× 0
× 0
× 0
๒๖
“พูดง่ายๆ โตไวๆ”
ญาณคาบแปรงสีฟันไว้ในปากส่องตาแมวหน้าประตูห้องออกมาพบกับกุมภัณฑ์ หนุ่มน้อยนั้นสะพายกระเป๋าใบใหญ่มายืนอยู่หน้าห้องของเธอ
วันนี้เป็นวันเสาร์เขาจึงตัดสินใจจะมาหาเธอ
อันที่จริงเมื่อวานที่เขาฟูมฟายให้เธอโอ๋นั้นญาณก็ไล่เขาให้กลับบ้านไปหลังจากนั้น แต่เด็กหนุ่มนั้นร้องขออยากจะไปนอนค้างกับเธอ พอดีว่าคนที่อ่านเกมทันอย่างญาณนั้นไม่อนุญาตให้เขานอนด้วย
ไม่งั้นมีหวังทั้งเขาและเธอมันจะไม่ได้นอนกันจริงๆ...
กุมภัณฑ์เลยอ้อนขอให้เธอช่วยเขาทำรายงาน ดังนั้นวันนี้เด็กหนุ่มก็เลยพกกระเป๋าสะพายโน๊ตบุ๊คของเขามาด้วย
ร่างบางเปิดประตูออกมาต้อนรับเขา พยักพเยิดหน้าไปทางข้างในห้องเชิงบอกให้รีบเข้ามาก่อนที่เธอจะปิดประตูแล้วล็อคทันที
กุมภ์ถอดสายสะพายกระเป๋าออกพร้อมวางกระเป๋าโน๊คบุ๊คของเขาพิงกับโซฟาของเธอ
“วิชาอะไรล่ะ ?” ญาณถามทั้งๆที่ปากยังคาบปากแปรงสีฟันเอาไว้อยู่
กุมภัณฑ์เอาโน๊คบุ๊คของเขาออกมาแล้วกดเปิดเครื่อง “ภาษาไทยครับ”
“ทำเองก็ได้ม้าง...” เธอทำเสียงยานคาง เดินไปบ้วนปากในห้องน้ำแล้วกรั้วปากด้วยน้ำสะอาด กวักน้ำล้างหน้าล้างตาหยิบผ้าขนหนูมาซับใบหน้าแล้วเดินมาหาเด็กหนุ่ม “งานเดี่ยวหรอ ?”
กุมภัณฑ์พยักหน้าหงึกหงัก “ผมไม่ค่อยชอบภาษาไทย...”
“ทำไมล่ะ ?” ใบหน้างามนั้นเอียงคอมองอย่างสงสัย
ดวงตาสีนิลนั้นหันมาสบตากับเธอ ริมฝีปากบางของเขาขยับเอ่ย “ผมเรียนที่เมืองนอกตอนเด็กๆหลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้น คุณพ่อของผมท่านไม่พอใจที่ผมหนีออกจากบ้านเลยส่งผมไปเรียนที่ต่างประเทศ...”
“มันเป็นการทำโทษรึเปล่า...” ญาณหรี่ตามองเขา
“คงงั้นมั้งครับ” กุมภัณฑ์ยักไหล่
“สมควร” เธอพูดเบาๆก่อนจะมองหน้าจอโน๊คบุ้คของเขา มันเป็นรูปกาแล็กซี่ที่ทั้งสวยและเท่อย่างบอกไม่ถูก แต่สิ่งที่สะดุดสายตาของเธอนั้นคือไฟล์ที่มีชื่อของเธอต่างหาก นิ้วเรียวเลยชี้ไปที่ไฟล์นั้น “...นั่นอะไร”
“เอ่อ...” พอเด็กหนุ่มนั้นหันมาเจอ เขาก็อ้ำอึ้งพลันจะลากเม้าส์มาคลุมแล้วกดซ่อนไฟล์ก็ถูกญาณตีมือของเขาทันที
“ในนี้มีรูปของฉันใช่มั้ย...” ดวงตาสีน้ำผึ้งนั้นจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา
“ครับ.. แล้วก็คลิปด้วย” กุมภัณฑ์หลบสายตาหญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“ลบมันซะ” ญาณพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ผมไม่ลบครับ และผมสัญญาว่าจะไม่เอามันไปเผยแพร่ให้คนอื่นเห็นแน่นอน” เขาชูสามนิ้วปฏิญาณตนเหมือนลูกเสือ
“ลบมันซะ ไม่งั้นฉันไม่ช่วยนายทำรายงานแน่” ญาณยกมือขึ้นมากอดอกแล้วจ้องเขาเขม็ง
“แต่...” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง แต่พอใบหน้างามนั้นขยับเข้ามาใกล้เขาก็พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของเธอมันอยู่ใกล้แค่คืบ ไหนจะริมฝีปากของเธอที่จ่อใกล้กับริมฝีปากของเขาใกล้จะจูบอยู่รอมร่อ
“ลบมันเดี๋ยวนี้ ...พูดง่ายๆ โตไวๆ”
“งะ.. งั้นคุณจูบผมก่อนผมถึงจะยอมลบ”
ญาณนั้นขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมตักของเด็กหนุ่มพร้อมทางประทับจูบที่ปลายคางของเขา มือหนาที่จับเม้าส์อยู่นั้นสั่นหงึกๆ แล้วญาณพูดออกมาว่า “ถ้านายลบมัน ฉันจะให้มากกว่าจูบอีก....”
แล้วเขาจะรอช้าอยู่ใยล่ะ กุมภัณฑ์นั้นรีบลบไฟล์ทั้งหมดนั้นออกแล้วตามไปลบในถังขยะอีกเอาแบบที่ไม่เหลือซากเลยทีเดียว ญาณนั้นยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะลุกจากตักของเด็กหนุ่ม
“...ฉันหมายถึง หลังจากที่นายทำรายงานเสร็จนะ”
ญาณไม่ได้ช่วยเขาทำงานเลยสักนิด เธอแค่แวะเวียนมาช่วยแนะนำเขา ก่อนจะกลับไปนั่งเล่นเกมในมือถือบนโซฟาต่อ
อย่างน้อยเธอก็นอนอยู่โซฟาข้างหลังเขาไม่ได้หนีไปไหน
เขาเองก็ชอบที่เธอเอื้อมมือมาเกาหลังให้เขาเล่นไปมาราวกับหยอกล้อจนกระทั่งหนุ่มน้อยนั้นทนไม่ไหวลุกขึ้นมาแล้วถอดเสื้อยืดของเขาออก
ญาณมองร่างสูงที่เปลือยแผ่นหลังกว้าง ผิวสีขาวเนียนของเขานั้นบ่งบอกได้ชัดว่าเขาไปอยู่เมืองนอกที่ไม่ได้โดนแดดจัดอย่างประเทศไทยตามที่เขาพูดไว้จริงๆ
“ถะ ถอดเสื้อทำไม” ญาณพูดขึ้นเมื่อกุมภ์นั้นกลับมานั่งลงตรงที่เดิม
“ถอดไว้ก่อน พอทำรายงานเสร็จแล้วค่อยถอดกางเกง”
______________________
ตอนหน้า...
จะมีเซอร์ไพร์สอะไรมั้ยน้าาาา 555555555
