VODKA

สองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่ได้คุยกับนามิ ถึงเจอก็แค่เดินผ่านไป ผมโคตรคิดถึงเธอเลย แต่ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดกับเธอตรงไหนดี ผมเหมือนกำลังจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัว ทุกอย่างรอบตัวผมมันเงียบ และเป็นสีเทาไปหมด ผมอยากคุยกับเธอ ผมอยากกอดเธอ อยากจูบเธอ ผมคิดถึงเธอ...

"วันนี้เราจะไปทานข้าวที่บ้านหนูนามิกันนะวอดก้า"

"ครับ" ผมขานรับแม่แล้วตักข้าวเข้าปาก เมื่อคืนนามิกลับไปนอนที่บ้าน วันนี้ผมเลยลงมาทานข้าวกับพ่อแม่

ตอนเย็น

"สวัสดีครับ" ผมทักทายคุณลุงคุณป้า แล้วก็ออกไปเดินเล่นข้างนอก ผมเห็นร่างบางคุ้นตา คนที่ผมคิดถึงแทบขาดใจ ยืนอยู่คนเดียว ผมยืนมองเธออยู่นานแต่เธอก็ไม่มีท่าทีจะรู้ตัวว่าผมมองอยู่ จนแม่บ้านมาตามไปทานข้าว

"คุณวอดก้าคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ" แม่บ้านเดินไปหานามิ แต่ผมเรียกไว้ก่อน

"เดี๋ยวผมไปเรียกให้ครับ"

"ค่ะ" แม่บ้านเดินเข้าบ้านไปแล้ว ผมเลยเดินไปสะกิดคนตัวเล็กที่ยืนเหม่ออยู่

"ว้าย!!" ผมแต่เอามือแตะไหล่ นามก็สะดุ้งแล้วทำท่าจะล้มลงไป ดีที่ผมคว้าเอวเล็กนั้นไว้ทัน

"แม่ให้มาตามไปกินข้าว"

"อืม" นามิตอบแค่นั้นแล้วเราสองคนก็สบตากันอยู่นานจนหน้าเราเคลื่อนเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

"อย่านะ!" นามิผลักผมออกด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

"ผอมลงไปเยอะเลยนะ"

"นายเอวก็ซูบไปเยอะเลยนะ" แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกใจชื่นขึ้นมานิดนึงแล้วแหะ

NAMI

"มานั่งเร็วลูก จะได้ทานข้าวกัน" พวกเราทานข้าวกันไปเรื่อยๆโดยมีเสียงพูดคุยของผู้ใหญ่ดังขึ้นไม่หยุด

"เธอชอบกินหนิ" วอดก้าตักกุ้งตัวโตมาให้ฉัน

"ขอบใจนะ" ฉันก้มหน้ากินข้าวต่อ ฉันรู้นะว่าพวกผู้ใหญ่มองพวกเราอยู่ แต่ก็ไม่พูดอะไร

"วอดก้าจ้ะ นามิไปอยู่ด้วยคงปวดหัวแย่เลยสิ"

"ไม่เลยครับ แต่นามิกินเก่งมากๆ สี่มื้อต่อวันครับ"

"วอดก้า" เฮ้ยๆ พอคุยด้วยหน่อยมาเผากันเฉยเลย

"แล้วทุกครั้งผมก็เป็นคนจ่ายครับ ชอบดูหนังผี แต่ปิดตาทุกครั้งที่ผีโผล่ แถมยังชอบนอนกอดตุ๊กตาหมีที่ผมซื้อให้อีกนะครับ นามิ...น่ารักมากเลยครับ^^"

ฉ่า!!

หน้าฉันแดงหมดแล้วน้าาาา

"วอดก้าเลิกแกล้งฉันสักที!!"

"เธอโกรธหรือเขิลมากกว่ากัน?"

"วอดก้า!!"

"ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ได้เห็นกัดกันมานานแค่ไหนแล้วนะ" พวกผู้ใหญ่ส่งเสียงหัวเราะกันไม่หยุดที่เห็นวอดก้าแกล้งฉันสำเร็จ!!

"ที่นายล่ะ ชวนฉันไปดูหนังแต่หลับตลอด ปลุกก็ยาก กินไอติมไม่เคยหมดถ้วย ฉันต้องช่วยกินตลอดเลย ฉันน้ำหนักขึ้นเพราะนายนะ!"

"เธอแย่งฉันกินตะหาก คุณลุงคุณป้าดูสิครับ นามิชอบใส่ร้ายผมแบบสุดๆไปเลย" อ๊ะ!! เรื่องอะไรไปอ้อนพ่อกับแม่ฉันย่ะ!

"พอๆทั้งคู่เลิกกัดกันแล้วทานข้าวต่อเถอะ พวกพ่อขำกันท้องแข็งไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆ" ฉันส่งสายตาคาดโทษให้วอดก้าที่นั่งยิ้มทำหน้าทะเล้นจนหน้าหมั่นไส้ ฮึ่ย!!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!

"กลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ"

"หนูไปก่อนนะคะพ่อแม่" ฉันกอดพ่อกับแม่แน่น พรุ่งนี้ท่านทั้งสองก็จะไปบินไปต่างประเทศอีกแล้ว ฉันเลยต้องกลับไปกับวอดก้า ระหว่างที่พวกเรากำลังจะขึ้นรถ วอดก้าก็โพล่งขึ้น

"เดี๋ยวก่อนครับ!!"

"มีอะไรวอดก้า?" คุณลุงถาม

"คือถามมีอะไรจะบอกครับ..." วอดก้าเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน ทุกอย่างรอบข้างเงียบมากจนฉันยืนเกร็งไปหมด

"นาย..." ฉันกำลังจะถามแต่วอดก้าก็ชิงพูดก่อน

"ที่เธอเคยบอกฉัน...ว่าให้ถามใจตัวเองดูว่าฉันคิดยังไงกับเธอ ฉันรู้คำตอบแล้วนะ"

"...." ใจฉันเต้นรัวอย่างตื่นเต้น วอดก้าจะพูดอะไรนะ! มันจะเป็นเรื่องที่ดีหรือเปล่า!

"ฉันคิดถึงเธอเวลาที่ไม่เจอหน้า ฉันหวงเธอเวลามีคนมอง ฉันเป็นห่วงเธอตลอดเวลาที่ฉันไม่ได้อยู่กับเธอ ฉันกลัวว่าเธอจะทิ้งฉันไป ฉันลองทดสอบตัวเอง ไม่คุยกับเธอ ไม่มองหน้าเธอ ไม่แอบมองเธอ หรือไปไหนกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ แต่มันไม่ใช่...ฉันกินข้าวไม่อร่อย ดูหนังไม่สนุก ถ้าคนข้างๆไม่ใช่เธอ และฉันรักเธอ!!"

"....."

"ฉันรักเธอ!! ฉันรักเธอนามิ!!!"

"....."

"ฉันไม่เคยตามใจใคร ไม่เคยง้อใคร แต่ฉันตามใจเธอ ฉันง้อแค่เธอนะ^^"

"ฮึก ฮือๆๆๆๆ"

"อ่าว! เธอร้องไห้ทำไม หรือเธอไม่รับรักฉันเหรอ? หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะยัยอ้วน!!"

"คนบ้า!! ฉันก็รักนาย ฮือๆๆๆ"

"แล้วเธอรักไห้ทำไมเนี่ย ฉันตกใจนะเว้ย!"

พรึ่บ!

"เพราะคิดมาตลอดว่านายไม่รักฉันน่ะสิ คนบ้า บ้าๆๆๆๆ" ฉันกอดวอดก้าต่อหน้าทุกคน ตอนนี้ไม่สนอะไรแล้ว ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยก็ได้

"ก็บอกอยู่เนี่ยว่าฉันรักเธอ ขี้แยจังเลย" วอดก้าลูบหัวฉันแล้วเบาๆ แล้วโยกไปมา

"อ่ะแฮ่ม!!!"

"คิคิ^^" เราเด้งตัวออกจากกันอัตโนมัติ แต่สอดก้าก็จับมือฉันไว้ไม่ยอมปล่อย

"ผมขออนุญาติคุณลุงคุณป้าคบกับนามินะครับ"

"ก็ตั้งใจไว้แบบนั้นอยู่แล้วจ้ะ"

"ลุงชอบความกล้าของเธอนะ ฮ่าๆๆ"

"มันต้องงี้ดิลูกพ่อ ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนต่างยินดีที่เราทั้งสองคบกันอย่างเป็นทางการ เฮ้อๆๆ หลังจากที่เศร้ามานาน ความสุขวันนี้มันทำร้ายความเศร้าของฉันจนหมดสิ้น

"ฉันรักเธอนะ" วอดก้ากระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน ถึงตอนนี้เราจะอยู่กันแค่สองคนก็เถอะ ฉันเลยกระซิบกลับไปบ้าง

"ฉันก็รักนาย"

-----------------------------------------

จบแล้ววววววว

ไม่สนุกขออภัยจ้า

ขอบคุณที่ติดตามน้าาาา

ขอโทษอีกครั้งที่ไรท์แต่งนอยายสั้นไปน้าาาา

รักทุกคนมากน้า จุ้บๆๆๆๆ