มาเฟียไร้รัก 2
× 0
× 0
× 0
มาเฟียไร้รัก 2
“พะ พอแล้ว……” วิระบอกด้วยน้ำเสียงที่แทบไร้เรี่ยวแรง มือทั้งสองข้างถูกมัดติดอยู่กับหัวเตียง ร่างกายก็ตอบรับสนองอารมณ์โกรธของวีรภาพที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำจากริมฝีปากที่ทั้งกัดและขบ ไม่เว้นแม้แต่ซอกขาอ่อนของตน
“ไม่ ฉันจะตอกย้ำว่านายเป็นของฉัน ร่างกายนี่มันก็เป็นของฉัน!!” วีรภาพบอกเสียงขุ่นทั้งๆที่ยังขยับกายเข้าออกไม่หยุด ร่างกายนี่วีรภาพเป็นเจ้าของ วีรภาพจะลบสิ่งที่คนอื่นมันเคยแตะต้องออกให้หมด จะต้องมีเพียงรอยของวีรภาพเท่านั้นที่เป็นคนทำไว้!!
“ขอร้อง…”
“เก็บคำขอร้องนายไปซะ แล้วครางให้ฉันฟังดีกว่า ครางให้ผัวนายฟังดังๆว่านายเป็นของใคร!!” วีรภาพบอกพร้อมขยับกายแรงขึ้น มือก็บีบคั้นยอดอกที่บวมช้ำไปด้วย ช่องทางของวิระที่ตอบสนองวีรภาพในตอนนี้ ยิ่งทำให้วีรภาพขยับกายเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ต้องโทษที่วิระมายั่วโมโหตนเองก่อน จะกลับไทยไปหาอี้เฟิง? ฝันอยู่รึไง กลับไปเป็นเมียเก็บมันงั้นเหรอ ทั้งๆที่มีผัวอยู่ทั้งคน เมื่อไรจะเลิกร่านสักที!!
“อ๊า!! หยุดเถอะได้โปรด” วิระร้องบอกทั้งน้ำตา เมื่อตนเองจะปลดปล่อยออกมาแต่วีรภาพกลับใช้มือปิดมันไว้ มันทรมารจนแทบบ้า วิระไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากร้องไห้ออกมา เพราะมือก็ถึงตรึงไว้
“นายเป็นของใคร”
“ฮึก…” วิระไม่ตอบ วีรภาพยิ่งขยับกายแรกขึ้นวิระก็ได้แต่กัดปากตัวเองจนเลือดซึมออกมา แต่ไม่พูดคำที่วีรภาพต้องการออกมา
“งั้นก็ไม่ต้องเอามันออก ฉันจะทำนายแบบนี้ไม่พัก ทำจนนายสลบ หึ!!” วีรภาพแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะขยับกายเข้าออกแรงๆไปเรื่อยๆ มือก็ปิดกลั้นไม่ให้วิระปลดปล่อยออกมา
“วีรภาพ ได้โปรด….” วิระร้องบอกเสียงสั่นๆ รู้สึกไม่ไหวแล้ว ให้วิระตายเสียยังดีกว่า แบบนี้มันทรมารเกินไป……..
“งั้นก็พูดมาว่านายเป็นของใคร!!”
“ของนาย ฉันเป็นของนาย อ๊า!!”
“จำไว้ให้ขึ้นใจว่านายเป็นของฉัน!!!” พอวิระพูดออกมาวีรภาพก็ปล่อยมือออก ทำให้น้ำขาวขุ่นปล่อยออกมาจนเลอะไปถึงหน้าท้องวีรภาพที่ยังไม่หยุดขยับกาย วิระรู้ดีว่าวรีภาพอึดแค่ไหน แต่นี่มันคือความคลั่ง มันไม่ใช่ทำด้วยความรัก ความรู้สึกของวิระเหมือนถูกกระชากฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วถูกย่ำยีด้วยความป่าเถื่อน ไม่มีคนแสนดีของวิระอีกแล้ว………..
วีรภาพที่มองร่างวิระที่สลบไปแล้วทั้งๆที่วีรภาพยังไม่ทันได้ปลดปล่อย แต่ขยับกายเพียงไม่กี่ครั้งวีรภาพก็ปล่อยออกมาก่อนจะดึงแก่นกายของตนเองออก แล้วจับขาวิระแยกออกจากกันก็เห็นช่องทางบวมช้ำ แถมยังมีเลือดออกมาผสมกับน้ำรักของตน ไม่บอกก็รู้ว่าเค้าทำวิระช้ำไปทั้งตัวมากแค่ไหน แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อวิระจะหนีเค้าไป เค้าก็ต้องกลายเป็นซาตานที่กักขังแม้กระทั่งวิญญาณ ไม่ให้หนีออกไปได้!!
“นี่มันกี่โมงแล้วนะ….” วิระที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอก้มมองตัวเองก็พบว่าอยู่ในชุดใหม่และก็ไม่ได้เหนียวตัวแบบที่คิด และคงไม่มีใครทำให้นอกจากวีรภาพ.. แต่ไม่ใช่สิ่งที่วิระควรสนใจ เมื่อตอนนี้วิระสังเกตเห็นโซ่ที่คล้องไว้กับข้อขาของตนเองที่ล่ามไว้กับขาเตียง วีรภาพคิดจะทำอะไร!!
“ตื่นแล้วเหรอ ฉันจะยกข้าวมาให้” วีรภาพที่เดินเข้ามาในห้องนอนพอดี ก็พูดขึ้นและเดินกลับออกไป ไม่รอฟังคำถามจากวิระ เพียงไม่นานข้าวต้มร้อนๆกับยาก็ถูกยกเข้ามา วิระมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ต้องการอะไร
“กินสิ”
“ไม่.. ถอดโซ่ออกซะ ผมจะกลับบ้าน”
“กินข้าวซะ!!” วีรภาพตักข้าวต้มแล้วจ่อไปที่ริมฝีปากของวิระ แต่วิระก็ปัดมันทิ้ง จนทำให้ช้อนร่วงลงพื้นไป วีรภาพถอนหายใจแล้วปาจานข้าวต้มทิ้งลงพื้นจนเกิดเสียงดัง
“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน!!”
“ปล่อยฉันเถอะ วีรภาพ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ นายเป็นของฉัน อย่าให้ฉันต้องย้ำอีก ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน ถึงนายจะตายก็ต้องตายอยู่ในห้องนี้ จำไว้!” วีรภาพเดินออกจากห้องไปพร้อมปิดประตูเสียงดัง พอไม่มีใครอยู่ในห้องวิระก็เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเบาๆ วีรภาพเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน…….
“ฉันจะเข้าไปหาพ่อที่บริษัท นายดูแลวิระด้วย ให้แม่บ้านไปทำความสะอาดแล้วก็ยกอาหารเข้าไปให้ด้วยนะเฟย” วีรภาพบอกลูกน้องคนสนิทที่ไม่ได้ตามตนเองไปไทยด้วย แต่กลับคอยอยู่ที่ฮ่องกงดูแลงานส่วนย่อยแทน
“ครับนาย”
“แล้วอย่าเอาปืนเข้าไปในห้องนะ นายรู้ใช่มั้ยว่าวิระเป็นคนยังไง”
“ครับนาย ผมจะระวัง” เฟยรับคำ ก่อนวีรภาพจะเดินออกจากห้องพร้อมชุดทำงานเต็มตัว ลูกน้องที่ยืนรออยู่ชั้นจอดรถก็คอยขับตามหลังเจ้านายไปบริษัทแม่ วีรภาพที่หายไปหลายปียังไง ทำเรื่องผิดแค่ไหน เจ้านายก็คือเจ้านาย และยังเป็นคนที่นายใหญ่จะให้ปกครองดูแลอีกคนพอๆกับคุณชาย ทำให้โดนปองร้ายไม่น้อยเหมือนกัน แต่เพราะความที่ไม่ค่อยออกงานสังคมและปกปิดตัวตนเลยไม่ค่อยมีคนรู้จักเท่าไร แต่ใช่ว่าจะไม่มีความโหดแบบที่มาเฟียควรมี เพราะคุณวีรภาพไม่ค่อยอยากยุ่งยากเท่านั้น
“เฟย นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันต้องกลับไปดูแลคุณชาย” วิระบอกเฟยที่ไม่พูดไม่จา แถมยังทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงตนเองอีก วิระเลยสำรวจไปรอบๆตัวของเฟย ไม่เจออาวุธสักชิ้น วีรภาพคงจะสั่งไว้สินะ
“ทานข้าว ทานยาซะ ถ้านายกลับมาแล้วนายยังไม่กินอะไร จะโดนโกรธเอา”
“นายก็ปล่อยฉันสิ ฉันจะได้ออกไปทานที่ครัวไง”
“คิดว่าฉันไม่รู้จักนายรึไงกันวิระ กินซะ เดี๋ยววันจะเข้ามาเก็บ” เฟยบอกเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ทำให้วิระอยู่คนเดียวอีกครั้ง มองไปที่ถ้วยข้าวต้มก็เบือนหน้าหนี วิระลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ เพราะรู้สึกร้าวไปทั้งร่าง แต่ก็เดินไปยังห้องน้ำเพื่อสำรวจความยาวของโซ่ที่ล็อคกับขาตนเองไว้ มันยาวแค่เข้ามาถึงในห้องน้ำ ก็ถือว่ายาวพอสมควร แต่ก็เดินได้เพียงแค่ในห้องนี้เท่านั้น วิระควรหาอะไรมาสะเดาะล็อคมันออก ที่โต๊ะวางครีมน่าจะมีสิ วิระจำได้ว่าเคยตนเองเคยซื้อของจุกจิกมาใส่ไว้ มันคงมีสักอันที่ไขออกได้
“นี่ไง อันนี้แหละ” กิ๊บดำอันเล็กที่เคยซื้อมาใส่ในลิ้นชักไว้ยังอยู่จริงๆด้วย วิระเลยลองเอามาไขเพียงไม่นานล็อคกุญแจก็หลุดออก วิระเลยไปใส่เสื้อผ้าใหม่ เพราะตอนนี้มีเพียงเสื้อตัวเดียวเท่านั้น วิระต้องกลับไปเอาพาสปอร์ตที่บ้านใหญ่ก่อนจะบินหนีไป หนีไปให้ไกลจากวีรภาพ คนที่ไม่ฟังแบบวีรภาพ ถึงวิระพูดไปก็ไม่มีประโยชน์……….
เพล้ง!!!!!
วิระที่โยนแก้วน้ำจนเสียงดังเพื่อล่อให้เฟยเข้ามาในห้อง พอเฟยเปิดประตู้เข้ามา วิระก็เข้าไปล็อคคอเฟยจากด้านหลัง พร้อมกับจับทุ่มลงพื้น พอเฟยตั้งตัวได้วิระก็เตะเข้าไปที่กล่องดวงใจของเฟยเพื่อสกัดกำลังของเฟยทิ้ง ซึ่งเฟยก็ทรุดตัวลงด้วยความเจ็บดั่งที่คาดไว้ วิระเลยเดินเอาโซ่มาล็อคเฟยไว้แทน แม้จะเหนื่อยเพราะแรงที่หายไม่เมื่อคืน แต่วิระยอมเจ็บตัวเพิ่มที่จะหนีออกไปจากที่นี้ หนีไปจากคนร้ายกาจ…..
“วิระ นายอย่าทำให้นายโกรธดีกว่า…” เฟยเตือนวิระ ฝีมือคนที่เก่งกว่าตนก็มีคุณชาย เจ้านาย เฉิน และวิระนี่แหละ ที่ต่อกรด้วยไม่ได้ ถ้าเล่นกันตรงๆ ตนเองก็สูสีกับวิระ แต่นี่โดนวิระเล่นทีเผลอ เฟยประมาทวิระไปจริงๆ
“ถ้าฉันออกไปจากฮ่องกงได้ วีรภาพก็ทำอะไรฉันไม่ได้นายก็รู้”
“แต่ยังไงนายก็หนีไม่พ้น นายก็รู้จักนิสัยของนายดีนี่ อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งไปกว่าเดิมดีกว่า”
“ไม่ล่ะ ฉันจะไป เงินนี่เดี๋ยวฉันจะคืนทีหลังนะ ส่วนปืนนี่ฉันขอ โชคดีนะเฟย” วิระหยิบเงินสดของเฟยออกมาและเดินไปเอากระบอกปืนที่อยู่บนโต๊ะนั่งเล่นติดตัวไว้ วิระไม่ได้จะทำให้เฟยเดือดร้อน แต่วิระก็ไม่สามารถอยู่ให้วีรภาพย่ำยีจิตใจอีกต่อไปได้ ถ้ายังไม่คิดจะฟังอะไร วิระก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน
“อ้าววิระ ไม่ได้กับวีร์เหรอลูก” ลู่หลินถามวิระที่เดินเข้ามาในบ้านอย่างเร่งรีบ ทำให้วิระหยุดคุยก่อน
“ไม่ครับ วีรภาพไปบริษัทแม่ ผมแค่มาเอาของ”
“อ่อ ของเหรอ แม่ให้เด็กเอาไปเก็บที่ห้องให้แล้วจ้ะ”
“งั้นผมขอตัวไปหยิบของก่อนนะครับ วันนี้ผมจะกลับไทยไปหาคุณชาย”
“บอกวีร์รึยังลูก”
“ไม่ได้บอกครับ และจะไม่บอกด้วย”
“เดี๋ยวเกิดเรื่องหรอก เราก็รู้ไม่ใช่เหรอวีร์เค้าเป็นคนแบบไหน” ลู่หลินถามด้วยความเป็นห่วง เธอไม่เคยเห็นวีรภาพรักใครเท่าวิระเลย แม้ตอนนี้จะมีเรื่องผิดใจกันเธอก็มั่นใจว่าวีรภาพยังรักวิระมากเหมือนเดิม
“เพราะรู้ไงครับเลยต้องกลับ เราสองคนไม่ควรอยู่ใกล้กัน ถ้ายังไงผมขอตัวไปเอาของก่อนนะครับ”
“จ้ะ เดี๋ยวแม่ให้คนไปส่งที่สนามบินนะ”
วิระเดินเข้ามาในห้องนอนของตน ที่มีสภาพเหมือนเดิม เป็นห้องนอนที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไร แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่วิระจะมาคิดเรื่องอื่น วิระควรเอาแค่พาสปอร์ตแล้วไปสนามบินให้เร็วที่สุด แต่ค้นเท่าไรมันก็ไม่มี ทั้งๆที่วิระจำได้ว่าตนเองเป็นคนเอาใส่กระเป๋าไว้แท้ๆ
“หานี่อยู่เหรอ” น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นจากประตูห้อง ทำให้วิระหยุดมือที่กำลังหาของและหันไปดู วีรภาพมาได้ยังไงไหนออกไปบริษัทแม่ ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้พร้อมกับพาสปอร์ตของวิระได้
“วีรภาพ……”
“หึ!! ฉันเดาแล้วเชียวว่าเฟยมันต้องเสียท่าให้นาย คิดว่าฉันโง่รึไง!!”
“เอาพาสปอร์ตฉันมาวีรภาพ”
“อยากได้เหรอ งั้นต้องขอโทษด้วยนะมันคงไม่ได้ใช้” วีรภาพหยิบไฟแช็คมาจุดไฟเผาพาสปอร์ตของวิระต่อหน้าต่อตา เพียงไม่กี่วินาที พาสปอร์ตทั้งเล่มก็ไหม้จนใช้งานไม่ได้ วิระได้แต่ยืนมองด้วยความโกรธอยู่แบบนั้น
“วีรภาพ นายควรปล่อยฉันไป”
“ปล่อย? ทั้งๆที่นายบอกว่านายเป็นของฉันงั้นเหรอ หึ!! คิดจะไปเป็นเมียเก็บไอ้อี้เฟิงรึไง!!” วีรภาพเดินเข้ามาในห้องนอนของวิระและปิดมันเสียงดัง ใบหน้าที่แสดงถึงความโกรธของวีรภาพทำให้วิระเดินถอยหลังออกห่าง
“มันไม่ใช่แบบที่นายคิด”
“แล้วมันแบบไหน อยากจะหนีฉันไปให้ไกลงั้นเหรอ ทั้งๆที่ฉันเป็นผัวนาย”
“ใช่… นายเป็นผัวฉัน แต่นายบอกเองนี่ว่าฉันร่าน ฉันจะไปมีผัวกี่คนก็ได้ นายรังเกียจฉันไม่ใช่เหรอ เพราะแบบนี้นายควรปล่อยฉันไป” วิระบอก แต่กลับยิ่งเป็นการโหมอารมณ์โกรธของวีรภาพมากขึ้น
“จะไปมีคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน? ฉันจะตามไปฆ่ามันทุกคน ไม่เชื่อนายก็คอยดู!!”
“วีรภาพอย่าเข้ามา ฉันไม่อยากใช้ปืนกับนาย” สุดท้ายวิระก็เลือกที่จะหยิบปืนขึ้นมาและจ่อไปที่วีรภาพ วีรภาพก็ไม่กลัวเดินเข้าไปไกลวิระจนกระชากปืนขว้างทิ้งไปไกลๆ
“นายทำให้ฉันโกรธจริงๆ แต่มันก็ทำให้ฉันคิดได้ว่า ถ้าฉันทำให้นายท้องลูกของฉัน นายยังจะไปหาผัวอื่นได้อีกมั้ย!!” กระชากวิระเข้าหาตัว พร้อมบอกเสียงเข้ม แล้วจึงลากตัววิระออกมาออกมาจากห้อง แรงบีบที่แขนไม่สามารถทำให้วิระแกะมือของวีรภาพออกได้ วีรภาพโกรธอีกแล้ว และโกรธมากกว่าเมื่อวาน ถ้าเกิดวีรภาพทำแบบที่พูดขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าวิระท้องลูกที่ไม่ได้เกิดจากความรักของตนและของวีรภาพลูกจะเป็นยังไง ลูกที่เกิดมาจากความโกรธเคือง วิระยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้จริงๆ
...............................................................................................................
นี่ก็ไบโพล่าอีกคนค่ะ อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าคนเป็นประจำเดือน ฮื่อออออออออ
ปล. ยังไม่เช็คคำผิด
