สายลมอ่อนๆ โชยเข้ามาผ่านประตูกระจกที่แง้มเอาไว้น้อยๆ แทนการเปิดเครื่องปรับอากาศ ทำให้อากาศภายในห้องนอนของอินทรีย์ถ่ายเทได้เป็นอย่างดี พลอยทำให้เจ้าของห้องหลับสนิทจนไม่รู้เลยว่า มีใครอีกคนกำลังนั่งมองใบหน้ายามนิทราของเขาอยู่

            เจ้าของดวงตาสีฟ้าคราม เกยคางลงบนที่นอน พร้อมกับเหม่อมองดูใบหน้ายามหลับของหนุ่มรุ่นพี่อยู่เป็นเวลานาน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นก็ตาม แต่นี่ก็ถือว่าเป็นครั้งที่ได้มองเห็นใบหน้าของอินทรีย์ชัดที่สุดทีเดียว

ขนตาที่เรียงกันเป็นแพราวกับขนตาของผู้หญิง สันจมูกที่โด่งสวย ริมฝีปากบางที่ดูซีดเซียวไปพอสมควร แต่ก็ยังดึงดูดได้เป็นอย่างดี แต่ทะเลกลับรู้สึกชอบดวงตาสีทองสุกสกาวยามตื่นของอินทรีย์มากกว่า เขาจึงตัดสินใจปลุกเจ้าชายนิทราให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อกินยาที่ค่อนข้างจะช้า และเพื่อสบตากับดวงตาคู่สวยสะกดใจอีกครั้งหนึ่ง

“อินทรีย์! อินทรีย์!”

“อือ.....”

“ลุกขึ้นมากินยาก่อน เดี๋ยวค่อยนอน เร็ว!”

“อื้อ! อย่า.... ยุ่ง...”

“อย่ามางอแงได้ไหม ลุกเดี๋ยวนี้!”

            ทะเลใช้มือที่แข็งแรง ดึงร่างของคนป่วยแสนดื้อให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผล! อินทรีย์ที่เรี่ยวแรงกลับมาพอสมควรก็ขืนแรง และพลิกตัวหนีกลับเข้าไปใต้ผ้าห่มด้วยท่าทางที่หงุดหงิด ชายหนุ่มยืนเท้าเอวมองร่างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าสีขาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะลงไปนั่งทางด้านหลังของอินทรีย์ ที่ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น พร้อมกับใช้มือที่คล่องแคล่วตวัดผ้าห่มออกจากเรือนร่างของอินทรีย์ และใช้แรงทั้งหมดดึงตัวจอมดื้อให้ลุกขึ้นมานอนพิงกับตัวเขาอีกครั้ง เหมือนกับตอนเช็ดตัวก่อนหน้านี้

            ลมหายใจที่ยังคงร้อนผ่าว รินรดบนหน้าอกของทะเลจนรู้สึกได้ ชายหนุ่มใช้มือขวาที่ประคองร่างของอินทรีย์ จับใบหน้าที่ซบอยู่กับแผงอกของเขาให้เงยหน้าขึ้น เสียงครางเบาๆ ดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผากของอินทรีย์ ทะเลช่างใจอยู่นิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปหยิบยามาไว้ในมือ และหันมองใบหน้าที่หลับใหลของรุ่นพี่อีกครั้ง

“ทำไมจูบแรกของเรา มันถึงเป็นอย่างนี้นะ?”

            ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะโยนยาทั้งหมดเข้าปาก พร้อมกับน้ำเปล่าอีกอึกหนึ่ง และหันกลับมาเผชิญหน้ากับอินทรีย์อีกครั้ง มือซ้ายที่ว่างอยู่ ช่วยประคองใบหน้าของอินทรีย์เอาไว้ให้นิ่งที่สุด เพื่อไม่ให้ขยับหนีขณะที่กำลังป้อนยา ริมฝีปากสีระเรื่อประกบลงช้าๆ พร้อมกับป้อนยาในปากให้กับชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดช้าๆ

            เสียงอู้อี้ดังขึ้นในลำคอของคนป่วยเบาๆ แต่ก็เงียบลงพร้อมๆกับกลืนยาและน้ำลงไปในที่สุด ชายหนุ่มด้านบนผละริมฝีปากออกมา พร้อมกับกระดกน้ำเข้าไปในปากอีกอึกใหญ่ ก่อนจะป้อนให้กับชายในอ้อมกอดอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มียาค้างอยู่แล้ว หากแต่การป้อนน้ำครั้งนี้ มันกลับยาวนานและดูดดื่ม แม้ว่าจะไม่มีน้ำให้อีกฝ่ายดื่มแล้วก็ตาม

            สัมผัสที่นุ่มอุ่นและฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำเปล่าที่ไหลซึมออกมาทางมุมปาก ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเสพติดการจูบมากขึ้น ราวกับต้องมนต์อีกครั้ง ริมฝีปากกระจับได้รูป ยังคงจูบอย่างดูดดื่มอยู่กับชายหนุ่มซึ่งตอบโต้กลับมาน้อยๆคล้ายละเมอ ด้วยการใช้มือรั้งท้ายทอยของรุ่นน้องเอาไว้ และใช้ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดเล่นอยู่อย่างนั้นอีกครู่ใหญ่ ก่อนที่อินทรีย์และทะเลจะผละออกจากกันในที่สุด

“เป็นจูบที่ไม่เลวดีนี่ อินทรีย์”

“อือ.... พี่.... ฉลาม.... เอาอีก....”

            สิ้นเสียงละเมอของอินทรีย์ ทะเลก็ดันตัวคนในอ้อมแขนให้กลับลงไปนอนตามเดิม พร้อมกับลุกขึ้นยืนและมองกลับไปหาคนที่ครางเบาๆบนเตียงด้วยแววตาที่แข็งกร้าว และสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว ก่อนจะหุนหันออกไปจากห้องนอนของอินทรีย์ และทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวอย่างอารมณ์เสีย

“อะไรวะ! จูบกับกู! แต่ละเมอชื่อคนอื่น! ถ้าไม่เห็นว่าป่วย และกลัวจะลืมล่ะก็... กูจับทำเมียไปแล้ว โธ่เว้ย!”

            เสียงห้าวสบถพร้อมกับปาข้าวของที่อยู่ใกล้มือลงพื้น จนเกลื่อนและกระจัดกระจายไปทั่ว แต่อารมณ์คุกรุ่นก็ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเลย ทางสุดท้ายที่เขานึกออก คือการหนีไปแช่น้ำเย็นๆ เพื่อให้สมองโล่ง ถึงมันจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่ก็ดีกว่ามานั่งโมโหอยู่ตรงนี้ เพราะดีไม่ดี.... เขาอาจจะบุกเข้าไปทำมิดีมิร้ายกับพี่เลี้ยงของเขาจริงๆก็เป็นได้.....

..................................................

            เสียงของรายการโปรด ดังคลออย่างต่อเนื่อง ขณะที่ร่างสูงนั่งเหม่ออยู่ที่ห้องนั่งเล่น นัยน์ตาสีครามมองดูหน้าจอโทรทัศน์อย่างไม่เข้าใจตัวเองนัก แม้ว่ารายการที่ชื่นชอบจะสนุกมากเพียงไหน แต่มันไม่ทำให้เขาตื่นเต้น เหมือนเวลาที่นั่งดูอยู่ด้วยกันกับอินทรีย์ หนำซ้ำจิตใจของเขาตอนนี้ มันก็ลอยไปหาร่างที่นอนสลบไสลเพราะพิษไข้อยู่ในห้องแล้วด้วย แม้ว่าเสียงละเมอของอินทรีย์ จะยังจิกจำอยู่ในใจของทะเลก็ตาม แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุด คือการกลับไปหาชายหนุ่มที่นอนอยู่ในห้องนั่นเอง

            ทะเลเดินกลับไปที่ห้องนอนของหนุ่มรุ่นพี่อีกครั้งหนึ่ง ก็พบว่าเขายังคงนอนหลับอยู่เช่นเดิม แต่ไม่ได้ส่งเสียงครางใดๆแล้ว มือซีดเย็นเอื้อมไปแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้อีกครั้ง ซึ่งอุณหภูมิก็ต่ำลงพอสมควร ทำให้ทะเลเบาใจขึ้นเยอะทีเดียว

“แค่ไม่ละเมอชื่อผู้ชายคนอื่นขึ้นมาอีกก็พอแล้ว”

            เด็กหนุ่มก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของหนุ่มรุ่นพี่เบาๆ ก่อนจะเปิดทีวีที่อยู่ในห้องนั้น พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนข้างๆกับชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ราวกับว่า... เขาได้ลืมชื่อที่อินทรีย์เคยละเมอออกมาแล้ว

“อืม.... เสียงดังอีกหน่อยก็ได้ พี่อยากฟัง”

“ตื่นแล้วเหรอ เสียงดังกว่านี้จะไม่ปวดหัวหรือไง?”

“ไม่หรอก อยากฟังมากกว่า”

            อินทรีย์สะลึมสะลือพร้อมกับดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะยังไม่สร่างไข้ดี ทำให้ไม่สามารถทรงตัวได้ จนเอนไปซบที่อกของทะเลแทน

“โทษที มันยังมึนๆอยู่เลย”

“ซบไปเถอะ ตอนเช็ดตัวให้ นายก็นอนซบอกฉันแบบนี้แหละ”

            เสียงเข้มพูดพลางใช้มือซ้ายโอบไหล่กว้างของรุ่นพี่ และโน้มให้ซบกับตัวเขาได้ถนัดขึ้น แม้ดวงตาสีทองจะยังมองคนข้างกายได้ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ยังสามารถมองเห็นรอยยิ้มบางของหนุ่มรุ่นน้องได้ชัดเจนอยู่ดี ใบหน้าด้านข้าง และดวงตาที่มองไปข้างหน้า ดึงดูดสายตามากกว่ารายการโปรดที่เปิดอยู่เสียอีก อินทรีย์หลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับนอนซบอกทะเลและฟังเสียงโทรทัศน์ไปด้วย

‘ความอบอุ่นนี้... จะอยู่ได้นานแค่ไหนนะ’

            ลมหายใจที่ราบเรียบและสงบ ทำให้ทะเลรู้ว่าพี่เลี้ยงหนุ่มที่นอนซบอกเขาอยู่ได้หลับไปเรียบร้อยแล้ว และเมื่อเหลือบมองนาฬิกา มันก็บอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว เขาจึงตัดสินใจที่จะนอนพร้อมๆกับอินทรีย์ด้วย หลังจากจัดแจงที่นอนให้กับอินทรีย์เรียบร้อยแล้ว ทะเลก็ล้มตัวลงนอนข้างๆเขาบ้าง แต่เมื่อหลับไปเพียงครู่หนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงครางเบาๆจากร่างที่นอนขดตัวสั่นใต้ผ้าห่มอีกครั้ง ทำให้ต้องตื่นขึ้นมาดูอาการของอินทรีย์อีกครั้งหนึ่ง

“อากาศเย็นขึ้น ก็เลยหนาวสินะ”

            ทะเลยิ้มให้ร่างที่สั่นเทาน้อยๆ ก่อนจะดึงให้เข้ามานอนในอ้อมกอดของเขา เพื่อให้ความอบอุ่นแก่อินทรีย์ นัยน์ตาสีฟ้าครามจ้องมองใบหน้าที่เริ่มมีเลือดฝาดของชายหนุ่มอย่างเอ็นดู แม้ทะเลจะรู้ดีว่าร่างกายของเขาค่อนข้างเย็นกว่าคนปกติพอสมควร แต่อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ร่างที่มีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว อบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง

            นิ้วเรียวยาวปัดเส้นผมที่ปรกหน้าของอินทรีย์ออกอย่างเบามือ  ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ปลายจมูกที่สัมผัสกันเบาๆ และลมหายใจร้อนที่สอดประสานกัน ค่อยๆกล่อมให้พยาบาลจำเป็นอย่างทะเล หลับไปได้ในที่สุด โดยยังคงกอดร่างของอินทรีย์เอาไว้ไม่คลาย

“ทำไม.... ถึงไม่เจอฉันก่อนนะ อินทรีย์”