"สวัสดีครับ"
"สวัสดีคะ"
ทั้งสองทักทายเขาอย่างมีอัธยาศัย เขารู้ดีว่าคนทั้งสองเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ จึงพยายามทำความรู้จักกับเพื่อนข้างห้องเอาไว
อาแซมที่รีบเร่งได้แต่พยายามฝืนยิ้มให้พร้อมพยักหน้าทักทายพอเป็นพิธีตามมารยาท ก่อนจะรีบล็อกกุญแจและ
ก้าวเดินผ่านพวกเขาไปโดยไม่สนใจทั้งสองก็ดูเหมือนจะไม่เกิดความรู้สึกแปลกอะไรกับการทักทายที่ดูจะขาดไมตรีเช่นนั้น
ทั้งนี้เพราะมันเป็นเรื่องปกติของคนที่นี้ที่แม้จะอยู่ข้างห้องเคียงกันก็ไม่รู้จักมักคุ้นกัน
อาแซมยืนรอลิฟต์อยู่....เขากดเรียกมันก่อนที่วิโรจน์จะเดินมาสบทบอีกด้านหลัง
<font face="Thread-00000bac-Id-00000024"> </font>
เขามองหน้าอาแซมอย่างผ่านๆ แล้วก็ยืนรอแสร้งไม่สนใจกัน
<font face="Thread-00000bac-Id-00000024"> </font>
<font face="Thread-00000bac-Id-00000031"> </font>
มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งมาจากห้องร่วมชั้นเดินเข้ามารอสมทบอีกคน เธอพยายามส่งยิ้มให้กับชายทั้งสองที่ยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ววางเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างคนต่างก็รอคอยการมาถึงของลิฟต์ที่ส่งเสียงคราดดังเข้ามาทุกที
สักครู่ลิฟต์ก็เคลื่อนมาถึงชั้นที่พวกเขายืนรออยู่ ประตูเปิดออก
ผู้ชายสองคนและผู้หญิงอีกคนหนึ่งเดินเข้าไปในกรอบสี่เหลี่ยม ข้าง
ในมีแม่บ้านพร้อมลูกชายที่แต่งตัวชุดนักเรียนอนุบาลยืนรออยู่ก่อน
แล้ว ทุกคนต่างยิ้มให้กันแต่ไม่มีใครเอ่ยปากทักทายหรือพูดจากัน
เมื่อกดปุ่มปิดประตูเรียบร้อยแล้วลิฟต์ก็เคลื่อนที่ลง
ดูเหมือนทุกคนจะมีจุดหมายอยู่ชั้นเดียวกันนั่นคือชั้นล่างสุด