บ่วงอนธการ

-สิ่งที่มีชีวิตในวงแหวน-

ความเงียบที่ปกคลุมในเวลานี้สร้างความร้อนรุ่มในใจชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนยานพาหนะยิ่งนัก หลังจากบิดาได้พาเขาลอบหนีออกมาด้วยความเร่งรีบ มายังบ้านพักของฟิลลิกซ์แล้วนั้น  บอดี้การ์ด ชายสวมชุดดำลูกน้องของฟิลลิกซ์ก็ได้พาเขาออกมาทันที บอกล่วงหน้าว่าจะพาหลบออกมายังที่ปลอดภัย 

ทว่าไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าต้องมาอยู่ที่บ้านของชายตาบอดผู้ที่อาทิตย์เคยคิดว่าอีกฝ่ายสาปคนให้เป็นหินได้

อาทิตย์ลอบมองชัชชาติที่นั่งเบาะหน้าด้วยความใจร้อนรุ่ม ลางสังหรณ์สักอย่างบอกให้ชายหนุ่มยอมทำตามคำสั่งบิดา และในครานี้เห็นว่าคุณพิศุทธิ์ผู้เป็นบิดาดูใจเย็นลงมากแล้ว เปลี่ยนมามีท่าทีสุขุมมากขึ้นต่างจากช่วงเช้า

รถกำลังแล่นไปจอดหน้าบ้านหลังโตบรรยากาศวังเวง แม้จะดูสวยงามอย่างไรก็ตามอาทิตย์ก็ยังกลัวอยู่ดี ชายมีผ้าปิดตานั้นแม้ไม่ใจร้ายหรือท่าทางอำมหิต แต่อารมณ์อาทิตย์ดูเหมือนจะอยู่เหนือเหตุผลเพราะรู้สึกเท่านั้น หาเหตุผลรองรับไม่ได้ว่าทำไม

หลังจากลงมาจากรถได้แล้ว ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปภายในบ้านตามคำเชิญของชัชชาติ ในเวลาค่ำที่ฟ้ามืดสนิท ด้วยบ้านพักหลังนี้อยู่แถบชานเมือง แลดูสงบเงียบจนใจผู้เดินเข้าไปโหวงเหวง ยิ่งได้เห็นมนุษย์หินยืนแข็งในท่าทางต่าง ๆ แล้ว ดวงใจอาทิตย์ก็เต้นระรัวราวกลองชุด

ภายในห้องพัก ชายหนุ่มเดินวนเป็นรอบที่ร้อยด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น 

อาทิตย์ถอนใจหันไปมองคุณพิศุทธิ์ที่นั่งอ่านหนังสืออะไรสักอย่างนิ่งสงบราวไม่ทุกข์ร้อน ทั้ง ๆ ที่ตอนมาท่านมีทีท่าหวาดระแวงจนอาทิตย์ต้องยอมตามใจ หนุ่มนักเรียนแพทย์ส่ายใบหน้ากับการกระทำของผู้เป็นบิดา เดินไปทิ้งก้นนั่งข้าง ๆ หวังสอบถาม หากดวงตาเหลือบไปเห็นแหวนทรงประหลาดบนหลังมือของคุณพิศุทธิ์เสียก่อน

อาทิตย์มุ่นคิ้วเล็กน้อยด้วยเพราะไม่เคยเห็นบิดาสวมใส่เครื่องประดับนี้ ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายสนใจอะไรในของสิ่งนี้ที่ดูแล้วไม่มีราคาค่างวดอะไร นอกจากส่วนหัวของมันจะหน้าตาประหลาดคล้ายสัตว์ก็มิใช่ คนก็มิเชิงประดับอยู่ 

และในระหว่างที่ลอบมองอยู่นั้น อาทิตย์สะดุ้งน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวประหลาดที่ประดับแหวนนั้นขยับเคลื่อนร่าง จนเป็นการเรียกให้บิดาเงยขึ้นมามองใบหน้าอันซีดเซียวด้วยความตกใจของเขา

“เป็นอะไรไปครับซัน”

คุณพิศุทธิ์เอ่ยถาม อาทิตย์ชาวาบไปทั้งร่าง กระถดหนีเงื้อมมือหนาที่จะเอื้อมมาไล้เรือนผม ชายหนุ่มพยายามเรียกสติตนเองให้คืนมาทั้งสั่นศีรษะให้หายมึนงง แหวนอะไรจะไปขยับตัวได้กัน “ปละ เปล่าครับพ่อ เพียงแต่เห็นว่าแหวนนี่มันรูปทรงประหลาดดี มันคือตัวอะไรหรือครับ ซันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“อ้อ…” 

คุณพิศุทธิ์ยกมุมปากยิ้มน้อย ๆ เมื่อถูกถามถึงสัตว์ตัวนี้ เคลื่อนมือมาให้ลูกชายมองชัดมากยิ่งขึ้นและเริ่มกล่าวว่า “เจ้าตัวนี้ถูกเรียกว่า ‘เงา’ มันเป็นสัตว์สมัยโบราณของทางยุโรปในหลายพันปีที่แล้ว ก่อนที่จะเกิดศาสนาเสียอีก ชื่อของมันไม่ได้หมายความว่าเงาแบบที่แสงสะท้อนจนเกิดเงาหรอกนะ เพราะฤทธิ์เดชของมันน่ะ เป็นเงาคล้ายกระจกสะท้อนจิตใจคน”

“หมายความว่าไงครับ” อาทิตย์มองตาบิดา

“ก็หมายความว่า เจ้าสัตว์ร้ายกาจตัวนี้น่ะสามารถเป็นใครก็ได้ที่คนมองต้องการให้เป็นที่สุด ซึ่งนั้นก็คือคนรัก คนที่ผูกพัน คนที่เราโหยหาที่สุด แม้เราจะไม่รู้ใจก็ตาม สัตว์ตัวนี้มันรู้ใจของเรายิ่งกว่าตัวเราเอง เพื่อลวงหลอกให้คนหลงตามภาพที่มันสร้าง จากนั้นมันก็จะกินหัวใจของผู้ที่ติดกับ มีอายุยืนยาวมาได้เรื่อย ๆ ยังไงล่ะ” 

คุณพิศุทธิ์เล่าทั้งมองแหวนตนเองด้วยความภาคภูมิใจ

“แล้วทำไมพ่อถึงอยากเก็บแหวนนี่ไว้ครับ มันน่ากลัวออกจะตายไป หรือที่เล่ามาเป็นแค่นิทานปรัมปราครับ”

บิดาส่ายหน้ากับลูกชาย “คนขายบอกพ่อว่ามันเคยมีจริง ๆ เดิมทีสัตว์ตัวนี้เคยเป็นมนุษย์ เพียงแต่ถูกสาปให้ต้องกินหัวใจเป็นอาหาร เขากินหัวใจสัตว์หลายชนิดจนร่างกายบิดเบี้ยว ความคิดบิดเบี้ยว ลืมความเป็นมนุษย์ของตัวเองไป จนถูกใครบางคนจับไปเป็นทาสรับใช้ให้มันอาละวาด เข่นฆ่าผู้คน ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องแปลกและเป็นประวัติศาสตร์ของสมัยก่อน ซึ่งตอนนี้แหวนนี่ก็ราคาเหยียบสิบหลักนะซัน”

“ขนาดนั้นเลยหรือครับ” อาทิตย์เบิกดวงตาตนเองหลังจากได้ยินถึงราคาของมัน บัดนี้เขาคงประเมินมันถึงสภาพภายนอกไม่ได้เสียแล้ว ใครจะไปคิดได้กันว่าของหน้าตาประหลาดซ้ำร้ายประวัติน่ากลัวจะมีราคาสูงลิ่วขนาดนี้

“ใช่แล้วล่ะลูกรัก… อย่าดูถูกแหวนนี่เชียว…”

หางเสียงคุณพิศุทธิ์เรียบนิ่ง ในระหว่างที่อาทิตย์ผู้เป็นลูกชายกำลังให้ความสนใจต่อแหวนในมือนี้ของเขา รอยยิ้มของบิดาที่ส่งมอบไปให้เขายามมองแหวนของตนเองนั้น ช่างน่ากลัว ราวกับมิใช่สายตาของผู้ให้กำเนิดที่มองลูกชายตนเอง…

น่ากลัวยิ่งนัก จิตใจคน…

----------------------------------

พอจะเดากันได้รึเปล่าน้าาาา

ไม่อยากพูดไรมาก เดี๋ยวจะกลายเป็นสปอล์ยไป อิอิ