอาลูกก็ได้ ไม่ได้ทำแล้วจะตายนะ"

ดวงตากลมใสของมันนั้นจ้องมองมาอย่างอ้อนๆ

จนไม่กล้าที่จะตบมันเท่าไหร่พอเห็นว่าผมไม่ทำอะไรมันเจ้าตัวก็ดันแผ่นอกผมให้ถอยห่างออกไปแล้วก็ให้นั่งลงกับเตียงช้าๆ

"ตาย... อึก อะไรวะ"

"ก็ไม่ทำแล้วจะตายไง เนอะ? ทำหน่อยๆ แป๊บเดียว"

*"*อ๊ะ อุ... อลัน เจ็บ"

ผมครางฮือออกมาเมื่ออีกฝ่ายส่งเเรงกระแทกเข้ามาติดๆจนเกิดเสียงเหนอะหนะขึ้นมา อลันมันก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของผมแน่น ยกขาของผมพาดลงกับต้นขาของมันจากนั้นก็นวดเฟ้นมือไปที่ส่วนแข็งขึงที่ตั้งชัน

สวบ สวบ

"ขอโทษนะ... แต่มันดีมากเลย"

ดวงตากลมใสนั้นหยาดเยิ้มแล้วมันก็บีบหน้าอกของผมแน่นจนปวดไปหมดผู้ชายตรงหน้านั้นหัวเราะออกมาเสียงเบา

"ข้าวปั้น... ดีใจจัง ดีใจจริงๆเลย"

เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังขึ้นมาติดๆก่อนที่เสียงแกร่กๆจะดังขึ้นมาที่เหนือหัวภายในเตียง ผมชะงักค้างไปแล้วก็จิกมือลงกับไหล่กว้างของอลันมัน

"ยะ หยุด อ๊ะ... อื้ออ"

"ไม่เป็นไร ข้าวปั้น"

"ฮ๊ะ... อึก อ๊าา"

สวบบ

ท่อนกายของอีกฝ่ายนั้นซำแหลกเข้ามาเรื่อยๆจนคับแน่นไปทั่วทั้งหน้าท้อง

แผละ

"จี๊ดด..."

ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆเสียงจี๊ดเล็กๆก็ดังขึ้นมา พร้อมทั้งเด็กทารก... ไม่สิ เด็กตัวเล็กๆเท่าฝ่ามือเองมันกำลังใช้มือแงะเปลือกไข่ของแมลงสาปนั้นออกมาดวงตาสีน้ำตาลทองนั้นจ้องมองมาที่ผมด้วยความแวววาว

"อ๊ะ... อลัน!? ทำไมเด็ก ถึงตัวเล็ก อ๊า อึก"

ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาคลุมที่ร่างกายของผมก่อนที่ชายหนุ่มที่อยู่ด้านบนจะกระทั้นเข้ามาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ปลดปล่อยเข้ามาจนจุกที่หน้าท้อง

"เพราะ... เพราะทำกันโดยไม่มีครึ่งร่างของแมลง"

"จี๊ดด..."

เสียงของเด็กทารกตัวจิ๋วสูงแค่ห้าเช็นตัวเล็กนั้นคลานเข้ามาหาผม ตัวของมันเล็กมาก... ราวกับว่าเป็นภูตที่เคยอ่านในหนังสือของไม่ปาน ผมเม้มปากแน่น... เมื่อมันจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มที่ไร้ฟัน ผมของมันเป็นสีน้ำตาลทองอ่อนๆตัดสั้นด้านหน้าเป็นทรงหน้าม้าไม่ยาวนัก ก่อนมันจะยิ้มดีใจฟาดแขนขึ้นลงกลางอากาศ

"อู... อู"

นะ... น่ารัก

.......................................................................................................................................................................................

ขอโทษนะ... พรุ่งนี้ทาสจะไปจีนแล้วละ เฮ้อ... เร็วเนอะ? จะทำไงจะได้อ่านนิยายต่อละหือ? ตอนเรียนหนักแน่ๆ งืม...