"ดา วันมะรืนน้องภามก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว...แต่คือ...เอ่อคือ...ดาพอจะมีเงินให้พี่ยืมก่อนไหม...พี่ขาดอีก5พันนะ" พี่เจด้าถามฉันขึ้น... 

"ดามีอยู่แค่3พันกว่าๆเองอะพี่เจ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้เจไปรับงานพิเศษที่ผับเพื่อนเอง เงินดี ขาดอีก1พันกว่าๆไปทำน่าจะได้ ส่วนพี่เจก็ไปเฝ้าน้องภามเถอะ" ฉันบอกพี่สาวฉันไป พี่เจได้แต่พยักหน้าเศร้าๆ...เหมือนกำลังรู้สึกผิดต่อฉัน...

และใช่ พี่เจด้าเป็นพี่สาวคนเดียวของฉันเอง ส่วนพ่อแม่ของฉันพวกท่านทิ้งเราไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า... 

ซึ่งพอฉันและพี่เจด้าโตขึ้นสามารถดูแลตัวเองได้เราก็ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกโดยที่ไม่เคยลืมบุญคุณที่บ้านเด็กกำพร้าที่เลี้ยงพวกเรามา... 

และหลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมพี่เจด้าต้องมายืมเงินฉัน...เพราะพี่เจด้าเป็นคนพี่สาวและเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่ฉันมีอยู่... 

ส่วนน้องภามก็คือลูกของพี่เจด้าซึ่งพ่อของน้องภามพี่เจด้าเขาไม่ยอมรับและบอกให้พี่เจด้าไปเอาออกแต่พี่เจไม่ยอม จึงพาลูกหนีมาอยู่กับฉันที่ห้องเช่าเล็กๆแต่เราก็มีความสุขกันดีเพราะเข้าใจความรู้สึกว่าการถูกทอดทิ้งมันเป็นยังไง...ฉันกับพี่เจด้าเลยเก็บเด็กไว้ แม้จะลำบากหน่อยแต่มันก็ดีกว่าที่จะต้องฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง...ถูกไหม? 

มาแนะนำตัวกันหน่อยดีกว่า...ฉันชื่อญาดา เรียนอยู่วิศวะการบิน มหาลัย H ปีสองกำลังจะขึ้นปีสามน่ะ ฉันเป็นพวกหน้านิ่งๆเลยดูเป็นคนหยิ่งๆไม่ค่อยมีใครชอบฉันสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังมียัยเซียร์ยัยบิน่าและยัยแอร์ก็เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันที่คบฉันอยู่ และฉันค่อนข้างเรียนดีจึงมีทุนช่วยลดค่าเทอมและฉันก็กู้เรียนด้วย จึงทำให้สามารถเรียนมหาลัยที่ดีที่สุดและแพงที่สุดนี้ได้...ชีวิตฉันนะ...ไม่ค่อยมีอะไรหรอกแถมยัง..ดราม่าสุดๆไปเลย... 

ว่าแล้วฉันก็โทรติดต่อนอสเพื่อนผู้ชายอีกคนของฉัน...เราสนิทกันในระดับนึงเพราะเราเคยทำรายงานร่วมกัน...เขาเคยชวนฉันไปทำงานที่ผับที่เขาทำงานอยู่...เห็นเขาว่าเงินดีและปลอดภัยเพราะแขกไม่สามารถล่วงเกินเราได้ถ้าเราไม่เต็มใจ...แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจเพราะฉันมีงานตอนกลางวันและเย็นทำอยู่แล้วเงินที่ได้ก็พอใช้จ่ายได้ไม่ขาดแต่ก็ไม่เหลือและตอนนั้นน้องภามยังไม่ป่วย แต่พอน้องภามเริ่มป่วย ค่าใช้จ่ายก็เริ่มมากขึ้น พี่เจก็ทำงานหนักขึ้นแล้วก็เครียด แต่เงินมันก็ยังไม่พอ และพี่เจคงจะแย่มากจริงๆ...ถึงได้มาขอยืมเงินฉัน...ทั้งๆที่ปกติถ้าไม่ลำบากมากจริงๆพี่เจจะไม่ยืมฉันแม้แต่บาทเดียว...ฉันสงสารพี่สาวฉัน 

ฉันจึงตัดสินใจจะลองทำงานที่ผับดู...ขอให้เงินดีจริงๆเถอะ...อะไรฉันก็ยอม... 

ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดดด ฉันกำลังโทรไปหานอส... 

(โหล ว่าไงญาดา) อะ นอสรับแล้ว

 "นอส คือว่างานที่ผับที่นายเคยชวนฉันอะ ยังรับอยู่ไหม?" 

 (อ่อ ไม่รู้วะญาดา ฉันต้องถามเฮียฉันก่อนอะ)

 "อ่อ งั้นไม่เป็นไร" ฉันตอบนอสไปด้วยน้ำเสียงเครียดๆ แล้วฉันจะช่วยพี่เจด้าหาเงินค่าโรงพยาบาลน้องภามยังไงเนี่ย... 

(เธอ...มีอะไรรึเปล่า มีปัญหางั้นหรอ?) 

"อืม ฉันต้องใช้เงินนะ พอดีหลานฉันเข้าโรงพยาบาลแล้วต้องจ่ายค่ารักษาวันมะรืนนี้แล้ว" ฉันบอกนอสไป

 (โอเค เดี๋ยวฉันถามเฮียฉันให้เธอส่งรูปเธอมา เอาแบบสวยๆเซ็กส์ซี่ๆก็พอ...เฮียฉันชอบ...เอ้ย เฮียฉันเขาจะรับแต่คนที่ทำให้ผับมันดูน่าสนใจขึ้นนะ)

 "อ่อ ขอบคุณมากนะนอส" 

(อืม อย่าลืมนะเอาแบบสวยๆเอ๊กซ์ๆเลย แต่หน้าสวยเฉียวแบบเธอ น่าจะผ่านอยู่แล้ว ฉันช่วยเชียร์เต็มที่ ไม่ต้องห่วง" นอสพูดให้ฉันสบายใจขึ้นมานิดนึง...ว่าแต่ทำไมต้องส่งรูปสวยๆเอ๊กซ์ๆไปให้เขาด้วย...แต่ก็อย่างว่าผับเขาขึ้นชื่อขนาดนั้น จะมารับมั่วๆซั่วๆได้ยังไง...แต่อย่างฉันจะผ่านหรอ!?  

"ขอบคุณมากๆจริงๆนะนอส" ฉันบอกขอบคุณนอสอีกรอบ

 (ไม่เป็นไร รีบๆส่งรูปมาละกัน อีกหนึ่งชั่วโมงเฮียฉันจะมาฟันหญิง เอ้ย มาเช็คงานที่ผับแล้ว) 

"โอเค เดี๋ยวฉันรีบส่งไปให้นะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับกดวางสาย และรีบไปหารูปเพื่อส่งไปให้นอส เพื่อให้เขาเอาไปให้เฮียเขาดูว่าจะรับฉันเข้าทำงานรึเปล่า...

ตื่นเต้นจัง เขาจะรับฉันไหมนะ...?

#นางเอกชีวิตแบบดราม่านะแต่นางสตรองในระดับนึงเด้อ