Into..
× 0
× 0
× 0
แบบอักษร
แลมโบกินี เรเวนตัน ทรงเครื่องบินขับไล่สุดเท่ที่เจ้าของบริษัทแลมโบกินีบอกว่าจะผลิตขายเพียงแค่ 20 คันเท่านั้นบดล้อเข้ามาภายในบ้านหลังหรูใจกลางเมืองนครนิวยอร์ก 'ทศกัณฐ์' ออกมาจากรถซุปเปอร์คาร์ร่างสูงโปร่งก้าวเท้ายาวๆเข้าไปภายในบ้านอย่างคุ้นเคย เข้าไปในห้องๆหนึ่งที่ถูกปิดมิดชิดไม่มีแสงอะไรส่องเข้าไปได้แม้แต่น้อย
"ไง? มีเรื่องด่วนอะไรนักหนาว่ะถึงให้มา?"
ทศกัณฐ์ว่าก่อนถือวิสาสะเปิดไฟภายในห้อง เขาเป็นชายไทยเชื้อสายจีนครึ่งหนึ่งที่อยู่ในมหานครใหญ่แห่งนี้ ทศกัณฐ์สูง 189 ที่ถือว่าพอฟัดพอเหวี่ยงกับหุ่นยุโรปที่นี้ บ้านเขาทำธุรกิจนำเข้าและส่งออกรถยนต์ซุปเปอร์คาร์ แต่ทศกัณฐ์ก็ขวางโลกมากพอที่จะมาเลือกเป็นตำรวจพิเศษ FBI
แสงไฟสว่างโร่ทำให้เห็นผู้ชายร่างเล็กถูกสวมกุญแจมือล็อคนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้อง ตากลมโตกระพริบถี่ๆเหมือนคนไม่เจอแสงสว่างมานานและพยายามปรับสายตาให้คุ้นชิน
"นี่ไงเรื่องด่วนไอ้ทศ" 'วิน'เพื่อนคนไทยในกรมตำรวจเพยิบหน้าไปทางคนตัวเล็กที่ถูกจับล็อคบ่งบอกให้รู้ว่านี่แหละคือตัวปัญหาใหญ่ ใบหน้าหล่อของทศกัณฐ์จ้องมองไปที่คนตัวเล็กที่ครั้งก่อนจะเมินหน้าหนี ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาสีแดงสดข้างกำแพงห้อง มือหนาควักมาร์ลโบโร่ มินต์บอลขึ้นมาจุด หอบเอาความเย็นของมะเร็งกับเมนทอลเข้าปอดเฮือกใหญ่
"What The FUCK** !! มันเป็นภัยต่อประเทศชาติยังไงว่ะ?" ทศกัณฐ์บ่นเขากำลังฟัดสาวอังกฤษผมบลอนด์อกโตอยู่บนเตียงแท้ๆ กลับถูกเรียกตัวมาเพื่อดูเด็กผู้ชายที่ถูกจับ?
ทศกัณฐ์เป็น FBI หรือเจ้าหน้าที่พิเศษ เช่น การก่อการร้าย การต่อต้านข่าวกรอง อาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ การคอรัปชั่นของราชการ สิทธิพลเมือง อาชญากรรมในองค์กร อาชญากรรมทางเศรษฐกิจ อาชญากรรมรุนแรง และการโจรกรรมกลุ่ม แต่เท่าที่ดูเขาไม่เห็นว่าเด็กนี่จะมีพิษภัยอะไร อย่างมากก็ไม่ได้ก่อการร้ายหรือทำอาชญากรรมรุนแรงแน่ๆ
"เด็กนี้เป็นลูกชายของเจ้าพ่อค้ายาล็อตใหญ่ที่ประเทศไทย ลูกทีมฉันจับมา พูดอะไรก็ไม่ยอมพูด ฉันเลยจะให้แกเอาไปอยู่ด้วยจนกว่าจะจับตัวพ่อเด็กนี้ได้"
" เฮ้! ฉันเป็นเอฟบีไอไม่ใช่องก์กรช่วยเหลือเด็กนะ! ทำไมไม่ให้คนอื่นดูแลว่ะ??" ทศกัณฐ์ประท้วงโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้รองเท้าบู๊ตขยี้จนดับเหลือบไปมองใบหน้าหวานๆไม่เข้ากับเพศที่นั่งนิ่งจ้องเขาตาขวาง
ดูท่าทางเด็กนี้จะเป็นหมาบ้าซะด้วย!
"ถือว่าช่วยๆกันหน่อย เผื่อพ่อเด็กนี้ตามฆ่าคนที่เอาลูกเขาไป ฉันจะได้สบายใจที่เป็นแก" เซบพูดติดตลกยักคิ้วให้ทศกัณฐ์ที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"ฉันล่ะรักการทำงานของทีมแกจริงๆ! ให้ตาย!"
"ฉันจะถือว่าแกตอบโอเคนะ" เซบพูดก่อนจะฉีกยิ้มที่ไม่ได้ทำให้ทศกัณฐ์รู้สึกดีขึ้นเลย
"เฮ้ยยย! แต่พรุ่งนี้ฉันจะกลับไทยแล้วนะป๊าเรียกให้ไปดูธุรกิจที่บ้าน "
ทศกัณฐ์พยายามหาเหตุผล
"ยากอะไรก็เอาเด็กนี้ไปด้วยดิว่ะ! ลงตัวชิบหาย! " เซบบอกหน้าตายก่อนจะหยิบกระเป๋าโยนกุญแจไขข้อมือให้แล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ทศกัณฐ์ปวดหัวกับภาระชิ้นใหญ่
เขาเหลือบมองเด็กนั่นอีกครั้งก่อนจะหยิบกุญแจมือปลดล็อคให้ ข้อมือเล็กๆขาวๆเต็มไปด้วยรอยแดงที่เจ้าตัวคงพยายามดึงมือให้หลุดออก
" What your name? U speak Thai? (ชื่ออะไรนะ?พูดไทยได้ไหม?)" ทศกัณฐ์ถาม แม้คนตรงหน้าจะมีใบหน้าแบบคนเอเชียแต่เขาไม่แน่ใจว่าจะพูดไทยได้หรือเปล่า
"....." ร่างเล็กเมินหน้าหนี สำรวจข้อมือของตัวเองแทนที่จะหันมาตอบคำถาม
"Hey!!!!!" ทศกัณฐ์เริ่มขึ้นเสียงเขาไม่เคยถูกเมิน
"...." แต่ร่างเล็กก็ยังก้มหน้ามองข้อมือตัวเองไม่สนใจทศกัณฐ์ที่ทำหน้าไม่พอใจแทบจะงับหัวอยู่แล้ว
"อ้ะ!!!!!!" เสียงหวานหลุดออกมา เมื่อมือหนากระชากปลายคางให้เชิดขึ้น ตากลมโตสบตากับทศกัณฐ์ที่จ้องมองแกมดุ
"ชื่อ...." เรียวปากแดงขยับ
"อะไรนะ!? เสียงมีแค่นี้เหรอว่ะ?" ทศกัณฐ์ขมวดคิ้วมุ่นจับใจความฟังไม่ได้ว่าร่างเล็กตรงหน้าพูดอะไร
"สอง! ชื่อสอง!" ร่างเล็กตะโกนเป็นภาษาไทยก่อนจะปัดมือของทศกัณฐ์ที่จะจับอยู่ที่ปลายคาง ตากลมโตมองทศกัณฐ์ด้วยความโกรธ
"ก็แค่นั้นแหละ... " ทศกัณฐ์ดุนลิ้น เหล่มองสอง
ปัญหาก้อนเบ้งชะมัด...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น
