​

​

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีคะ"

ทั้งสองทักทายเขาอย่างมีอัธยาศัย   เขารู้ดีว่าคนทั้งสองเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ จึงพยายามทำความรู้จักกับเพื่อนข้างห้องเอาไว

อาแซมที่รีบเร่งได้แต่พยายามฝืนยิ้มให้พร้อมพยักหน้าทักทายพอเป็นพิธีตามมารยาท ก่อนจะรีบล็อกกุญแจและ

ก้าวเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่สนใจทั้งสองก็ดูเหมือนจะไม่เกิดความรู้สึกแปลกอะไรกับการทักทายที่ดูจะขาดไมตรีเช่นนั้น

ทั้งนี้เพราะมันเป็นเรื่องปกติของคนที่นี้ที่แม้จะอยู่ข้างห้องเคียงกันก็ไม่รู้จักมักคุ้นกัน

​อาแซมยืนรอลิฟต์อยู่....เขากดเรียกมันก่อนที่วิโรจน์จะเดินมาสบทบอีกด้านหลัง

<font face="Thread-00000bac-Id-00000024"> </font>

เขามองหน้าอาแซมอย่างผ่านๆ แล้วก็ยืนรอแสร้งไม่สนใจกัน

<font face="Thread-00000bac-Id-00000024"> </font>

<font face="Thread-00000bac-Id-00000031"> </font>

มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งมาจากห้องร่วมชั้นเดินเข้ามารอสมทบอีกคน เธอพยายามส่งยิ้มให้กับชายทั้งสองที่ยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ววางเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างคนต่างก็รอคอยการมาถึงของลิฟต์ที่ส่งเสียงคราดดังเข้ามาทุกที

สักครู่ลิฟต์ก็เคลื่อนมาถึงชั้นที่พวกเขายืนรออยู่ ประตูเปิดออก

ผู้ชายสองคนและผู้หญิงอีกคนหนึ่งเดินเข้าไปในกรอบสี่เหลี่ยม ข้าง

ในมีแม่บ้านพร้อมลูกชายที่แต่งตัวชุดนักเรียนอนุบาลยืนรออยู่ก่อน

แล้ว ทุกคนต่างยิ้มให้กันแต่ไม่มีใครเอ่ยปากทักทายหรือพูดจากัน

เมื่อกดปุ่มปิดประตูเรียบร้อยแล้วลิฟต์ก็เคลื่อนที่ลง

ดูเหมือนทุกคนจะมีจุดหมายอยู่ชั้นเดียวกันนั่นคือชั้นล่างสุด​

​

​