​

*​รถโดยสารยังคงเคลื่อนตัวไปอย่างไม่หยุดหย่อน  เมื่อถึงป้ายจอด  มันก็เข้าจอดรับผู้คนไปตลอดทาง

จากจุดที่อาแซมขึ้นซึ่งเวลานั้นยังมีผู้คนไม่มากนัก แต่เวลานี้คนโดยสารเริ่มทยอยกันขึ้นมาจนเต็มคัน​

เสียงเอะอะโวยวายทั้งของคนขับและเสียงพูดคุยของคนในรถดังไม่หยุดหย่อนแต่สำหรับอาแซมแล้วเวลานี้โลกทั้ง

ใบดูเหมือนจะสงบนิ่ง

​

เนื้อหาในจดหมายฉบับนั้นบอกข่าวร้ายกับเขา แฟนของเขาเขียนมาตัดพ้อต่อการกระทำของเขาที่จากบ้านมาโดยไม่เคยกลับมาหา

​

นอกจากส่งแต่เงินไปให้ทุกเดือนซึ่งแม้เงินจะมากพอแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ครอบครัวมีความสุขสักเท่าไร ?

แต่ที่สำคัญข่าวร้ายสำหรับเขา​เวลานี้คือแม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้ว

 ได้ทำพิธีง่ายๆที่บ้านเกิดและตัวของเธอเองก็ได้มาตามหาเขาที่กรุงเทพฯแห่งนี้

​นอกจากนั้นในจดหมายยังบอกที่อยู่ของเธอเอาไว้ด้วย หลายปีแล้วนับตั้งแต่เขาจากมา อาแซมจำได้ว่า

น้ำตาของเขาไม่เคยไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นเลย หรือแม้แต่การที่เขาต้องหนีจากการตามล่าของเจ้าหน้าที่อย่างหัวซุกหัวซุนเขาเองก็ไม่เคยร่ำร้องหรือเจ็บปวดต่อโชคชะตาของชีวิต แต่เวลานี้.....

<font face="Thread-00000724-Id-00000025"> </font>

เวลาที่เขายังมืดมนกับการถูกไล่ล่า    

กับข่าวร้ายที่เขาได้เพิ่งรู้​ ความรู้สึกผิดที่ประเดประดังเข้ามาเจาะลงตรงหัวใจของเขา

มันบีบรัดให้เจ็บแปลบอยู่ในทรวงอก พาให้น้ำตาที่แข็งกระด้างอยู่ภายในใจหลั่งไหลและทะลักออกมาทางเบ้าตา

อย่างไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้

อาแซมยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง พยายามจ้องมองออกไปเบื้องนอ

​​น้ำตาที่ไหลซึมออกมาเริ่มหยุดหลั่งแล้ว  แต่จิตใจของเขาเวลานี้เหมือนกับจะหมดเรี่ยวแรงจนเขาเองก็สุดที่จะฝื่น

ตัวเองให้คงร่างที่แข็งแกร่งเอาไว้ได้อีกต่อไป  อาแซมหลับตาลงปล่อยหัวไปพาดกับพนักพิงในหูได้ยินเสียงคำราม

ของเครื่องยนต์รถโดยสารและเสียงวุ่นวายของผู้คน

แต่ภายในใจของเขากลับว่างเปล่าและไร้ทิศทาง