ไม่มีใครรู้
× 0
× 0
× 0
ทั้งสองเพ่งมองรอยหยักบนลูกกุญแจมันเหมือนกันเสียทุกเว้าแหว่ง"หรือว่าจะเป็นดอกเดียวกันกับห้องนี้"
วิลัยพยักหน้าเห็นด้วย
ทั้งสองลุกพร้อมกันตรงไปยังหน้าห้องทันที ราวันเป็นคนอาสาทำการทดลองเอง เธอใช้มือกดปุ่มจากด้านในขณะที่ตัวเองออกไปยืนขวางประตูและสอดลูกกุญแจเข้าด้านหน้าก่อนเปิด"ป๊อก" เสียงปุ่มกดลูกบิดหลุดจากขั่วบิด
"ใช่จริงๆด้วย"
วิลัยพูดเบาๆทำหน้าสงสัยขณะที่ราวันกลับทำหน้าปกติ
"ทำไมถึงเป็นห้องนี้ล่ะ" วิลัยถามโพล่งขึ้นมาอย่างไม่ทันคิด
"แหงละมันต้องเป็นของห้องนี้น่ะสิ ในเมื่อมันอยู่บนฝ้าเพดานห้องนี้แล้วพี่คิดว่ามันจะเป็นของห้องไหนได้อีก ถ้าเป็นห้องอื่นน่ะสิถือว่าแปลกแล้ว"
"จริงซินะ" วิลัยยิ้มอย่างอายๆทั้งสองเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งแต่ยังไม่คลายสงสัย
"อีกดอกนี่สิ ฉันว่าน่าสนใจ" ราวันพูดลอยๆ
"น่าสนใจอะไร?" พี่ว่ามันต้องเป็นกุญแจอะไรซักอย่างของคนที่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนแน่ๆ"
"อืม...พูดอีกก็ถูกอีก พี่นี่เก่งนะพูดเรื่องอะไรที่เราน่าจะรู้ไปหมดเลย" เธอว่าแกมเยาะหยันจนพี่สาวอดขำไม่ได้
"แล้วเธอว่าไงล่ะ มันน่าสงสัยตรงไหน"
"ไม่รู้สิ แต่พี่ลองคิดดูนะ ถ้าพวงกุญแจพวงนี้เป็นของพี่แล้วพี่จะย้ายห้องไป หากว่าเราไม่เอาไปคืนเจ้าของเราก็คงเอาไปทิ้ง และที่ทิ้งของเราก็คงจะไม่อยู่บนฝ้าเพดานนะ ใครจะบ้าปีนขึ้นบนฝ้าเพื่อเอาลูกกุญแจไปโยนทิ้ง!"
"ก็จริงซินะ"
<font face="Thread-00000cf8-Id-00000008"> </font>
วิลัยดูจะยอมรับกับการตั้งข้อสันนิษฐานของน้องสาว
"แล้วมันไปอยู่ที่นั่นได้ไง"
"นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันสนใจ"
ราวันทำท่าทางครุ่นคิดดูเหมือนนักสืบที่กำลังตีโจทย์ปริศนายังไงยังงั้น
"เราคงไม่เปิดเพดานเพื่อโยนกุญแจเข้าไปหรอก นอกเสียจากว่าเราจะซ่อนมัน?"
<font face="Thread-00001bfc-Id-00000009"> </font>
***"อืม" พี่สาวพยักหน้า
"และหากว่ามันเป็นการซ่อนก็แสดงว่าต้องมีคนอยากได้กุญแจพวกนี้ หรือไม่มันก็คงต้องถูกซ่อนเอาไว้เพื่อเหตุผลอะไรสักอย่างหนึ่ง"
"อืม"
พี่สาวพยักหน้าอีกครั้ง จนราวันเริ่มสงสัย
"นี่พี่จะไม่ช่วยฉันคิดเลยนอกจาก อืม อย่างเดียวเหรอ"
วิลัยหัวเราะกับคำพูดของน้องสาวที่หันมาตะคอกใส่
"ก็เธอคิดไปหมดแล้วนี่ จะให้พี่คิดอะไรได้อีก"
"จริงดิ อ้าว...งั้นช่วยคิดหน่อยซิว่าทำไม?"
วิลัยส่ายหน้า แต่ในแววตากลับแสดงออกว่าเริ่มใช้ความคิดอย่างหนัก
เธอจ้องมองลูกกุญแจอีกดอกที่เป็นปริศนานั้นอย่างสงสัย
สักครู่วิลัยก็เริ่มคิดอะไรขึ้นมาได้
"เออ...ก่อนอื่นเราต้องรู้ก่อนสิกุญแจแบบนี้น่ะคือกุญแจอะไร"
"จริงสิ" ราวันแย่งกุญแจกลับมาถือไว้
"ตอนพี่ย้ายเข้ามาในห้องนี้มีข้าวของเครื่องใช้ หรือตู้อะไรสักอย่างหรือเปล่า"
วิลัย ส่ายหน้า
"ถ้าจะมีก็พวกตู้อาหารหลังห้องครัวเท่านั้นละ ทำไมเหรอ?"
ราวันส่ายหน้า ไม่เหมือนเพราะตู้พวกนั้นไม่มีกุญแจล็อก
ทั้งสองหัวเราะให้กันและกันอีกหน
"แล้วมันจะเป็นกุญแจอะไรเนี่ยยย" เธอเน้นคำตอนท้าย
"แต่ฉันว่ามันจะต้องเป็นกุญแจตู้อะไรสักอย่างแน่เลย"
"เลิกคิดเหอะ ไม่ช่วยอะไรหรอก"
"ได้ไง...นี่กุญแจนะ"
ราวันยกกุญแจชูไปตรงหน้าพี่สาว
"แล้วไง กุญแจแล้วเป็นไง" วิลัยทำหน้าเบื่อหน่าย
"ก็กุญแจไง..."ราวันจนคำพูด"ถ้ารู้เราก็เปิดมันเข้าไปได้ไงล่ะ"
แล้วทั้งสองก็หัวเราะกับทางตันที่ทั้งคู่กำลังประสบ การที่พบกุญแจปริศนาในเวลาที่เรื่องราวต่างๆมีเข้ามาให้ต้องครุ่นคิดนั้นมันช่างเป็นเรื่องยากเย็นเสียเหลือเกิน กุญแจดอกนี้อาจจะกลายเป็นสิ่งสำคัญหรืออาจจะไม่สำคัญอะไรเลยย่อมเป็นไปได้ทั้งนั้น แต่ที่แน่ๆเวลานี้อย่าว่าแต่กุญแจดอกนั้นจะสามารถไขความลับอะไรให้เธอทั้งสองรู้เลย
เพียงแค่ที่มาของกุญแจนี้พวกเธอเองก็จนปัญญาที่จะคิดถึงมันเสียแล้ว
***
