_____________________________________________________________________________________________________________
'คุโรบะ ไคโตะ'
ผมใช้เม้าท์กดเลื่อนลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะต้องชะงักกับข้อมูลต่อไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊คของผมโชว์ขึ้นมา
'เกิดวันที่ 21 มิถุนายน'
21 มิถุนายน?
ก็วันนี้น่ะสิ!
วันนี้วันเกิดเจ้าบ้าคิด....
"เอิกกกก อาหารอร่อยชะมัดเลยวันนี้ กินแล้วนอนต่อดีกว่าวู้วๆ"
ผมรีบพับหน้าจอโน้คบุคลงทันทีที่เสียงเปิดประตูดังขึ้น คิดนั่นเอง..
"เจ้าหนู ทำไมไม่ไปกินข้าวล่ะ วันนี้ผัดเนื้ออร่อยมากเลยนา"
"ฉันไม่ค่อยหิว ไว้ค่อยกินตอนเที่ยงแล้วกัน.. แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าเจ้าหนูด้วย - -+"
"ฮื่อ.. แล้วแต่จ้าๆเจ้าหนูว์ว์" คิดเดินเข้ามานั่งหาวบนเตียงแล้วล้มตัวลงไปนอน เฮยๆ กินเสร็จก็นอนเลยหรอฟะเจ้าบ้า =_=
ผมวางโน้ตบุ๊คของตัวเองไว้บนกระเป๋าแล้วหันไปมองเจ้าบ้าที่นอนอยู่บนเตียง
*หลอกถามเรื่องวันเกิดดีมั้ย...*
โอเคลองดู...
"ค.. เอ่อ คิด.."
"หืม?"
"นาย.. ชอบเดือนนี้มั้ย?"
"ถามอะไรของนาย =_="
"เออน่าตอบๆมาเถอะ"
"ชอบสิ ก็เดือนนี้เป็นเดือนพิเศษของฉันนี่น่า ~"
..... โอเค งั้นเป็นไปได้ที่ข้อมูลนั่นจะถูก หมอนี่อาจจะเกิดวันนี้จริงๆ
"โอเค ฉันก็ชอบเดือนนี้เหมือนกัน!" ผมแสร้งปั้นหน้าร่าเริงใสซื่อเหมือนที่ชอบทำตอนที่เป็นโคนันใส่หมอนั่น = = เพื่อไม่ให้ดูน่าสงสัย แต่ดูเหมือนมุกแอ๊บใสนี่จะใช้ไม่ได้ผลกับเจ้าบ้านี่...........
"นายดูแปลกๆนะ คุโด้ ชินอิจิ... "
"แปลกอะไรคิดไปเองแล้ว ทำไมถามไม่ได้รึไงนายมีปัญหาหรอ!"
"เอ้า โกรธฉันเรื่องอะไรฟะ = =;; "
เรานั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระโดยที่ผมเป็นฝ่ายชวนคุยซะส่วนใหญ่ (เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี้..) ก่อนที่คิดจะหลับต่อแล้วผมแยกตัวลงมากินข้าวเพราะเริ่มหิวบ้างแล้ว.... คุณยายที่พึ่งจะล้างจานเสร็จเดินมานั่งคุยกับผมที่โต๊ะอาหาร
"คิดจังล่ะจ๊ะชินอิจิคุง?"
"หลับไปแล้วล่ะครับ" คุณยายหัวเราะออกมาเบาๆ
"เหมือนเด็กน้อยเลยเนอะเด็กคนนั้น..."
"เด็กโข่งมากกว่า =_=" แล้วจากนั้นคุณยายก็หัวเราะออกมาอีก
**"ชินนนนนน~ "**
ไดอาน่าโผล่มากอดคอผมอย่างแรงจากข้างหลังจนทำให้ผมสำลักข้าว
"แค่กๆๆ! โอ้ย อะไรของเธอเนี่ยยย แค่กๆๆ"
"อ.. เอ๋!? กินข้าวอยู่หรอ"
"ก็ใช่น่ะเซ่!"
"แหะๆ โทษทีไม่ทันมองนี่น่า ^O^"
"=_=;;;"
แล้วพวกเราสามคนก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนผมกินข้าวเสร็จก่อนที่ผมจะนึกขึ้นได้ เรื่องวันเกิดของคิดนั่นเอง..
"ใช่.. ผมนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอกน่ะครับ"
ทั้งไดอาน่าและคุณยายต่างหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมขยับเข้าไปใกล้ๆทั้งสองคนแล้วเปลี่ยนมากระซิบแทน
"ผมคิดว่าวันนี้วันเกิดคิดน่ะครับ.."
"จริงหรอ!!!!!??/วันเกิดคิดจัง!!!??"
ทั้งสองคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกันทันที
"ชู่ววว เบาๆสิครับ = =;"
"ท.. โทษทีจ่ะ ^^;"
"ว่าแต่นายพูดเรื่องจริงหรอ ตายละหว่า ฉันต้องไปหาของขวัญให้หมอนั่นอ่ะ คุณยายหนูจะเข้าเมือง!"
"เอ๋ แต่หนูจะไปกับใครล่ะจ๊ะ?"
"ด.. เดี๋ยวผมไปกับไดอาน่าก็ได้นะครับ.."
"ไม่ต้องหรอกชิน นายน่ะอยู่นี่ไป ทำยังไงก็ได้ไม่ให้หมอนั่นสงสัย!" เฮยๆ ท่าทางเอาจริงเอาจังนั่นมันอะไรของยัยนั่นฟะ... =_=
"อ.. เออ แล้วเธอจะไปกับใครล่ะ ลากคุณยายไปไม่ได้หรอกนะคุณยายท่านแก่แล้ว"
"ฉันจะไปกับพ่อหนุ่มสำเนียงคันทรี่คนนั้น!"
"หมายถึง.... สำเนียงอะไรนะ"
"คันทรี่!"
"หมายถึงคันไซรึเปล่า =_="
"เหมือนกันแหละย่ะ!"
เฮ้อ...........
"แล้วตอนนี้หมอนั่นอยู่ไหนซะล่ะ?"
"ยังไม่ตื่นเลยนะรู้สึก"
"หา... นี่มันบ่ายแล้วนะโว้ยย รีบไปปลุกไอบ้านั่นเลย!"
"เย้ๆ แปลว่าชินชินอนุญาตแล้ว งั้นฉันไปก่อนน้า.. ว่าแต่วันเกิดเขาต้องซื้อไรมั่งง่ะ.."
จะรอดมั้ยเนี้ย............
"วันเกิดก็ต้องมีเค้ก มีของขวัญไงจ๊ะ ^^" คุณยายเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง
"ของขวัญ ~ คิดเขาชอบอะไรนายรู้มั้ยชิน?"
"อย่างหมอนั่นหรอ... น่าจะเป็น พวกของแปลกๆล่ะมั้ง.."
แล้วถ้าไปกับเจ้าฮัตโตริก็น่าจะได้ของแปลกๆมาเพียบแน่นอน...
ยัยคุณหนูหัวเราะคิกคักแล้ววิ่งพรวดพราดขึ้นบันไดไปปลุกฮัตโตริด้วยท่าทางกระตือรือร้นสุดๆ...
"งั้น.. ยายจะทำอาหารและทำเค้กรอ หนูชินอิจิขึ้นไปถ่วงเวลาคิดจังไว้นะจ๊ะ.. ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วยายจะให้ดอร์เชียนไปเคาะประตูเรียก"
"อ.. เอางั้นก็ได้ครับ"
"สู้ๆนะจ๊ะ ~ "
"=_=..."
ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องพลางคิดแผนต่างๆไว้ในหัว...
การที่จะขังหมอนั่นไว้บนห้องเกือบครึ่งวันโดยที่หมอนั่นไม่สงสัยนี่ต้องทำยังไงฟะ... =_=
ผมเปิดประตูเข้าไป คิดยังคงนอนอยู่บนเตียงและหันหลังให้ประตู เลยทำให้ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นหลับจริงรึเปล่า... ผมค่อยๆเดินย่องไปที่เตียงแล้วแอบใช้เท้าสะกิดขาหมอนั่นเบาๆ = =
"คิด.. เฮ้ คิด..."
".................."
"หลับอยู่หรอ?" สะกิดๆ
"................."
"โอ....เค.... หลับต่อไปนะ"
ผมย้ายก้นขึ้นมานอนบนเตียงตัวเองแล้วเปิดโน้ตบุคขึ้นมาเล่น หลับแบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องหาเรื่องถ่วงเวลา....
"ฮ้าววว ~ "
ผมรีบหันขวับไปมอง
หมอนั่นลืมตาขึ้นมานอนผม ตาใสแจ๋ว......
"ม.. มองอะไรของนาย -_-;"
"ทำไรอยู่อ่ะ?"
"ไม่มีตารึไง ฉันก็เล่นโน้ตบุ๊คอยู่น่ะสิฟะ"
"แล้วเล่นอะไรอยู่เล่า กวนประสาทฉันรึไง -*-"
"ยุ่งน่า นอนๆไป"
"ไม่นอนแล้ว จะออกไปคุณยาย" หมอนั่นทำท่าจะลุกขึ้น ผมรีบกระโจนเข้าไปล็อคตัวหมอนั่นไว้บนเตียง**#ไม่ค่อยจะมีพิรุธเล๊ย** =_=
"อะไรของนายฟะ = ="
"จะไปไหน ไม่ต้องไป!"
"เอ้า จะออกไปข้างนอกโว้ย"
"อ.. อากาศมันร้อนนะ!"
"บ่ายสามกว่าแล้วไม่ร้อนหรอกโว้ยย"
"ร้อน!!!!!!" ผมแหกปากเสียงดัง #ซึ่งผิดปกติมาก ใส่หน้าหมอนั่น ..
"..... เออไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวฉันออกไปเปิดหน้าต่างดูแดดเอง"
จู่ๆก็เกิดฉลาดขึ้นมา...........
คิดลุกพรวดขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปเปิดหน้าต่าง ซึ่งเป็นโชคดีของผม... ที่แดดวันนี้จ้าผิดปกติจริงๆ
แต่ความโชคดี.. ก็ยังมีความโชคร้าย
"คุณยายขา พวกเรากลับมาแล้ว หนูว่าของขวั------ "
เสียงไดอาน่าตะโกนจากข้างล่าง..
ผมรีบพุ่งเข้าไปปิดหน้าต่างแล้วปิดม่านทันทีก่อนที่ประโยคนั้นของยัยคุณหนูที่ดูเหมือนจะกลับมาจากในเมืองแล้วจะจบลง.... เหมือนจะทันเวลา
แต่คิดตอนนี้เหมือนคิดจะมองผมว่ามีพิรุธกว่าเดิมอีก .... = =;;;;;
"นี่... มีอะไรกันแน่ - -+"
"ไม่มี! ค... คือฉัน.......!"
"?"
ผมรีบหาข้ออ้าง
"ฉันอยากนอนกอดนายเงียบๆอยู่บนห้องจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
........................................
"................................" <<<< ผม
"................" <<<<<< คิด
ป........ เป็นบ้าอะไรของฉันฟะเนี้ยยยยย T[ ]T!!!
"ก็โอเค" คิดที่ดูจะอึ้งไปกับคำพูดของผมยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ทันทีหลังจากประโยคนั้นจบลง..
"ค.. คือว่าฉัน.. "
"นายทำตัวประหลาดๆนะวันนี้ แต่ฉันจะไม่คิดอะไรก็แล้วกันเพราะประหลาดแบบนี้มันทำให้ฉันได้เปรียบ ^O^"
"........................."
หมอนั่นเดินไปนอนบนเตียง พร้อมกับมองผมเชิงบังคับให้เดินมานอนข้างๆ =_='
ผมเดินไปนั่งบนขอบเตียงของหมอนั่นก่อนที่ผมจะโดนคิดดึงลงมานอนกอดเอาไว้
"ฮ.. เฮ้!"
"อะไร นายเป็นคนพูดเองนะ จะปฏิเสธทำไมเนี่ย -_-"
"..... ก็.. เออๆๆ เข้าใจแล้ว" ผมนอนแข็งเป็นหินจนหมอนั่นสะกิดถามว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า
"เปล่า! นายรัดฉันแน่นเกินไปมันก็เลย.. อึดอัด.."
"เอ้าแล้วไม่บอก.." คิดเปลี่ยนจากกอดรัดผมเป็นโอบเอวไว้หลวมๆแทน จมูกรั้นของหมอนั่นซุกไซร้ไปทั่วไหล่ของผมแล้วค่อยๆไล้ลามขึ้นมาที่คอ
ผมรีบร้องทักก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้......
"คิด... "
"อะไรอีกเนี่ย"
"หยุดเลยนะโว้ยย"
"โอ้ย! ให้ฉันกอดเฉยๆมันทำไม่ได้หรอกนะ!"
"งั้นก็ไม่ต้องแล้ว! เขยิบออกไปเลย!"
"วุ้ย!"
คิดขยับตัวขึ้นนั่ง แล้วลุกขึ้นเดินออกไป ผมรีบหันขวับไปมอง
"จะไปไหน!!!!!!!!!!!" หมอนั่นสะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ดังสนั่นทรงอำนาจ(?)ของผม
"จะไปฉี่โว้ยยย ทำไม ฉี่ก็ไม่ได้รึไงหาา"
"ล.. แล้วไป -_-+"
"=_=;;;;;;"
หมอนั่นเดินตรงไปห้องน้ำ ขณะที่กำลังบิดลูกบิดประตูจู่ๆหมอนั่นก็วิ่งพรวดไปที่ประตูห้องเพื่อที่จะออกไป.....
แต่ผมก็ไวไม่แพ้กัน ผมลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วเตะหมอนที่อยู่ใกล้เท้าที่สุดเข้าที่หน้าเจ้าบ้านั่นอย่างแรงและอย่างจัง..
หึ -_-
"โอ้ยยยยยยยยยยยย อะไรของนายเนี้ยยย"
"จะไปไหน มานี่เดี๋ยวนี้เลย -_-+ เดี๋ยวนี้เริ่มกลับมาหลอกฉันอีกแล้วสินะไอ้เจ้าโจรกระจอก..."
"ว.. ว่าใครกระจอกห๊ะ!"
"นายนั่นแหละโว้ย!"
คิดที่ดูเหมือนจะเริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆเขวี้ยงหมอนที่ผมเตะไปลงพื้นแล้วเดินตรงดิ่งเข้ามาหาผม ผมกระโดดลงจากเตียงเพื่อตั้งหลักไม่ว่าหมอนั่นจะทำอะไร คิดว่าจะยอมรึไง - -+
เมื่อเห็นว่าผมกระโดดลงไปอยู่อีกฝั่งของเตียงหมอนั่นก็เลยเดินอ้อมมาหาผม ผมเดินถอยหลังหนีต่อไปจนพอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถอยไปติดกับผนังเข้าแล้วจึงหักตัวเลี้ยวมาอีกฝั่ง แต่หมอนั่นไวกว่า คิดคว้าแขนผมเอาไว้ จับไว้แน่นเหมือนไม่ยอมให้ผมหลุดออกไปได้เป็นครั้งที่สอง
"อ.. โอเค ฉันขอโทษ! เจ็บโว้ยเบาๆหน่อยยย"
"-_-" หมอนั่นไม่ตอบอะไรนอกจากมองผมกลับมาด้วยสายตาไม่พอใจอย่างเดิม
เฮ้อ วันนี้ผมคงต้องยอมให้หมอนี่วันนึงสินะ เห็นว่าเป็นวันเกิดนายหรอกนะโว้ย
ผมถอนหายใจออกมา .. มองเข้าไปในแววตาแข็งกร้าวของคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
ผมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปประชิดตัวหมอนั่นแทนและใช้แขนทั้งสองข้างโอบคอคิดเอาไว้
"อยู่กับฉันนะ .."
และมันได้ผลเสมอ
คิดรั้งเอวผมเข้าไปใกล้แล้วยื่นหน้าเข้ามาประกบปากจูบผมอย่างรุนแรง ไม่มีการนัวเนียให้เกิดอารมณ์อย่างเคย จูบครั้งนี่ร้อนแรงกว่าครั้งไหนๆที่ผ่านมา แต่มันช่างแข็งกร้าวและรุนแรงไม่ต่างกับดวงตาคู่นั้นของหมอนั่นเลย
ผมเลื่อนมือข้างนึงไปที่หลังของคนตรงหน้าทำท่าจะทุบเพื่อให้อีกฝ่ายหยุด ก่อนที่ผมจะชะงักไปเมื่อคิดขึ้นได้ว่า..
*วันนี้เป็นวันเกิดของหมอนี่..*
ฉันต้องตามใจเจ้าบ้านี่สินะ
ผมปล่อยให้มือข้างนั้นตกมาอยู่ข้างลำตัว และใช้แขนอีกข้างโอบคอข้างไว้เพื่อหยุงตัวเองไม่ให้ล้ม และเหมือนคิดจะรู้ หมอนั่นขยับถอยหลังและดันตัวผมให้ตามไปก่อนที่คิดจะล้มตัวลงบนเตียงและปล่อยให้ผมนอนคร่อมทับตัวหมอนั่นไว้ และผมก็รู้งานเป็นอย่างดีว่าต่อจากนี้ควรจะทำอะไร
ผมผละใบหน้าออกมาจากคิด แล้วเลื่อนมือไปปลดเสื้อของคนตรงหน้าออกช้าๆ คิดก็ไม่ยอมนอนอยู่เฉยๆเท่านั้น หมอนั่นยื่นมือมาปลดกางเกงผมลงพร้อมกับมองจ้องมาที่ใบหน้าของผมไม่วางตาจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาเจ้าบ้านั่นและเบนสายตาไปสนใจกับเสื้อแทน
เราสองคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง จนในที่สุดก็อยู่ในร่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่..
ผมขยับตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักหมอนั่น เป็นจังหวะเดียวกับที่คิดขยับตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมกับเลื่อนมือไปลูบไล้แผ่นหลังของผมตลอดเวลา.. ผมพยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้ตัวเองแสดงท่าทีเขินอายออกไปจนเผลอกัดปากตัวเองเพื่อระงับอารมณ์เอาไว้ และเหมือนว่านั่นจะทำให้คิดคลั่งขึ้นมามากกว่าเดิม
คิดผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรงแล้วเชยคางผมขึ้น ผมเหลือบสายตาลงไปสบตากับคนตรงหน้า
"ทำซะ"
จบประโยคนั้นของคิด ผมก็ขยับสะโพกเข้าไปใกล้หมอนั่นและยกสะโพกขึ้นเพื่อกดช่องทางของตัวเองใส่ลงไปบนแกนกายตรงหน้าช้าๆ ความใหญ่ของแกนกายที่เกิดจากแรงอารมณ์ของคิดนั้นทำให้ผมรู้สึกเจ็บจนแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนจนหมอนั่นสังเกตุได้ คิดโน้มหน้ามาหาผมแล้วลากลิ้นเลียไปที่ยอดอกของผมเพื่อเป็นการปลุกอารมณ์ให้ผม และนั่นก็ช่วยได้จริงๆ..
เมื่อผมรู้สึกผ่อนคลายแล้วผมจึงค่อยๆขยับสะโพกขึ้นลงเร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนสติกำลังจะหลุด ใบหน้าเงยขึ้นแล้วเปล่งเสียงร้องครางออกมากังวานไม่แคร์ว่าใครจะได้ยินอีกต่อไป..
คิดผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ผมได้ยินเสียงครางพึมพำแผ่วๆในลำคอของหมอนั่นข้างๆหู และนั่นทำให้ผมรู้สึกพอใจมากกว่าเดิม ผมเอื้อมมือทั้งสองข้างของผมไปจับไหล่ทั้งสองข้างของหมอนั่นไว้เพื่อที่จะกระแทกตัวลงไปได้แรงขึ้น คิดดันท้ายทอยของผมลงมาแล้วเบียดริมฝีปากจูบผม และผมก็ไม่ยอมแพ้ เราสองคนสลับกับดูดปากนัวเนียกันไม่หยุด
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน มันรู้สึกดีจนผมลืมไปเลยว่าผมกำลังทำอะไร และก่อนหน้านี้ผมคิดจะทำอะไร..
เหมือนคิดจะเครื่องติดเต็มที่ หมอนั่นดันให้ผมลงไปนอนแทนที่แล้วขยับขึ้นไปคร่อมผมไว้แทน ผมรีบดึงท้ายทอยหมอนั่นให้ลงมาจูบผมต่อจากเมื่อกี้ และคิดก็ไม่ได้ขัดใจอะไรผม.. ทั้งลีลาการจูบ และลีลาที่หมอนั่นกระแทกเข้ามา มันทำให้ผมสุขสมจนไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง..
KAITO PART
กิจกรรมบนเตียงของเราผ่านไปสามชั่วโมง และคุโด้ ชินอิจิก็น็อคไปคาเตียง.. ผมถอนแกนกายของตัวเองออกมาและปล่อยให้หมอนั่นได้หลับ ผ่านไปได้ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมหยิบกางเกงที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่และเดินไปเปิดประตู ดอร์เชียนนั่นไง
"ว่าไงจ๊ะ?"
"-_-.... คุณชินอิจิล่ะครับ"
"อ๋อ หมอนั่นหลับไปแล้วน่ะ ^O^"
ดอร์เชียนนิ่งไปเหมือนคิดอะไรอยู่
"คุณผู้หญิงให้ขึ้นมาตามคุณทั้งสองคนครับ.."
"ปล่อยหมอนั่นนอนไปเถอะ ฉันจะลงไปคนเดียว มีไรกันหรอแล้วข้างล่างปิดไฟไมอ่ะ ( ' ')"
"ตามมาครับ.."
ดอร์เชียนหยิบตะเกียงที่วางอยู่ขึ้นมาและเดินนำผมลงบันไดไป ผมพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆในความมืดแต่ดูเหมือนจะไม่เห็นอะไรเท่าไหร่ = =
และจู่ๆไฟก็ถูกเปิดขึ้น
"Happy Birthday!/สุขสันต์วันเกิดนะโจร!/แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคิดจัง!"
เสียงสามเสียงตะโกนขึ้นมาทันทีที่ไฟถูกเปิด ผมห้ามตัวเองให้หยุดยิ้มไม่ได้..
"โอ้โหเหะ นี่รู้ด้วยหรอว่าวันเกิดฉันเนี่ย ดีใจจางงงง ว้าว มีเค้กด้วยอ่ะ! สุดยอดดด"
ผมรีบวิ่งไปหาเค้กบนโต๊ะแล้วจู่ๆยัยคุณหนูก็เดินมาตีแขนผม
"หยุดเลย! นายต้องเป่าเค้กก่อนถึงจะกินได้! แล้วนี่ชินชินของฉันอยู่ไหนอ่าา"
"หลับไปแล่ว ไม่ต้องเป่าหรอกกินเลยหิวๆๆๆ"
"หา เจ้าคุโด้หลับแล้วหรอ =_= เกิดนอนไวอะไรขึ้นมาตอนนี้ฟะ"
"ก็ไม่รู้สิน้า~ "
" -_-+++ "
ผมทำเป็นเมินสายตาจับผิดของเจ้าฮัตโตริ เฮย์จิ ทำไมนักสืบถึงได้มีอยู่รอบตัวผมตั้งสองคนเลยเนี่ย
เราตัดสินใจที่จะไม่ปลุกคุโด้ ชินอิจิ
(และผมคิดว่าถึงจะปลุกหมอนั่นก็คงปวดตัวจนไม่มีอารมณ์ลงมาร่วมปาร์ตี้ด้วย..)
ผมยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่องงานปาร์ตี้นี้ และวันเกิดของผม
แต่ผมเคยบอกไปรึยังนะ?
ว่าผมไม่มีทางไปตามเกมส์ของคนอื่นแน่นอน ;-)
ย้อนไปตอนที่ชินอิจิลงไปกินข้าว
คิดที่นอนกระสับกระส่ายนอนไม่หลับเหลือบไปเห็นโน้ตบุ๊คของชินอิจิที่วางไว้อยู่บนกระเป๋า และอะไรไม่รู้ดลใจให้จอมโจรเอื้อมมือไปหยิบมันมาเล่น
หืม... หมอนั่นไม่ได้ปิดเครื่องนี่หว่า..
'เกิดวันที่ 21 มิถุนายน'
'ข้อมูล : คุโรบะ ไคโตะ'
นี่มัน... ข้อมูลของฉันงั้นหรอ
อ่าฮ้า พอจะเข้าใจแล้วล่ะ..
----------------------------------------- THE END : { SPECIAL for Kuroba Kaito } 21.06.XX happy birthday idiot.