​

​

​

_____________________________________________________________________________________________________________

'คุโรบะ ไคโตะ'

ผมใช้เม้าท์กดเลื่อนลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะต้องชะงักกับข้อมูลต่อไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊คของผมโชว์ขึ้นมา

'เกิดวันที่ 21 มิถุนายน'

21 มิถุนายน?

ก็วันนี้น่ะสิ!

วันนี้วันเกิดเจ้าบ้าคิด....

"เอิกกกก อาหารอร่อยชะมัดเลยวันนี้ กินแล้วนอนต่อดีกว่าวู้วๆ" 

ผมรีบพับหน้าจอโน้คบุคลงทันทีที่เสียงเปิดประตูดังขึ้น คิดนั่นเอง.. 

"เจ้าหนู ทำไมไม่ไปกินข้าวล่ะ วันนี้ผัดเนื้ออร่อยมากเลยนา"

"ฉันไม่ค่อยหิว ไว้ค่อยกินตอนเที่ยงแล้วกัน.. แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าเจ้าหนูด้วย - -+"  

"ฮื่อ.. แล้วแต่จ้าๆเจ้าหนูว์ว์" คิดเดินเข้ามานั่งหาวบนเตียงแล้วล้มตัวลงไปนอน เฮยๆ กินเสร็จก็นอนเลยหรอฟะเจ้าบ้า =_= 

ผมวางโน้ตบุ๊คของตัวเองไว้บนกระเป๋าแล้วหันไปมองเจ้าบ้าที่นอนอยู่บนเตียง

*หลอกถามเรื่องวันเกิดดีมั้ย...* 

โอเคลองดู...

"ค.. เอ่อ คิด.." 

"หืม?" 

"นาย.. ชอบเดือนนี้มั้ย?" 

"ถามอะไรของนาย =_=" 

"เออน่าตอบๆมาเถอะ" 

"ชอบสิ ก็เดือนนี้เป็นเดือนพิเศษของฉันนี่น่า ~"  

..... โอเค งั้นเป็นไปได้ที่ข้อมูลนั่นจะถูก หมอนี่อาจจะเกิดวันนี้จริงๆ 

"โอเค ฉันก็ชอบเดือนนี้เหมือนกัน!" ผมแสร้งปั้นหน้าร่าเริงใสซื่อเหมือนที่ชอบทำตอนที่เป็นโคนันใส่หมอนั่น = = เพื่อไม่ให้ดูน่าสงสัย แต่ดูเหมือนมุกแอ๊บใสนี่จะใช้ไม่ได้ผลกับเจ้าบ้านี่........... 

"นายดูแปลกๆนะ คุโด้ ชินอิจิ... " 

"แปลกอะไรคิดไปเองแล้ว ทำไมถามไม่ได้รึไงนายมีปัญหาหรอ!" 

"เอ้า โกรธฉันเรื่องอะไรฟะ = =;; "

เรานั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระโดยที่ผมเป็นฝ่ายชวนคุยซะส่วนใหญ่ (เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี้..) ก่อนที่คิดจะหลับต่อแล้วผมแยกตัวลงมากินข้าวเพราะเริ่มหิวบ้างแล้ว.... คุณยายที่พึ่งจะล้างจานเสร็จเดินมานั่งคุยกับผมที่โต๊ะอาหาร

"คิดจังล่ะจ๊ะชินอิจิคุง?" 

"หลับไปแล้วล่ะครับ" คุณยายหัวเราะออกมาเบาๆ 

"เหมือนเด็กน้อยเลยเนอะเด็กคนนั้น..." 

"เด็กโข่งมากกว่า =_=" แล้วจากนั้นคุณยายก็หัวเราะออกมาอีก 

**"ชินนนนนน~ "** 

ไดอาน่าโผล่มากอดคอผมอย่างแรงจากข้างหลังจนทำให้ผมสำลักข้าว 

"แค่กๆๆ! โอ้ย อะไรของเธอเนี่ยยย แค่กๆๆ" 

"อ.. เอ๋!? กินข้าวอยู่หรอ" 

"ก็ใช่น่ะเซ่!" 

"แหะๆ โทษทีไม่ทันมองนี่น่า ^O^" 

"=_=;;;"  

แล้วพวกเราสามคนก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนผมกินข้าวเสร็จก่อนที่ผมจะนึกขึ้นได้ เรื่องวันเกิดของคิดนั่นเอง..

"ใช่.. ผมนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอกน่ะครับ"  

ทั้งไดอาน่าและคุณยายต่างหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมขยับเข้าไปใกล้ๆทั้งสองคนแล้วเปลี่ยนมากระซิบแทน 

"ผมคิดว่าวันนี้วันเกิดคิดน่ะครับ.." 

"จริงหรอ!!!!!??/วันเกิดคิดจัง!!!??"

ทั้งสองคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกันทันที

"ชู่ววว เบาๆสิครับ = =;" 

"ท.. โทษทีจ่ะ ^^;"  

"ว่าแต่นายพูดเรื่องจริงหรอ ตายละหว่า ฉันต้องไปหาของขวัญให้หมอนั่นอ่ะ คุณยายหนูจะเข้าเมือง!" 

"เอ๋ แต่หนูจะไปกับใครล่ะจ๊ะ?" 

"ด.. เดี๋ยวผมไปกับไดอาน่าก็ได้นะครับ.." 

"ไม่ต้องหรอกชิน นายน่ะอยู่นี่ไป ทำยังไงก็ได้ไม่ให้หมอนั่นสงสัย!" เฮยๆ ท่าทางเอาจริงเอาจังนั่นมันอะไรของยัยนั่นฟะ... =_= 

"อ.. เออ แล้วเธอจะไปกับใครล่ะ ลากคุณยายไปไม่ได้หรอกนะคุณยายท่านแก่แล้ว" 

"ฉันจะไปกับพ่อหนุ่มสำเนียงคันทรี่คนนั้น!" 

"หมายถึง.... สำเนียงอะไรนะ" 

"คันทรี่!" 

"หมายถึงคันไซรึเปล่า =_=" 

"เหมือนกันแหละย่ะ!" 

เฮ้อ........... 

"แล้วตอนนี้หมอนั่นอยู่ไหนซะล่ะ?"

"ยังไม่ตื่นเลยนะรู้สึก" 

"หา... นี่มันบ่ายแล้วนะโว้ยย รีบไปปลุกไอบ้านั่นเลย!" 

"เย้ๆ แปลว่าชินชินอนุญาตแล้ว งั้นฉันไปก่อนน้า.. ว่าแต่วันเกิดเขาต้องซื้อไรมั่งง่ะ.." 

จะรอดมั้ยเนี้ย............ 

"วันเกิดก็ต้องมีเค้ก มีของขวัญไงจ๊ะ ^^" คุณยายเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง 

"ของขวัญ ~ คิดเขาชอบอะไรนายรู้มั้ยชิน?" 

"อย่างหมอนั่นหรอ... น่าจะเป็น พวกของแปลกๆล่ะมั้ง.." 

แล้วถ้าไปกับเจ้าฮัตโตริก็น่าจะได้ของแปลกๆมาเพียบแน่นอน... 

ยัยคุณหนูหัวเราะคิกคักแล้ววิ่งพรวดพราดขึ้นบันไดไปปลุกฮัตโตริด้วยท่าทางกระตือรือร้นสุดๆ...

"งั้น.. ยายจะทำอาหารและทำเค้กรอ หนูชินอิจิขึ้นไปถ่วงเวลาคิดจังไว้นะจ๊ะ.. ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วยายจะให้ดอร์เชียนไปเคาะประตูเรียก" 

"อ.. เอางั้นก็ได้ครับ"  

"สู้ๆนะจ๊ะ ~ "  

"=_=..."

ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องพลางคิดแผนต่างๆไว้ในหัว... 

การที่จะขังหมอนั่นไว้บนห้องเกือบครึ่งวันโดยที่หมอนั่นไม่สงสัยนี่ต้องทำยังไงฟะ... =_=

ผมเปิดประตูเข้าไป คิดยังคงนอนอยู่บนเตียงและหันหลังให้ประตู เลยทำให้ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นหลับจริงรึเปล่า... ผมค่อยๆเดินย่องไปที่เตียงแล้วแอบใช้เท้าสะกิดขาหมอนั่นเบาๆ = =

"คิด.. เฮ้ คิด..." 

".................." 

"หลับอยู่หรอ?" สะกิดๆ 

"................." 

"โอ....เค.... หลับต่อไปนะ"

ผมย้ายก้นขึ้นมานอนบนเตียงตัวเองแล้วเปิดโน้ตบุคขึ้นมาเล่น หลับแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องหาเรื่องถ่วงเวลา....

"ฮ้าววว ~ "  

ผมรีบหันขวับไปมอง  

หมอนั่นลืมตาขึ้นมานอนผม ตาใสแจ๋ว......

"ม.. มองอะไรของนาย -_-;" 

"ทำไรอยู่อ่ะ?" 

"ไม่มีตารึไง ฉันก็เล่นโน้ตบุ๊คอยู่น่ะสิฟะ" 

"แล้วเล่นอะไรอยู่เล่า กวนประสาทฉันรึไง -*-" 

"ยุ่งน่า นอนๆไป" 

"ไม่นอนแล้ว จะออกไปคุณยาย"  หมอนั่นทำท่าจะลุกขึ้น ผมรีบกระโจนเข้าไปล็อคตัวหมอนั่นไว้บนเตียง**#ไม่ค่อยจะมีพิรุธเล๊ย** =_= 

"อะไรของนายฟะ = =" 

"จะไปไหน ไม่ต้องไป!" 

"เอ้า จะออกไปข้างนอกโว้ย" 

"อ.. อากาศมันร้อนนะ!" 

"บ่ายสามกว่าแล้วไม่ร้อนหรอกโว้ยย" 

"ร้อน!!!!!!" ผมแหกปากเสียงดัง #ซึ่งผิดปกติมาก ใส่หน้าหมอนั่น .. 

"..... เออไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวฉันออกไปเปิดหน้าต่างดูแดดเอง"

จู่ๆก็เกิดฉลาดขึ้นมา...........

คิดลุกพรวดขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปเปิดหน้าต่าง ซึ่งเป็นโชคดีของผม... ที่แดดวันนี้จ้าผิดปกติจริงๆ

แต่ความโชคดี.. ก็ยังมีความโชคร้าย

"คุณยายขา พวกเรากลับมาแล้ว หนูว่าของขวั------ "

เสียงไดอาน่าตะโกนจากข้างล่าง..

ผมรีบพุ่งเข้าไปปิดหน้าต่างแล้วปิดม่านทันทีก่อนที่ประโยคนั้นของยัยคุณหนูที่ดูเหมือนจะกลับมาจากในเมืองแล้วจะจบลง.... เหมือนจะทันเวลา 

แต่คิดตอนนี้เหมือนคิดจะมองผมว่ามีพิรุธกว่าเดิมอีก .... = =;;;;;

"นี่... มีอะไรกันแน่ - -+"

"ไม่มี! ค... คือฉัน.......!" 

"?" 

ผมรีบหาข้ออ้าง

"ฉันอยากนอนกอดนายเงียบๆอยู่บนห้องจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

........................................

"................................" <<<< ผม

"................"  <<<<<< คิด

ป........ เป็นบ้าอะไรของฉันฟะเนี้ยยยยย T[  ]T!!!

"ก็โอเค" คิดที่ดูจะอึ้งไปกับคำพูดของผมยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทันทีหลังจากประโยคนั้นจบลง.. 

"ค.. คือว่าฉัน.. " 

"นายทำตัวประหลาดๆนะวันนี้ แต่ฉันจะไม่คิดอะไรก็แล้วกันเพราะประหลาดแบบนี้มันทำให้ฉันได้เปรียบ ^O^" 

"........................."

หมอนั่นเดินไปนอนบนเตียง พร้อมกับมองผมเชิงบังคับให้เดินมานอนข้างๆ =_=' 

ผมเดินไปนั่งบนขอบเตียงของหมอนั่นก่อนที่ผมจะโดนคิดดึงลงมานอนกอดเอาไว้

"ฮ.. เฮ้!" 

"อะไร นายเป็นคนพูดเองนะ จะปฏิเสธทำไมเนี่ย -_-" 

"..... ก็.. เออๆๆ เข้าใจแล้ว" ผมนอนแข็งเป็นหินจนหมอนั่นสะกิดถามว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า 

"เปล่า! นายรัดฉันแน่นเกินไปมันก็เลย.. อึดอัด.." 

"เอ้าแล้วไม่บอก.." คิดเปลี่ยนจากกอดรัดผมเป็นโอบเอวไว้หลวมๆแทน จมูกรั้นของหมอนั่นซุกไซร้ไปทั่วไหล่ของผมแล้วค่อยๆไล้ลามขึ้นมาที่คอ 

ผมรีบร้องทักก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้......

"คิด... " 

"อะไรอีกเนี่ย" 

"หยุดเลยนะโว้ยย" 

"โอ้ย! ให้ฉันกอดเฉยๆมันทำไม่ได้หรอกนะ!" 

"งั้นก็ไม่ต้องแล้ว! เขยิบออกไปเลย!" 

"วุ้ย!"

คิดขยับตัวขึ้นนั่ง แล้วลุกขึ้นเดินออกไป ผมรีบหันขวับไปมอง 

"จะไปไหน!!!!!!!!!!!" หมอนั่นสะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ดังสนั่นทรงอำนาจ(?)ของผม 

"จะไปฉี่โว้ยยย ทำไม ฉี่ก็ไม่ได้รึไงหาา" 

"ล.. แล้วไป -_-+"

 "=_=;;;;;;"

หมอนั่นเดินตรงไปห้องน้ำ ขณะที่กำลังบิดลูกบิดประตูจู่ๆหมอนั่นก็วิ่งพรวดไปที่ประตูห้องเพื่อที่จะออกไป..... 

แต่ผมก็ไวไม่แพ้กัน ผมลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วเตะหมอนที่อยู่ใกล้เท้าที่สุดเข้าที่หน้าเจ้าบ้านั่นอย่างแรงและอย่างจัง..

หึ -_-

"โอ้ยยยยยยยยยยยย อะไรของนายเนี้ยยย" 

"จะไปไหน มานี่เดี๋ยวนี้เลย -_-+ เดี๋ยวนี้เริ่มกลับมาหลอกฉันอีกแล้วสินะไอ้เจ้าโจรกระจอก..." 

"ว.. ว่าใครกระจอกห๊ะ!" 

"นายนั่นแหละโว้ย!"

คิดที่ดูเหมือนจะเริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆเขวี้ยงหมอนที่ผมเตะไปลงพื้นแล้วเดินตรงดิ่งเข้ามาหาผม ผมกระโดดลงจากเตียงเพื่อตั้งหลักไม่ว่าหมอนั่นจะทำอะไร คิดว่าจะยอมรึไง - -+

เมื่อเห็นว่าผมกระโดดลงไปอยู่อีกฝั่งของเตียงหมอนั่นก็เลยเดินอ้อมมาหาผม ผมเดินถอยหลังหนีต่อไปจนพอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถอยไปติดกับผนังเข้าแล้วจึงหักตัวเลี้ยวมาอีกฝั่ง แต่หมอนั่นไวกว่า คิดคว้าแขนผมเอาไว้ จับไว้แน่นเหมือนไม่ยอมให้ผมหลุดออกไปได้เป็นครั้งที่สอง

"อ.. โอเค ฉันขอโทษ! เจ็บโว้ยเบาๆหน่อยยย" 

"-_-" หมอนั่นไม่ตอบอะไรนอกจากมองผมกลับมาด้วยสายตาไม่พอใจอย่างเดิม 

เฮ้อ วันนี้ผมคงต้องยอมให้หมอนี่วันนึงสินะ เห็นว่าเป็นวันเกิดนายหรอกนะโว้ย 

ผมถอนหายใจออกมา .. มองเข้าไปในแววตาแข็งกร้าวของคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว 

ผมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปประชิดตัวหมอนั่นแทนและใช้แขนทั้งสองข้างโอบคอคิดเอาไว้

"อยู่กับฉันนะ .."

และมันได้ผลเสมอ

คิดรั้งเอวผมเข้าไปใกล้แล้วยื่นหน้าเข้ามาประกบปากจูบผมอย่างรุนแรง ไม่มีการนัวเนียให้เกิดอารมณ์อย่างเคย จูบครั้งนี่ร้อนแรงกว่าครั้งไหนๆที่ผ่านมา แต่มันช่างแข็งกร้าวและรุนแรงไม่ต่างกับดวงตาคู่นั้นของหมอนั่นเลย

ผมเลื่อนมือข้างนึงไปที่หลังของคนตรงหน้าทำท่าจะทุบเพื่อให้อีกฝ่ายหยุด ก่อนที่ผมจะชะงักไปเมื่อคิดขึ้นได้ว่า..

*วันนี้เป็นวันเกิดของหมอนี่..* 

ฉันต้องตามใจเจ้าบ้านี่สินะ

ผมปล่อยให้มือข้างนั้นตกมาอยู่ข้างลำตัว และใช้แขนอีกข้างโอบคอข้างไว้เพื่อหยุงตัวเองไม่ให้ล้ม  และเหมือนคิดจะรู้ หมอนั่นขยับถอยหลังและดันตัวผมให้ตามไปก่อนที่คิดจะล้มตัวลงบนเตียงและปล่อยให้ผมนอนคร่อมทับตัวหมอนั่นไว้ และผมก็รู้งานเป็นอย่างดีว่าต่อจากนี้ควรจะทำอะไร

ผมผละใบหน้าออกมาจากคิด แล้วเลื่อนมือไปปลดเสื้อของคนตรงหน้าออกช้าๆ คิดก็ไม่ยอมนอนอยู่เฉยๆเท่านั้น หมอนั่นยื่นมือมาปลดกางเกงผมลงพร้อมกับมองจ้องมาที่ใบหน้าของผมไม่วางตาจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาเจ้าบ้านั่นและเบนสายตาไปสนใจกับเสื้อแทน 

เราสองคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง จนในที่สุดก็อยู่ในร่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่..

ผมขยับตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักหมอนั่น เป็นจังหวะเดียวกับที่คิดขยับตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมกับเลื่อนมือไปลูบไล้แผ่นหลังของผมตลอดเวลา.. ผมพยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้ตัวเองแสดงท่าทีเขินอายออกไปจนเผลอกัดปากตัวเองเพื่อระงับอารมณ์เอาไว้ และเหมือนว่านั่นจะทำให้คิดคลั่งขึ้นมามากกว่าเดิม

คิดผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรงแล้วเชยคางผมขึ้น ผมเหลือบสายตาลงไปสบตากับคนตรงหน้า

"ทำซะ"

จบประโยคนั้นของคิด ผมก็ขยับสะโพกเข้าไปใกล้หมอนั่นและยกสะโพกขึ้นเพื่อกดช่องทางของตัวเองใส่ลงไปบนแกนกายตรงหน้าช้าๆ ความใหญ่ของแกนกายที่เกิดจากแรงอารมณ์ของคิดนั้นทำให้ผมรู้สึกเจ็บจนแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนจนหมอนั่นสังเกตุได้ คิดโน้มหน้ามาหาผมแล้วลากลิ้นเลียไปที่ยอดอกของผมเพื่อเป็นการปลุกอารมณ์ให้ผม และนั่นก็ช่วยได้จริงๆ..

เมื่อผมรู้สึกผ่อนคลายแล้วผมจึงค่อยๆขยับสะโพกขึ้นลงเร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนสติกำลังจะหลุด ใบหน้าเงยขึ้นแล้วเปล่งเสียงร้องครางออกมากังวานไม่แคร์ว่าใครจะได้ยินอีกต่อไป..

คิดผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ผมได้ยินเสียงครางพึมพำแผ่วๆในลำคอของหมอนั่นข้างๆหู และนั่นทำให้ผมรู้สึกพอใจมากกว่าเดิม ผมเอื้อมมือทั้งสองข้างของผมไปจับไหล่ทั้งสองข้างของหมอนั่นไว้เพื่อที่จะกระแทกตัวลงไปได้แรงขึ้น คิดดันท้ายทอยของผมลงมาแล้วเบียดริมฝีปากจูบผม และผมก็ไม่ยอมแพ้ เราสองคนสลับกับดูดปากนัวเนียกันไม่หยุด

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน มันรู้สึกดีจนผมลืมไปเลยว่าผมกำลังทำอะไร และก่อนหน้านี้ผมคิดจะทำอะไร..

เหมือนคิดจะเครื่องติดเต็มที่ หมอนั่นดันให้ผมลงไปนอนแทนที่แล้วขยับขึ้นไปคร่อมผมไว้แทน ผมรีบดึงท้ายทอยหมอนั่นให้ลงมาจูบผมต่อจากเมื่อกี้ และคิดก็ไม่ได้ขัดใจอะไรผม..  ทั้งลีลาการจูบ และลีลาที่หมอนั่นกระแทกเข้ามา มันทำให้ผมสุขสมจนไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง.. 

KAITO PART

กิจกรรมบนเตียงของเราผ่านไปสามชั่วโมง และคุโด้ ชินอิจิก็น็อคไปคาเตียง..  ผมถอนแกนกายของตัวเองออกมาและปล่อยให้หมอนั่นได้หลับ ผ่านไปได้ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมหยิบกางเกงที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่และเดินไปเปิดประตู ดอร์เชียนนั่นไง

"ว่าไงจ๊ะ?" 

"-_-....  คุณชินอิจิล่ะครับ" 

"อ๋อ หมอนั่นหลับไปแล้วน่ะ ^O^" 

ดอร์เชียนนิ่งไปเหมือนคิดอะไรอยู่  

"คุณผู้หญิงให้ขึ้นมาตามคุณทั้งสองคนครับ.." 

"ปล่อยหมอนั่นนอนไปเถอะ ฉันจะลงไปคนเดียว มีไรกันหรอแล้วข้างล่างปิดไฟไมอ่ะ (  '  ')" 

"ตามมาครับ.." 

ดอร์เชียนหยิบตะเกียงที่วางอยู่ขึ้นมาและเดินนำผมลงบันไดไป ผมพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆในความมืดแต่ดูเหมือนจะไม่เห็นอะไรเท่าไหร่ = = 

และจู่ๆไฟก็ถูกเปิดขึ้น

"Happy Birthday!/สุขสันต์วันเกิดนะโจร!/แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคิดจัง!"

เสียงสามเสียงตะโกนขึ้นมาทันทีที่ไฟถูกเปิด  ผมห้ามตัวเองให้หยุดยิ้มไม่ได้..

"โอ้โหเหะ นี่รู้ด้วยหรอว่าวันเกิดฉันเนี่ย ดีใจจางงงง ว้าว มีเค้กด้วยอ่ะ! สุดยอดดด" 

ผมรีบวิ่งไปหาเค้กบนโต๊ะแล้วจู่ๆยัยคุณหนูก็เดินมาตีแขนผม  

"หยุดเลย! นายต้องเป่าเค้กก่อนถึงจะกินได้! แล้วนี่ชินชินของฉันอยู่ไหนอ่าา" 

"หลับไปแล่ว ไม่ต้องเป่าหรอกกินเลยหิวๆๆๆ" 

"หา เจ้าคุโด้หลับแล้วหรอ =_= เกิดนอนไวอะไรขึ้นมาตอนนี้ฟะ" 

"ก็ไม่รู้สิน้า~ "  

" -_-+++ "

ผมทำเป็นเมินสายตาจับผิดของเจ้าฮัตโตริ เฮย์จิ ทำไมนักสืบถึงได้มีอยู่รอบตัวผมตั้งสองคนเลยเนี่ย

เราตัดสินใจที่จะไม่ปลุกคุโด้ ชินอิจิ 

(และผมคิดว่าถึงจะปลุกหมอนั่นก็คงปวดตัวจนไม่มีอารมณ์ลงมาร่วมปาร์ตี้ด้วย..)

ผมยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่องงานปาร์ตี้นี้ และวันเกิดของผม 

แต่ผมเคยบอกไปรึยังนะ? 

ว่าผมไม่มีทางไปตามเกมส์ของคนอื่นแน่นอน ;-)

ย้อนไปตอนที่ชินอิจิลงไปกินข้าว

คิดที่นอนกระสับกระส่ายนอนไม่หลับเหลือบไปเห็นโน้ตบุ๊คของชินอิจิที่วางไว้อยู่บนกระเป๋า และอะไรไม่รู้ดลใจให้จอมโจรเอื้อมมือไปหยิบมันมาเล่น

หืม... หมอนั่นไม่ได้ปิดเครื่องนี่หว่า..

'เกิดวันที่ 21 มิถุนายน' 

'ข้อมูล : คุโรบะ ไคโตะ' 

นี่มัน... ข้อมูลของฉันงั้นหรอ

อ่าฮ้า พอจะเข้าใจแล้วล่ะ..

----------------------------------------- THE END : { SPECIAL for Kuroba Kaito } 21.06.XX happy birthday idiot.