๒๖ “พูดง่ายๆ โตไวๆ”

ญาณคาบแปรงสีฟันไว้ในปากส่องตาแมวหน้าประตูห้องออกมาพบกับกุมภัณฑ์ หนุ่มน้อยนั้นสะพายกระเป๋าใบใหญ่มายืนอยู่หน้าห้องของเธอ

วันนี้เป็นวันเสาร์เขาจึงตัดสินใจจะมาหาเธอ

อันที่จริงเมื่อวานที่เขาฟูมฟายให้เธอโอ๋นั้นญาณก็ไล่เขาให้กลับบ้านไปหลังจากนั้น แต่เด็กหนุ่มนั้นร้องขออยากจะไปนอนค้างกับเธอ พอดีว่าคนที่อ่านเกมทันอย่างญาณนั้นไม่อนุญาตให้เขานอนด้วย

ไม่งั้นมีหวังทั้งเขาและเธอมันจะไม่ได้นอนกันจริงๆ...

กุมภัณฑ์เลยอ้อนขอให้เธอช่วยเขาทำรายงาน ดังนั้นวันนี้เด็กหนุ่มก็เลยพกกระเป๋าสะพายโน๊ตบุ๊คของเขามาด้วย

ร่างบางเปิดประตูออกมาต้อนรับเขา พยักพเยิดหน้าไปทางข้างในห้องเชิงบอกให้รีบเข้ามาก่อนที่เธอจะปิดประตูแล้วล็อคทันที

กุมภ์ถอดสายสะพายกระเป๋าออกพร้อมวางกระเป๋าโน๊คบุ๊คของเขาพิงกับโซฟาของเธอ

“วิชาอะไรล่ะ ?” ญาณถามทั้งๆที่ปากยังคาบปากแปรงสีฟันเอาไว้อยู่

กุมภัณฑ์เอาโน๊คบุ๊คของเขาออกมาแล้วกดเปิดเครื่อง “ภาษาไทยครับ”

“ทำเองก็ได้ม้าง...” เธอทำเสียงยานคาง เดินไปบ้วนปากในห้องน้ำแล้วกรั้วปากด้วยน้ำสะอาด กวักน้ำล้างหน้าล้างตาหยิบผ้าขนหนูมาซับใบหน้าแล้วเดินมาหาเด็กหนุ่ม “งานเดี่ยวหรอ ?”

กุมภัณฑ์พยักหน้าหงึกหงัก “ผมไม่ค่อยชอบภาษาไทย...”

“ทำไมล่ะ ?” ใบหน้างามนั้นเอียงคอมองอย่างสงสัย

ดวงตาสีนิลนั้นหันมาสบตากับเธอ ริมฝีปากบางของเขาขยับเอ่ย “ผมเรียนที่เมืองนอกตอนเด็กๆหลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้น คุณพ่อของผมท่านไม่พอใจที่ผมหนีออกจากบ้านเลยส่งผมไปเรียนที่ต่างประเทศ...”

“มันเป็นการทำโทษรึเปล่า...” ญาณหรี่ตามองเขา

“คงงั้นมั้งครับ” กุมภัณฑ์ยักไหล่

“สมควร” เธอพูดเบาๆก่อนจะมองหน้าจอโน๊คบุ้คของเขา มันเป็นรูปกาแล็กซี่ที่ทั้งสวยและเท่อย่างบอกไม่ถูก แต่สิ่งที่สะดุดสายตาของเธอนั้นคือไฟล์ที่มีชื่อของเธอต่างหาก นิ้วเรียวเลยชี้ไปที่ไฟล์นั้น “...นั่นอะไร”

“เอ่อ...” พอเด็กหนุ่มนั้นหันมาเจอ เขาก็อ้ำอึ้งพลันจะลากเม้าส์มาคลุมแล้วกดซ่อนไฟล์ก็ถูกญาณตีมือของเขาทันที

“ในนี้มีรูปของฉันใช่มั้ย...” ดวงตาสีน้ำผึ้งนั้นจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

“ครับ.. แล้วก็คลิปด้วย” กุมภัณฑ์หลบสายตาหญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

“ลบมันซะ” ญาณพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“ผมไม่ลบครับ และผมสัญญาว่าจะไม่เอามันไปเผยแพร่ให้คนอื่นเห็นแน่นอน” เขาชูสามนิ้วปฏิญาณตนเหมือนลูกเสือ

“ลบมันซะ ไม่งั้นฉันไม่ช่วยนายทำรายงานแน่” ญาณยกมือขึ้นมากอดอกแล้วจ้องเขาเขม็ง

“แต่...” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง แต่พอใบหน้างามนั้นขยับเข้ามาใกล้เขาก็พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของเธอมันอยู่ใกล้แค่คืบ ไหนจะริมฝีปากของเธอที่จ่อใกล้กับริมฝีปากของเขาใกล้จะจูบอยู่รอมร่อ

“ลบมันเดี๋ยวนี้ ...พูดง่ายๆ โตไวๆ”

“งะ.. งั้นคุณจูบผมก่อนผมถึงจะยอมลบ”

ญาณนั้นขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมตักของเด็กหนุ่มพร้อมทางประทับจูบที่ปลายคางของเขา มือหนาที่จับเม้าส์อยู่นั้นสั่นหงึกๆ แล้วญาณพูดออกมาว่า “ถ้านายลบมัน ฉันจะให้มากกว่าจูบอีก....”

แล้วเขาจะรอช้าอยู่ใยล่ะ กุมภัณฑ์นั้นรีบลบไฟล์ทั้งหมดนั้นออกแล้วตามไปลบในถังขยะอีกเอาแบบที่ไม่เหลือซากเลยทีเดียว ญาณนั้นยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะลุกจากตักของเด็กหนุ่ม

“...ฉันหมายถึง หลังจากที่นายทำรายงานเสร็จนะ”