"ส่งถึง ตรงนี้ก็พอแล้ว... ไม่เป็นไรแล้ว"

"ข้าวปั้น..."

ผมเงยหน้ามองตามเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่าย ชายหนุ่มตัวสูงคนนั้นก้มลงมามองผมเหมือนกันเหมือนกำลัง... อึกอักอะไรอยู่

"ไม่... เป็นไร ซะหน่อย ไปสิ!"

"แต่... ข้าวปั้นกำเสื้อฉันแน่นไม่ปล่อยเลย"

อลันมันยิ้มแหยเอื้อมมือมาจับตรงมือที่สั่นเทาของผมเบาๆพร้อมทั้งลูบมันไปมา ไม่... ได้กลัว ซะที่ไหนกันละ กลัวจนไม่อยากมามหาลัยแล้ว! ก็นี่มันวันจันทร์ จะต้อง ไปรับน้องอะไรนั่นอีกต้องเจอมันอีกแน่ๆ ไม่อยากไปเลย ไม่ได้อยากจะไปเลยสักนิด แถมวันนี้ยังต้องเรียนอีก จะต้องกลับหอไปเอาของ แต่... ที่หอนั่น ตรงตู้เสื้อผ้าข้างๆห้องนอนที่ที่พี่เสือมันทำรูลึกลงไปตรงพึ้น...

"ไม่เป็นไรหรอก คนเยอะๆแบบนั้นมันไม่กล้าเข้ามาหรอกนะ"

"จริงเหรอ?"

"อื้อ! หวา น่ารักอ่า"

เพี๊ยะ!

ผมฟาดมือเข้าที่แก้มของมันสุดแรงเมื่อเจ้าตัวนั้นกำลังจะโผเข้ามากอด อะ ไอ้เหี้ย... เอ้ย! ตกใจหมด!

"ไม่ต้องไปส่งแล้ว กูไปเองได้!"

"ข้าวปั้นอ่า~"

เสียงทุ้มนั้นร้องโหยหวนไล่หลังมาขณะที่ผมกำลังวิ่งหนีห่างจากอีกฝ่าย ทำเหี้ย... อะไรของมัน!? ตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้วด้วย! จูบบ้าอะไรกลืนอ้วกของคนอื่นเข้าไปแบบนั้นนะ ขยะแขยงสุดๆเลย

"อ้าว... ข้าวปั้น?"

ขณะที่กำลังเดินดุ่มๆเข้ามาในตึกเรียนอยู่นั้นเสียงนุ่มคุ้นหูนั้นก็ดังขึ้นมาที่ด้านหลัง ทำให้ผมหลุดเดินหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความกลัว

"สไปด์... อึก"

น้ำตาที่พยายามเก็บไว้นั้นรื้อขึ้นมาจนบดบังภาพตรงหน้าไปจนหมด

"ข้าวปั้น...?"

"มัน... ฮึก กูกลัวอะ กลัวจะตายอยู่แล้ว สไปด์ พี่เสือ พี่มัน ฮืออ"

ชายหนุ่มตรงหน้ามองผมงงๆ ไม่ทันไรมันก็ลากผมให้เดินตามไปทั้งๆที่ร้องไห้อยู่ คนรอบข้างมองผมอย่างตกใจ หลังตึกขณะที่เป็นพึ้นที่ไม่ค่อยมีคนมาอยู่ จริงๆมันก็มีนั่นแหละ แต่เป็นช่วงตอนเวลาเรียนที่นักศึกษาจะมาพลอดรักกัน สไปด์พาผมนั่งลงกับเก้าอี้แถวนั้นยกมือหยาบที่จับผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดที่หางตา... โหย มึงรังเกียจกูขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย!? ผมมองมันค้อนๆอย่างไม่พอใจแต่มีเหรอที่มันจะรู้สึก... ความรู้สึกช้าจะตายไป

"ไหนเล่ามาสิครับข้าวปั้น... ทำไมถึงร้องไห้แบบนี้?"

เสียงทุ้มนั้นเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เป็นห่วงจริงๆ... พยายามจะคิดแบบนั้นก็มันเล่นนั่งโอบผมอยู่แบบนี้มือก็วนๆอยู่กับแต่หน้าท้องจนรู้สึกวูบวาบขึ้นมา ทำเอาผมต้องขยับห่างออกมา ผมเงยหน้ามองหน้ามันอย่างผวา... จะเล่า เริ่มต้นจากที่ไหนดีละ ถึงจะระบายกับอลันมาแล้วก็เถอะ ถ้าใครๆได้ฟังก็คงจะหาว่าผมเพ้อเจ้อแน่ๆ กับเรื่องแบบนี้นะ... ต่อให้โลกจะแตก น้ำถ่วมกรุงเทพสักสองเมตรก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก ยังไม่ทันที่จะได้เล่าอะไรน้ำตาก็ร่วงผล็อยๆไม่มีหยุดจนคนข้างๆนั้นดึงตัวผมไปซบที่ไหล่กว้างลูบมือปลอบเบาๆ

"มัน... น่ากลัว ฮึก พี่เสือที่ข้างห้อง เป็น อึก สัตว์ประหลาด เขาเป็นสัตว์ประหลาดต่อหัวเสือ ยักษ์... ไม่เชื่อใช่มั้ยละ?"

"..."

สายตากลมใสสีดำสนิทนั้นจ้องมองมาทางผมด้วยท่าทางนิ่งๆไม่ได้ตอบอะไรออกมาเลยสักคำจนผมต้องพูดต่อ

"ฮืออ แล้วเขา... มันก็ข่มขืน ข่มขืนกูอะ กูคลอดไข่พวกนั้นออกมา มันน่าขยะแขยง น่าขยะเเขยงที่สุด!"

"ข้าวปั้น..."

ผมซะงักไปเมื่อจู่ๆมันก็เรียกชื่อผมหลังจากที่เงียบไปนานชายหนุ่มตัวสูงนั้นขยับใบหน้าเข้ามาใกล้พร้อมทั้งดมฟุดฟิดตามร่างกาย ผมอ้ำอึ้งพลั่กอกของมันออก

"ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ... ข้าวปั้นคงกลัวจนคิดไปเอง"

"แต่มันเจ็บจริงๆนะ... อึก โดนต่อยด้วย แถม แถมยังมีลูกให้มันอีก ไม่เอาแล้ว จะกลับบ้าน ฮึก อยากกลับบ้าน"

ผมร้องโวยวายออกมาแทบจะทันทีก่อนที่จะลุกขึ้นพร่วดเดินหนี ไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้ ความรู้สึกที่หวาดระแวงนั้นยังคงไม่หายไปเลยสักนิด ไหนบอกว่าจะเชื่อคำพูดทุกอย่างไง มันเหมือนจริงมาก... ขนาดอลันเอง ขนาด...

"อลันยังเชื่อเลย ฮึก...ก อลันมันยังเชื่อเลย แล้วทำไมมึงถึงไม่เชื่อกู"

มือหนานั้นเอื้อมมาจับข้อมือของผมเบาๆส่วนอีกมือก็กำลังลูบไปตามกลุ่มผม คนตรงหน้านั้นระบายยิ้มออกมา ทำไมถึงยังยิ้มแบบนั้นได้... ทั้งๆที่ผมทุกข์ใจขนาดนี้ เจ้าตัวนั้นดันแผ่นหลังของผมให้ติดกับกำแพง ถอดกางเกงของผมออกจนผมสะดุ้ง

"อะ อะไร จะทำอะไร!?"

"ก็จะตรวจให้แน่ใจไงครับ ที่บอกว่าตัวต่อผสมพันธุ์กับข้าวปั้น ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจะต้องมีไข่ที่ยังอยู่ในท้องแน่ๆ"

คำพูดนั้นทำเอาผมหน้าซีดจนตัวสั่น ยอมให้มันจับผมพลิกหันหลัง ทะ... ทำไมท่ามันแปลกๆวะ

"สไปด์... จะทำ อะไร?"

"ตรวจดูไงครับ"

"มะ ไม่ต้องก็ได้ เอ่อ อลัน... มันทำเเล้ว"

ก็ไม่ได้อยากจะบอกเรื่องน่าอัปยศอดสูแบบนี้ออกไปหรอกนะ แต่เมื่อวันก่อนผมคร่ำครวญจะเป็นจะตาย จนต้องทำให้อลันมันควักล้างออกมาให้ จริงๆไม่ต้องบอกมันก็ทำท่าจะทำอยู่แล้วแหละ ไอ้บ้า... นั่นนะ

"สนิทกันมากเลยนะครับ?"

"...อึก"

เสียงเย็นนั้นกระซิบมาที่กกหูพร้อมทั้งใช้มือของตัวเองนั้นลูบไล้ไปมาตามสะโพกจนผมตัวสั่น อะไรของมันกัน... ไม่เห็นจะต้อง

"อ๊ะ สไปด์..."

ผมครางออกมาเสียงอ่อยเมื่อต้นคอถูกขบเม้มจนเสียวแปร๊บไปทั่วร่างชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นขยับตัวเบียดส่วนที่ตั้งชันนั้นแนบลงมาที่สะโพกของผม จนผมทำตัวไม่ถูก... อะไรนะ ไม่ ไม่ ไม่มีทาง ไม่มีทาง!

"นิ่งๆครับ"

ฟันคมนั้นกัดแทะลงมาที่ต้นคอเบาๆ ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบนั้นแล่นไปทั่วจนต้องหันไปมอง คนตรงหน้าทำหน้านิ่งงับฟันลงมาที่ไหล่ของผมก่อนที่เสียงคุ้นหูนั้นจะดังขึ้นมา

"พวกมึงมาแอบทำอะไรกันตรงนี้"

ผมสะดุ้งสุดตัวรีบดึงกางเกงขึ้นมาสวมเอาไว้ก่อนที่จะวิ่งไปหลบด้านหลังของสไปด์แทบจะทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีตึงๆ

"สวัสดีครับ พี่เสือ"

เป็นสไปด์เองที่ยกมือไหว้สวัสดีโดยที่ผมยังก้มหน้ามองพึ้น ตัวสั่นอยู่เงียบๆ รับรู้ได้เลยว่าสายตาที่คมกริบนั้นเสียดแทงมาทางนี้ พะอืด... พะอม อยากจะอ้วกออกมา ดูเหมือนสไปด์จะไม่อายเลยที่ถูกเห็นแบบนี้ ต่างจากผมที่อายจนจะสิงมันอยู่แล้ว ชายหนุ่มตรงหน้าผมเอื้อมมือมาโอบเอวของผมช้าๆ

"ฮึก... อึก"

"ปั้นปั้น!? ได้ยินว่ามึงไม่สบาย ฉิบหายแล้ว หน้าตาที่โทรมสุดๆ แล้วนั่นมึงจะร้องไห้ทำไม?"

ใจของผมซึ้นขึ้นมาทันทีตอนที่เห็นฝนกับไอ้เอกมันวิ่งหอบๆเข้ามาหา ผู้หญิงคนเดียวภายในกลุ่มนั้นดึงมือของผมให้ออกห่างจากสไปด์แต่ผมกลับจับเสื้อของมันแน่นไม่กล้าที่จะขยับตัวตอนที่สายตานั้นจ้องมองมา

"มึงเป็นอะไรไปวะ? โทรหาก็ไม่รับ ไปหาที่หอก็ไม่อยู่"

ไอ้เอกมันเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะยื่นมือมายีผมของผมเบาๆ ผมเงยหน้าทั้งที่เปื้อนน้ำตาขึ้นไปมองมัน ไม่รู้ว่าตอนนี้แสดงด้านทุเรศของตัวเองไปมากขนาดไหน แต่... มันหันหน้าหนีผมอะ!

"ถ้าไม่สบายก็กลับเถอะ กูจะไปเฝ้ามึงที่หอเอง"

ผมส่ายหน้าพรืดเมื่อได้ยินมันบอกออกมาแบบนั้นผมถลาเข้าไปกอดแขนมันแน่นอ้อนวอนมันอย่างสุดใจ

"ไม่ ฮึก... ไม่เอา กูไม่กลับ กูจะอยู่กับพวกมึง อย่าให้กูอยู่คนเดียวเลย กูกลัว... นะ นะ? อย่าทิ้งกูนะ?"

พวกมันสามคนนั้นหันไปมองหน้ากันกระพริบตาปริบๆมองกันไปมาอยู่แบบนั้นก่อนที่ฝนมันจะถอนหายใจออกมา

"ในห้องมึงมีตัวอะไรอีกละ? เดี๋ยวกูไปจัดการให้"

กูก็อยากจะบอกจริงๆว่า ที่มึงต้องจัดการนะ คือคนที่ยืนทำหน้าเป็นยักษ์วัดแจ้งอยู่ข้างหลังมึงต่างหาก แต่ถ้าพูดอะไรออกไปต่อหน้ามัน ไม่รู้ว่าจะถูกทำอะไรมั้ยนะสิ... แถมพูดออกไป ก็คงจะไม่เชื่อด้วย

"กลับ... เข้าตึกเถอะ เข้าตึกเถอะนะ?"

"เออๆ ประหลาดคนจริงวุ้ยมึงนี่ งั้นพวกผมไปก่อนนะครับพี่เสือ"

ไอ้เอกมันไหว้พี่แกก่อนจะลากผมให้ตามมาด้วยขณะที่กำลังเดินผ่านตัวของอีกฝ่ายมา ทั้งๆที่ก็ไม่ได้นานอะไรแท้ๆ แต่มันเหมือนกับขาจะไม่ขยับเลย ผมซุกหน้าลงกับไหล่ของไอ้เอกมันแน่นหลับตาเดินตามมันไป ขณะที่ภายในหูก็ได้ยิน... เสียงของปีกแมลงที่ส่งเสียงหึ่งๆอยู่

ผม... จะทำยังไงดี?

....................................................................................................................................

มาแล้วววววว ปั้นปั้นมาเสิฟเเล้ว (ตอนนี้12:39) ง่วงอะ เมื่อคืนนอนตีสาม ถถถถถ อ่านนิยาย กร๊ากกกกกก ปกติวันนี้ต้องไปบ้านน้า แต่ ไม่ดีกว่า... พรุ่งนี้ค่อยไป วันนี้นอนโง่ๆในห้องมันทั้งวันนี่ละ ไปละ ฝันดี